Παράθυρα προς την πέμπτη εποχή - Οδυσσέας Ελύτης

Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο?

Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο?

Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της?

Αλλά είσαι εσύ μια νυχτερινή επινόηση

που αρέσκεται στις βροχερές εκμυστηρεύσεις.

Που αρέσκεται στο τριίστιο ξάνοιγμα του πόντου.

Είσαι μια περίπτωση ακατόρθωτη

που όταν ναυαγήσει βασιλεύει.

Μια φανταχτερή καταστροφή είσαι.

Α! Θέλω να' ρθουν τα στοιχειά που ξέρουν ν' αρπάζουν.

Η μέση των συλλογισμών μου

θα ευφράνει την καμπύλη τους διάθεση.

Όταν ανέβουν μεγαλώνοντας τα δαχτυλίδια

ο ξαφνικός ουρανός θα πάρει το χρώμα

της προτελευταίας μου αμαρτίας.

Ενώ η τελευταία θα γοητεύεται ακόμη …
από τα μοναχικά τούτα λόγια!

Ένα ποδοβολητό τελειώνει στην άκρη της ακοής.
Μια σουρωμένη καταιγίδα χιμάει μεσ' στο νεανικό στήθος
που σπαταλάει την ανεξήγητη φεγγοβολή του.
Η επιθυμία έχει μια πολύ ψηλή κορμοστασιά
και στις παλάμες της καίει η απουσία.
Η επιθυμία γεννάει το δρόμο της όπου θέλει να περπατήσει. Φεύγει!

Κι ένας λαός από χέρια προς εκείνη ανάβει θαυμασμού παρανάλωμα!

Τι όμορφη! Έχει πάρει τη μορφή της σκέψης που την αισθάνεται
όταν αυτή αισθάνεται πως της είναι αφιερωμένη.

Στ' αμπέλια που δεν έχουνε ηλικία
κρύφτηκαν οι καλοκαιρινές μου εγκαταλείψεις.
Ένας κυματισμός ονείρου τραβήχτηκε τ' άφησε κει δε ρώτησε.
Στα κουφά δίχτυα τους το βόμβο στριφογύρισαν σμήνη μέλισσες.
Τα στόματα μοιάσανε στα χρώματα φύγαν μεσ'απο τ' άνθη.
Τα νερά πολύ πρωινά σταμάτησαν τη μιλιά τους
νυχτερινή κι άθικτη.

Είναι για να μην ξέρεις πια τίποτε.

Κι όμως πίσω από τ' αγνοημένο αυτό βουναλάκι υπάρχει ένα συναίσθημα.
Δεν έχει δάκρυα ούτε συνείδηση.

Δε φεύγει δεν επιστρέφει.

……………..

Έλα λοιπόν αλαργινή εξαφάνιση!
Τίποτε άλλο δεν ποθούν περισσότερο οι αγκαλιές των κήπων.
Στην αφή της παλάμης σου θ' αναγαλλιάσουν οι καρποί
που τώρα μετεωρίζονται άσκοποι.
Στο διάφανο στήριγμα της κορμοστασιάς σου
τα δέντρα θα βρουν τη μακροχρόνια εκπλήρωση
των ψιθυρισμένων τους απομονώσεων.
Στην πρώτη σου ξεγνοιασιά θ' αυξήσουν τα χορτάρια σαν ελπίδες.
Η παρουσία σου θα δροσίσει τη δροσιά.

Τότε θ' ανοίξεις μέσα μου τα ριπίδια των συναισθημάτων.
Δάκρυα συνειδήσεων πολύτιμες πέτρες επιστροφές κι απουσίες.
Κι ενώ θα τρέχει ο ουρανός κάτω απ' τις γέφυρες
των πλεγμένων χεριών μας
ενώ οι πιο πολύτιμοι κάλυκες θα ταιριάζουνε στα μάγουλά μας
θα δώσουμε το σχήμα του έρωτα που λείπει από τις οράσεις αυτές.

Τότε θα δώσουμε
στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση!