Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Ενα ηθικό κενό

Του Μιχάλη Μητσού
Μια ομάδα οικονομολόγων πραγματοποίησε πριν από λίγα χρόνια έρευνα σε μερικά χωριά της Ελβετίας για να διαπιστώσει αν οι κάτοικοι θα συμφωνούσαν με την κατασκευή ενός εργοστασίου επεξεργασίας πυρηνικών αποβλήτων στην περιοχή τους. Αν και οι κάτοικοι αντιμετώπισαν με δυσαρέσκεια αυτό το ενδεχόμενο, αναγνώρισαν τη σημασία που θα είχε για τη χώρα τους και ψήφισαν θετικά σε ποσοστό 51%. Οι οικονομολόγοι ρώτησαν στη συνέχεια τους κατοίκους πώς θα ψήφιζαν αν η κυβέρνηση τούς αποζημίωνε για τη φιλοξενία του εργοστασίου με ένα ετήσιο ποσό. Το ποσοστό μειώθηκε αμέσως στο 25%.
Το αποτέλεσμα αυτής της έρευνας φαίνεται βέβαια απίστευτο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με την εμπειρία της Κερατέας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Ο καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο Χάρβαρντ Μάικλ Σαντέλ (που το βιβλίο του «Δικαιοσύνη - Τι είναι το σωστό» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις) χρησιμοποιεί αυτό το παράδειγμα για να δείξει ότι στη ζωή του ανθρώπου δεν μπορεί όλα να αξιολογούνται με οικονομικά κριτήρια. Κι ότι πολλές φορές η αίσθηση καθήκοντος του πολίτη αποδεικνύεται ισχυρότερη από το χρήμα. Για να χρησιμοποιήσουμε ακόμη ένα παράδειγμα: ποιο σύστημα έχει αποδειχθεί αποτελεσματικότερο, η εθελοντική αιμοδοσία που εφαρμόζεται στην Ευρώπη ή η δυνατότητα πώλησης του αίματός τους που έχουν οι φτωχοί στην Αμερική; Το πρώτο, φυσικά.

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου όλα έχουν μια τιμή, γράφει ο............59χρονος αμερικανός φιλόσοφος στο νέο του βιβλίο με τίτλο «Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα» (εκδ. Allen Lane). Στο Ντάλας, τα σχολεία πληρώνουν τους μαθητές δύο δολάρια για κάθε βιβλίο που διαβάζουν. Σε πολλές αμερικανικές πόλεις, μπορείς να πληρώσεις 10 δολάρια για να χρησιμοποιείς κατ' αποκλειστικότητα μια λωρίδα κυκλοφορίας για το αυτοκίνητό σου. Στην Ουάσιγκτον, στελέχη των λόμπι πληρώνουν περαστικούς για να τους κρατούν μια θέση στην ουρά για μια ακρόαση στο Κογκρέσο. Στη Βόρεια Καρολίνα, προβλέπεται αμοιβή 300 δολαρίων για όποιον τοξικομανή δέχεται να στειρωθεί. Ακόμη και το κρανίο σου μπορείς να νοικιάσεις: η Air New Zealand πληρώνει ανθρώπους για να ξυρίζουν το κεφάλι τους και να κυκλοφορούν με τατουάζ που διαφημίζουν την εταιρεία.
Σύμφωνα με τη λογική της αγοράς, το κατά πόσον αυτού του είδους οι συναλλαγές είναι ορθές είναι μια ερώτηση χωρίς νόημα. Σημασία έχει μόνο το αποτέλεσμα. Για τον Σαντέλ, πάλι, πρέπει πάντα να τίθενται δύο ερωτήματα. Είναι σωστό να πωλείται ή να αγοράζεται αυτή η δραστηριότητα ή εκείνο το προϊόν; Η απάντηση είναι κατά κανόνα ΟΧΙ. Η αγοραπωλησία αυτή συνιστά υποβάθμιση; Η απάντηση είναι κατά κανόνα ΝΑΙ. «Η θριαμβολογία της αγοράς στη δυτική πολιτική τα τελευταία 30 χρόνια», λέει στην Γκάρντιαν, «συμπίπτει με ένα ηθικό κενό στην καρδιά της δημόσιας συζήτησης. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι η οικονομία δεν είναι μια ουδέτερη επιστήμη. Αλλά ένας κλάδος της ηθικής και πολιτικής φιλοσοφίας».
tanea.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Μια νέα τάξη.......

Της Elisabetta Povoledo
Τα προβλήματα...
... που δημιουργεί η οικονομική κρίση τα βιώνουν οι πολίτες σε όλη την Ευρώπη. Είναι όμως ιδιαίτερα έντονα σε κάποιες χώρες όπου εμφανίζεται μια νέα τάξη: διαζευγμένοι άνδρες που καταλήγουν άποροι ή άστεγοι, καθώς παλεύουν να επιζήσουν, αλλά και να συντηρήσουν τα παιδιά τους πληρώνοντας διατροφή. Ο αριθμός των πατέρων που βρίσκονται σε αυτή τη δεινή θέση είναι δύσκολο να καταγραφεί και παρότι ακόμα δεν είναι πολύ μεγάλος δείχνει να αυξάνεται διαρκώς, σύμφωνα με τους ερευνητές και τις επίσημες στατιστικές κυρίως στη Νότια Ευρώπη.
Στην Ιταλία...

... το φαινόμενο αυτό είναι σε μεγαλύτερη έξαρση και αντικατοπτρίζει έναν συνδυασμό τάσεων που έχουν διαμορφωθεί λόγω της τετράχρονης οικονομικής κρίσης, η οποία μεταξύ των άλλων διαβρώνει το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας. Για κάποιους διαζευγμένους μεσήλικους πατέρες, τα βάρη είναι τόσο μεγάλα καθώς βρίσκονται χωρίς δουλειά και δίχως να μπορούν να συντηρήσουν τα παιδιά τους ώστε βρίσκονται εξαρτημένοι από τους γονείς τους, οι οποίοι τους υποστηρίζουν οικονομικά. «Η υποστήριξη που προσέφεραν οι ιταλικές οικογένειες, που υποκαθιστούσε ουσιαστικά την κρατική πρόνοια, δεν είναι κάτι που πλέον μπορεί να θεωρείται δεδομένο», λέει ο Αλμπέρτο Μπρούνο, στέλεχος του Ιταλικού Ερυθρού Σταυρού, στο Μιλάνο. Οι εθελοντές, περιγράφει, βρίσκουν όλο και.........περισσότερους άνδρες που ζουν μέσα στα αυτοκίνητά τους.
«Παλιά...
... έβλεπα στους δρόμους ζητιάνους ή ναρκομανείς», λέει ο 25χρονος εθελοντής Τζιάνι Βίλα που μια φορά την εβδομάδα πάει τρόφιμα, ρούχα και κουβέρτες στις λεγεώνες των αστέγων στο Μιλάνο. «Σήμερα βρίσκω όλο και περισσότερους ανθρώπους που έχουν χτυπηθεί από την οικονομική κρίση, πολλούς ανύπαντρους πατέρες που μένουν πλέον στους δρόμους». Δίνουν μόνο το μικρό τους όνομα διότι δεν θέλουν να μάθει η οικογένειά τους την κατάστασή τους, όπως ο 56χρονος Φράνκο που τρέμει μη μάθουν την αλήθεια η πρώην σύζυγός του και οι δύο κόρες τους. Αφότου πτώχευσε το εστιατόριό του στην Πούλια, στα νότια της Ιταλίας, ταξίδεψε τον Απρίλιο στο Μιλάνο για να βρει δουλειά ώστε να μπορεί να πληρώνει τη διατροφή μετά το διαζύγιο που πήρε πριν από ενάμιση χρόνο, καθώς οι κόρες του, που είναι γύρω στα 20, είναι και οι δύο άνεργες. Ο Φράνκο ζει σε ένα χαρτόκουτο απέναντι στο χρηματιστήριο του Μιλάνου για να μην έχει έξοδα και κάνει ό,τι δουλειά βρει.
Τα διαζύγια...
... έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά στην Ιταλία. Από 230 διαζύγια ανά χίλιους γάμους το 1995, το 2009 ο αριθμός αυξήθηκε σε 480 διαζύγια στους χίλιους γάμους, σύμφωνα με την ιταλική στατιστική υπηρεσία. Παρότι 50% των διαζευγμένων γυναικών βλέπουν την οικονομική τους κατάσταση να δυσκολεύει, το διαζύγιο είναι πολύ πιο καταστροφικό για κάποιους άνδρες. Κάτι ανάλογο διαφαίνεται ότι συμβαίνει και στην Ισπανία όπου τα διαζύγια αυξάνονται δραματικά με ανάλογες επιπτώσεις για πολλούς άνδρες, καθώς και στην Ελλάδα όπου σύμφωνα με τα στοιχεία ο αριθμός των αστέγων έχει αυξηθεί κατά 25% τα τελευταία δύο χρόνια.
TA NEA/ THE NEW YORK TIMES
Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Ο αποδιοπομπαίος τράγος και ο μπαμπούλας

Tης Tασουλας Kαραϊσκακη 
«Οταν χώρες ή άνθρωποι έχουν ζήσει πάνω από τις δυνατότητές τους και τώρα πρέπει να υποστούν κάποια λιτότητα, να κάνουν περικοπές, να μεταρρυθμίσουν την αγορά εργασίας τους, τείνουν να ρίχνουν την ευθύνη σε άλλους. Ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους. Είναι φυσικό για ανθρώπους που υποφέρουν από τα λάθη τους να κατηγορούν τους άλλους. Η Γερμανία αποτελεί για τους Ελληνες τον αποδιοπομπαίο τράγο», είχε δηλώσει προ καιρού ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. 
Αποτελεί πράγματι η Γερμανία για την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη τον αποδιοπομπαίο τράγο, δηλαδή τη χώρα η οποία φορτώνεται το βάρος της ευθύνης για τα προβλήματα της χώρα μας ή του συνόλου της ευρωπαϊκής οικογένειας; Τη θεωρούν ως το μαύρο πρόβατό της; Νιώθουν οι κάτοικοί της αποξενωμένοι από την Ενωση, με την έμμονη ιδέα του αενάως κατηγορουμένου, ανασφαλείς, απορριπτέοι, φορείς όλων των αρνητικών συμπεριφορών που συνετέλεσαν στη διακοπή των σχέσεών τους με την Κοινότητα; Εχουν ταυτιστεί με το σφάλμα, το κακό, τον δόλο; Με το «άλλο» μέλος που απειλεί την καθεστηκυία τάξη και γι’ αυτόν το λόγο έχει γίνει μισητό; 
Η Γερμανία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την πολιτική της και τον Τύπο της, φαίνεται να έχει επιλέξει μάλλον την τακτική της επίθεσης και όχι της συμπλεγματικής άμυνας. Ενδεχομένως κάποια τέτοια αισθήματα μοιράζονται μεμονωμένοι πολίτες της, υπό συγκεκριμένες συνθήκες. 
Αποτελεί η Ελλάδα για την Ευρώπη τον αποδιοπομπαίο τράγο; Πολλοί θα.............έλεγαν ναι, ότι η Ελλάδα είναι στον ρόλο του φταίχτη που αναζητούν όλοι. ΄Η -μέσα στη χώρα- αποδιοπομπαίος τράγος είναι ένα ή περισσότερα κόμματα, μια συγκεκριμένη γενιά (μεταπολιτευτική), μια συγκεκριμένη κατηγορία υπαλλήλων (δημόσιοι). Πάντα υπό το πρίσμα της άδικης κατηγορίας και της προσπάθειας η ενοχή να αποτιναχτεί. 
Μια ενοχή, που ωστόσο έχει φωλιάσει στη συνείδηση αρκετών. Είναι η ενοχή του οφειλέτη, του ανθρώπου με τύψεις για πράξεις που είναι αξεχώριστες από την «ηθική» του, του ενοχοποιημένου για ένα αμάρτημα που διέπραξαν ίσως άλλοι, το οποίο ωστόσο ξαλαφρώνει το πορτοφόλι του και επηρεάζει τη συμπεριφορά του, του αναξιόπιστου, ο οποίος νιώθει ότι κάθε δικαιολογία που προβάλλει στους θεματοφύλακες της οικονομικής ορθότητας εκλαμβάνεται ως παραδοχή της ενοχής του. 
Αυτά τα αισθήματα βέβαια, αν και μπορεί να καθορίσουν όχι μόνο μία αλλά περισσότερες πολιτικές επιλογές στις επικείμενες εκλογές, δεν είναι αυτή τη στιγμή στο παγκόσμιο επίκεντρο. Ο ρόλος της Ελλάδας είναι αρκετά πιο σύνθετος. Είναι ναι μεν τιμωρημένη και εκφοβιζόμενη, αλλά είναι μαζί και εκφοβιστής. Ο μπαμπούλας που στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες πολλών ηγετών. Δεν είναι τυχαία τα ταυτόχρονα χάδια και χαστούκια, οι απειλητικές υποδείξεις και οι εκδηλώσεις προθέσεων για αλληλεγγύη. Οι επικείμενες ελληνικές εκλογές μοιάζουν με την αιφνίδια κίνηση ματ στην παγκόσμια σκακιέρα. 
Αγνωστο ακόμη τι ή ποιος θα ξεψυχήσει πάνω στο θυσιαστήριο.
kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Στον αναγνώστη

Η ανοησία, αμάρτημα, η απληστία κι η πλάνη
κυριεύουνε τη σκέψη μας και φθείρουν το κορμί μας
κι ευχάριστα τις τύψεις μας θρέφουμε στη ψυχή μας,
καθώς που θρέφουν πάνω τους τις ψείρες οι ζητιάνοι.


Στα μετανιώματα άναντροι κι αμαρτωλοί ως την άκρια
ζητάμε πληρωμή ακριβή για κάθε μυστικό μας
και ξαναμπαίνουμε εύκολα στον βούρκο τον παλιό μας,
θαρρώντας πως ξεπλένεται με τα δειλά μας δάκρυα.


Πάνω απ'το προσκεφάλι μας ο Σατανάς γερμένος,
πάντα στα μάγια του Κακού το νου μας νανουρίζει
την πιο ατσαλένια θέληση με μιας την εξατμίζει,
αυτός ο μέγας χημικός, ο Τετραπερασμένος….

Ο Διάολος, το νήμα αυτός κρατάει που μας κουνάει!
Τα πράματα τα βρομερά πιότερο τ’ αγαπάμε
κι όλο προς την Κόλαση κάθε στιγμή τραβάμε,
με δίχως φρίκη, ανάμεσα στο σκότος που βρομάει.

Σα τον φτωχό ξεφαντωτή που πιπιλάει με ζάλη
μιας παλιάς πόρνης αγκαλιά, χιλιοβασανισμένη,
κλεφτά αρπάζουμε κι εμείς καμιά ηδονή θλιμμένη
που τηνε ξεζουμίζουμε σα σάπιο πορτοκάλι.

Σαν ένα εκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας,
μες στο μυαλό μας κραιπαλουν του Δαίμονα τα πλήθη,
κι όταν ανάσα παίρνουμε, ο Θάνατος στα στήθη
σαν αυλός ποταμός κυλάει, σιωπηλά θρηνώντας.

Αν το φαρμάκι κι η φωτιά κι η βία και το μαχαίρι
δεν έχουνε τα φανταχτά κεντίδια ακόμα κάνει
στο πρόστυχο της μοίρας μας και άθλιο καμβοπάνι
είναι που λείπει απ'την ψυχή μας το θάρρος-κι απ'το χέρι.

Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τα φίδια, τα τσακάλια,
τους πάνθηρες, τους πιθήκους, τους γύπες, τα θηρία,
που γρούζουν, σέρνονται, αλυχτούν κι ουρλιάζουν με μανία
μες στων παθών μας τ’ άτιμο κλουβί, προβαίνει αγάλια,
θεριό πιο βρώμικο, κακό, την ασχήμια να δείξει!

Κι αν δε σαλεύει κι ούτε ακούει κανένας το ουρλιαχτό του,
όλη τη γης θα ρήμαζε, και στο χασμουρητό του
θα θελε να κατάπινε τον κόσμο...αυτο'ναι η Πλήξη
που, μ'ένα δάκρυ αθέλητο στα ματιά της, κοιτάζεις,
καθώς καπνίζει τον ουκά, κρεμάλες να στυλώνει.

Και ξέρεις, αναγνώστη, αυτό το τέρας πως δαγκώνει!
-Ω αναγνώστη υποκριτή, αδέρφι, που μου μοιάζεις!


Σαρλ Μπωντλαιρ
(Aπό τα «Άνθη του Κακού», σε μετάφραση του Γιώργη Σημηριώτη)

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Κακοήθεις μύθοι

Του Μιχάλη Μητσού 
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μύθους, ψέματα δηλαδή που μοιάζουν με αλήθειες και αλήθειες που μοιάζουν με ψέματα. Χάρις στην ανάγκη αυτή υπάρχουν οι καλές τέχνες και η λογοτεχνία, που κάνουν πιο πλούσια και πιο όμορφη τη ζωή των ανθρώπων. Δεν είναι όμως όλοι οι μύθοι ίδιοι. Ο βραβευμένος περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Γιόσα διακρίνει δύο κατηγορίες: τους καλοήθεις μύθους, σαν κι αυτούς που προκύπτουν από το πινέλο ενός Γκόγια ή την πένα ενός Θερβάντες, και τους κακοήθεις μύθους, που παρουσιάζονται ως αντικειμενικές και επιστημονικές περιγραφές της πραγματικότητας. 
Ενας από τους κακοήθεις μύθους, που κυκλοφορεί αιώνες τώρα, αφορά την παρακμή της Δύσης. Αρχικά, οι αιτίες αναζητούνταν στη Βίβλο, ενώ αργότερα εντοπίστηκαν στην παράνοια των ανθρώπων. Παρά τις καταστροφολογικές προβλέψεις, όμως, η Ευρώπη είναι ακόμη ζωντανή. Κι όπως επισημαίνει ο λογοτέχνης στην Ελ Παΐς, όχι μόνο νίκησε τις δύο ισχυρότερες απειλές για τη δημοκρατία, τον φασισμό και τον κομμουνισμό, αλλά είναι και η μοναδική περιοχή του πλανήτη όπου έχει τεθεί σε εφαρμογή ένα φιλόδοξο σχέδιο ενοποίησης εθνών, κοινωνιών, πολιτισμών, οικονομιών και θεσμών. Ενας πιο πρόσφατος κακοήθης μύθος είναι..........η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του σχεδίου δηλαδή χάρις στο οποίο η Δύση έζησε την πιο μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας στην ιστορία της. 
Κάθε μέρα εμφανίζονται αναλύσεις, εκτιμήσεις και στατιστικές που δείχνουν ότι το ευρώ απέτυχε, η σύγκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών ήταν από την αρχή καταδικασμένη και το άνοιγμα των συνόρων έφερε περισσότερους παράνομους μετανάστες, εγκληματίες και τρομοκράτες. Χαρακτηριστικός εκφραστής αυτού του μύθου, γράφει ο Βάργκας Γιόσα, είναι ο Πολ Κρούγκμαν, ο οποίος δεν δίστασε να γράψει τις προάλλες ότι η ισπανική οικονομία θα χρειαστεί σύντομα ένα «κοραλίτο», ένα όριο αναλήψεων δηλαδή σαν κι εκείνο που είχε εισαγάγει η Αργεντινή στα τέλη του 2001 για να αντιμετωπίσει την κρίση. Απόδειξη πως όταν οι νομπελίστες οικονομίας εξυμνούνται από τα μέσα ενημέρωσης, καταλήγουν συχνά να λένε βλακείες. Το κακό είναι ότι στην ίδια παγίδα πέφτουν καμιά φορά και οι νομπελίστες λογοτεχνίας. Γιατί ο τελευταίος κακοήθης μύθος για τον Βάργκας Γιόσα είναι ότι η λιτότητα γονατίζει τους λαούς και ότι με την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ φάνηκε ένα φως στην άκρη του τούνελ. Οι συνταγές του νέου Προέδρου της Γαλλίας - γράφει - αποτελούν απλουστευτικές φαντασιώσεις. Ενας ασθενής δεν μπορεί να τρέξει Μαραθώνιο αν πρώτα δεν γίνει καλά. Για να γίνει καλά, πρέπει να κάνει τεράστιες θυσίες. Και για να πιάσουν αυτές οι θυσίες, πρέπει να κυριαρχεί η απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Να γιατί ο Ολάντ αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι έκανε λάθος και θα ζητήσει από τους Γάλλους να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι.
Τα βιβλία του Μάριο Βάργκας Γιόσα είναι υπέροχα. Η αλήθεια όμως είναι πως όποτε ασχολήθηκε με την πολιτική, τα έκανε θάλασσα.
 tanea.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Η Μάχη της Κρήτης (20 Μαϊου 1941) - Το χρονικό

Λίγες ημέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, ο Χίτλερ αποφάσισε και για την κατάληψη της Κρήτης.
Το σχέδιο για την κατάληψη της Κρήτης εκπονήθηκε από το διοικητή της 7ης Γερμανικής μεραρχίας αλεξιπτωτιστών στρατηγό Kurt Studend και παρουσιάστηκε στο Χίτλερ από το αρχηγό της Γερμανικής αεροπορίας Goring.
Σύμφωνα με το σχέδιο Στούντετ και την απόφαση του Χίτλερ, στις 25 Απριλίου 1941 εκδόθηκε η υπ' αριθμόν 28 διαταγή γενικών κατευθύνσεων με τη κωδική ονομασία «Unternehmen Merkury» («Επιχείρηση Ερμής»), που αφορούσε στην κατάληψη της Κρήτης.
Σκοπός του σχεδίου της επιχείρησης αυτής ήταν το να εξασφαλιστούν τα νοτιοανατολικά νώτα των Γερμανών, ενόψει της μεγάλης Επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα» και γενικότερα η χρησιμοποίηση της νήσου σαν βάση για οποιεσδήποτε επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στη βόρεια Αφρική.

Για το σκοπό αυτό είχαν διατεθεί από τους Γερμανούς η 7η Μεραρχία αλεξιπτωτιστών, η 5η Ορεινή μεραρχία και ένα σύνταγμα της 5ης Θωρακισμένης μεραρχίας. Επίσης περίπου 1.370 γερμανικά αεροπλάνα, τα..............
Η Μάχη της Κρήτης (20 Μαϊου 1941) - Το χρονικό
Διαβάστε περισσότερα...

Ως κόκκον σινάπεως

Του Νικου Γ. Ξυδακη
Η πολύπλευρη κρίση, καθώς εκδιπλώνεται από το οικονομικό πεδίο στο κοινωνικό κι από εκεί στο πολιτικό, σωρεύει ερείπια μπρος στα μάτια μας. Η έλλειψη συνεκτικής δομής στην παραγωγή και τη διοίκηση άφησε τη χώρα εντελώς απροστάτευτη στους διεθνείς ανέμους, και τους αδύναμους πολίτες χωρίς χρονοανθεκτικό δίχτυ προστασίας. Πίσω από αυτά τα κενά βρίσκεται ασφαλώς το μεγάλο πολιτικό έλλειμμα: έλλειμμα σκέψης, πράξης και ηγεσίας. Αυτό το έλλειμμα σφραγίζει την παρούσα ιστορική συγκυρία του ελληνισμού. Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης διοίκησε χωρίς εθνικό σχέδιο, ιδίως μετά την ιστορική καμπή του 1989. Η ένταξη στο ευρωπαϊκό ολοκλήρωμα ήταν η μόνη στρατηγική, αλλά κι αυτή πραγματοποιήθηκε μηχανιστικά, χωρίς ορθή αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων και με εγκατάλειψη έως ατροφίας οποιασδήπτε εθνικής αφήγησης, πλην του εκσυγχρονιστικού ιδεολογήματος. Ενώ η δημογραφική σύνθεση μεταβαλλόταν ραγδαία λόγω γήρανσης και μεταναστευτικών ροών και τα εκτενέστατα μεσοστρώματα αναδιατάσσονταν εν τω βάθει, οι πολιτικοί οργανισμοί αδυνατούσαν να απορροφήσουν κραδασμούς και, κυρίως, να εκφράσουν την αναδυόμενη νέα κοινωνία. Σε δύο δεκαετίες η απόσταση κοινωνίας και πολιτικής μετεβλήθη σε βάραθρο, με την οικονομία και τη διοίκηση να γκρεμίζονται αυτονομημένες.


Τώρα, κατά τη μακρά κορύφωση της κρίσης, εντοπίζεται δραματικά το έλλειμμα: στον θρυμματισμένο λόγο, στο...........ψυχοπνευματικά ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό, στις στεγνές δεξαμενές των κομμάτων, στην ιδιοτέλεια των ελίτ, στη σιωπή των διανοουμένων. Ολα συνεκβάλλουν στο κενό ηγεσίας. Στις πιο κρίσιμες ώρες, οι Ελληνες δεν έχουν ηγέτες. Αλλά μήπως επειδή δεν εξέλεγαν ηγέτες, αλλά κομματάρχες και αδύναμους πρίγκιπες, μήπως γι’ αυτό ακριβώς κατέληξαν στη μαύρη οπή;

Η κρίση έριξε το βλέμμα της σαν τη Μέδουσα και πέτρωσε τα κυβερνητικά κόμματα. Πέτρωσε την οικονομία και την πολιτική. Η κοινωνία όμως δεν πετρώνει, δεν ξηραίνεται, πάντα περιέχει κόκκον σινάπεως, και όταν σπαρή γίνεται μείζων και ποιεί κλάδους μεγάλους.
kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Μια «πράσινη» ηρωίδα

Του Γιώργου Αγγελόπουλου
Ο,τι είναι η Εριν Μπρόκοβιτς για τους Αμερικανούς και η Ουανγκάρι Μαατάι για τους Αφρικανούς, είναι για τους Ινδονήσιους η Αλέτα Μπάουν, περισσότερο γνωστή ως Μάμα Αλέτα. Μαζί με 1.500 χωρικές, αυτή η 46χρονη γυναίκα κατάφερε να σταματήσει τη λειτουργία όλων των λατομείων μαρμάρου στο ιερό βουνό Νασούζου των προγόνων της, στην περιοχή των Μόλο, στο δυτικό τμήμα του νησιού Τιμόρ που ανήκει στην Ινδονησία. «Τα δέντρα είναι τα μαλλιά και το δέρμα• το νερό είναι το αίμα• η πέτρα είναι τα οστά• το χώμα είναι η σάρκα. Καταστρέφεις αυτά και σκοτώνεις εμάς», εξηγεί.
Η λογική της είναι τετράγωνη. «Δεν ξέρουμε σε τι χρησιμεύει το μάρμαρο, όμως δεν ωφελεί τους ανθρώπους εδώ. Μπορούμε να πουλάμε μόνο αυτό που μπορούμε να φτιάξουμε και δεν πρέπει να πουλάμε αυτό που δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε. Δεν μπορούμε να σου πουλήσουμε τα βουνά, τα ποτάμια, τα δέντρα, επειδή δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε. Ομως μπορούμε να σου πουλήσουμε ρούχα, καλαμπόκια, γάλα. Αυτά μπορούμε να τα παράγουμε», διευκρινίζει η ακτιβίστρια, την οποία οι οικολόγοι συμπατριώτες της την αποκαλούν επίσης «Ινδονήσια Αβαταρ». Στην παράδοση των Μόλο, οι πέτρες, το μάρμαρο είναι τα μέσα που συνδέουν τον λαό τους με τους προγόνους του.

Η στράτευση της Αλέτα Μπάουν άρχισε το 1999, όταν μαζί με μια ομάδα γυναικών κατέλαβαν τις εγκαταστάσεις ενός λατομείου στο Ναουσούζου. Εφτιαξαν έναν καταυλισμό, κάθησαν κάτω και βάλθηκαν να υφαίνουν τα παραδοσιακά υφάσματά τους μπροστά από τις μπουλντόζες. Η μάχη ήταν σκληρή. Η Αλέτα χρειάστηκε να ...........αντιμετωπίσει τους μπράβους των εταιρειών μαρμάρου που προσπάθησαν να την εκφοβίσουν, φτάνοντας μέχρι να πετροβολήσουν το σπίτι της. Η οικογένειά της δέχθηκε ανώνυμες απειλές, η ίδια διέφυγε παραλίγο μια δολοφονική απόπειρα. Αφησε τα τέσσερα παιδιά της να τα φροντίζει ο άνδρας της και επί μήνες διέσχιζε πεζή το δάσος, πηγαίνοντας από χωριό σε χωριό. Παντού εξηγούσε ακούραστα στους χωρικούς το εθιμικό δίκαιο. Τους θύμιζε τις ζωτικές σχέσεις τους με το δάσος, το βουνό, τις πηγές και τους προγόνους. Εκανε ό,τι μπορούσε για να τους αποτρέψει να παραχωρήσουν τα εδάφη τους για 5 ή 10 εκατομμύρια ρουπίες (450 ώς 900 ευρώ), μια μπουκιά ψωμί. Και από το 2008 ώς το 2010 κατάφερε να ανασταλούν οι δραστηριότητες πέντε μεγάλων λατομείων μαρμάρου. «Τώρα, με τις παραδοσιακές κοινότητες κάθε χωριού, πασχίζουμε να αποκαταστήσουμε το δάσος, που έχει καταστραφεί από τα λατομεία», εξηγεί. «Το αποτέλεσμα αρχίζει να είναι ορατό σε πολλές περιφέρειες, τα δάση των οποίων έχουν αποδεκατιστεί».
Από το 2010, οι Μόλο και οι γειτονικές φυλές των Αμανουμπάν και των Αμανατούν έχουν καθιερώσει ένα ετήσιο πολιτιστικό φεστιβάλ για να γιορτάζουν τη νίκη τους εναντίον των εταιρειών των λατομείων. Φέτος το φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στο τέλος Μαΐου.
tanea.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Οι δεινόσαυροι, εμείς

Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ. Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται


Είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμμόνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος...

σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες

Γεννημένοι μέσα σ’αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σ’ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδησμένοι από αυτό
βίαοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού

Η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη

Γεννημένοι σ’ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι

Η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά

Ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο

Οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ
γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.

Charles Bukowski - Μετάφραση: Νίκος Αδαμόπουλος
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Ο άνθρωπος απειλεί τη Γη

Οι διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις της ανθρωπότητας σε φυσικούς πόρους ασκούν τεράστιες πιέσεις στη βιοποικιλότητα του πλανήτη και απειλούν τη μελλοντική μας ασφάλεια, υγεία και ευημερία.

