Χρήσιμο είναι, νομίζω, να κάνουμε τις εξής δύο διακρίσεις.
Η πρώτη είναι πως αν πρέπει να ταξινομήσουμε τις εκατό μεγαλύτερες πλανητικές αδικίες που συμβαίνουν τώρα, η διαιτησία του ντέρμπι δεν θα συγκαταλέγεται ανάμεσά τους. Και εκεί που γράφω εκατό, βάλε χίλιες, εκατό χιλιάδες, το νούμερο της αρεσκείας σου.
Πράγματι λοιπόν, συγκριτικά μιλώντας, το τι διαδραματίζεται ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ανάμεσα στις δυο πιο ευνοημένες ομάδες της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου και τις δύο πιο πλούσιες ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες της χώρας, στο πλαίσιο της μεταξύ τους σφαγής, απειροελάχιστη σημασία μπορεί να έχει. Το προηγούμενο ποστ ας πούμε, μιλά για απεργούς πείνας, μιλά για τη μετανάστευση, μιλά για θέματα ζωής και θανάτου, μιλά για θέματα που το αν αδικήθηκε κάποιος δεν έχει να κάνει με το αν του έκλεψαν μια νίκη σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα.
Από εκεί και πέρα όμως, όποιος νομίζει πως τα όσα συμβαίνουν στο χώρο του ποδοσφαίρου δεν αντανακλούν το γενικότερο αξιακό σύστημα της χώρας, πλανάται την οικτροτέρα των πλανών. Όποιος νομίζει δηλαδή ότι τις τελευταίες δεκαετίες το.......ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει λειτουργήσει και ως ένας τεράστιος διαφθορέας συνειδήσεων, δεν έχει νομιμοποιήσει συνειδησιακά ένα κλίμα «Σε κλέβω άρα είμαι μάγκας - Σε κλέβω άρα είσαι μαλάκας - Σε κλέβω και εσύ είσαι αυτός που πρέπει να ντρέπεται», μάλλον βλέπει τα πράγματα διαφορετικά από ό,τι εγώ.
Η δεύτερη διάκριση έχει να κάνει με τα όρια της αβάντας στο ποδόσφαιρο, με τα όρια της κλεψιάς. Και ο Σισέ ας πούμε δεν έχει κανένα πρόβλημα να σκοράρει γκολ από πέναλτι μαϊμούδες όπως αυτό της Νέας Σμύρνης. Τα πανηγυρίζει κιόλας. Και κανείς προπονητής και παίκτης δεν πειράχτηκε ποτέ από υπέρ του εύνοια. Και οι παίκτες κατά κόρον κάνουν θέατρο, βουτάνε για να πάρουν πέναλτι, κάνουν τους πεθαμένους όταν τους χτυπήσει ο άλλος για να αποβληθεί κλπ. Δυσάρεστα μεν όλα αυτά και μακάρι να μην υπήρχαν, και σε άλλα πρωταθλήματα δεν συμβαίνουν τόσο έντονα, αλλά εν πάση περιπτώσει αυτά είναι τμήμα του παιχνιδιού. Όπως τμήμα του παιχνιδιού είναι και η οπαδική τύφλωση. Αλλιώς θα δω την αμφισβητούμενη φάση υπέρ του Παναθηναϊκού και αλλιώς την αμφισβητούμενη κατά.
Εκείνο που δεν είναι ούτε σύμφυτο με το παιχνίδι, ούτε κάποια αιώνια αλήθεια του, είναι αυτό το οικοδόμημα που σιγά σιγά χτίστηκε και με το οποίο καλείται ο οπαδός να γουστάρει την κλοπή. Αυτό δεν είναι αυτονόητο, αυτό δεν είναι φυσικό, αυτό είναι επίκτητο. Μαθαίνεται. Και διαδίδεται σαν αρρώστια. Πάνω του επενδύονται χρήματα, χτίζονται καριέρες, βγαίνουν φράγκα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν να συντάξουν δύο προτάσεις, κονομάνε πουλώντας ολοένα και μεγαλύτερη χολή. Τα οπαδικά πουτσόφυλλα, αντί να κλείσουν με την κρίση, αυξάνονται. Αθλητικά σάιτ δίνουν στήλες στα πιο ανθρωπάκια γιατί αυτά ξέρουν να πέφτουν όσο χαμηλά γίνεται για να μιζάρουν το σίχαμα. Η κρατική τηλεόραση ξεμένει από ριπλέι του γκολ του Κατσουράνη, ξεμένει από κοντινά στο ντου των οπαδών, ξεμένει από σχολιασμό, ξεμένει από αξιοπρέπεια, έχει κάνει τον πελάτη που χρυσοπληρώνει αφέντη της, κι εμάς, που την καλοπληρώνουμε για να τον χρυσοπληρώνει, κερατάδες και δαρμένους μαζί.
Βλέπω τις δηλώσεις του Βαγγέλη Μαρινάκη και σκέφτομαι πως τελικά είναι κι αυτός παιδί της εποχής που προηγήθηκε. Εκεί πήρε τις παραστάσεις του, εκεί πήρε τα πρότυπά του, αυτά ζηλεύει και προσπαθεί να ξεπεράσει. Δεν φέρνει νέα ήθη στο χώρο. Είναι η φυσική εξέλιξη των παλιών.
Κι όμως. Το ματς άρχισε χωρίς έκτροπα. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε καθαρά. Έπαιζε καλύτερα όπως και στο ματς του πρώτου γύρου. Όπως και συνολικά στο πρωτάθλημα. Εμείς, συνηθισμένοι από την πιο ξενερωτική χρονιά μας σε κάθε επίπεδο, θα επιστρέφαμε μετά τη σύντομη αναλαμπή των τριών συνεχών παλικαρίσιων ντέρμπι, στην καταθλιπτική ξενέρα. Αλλά για κακή τύχη όλων παίξαμε ξανά παλικαρίσια και γυρίσαμε το ματς. Θα κάναμε το μείον επτά μείον τέσσερα. Όπως το έκανε κι ο Ολυμπιακός πέρσι. Χωρίς να σημαίνει πως δικαιούνταν το πρωτάθλημα. Όπως δεν θα το δικαιούμαστε φέτος κι εμείς. Αλλά εμείς απαγορεύεται να κερδίζουμε στο Καραϊσκάκη. Όπως απαγορεύτηκε και πριν δυο χρόνια που και πάλι το πρωτάθλημα είχε χαθεί. Την κρίσιμη στιγμή θα σηκώνεται το χέρι του Τρύφωνα από τη Δράμα και του Τρύφωνα από την Κέρκυρα και οποτεδήποτε στο μέλλον ξαναχρειαστεί Τρύφωνες υπάρχουν πολλοί.
Κλείνω με κάτι άλλο που μου είχε κάνει εντύπωση πριν λίγα χρόνια. Πόσοι πολλοί ειρωνεύονταν την ΑΕΚ επειδή έλεγε πως είναι ηθική νικήτρια ενός Πρωταθλήματος που έχασε στα χαρτιά (αφού προφανώς μόνο οι θεσμικοί νικητές μετράνε και η ηθική είναι εξωαθλητική έννοια). Για να ευχηθώ λοιπόν κι εγώ κάτι, σαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που έκανε σήμερα κάποιες δηλώσεις από τη στρατόσφαιρα, εύχομαι να επιστρέψουμε κάποτε σε ένα ποδόσφαιρο που ακόμη και αν υπάρχουν αδικίες και κλεψιές, η ντροπή θα συνοδεύει πάντως τον θύτη και όχι το θύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου