Κόψε την πείνα σου.....

Στίχοι: Κώστας Λειβαδάς
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Πρώτη εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης


Κόψε την πείνα σου και, φάε κάτι
Κάτι στο πόδι μας πιέζει η δουλειά.
Είναι δουλειά για δεκαπέντε ανθρώπους
Κι εμείς εδώ έχουμε μείνει εννιά
Να παραδώσω πρέπει απόψε αργά.


Από 600 μέχρι 1200
Με δυο πτυχία παίρνεις 1000 ευρώ.
Νιώσε τα νεύρα σου να γίνονται κρόσσια,
Στα όνειρα σου κάρφωσε ένα σταυρό.
Δεν φταίω εγώ που έχεις χάσει καιρό,
Σ' αυτή τη χώρα όλα αργούνε θαρρώ.


.....Δεν έχεις μάθει ακόμα τι ρυθμίζει του πλανήτη τις στροφές,
Η κατανάλωση αρπάζει και ψυχές και εποχές.
Δανείσου λίγα και θα σε ρίξουν στα σκυλιά,
Κλέψε πολλά και θα σε κάνουν βασιλιά, σε μια βραδιά.

Κόψε την πείνα σου και, φάε κάτι,
Και μην ρωτάς να μάθεις το μυστικό.
Ποιοι ρίχνουν νύχτα στις πληγές μας τ' αλάτι,
Ποιο είν' το αληθινό αφεντικό.
Το μεροκάματο που βλέπεις βουνό,
Υπάρχει τρόπος να το βγάλεις τριπλό,
Κανείς εδώ δεν ζει με ένα μισθό.

Δεν έχεις μάθει ακόμα τι ρυθμίζει του πλανήτη τις στροφές,
Η κατανάλωση αρπάζει και ψυχές και εποχές.
Δανείσου λίγα και θα σε ρίξουν στα σκυλιά,
Κλέψε πολλά και θα σε κάνουν βασιλιά, σε μια βραδιά.

Δεν έχεις μάθει ακόμα τι ρυθμίζει του πλανήτη τις στροφές,
Η κατανάλωση αρπάζει και ψυχές και εποχές.
Δανείσου λίγα και θα σε ρίξουν στα σκυλιά,
Κλέψε πολλά και θα σε κάνουν βασιλιά, σε μια βραδιά.

Διαβάστε περισσότερα...

Αναζητώντας νερό.....

Του JASON GRANT*

Το νερό είναι ένα απαραίτητο κομμάτι της ζωής, το οποίο στον ανεπτυγμένο κόσμο έχουμε την τύχη να το θεωρούμε δεδομένο.

Λόγω της οικονομικής μας ανάπτυξης, η εξαθλίωση και οι ασθένειες που πλήττουν ένα δισεκατομμύριο ζωές σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχουν εξαφανιστεί από τις περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες. Η πρόοδος, η υγεία, η παιδεία και οι εργασιακές ευκαιρίες δεν θα μπορούσαν να διατηρηθούν χωρίς την πρόσβαση στο νερό.

Φαντάζει απίστευτο το να χρειάζεται να περπατήσεις καθημερινά ολόκληρα χιλιόμετρα μέχρι το πλησιέστερο ποτάμι για να πλυθείς. Για πολλούς ανθρώπους στον αναπτυσσόμενο κόσμο αυτή είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Ο μέσος Βρετανός χρησιμοποιεί περίπου 104 λίτρα νερό την ημέρα.

Ο Στιβ Ολανίγια από τη Νιγηρία εξηγεί πόσο σημαντικό είναι το νερό: «Στο χωριό μου, ο πατέρας μου αφήνει τη βρύση ανοιχτή έτσι ώστε οι υπόλοιποι κάτοικοι να μπορέσουν να πάρουν νερό. Πάντα γίνεται μάχη γι' αυτό το πολύτιμο αγαθό». Κομμάτι του προβλήματος, στη Νιγηρία, είναι η έλλειψη σταθερού ηλεκτρισμού, που δυσκολεύει........την άντληση του νερού από το έδαφος.

Ο Στιβ αναφέρεται και σε ένα άλλο σχετικό ζήτημα: «Το νερό έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα και οι εταιρείες εκμεταλλεύονται την έλλειψή του στη χώρα».

Τα Ηνωμένα Εθνη έχουν θέσει συγκεκριμένους στόχους που θέλουν να εκπληρώσουν έως το 2015, σχετικά με την πρόσβαση στο νερό. Οι αναπτυξιακοί αυτοί στόχοι επικεντρώνονται στη βελτίωση της υγείας και των συνθηκών ζωής στις φτωχότερες χώρες του κόσμου, μέσω της μείωσης του ποσοστού εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό κατά το ήμισυ.

Εως το 2025 εκτιμάται πως 3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα ζουν σε χώρες που αντιμετωπίζουν έλλειψη νερού, ενώ σήμερα 5.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από το μολυσμένο νερό. Ενα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και δύο εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο πίνοντας μολυσμένο νερό. Για να εκπληρωθούν οι στόχοι των Ηνωμένων Εθνών, 300.000 άνθρωποι πρέπει να αποκτούν πρόσβαση σε καθαρό νερό κάθε μέρα για τα επόμενα δέκα χρόνια.

Ενας πρωτοπόρος οργανισμός που ιδρύθηκε το 2005 παρέχει πόσιμο νερό σε πολλές χώρες της Αφρικής. Η One Water έχει δημιουργήσει μία μάρκα νερού που υπόσχεται να χρησιμοποιεί όλα τα κέρδη της για την κατασκευή αντλιών νερού. Εχει εγκαταστήσει πάνω από 100 αντλίες-τραμπάλες, τις περισσότερες δίπλα σε σχολεία, έτσι ώστε τα παιδιά να μπορούν να συλλέγουν το νερό από το έδαφος παίζοντας. Η One Water υποστηρίζει: «Εάν οι άγγλοι καταναλωτές αγοράζουν τρία μπουκάλια One Water την εβδομάδα, η έλλειψη νερού στην Αφρική θα μειωθεί κατά το ήμισυ μέχρι το 2015, πραγματοποιώντας έτσι το στόχο που έχουν θέσει τα Ηνωμένα Εθνη».

Σύμφωνα με το Βρετανικό Παράρτημα Διεθνούς Ανάπτυξης: «Ο στόχος που έχουν θέσει τα Ηνωμένα Εθνη εκτιμάται πως θα κόστιζε περίπου 6 δισ. ευρώ το χρόνο έως το 2015. Τα πλούσια κράτη ξοδεύουν το διπλάσιο ποσό κάθε μέρα για εμφιαλωμένο νερό. Η έλλειψη νερού προκαλείται επειδή η ζήτηση για νερό ξεπερνά τη διαθέσιμη ποσότητα.

»Με τις σωστές υποδομές η διαθεσιμότητα του καθαρού νερού στην Αφρική μπορεί να αυξηθεί θεαματικά, όμως πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως τα αποθέματα νερού δεν είναι απεριόριστα και πρέπει να τα χρησιμοποιούμε με σύνεση».

*Δημοσιογράφος, Λονδίνο.

Διαβάστε περισσότερα...

Κωστής Παλαμάς - Ἔρχομ᾿ Ἐγώ...

Ἔρχομ᾿ ἐγώ, φτάνω ἐγὼ πρὸς Ἐσένα!

K᾿ ἔτσι σὲ ἡμέραν ἠλιόκαλην ὅπως

τὸ βραδινὸ ξαφναπλώνουμε σκότος
κλείνοντας γύρω μας κάθε φεγγίτη
γιὰ νὰ χαρούμ᾿ ἐκεῖ ἀπάνου στὸν τοῖχο
κάποιους ριγμένους μ᾿ ἕν᾿ ἄλλο φῶς ἤσκιους,
ἔτσι στὸ φῶς τῆς ζωῆς μου ἕνα σκότος
ἔξαφν᾿ ἁπλώνω. Τῆς εἶπα τῆς Νύχτας:
―Kλέφτρα, δὲν τρέμω, νὰ ψάξω ῾σὲ στάσου.―

K᾿ ἔκλεισα μέσα μου κάθε φεγγίτη
γιὰ νὰ χαρῶ ξανοιγμένον ἀπάνου
στοῦ μυστηρίου τὸν ἀγκρέμιστο τοῖχο,
ὤ! τὸν ὁλόφωτον ἤσκιον, Ἐσένα!
Καὶ τῆς καρδιᾶς: ―Ξερριζώσου, τῆς εἶπα,
καὶ τῆς βουλῆς μου: ―Παράλυτη πέσε!
Σβύσου! Τῆς μνήμης, τῆς γνώμης: Κοιμήσου!

Τὴ φαντασία τὴν ἔπνιξα, σπρώχνω

κάθε χαρὰ στὸ γκρεμό, κάθε λύπη

τὴ μαχαιρώνω, κι ὀλάγρια μαδώντας

ποδοπατῶ τῆς ἀγάπης τὰ ρόδα.

K᾿ ἔκραξα: ―Μάτια, κλειστῆτε, καὶ χείλη

μοῦ, βουβαθῆτε, κι αὐτιά, μὴν ἀκοῦτε.

Κι ὅταν τὸ εἶναι μου ὁλόγυμνον, ἄλλο,

ξένο καὶ ἀπ᾿ ὅλα του γύρω καὶ ὁλοῦθε

σὰν ἀπὸ ἀέρα καὶ σὰν ἀπὸ λαύρα

τὸ γοργοφύσημ᾿ ἀκράτητο πῆρε

πρὸς τ᾿ ἀξεδιάλυτου χάους τὸ δρόμο,

εἶπα:

―Eσύ τώρα, ἐσὺ τώρα, ἐσὺ τώρα,

γίνε Καρδιά, Φαντασία καὶ Μνήμη,

δείξου Βουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη,

κᾶψε μὲ Λύπη, Χαρὰ φίλησέ με,

κλεῖσε μ᾿ ἐσὺ στὴν ἀγκάλη σου, ἀγάπη,

στόμα μου ἐσὺ καὶ ἀκοές μου καὶ μάτια.

Κᾶμε μ᾿ Ἐσύ, κλείσου μέσα μου Ἐγώ μου

καὶ μὲ τοῦ εἶναι μου σμίξου τὸ εἶναι!

Διαβάστε περισσότερα...

Εξολοθρευτής άγγελος με ταξί

Του Δημητρη Μπουρα

Το 1976, ο «Ταξιτζής» έφερε διακριτικά το μοντέρνο σινεμά στην καρδιά της κινηματογραφικής βιομηχανίας, καθιερώνοντας τον Μάρτιν Σκορσέζε ως έναν από τους μεγάλους ανανεωτές του αμερικανικού κινηματογράφου. Τριάντα πέντε χρόνια μετά, ξανάρχεται στην επικαιρότητα, αναπαλαιωμένος με την πιο σύγχρονη τεχνολογία. 

Ο «Ταξιτζής» της... νέας κοπής έκανε πρεμιέρα πριν από λίγες μέρες στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Παράλληλα, κυκλοφορεί ένα πολυτελές επετειακό λεύκωμα από τον εκδοτικό οίκο Taschen με ανέκδοτη δουλειά του φωτογράφου Στιβ Σαπίρο με θέμα τα γυρίσματα της ταινίας, αλλά και με λεπτομέρειες από το παρασκήνιό της.

Οδηγώντας στη βροχή

Την εποχή που γυριζόταν ο «Ταξιτζής», έβρεχε διαρκώς στη Νέα Υόρκη. Οι απογευματινές καταιγίδες ήταν συχνές και διέκοπταν για μεγάλα διαστήματα τα γυρίσματα. Είχαν γίνει πονοκέφαλος για τον Σκορσέζε. Ο «Ταξιτζής» ήταν η πρώτη ταινία του για λογαριασμό μεγάλου στούντιο (Κολούμπια), όμως ο προϋπολογισμός της ήταν μικρός κι έπρεπε να τηρηθεί αυστηρά το χρονοδιάγραμμα.

Ο καιρός τούς πήγαινε στραβά, ταίριαζε όμως με την ιστορία που είχε γράψει ο Πολ Σρέιντερ. Ο Τράβις Μπικλ οδηγούσε το ταξί του στη 2η και την 3η λεωφόρο, έβλεπε......τη βροχή που παρέσερνε τα πεσμένα φύλλα στους υπονόμους κι ευχόταν κατά βάθος ένα κατακλυσμό που θα καθάριζε την πόλη από τα ανθρώπινα σκουπίδια της.

«Με κατηγόρησαν για τους “Κακόφημους δρόμους”, που είχαν γυριστεί και στο Λος Αντζελες, ότι έδειχνα μόνο τα σκουπίδια στους δρόμους. Εκεί έπρεπε να βάζουμε εμείς τα σκουπίδια στα πεζοδρόμια για να ταιριάξουν στην εικόνα της Νέας Υόρκης. Στον “Ταξιτζή”, το φυσικό σκηνικό ήταν πνιγμένο στη βρωμιά λόγω μιας απεργίας των οδοκαθαριστών. Για να αποφύγω τις ίδιες κατηγορίες, έπρεπε να ελέγξω κάπως την κατάσταση κι έτσι έβαζα το συνεργείο να μαζεύει τα σκουπίδια», λέει ο Σκορσέζε και συμπληρώνει για τον τρόπο που είχε επιλέξει να σκηνοθετήσει τον Ρόμπερτ ντε Νίρο: «Είχα μια βασική αρχή για το καδράρισμα του Τράβις που προσπάθησα να την κρατήσω σε όλη την ταινία. Ηθελα τον φακό εστιασμένο σε αυτόν όταν οι άλλοι τού μιλούσαν. Ο Μπομπ είχε ένα συγκεκριμένο βλέμμα στα μάτια του που απέκλινε από το κανονικό, χωρίς να είναι τρελό».

Ξεχωριστοί συνεργάτες

Εκείνη τη χρονιά, στις Κάννες, ο Ντε Νίρο πήρε το βραβείο ερμηνείας γι’ αυτό το ασυνήθιστο βλέμμα και ο «Ταξιτζής» τον Χρυσό Φοίνικα. Ο Σκορσέζε είχε μόλις παραδώσει ένα άριστο μάθημα σκηνοθεσίας βοηθούμενος από εξαιρετικούς συνεργάτες. Ενας από αυτούς ήταν ο διευθυντής φωτογραφίας Μάικλ Τσάπμαν, ο οποίος λέει για την εμπειρία του: «Ενα μεγάλο μέρος από αυτό που περνάει στις ταινίες ως τέχνη δεν είναι παρά η σωστή λύση σε τεχνικά προβλήματα. Στην περίπτωση του Μάρτι και του “Ταξιτζή” μιλάμε για πολύπλοκα τεχνικά προβλήματα, που μας έκαναν να δουλέψουμε σκληρά. Οι κινήσεις και οι γωνίες του κινηματογραφικού φακού απέκτησαν συναισθηματικό περιεχόμενο».

H αγάπη του Σκορσέζε για τις ταινίες του Χίτσκοκ τον οδήγησε στον μουσικό Μπέρναντ Χέρμαν, στον οποίο έδωσε το σενάριο του Σρέιντερ ζητώντας να γράψει τη μουσική. Η πρώτη απάντηση του Χέρμαν ήταν αρνητική: «Δεν γράφω μουσική για ταξιτζήδες». Oμως, όταν διάβασε το σενάριο, άλλαξε γνώμη λέγοντας στον Σκορσέζε: «Mου αρέσει που ο Τράβις Μπικλ έβαλε μπράντι ροδάκινο πάνω στα κορν φλέικς. Θα το κάνω κι εγώ».

Οι αϋπνίες του Πολ Σρέιντερ

Η ιδέα του «Ταξιτζή» γεννήθηκε το 1973 στο Λος Αντζελες, όπου ζούσε ο κριτικός κινηματογράφου και μετέπειτα σεναριογράφος και σκηνοθέτης Πολ Σρέιντερ. Η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη γι’ αυτόν. «Τις νύχτες οδηγούσα διαρκώς πίνοντας κι, όταν κουραζόμουν, έμπαινα σε κάποιο από τα πορνοσινεμά της πόλης που έπαιζαν 24 ώρες. Κατέληξα στο νοσοκομείο με έλκος στομάχου. Εκεί συνειδητοποίησα πως είχα τρεις εβδομάδες να μιλήσω σε άνθρωπο. Φαντάστηκα τότε τον εαυτό μου σαν ταξιτζή να κινείται μέσα στο μεταλλικό του φέρετρο στους δρόμους της πόλης. Φαινομενικά ανάμεσα σε ανθρώπους, αλλά απολύτως και ολοκληρωτικά μόνος. Η εικόνα του ταξί ήταν μια μεταφορά για τη μοναξιά. Μόλις σχηματίστηκε στο μυαλό μου αυτή η εικόνα, η ιστορία ουσιαστικά ήταν έτοιμη. Η πλοκή ήταν ζήτημα ρουτίνας».

Στην Αμερική των τραυμάτων

Η δεκαετία του ’70 ήταν δεκαετία τραυμάτων και απογοήτευσης για την Αμερική. Για το Χόλιγουντ ήταν η εποχή της μεγάλης αμφισβήτησης. Φωνές διαφορετικές είχαν ήδη υπάρξει. Ο περιθωριακός Τζον Κασσαβέτης στη μοναχική προσωπική του διαδρομή είχε προκαλέσει ρήγματα στη χολιγουντιανή σιγουριά κι ευδαιμονία. Κατόπιν, εμφανίστηκε η γενιά του Μάρτιν Σκορσέζε, του Φράνσις Κόπολα, του Ουίλιαμ Φρίντκιν, του Μπράιαν ντε Πάλμα, του Μπομπ Ράφελσον και άλλων σκηνοθετών, που άλλαξαν την εικόνα του μέινστριμ αμερικανικού κινηματογράφου. «Ο φονιάς και ο άγιος είναι δύο ιδιότητες που σας αρέσει να συνενώνετε στον ίδιο άνθρωπο;», ρωτήθηκε μια φορά ο Ιταλοαμερικανός Σκορσέζε, ο επιφανέστερος της γενιάς των μεγάλων αλλαγών, και δεν δίστασε να απαντήσει λακωνικά: «Ναι, γιατί τον φέρνουν πιο κοντά στον Θεό».

Σκιά τέτοιων ηρώων έγινε ο Σκορσέζε. Τους ακολούθησε στους κακόφημους δρόμους της πόλης όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, της Νέας Υόρκης, αποτυπώνοντας στις ταινίες του μια όψη της πραγματικότητας που δεν είχε σχέση με τον αληθοφανή «ρεαλισμό» του Χόλιγουντ. Μεγέθυνε τις λεπτομέρειες της ζωής και έδωσε τραγικές διαστάσεις στο έγκλημα. Η κόλαση των δρόμων ήταν σαν ένας Γολγοθάς προς τη λύτρωση. Οι ιστορίες του σε ό,τι αφορά την πλοκή μπορεί να μην είχαν ξεχωριστό ενδιαφέρον, ήταν όμως ιστορίες για αληθινούς ανθρώπους και όχι μοντέλα χολιγουντιανών ηρώων.

