Βρέθηκε η «Νέα Γη»

Για πρώτη φορά στα χρονικά της αστρονομίας εντοπίστηκε πλανήτης με περιβαλλοντικές συνθήκες που βρίσκονται στη «ζώνη Goldilocks» - δηλαδή ευνοούν την ύπαρξη ζωής, καθώς βρίσκονται σχετικά κοντά στις αντίστοιχες της Γης.

Ο πλανήτης, ο οποίος βρίσκεται σε τροχιά γύρω από το άστρο Γκλιέζ 581, βρίσκεται σε απόσταση 195 τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων (20 ετών φωτός) από τη Γη (επομένως ένα σκάφος αποικισμού θα χρειαζόταν να αποτελεί «σκάφος γενεών» ή «σκάφος- κιβωτό», με τους επιβάτες σε κάποιου είδους κατάσταση καταστολής). Πιθανώς διαθέτει βραχώδη επιφάνεια, ατμόσφαιρα και νερό... ...έχει το μέγεθος περίπου του δικού μας, θα μπορούσε να είναι κατοικήσιμος λόγω της κατάλληλης θερμοκρασίας του.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι πάρα πολλοί, ίσως 20 έως 40 δισεκατομμύρια «γήινοι» εξωπλανήτες υπάρχουν μόνο στο γαλαξία μας και σιγά-σιγά θα ανακαλύπτονται, καθώς εντείνεται η σχετική αστρονομική έρευνα.

Ο πλανήτης κάνει μία περιστροφή γύρω από το άστρο του συστήματός του ανά 37 ημέρες, μαζί με άλλους πέντε εξωπλανήτες (είναι το μεγαλύτερο εξωπλανητικό ηλιακό σύστημα, μετά το δικό μας, που έχει ποτέ βρεθεί) ενώ ο ίδιος δεν περιστρέφεται πολύ γύρω από τον άξονά του, οπότε η μία πλευρά του βρίσκεται σχεδόν πάντα στο φως του άστρου του (πολύ αχνό, καθώς έχει μόλις το 1% της λαμπρότητας του δικού μας ήλιου), ενώ η άλλη σχεδόν πάντα στο σκοτάδι. Οι θερμοκρασίες στην επιφάνειά του υπολογίζεται ότι κυμαίνονται από -4 βαθμούς Κελσίου μέχρι +71.

Σύμφωνα με τον καθηγητή αστρονομίας και αστροφυσικής Στίβεν Βογκτ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια- Σάντα Κρουζ, που, μαζί με τον Ρ. Πωλ Μπάτλερ του Ινστιτούτου Κάρνεγκι, εντόπισε τον πλανήτη, «οι πιθανότητες ζωής σε αυτό τον πλανήτη είναι 100%».

Ο πλανήτης φαίνεται να έχει τριπλάσια έως τετραπλάσια μάζα και διάμετρο μεγαλύτερη κατά 1,2 έως 1,4 φορές σε σχέση με τη Γη. Αν όντως είναι βραχώδης (αυτό είναι πολύ πιθανό λόγω της μάζας του, αλλά όχι ακόμα εξακριβωμένο), όπως η Γη, θα μπορούσε να έχει βαρύτητα και ατμόσφαιρα παρόμοια με του δικού μας πλανήτη (άρα θα μπορούσε ένας αστροναύτης να περπατήσει πάνω του), καθώς επίσης να διαθέτει υγρό νερό στην επιφάνειά του, αν και προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν έχει ανιχνευθεί από τους αστρονόμους.

Μέχρι στιγμής έχουν βρεθεί περίπου 500 εξωπλανήτες, αλλά κανείς ως τώρα δεν φαινόταν να πληροί τις προϋποθέσεις για φιλοξενία ζωής. Όλοι σχεδόν είναι ουσιαστικά αέριοι γίγαντες (μερικοί πολύ μεγαλύτεροι και από τον Δία), χωρίς στερεή επιφάνεια και με θερμοκρασίες υπερβολικά ψηλές ή χαμηλές.

ΠΗΓΗ : www.kathimerini.gr Διαβάστε περισσότερα...

Σε Ακτιβιστες το "Εναλλακτικό Βραβείο Νόμπελ"

Οικολόγοι ακτιβιστές στη Νιγηρία και τη Βραζιλία, μια οργάνωση στο Νεπάλ, και μια μη κερδοσκοπική οργάνωση από τη Μέση Ανατολή, μοιράσθηκαν σήμερα το βραβείο Live Livelihood Award (Βραβείο Ορθού Τρόπου Διαβίωσης) για το 2010 γνωστό ως «Εναλλακτικό Βραβείο Νομπέλ».

Την απονομή του βραβείου στους ακτιβιστές για το περιβάλλον και τα ανθρώπινα δικαιώματα ανακοίνωσαν υπεύθυνοι του Right Livelihood Award Foundation που εδρεύει στη Στοκχόλμη.

Ο Νίμο Μπασέι από τη Νιγηρία τιμήθηκε με το βραβείο επειδή «αποκάλυψε την πλήρη οικολογική και ανθρώπινη φρίκη της παραγωγής πετρελαίου» αλλά και για τις προσπάθειες «ενίσχυσης του οικολογικού κινήματος στη Νιγηρία και παγκοσμίως».

Ο Ερβιν Κρόιτλερ, αυστριακός επίσκοπος στη Βραζιλία, επελέγη για «τον αγώνα που έδωσε σε όλη του τη ζωή για τα περιβαλλοντικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα των ιθαγενών», αλλά και για τις «άοκνες προσπάθειές του να σωθεί ο Αμαζόνιος από την καταστροφή». Η οργάνωση «Sappros» (Support Activities for Poor Producers of Nepal-Υποστηρικτικές Δραστηριότητες για Πτωχούς Παραγωγούς του Νεπάλ) και......ο ηγέτης της Σικρίσνα Ουπαντιέι έδειξαν πώς μπορεί να περιοριστεί η φτώχεια μέσω της ενίσχυσης των πτωχών.

Γιατροί της οργάνωσης Ανθρώπινα Δικαιώματα-Ισραήλ, η οποία ιδρύθηκε το 1988 από Ισραηλινούς και Παλαιστινίους γιατρούς, επελέγησαν για τις προσπάθειές τους να διασφαλιστεί «το δικαίωμα στην υγεία για όλους τους κατοίκους του Ισραήλ και της Παλαιστίνης».

Οι νικητές, οι οποίοι επελέγησαν μεταξύ 120 υποψηφίων από 51 χώρες θα μοιραστούν και το χρηματικό ποσό των 200.000 ευρώ που συνοδεύει το βραβείο.

Το βραβείο θα απονεμηθεί στους νικητές σε τελετή η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 6 Δεκεμβρίου στο σουηδικό Κοινοβούλιο.

Το Εναλλακτικό Βραβείο Νομπέλ θεσπίστηκε από το Γερμανοσουηδό ανθρωπιστή Γιάκομπ φον Ιξκουλ για να τιμηθούν για την κοινωνική τους προσφορά προσωπικότητες που συνήθως αγνοούνται από την επιτροπή Νομπέλ.

Διαβάστε περισσότερα...

ELOY - MUTINY

Διαβάστε περισσότερα...

Ξαναγιεννιέται μέσα από τις στάχτες

Εντυπωσιακή είναι η αναβλάστηση του φοινικόδασους της Πρέβελης μόλις έναν μήνα μετά την πυρκαγιά του Αυγούστου. Το κρητικό στολίδι του Λιβυκού αναγεννιέται από τις στάχτες του, επιβεβαιώνοντας τις απόψεις των επιστημόνων -όπως αυτές είχαν εκφραστεί μέσα από έρευνα/παρέμβαση του "Εθνους"- που είχαν προβλέψει αυτήν την ευχάριστη εξέλιξη. Αν δεν συμβεί κάποιο εξαιρετικό γεγονός, σε 2-3 χρόνια το φοινικόδασος θα ανακάμψει πλήρως, προβλέπουν οι ειδικοί, τονίζοντας πως το στοίχημα τώρα είναι να περιφραχτεί άμεσα η πληγωμένη περιοχή, επειδή ήδη παρατηρούνται ίχνη βόσκησης.

Σύμφωνα με πρόσφατες καταγραφές επιστημονικού κλιμακίου που επισκέφτηκε την Πρέβελη, όλα ανεξαιρέτως τα άτομα φοίνικα διατηρούνται ζωντανά και έχουν ήδη πετάξει φύλλα (μήκους 1-1,5 μ.) στην κορυφή του κορμού. Η αναβλάστηση παρατηρείται επίσης στη βάση των κορμών, σε διάφορα σημεία πάνω σε αυτούς (επικορμικά), ακόμη και σε κορμούς μικρού ύψους, κοντά στην επιφάνεια του εδάφους. Το ύψος των νέων φύλλων υπερβαίνει πολλές φορές το ένα μέτρο σε αυξητικό διάστημα μόλις τριών εβδομάδων.

"Η αναβλάστηση είναι εντυπωσιακή, αλλά καθόλου περίεργη. Αναμένεται πλήρης ανάκαμψη του φοινικόδασους σε 2-3 χρόνια, υπό την προϋπόθεση ότι θα ληφθούν.... άμεσα και μεσοπρόθεσμα μέτρα και ότι δεν θα σημειωθεί κάποιο εξαιρετικό γεγονός, όπως μια δεύτερη πυρκαγιά", τονίζει ο καθηγητής Φυσιολογίας Φυτών στο Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος της Ελληνικής Βοτανικής Εταιρείας, δρ Κώστας Θάνος.

Παρόλο που οι καρποί και οι σπόροι πάνω στα καμένα δέντρα καταστράφηκαν σχεδόν ολοσχερώς, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών εμφανίζεται αισιόδοξος για τους σπόρους που είχαν πέσει στο έδαφος πριν από την πυρκαγιά. "Επειδή το μέτωπο της φωτιάς κινήθηκε με μεγάλη ταχύτητα, οι θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν μέσα στο έδαφος ήταν σχετικά μικρές και επικράτησαν για μικρό χρονικό διάστημα". Γι' αυτό ο ίδιος περιμένει σημαντική βλάστηση μικρών φοινίκων την επόμενη άνοιξη.

Στην ίδια αυτοψία οι ειδικοί διαπίστωσαν ίχνη βόσκησης "από αίγες στα αναβλαστήματα του φοίνικα, ευτυχώς όχι σε μεγάλη κλίμακα προς το παρόν". Γι' αυτόν τον λόγο τόσο ο κ. Θάνος όσο και η βιολόγος του Μεσογειακού Αγρονομικού Ινστιτούτου Χανίων (ΜΑΙΧ) Χριστίνη Φουρναράκη συνιστούν με επιστολές τους προς τη Διεύθυνση Δασών Ρεθύμνου την άμεση περίφραξη της περιοχής.

Από την πλευρά της η διευθύντρια Δασών, κ. Πολύμνια Σκλαβάκη, λέει πως "η μελέτη για την περίφραξη είναι έτοιμη", ενώ ο περιφερειάρχης της Κρήτης Θανάσης Καρούντζος δηλώνει στο "Εθνος" πως "ο εργολάβος εγκαθίσταται την ερχόμενη εβδομάδα". Επιπλέον, η ανάθεση της φύλαξης σε ιδιωτική εταιρεία βρίσκεται στη φάση του διαγωνισμού, λέει ο κ. Καρούντζος, ο οποίος υπολογίζει πως ο διαγωνισμός θα έχει τελεσφορήσει σε 10-15 ημέρες.

Ειδικοί 

Πρόταση μέτρων σωτηρίας

Τα μέτρα που προτείνουν οι επιστήμονες του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Μεσογειακού Αγρονομικού Ινστιτούτου Χανίων είναι τα εξής:

Αμεση περίφραξη της ευρύτερης περιοχής, πριν από την έναρξη της βροχερής περιόδου (μέσα Οκτωβρίου - αρχές Νοεμβρίου), ώστε να αποκλειστεί εντελώς η βόσκηση και οποιαδήποτε άλλη υποβάθμιση (ποδοπάτημα).

Δημιουργία ποτίστρων έξω από την πληγείσα ζώνη, ώστε τα αιγοπρόβατα να μην προσεγγίζουν την προστατευόμενη περιοχή για νερό.

Παράταση της απαγόρευσης πρόσβασης στην καμένη περιοχή. Ενημέρωση των επισκεπτών με πινακίδες και φυλλάδια.

Συνεχής επιτήρηση της περιοχής. Σε 24ωρη βάση μέχρι να ολοκληρωθεί η περίφραξη.

Σε καμία περίπτωση άροση ή αναμόχλευση του εδάφους, καθώς υπάρχει σοβαρός κίνδυνος διάβρωσης και καταστροφής φυτών.

Απομάκρυνση ξενικών ειδών, όπως ευκαλύπτων ή αθανάτων.

Καμία παρέμβαση εμπλουτισμού του πληθυσμού του φοίνικα, μέχρι να εκτιμηθεί η συνολική κατάσταση μετά την αναβλάστηση.

Αν μελλοντικά (3-4 χρόνια) απαιτηθεί εμπλουτισμός του είδους, να γίνει με σπέρματα από φοίνικες της Πρέβελης που υπάρχουν στην Τράπεζα Σπερμάτων του ΜΑΙΧ.

Η απομάκρυνση νεκρών κλαδιών να γίνει την ερχόμενη άνοιξη με ήπια μέσα και σε περιορισμένη κλίμακα. Προς το παρόν τα κλαδιά προστατεύουν από το ποδοπάτημα και τη βόσκηση.

Αποφυγή οποιασδήποτε παρέμβασης που ενδέχεται να επηρεάσει την αναγέννηση.

Παρακολούθηση και μελέτη-καταγραφή της φυσικής μεταπυρικής αναγέννησης.

Το αναψυκτήριο να μη χρησιμοποιεί καλλωπιστικά ή άλλα ξενικά φυτά, καθώς υπάρχει κίνδυνος αυτήν την περίοδο να εξαπλωθούν στο φυσικό οικοσύστημα. 

Ιδρυση Φορέα Διαχείρισης της περιοχής.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ-ethnos.gr Διαβάστε περισσότερα...

"Ο Αλιόσα Το Τσουκάλι" - Λέων Τολστόι

Ο Αλιόσα Το Τσουκάλι

Ο Αλιόσα ήταν ο μικρότερος αδερφός. Τονε φώναζανε Τσουκάλι γιατί η μάνα του τον έστειλε κάποτε να πάει ένα τσουκάλι γάλα στη γυναίκα του διάκου κι αυτός σκόνταψε κι έσπασε το τσουκάλι. Η μάνα του τον έδειρε και τα παιδιά άρχισαν να τον πειράζουν «Τσουκάλι». Του 'μεινε από τότε το παρατσούκλι «ο Αλιόσα το Τσουκάλι».

Ο Αλιόσα ήταν αχαμνός, ξερακιανός, αφτιάς, τ' αφτιά του πετούσανε σα φτερούγες κι η μύτη του ήταν μεγάλη. Τα παιδιά τον κορόιδευαν: «Του Αλιόσα η μύτη ξεχωρίζει σαν την καλαμιά στον κάμπο». Το χωριό είχε σχολείο, όμως ο Αλιόσα δεν έπαιρνε τα γράμματα και δεν είχε και χρόνο για μαθήματα. Ο μεγάλος του αδερφός έμενε και δούλευε σ' έναν έμπορο στην πόλη κι ο Αλιόσα από πολύ μικρός άρχισε να βοηθά τον πατέρα του. Ήταν έξι χρονών και με την αδερφούλα του έβγαζε στη βοσκή τα πρόβατα και την αγελάδα κι ήταν ακόμη αγοράκι όταν άρχισε να φυλάγει τ' άλογα μέρα και νύχτα. Από δώδεκα χρονών όργωνε και κουβαλούσε πράγματα με το κάρο. Δεν ήταν δυνατός, ήταν όμως επιδέξιος. Πάντα ήταν εύθυμος. Τα παιδιά γελούσαν μαζί του κι αυτός πότε γελούσε πότε σώπαινε. Όταν ο πατέρας του τον μάλωνε, αυτός σώπαινε κι άκουγε. Κι όταν τελείωνε το μάλωμα, χαμογελούσε και ξανάπιανε τη δουλειά που 'χε μόλις αφήσει.

Ο Αλιόσα ήτανε δεκαεννέα χρονών όταν πήραν στρατιώτη τον αδερφό του. Κι ο πατέρας του τον έβαλε να δουλέψει στη θέση του αδερφού του, εργάτης στον έμπορο. Δώσανε στον Αλιόσα τις παλιές μπότες του αδερφού του, το καπέλο και το πανωφόρι του πατέρα και......τον πήγαν στην πόλη. Ο Αλιόσα δε μπορούσε να μη χαίρεται με τα ρούχα αυτά μα ο έμπορος δυσαρεστήθηκε από την εμφάνιση του Αλιόσα.

-"Νόμισα πως θα μου 'στελνες κανονικό άνθρωπο στη θέση του Συμεών", είπε ο έμπορος κοιτάζοντας τον Αλιόσα από πάνω ως κάτω, "κι εσύ μου φέρνεις εδώ ένα μυξιάρικο. Τι μπορεί να κάνει τούτος δω";

-"Τα πάντα μπορεί. Και να ζεύει και να τρέχει δω κι εκεί και δουλεύει σα σκυλί, μόνο στην όψη μοιάζει με καλάμι, στη πραγματικότητα είναι όλος νεύρο".

-"Μου φαίνεται πως αυτό θα το δω μόνος μου".

-"Και το σπουδαίο είναι πως δεν αντιμιλά. Δουλεύει με ζήλο".

-"Τί να σε κάνω; 'Αφησέ τον".

Κι ο Αλιόσα άρχισε να μένει στον έμπορο. Η οικογένεια του εμπόρου δεν ήταν μεγάλη: η νοικοκυρά, η γριά μάνα του, ο μεγάλος γιος, παντρεμένος, με στοιχειώδη μόρφωση, ήτανε στη δουλειά μαζί με τον πατέρα του κι ο άλλος γιος, μορφωμένος,

τελείωσε το Γυμνάσιο και πήγε στο Πανεπιστήμιο μα τον έδιωξαν από κει και καθότανε στο σπίτι κι ακόμα ήταν κι η κόρη, κοπελίτσα του Γυμνασίου.

Στην αρχή ο Αλιόσα δεν τους άρεσε. Παραήταν χωριάτης κι άσχημα ντυμένος και τρόπους δεν είχε, μιλούσε σ' όλους στον ενικό. Μα σύντομα τονε συνήθισαν. Τους υπηρετούσε καλύτερα κι από τον αδερφό του, δεν αντιμιλούσε ποτέ, τονε στέλνανε σ' όλες τις δουλειές και τα 'κανε όλα πρόθυμα και γρήγορα χωρίς να σταματά από τη μια δουλειά στην άλλη. Κι όπως στο σπίτι του, έτσι και στου εμπόρου, όλες οι δουλειές είχανε πέσει στον Αλιόσα. Όσο πιο πολλά έκανε τόσο περισσότερα του φόρτωναν. Η νοικοκυρά, η μάνα του αφεντικού, η κόρη του αφεντικού, ο γιος του αφεντικού, ο επιστάτης, η μαγείρισσα τονε στέλναν μιαν εδώ και μιαν εκεί και τον έβαζαν να κάνει μια το 'να μια τ' άλλο. 'Ακουγες μόνο: «Τρέχα αδερφέ» ή «Αλιόσα, κανόνισε αυτό. Τι έγινε, Αλιόσα, ξέχασες μήπως; Κοίτα μην ξεχάσεις, Αλιόσα». Κι ο Αλιόσα όλο έτρεχε, κανόνιζε, κοίταζε και δε ξεχνούσε, κι όλα τα προλάβαινε κι όλο χαμογελούσε.

Τις μπότες του αδερφού του γρήγορα τις χάλασε και το αφεντικό του τα 'ψάλε που γυρνούσε με τρύπιες μπότες και τα δάχτυλα έξω και τον πήγε στο παζάρι και τον έβαλε ν' αγοράσει καινούριες μπότες. Οι μπότες ήταν καινούριες κι ο Αλιόσα τις χαιρόταν, όμως τα πόδια του ήταν τα παλιά και το βράδυ τον πονούσαν απ' το τρέξιμο και θύμωσε με τις μπότες. Ο Αλιόσα φοβόταν μήπως ο πατέρας του θύμωνε όταν έρθει να πάρει τα λεφτά επειδή ο έμπορος έκοψε απ' το μισθό του για να πληρώσει τις μπότες.

Το χειμώνα ο Αλιόσα σηκωνόταν προτού φέξει, έκοβε τα κούτσουρα, μετά σκούπιζε την αυλή, τάιζε τη γελάδα, πότιζε τ' άλογα. Μετά άναβε τη φωτιά, καθάριζε τις μπότες, τα ρούχα των αφεντικών, άναβε τα σαμοβάρια, τα καθάριζε, μετά τονε φώναζεν ο επιστάτης για να βγάλει το εμπόρευμα είτε η μαγείρισσα τον έβαζε να ζυμώσει ή να πλύνει τις κατσαρόλες. Μετά τον έστελναν στην πόλη για να πάει ένα σημείωμα σε κάποιον ή για να πάει τη κόρη του αφεντικού στο Γυμνάσιο ή για ν' αγοράσει καντηλόλαδο για τη γριά. «Πού χάνεσαι, ανάθεμά σε;», του λέγανε πότε ο ένας πότε ο άλλος. «Γιατί να πάτε οι ίδιοι, θα τρέξει ο Αλιόσα. Αλιόσκα! Ε, Αλιόσκα!» κι ο Αλιόσα έτρεχε.

