Κωστής Παλαμάς - Ἔρχομ᾿ Ἐγώ...

Ἔρχομ᾿ ἐγώ, φτάνω ἐγὼ πρὸς Ἐσένα!

K᾿ ἔτσι σὲ ἡμέραν ἠλιόκαλην ὅπως

τὸ βραδινὸ ξαφναπλώνουμε σκότος
κλείνοντας γύρω μας κάθε φεγγίτη
γιὰ νὰ χαρούμ᾿ ἐκεῖ ἀπάνου στὸν τοῖχο
κάποιους ριγμένους μ᾿ ἕν᾿ ἄλλο φῶς ἤσκιους,
ἔτσι στὸ φῶς τῆς ζωῆς μου ἕνα σκότος
ἔξαφν᾿ ἁπλώνω. Τῆς εἶπα τῆς Νύχτας:
―Kλέφτρα, δὲν τρέμω, νὰ ψάξω ῾σὲ στάσου.―

K᾿ ἔκλεισα μέσα μου κάθε φεγγίτη
γιὰ νὰ χαρῶ ξανοιγμένον ἀπάνου
στοῦ μυστηρίου τὸν ἀγκρέμιστο τοῖχο,
ὤ! τὸν ὁλόφωτον ἤσκιον, Ἐσένα!
Καὶ τῆς καρδιᾶς: ―Ξερριζώσου, τῆς εἶπα,
καὶ τῆς βουλῆς μου: ―Παράλυτη πέσε!
Σβύσου! Τῆς μνήμης, τῆς γνώμης: Κοιμήσου!

Τὴ φαντασία τὴν ἔπνιξα, σπρώχνω

κάθε χαρὰ στὸ γκρεμό, κάθε λύπη

τὴ μαχαιρώνω, κι ὀλάγρια μαδώντας

ποδοπατῶ τῆς ἀγάπης τὰ ρόδα.

K᾿ ἔκραξα: ―Μάτια, κλειστῆτε, καὶ χείλη

μοῦ, βουβαθῆτε, κι αὐτιά, μὴν ἀκοῦτε.

Κι ὅταν τὸ εἶναι μου ὁλόγυμνον, ἄλλο,

ξένο καὶ ἀπ᾿ ὅλα του γύρω καὶ ὁλοῦθε

σὰν ἀπὸ ἀέρα καὶ σὰν ἀπὸ λαύρα

τὸ γοργοφύσημ᾿ ἀκράτητο πῆρε

πρὸς τ᾿ ἀξεδιάλυτου χάους τὸ δρόμο,

εἶπα:

―Eσύ τώρα, ἐσὺ τώρα, ἐσὺ τώρα,

γίνε Καρδιά, Φαντασία καὶ Μνήμη,

δείξου Βουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη,

κᾶψε μὲ Λύπη, Χαρὰ φίλησέ με,

κλεῖσε μ᾿ ἐσὺ στὴν ἀγκάλη σου, ἀγάπη,

στόμα μου ἐσὺ καὶ ἀκοές μου καὶ μάτια.

Κᾶμε μ᾿ Ἐσύ, κλείσου μέσα μου Ἐγώ μου

καὶ μὲ τοῦ εἶναι μου σμίξου τὸ εἶναι!