Στον «Ταξιτζή», ένας μοναχικός Νεοϋορκέζος, ο Τράβις Μπικλ, που έχει επιστρέψει από το Βιετνάμ και πάσχει από αϋπνίες, γίνεται ταξιτζής. Στους δρόμους της πόλης απομυθοποιείται το αμερικάνικο όνειρο και η περιπλάνηση του Τράβις σε αυτούς τον οδηγεί στην απόλυτη αποξένωση. Ερωτεύεται την υπεύθυνη της προεκλογικής καμπάνιας ενός γερουσιαστή, όμως αυτή τρομάζει όταν αντιλαμβάνεται πως έχει να κάνει με ένα άτομο στα πρόθυρα ψυχικής διαταραχής. Στη συνέχεια, ο Τράβις ξυρίζει το κεφάλι του σαν Ινδιάνος Μοχόκ και βουτάει στα σκουπίδια σαν εξολοθρευτής άγγελος για να σώσει μια δωδεκάχρονη πόρνη από τον νταβατζή της. «Σκάγαμε στα γέλια, παρότι ήταν βαρύ το έργο», λέει ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ο οποίος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο του Τράβις Μπικλ. «Ειδικά σε αυτήν τη σκηνή με το μακελειό προς το τέλος, που αναγκαστήκαμε να τη γυρίσουμε 4 - 5 φορές, γιατί είχε πολλά τεχνικά εφέ και πάντα κάτι αστάθμητο συνέβαινε με τα μηχανήματα. Ηταν αστείο, μια ασήμαντη τεχνική λεπτομέρεια γκρέμιζε όλο αυτό το δραματικό που είχε στηθεί με επιμέλεια».

Ο «Ταξιτζής» μιλάει για τη μοναξιά, τον έρωτα και τον τυφλό θυμό που συσσωρεύεται στην ψυχή ενός ανθρώπου. Κατά τον Πολ Σρέιντερ, που έγραψε το σενάριο της ταινίας, χαρακτήρες σαν και του Τράβις Μπικλ συναντιούνται συχνά στο ευρωπαϊκό και στο γιαπωνέζικο σινεμά. Εκεί όμως, η επιθετικότητα στρέφεται προς τα μέσα και οι ήρωες γίνονται αυτοκαταστροφικοί, φτάνοντας ενίοτε ώς την αυτοκτονία. Σε αντίθεση με αυτούς ο Τράβις είναι ένας αυθεντικός Αμερικανός ήρωας. Δεν αυτοκτονεί, γιατί έχει ακλόνητη την αίσθηση της ηθικής υπεροχής του. Είναι ένας αποξενωμένος θανάσιμος παρατηρητής.

«Νόμιζα ότι κανένας δεν θα έβλεπε τον “Ταξιτζή”. Μόνο ο Μπομπ ήταν σίγουρος για την επιτυχία. Οταν έβαλε την περούκα του Μοχόκ στο κεφάλι του, του καρφώθηκε η ιδέα της επιτυχίας», λέει ο Σκορσέζε.

Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Μάρτιν Σκορσέζε έχουν σταχυολογηθεί από τη βιογραφία «Martin Scorsese A Journey» της Μέρι Πατ Κέλι.

Διαβάστε περισσότερα...

Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική

Στίχοι: Διάφανα Κρίνα
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα

Εκεί που οι μεθυσμένοι ψιθυρίζουν
τραγούδια της αγάπης, του χαμού
εκεί που οι νεκροί στριφογυρίζουν
στον ύπνο τους και κλαίνε που και που.


Εκεί που η αγάπη έχει τελειώσει
και σιγοσβήνουν των χαμένων οι λυγμοί
εκεί που το κορμί σου έχουν στοιχειώσει
τουρίστες της ζωής σου θλιβεροί.


Μέσα στα μπαρ που αυτοκτονούνε οι θαμώνες
μέσα στην πιο καλή μας μουσική
στους σκοτεινούς της νιότης μας χειμώνες
μέσα στα έγκατα της γης.

Παντού θα με ζητάς και θα με ψάχνεις

μα εγώ θα κρύβομαι βουβός για πάντα εκεί

εκεί μέσα στα μάτια σου που αστράφτει

μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική.

Διαβάστε περισσότερα...

Η επιστήμη των βασανιστηρίων

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Φέτος κλείνουν πενήντα χρόνια από την ίδρυση της Διεθνούς Αμνηστίας.

Αυτό που κατοχύρωσε το κύρος αυτού του οργανισμού ήταν κυρίως οι εκστρατείες της για την κατάργηση των βασανιστηρίων. Τιμήθηκε γι' αυτό με το βραβείο Νόμπελ το 1976. Ηταν η εποχή που στις χώρες του Νότιου Κώνου της Λατινικής Αμερικής (Αργεντινή, Ουρουγουάη και Χιλή) τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, όπως και οι εξαφανίσεις, ήταν μια καλά σχεδιασμένη κεντρική πολιτική. 

Οι αντιπροσωπείες της Αμνηστίας που επισκέφθηκαν αυτές τις χώρες μίλησαν με εκατοντάδες θύματα βασανιστηρίων και με τις οικογένειές τους. Επιπλέον απέκτησαν μια κάποια πρόσβαση στις φυλακές και παρά τα εμπόδια και τις αποκρύψεις, μπόρεσαν να διαπιστώνουν με τα ίδια τους τα μάτια, αυτά που οι αρχές αρνιόντουσαν κατηγορηματικά. Η έκθεση που συνέταξαν οι εμπειρογνώμονες ήταν ένα αυστηρά νομικίστικο κείμενο, απολύτως τεκμηριωμένο, αλλά δεν υπάρχει καμία εξήγηση γι' αυτήν την ακραία βία που συχνά κατέληγε και στο θάνατο.

Και εδώ είναι η αχίλλειος πτέρνα αυτού του Οργανισμού. Οταν ιδρύθηκε, το 1961, το κύριο μέλημά του ήταν η αμεροληψία και η.......ισχυρή τεκμηρίωση. Οταν ο ΟΗΕ, το 1948, υιοθέτησε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, χρησιμοποιήθηκε και από τα δύο στρατόπεδα του Ψυχρού Πολέμου σαν πολιορκητικός κριός. Η μία υπερδύναμη κατηγορούσε την άλλη σαν συνέχιση του ναζισμού και τούμπαλιν. Μέχρι που αργότερα ξέσπασε το σκάνδαλο της Διεθνούς Επιτροπής Νομικών, της σημαντικότερης ομάδας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αποδείχθηκε παράρτημα της CIA για να διοργανώνει αντισοβιετικές εκστρατείες. Σε αυτό το πλαίσιο η Διεθνής Αμνηστία αφαίρεσε την πολιτική από την ατζέντα της με αποτέλεσμα να μη θίγει ούτε την αιτία των βασανιστηρίων ούτε τον κεντρικό τους σχεδιασμό. Ετσι το δόγμα του Νεοφιλελευθερισμού, που ήταν η κύρια αιτία των βασανισμών και των εκτελέσεων και αποσκοπούσε στην εξαφάνιση των αντιπάλων του, δεν σχολιάζεται με αποτέλεσμα η Σχολή του Σικάγου -μητέρα του Νεοφιλελευθερισμού- να βγαίνει αλώβητη από το πρώτο αιματοβαμμένο εργαστήρι της.

Η σύγχρονη «επιστήμη» των βασανιστηρίων χρηματοδοτείται από τη CIA από το 1950. Επειδή η νομοθεσία των ΗΠΑ δεν επέτρεπε τέτοιες έρευνες, το έργο δόθηκε εργολαβικά στο Ινστιτούτο Αλαν του Πανεπιστημίου Μακγκίλ του Μόντρεαλ. Ο διευθυντής του, δόκτωρ Γιούεν Κάμερον, ανέλαβε να υλοποιήσει την περίφημη φράση του Οργουελ από το βιβλίο του «1984». «Θα σου αδειάσουμε το μυαλό και ύστερα θα σ' το ξαναγεμίσουμε». Τα πειράματα του δρα Κάμερον αποσκοπούσαν να ξαναφέρουν το βασανιζόμενο σε βρεφική ηλικία σκοτώνοντάς του τη μνήμη. Αυτό γινόταν με πολλαπλά ηλεκτροσόκ και τη χορήγηση ενός κοκτέιλ, ψυχοτρόπων ουσιών, ανάμεσά τους και LSD. Παράλληλα ο ανακρινόμενος δεν είχε επαφή με τις αισθήσεις του. Ούτε έβλεπε ούτε άκουγε, ενώ τα χέρια και τα πόδια ήταν σε μονωτικούς κυλίνδρους. Σε ένα άρθρο του που έγραψε το 1960, αυτός ο σαδιστής γιατρός εξηγούσε τη θεωρία του: «Δύο μείζονες παράγοντες μας επιτρέπουν την αντίληψη του χρόνου και του χώρου· με άλλα λόγια να γνωρίζουμε πού και ποιοι είμαστε. Αυτοί οι δύο παράγοντες είναι: α) η συνεχής εισροή αισθητηριακών ερεθισμάτων και β) η μνήμη μας». Το έργο του Κάμερον κωδικοποιήθηκε από τη CIA σαν επίσημη ανακριτική μέθοδος και εξέδωσε έναν επίσημο οδηγό βασανιστηρίων με το κωδικοποιημένο όνομα «KUBARK». Σε αυτή τη μέθοδο εκπαιδεύτηκαν σχεδόν όλα τα ανακριτικά κέντρα του κόσμου, στρατιωτικά ή αστυνομικά. Αλλά το εγχειρίδιο είναι πιο προσεκτικό όταν απευθύνεται σε Αμερικανούς ανακριτές και παραδέχεται πως αυτές οι μέθοδοι ανάκρισης είναι παράνομες. Και συμβουλεύει τους ανακριτές να ζητούν εκ των προτέρων έγκριση από τους προϊστάμενούς τους, αν πρόκειται να προκληθούν σωματικές βλάβες ή στην περίπτωση που θα χρησιμοποιηθούν ιατρικές, χημικές ή ηλεκτρικές μέθοδοι ή υλικά για να αποσπαστεί η συναίνεση του κρατουμένου. Και όταν βέβαια «συναινεί» το θύμα συχνά βλέπει τον ανακριτή σαν πατέρα του. Αλλά αυτές οι προφυλάξεις δεν χρειάζονται να παρθούν αν οι ανακρίσεις γίνουν σε τρίτες χώρες και πάντοτε υπό την επίβλεψη Αμερικανών αξιωματούχων.

Διαβάστε περισσότερα...

Calexico - Stray

It rained the whole day he spent at his lover's grave
said his goodbyes to her family and friends
packed his things in a rusted car
and rode off in the rain
came upon a church in ruin
with an old man dwelling within
who said, "watch where you stray my friend"
old man spoke of meanings lost and without name
never shifting from their worn and weathered place
what was found in the endless serach
for truth behind the tale
beneath the ash and ember lies only one story to tell
watch where you stray my friend
there's a flower that grows in a cave
so lovely to see but need to be saved
its' beautiful blossom will wither and die
if ever this flower leave the darkness for daylight...

Διαβάστε περισσότερα...

Ενας άλλος κόσμος

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Από το 18ο αιώνα, ο Βολτέρος (1694-1778) συμβούλευε: «Εάν δείτε Ελβετό τραπεζίτη να πέφτει από παράθυρο, ακολουθήστε τον: κάτι θα κερδίσετε».

Δυόμισι αιώνες αργότερα, όταν ξεσπούσε η κρίση του 2008, η σύσταση έδειχνε ξεπερασμένη, στο μέτρο που πρώτα θύματά της ήσαν τραπεζίτες, χρηματιστές, άνθρωποι του χρήματος. Οσοι από αυτούς επιβίωσαν, το οφείλουν στο υποβολιμαίο επιχείρημα: «Πολύ μεγάλοι, για να αφεθούν να καταρρεύσουν». Αλλά και όσοι έσβησαν, εφρόντισαν να αποκομίσουν πρόσθετο όφελος με εξαγορά από ισχυρότερο. 

Επειτα από τριετή παρένθεση, τα πράγματα έχουν επανέλθει στην πρότερη συνήθη κατάσταση: αυτοί που έπεφταν από τα παράθυρα το 2008, όπως οι της Λίμαν Μπράδερς, σήμερα έχουν αυξημένα προνόμια, με αναγκαίο τίμημα την περαιτέρω εξάρθρωση της οικονομίας και κοινωνίας, τη βαθύτερη εξουθένωση του ανθρώπου, αλλά επίσης καταλυτικότερη απώλεια ορατότητος. Το τίμημα συμπληρώνεται με αύξουσα κοινωνική ανυποληψία της τάξης του χρήματος, που αναβιώνει εφιαλτικές μνήμες του 1930 και του 1880. Η κρίση δεν ξεπερνιέται, αλλά συνεχίζεται, λόγω αδιαλλαξίας αυτών που την εδημιούργησαν. Σήμερα, η κρίση δεν είναι πρόβλημα, αλλά πρόσχημα, με το οποίο οι ωφελημένοι από .......αυτήν επωφελούνται ακόμη περισσότερο.

Οπρόσφατος 30ετής κύκλος κλείνει άδοξα, τα προτάγματα και οι επαγγελίες του εκπνέουν, μέσα στη σύγχυση. Η νέα εποχή προχωρεί με θυσία, ανιδιοτέλεια, αλτρουισμό, ενάντια στην αλαζονεία και ύβρι της απερχόμενης. Οι αυτοπυρπολισμοί νέων ανθρώπων στις νότιες πύλες της Ευρώπης δεν σηματοδοτούν μόνον το τέλος των υπεργολαβικών οικονομικών καθεστώτων, αλλά της απευθύνουν επίσης μήνυμα, που η ίδια αρνείται να παραλάβει.

Ο 93χρονος Γάλλος Στεφάν Εσέλ τονίζει: «Η ισχύς του χρήματος ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο απεριόριστη, αυθάδης, εγωιστική, μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια του κράτους. Η ανισότητα μεταξύ φτωχών και πλουσίων ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο βαθιά, η επιδίωξη του χρήματος τόσο εκ των άνω καθαγιασμένη. Ζούμε σε εποχή παγκόσμιας δικτατορίας των χρηματιστικών αγορών, που υπονομεύουν ειρήνη και δημοκρατία».

Σήμερα, δεν πέφτουν πια από τα παράθυρα οι τραπεζίτες, αλλά τα θύματά τους, ενώ οι ίδιοι περιφέρουν επιδεικτικά την αυτή πάντα έπαρση. Μόνον που σήμερα κυκλοφορούν σαν «φαντάσματα» του παρελθόντος, με μειωμένη πειστικότητα, σε έναν κόσμο που εξ υπαιτιότητός τους αποσταθεροποιείται και παραπαίει.

Η σημερινή κρίση πυροδοτήθηκε με τη δυσαναλογία μεταξύ εικονικού χρήματος και πραγματικής οικονομίας. Οταν το δανειακό χρήμα αποβαίνει πολλαπλάσιο της οικονομίας, τότε δημιουργούνται φούσκες πλασματικής ευημερίας, προορισμένες να σπάζουν. Θα πρέπει να ξεφουσκώσει η χρηματιστική σφαίρα, αλλά να αυξηθεί η πραγματική. Η Ευρώπη σήμερα επιλέγει διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις: αντί να αυξήσει τα πραγματικά εισοδήματα, επιβάλλει λιτότητα και αποπληθωρισμό, που συνεπάγονται περικοπή εισοδημάτων και επιβάρυνση χρεών.

Το επισφαλές χρήμα δεν αποσύρεται, αλλά κατοχυρώνεται, η αξία του ενισχύεται εις βάρος των πραγματικών εισοδημάτων. Εάν με τον πληθωρισμό απαξιώνεται το χρήμα και το χρέος, με τον αντιπληθωρισμό η πραγματική αξία αμφοτέρων ανατιμάται. Οταν η πραγματική αξία του χρήματος ανέρχεται, τότε ενθαρρύνονται πτωχεύσεις, μαζικές απολύσεις, αρπακτικές συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, απορρόφηση αδυνάτων από ισχυρούς, κατασχέσεις πάγιων περιουσιακών στοιχείων νοικοκυριών, επιχειρήσεων, Δημοσίου. Αυτό δεν συνιστά απεμπλοκή από την κρίση, αλλά βαθύτερη καταβύθιση σε αυτήν, χρησιμοποίηση της κρίσης εις βάρος της οικονομίας και της κοινωνίας, που έτσι άγονται στο ξεπούλημα με τιμές ευκαιρίας.

Κοινός στόχος των τραπεζιτών, των πλεονασματικών και αναδυόμενων χωρών: η διάσωση των χρηματιστικών πλεονασμάτων, αποταμιεύσεων, αποθεματικών τους, αποσταθεροποιώντας έτσι την παγκόσμια οικονομία. Οι πιστωτές περιφέρονται με αρπακτικότητα, μέσα σε σωρούς πτωμάτων και ερειπίων της εποχής, που έχει ήδη εκπνεύσει. Οι πολίτες συνειδητοποιούν την αυταπάτη της τελευταίας 30ετίας.

Το υπόδειγμα της οικονομικής εξωστρέφειας, που είχε επιβληθεί από το «μονόδρομο» της παγκοσμιοποίησης, αύξησε τις ανισότητες, διέρρηξε την κοινωνική συνοχή, κατάργησε κοινωνικά κεκτημένα, όμως δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει σταθερότητα και σήμερα κείται στο έδαφος. Μοιραία η νέα εποχή θα στραφεί προς το εσωτερικό της κοινωνίας, όπως στη 10ετία του 1930: όταν οι διεθνείς αγορές καταρρέουν, αναβαθμίζεται η σημασία της εσωτερικής. Αποκατάσταση κοινωνικής συνοχής, επανόρθωση κοινωνικών καταστροφών και πολιτισμικών αξιών, που μέχρι πρόσφατα εθεωρούντο «αρχαϊκές».

Οι πιστωτές διαιωνίζουν το παρελθόν, θυσιάζοντας το παρόν. Ταυτόχρονα, όμως, η κοινωνία εξωθείται σε ρήξη με το παρελθόν, προκειμένου να επινοήσει διαφορετικό μέλλον. Ενας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος, έστω και εάν επί του παρόντος εμφανίζεται ως αδιανόητος και ανέφικτος.  

Διαβάστε περισσότερα...

Το τρίτο επαναστατικό κύμα

Του Σταυρου Λυγερου

Οπως ήταν αναμενόμενο, η πυρκαγιά της εξέγερσης δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ δυτικόφιλων και μη καθεστώτων. Ο αραβικός κόσμος βιώνει ως σύνολο ένα τρίτο επαναστατικό κύμα. 

Το πρώτο ήταν το κύμα του αραβικού εθνικισμού, που αναπτύχθηκε σε αντίθεση προς την αποικιοκρατία και γέννησε τα νασερικού τύπου καθεστώτα. Ο εκφυλισμός, η διολίσθηση στη διαφθορά, σε συνδυασμό με την ανικανότητά τους να επιλύσουν προβλήματα ανάπτυξης γέννησε το δεύτερο κύμα, την ανάπτυξη ισλαμικών κινημάτων. Λόγω της σκληρής καταστολής δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τα αυταρχικά καθεστώτα, αλλά υπέσκαψαν τη βάση στήριξής τους.