Αυτό αποκαλύπτει ο «Ζωντανός Πλανήτης 2012», η κυριότερη έκθεση για την κατάσταση υγείας της Γης, που συντάσσεται κάθε δύο χρόνια από την περιβαλλοντική οργάνωση WWF σε συνεργασία με τη Ζωολογική Εταιρία του Λονδίνου και το Παγκόσμιο Δίκτυο Aποτυπώματος (Global Footprint Network).

Η έκθεση «Ζωντανός Πλανήτης» υπολογίζει τις αλλαγές στην υγεία των οικοσυστημάτων, παρακολουθώντας 9000 πληθυσμούς περισσότερων από 2600 ειδών. Από το 1970 έως σήμερα καταγράφεται μείωση των ειδών κατά σχεδόν 30%, με τα τροπικά είδη να έχουν δεχτεί το ισχυρότερο πλήγμα – 60% μείωση σε λιγότερο από 40 χρόνια. Ταυτόχρονα, ο δείκτης του οικολογικού αποτυπώματος καταδεικνύει πώς οι απαιτήσεις μας σε φυσικούς πόρους είναι πλέον μη βιώσιμες.

«Ζούμε σαν να είχαμε στη διάθεσή μας έναν έξτρα πλανήτη. Χρησιμοποιούμε διπλάσιους φυσικούς πόρους από αυτούς που μπορεί να παράγει η Γη και, αν δεν αλλάξουμε τροχιά, το 2030 θα χρειαζόμαστε περισσότερους από 2 πλανήτες για να καλύψουμε τις ανάγκες μας», τονίζει ο Τζιμ Ληπ, Διευθυντής του WWF International.


Η έκθεση υπογραμμίζει τις επιπτώσεις της αυξανόμενης αστικοποίησης, καθώς το 2050 δύο στους τρεις ανθρώπους θα κατοικούν σε πόλεις, αλλά και τη διαφορά μεταξύ πλούσιων και φτωχών κρατών. Οι πιο πλούσιες οικονομίες έχουν κατά μέσο όρο πενταπλάσιο οικολογικό αποτύπωμα από τις φτωχές. Όμως, σύμφωνα με το δείκτη Ζωντανού Πλανήτη, οι...........απώλειες σε βιοποικιλότητα από το 1970 υπήρξαν ραγδαίες σε χαμηλών εισοδημάτων κράτη – καταδεικνύοντας πόσο οι φτωχότερες και πιο ευάλωτες χώρες «επιδοτούν» τον τρόπο ζωής των πλουσιότερων.

Οι δέκα χώρες με το μεγαλύτερο οικολογικό αποτύπωμα ανά κάτοικο είναι: Κατάρ, Κουβέιτ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Δανία, ΗΠΑ, Βέλγιο, Αυστραλία, Καναδάς, Ολλανδία και Ιρλανδία.

H Ελλάδα κατατάσσεται στην 22η θέση σε σύνολο 149 κρατών που εξετάζονται στην έκθεση με το οικολογικό της αποτύπωμα να είναι πολύ υψηλότερο του παγκόσμιου μέσου όρου.

Σύμφωνα μάλιστα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, αν όλοι οι πολίτες του κόσμου κατανάλωναν όπως στην Ελλάδα, τότε θα χρειαζόμασταν σχεδόν 3 πλανήτες για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. «Πίσω από την οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα, ξεδιπλώνεται και μια άλλη λιγότερο γνωστή αλλά εξίσου καταστροφική περιβαλλοντική κρίση.

Στην Ελλάδα συνεχίζουμε να ζούμε εις βάρος του φυσικού μας κεφαλαίου και ο υπερδανεισμός αυτός θα έχει αρνητικές επιπτώσεις σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Ας αποτελέσει η οικονομική κρίση τουλάχιστον αφορμή για μια εκ βαθέων επανεξέταση των προτύπων ανάπτυξης», σημειώνει ο Δημήτρης Καραβέλλας, διευθυντής του WWF Ελλάς.

Η έκθεση προτείνει μια σειρά από λύσεις για να μειωθεί το παγκόσμιο Οικολογικό Αποτύπωμα, ώστε να επανέλθουμε εντός των ορίων αντοχής του πλανήτη. Οι λύσεις αυτές αναπτύσσονται στο πλαίσιο 16 δράσεων προτεραιότητας, μεταξύ των οποίων η βελτίωση των καταναλωτικών προτύπων, η αναγνώριση της οικονομικής αξίας του φυσικού κεφαλαίου και η δημιουργία νομικών και πολιτικών πλαισίων που διευκολύνουν τη δίκαιη πρόσβαση σε τροφή, νερό και ενέργεια.

«Μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μέλλον με ευημερία που θα προσφέρει φαγητό, νερό και ενέργεια για τα 9 ίσως και 10 δισ. κατοίκων που θα ζουν στον πλανήτη το 2050», συνεχίζει ο Τζιμ Ληπ. «Οι λύσεις βρίσκονται σε τομείς όπως η μείωση των απορριμμάτων, η αποτελεσματικότερη διαχείριση των υδάτων και η χρήση καθαρών και άφθονων πηγών ενέργειας, όπως ο αέρας και ο ήλιος».

Ο Ολλανδός αστροναύτης Αντρέι Κάιπερς (André Kuipers), από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό όπου δόθηκε στη δημοσιότητα η έκθεση, αποτύπωσε με μοναδικό τρόπο την κατάσταση του πλανήτη: «Έχουμε μόνο μια Γη στη διάθεσή μας. Από εδώ ψηλά μπορώ να δω το αποτύπωμα της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανόμενων των δασικών πυρκαγιών, της ρύπανσης του αέρα και της διάβρωσης του εδάφους – προβλήματα που αντικατοπτρίζονται στη φετινή έκδοση του Ζωντανού Πλανήτη», τονίζει ο Κάιπερς και συνεχίζει: «Παρόλο που ασκούνται μη βιώσιμες πιέσεις στον πλανήτη, έχουμε τη δυνατότητα να σώσουμε τη Γη μας όχι μόνο για το δικό μας καλό, αλλά πάνω από όλα για το καλό των ερχόμενων γενεών».

Η φετινή έκθεση δίνεται στη δημοσιότητα μόλις πέντε εβδομάδες πριν από τη Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για την Αειφόρο Ανάπτυξη στο Ρίο (Rio+20). 20 χρόνια μετά την πρώτη Συνδιάσκεψη της Γης κράτη, επιχειρήσεις και κοινωνία των πολιτών έχουν μια μοναδική ευκαιρία για να επιβεβαιώσουν ξανά τη δέσμευσή τους για ένα βιώσιμο μέλλον.

Ο «Ζωντανός Πλανήτης 2012» καταδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο.

Δείτε εδώ ολόκληρη την έκθεση «Ζωντανός Πλανήτης 2012».


Το WWF στο διάστημα!

www.econews.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Οι πολλές όψεις της σωτηρίας

Tης Τασουλας Καραϊσκακη
Ακατόρθωτη θεωρεί η Le Monde τη διάσωση της Ελλάδας, την οποία χαρακτηρίζει άρρωστο μέλος και λαθρεπιβάτη της Ευρωζώνης, δηλητήριο που παραλύει την Ευρώπη, εστία μόλυνσης για όλα τα σοβαρά προβλήματα της Ε. Ε., πρόσκομμα και συμφορά για τον Ολάντ.

Περισσότερο... διπλωματική είναι η στάση των εταίρων μας. Απαξάπαντες κόπτονται για τη διάσωση της χώρας μας, άσχετα αν όλοι προεξοφλούν την καταστροφή της. Ενόσω η Ελλάδα εσωτερικά καταρρέει και οι πολίτες της αγωνιούν για το αύριο - το σχέδιο «δεν βγαίνει», οι φόροι, οι περικοπές, η λιτότητα τους βυθίζουν βαθύτερα στην κρίση...


Ομως τι εννοούν σωτηρία της Ελλάδας όσοι την ανέλαβαν, εντός κι εκτός χώρας, οι κατ’ ευφημισμόν σωτήρες και σωζόμενοι; Σίγουρα, διαφορετικά πράγματα. Οι ευαγγελιστές της διάσωσης της Ελλάδας επισήμως περιγράφουν τη σωτηρία ως πλέγμα παράλληλων πρακτικών - προγράμματα οικονομικής στήριξης, σκληρή λιτότητα, διαρθρωτικές αλλαγές, αυστηρή παρακολούθηση ανά βήμα. Ομως, όσο κι αν εμφανίζονται συνεπείς με τα σχέδια, στην πορεία αναφύονται προβλήματα, ίσως λόγω δομής και λειτουργίας του συστήματος, που οι ίδιοι αδυνατούν ή δεν........θέλουν να λύσουν. Είναι κάπως όπως με τα στεγαστικά δάνεια. Ενώ θεωρούνται ως ο πλέον ασφαλής τρόπος για την απόκτηση κατοικίας, μπορεί να αποδειχθούν (όπως στην κρίση του 2008 στις ΗΠΑ) ότι αυξάνουν τον αριθμό των ατόμων χωρίς κατοικία... Και η πιο μικρή απόκλιση μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα που θα φέρει τον κατακλυσμό, από τον οποίο θα διασωθεί όχι βεβαίως ο δανειζόμενος.

Οι μισοί Ευρωπαίοι θεωρούν απώλεια χρόνου την προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας, μια «αυταπάτη», και επιμένουν στην έξοδο της χώρας μας από το ευρώ. «Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, ο φθηνός δανεισμός που διόγκωσε τεχνητά μισθούς και τιμές μπορούν να αντιστραφούν μόνο με την υιοθέτηση νέου νομίσματος και τη δραστική του υποτίμηση» (Χανς Βέρνερ Σιν, πρόεδρος του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών). Αλλοι μας έχουν ήδη ξεγράψει: «Οι σκληρές θυσίες κάνουν όλο και περισσότερους να υιοθετούν την απόλυτη άρνηση, γεγονός που θέτει την Ελλάδα οριστικά στο περιθώριο» (γερμανικός Τύπος).

Οι πολίτες ερμηνεύουν με διαφορετικούς όρους τη σωτηρία της χώρας. Αλλοι ως παραμονή στο ευρώ και στο Μνημόνιο, όμως με λιγότερο επαχθείς όρους, άλλοι ως παραμονή στο ευρώ, αλλά έξοδο από το Μνημόνιο, κι άλλοι ως έξοδο από το ευρώ και «θα τα καταφέρουμε».

Αυτή δεν μπορεί παρά να είναι η ολόθερμη ευχή και η στόχευση όλων, να τα καταφέρουμε. Αλλά ας βγάλουμε από το μυαλό μας την εικόνα του «καλού Θεού της Ελλάδας» (υποστηρικτικά ρουσφετολογικά δίκτυα), να ρίχνει σίγουρη ζαριά -μετά την οικεία παλινδρόμηση της χούφτας και το φτύσιμο- και να μας σώζει από το χείλος της καταστροφής, να μας ξεμπλέκει, να μας ξελασπώνει, να μας ξελεκιάζει, να μας ξενοιάζει - ανώδυνα. Ο «καλός θεός της Ελλάδας», άσχετα με το τι υπόσχεται, δεν μπορεί πλέον παρά να παρατήσει την ευθύνη της «τύχης», στα χέρια μας. Δυστυχώς, μαζί και με όλα του τα τραγικά, τα ολέθρια λάθη.

Η καταφυγή σε έναν νέο θεό, για να ξεκουραστούμε στη σκιά των νεότευκτων εντολών και των ταγμένων θαυμάτων του, θα αποτελούσε ίσως ένα νέο, εξίσου μοιραίο, βήμα προς το κενό.
kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Και ο Θεός έπλασε τη Μάνα

Ο Θεός κάλεσε τον πιο αγαπημένο Του άγγελο και του παρουσίασε ένα πρότυπο μητέρας. Στον άγγελο δεν άρεσε αυτό που είδε.
- Εργαστήκατε πολύ, Κύριε, δεν ξέρετε πλέον τι κάνετε, είπε ο άγγελος. Κοιτάξτε! Φιλί ειδικό, που θεραπεύει όλες τις αρρώστιες, έξι ζευγάρια χέρια για να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να φροντίζει, να ελέγχει, να καθαρίζει. Δε θα δουλέψει!
- Το πρόβλημα δεν είναι τα χέρια, αντέτεινε ο Θεός. Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που χρειάστηκε να βάλω: ένα, για να βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και να το προστατεύει από ανοιχτά παράθυρα, ένα άλλο, για να το κοιτάζει με αυστηρότητα, όταν πρέπει να του μάθει κάτι ουσιώδες και το τρίτο, για να του δείχνει διαρκώς τρυφερότητα και αγάπη, όση δουλειά κι αν έχει εκείνη!
Ο άγγελος εξέτασε το πρότυπο της μητέρας πιο προσεκτικά.
- Κι αυτό τι είναι;
- Ένας μηχανισμός αυτοθεραπείας. Δε θα έχει χρόνο να αρρωσταίνει, θα πρέπει να ασχολείται με το σύζυγό της, με τα παιδιά, με το σπίτι.
- Νομίζω ότι πρέπει να ξεκουραστείτε λίγο, Κύριε, είπε ο άγγελος. Και να επιστρέψετε στο κλασικό πρότυπο με τα δύο χέρια, τα δύο μάτια, κ.λπ.
Ο Θεός συμφώνησε με τον άγγελο. Αφού ξεκουράστηκε, μεταμόρφωσε τη μητέρα σε κανονική γυναίκα. Εξομολογήθηκε όμως στον άγγελο:

- Χρειάστηκε να της δώσω μια τόσο δυνατή θέληση, ώστε να ........νομίζει ότι θα έχει έξι χέρια, τρία ζευγάρια μάτια και ικανότητα αυτοθεραπείας. Αλλιώς, δε θα καταφέρει να εκπληρώσει το καθήκον της. 
Ο άγγελος την εξέτασε από κοντά. Κατά τη γνώμη του, αυτή τη φορά ο Θεός είχε επιτύχει. Ξαφνικά όμως πρόσεξε ένα λάθος: 
- Αδειάζει. Αναρωτιέμαι, Κύριε, μήπως βάλατε ξανά υπερβολικά πολλά πράγματα σε αυτό το πρότυπο μητέρας. 
- Δεν αδειάζει. Αυτό ονομάζεται δάκρυ. 
- Και σε τι χρησιμεύει; 
- Για να δείχνει χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, θυμό, ενθουσιασμό. 
- Κύριε, είστε μεγαλοφυΐα! αναφώνησε ο άγγελος. Ακριβώς αυτό ήταν που έλειπε, για να συμπληρωθεί το πρότυπο.
Ο Θεός πρόσθεσε με ύφος μελαγχολικό: 
- Δεν το έβαλα εγώ. Όταν συναρμολόγησα όλα τα μέρη, το δάκρυ εμφανίστηκε από μόνο του. 
Ο άγγελος συγχάρηκε πάλι τον Παντοδύναμο κι έτσι δημιουργήθηκαν οι μητέρες.
Paulo Coelho (Απόσπασμα από το βιβλίο  "Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα"  
Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Ο τοίχος των δακρύων

του Χρήστου Χωμενίδη
Πριν από δύο περίπου χρόνια, αντικρύσαμε εμπρός μας έναν πανύψηλο τοίχο. Δεν είχε σηκωθεί μέσα σε μια νύχτα ο τοίχος εκείνος. Επί δεκαετίες τον χτίζαμε, προσθέτοντας άλλος ένα λιθαράκι, άλλος ένα φορτηγό από τούβλα, κάποιοι –οι πιο αθώοι- κάνοντας απλώς τα στραβά μάτια, ζώντας μες στα ιδιωτικά τους συννεφάκια. Το θέμα , όπως και να’χει, ήταν πως κάθε συννεφάκι αίφνης διαλύθηκε. Κι όλοι βρεθήκαμε ενώπιον του τοίχου, ο οποίος όχι μονάχα μάς έφραζε το δρόμο αλλά μάς έριχνε και τη σκιά του. Πολύ παχιά σκιά, πολύ γκρίζα. Μας έκρυβε τον ήλιο. Μας πλάκωνε την ανάσα.

Κάποιοι ανήγγειλαν με φανφάρες πως θα γκρέμιζαν τον τοίχο. Είχαν τα κότσια. Τι διάολο εκλεγμένοι αρχηγοί μας ήταν; Αντί όμως να μπουν οι ίδιοι μπροστά, να θυσιάσουν τους εαυτούς τους, τους κολλητούς και τους πελάτες τους, πήραν τους πιο αδύναμους, τους πιο γέρους, τους πιο εύκαιρους εν ολίγοις, και τους μετέτρεψαν σε πολιορκητικούς κριούς. Άρχισαν δηλαδή να τους βαράνε πάνω στον τοίχο. Κώφευαν μάλιστα και στις κραυγές τους. «Νυν υπέρ πάντων η πατρίς» έλεγαν αυστηρά. Τα κεφάλια των ανθρώπων έσπασαν. Ο τοίχος όχι απλώς δεν έπεσε μα ούτε καν έτριξε….


Κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να σκαρφαλώσουν στον τοίχο. Παραμέρισαν την υψοφοβία τους, προμηθεύτηκαν σύνεργα αναρρίχησης και........ξεκίνησαν να αναμετρώνται με εκείνη τη σχεδόν λεία, παγωμένη επιφάνεια. Ο κόσμος τούς παρακολουθούσε στην αρχή με ενδιαφέρον. Μερικοί μάλιστα τους ενεθάρρυναν. Η πρώτη τους απόπειρα απέτυχε οικτρά – γλίστρησαν και σωριάστηκαν στο έδαφος. Δεν τα παράτησαν. Αγνόησαν τις εκδορές τους και γραπώθηκαν ξανά απ’τις ελάχιστες προεξοχές του τοίχου. Έχασαν την ισορροπία τους και παρ’τους κάτω, για δεύτερη φορά. Τότε ο κόσμος έβαλε τα γέλια. Στην τρίτη τους προσπάθεια ήταν πιο έμπειροι. Είχαν καλύτερες πιθανότητες. Όλοι τούς είχαν όμως πλέον γυρίσει την πλάτη… 

Κάποιοι τέλος –οι πιο έξυπνοι για την πάρτη τους- ζωγράφισαν πάνω στον τοίχο έναν ανθόσπαρτο δρόμο. Στάθηκαν γύρω του κουνώντας σημαιάκια, αστεράκια, Παναγίτσες, τραγουδώντας νοσταλγικά θούρια, σηκώνοντας γροθιές. Δεν ζητούσαν εισιτήριο, δεν επρόκειτο για διόδια. Ένα δωρεάν χαρτάκι έπρεπε να βάλεις σε ένα φάκελο. Ο περισσότερος κόσμος είδε τον ζωγραφισμένο δρόμο και πίστεψε (ή θέλησε να πιστέψει) πως ήταν αληθινός. Πήρε φόρα και έπεσε με τα χίλια στον τοίχο.
www.protagon.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Λήμματα

Του Βασίλη Παπαβασιλείου

Απολογισμός. Ακολουθώντας την προτροπή των ορθοφρονούντων, συνετών ταγών της ελληνικής χρεοκοπίας, ας μην τα μηδενίζουμε όλα, μολονότι υπάρχει και μια άλλη παραλλαγή του μηδενισμού, ο λεγόμενος θεραπευτικός, που βρήκε τους πιο σοβαρούς εκφραστές του στο μέγα εργαστήριο της Βιέννης του λυκόφωτος, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Ας παραδεχτούμε, λοιπόν, ότι, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ακούστηκαν και ενδιαφέροντα πράγματα. Μόνο που, ως επί το πλείστον, προέρχονταν από λάθος στόματα. Η ειρωνική διαλεκτική της ιστορίας και της ζωής θέλει να ακυρώνεται σε κάποιες εποχές το σωστό από τη στιγμή που μαθαίνεις ότι το ξεστόμισε το τάδε πρόσωπο. Είναι αυτές οι καμπές όπου η απαξία ενός δημόσιου προσώπου υπερισχύει της όποιας αξίας του λόγου του.


Βλακεία. Εμφανίζεται πάντα ως υπόθεση των άλλων και ουδέποτε αυτού που τους εγκαλεί για βλακεία. Κι όμως, ο βαθμός διάχυσης του φαινομένου δεν επιτρέπει σε κανέναν να νομίζει πως μπορεί να αυτοεξαιρείται από την ακτίνα δράσης του. «Τίποτα δεν γεννά τόσο πολύ το αίσθημα του απείρου όσο…η ανθρώπινη βλακεία», έλεγε ο σοφός. Και εννοούσε προφανώς, πάνω απ' όλα, τη βλακεία που κουβαλούσε αυτός ο ίδιος. Ενώ ο απλός (και μέγας) φιλόσοφος υπερθεμάτιζε: «Να κατεβαίνεις πάντα από τα στείρα ύψη της εξυπνάδας, κάτω στις πράσινες κοιλάδες της βλακείας».


Ελλάδα. Λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού, φωτοδότης της ανθρωπότητας που κατέληξε στις μέρες μας μπαμπούλας για τις «ενάρετες» χώρες της Δύσης. «Εμείς δεν θα γίνουμε Ελλάδα», διακηρύσσουν (κάποιοι) Αγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και δεν συμμαζεύεται. «Ελλάδα να πεις τη μάνα σου!», ξεσπούν Ισπανοί, Φινλανδοί και Αμερικανοί. Κι εσύ αναρωτιέσαι: Τι έφταιξε κι έγινε το λίκνο φόβητρο κι ο φωτοδότης αποδιοπομπαίος τράγος; Ο πειρασμός είναι μεγάλος να αναφωνήσεις εις απάντησιν: «Να' ταν η ζήλεια ψώρα!».

Λαός. Ισχύει και γι' αυτόν ό,τι και για τη βλακεία. Κοντολογίς, λαός δεν είναι ποτέ αυτός που ζητά από τον λαό να αρθεί στο ύψος των ευθυνών του. Ο λαός δεν καταλαβαίνει ποτέ ποιο είναι το συμφέρον του όπως το καταλαβαίνει αυτός που τον επικαλείται, του κουνά το δάχτυλο ή τον καλοπιάνει. Λαός είναι αυτός που ή περισσεύει ή υπολείπεται. «Πάντα λείπει ο λαός», έλεγε ο Πάουλ Κλέε. «Δεν είμαστε λαός, κύριε, δεν είμαστε λαός!» είναι η πολύ διαδεδομένη διαπίστωση που κυκλοφορεί στα καφενεία. Επειτα το άλλο: έρχεται στην εξουσία και δεν το αντιλαμβάνεται, του λες ποιο είναι το καλό του κι αυτός πέρα βρέχει. Ανοικονόμητο πράγμα τελικά αυτός ο λαός που καλείται στις κάλπες να ψηφίσει.

Νοικοκυραίοι. Εκαναν και πάλι την εμφάνισή τους ως υπέρτατοι ενσαρκωτές μιας πτυχής του νεοελληνικού ιδεώδους. Καιρός ήταν. Στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης είχαν παραπλανηθεί σε μεγάλο βαθμό, ενέδωσαν εν πολλοίς στο καταναλωτικό πρόταγμα, αποδέχτηκαν τη φενάκη ενός πτυχιολαγνικού εκπαιδευτικού συστήματος με κέντρο τον θεσμό - εφεύρημα που λέγεται φροντιστήριο και με επίκεντρο τις «αντικειμενικές και αδιάβλητες» πανελλαδικές εξετάσεις, επλήγησαν από τη λαίλαπα της κρίσης, τώρα, όμως, είναι έτοιμοι να σηκώσουν ξανά κεφάλι (πώς άραγε;), να ψηφίσουν σύμφωνα με τις αρχές και τα στερεότυπά τους που έγιναν παρανάλωμα του πυρός, να βγάλουν και πάλι φτερά και να πετάξουν προς το μέλλον σύροντας ξοπίσω τους μια ολόκληρη χώρα που αποδείχτηκε συνολικώς ανοικοκύρευτη ενώ διέθετε ανέκαθεν τόσους νοικοκυραίους. Γένοιτο!

Ξόδεμα. Σταθερή αξία του νεοελληνικού κόσμου. Σάμπως να ζητείται διαρκώς εδώ μία διαφυγή από την υποτιθέμενη κανονικότητα της ζωής. Σάμπως να είμαστε εξ ορισμού θύματα του φαντάσματος της κανονικότητας. Σάμπως να μην την πιστεύουμε ή να μας τρομάζει. Ετσι, τα μεν ηγεμονεύοντα παράσιτα έχουν λεφτά αλλά φοβούνται τον σεισμογενή χαρακτήρα του εθνικοκοινωνικού πλαισίου κι έτσι τα μεταφέρουν έξω απ' αυτό και τα παρκάρουν στην αλλοδαπή. Στο άλλο άκρο της κλίμακας, όσοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, όσοι ζουν «εν ιδρώτι του προσώπου τους» αντιμετωπίζουν την προοπτική της μετανάστευσης σαν αναγκαστική λύση. Ο τόπος διώχνει τα λεφτά των μεν και το σαρκίο των δε. Και δεν είναι η πρώτη φορά.

Όλα. Περνούν. Το λέει η λαϊκή σοφία. Το επαναλαμβάνει ο τίτλος του μυθιστορήματος του Βασίλι Γκρόσμαν, συγγραφέα της συνταρακτικής σύνθεσης «Ζωή και πεπρωμένο». Ετσι, λοιπόν, «κι αυτό θα περάσει.»


ΠΗΓΗ : www.tanea.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Η Σελήνη των Μύθων

Του Διονύση Π. Σιμόπουλου
Διευθυντή Ευγενιδείου Πλανηταρίου

Η καθημερινή παρουσία της Σελήνης στον ουρανό αλλά και η συνεχής αλλαγή της φωτισμένης της μορφής επηρέαζε ανέκαθεν τους ανθρώπους όπως φαίνεται στα τραγούδια, στις προλήψεις και στις δογματικές τους αντιλήψεις.

Πάρτε, για παράδειγμα, την Πανσέληνο της αυριανής Κυριακής (ξημερώματα της 6ης Μαϊου 2012) που συμπίπτει με το περίγειο της Σελήνης (356.953 χλμ.) με διαφορά δύο μόνο λεπτών. Η σύπτωση αυτή δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο αλλά ούτε και κάτι το συνηθισμένο αφού συμβαίνει κάθε 400 περίπου ημέρες. Στις 19 Μαρτίου 2011, μάλιστα, είχαμε πάλι μία «σούπερ Πανσέληνο» οπότε η Σελήνη βρίσκονταν 400 χιλιόμετρα πλησιέστερα στη Γη. Το πλησιέστερο περίγειο της Σελήνης είναι 356.410 χιλιόμετρα, ενώ το μεγαλύτερο απόγειό της φτάνει τα 406.697 χιλιόμετρα. Στο περίγειό της η Σελήνη φαίνεται 14% μεγαλύτερη και κατά 30% περίπου πιο λαμπερή.

Η επίδραση όμως της Σελήνης είναι αμελητέα αφού την Κυριακή τα νερά της θάλασσας δεν πρόκειται να ανέβουν περισσότερο από μερικά μόνον εκατοστά.

Το γεγονός όμως του περιγείου δεν έχει σχέση με το πόσο μεγάλη φαίνεται όταν βρίσκεται κοντά στον ορίζοντα. Αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε… οπτική απάτη, αφού στον ορίζοντα η Πανσέληνος μπορεί να συγκριθεί με διάφορα άλλα χαρακτηριστικά που βρίσκονται εκεί, όπως δέντρα, κεραίες και διάφορα κτίσματα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο εγκέφαλος του παρατηρητή παρασύρεται να πιστέψει ότι η Πανσέληνος είναι μεγαλύτερη στον ορίζοντα απ’ ότι όταν βρίσκεται ψηλά στον ουρανό.

Υπάρχουν όμως κι άλλοι μύθοι που έχουν καλλιεργηθεί στους διάφορους λαούς μεταξύ των οποίων και η σύνδεση της έξαρσης της «τρέλας» την ημέρα της Πανσελήνου. Απ’ αυτόν τον μύθο άλλωστε προέρχεται και η λέξη «σεληνιασμός» και η σύνδεσή της με την επιληψία. 
Στατιστικές μελέτες που έγιναν επανειλημμένα και έχουν δημοσιευθεί σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά (όπως το Annals of Emergency Medicine, το Journal of Emergency Nursing, και το Journal of Toxicology and Psychological Report) αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως σχέση με την συμπεριφορά του ανθρώπου και την Πανσέληνο. 
Μύθος είναι επίσης και αυτό που ακούγεται ότι την ημέρα της Πανσελήνου γεννιώνται περισσότερα παιδιά ή ότι υπάρχουν περισσότερα ατυχήματα, και άλλα παρόμοια. Παρόλα αυτά οι μύθοι αυτοί συνεχίζουν να υπάρχουν και να μπερδεύουν τους πολίτες χωρίς καμιά απολύτως απόδειξη.

Είναι πάντως γεγονός ότι η παρουσία της Σελήνης στον νυχτερινό ουρανό πραγματικά δεν έχει αντίζηλο, γι’ αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο που η μυθολογία είναι γεμάτη με τις ιστορίες της οι οποίες πολλές φορές την ταύτιζαν με την θεά Άρτεμη. 
Όταν πρόβαλλε στον ουρανό το χαριτωμένο της πρόσωπο με την ασημένια ανταύγεια, η ομορφιά της έκανε τα άστρα να ωχριούν, ενώ η φαντασία των αρχαίων παρομοίαζε τις ακτίνες της Σελήνης με τα γρήγορα και μυτερά βέλη της Αρτέμιδος. 
Η αγνή πανέμορφη παρθένα, η κυνηγός θεά, ήταν για τον Όμηρο το πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς. Στη Σελήνη απέδιδαν επίσης τη νυχτερινή δροσιά και τις βροχές, γι’ αυτό ονόμαζαν την Άρτεμη «Ποτάμια» και την λάτρευαν κοντά σε πηγές και λίμνες όπου πίστευαν ότι λούζονταν μαζί με τις Νύμφες μακριά από τα βέβηλα βλέμματα των ανδρών.

Σύμφωνα, επίσης, με την ελληνική μυθολογία η Σελήνη ήταν κόρη των Τιτάνων Υπερίωνα και Θείας, και αδελφή του Ήλιου και της Ιούς, ενώ ήταν επίσης και η μητέρα του Ωρίωνα με πατέρα τον Ήλιο. Όπως ο Ήλιος, έτσι και η Σελήνη, είχε το δικό της άρμα που το έσερναν βόδια ή άλογα ή και ελάφια, ενώ αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στην Κλασσική κυρίως εποχή η λατρεία της Σελήνης είχε ατονήσει γιατί πίστευαν ότι η λατρεία των ουράνιων σωμάτων ήταν γνώρισμα των βαρβάρων.

Από την αρχαιότητα, πάντως, στο ορατό πρόσωπο της Σελήνης διακρίνονταν διάφορες μορφές και σχήματα που κυριολεκτικά γοήτευαν τους ανθρώπους της Γης επί χιλιάδες χρόνια. Μερικοί πίστευαν ότι ήταν ένα κουνέλι. Άλλοι πάλι ότι ήταν ένας βάτραχος. Ενώ οι περισσότεροι έλεγαν ότι μπορούσαν να διακρίνουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο: έναν άνθρωπο στη Σελήνη! 
Στις σκανδιναβικές χώρες έβλεπαν δύο παιδιά να μεταφέρουν ανάμεσά τους έναν κουβά νερό, ενώ στη Γροιλανδία απαγόρευαν στις νέες κοπέλες να κοιτάζουν την Πανσέληνο γιατί πίστευαν ότι θα έμεναν έγκυοι.

Επειδή η Σελήνη βρίσκεται τόσο κοντά στη Γη η εμφάνισή της συνδέεται με πολλές παραδόσεις, που κρατάνε από την αρχαία ακόμη εποχή, όπως για παράδειγμα η σύνδεση της Πανσελήνου του κάθε μήνα με διάφορες αγροτικές εργασίες. Υπάρχουν όμως και πολλοί μύθοι που έχουν καλλιεργηθεί στους διάφορους λαούς μεταξύ των οποίων και ο μύθος σχετικά με τον χρωματισμό της Πανσελήνου που ορισμένοι τον θέλουν μερικές φορές να είναι «μπλε». Κάτω από ορισμένες συνθήκες πράγματι υπάρχουν περιπτώσεις που η χροιά της Σελήνης παίρνει ένα γαλαζωπό χρώμα (αντί του κανονικού της γκρίζου) όταν στην ατμόσφαιρα υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση σκόνης από κάποια πρόσφατη και μεγάλη έκρηξη ηφαιστείου, όπως συνέβη για παράδειγμα με την έκρηξη του ηφαίστειου Κρακατόα το 1883.

Το φαινόμενο αυτό είναι τόσο σπάνιο ώστε έμεινε στα χρονικά ως έκφραση ενδεικτική της έννοιας του «σχεδόν ποτέ». Μ’ αυτή λοιπόν την έννοια χρησιμοποιείται και η φράση «Μπλε Σελήνη» για να χαρακτηρίσει την ύπαρξη δύο Πανσελήνων σ’ έναν μήνα, η δεύτερη δηλαδή Πανσέληνος σ’ ένα μήνα ονομάζεται «Μπλε Σελήνη» παρόλο που ένα τέτοιο φαινόμενο, αν και ασυνήθιστο (αφού η περίοδος από την μια Πανσέληνο έως την επόμενη φτάνει τις 29,5 περίπου ημέρες και για την ακρίβεια 29,53059 ημέρες) δεν είναι ιδιαίτερα σπάνιο.

Ο Φεβρουάριος φυσικά, που έχει μόνο 28 ή 29 ημέρες, είναι αδύνατον να περιλάβει ποτέ μια «Μπλε Σελήνη», ενώ κατά μέσον όρο ένας μήνας με δύο Πανσελήνους συμβαίνει μια φορά κάθε 2,5 περίπου χρόνια (και για την ακρίβεια κάθε 2,72 χρόνια), κάτι που φυσικά δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα σπάνιο. Η τελευταία «Μπλε Σελήνη» συνέβη στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 ενώ η πρώτη Πανσέληνος εκείνου του μήνα είχε συμβεί στις 2 Δεκεμβρίου. 

Η επόμενη «Μπλε Σελήνη» θα συμβεί τον Αύγουστο του 2012 (η πρώτη Πανσέληνος στις 2/8 και η δεύτερη, η «Μπλε», στις 31/8). Συνολικά στα επόμενα 40 χρόνια θα έχουμε 17 μήνες που θα περιλαμβάνουν δύο Πανσελήνους, ενώ στη διάρκεια του 2018 και του 2037 θα έχουμε δύο μήνες με διπλές Πανσελήνους, και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο και Μάρτιο των ετών αυτών.

Φυσικά πολλοί από τους κλασικούς Έλληνες φιλοσόφους είχαν αντιληφθεί από νωρίς ότι ο διαφορετικός φωτισμός των περιοχών της Σελήνης οφείλονταν στις ανωμαλίες του εδάφους της. 
Ο Θαλής ο Μιλήσιος, για παράδειγμα, πίστευε ότι ο δορυφόρος μας ήταν φτιαγμένος από τα ίδια υλικά που είναι φτιαγμένη και η Γη, ενώ ο Δημόκριτος υποστήριζε ότι οι διαφορές του φωτισμού της οφείλονταν στην ύπαρξη βουνών και κοιλάδων. 
Κι έτσι από την κλασική ακόμη εποχή, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι μπόρεσαν να διαλευκάνουν αρκετά από τα μυστήρια της Σελήνης.

ΠΗΓΗ : http://portal.kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Οι εκλογές των οδυνηρών αποστάσεων

Tης Tασουλας Kαραϊσκακη
Είναι ίσως η πρώτη φορά, μεταπολιτευτικά, που οι προεκλογικοί «αγώνες» είναι τόσο φανερά η αποθέωση της κυνικής υποκρισίας και ταυτόχρονα της ειλικρινούς, αγωνιώδους προσπάθειας των υποψηφίων να πείσουν.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που οι πολίτες έχουν τόσο έντονα την αίσθηση ότι το υποσχόμενο, αληθοφανές ή μη, είναι πλήρως αποσυνδεδεμένο από το εφικτό. Μείωση φορολογίας, ανακούφιση των κατώτερων στρωμάτων, εργασία για όλους, ανάπτυξη, παιδεία, υγεία. Ακόμη και στη σημερινή στενωπό τα πάντα προσφέρονται εν αφθονία - οικονομική ευρωστία, κοινωνική δικαιοσύνη, εθνική προκοπή. Προγράμματα και σχέδια αναλύονται μόνο και μόνο γιατί πρέπει να υπάρχουν («Αλλο τι λέμε σήμερα, άλλο τι θα πράξουμε αύριο»), είναι τα αδιαπραγμάτευτα μέρη του προεκλογικού σκηνικού, του απόλυτα ελεγχόμενου και καθοδηγούμενου από τους ειδικούς στις τεχνικές επικοινωνίας. Το δημοκρατικό τελετουργικό μπορεί να τηρείται απαρέγκλιτα, αλλά χωρίς πολλή από την ουσία της δημοκρατίας.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι τώρα δεν θα τα ψηφίσουν, κινούνται με τόση ευκολία ανάμεσα σε δύο ή τρία μικρότερα κόμματα με αβυσσαλέες μεταξύ τους ιδεολογικές διαφορές.


Είναι ίσως η πρώτη φορά τον τελευταίο καιρό που η κοινωνία των πολιτών, η οποία «χτιζόταν» με απελπιστική βραδύτητα τις δύο τελευταίες δεκαετίες και με την κρίση θέριεψε μέσα από ομάδες εθελοντών, πολιτιστικούς κύκλους, εκπροσώπους επαγγελματιών, εμφανίζεται τόσο ασυνεχής· εκεί που δείχνει να..........συσπειρώνεται πλήττοντας τους πολιτικούς με επικρίσεις και εκκλήσεις, κεντρίζοντάς τους με ιδέες, προσδοκίες, αγωνίες, εκεί διαλύεται και αδρανεί... Τα μέλη της έχουν μπει στον παθητικό ρόλο του εκλογικού σώματος, που όμως με την ψήφο του θα εκφράσει, ώς ένα βαθμό, την ελεύθερη βούλησή του· τα άλλοτε πανίσχυρα αφανή δίκτυα της πολιτικής γοητείας δεν είναι πλέον το ίδιο αποτελεσματικά.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ούτε ένα σύνθημα δεν έχει καταφέρει να εμπνεύσει ενθουσιασμό, να ανανεώσει και να τροφοδοτήσει το συλλογικό πάθος. Τα συνθήματα αντίθετα θυμίζουν την παταγώδη αποτυχία του πολιτικού συστήματος να ελέγξει τα παγιωμένα ανεξέλεγκτα, τη δυσαρέσκεια για την πολιτική, την ανυποληψία των θεσμών -οι οποίοι πολύ δύσκολα πια βάζουν σε μια τάξη το κοινωνικό χάος-, την άνοδο των πάσης φύσεως λαϊκισμών. Την αδυναμία του να χρησιμοποιήσει τη φορολογία για τη δικαιότερη αναδιανομή του εισοδήματος, να εμποδίσει την ταύτιση των αιτημάτων των ισχυρών ολίγων με το δημόσιο και γενικό συμφέρον, να κάνει το έλλειμμα συνέπειας -όπως και το δημοσιονομικό- μη ανεκτό.

Εχει διαμορφωθεί μια κατάσταση που απομακρύνει από τη δημόσια ζωή και την εκλογική διαδικασία τους αδύναμους, στέλνει τους εκπτωχευμένους στο περιθώριο που κατείχαν σε εποχές προ δημοκρατίας και ευημερίας. Και όμως, οι στοιχειώδεις ανθρώπινες αρετές, η εντιμότητα, η καλοσύνη, η αίσθηση του κοινού καλού, η εμπιστοσύνη, η γενναιοδωρία των απλών ανθρώπων είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορεί να οικοδομηθεί μια ανθρώπινη δίκαιη κοινωνία - αυτή που τα κομματικά επιτελεία με τόση ζέση υπόσχονται.
kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

«Ανάπτυξη, ναι,... ... Λιτότητα, όχι».

Του Ρούσου Βρανά
«Ανάπτυξη, ναι,...
... Λιτότητα, όχι». Μπορεί αυτό το σύνθημα που σήμερα αντηχεί στη Νότια Ευρώπη να μη σκορπάει ρίγη συγκινήσεως όπως το παλιό επαναστατικό σύνθημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», αλλά σίγουρα δεν είναι λίγοι εκείνοι που στο άκουσμά του ανατριχιάζουν από φρίκη στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη.
Η Ευρώπη...