Έτρωγε πρωινό στο πόδι και σπάνια προλάβαινε να δειπνήσει με τους άλλους. Η μαγείρισσα τον έβριζε που 'τρεχε παντού, όμως τονε λυπότανε κιόλας και του άφηνε ζεστό φαγητό το μεσημέρι και το βράδυ. Ιδιαίτερα πολλή δουλειά έπεφτε κοντά στις γιορτές και μες στις γιορτές. Ο Αλιόσα χαιρόταν με τις γιορτές πολύ, γιατί του δίνανε χαρτζιλίκι, αν και λίγο -είχε μαζέψει εξήντα καπίκια-, όμως παρολαυτά ήτανε τα δικά του χρήματα και μπορούσε να τα ξοδέψει όπως ήθελε. Τον μισθό του δε τον έβλεπε στα μάτια του. Ο πατέρας ερχόταν, έπαιρνε από τον έμπορο τα χρήματα και μόνο γκρίνιαζε στον Αλιόσα για το πόσο γρήγορα χαλά τις μπότες του. 'Οταν μάζεψε δυο ρούβλια από τα λεφτά του χαρτζιλικιού αγόρασε, όπως τον είχε συμβουλέψει η μαγείρισσα, μια κόκκινη πλεχτή ζακέτα κι όταν τη φόρεσε δε μπορούσε να πάψει να χαμογελά από ικανοποίηση.

Ο Αλιόσα μιλούσε λίγο, πάντα κοφτά κι απότομα κι όταν του δίναν εντολή να κάνει κάτι ή τονε ρωτούσαν αν μπορεί να κάνει το 'να ή τ' άλλο, τότε πάντα και χωρίς δισταγμό έλεγε:

-"Όλα μπορούν να γίνουνε". Και τα 'κανε στη στιγμή.

Προσευχές δεν ήξερε καθόλου. Αυτές που του 'χε διδάξει η μάνα του τις είχε όλες ξεχάσει μα παρολαυτά προσευχότανε πρωί-βράδυ, προσευχόταν με τα χέρια, έκανε το σταυρό του.

Έτσι έζησε ο Αλιόσα ενάμιση χρόνο και ξάφνου, το δεύτερο μισό του δεύτερου χρόνου, του συνέβη το πιο ασυνήθιστο γεγονός της ζωής του. Το γεγονός συνίστατο στο ότι με μεγάλη του έκπληξη έμαθε πως εκτός από τις σχέσεις που προκύπτουν μεταξύ των ανθρώπων λόγω ανάγκης υπάρχουν κι άλλες σχέσεις, εντελώς ιδιαίτερες, που δε χρειάζεται να καθαρίσεις τις μπότες κάποιου ή να κουβαλήσεις δέματα ή να ζέψεις τ' άλογο, αλλά σχέσεις τέτοιες που παρόλο που δεν έχεις την ανάγκη του άλλου ανθρώπου χρειάζεται να τον υπηρετείς, να τον χαϊδεύεις και πως ο ίδιος ο Αλιόσα είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Αυτό το 'μαθε από τη μαγείρισσα την Ουστίνια.

Η Ουστίνια ήταν ορφανή, νέα, και δούλευε σαν κι αυτόν. 'Αρχισε να λυπάται τον Αλιόσα κι ο Αλιόσα αισθάνθηκε για πρώτη φορά πως κάποιος άνθρωπος έχει την ανάγκη αυτού του ίδιου κι όχι της υπηρεσίας που προσφέρει. Όταν τον λυπόταν η μάνα του δεν το παρατηρούσε, του φαινόταν πως έτσι έπρεπε να 'ναι, πως είναι σαν να λυπάται ο ίδιος τον εαυτό του. Είδε όμως τώρα ξαφνικά πως η Ουστίνια, που είναι μια τελείως ξένη, τονε λυπάται και του αφήνει στο τσουκάλι χυλό με βούτυρο κι όταν αυτός το τρώει, κείνη, στηρίζοντας το πηγούνι της με το ξεμανίκωτο χέρι της, κάθεται και τον κοιτά. Κι όταν αυτός σηκώσει το βλέμμα προς το μέρος της, εκείνη γελά και γελά κι αυτός.

Αυτό ήταν κάτι τόσο καινούριο και παράξενο που ο Αλιόσα στην αρχή τρόμαξε. Ένιωσε πως αυτό τον εμποδίζει να υπηρετεί όπως υπηρετούσε. Όμως, παρολαυτά, ήτανε χαρούμενος κι όταν κοιτούσε το παντελόνι του, που του το 'χε καρυκώσει κείνη, κουνούσε το κεφάλι και χαμογελούσε. Συχνά την ώρα της δουλειάς ή στο δρόμο θυμόταν την Ουστίνια κι έλεγε: «Αχ, ναι Ουστίνια!» Η Ουστίνια τονε βοηθούσε όπου μπορούσε κι αυτός βοηθούσε κείνη. Του διηγότανε τη μοίρα της, πως έμεινε ορφανή, πως τη πήρε η θεία της, πως τη δώσανε στη πόλη, πως ο γιος του εμπόρου είχε προσπαθήσει να τη πείσει για κάτι ανοησίες και πως αυτή τον έβαλε στη θέση του. Της άρεσε να διηγείται κι αυτός ευχαριστιόταν που την άκουγε. Είχε πάρει τ' αφτί του πως στις πόλεις συχνά συμβαίνει κάποιοι χωρικοί που δουλεύουν εργάτες να παντρεύονται μαγείρισσες. Μια φορά τον είχε ρωτήσει αν σκοπεύουν να τονε παντρέψουνε γρήγορα. Απάντησε πως δε ξέρει και πως δε θέλει να παντρευτεί στο χωριό.

-"Έχεις βάλει στο μάτι καμιά;" τονε ρώτησε κείνη.

-"Εσένα θα σε παντρευόμουνα. Δέχεσαι";

-"Για δες το τσουκάλι πώς τα καταφέρνει ν' απαντά" είπε κείνη και του 'δωσε ένα χτύπημα στη πλάτη. "Γιατί να μη δέχομαι";

Τις απόκριες ο γέρος ήρθε στη πόλη για τα λεφτά. Η γυναίκα του εμπόρου είχε μάθει πως ο Αλιόσα σκέφτεται να παντρευτεί την Ουστίνια κι αυτό δεν της άρεσε, «Θα μείνει έγκυος και τι θα τη κάνουμε με το μωρό» σκέφτηκε. Το 'πε στον άντρα της. Το αφεντικό έδωσε τα χρήματα στον πατέρα του Αλιόσα.

