Το Δηλητήριο

Το κρασί ντύνει και την πιο άθλια τρώγλη με λαμπρή πολυτέλεια,
Τη μεταμορφώνει σε χρυσό παλάτι
Με τις χρυσές, τις πορφυρές, λάμψεις του
Που μοιάζουν ήλιο που δύει στην ομίχλη.

Το όπιο μεταμορφώνει το απέραντο,
Μεγαλώνει το αέναο,
Μακραίνει τον καιρό,
Επιμηκύνει τον καιρό,
Βαθαίνει τη λαγνεία,
Και τις σκοτεινές,
Τις ερεβώδεις ηδονές,
Οδηγεί την ψυχή πέρα απ τα σύνορα.

Όμως όλα τούτα είναι χλωμά
Μπροστά στο δηλητήριο που κυλά από τα μάτια σου
-τα πράσινά σου μάτια λίμνες
Και μέσα τους ριγεί η ψυχή μου και ταράζεται
Οι σκέψεις μου ορυμαγδός κι υψώνεται πάνω από τις πικρές αβύσσους.

Όμως όλα τούτα είναι χλωμά μπροστά στο θαύμα το υπέροχο

Του σάλιου σου που με σπαράζει

Που ρίχνει στη λήθη την ψυχή μου

Στον ίλιγγο την παρασύρει δίχως τύψεις

Κι άπνοη τήνε σέρνει

Στην όχθη του θανάτου.

Charles Baudelaire