... ίσως να βρήκε τελικά σε αυτό τη διέξοδό της από τη σημερινή απομόνωσή της. Σε έναν τόσο αβέβαιο κόσμο σαν κι αυτόν που ζούμε, λίγοι θα κλάψουν αν ξεμπερδέψουμε εδώ και τώρα και για πολλά χρόνια ακόμη με τη λιτότητα. Ανάμεσά τους η Ανγκελα Μέρκελ, η οποία την επέβαλε όπως ακριβώς έκαναν οι προληπτικοί γιατροί του Μεσαίωνα που πίστευαν ότι μπορούσαν να σώσουν τη ζωή ενός ασθενούς υποβάλλοντάς τον σε αφαίμαξη μέχρι θανάτου. Η απουσία κάθε λογικής σε αυτή την πεποίθηση πως ο περιορισμός της ζήτησης και της απασχόλησης θα μπορούσε, με τη δύναμη κάποιας αλλόκοτης αλχημείας, να αποκαταστήσει στην ευρωπαϊκή ήπειρο την ανάπτυξη και να μειώσει το χρέος, παραπέμπει σε σκοταδιστικούς μυστικισμούς του παρελθόντος. Και όπως συνέβη με πολλούς μυστικισμούς, επισημαίνει σε κύριο άρθρο της η ιρλανδική εφημερίδα «Ιντιπέντεντ», έχει οδηγήσει σήμερα σε μια ηθική, οικονομική και πολιτική αποτυχία παρόμοια με εκείνη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η υποταγή της ευρωπαϊκής ελίτ σε μια φαουστική συμφωνία με τους διεθνείς τραπεζίτες, με την ελπίδα πως με αυτή τη δουλικότητα θα μπορούσε να .........σώσει το τομάρι της, πιστοποιεί πόσο είναι σήμερα βαθιά η ηθική παρακμή των πολιτικών ηγεσιών. Και εξηγεί γιατί μέσα από αυτό το ηθικό κενό αναδύονται νέες πολιτικές δυνάμεις που κινούνται στα όρια του πολιτικού συστήματος.
Οπως το Σιν Φέιν...
... Το κόμμα που κάποτε αποτελούσε την πολιτική πτέρυγα του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού, ο οποίος είχε πάρει τα όπλα για την απελευθέρωση της Ιρλανδίας από τον αγγλικό αποικιοκρατικό ζυγό, σήμερα βγαίνει δεύτερο στις δημοσκοπήσεις. Ο ηγέτης του Τζέρι Ανταμς χαρακτήρισε τις προάλλες «θατσερικούς και ριγκανικούς δεξιούς» τους υποστηρικτές της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής συνθήκης αιώνιας λιτότητας. Και κάλεσε τον ιρλανδικό λαό να καταψηφίσει αυτή τη συνθήκη στο δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί στις 31 Μαΐου. Προσέθεσε μάλιστα πως η Ιρλανδία θα μπορούσε ακόμη και να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα του βέτο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το κόμμα του έχει διατυπώσει προτάσεις για ριζοσπαστική ανατροπή της ακολουθούμενης ευρωπαϊκής πολιτικής. Σε αυτές περιλαμβάνεται μια γενικευμένη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της Ιρλανδίας αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών που σήμερα στενάζουν κάτω από το βάρος της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και της άγριας λιτότητας.
Η παράδοση...
... της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ στους τραπεζίτες μάς θυμίζει τα χρόνια της αποικιοκρατίας. Ο αντιαποικιακός αγώνας μοιάζει σήμερα αναχρονιστικός. Ομως, αν δυνάμεις που διακρίθηκαν σε αυτόν αναδύονται πάλι στο ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο, είναι επειδή το ίδιο αναχρονιστική αποδείχτηκε η ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ, που μετατρέπει αδυσώπητα τις ασθενέστερες ευρωπαϊκές χώρες σε τριτοκοσμικές μπανανίες.
tanea.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Συνένοχοι στην εξαθλίωση

Tης Μαριας Κατσουνακη
Ονομάζεται Tatiana Bukhtoyarova, είναι ξανθιά με γαλανά μάτια και 22 χρόνων. Σε άλλα ρεπορτάζ αναφέρεται ως Ρωσίδα, σε άλλα ως Βουλγάρα. Προφανώς δεν έχει σημασία. Μετράει μόνο ότι είναι ξένη, πόρνη και οροθετική. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία των ημερών η νεαρή αλλοδαπή μαζί με άλλες 11 Ελληνίδες, ιερόδουλες και αυτές, όλες γεννημένες μετά το 1980, θετικές στον ιό HIV, προκάλεσαν την έκρηξη μιας υγειονομικής βόμβας στην Αθήνα. Πάνω από 600 υπολογίζονται οι άντρες που έχουν έρθει σε επαφή μόνο με την Tatiana και πρέπει να υποβληθούν επειγόντως σε εξετάσεις.

Πανικός στην πόλη. Μεγάλο κελεπούρι για τα τηλεοπτικά κανάλια. Εν μέσω μιας εντελώς αντιερωτικής, ως προς την εικόνα τουλάχιστον, προεκλογικής εκστρατείας μπόρεσαν να προβάλουν σκηνές με προκλητικά ντυμένες γυναίκες σε υποφωτισμένους δρόμους, με σώματα γεμάτα υποσχέσεις. Οι κοπέλες εκδίδονταν γύρω από την Ομόνοια. Η νεαρή Ρωσίδα ή Βουλγάρα ήταν υπό τον έλεγχο της ρωσικής μαφίας, όπως προκύπτει από κάποιες πληροφορίες. Ο οίκος ανοχής στον οποίο εργαζόταν είχε σφραγιστεί επτά φορές τα τελευταία δύο χρόνια ύστερα από αστυνομικές έρευνες. Και ξανάνοιγε... Προφανώς υπάρχουν βουλήσεις ισχυρότερες του νόμου και της τάξης, που επιβάλλουν τη δική τους τάξη.

Αποδεκτό και αυτό, όπως η συνεύρεση χωρίς προφυλακτικό, όπως η δημοσίευση των φωτογραφιών των 11 κοριτσιών. Ολα σε κάποιους κανόνες υπακούουν, για όλα υπάρχει λόγος και αντίλογος.


H βαρβαρότητα, όπως και η πολιτική έχουν πολλές όψεις, με.......όρους αιματηρούς και όρια που συνεχώς μετατίθενται. Υπάρχει ποικιλία τιμών για τον αγοραίο έρωτα και για την ανθρώπινη απελπισία. Οι κοπέλες που πέφτουν πάνω στα αυτοκίνητα διαλαλώντας την πραμάτεια τους («5 ευρώ χωρίς λάστιχο»), όσοι αποδέχονται αυτούς τους όρους, οι προαγωγοί, οι πολιτικοί και τα δημόσια πρόσωπα που σπεκουλάρουν πάνω στην ανθρώπινη δυστυχία, οι έλεγχοι που δεν αποδίδουν, η εγκληματική άγνοια και η εγκληματική αμέλεια, η οικονομική κρίση, η παράνομη μετανάστευση, το τράφικινγκ, τα ναρκωτικά, οι χρήστες που αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς, οι τσακισμένες ζωές που πληθαίνουν, η παράνοια που βράζει, τα εύκολα λόγια («είναι εγκληματίες αυτές οι γυναίκες», «η δημοσίευση των φωτογραφιών είναι διαπόμπευση»), η μεγάλη άνεση να αποδίδουμε τα δίκαια και τα άδικα με απόσταση ασφαλείας, οι προεκλογικές δεσμεύσεις, τα ποσοστά, οι θεαματικότητες, ο ανεκδοτολογικός κυνισμός.

Αλλεπάλληλες τερατογενέσεις. Προφίλ και ανφάς. Ποιος έρωτας, ποιος θάνατος και ποια ζωή; Ας σταθούμε μια στιγμή και ας δούμε την κοινωνία μας μέσα από το βλέμμα αυτών των κοριτσιών. Τρυφερό, έκπληκτο, αδιάφορο, υπεροπτικό, τραγικά άδειο, τραγικά γεμάτο. Η εξαθλίωση έχει ευρύτατη συμμετοχή και πολλούς συνενόχους.
kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

1η Μαϊου 1886 - 126 χρόνια αγώνων

Η πάλη για την καθιέρωση του οκταώρου είχε αρχίσει ήδη από την δεκαετία του 1860.
Το 1884, η Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας (FOTLU: Federation of Organized Trades and Labor Unions of the United States and Canada ), μαζί με την Διεθνή Ένωση Εργατών (IWPA: International Working People's Association), ψήφισε μια απόφαση η οποία όριζε ότι από την 1η Μαΐου του 1886 θα καθιερωνόταν το οκτάωρο και ξεκίνησε εκστρατεία γενικής απεργίας. Μάλιστα, καλούσε όλα τα εργατικά συνδικάτα να ακολουθήσουν αυτή την οδηγία απαρέγκλιτα.
Αρνητική θέση στην απεργία όμως πήρε ένα άλλο σημαντικό εργατικό σωματείο γνωστό ως Knights of Labor, το οποίο μαχόταν υπέρ της πλήρους κατάργησης της παιδικής απασχόλησης, διεκδικούσε ίσα δικαιώματα αμοιβές σε άνδρες και γυναίκες, στους έγχρωμους- κυρίως μαύρους- εργάτες κ.λ.π.
Παρά ταύτα, το ψήφισμα βρήκε άμεσα υποστήριξη από την πλειοψηφία των εργαζομένων και της εργατικής τάξης, η οποία μέχρι τότε αναγκαζόταν να δουλεύει δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες ημερησίως (κάτι που και σήμερα, έστω και άτυπα, αρχίζει να καθιερώνεται).

Έτσι, όταν η Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας οργάνωσε μαζική απεργία την 1η Μαΐου του 1886 στο Σικάγο, που ήταν τότε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο, ανταποκρίθηκαν περίπου 90.000 εργαζόμενοι, ενώ συμμετείχαν σε απεργίες 10.000 στη Νέα Υόρκη, 11.000 στο Ντιτρόιτ και αλλού. Υπολογίζεται ότι.......
teiopoteion.blogspot.com-1η Μαϊου 1886 - 125 χρόνια αγώνων
Διαβάστε περισσότερα...