-"Τι νέα; Καλά τα πάει ο δικός μου;" ρώτησε ο χωρικός. "Σου το 'πα πως δεν αντιμιλά".

-"Δεν αντιμιλά μα σκέφτεται ανοησίες. Σκέφτεται να παντρευτεί τη μαγείρισσα. Κι εγώ δε σκοπεύω να κρατήσω παντρεμένους. Δε μας βολεύει".

-"Χαζός είναι, χαζός! Τί του πέρασε απ' το μυαλό;" είπεν ο πατέρας. "Μη σε νοιάζει, θα του πω να τ' αφήσει αυτά". Πήγε στην κουζίνα ο πατέρας και κάθισε στο τραπέζι να περιμένει το γιο του. Ο Αλιόσα έτρεχε έξω για θελήματα και γύρισε λαχανιασμένος. "Εγώ νόμισα πως ξέρεις το δρόμο σου κι εσένα τί σου πέρασε απ' το μυαλό;" του 'πεν ο πατέρας.

-"Εμένα; Τίποτα".

-"Πώς τίποτα; Θέλησες να παντρευτείς. Θα σε παντρέψω όποτε θα 'ναι καιρός, θα σε παντρέψω μ' αυτή που πρέπει κι όχι με μια πόρνη από τη πόλη". Ο πατέρας είπε πολλά. Ο Αλιόσα στεκόταν και κοντανάσαινε. 'Οταν ο πατέρας τελείωσε, ο Αλιόσα χαμογέλασε.

-"Και τί έγινε λοιπόν; Δε θα το συνεχίσω".

-"Έτσι μπράβο". 'Οταν ο πατέρας έφυγε κι έμεινε μόνος του με την Ουστίνια (κείνη στεκότανε πίσω από τη πόρτα κι άκουγε τι έλεγε ο πατέρας στο γιο του) της είπε: "Η δουλειά μας δε προχωρά, δε θα γίνει. 'Ακουσες; Έγινε έξω φρενών, δε μ' αφήνει". Κείνη άρχισε να κλαίει πάνω στη ποδιά της, χωρίς να μιλά. Ο Αλιόσα έκανε: "Τς τς τς. Πώς να μην υπακούσω; Είναι φανερό πως πρέπει να τ' αφήσουμε".

Το βράδυ, όταν η γυναίκα του εμπόρου τονε φώναξε να κλείσει τα παντζούρια, του 'πε:

-"Τί έγινε, άκουσες τον πατέρα σου ν' αφήσεις τις ανοησίες";

-"Φαίνεται πως τις άφησα", είπε ο Αλιόσα, γέλασε κι ύστερα έβαλε τα κλάματα.

Από τότε ο Αλιόσα δεν ξαναμίλησε στην Ουστίνια για γάμο και ζούσε όπως πριν.

Τη Σαρακοστή, ο επιστάτης τον έβαλε να καθαρίσει τη σκεπή από τα χιόνια. Αυτός σκαρφάλωσε στη σκεπή, τη καθάρισε κι άρχισε μετά να σπάζει τον πάγο από τα λούκια. Τα πόδια του όμως γλυστρήσανε κι έπεσε με το φτυάρι. Αλλά για κακή του τύχη δεν έπεσε στο χιόνι μα στη σιδερένια οροφή της εξώπορτας. Η Ουστίνια κι η κόρη του εμπόρου τρέξανε κοντά του.

-"Χτύπησες, Αλιόσα";

-"Ε, χτύπησα, εντάξει". Θέλησε να σηκωθεί μα δεν μπόρεσε κι άρχισε να χαμογελά. Τονε κουβάλησανε στο σπίτι του φύλακα. Ήρθε ο βοηθός του γιατρού, τον εξέτασε και τον ρώτησε πού πονά. "Παντού πονά αλλά εντάξει. Μόνο μη θυμώσει ο νοικοκύρης. Πρέπει να το μάθει ο μπαμπάς μου".

Έμεινε ξαπλωμένος δυο εικοσιτετράωρα ο Αλιόσα και τη τρίτη μέρα φωνάξανε τον παπά.

-"Τί έγινε, δε πιστεύω να σκοπεύεις να πεθάνεις;" ρώτησε η Ουστίνια.

-"Και τί έγινε; Έτσι κι αλλιώς, μήπως θα ζήσουμε; Αργά ή γρήγορα θα γίνει", είπεν ο Αλιόσα μιλώντας γρήγορα όπως πάντα. "Σε 'φχαριστώ Ουστιούσα που με λυπόσουνα. Να λοιπόν που 'τανε καλύτερα που δε μας άφησαν να παντρευτούμε τελικά, γιατί δε θα οδηγούσε πουθενά. Τώρα όλα πήγαν καλά".

Προσευχήθηκε μαζί με τον παπά, όμως μόνο με τα χέρια και τη καρδιά. Στη καρδιά του πίστευε πως όπως είναι δω καλά όταν υπακούς και δε πληγώνεις κανέναν έτσι θα 'ναι κι εκεί καλά.

Μιλούσε λίγο. Ζητούσε μόνο να πιει νερό κι έδειχνε να ξαφνιάζεται με κάτι.

Ξαφνιάστηκε με κάτι, τεντώθηκε και πέθανε.

Τέλος

Διαβάστε περισσότερα...

Αυλαία στις "Νύχτες Πρεμιέρας"

Η Χρυσή Αθηνά για την καλύτερη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος του 16oυ Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας, το οποίο ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή, κατέληξε ομόφωνα στα χέρια του Εσθονού Βέικο Ουνπούου για την ταινία «Ο πειρασμός του Αγίου Τόνι». Το βραβείο σκηνοθεσίας παρέλαβε ο 25χρονος Ολλανδός Γκαστ φαν ντερ Μπέργκε για τον «Μικρό Ιησού της Φλάνδρας», ενώ του καλύτερου σεναρίου απέσπασε ο Κρις Νόρις για το βρετανικό «Four lions».

Το βραβείο κοινού δόθηκε στο σουηδικό φιλμ «Sebbe» που κέρ δισε τα επαινετικά σχόλια από το αυξημένο συγκριτικά με πέρυσι κοινό του φεστιβάλ. Τέλος, Χρυσή Αθηνά για τη σηματοδότηση του πιο σημαντικού μουσικού ντοκυμαντέρ απονεμήθηκε στον Φλοράν ντε Λα Τουλαγέ για το «Βenda Βilili», μια ιστορία άστεγων παραπληγικών μουσικών του δρόμου από την Κινσάσα του Κονγκό, που συγκίνησε τους πάντες. Η ταινία διανέμεται στην αίθουσα Απόλλων την ερχόμενη Πέμπτη. Επίσης, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά εφέτος.....οι Νύχτες Πρεμιέρας Conn-Χ σε συνεργασία με τις εταιρείες Graal- Κodak στήριξαν τον εγχώριο κινηματογράφο απονέμοντας βραβεία. Το βραβείο σκηνοθεσίας κέρδισε ο Βασίλης Ραΐσης για την ταινία «Το τελευταίο τραγούδι του Ελβις», ενώ με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου άνδρα ηθοποιού τιμήθηκε ο Χρήστος Καρτέρης που παίζει στην «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη. Το ίδιοβραβείο στις γυναίκες δόθηκε στη Μίνα Ορφανού , τη «Στρέλλα» του Πάνου Χ. Κούτρα. Η απονομή του ελληνικού τμήματος έγινε το περασμένο Σάββατο λίγο πριν από την προβολή της τελευταίας ταινίας της αθηναϊκής τριλογίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Τα οπωροφόρα της Αθήνας».

ΠΗΓΗ:tovima.gr  

Διαβάστε περισσότερα...

Είμαστε τα προϊόντα του Facebook

Την ώρα που η τεχνολογία επιτρέπει μαζική εισβολή σε κάθε πτυχή της ιδιωτικής μας ζωής, καθώς μεταβαίνουμε σε πολύπλοκα τεχνικά συστήματα επικοινωνίας, η συζήτηση για το πώς θα συνδυάζονται στο μέλλον οι έννοιες «ασφάλεια» και «ιδιωτικότητα» γίνεται όλο και πιο επίκαιρη.

Ο Μπρους Σνάιερ (www.schneier.com), διεθνώς αναγνωρισμένος συγγραφέας και αναλυτής περί θεμάτων ασφαλείας, πιστεύει ότι στο μέλλον θα κληθούμε να απολογηθούμε στα εγγόνια μας για τον τρόπο που εκχωρούμε τα προσωπικά μας δεδομένα προσπαθώντας να συμμετάσχουμε στην κοινωνία της πληροφορίας. Τον συναντήσαμε ως καλεσμένο ομιλητή στο Θερινό Σχολείο που διοργάνωσε την προπερασμένη εβδομάδα στην Κρήτη ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για την Ασφάλεια των Δικτύων και των Πληροφοριών (www.enisa.europa.eu).

Μίλησε για μια βίαιη αλλαγή στα κοινωνικά πρότυπα συμπεριφοράς, τονίζοντας τον καθοριστικό ρόλο των κοινωνικών δικτύων. «Υπάρχει πολλή ψυχολογική πίεση να συμμετάσχεις στα κοινωνικά δίκτυα, ειδικά αν είσαι νέος. Δεν μπορείς, π.χ., να πηγαίνεις γυμνάσιο και να μην έχεις λογαριασμό στο Facebook».

Η επικοινωνία μέσω αυτών των δικτύων, όμως, αλλάζει τον τρόπο που αποφασίζουμε το.....ποιος θα μάθει τι για εμάς: «Παλιά αποφασίζαμε τι θα πούμε σε κάποιον την ώρα που συζητούσαμε μαζί του. Τώρα πρέπει να αποφασίσουμε την ώρα που στέλνουμε τις πληροφορίες, που αναρτούμε κάτι στο FB, στο Twitter κ.λπ. Είναι μια αφύσικη διαδικασία και χρειάζεται να αναπτύξουμε μια πολιτική περί ιδιωτικότητας και να αναλύουμε τα αισθήματά μας για το ποιος μπορεί να μαθαίνει τι για εμάς».

Την ίδια στιγμή, «αμέτρητα δεδομένα για τον καθένα μας όλο και περισσότερο παράγονται, αποθηκεύονται και γίνονται αναζητήσιμα». Κι αυτά τα δεδομένα «έχουν αξία σε πάρα πολλές διαστάσεις (στο μάρκετινγκ, στον έλεγχο κ.λπ.). Δεν είσαστε πελάτες της Google ή του Facebook, αλλά τα προϊόντα τους. Σας πουλάνε στους διαφημιστές. Ολα αυτά τα μοντέλα, όλο το Ιντερνετ, βασίζονται στην εμπορία δεδομένων».