Το παρόν τρίτο κύμα έχει τη μορφή αυθόρμητων, ιδεολογικο-πολιτικά ποικίλων και πολιτικά αδέσποτων λαϊκών εξεγέρσεων, που κυοφορήθηκαν ως αποτέλεσμα δύο παραγόντων: Πρώτον, της διεθνούς οικονομικής κρίσης, που όξυνε τη φτώχεια. Δεύτερον, των νέων οριζόντων που άνοιξαν τα παναραβικά κανάλια και το Διαδίκτυο, τροφοδοτώντας το διάχυτο αίτημα για ελευθερία κυρίως στη νεολαία. Ηταν ζήτημα χρόνου και τύχης να προκληθεί πυρκαγιά στον εύφλεκτο «κάμπο». Από τη στιγμή που η εξέγερση στην.......Τυνησία ανέτρεψε τον Μπεν Αλι, ήταν αναπόφευκτο να προκύψει ντόμινο.

Οι εξεγέρσεις έχουν κοινό παρονομαστή, αλλά και σοβαρές διαφοροποιήσεις. Ολα τα καθεστώτα είναι αυταρχικά, αλλά η δομή και κυρίως οι εξαρτήσεις τους διαφέρουν. Δεν είναι τυχαίο ότι τα αμερικανόφιλα καθεστώτα απέφυγαν τη μετωπική σύγκρουση με τους διαδηλωτές και το λουτρό αίματος. Οι ΗΠΑ του Ομπάμα φοβούνται μήπως χαθεί ο έλεγχος και επωφεληθούν ισλαμικά κινήματα. Από την άλλη, όμως, έχουν συνείδηση ότι τα καθεστώτα αυτά έχουν κλείσει τον ιστορικό κύκλο τους. Γι’ αυτό και επεδίωξαν την ταχύτατη και ελεγχόμενη μετεξέλιξή τους με εγγυητή τις τοπικές ένοπλες δυνάμεις, στις οποίες διαθέτουν ερείσματα και ασκούν επιρροή. Στο πλαίσιο αυτό απέτρεψαν τη μαζική χρήση στρατιωτικής βίας και θυσίασαν τον Μπεν Αλι και τον Μουμπάρακ για να διασώσουν τον πυρήνα των καθεστώτων.

Στη Λιβύη δεν υπήρχε εξωτερικός παράγοντας που να εμποδίσει τον Καντάφι από το να χρησιμοποιήσει τους πραιτωριανούς του για να καταστείλει με όλα τα μέσα την εξέγερση. Ηταν αναπόφευκτο, λοιπόν, να μετατραπεί γρήγορα σε εμφύλια ένοπλη σύγκρουση. Ο Καντάφι προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία, επισείοντας τον κίνδυνο επικράτησης των ισλαμιστών. Οι Δυτικοί ανησυχούν για το ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση, αλλά στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν έχουν άλλη επιλογή από το να υποστηρίξουν την εξέγερση. Τους παρηγορεί, άλλωστε, το ότι εάν τελικώς ανατραπεί το καθεστώς Καντάφι, θεωρείται δεδομένη η ανατροπή και του καθεστώτος Ασαντ, όταν η πυρκαγιά φτάσει στη Συρία. Το Ιράν είναι πιο σύνθετη περίπτωση, αλλά η Ουάσιγκτον πιστεύει ότι ο απολογισμός θα είναι θετικός όχι μόνο για τους λαούς της περιοχής, αλλά και για την ίδια. Εκτός και αν η πυρκαγιά αποδειχθεί ότι δεν είναι στενά αραβομουσουλμανικό φαινόμενο…

Διαβάστε περισσότερα...

Η «διαστημική αποστολή» του Βατικανού

«Αν όλα ξεκίνησαν με το Μπιγκ Μπανγκ, τι υπήρχε πριν από αυτό;» Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα που θέτει η νέα ιστοσελίδα του Βατικανού και της επιστημονικής κοινότητας της Ιταλίας.

Υστερα από αιώνες καχυποψίας μεταξύ επιστημών και εκκλησίας, οι δημιουργοί της ιστοσελίδας φιλοδοξούν να προσφέρουν στο κοινό περισσότερες πληροφορίες για κάθε πλευρά της αντιπαράθεσης. Η σελίδα, που θα είναι προσβάσιμη στα ιταλικά και τα αγγλικά, διαθέτει πληροφορίες για το κάθε τι, από την αστρονομία στη θεολογία και από τις διαστημικές αποστολές μέχρι και τη φιλοσοφία και την τέχνη. Θα διαθέτει τρις πύλες, μία για το κοινό, μία για φοιτητές και εκπαιδευτικούς και μία τρίτη για επιστήμονες.

Σε κάθε πύλη της σελίδας, οι επισκέπτες θα διαθέτουν πρόσβαση σε ποικιλία οπτικοακουστικών μέσων, αλλά και στα τελευταία στοιχεία και δεδομένα από δορυφόρους. Πρόκειται για κοινή προσπάθεια του Βατικανού και της ιταλικής υπηρεσίας διαστήματος ASI.

Ο καθολικός καρδινάλιος Τζιανφράνκο Μπατίστι, κοσμήτορας της σχολής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Αγίας Έδρας, θα είναι επικεφαλής της προσπάθειας. «Από την πλευρά της εκκλησίας, η ιστοσελίδα φιλοδοξεί να κάνει τους ευσεβείς να διαπιστώσουν ότι...οι επιστήμονες δεν είναι εχθροί της πίστης, και το ανάποδο. Οι δύο πλευρές πρέπει να προσεγγίσουν η μία την άλλη για το καλό της ανθρωπότητας», λέει ο καρδινάλιος Μπατίστι. 

Οι δεσμοί της Καθολικής Εκκλησίας με την αστρονομία χρονολογούνται από το 16ο αιώνα, όταν ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ' θεσμοθέτησε επιτροπή για τη μελέτη των επιστημονικών παρατηρήσεων. Εκτοτε, η Αγία Εδρα διατήρησε το ενδιαφέρον της στην αστρονομική έρευνα, με το πρώτο αστεροσκοπείο του Βατικανού να κατασκευάζεται το 18ο αιώνα. Το 1993, το Vatican Advanced Telescope ολοκληρώθηκε στο όρος Γκράχαμ της Αριζόνα, ενώ το ραδιοτηλεσκόπιο έχει χαρακτηρισθεί το καλύτερο στις ηπειρωτικές ΗΠΑ.Στη μακρά του ιστορία, όμως, το Βατικανό γνώρισε και περιόδους έχθρας κατά όσων επιστημόνων αμφισβήτησαν τα εκκλησιαστικά διδάγματα. Ο Δομινικανός μοναχός Τζιορντάνο Μπρούνο, άγαλμα του οποίου βρίσκεται σήμερα στο κέντρο της Ρώμης, κάηκε στην πυρά το 1600 επειδή υποστήριξε ότι το σύμπαν δεν έχει όρια. Ο Γαλιλέος το 17ο αιώνα αντιμετώπισε και αυτός τη μήνη του Βατικανού για τη θεωρία του ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο.

Η σύγχρονη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία δεν αντιμετωπίζει πια καχύποπτα όσους προσπαθούν να ερμηνεύσουν το σύμπαν σε επιστημονικούς όρους. «Μπορώ να πιστεύω στο Θεό κι την ίδια στιγμή να αποδέχομαι τη θεωρία του Αϊνστάιν ότι ο χρόνος δεν υπήρξε πάντα», λέει ο καρδινάλιος Μπάστι.

ΠΗΓΗ : www.kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Και στα ελληνικά το πόρταλ του ESA

Στη γλώσσα μας μιλάει πλέον το πόρταλ του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), καθώς εδώ και λίγες ημέρες εγκαινιάστηκε η ελληνική υπηρεσία πληροφοριών της ESA. 

Η υπηρεσία βρίσκεται στη διεύθυνση www.esa.int/esaCP/Greece.html και φιλοδοξεί να καλύπτει όλες τις εξελίξεις που έχουν σχέση με τα προγράμματα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος, όπως επίσης και ειδήσεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους ελληνικό κοινό.

Μάλιστα, ένα από τα πρώτα θέματα που φιλοξένησε ήταν η φωτογραφία της Ανάφης, όπως απαθανάτισε το μικρό κυκλαδίτικο νησί από το διάστημα στις 22 Ιανουαρίου ο Ιταλός αστροναύτης Paolo Nespoli. Ο Nespoli ζει και εργάζεται τους τελευταίους δύο μήνες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ενώ αναρτά τις εικόνες που συλλέγει στο Flickr. Έτσι, μέσα από το διαδίκτυο, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν εντυπωσιακά στιγμιότυπα του πλανήτη μας.

Διαβάστε περισσότερα...

ΧΑΙΝHΔΕΣ "ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ"

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης

Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες

Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.

Και κάθε μέρα από βραδύς
ντουγιουρντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.

Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυό χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.

Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυο του μάτια.

Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.

Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.

Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.

Διαβάστε περισσότερα...

Ευανθία Ρεμπούτσικα - Carousel

Διαβάστε περισσότερα...

BB King / Gary Moore - The Thrill is Gone

Διαβάστε περισσότερα...

Γιώργιος Σουρής - Ποιος είδε κράτος λιγοστό

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;


Να τρέφει όλους τους αργούς,
Να 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;


Να 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,

κλέφτες χωρίς μια πήχη γη και κλέφτες με παλάτια,

ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί

ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.

Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως,

συνέρχεσθαί τε και

ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!

σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Γι' αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,

σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,

πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...

αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,

δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.

Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Και ψωμοτύρι και για καφέ

το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς

σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.

Θέλει ακόμα –κι αυτό είναι ωραίο–

να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυο φορώντας τα πόδια που 'χει

στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Διαβάστε περισσότερα...

Το διαφθορείο

old-boy.blogspot.com/

Χρήσιμο είναι, νομίζω, να κάνουμε τις εξής δύο διακρίσεις.

Η πρώτη είναι πως αν πρέπει να ταξινομήσουμε τις εκατό μεγαλύτερες πλανητικές αδικίες που συμβαίνουν τώρα, η διαιτησία του ντέρμπι δεν θα συγκαταλέγεται ανάμεσά τους. Και εκεί που γράφω εκατό, βάλε χίλιες, εκατό χιλιάδες, το νούμερο της αρεσκείας σου.

Πράγματι λοιπόν, συγκριτικά μιλώντας, το τι διαδραματίζεται ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ανάμεσα στις δυο πιο ευνοημένες ομάδες της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου και τις δύο πιο πλούσιες ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες της χώρας, στο πλαίσιο της μεταξύ τους σφαγής, απειροελάχιστη σημασία μπορεί να έχει. Το προηγούμενο ποστ ας πούμε, μιλά για απεργούς πείνας, μιλά για τη μετανάστευση, μιλά για θέματα ζωής και θανάτου, μιλά για θέματα που το αν αδικήθηκε κάποιος δεν έχει να κάνει με το αν του έκλεψαν μια νίκη σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα.

Από εκεί και πέρα όμως, όποιος νομίζει πως τα όσα συμβαίνουν στο χώρο του ποδοσφαίρου δεν αντανακλούν το γενικότερο αξιακό σύστημα της χώρας, πλανάται την οικτροτέρα των πλανών. Όποιος νομίζει δηλαδή ότι τις τελευταίες δεκαετίες το.......ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει λειτουργήσει και ως ένας τεράστιος διαφθορέας συνειδήσεων, δεν έχει νομιμοποιήσει συνειδησιακά ένα κλίμα «Σε κλέβω άρα είμαι μάγκας - Σε κλέβω άρα είσαι μαλάκας - Σε κλέβω και εσύ είσαι αυτός που πρέπει να ντρέπεται», μάλλον βλέπει τα πράγματα διαφορετικά από ό,τι εγώ.

Η δεύτερη διάκριση έχει να κάνει με τα όρια της αβάντας στο ποδόσφαιρο, με τα όρια της κλεψιάς. Και ο Σισέ ας πούμε δεν έχει κανένα πρόβλημα να σκοράρει γκολ από πέναλτι μαϊμούδες όπως αυτό της Νέας Σμύρνης. Τα πανηγυρίζει κιόλας. Και κανείς προπονητής και παίκτης δεν πειράχτηκε ποτέ από υπέρ του εύνοια. Και οι παίκτες κατά κόρον κάνουν θέατρο, βουτάνε για να πάρουν πέναλτι, κάνουν τους πεθαμένους όταν τους χτυπήσει ο άλλος για να αποβληθεί κλπ. Δυσάρεστα μεν όλα αυτά και μακάρι να μην υπήρχαν, και σε άλλα πρωταθλήματα δεν συμβαίνουν τόσο έντονα, αλλά εν πάση περιπτώσει αυτά είναι τμήμα του παιχνιδιού. Όπως τμήμα του παιχνιδιού είναι και η οπαδική τύφλωση. Αλλιώς θα δω την αμφισβητούμενη φάση υπέρ του Παναθηναϊκού και αλλιώς την αμφισβητούμενη κατά.

Εκείνο που δεν είναι ούτε σύμφυτο με το παιχνίδι, ούτε κάποια αιώνια αλήθεια του, είναι αυτό το οικοδόμημα που σιγά σιγά χτίστηκε και με το οποίο καλείται ο οπαδός να γουστάρει την κλοπή. Αυτό δεν είναι αυτονόητο, αυτό δεν είναι φυσικό, αυτό είναι επίκτητο. Μαθαίνεται. Και διαδίδεται σαν αρρώστια. Πάνω του επενδύονται χρήματα, χτίζονται καριέρες, βγαίνουν φράγκα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν να συντάξουν δύο προτάσεις, κονομάνε πουλώντας ολοένα και μεγαλύτερη χολή. Τα οπαδικά πουτσόφυλλα, αντί να κλείσουν με την κρίση, αυξάνονται. Αθλητικά σάιτ δίνουν στήλες στα πιο ανθρωπάκια γιατί αυτά ξέρουν να πέφτουν όσο χαμηλά γίνεται για να μιζάρουν το σίχαμα. Η κρατική τηλεόραση ξεμένει από ριπλέι του γκολ του Κατσουράνη, ξεμένει από κοντινά στο ντου των οπαδών, ξεμένει από σχολιασμό, ξεμένει από αξιοπρέπεια, έχει κάνει τον πελάτη που χρυσοπληρώνει αφέντη της, κι εμάς, που την καλοπληρώνουμε για να τον χρυσοπληρώνει, κερατάδες και δαρμένους μαζί.

Βλέπω τις δηλώσεις του Βαγγέλη Μαρινάκη και σκέφτομαι πως τελικά είναι κι αυτός παιδί της εποχής που προηγήθηκε. Εκεί πήρε τις παραστάσεις του, εκεί πήρε τα πρότυπά του, αυτά ζηλεύει και προσπαθεί να ξεπεράσει. Δεν φέρνει νέα ήθη στο χώρο. Είναι η φυσική εξέλιξη των παλιών.

Κι όμως. Το ματς άρχισε χωρίς έκτροπα. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε καθαρά. Έπαιζε καλύτερα όπως και στο ματς του πρώτου γύρου. Όπως και συνολικά στο πρωτάθλημα. Εμείς, συνηθισμένοι από την πιο ξενερωτική χρονιά μας σε κάθε επίπεδο, θα επιστρέφαμε μετά τη σύντομη αναλαμπή των τριών συνεχών παλικαρίσιων ντέρμπι, στην καταθλιπτική ξενέρα. Αλλά για κακή τύχη όλων παίξαμε ξανά παλικαρίσια και γυρίσαμε το ματς. Θα κάναμε το μείον επτά μείον τέσσερα. Όπως το έκανε κι ο Ολυμπιακός πέρσι. Χωρίς να σημαίνει πως δικαιούνταν το πρωτάθλημα. Όπως δεν θα το δικαιούμαστε φέτος κι εμείς. Αλλά εμείς απαγορεύεται να κερδίζουμε στο Καραϊσκάκη. Όπως απαγορεύτηκε και πριν δυο χρόνια που και πάλι το πρωτάθλημα είχε χαθεί. Την κρίσιμη στιγμή θα σηκώνεται το χέρι του Τρύφωνα από τη Δράμα και του Τρύφωνα από την Κέρκυρα και οποτεδήποτε στο μέλλον ξαναχρειαστεί Τρύφωνες υπάρχουν πολλοί.

Κλείνω με κάτι άλλο που μου είχε κάνει εντύπωση πριν λίγα χρόνια. Πόσοι πολλοί ειρωνεύονταν την ΑΕΚ επειδή έλεγε πως είναι ηθική νικήτρια ενός Πρωταθλήματος που έχασε στα χαρτιά (αφού προφανώς μόνο οι θεσμικοί νικητές μετράνε και η ηθική είναι εξωαθλητική έννοια). Για να ευχηθώ λοιπόν κι εγώ κάτι, σαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που έκανε σήμερα κάποιες δηλώσεις από τη στρατόσφαιρα, εύχομαι να επιστρέψουμε κάποτε σε ένα ποδόσφαιρο που ακόμη και αν υπάρχουν αδικίες και κλεψιές, η ντροπή θα συνοδεύει πάντως τον θύτη και όχι το θύμα.

Διαβάστε περισσότερα...

Το Δηλητήριο

Το κρασί ντύνει και την πιο άθλια τρώγλη με λαμπρή πολυτέλεια,
Τη μεταμορφώνει σε χρυσό παλάτι
Με τις χρυσές, τις πορφυρές, λάμψεις του
Που μοιάζουν ήλιο που δύει στην ομίχλη.

Το όπιο μεταμορφώνει το απέραντο,
Μεγαλώνει το αέναο,
Μακραίνει τον καιρό,
Επιμηκύνει τον καιρό,
Βαθαίνει τη λαγνεία,
Και τις σκοτεινές,
Τις ερεβώδεις ηδονές,
Οδηγεί την ψυχή πέρα απ τα σύνορα.

Όμως όλα τούτα είναι χλωμά
Μπροστά στο δηλητήριο που κυλά από τα μάτια σου
-τα πράσινά σου μάτια λίμνες
Και μέσα τους ριγεί η ψυχή μου και ταράζεται
Οι σκέψεις μου ορυμαγδός κι υψώνεται πάνω από τις πικρές αβύσσους.

Όμως όλα τούτα είναι χλωμά μπροστά στο θαύμα το υπέροχο

Του σάλιου σου που με σπαράζει

Που ρίχνει στη λήθη την ψυχή μου

Στον ίλιγγο την παρασύρει δίχως τύψεις

Κι άπνοη τήνε σέρνει

Στην όχθη του θανάτου.

Charles Baudelaire

Διαβάστε περισσότερα...

Σε άνθηση το εμπόριο όπλων

Παρά την συνεχιζόμενη παγκόσμια οικονομική ύφεση, το εμπόριο όπλων καλά κρατεί, καθώς σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI) «οι πωλήσεις όπλων των εκατό μεγαλύτερων εταιριών κατασκευής οπλικών συστημάτων αυξήθηκαν κατά 14,8 δισεκατομμύρια δολάρια για το 2009 σε σχέση με το 2008, δηλαδή μία αύξηση της τάξης του 8%».

Οι 100 μεγαλύτεροι κατασκευαστές οπλικών συστημάτων παγκοσμίως, εκτός των κινεζικών, πούλησαν όπλα αξίας 401 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2009 με τις ΗΠΑ να κρατούν τα σκήπτρα, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιοποιήθηκε σήμερα. Την περασμένη χρονιά, οι πωλήσεις όπλων των 100 μεγαλύτερων κατασκευαστών έφθασαν τα 401 δισεκατομμύρια δολάρια, εκ των οποίων τα 247 δισεκατομμύρια (61,5%) προς όφελος των 45 εταιριών του αμυντικού τομέα, που έχουν την έδρα τους στις ΗΠΑ.

«Οι δαπάνες σε προϊόντα και στρατιωτικές υπηρεσίες της αμερικανικής κυβέρνησης είναι ένας καθοριστικής σημασίας τομέας για την αύξηση των όπλων των αμερικανικών εταιριών και των δυτικοευρωπαϊκών εταιριών, που δραστηριοποιούνται στην αμερικανική αγορά», υπογραμμίζει η εμπειρογνώμων της.......αμυντικής βιομηχανίας στο SIPRI, Σούζαν Τζάκσον.

Ο αμερικανικός όμιλος στον τομέα της άμυνας Lockheed Martin πήρε την πρωτιά από τον βρετανικό ΒΑΕ Systems το 2009, με πωλήσεις 33,4 δισεκατομμυρίων έναντι 33,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων αντίστοιχα. Ο κάθε όμιλος κατέχει ποσοστό 8,3% επί των συνολικών πωλήσεων.

«Μόνο η αμερικανική πτέρυγα του ΒΑΕ πούλησε όπλα αξίας 19,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ποσό που την κατατάσσει στην 7η θέση παγκοσμίως», τονίζει η έκθεση. Η Ευρώπη εκπροσωπείται στους εκατό μεγαλύτερους ομίλους με 33, που εδρεύουν σε εννέα χώρες (Γερμανία, Ισπανία, Φινλανδία, Γαλλία, Ιταλία, Νορβηγία, Βρετανία, Σουηδία και Ελβετία). Οι πωλήσεις τους ανήλθαν συνολικά σε 120 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 30% επί του συνόλου των πωλήσεων.

Εκτός από τον όμιλο ΒΑΕ Systems, δεύτερο σε πωλήσεις παγκοσμίως, ο ευρωπαϊκός όμιλος EADS κατατάσσεται την 7η θέση με πωλήσεις 15,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων (4,0%) και ο ιταλικός Finmeccanica στην 8η θέση με 13,3 δισεκατομμύρια δολάρια (3%). Μεταξύ των δέκα μεγαλύτερων πωλητών όπλων, οι επτά είναι οι αμερικανικές Lockheed Martin, Boeing, Northrop Grumman, General Dynamics, Raytheon, L-3 Communications, United Technologies.

To SIPRI δεν συμπεριέλαβε την Κίνα καθώς «αν και το γνωρίζουμε ότι αρκετές κινεζικές εταιρίες οπλικών συστημάτων είναι αρκετά σημαντικές για να περιλαμβάνονται στις εκατό μεγαλύτερες, είναι αδύνατο για εμάς να τις συμπεριλάβουμε λόγω των μη επακριβών δεδομένων και της έλλειψης συγκρίσιμων στοιχείων», εξήγησε η Τζάκσον.

Η Ασία εκπροσωπείται ωστόσο στην κατάταξη με 10 ομίλους (4 στην Ιαπωνία, 3 στην Ινδία, 2 στη Νότια Κορέα και μία στη Σιγκαπούρη) και η Μέση Ανατολή με 5 ομίλους (3 στο Ισραήλ, έναν στο Κουβέιτ και έναν στην Τουρκία). Οι δύο αυτές περιοχές κατέγραψαν πωλήσεις συνολικά 24 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2009, σύμφωνα με την έκθεση.

ΠΗΓΗ:tovima.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μονάχα στον δρόµο

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Τον περασµένο Οκτώβριο, ύστερα από ένα διάλειµµα προβληµατισµού και ανασυγκρότησης, οι διαδηλώσεις εναντίον του συστήµατος που οδήγησε στην οικονοµική κατάρρευση της Ισλανδίας ξανάρχισαν. 

Η νέα κυβέρνηση της Αριστεράς, στην οποία συµµετέχουν για πρώτη φορά Σοσιαλδηµοκράτες και Οικολόγοι, αισθάνθηκε τότε ότι είχε έλθει η ώρα να εκπληρώσει µια προεκλογική της υπόσχεση: την ψήφιση µιας λαϊκής συνέλευσης που θα επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του προέδρου και του πρωθυπουργού, θα επανεξετάσει το δικαστικό σύστηµα, θα συζητήσει τη διάκριση Κράτους και Εκκλησίας και θα καθορίσει τη διαχείριση και τον έλεγχο των φυσικών πόρων.

Η προεκλογική εβδοµάδα κράτησε µόλις τρεις εβδοµάδες. Οι 520 υποψήφιοι είχαν δικαίωµα µόνο σε µια τρίλεπτη παρέµβαση από το ραδιόφωνο, τα πολιτικά κόµµατα δεν έλαβαν µέρος, δηµοσκοπήσεις δεν επιτρέπονταν, αλλά τα µπλογκ και το facebook οργίασαν. Η ακραία αυτή µορφή άµεσης δηµοκρατίας δεν φαίνεται να έπεισε τους Ισλανδούς: στις κάλπες προσήλθε µόλις το 36% των ψηφοφόρων, το χαµηλότερο ποσοστό στην ιστορία της χώρας. Παρά ταύτα, εξελέγησαν 25 πολίτες µε κέφι για δουλειά. Ανάµεσά τους, τρεις.......δηµοσιογράφοι, ένας οικονοµολόγος, µία φιλόσοφος, µια φοιτήτρια, ένας συνδικαλιστής, ένας συνταξιούχος αγρότης, ένας άνεργος µαθηµατικός, ένας πάστορας. Οι περισσότεροι κινούνται στην Κεντροαριστερά, αλλά υπάρχουν και µερικοί Συντηρητικοί. Κάποιοι δηλώνουν Οικολόγοι, κάποιες φεµινίστριες. Ολοι έχουν αναλάβει στο παρελθόν πολιτικές ή κοινωνικές ευθύνες. Ο µηνιαίος µισθός τους ορίστηκε στα 3.270 ευρώ, όσο ακριβώς και του βουλευτή. Και η πρώτη τους συνεδρίαση θα γινόταν αυτές τις ηµέρες. Αλλά το Ανώτατο ∆ικαστήριο είχε διαφορετική άποψη. Επικαλούµενο κάποιες ήσσονος σηµασίας παρατυπίες (όπως ότι τα τραπέζια πίσω από το παραβάν δεν εξασφάλιζαν την απόλυτη µυστικότητα της ψήφου), το εννιαµελές σώµα των δικαστών (που δεν είναι ακριβώς αµερόληπτο, αφού οι οκτώ από τους εννιά δικαστές έχουν διοριστεί από το υπουργείο ∆ικαιοσύνης) ακύρωσε την ψηφοφορία. 

Η κυβέρνηση της Γιοχάνα Σιγκουρνταρντότιρ έχει τώρα δύο επιλογές: είτε να επαναλάβει την ψηφοφορία, µε κίνδυνο η συµµετοχή να είναι ακόµη µικρότερη, είτε να αποφασίσει την εκλογή της συνέλευσης από τη Βουλή, οπότε η έννοια της άµεσης δηµοκρατίας θα αλλοιωθεί. 

Το πείραµα φαίνεται ότι δεν λειτουργεί. 

Οι πολίτες φωνάζουν, διαδηλώνουν, αλλά δεν είναι διατεθειµένοι να πάρουν τα πράγµατα στα χέρια τους. Κι αν αποπειραθούν να το κάνουν, δεν τους αφήνει το σύστηµα. Το Κόµµα της Ανεξαρτησίας για παράδειγµα, που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή της Ισλανδίας µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, είδε από την αρχή µε κακό µάτι την ιδέα της λαϊκής συνέλευσης και την υπονόµευσε µε κάθε τρόπο. Κι ας µην εξελέγη σ’ αυτήν ούτε ένας υποψήφιος από τα λαϊκά στρώµατα… «Η άµεση δηµοκρατία ζει µονάχα στον δρόµο», λέει στον ιστότοπο Rue89 ο γαλλοϊσλανδός δηµοσιογράφος Ζεράρ Λεµαρκί, που έλαβε µέρος και στην εξέγερση του Μάη του 1968. «Μόλις θεσµοθετηθεί, εξαφανίζεται».

Διαβάστε περισσότερα...

21 Φεβρουαρίου 1913 - Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων

Συμπληρώνονται φέτος 98 χρόνια από την απελευθέρωση, από τον Τουρκικό ζυγό, των Ιωαννίνων, τα οποία κατελήφθησαν ειρηνικά το 1431 από τους Οθωμανούς (22 χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης), από τον Σινάν Πασά.

Μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό στρατό την 26η Οκτωβρίου 1912, ο διοικητής του Τούρκικου στρατού στα Γιάννενα, Εσάτ-πασάς, αναθέτει στον Βεχήπ-μπέη (αρχηγό του πυροβολικού), να ενισχύσει την (ήδη δυνατή) άμυνα της πόλης και των κομβικών σημείων γύρω απ' αυτή (τα αρχικά σχέδια οχύρωσης είχε εκπονήσει ο Γερμανός στρατηγός Κόλμαρ φον ντερ Γκολτς, το 1909). Τα σημαντικότερα απ' όλα τα οχυρωματικά έργα που κατασκευάστηκαν ήταν του Μπιζανίου με πολυβολεία, καλά προστατευμένα, τα οποία αποτελούσαν την τελευταία γραμμή που ανέκοπτε την είσοδο των Ελληνικών στρατευμάτων στα Ιωάννινα.

Ήδη ο Ελληνικός στρατός Ηπείρου, με επικεφαλής τον διάδοχο Κωνσταντίνο, είχε αναπτυχθεί στην περιοχή, με έδρα του επιτελείου το Χάνι του Εμίν Αγά. Το σχέδιο της επίθεσης για την κατάληψη των Ιωαννίνων ήταν σχετικά ριψοκίνδυνο και προέβλεπε την ευρεία υπερκέραση (κύκλωση) από δυτικά της οχυρωμένης τοποθεσίας και την άμεση κατάληψη της πόλης. Ταυτόχρονα, θα γίνονταν επιθέσεις στον κεντρικό και τον ανατολικό τομέα του μετώπου, με σκοπό την παραπλάνηση του εχθρού και την καθήλωση των τουρκικών δυνάμεων .

Το τελικό σχέδιο επίθεσης καταρτίσθηκε … στις 16 Φεβρουαρίου, ενώ η γενική επίθεση των ελληνικών δυνάμεων εκδηλώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 20ής Φεβρουαρίου 1913.

Η 2η Μεραρχία κατέλαβε θέσεις στον Τομέα Αυγό και η Ταξιαρχία Μετσόβου στο Κοντοβράκι.

Η 1η και 3η φάλαγγα του Α΄ Τμήματος Στρατιάς κατέλαβαν τα υψίστης στρατηγικής σημασίας υψώματα του Καστρίου, του Προφήτη Ηλία, του Αγίου Νικολάου και της Τσούκας, ύστερα από μεγάλο και σκληρό αγώνα.

Η 2η φάλαγγα του Τμήματος κινήθηκε διά μέσου της Μανωλιάσας καταδιώκοντας τους υποχωρούντες Τούρκους προς την κατεύθυνση Ιωαννίνων και κατέλαβε την κοιλάδα της Δωδώνης, φτάνοντας μέχρι τον Άγιο Νικόλαο. Συνεχίζοντας την προέλαση έφτασε στη Ραψίστα (Πεδινή), όπου ανέτρεψε την τουρκική αντίσταση. Μάλιστα δύο ιδιαίτερα τολμηροί Αξιωματικοί, ο Ιατρίδης και ο Ιωάννης Βελισσαρίου (Διοικητές των Ταγμάτων 8ου και 9ου αντίστοιχα), συνέχισαν την καταδίωξη του εχθρού μέσα στη βαλτώδη πεδιάδα της Ραψίστας (Πεδινής) και το βράδυ έφτασαν στους λόφους του Αγίου Ιωάννη Μπουνίλας, όπου εγκατέστησαν προφυλακές για ασφάλεια και έκοψαν τα καλώδια τηλεφώνων και τηλεγράφων, νεκρώνοντας έτσι την επικοινωνία Ιωαννίνων – Μπιζανίου.

Το Ελληνικό πυροβολικό ήδη έβαλλε ασταμάτητα κατά των τουρκικών πυροβολείων και των χαρακωμάτων του τουρκικού πεζικού. Οι Τούρκοι ανταπαντούσαν με το σύνολο των πυροβόλων του Μπιζανίου, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.

Στο Μπιζάνι έχασαν τη ζωή τους πολλοί Έλληνες στρατιώτες, μαχόμενοι ενάντια στα "αόρατα" πολυβολεία, όπως αυτό που ονομαζόταν "Σκύλλα". Κι ακόμη περισσότεροι υπέφεραν απ' το τρομερό κρύο, τα χιόνια, τις ασταμάτητες βροχές και άλλες κακουχίες.

Αναφέρεται, ότι με τη βοήθεια του Νικολάκη Εφέντη (του οποίου το πραγματικό όνομα δεν είναι επιβεβαιωμένο), τα σχέδια των οχυρωματικών έργων του Μπιζανίου ήρθαν στα χέρια των Ελλήνων αξιωματικών και έτσι έγινε δυνατή η «σίγασή» τους.

Ο Εσάτ Πασάς αναγκάστηκε το βράδυ της 20ης Φεβρουαρίου να ζητήσει τη μεσολάβηση του Μητροπολίτη Γερβάσιου και των Προξένων για την παράδοση της πολυθρύλητης πόλης των Ιωαννίνων. Οι Πρόξενοι ανακοίνωσαν στον Κωνσταντίνο τον μεσολαβητικό τους ρόλο με έγγραφο που στάλθηκε με τους αξιωματικούς Ρεούφ και Ταλαάτ, τους οποίους συνόδευε ο Επίσκοπος Δωδώνης Πανάρετος, ως εκπρόσωπος της Μητρόπολης.

Μαζί με τον Ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου οδηγήθηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Φεβρουαρίου (1913) στο Γενικό Στρατηγείο Εμίν Αγά. Ύστερα από σύντομη συζήτηση συμφώνησαν την παράδοση της πόλης και των τουρκικών δυνάμεων αποτελουμένων από 30.000 στρατιώτες, 1.000 αξιωματικούς, μαζί με 120 πυροβόλα, καθώς και ικανό αριθμό πολυβόλων, ντουφεκιών και πυρομαχικών.

Ο αρχιστράτηγος και Διάδοχος Κωνσταντίνος εισήλθε στην πόλη στις 22 Φεβρουαρίου 1913 και μαζί με το Στράτευμα έγιναν δεκτοί από τους κατοίκους με ενθουσιώδεις εκδηλώσεις, ενώ επακολούθησε δοξολογία στη Μητρόπολη.

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, υπήρξε ένα σπουδαίο στρατιωτικό και πολιτικό γεγονός στην έκβαση του Βαλκανικού Πολέμου.

Τη μεγάλη στρατιωτική νίκη ανήγγειλε στη Βουλή, ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Κατά την ιστορική εκείνη συνεδρίαση της 21ης Φεβρουαρίου 1913, ο πρόεδρος της Βουλής Κωνσταντίνος Ζαβιτσάνος, έδωσε αμέσως μετά την έναρξη των εργασιών το λόγο στον πρωθυπουργό και υπουργό των Στρατιωτικών Ελευθέριο Βενιζέλο, που είχε προσέλθει περιχαρής.

Και εκείνος, εν μέσω θυελλωδών χειροκροτημάτων, ανήλθε στο βήμα και ανακοίνωσε το τηλεγράφημα του αρχιστρατήγου και διαδόχου Κωνσταντίνου, που είχε σταλεί από το στρατηγείο του στο Χάνι του Εμίν Αγά. «Την τρίτην πρωινήν, ήρξατο γενική επίθεσις κατά του φρουρίου Ιωαννίνων».

Στη συνέχεια διάβασε τις αναλυτικές αναφορές για την επίθεση και τα επόμενα τηλεγραφήματα, σύμφωνα με τα οποία, στις 8 το πρωί ο στρατιωτικός διοικητής των Ιωαννίνων Εσάτ Πασάς επιθυμούσε να παραδώσει τα Ιωάννινα. Έστειλε μάλιστα αντιπροσωπεία να διαπραγματευθεί τα της παραδόσεως.

Και ενώ η αίθουσα σείονταν από τα χειροκροτήματα, ο Βενιζέλος, διάβασε το τηλεγράφημα του υπαρχηγού του Επιτελείου, σύμφωνα με το οποίο «τρεις ίλαι ιππικού υπό την διοίκησιν του υποστρατήγου Σούτσου, εισήλθον εις τα Ιωάννινα μετά της χωροφυλακής».

Αμέσως μετά μίλησαν οι Κυριακούλης Μαυρομιχάλης, Γεώργιος Θεοτόκης, Δημήτριος Ράλλης, Δημήτριος Γούναρης και άλλοι.

Προς το τέλος της συνεδρίασης, ελήφθη από το Χάνι του Εμίν Αγά και άλλο τηλεγράφημα, που γνωστοποιούσε την υπογραφή του πρωτοκόλλου της παραδόσεως. Το φρούριο των Ιωαννίνων- έλεγε το τηλεγράφημα- παραδίδεται στον Ελληνικό Στρατό. Οι Τούρκοι στρατιώτες και οι αξιωματικοί, παραδίδονταν ως αιχμάλωτοι πολέμου, μαζί με όλο το υλικό τους, τις σημαίες και τα άλογά τους.

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, χαιρετίσθηκε με ενθουσιασμό και από τον Τύπο. Ο ποιητής Χρήστος Χρηστοβασίλης δημοσίευσε ποίημα, ειδικά για την περίσταση, αναφέροντας μεταξύ άλλων:

Δεν ήρθε πρώιμα η άνοιξη κι ουδέ το καλοκαίρι

Χαιρόμαστε, χορεύουμε και ψιλοτραγουδούμε,

Γιατί ελευτερωθήκανε, Αϊτέ, τα Γιάννινα μας.

Ο Γεώργιος Σουρής έγραψε στο «Ρωμηό» ανάλογο ποίημα.

«Τα πήραμε τα Γιάννινα μάτια πολλά το λένε,

μάτια πολλά το λένε όπου γελούν και κλαίνε.

Το λεν' πουλιά των Γρεβενών κι αηδόνια του Μετσόβου

Που τάσκιαζεν η παγωνιά κι ανατριχίλα φόβου.

Το λεν' οι χτύποι κι οι βροντές το λένε κι οι καμπάνες,

Το λένε κι οι χαρούμενες κι οι μαυροφόρες μάνες.

Το λένε κι οι Γιαννιώτισσες που ζούσαν χρόνια βόγγου,

Το λένε κι οι Σουλιώτισσες κι οι βράχοι του Ζαλόγγου».

21 Φεβρουαρίου 1913. Η Ήπειρος ολόκληρη ζούσε μεγάλες στιγμές, μετά την τούρκικη κυριαρχία, που διήρκεσε 482 χρόνια.

ΚΥΡΙΕΣ ΠΗΓΕΣ : http://21february1913.blogspot.com , http://edrana.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...