Ετσι, ο απλός χρήστης, που δεν γνωρίζει τεχνικές λεπτομέρειες για το πώς δουλεύει καθετί, βρίσκεται στο τέλος της αλυσίδας των αποφάσεων που καθορίζουν αυτό το σκηνικό. «Η τεχνολογία καθορίζει τι είναι εφικτό, οι νόμοι ορίζουν τι είναι νόμιμο και οι επιχειρήσεις παράγουν ό,τι είναι εφικτό ανάλογα με το αν φέρνει κέρδος. Αυτό που λείπει από την εξίσωση είναι η νομοθεσία, που δεν μπορεί να ακολουθήσει την ταχύτητα των εξελίξεων».

Της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΑ-enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μοναχικός Δρομέας

Μοναχικός δρομέας απολαμβάνει το τζόγκινγκ στη σιωπή της πρωινής ομίχλης, στις όχθες λίμνης στο Ντε Μόιν, την πρωτεύουσα της Αϊόβα των ΗΠΑ. Η ηρεμία της εικόνας δεν στερείται συμβολισμού: η πόλη, όπου σήμερα ζουν μισό εκατομμύριο άνθρωποι και αποτελεί την έδρα πολλών μεγάλων ασφαλιστικών επιχειρήσεων, είναι χτισμένη στις όχθες του ομώνυμου ποταμού, ο οποίος ονομάστηκε έτσι λόγω της παρουσίας εκεί, πριν από τρεις αιώνες, μιας ιεραποστολής τραπιστών μοναχών: το όνομα Ντε Μόιν είναι παραφθορά της λέξης «moines» («μοναχοί» στα γαλλικά). Οι Τραπιστές λέγονται και «βουβοί καλόγεροι», επειδή δίνουν όρκο σιωπής. (ΑΡ/ CΗΑRLΙΕ ΝΕΙΒΕRGΑLL)

Διαβάστε περισσότερα...

Blues Wire

Αφιέρωμα στην κορυφαία ελληνική Blues band,τους Blues Wire......

Διαβάστε περισσότερα...

Το σχέδιο του γράμματος

«Τι είναι τα γράμματα; Το μαύρο που κόβει το άσπρο. Πώς το κόβει το άσπρο; Η απάντηση δίνει το σχέδιο του γράμματος...». Μόνο απλοϊκές δεν είναι οι περιγραφές του ζωγράφου και χαράκτη Τάκη Κατσουλίδη. Αφιέρωσε περίπου 30 χρόνια για να σχεδιάσει εκ νέου τα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου.

Να τα καλυτερεύσει, να τα διορθώσει, να τα βάλει το ένα δίπλα στο άλλο «για να μην κλοτσάνε», να τα ζωντανέψει και να τα παραδώσει στο μάτι του αναγνώστη, που, αν και αμάθητο, θα αντιληφθεί τη διαφορά. Μια βόλτα στο Νέο Μουσείο Μπενάκη αρκεί.

Στην έκθεση «Το σχέδιο του γράμματος», που εγκαινιάστηκε χθες, ο θεατής θα βλέπει τα 10 ολοκληρωμένα αλφάβητα (μονοτονικά και πολυτονικά και με λατινικούς χαρακτήρες) του Τάκη Κατσουλίδη, θα ξεκουράζει τα μάτια του στα έξι λευκώματα που χρησιμοποιούν τις γραμματοσειρές του, και θα ενδιαφερθεί για τα σχεδιαστικά προβλήματα, όπως ο ίδιος τα παραθέτει στους τοίχους του μουσείου μέσα από τη μοναδική στην ελληνική βιβλιογραφία μελέτη του «Το σχέδιο του γράμματος. Η ελληνική γραφή». Τέλος, θα δει και τον ίδιο σε 18λεπτο βίντεο να αφηγείται την ιστορία και την εξέλιξη όχι μόνο του ελληνικού αλφάβητου, αλλά και της σύγχρονης τυπογραφίας.

«Η περιπέτεια ενός καλλιτέχνη στα πελάγη της ελληνικής τυπογραφίας», είναι άλλωστε ο υπότιτλος που εύστοχα......επέλεξαν οι επιμελητές. Μαθητές και συνεχιστές της κληρονομιάς του αποφάσισαν να τιμήσουν το δάσκαλό τους που έθεσε, όπως υποστηρίζουν, χωρίς ίχνος υπερβολής τις βάσεις της σύγχρονης ελληνικής τυπογραφίας. Πρόκειται για τον Δημήτρη Θ. Αρβανίτη και τον Παναγιώτη Χαρατζόπουλο, που είχαν την ιδέα της έκθεσης και επιμελήθηκαν τον σχεδιασμό της, αλλά και τη Μυρτώ Καούκη, που ανέλαβε τη γενική επιμέλεια.

Ο Τάκης Κατσουλίδης, μαθητής του σπουδαίου χαράκτη Γιάννη Κεφαλληνού, ήταν στην ΑΣΚΤ όταν ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τα γράμματα. Αργότερα όταν δίδαξε ο ίδιος «Γράμματα και Αριθμούς» στη Σχολή Δοξιάδη συνειδητοποίησε ότι οι μαθητές του δεν χρησιμοποιούσαν ελληνικά γράμματα όταν σχεδίαζαν αφίσες. «"Μα δεν είναι ωραία", μου απαντούσαν. Και είχαν δίκιο. Τα πεζά ελληνικά είναι πολύ δύσκολα. Τότε λοιπόν σκέφτηκα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει», εξηγεί ο 77χρονος δημιουργός με το σημαντικό εικαστικό έργο.

Πήγε στο Παρίσι, στην Ecole Estienne, όπου μαθήτευσε πλάι στον διάσημο σχεδιαστή γραμμάτων Αντριάν Φρούτιγκερ. «Εκεί συνειδητοποίησα τα προβλήματα και τους λόγους που υπολείπονται τα δικά μας γράμματα σε σχέση με τα λατινικά. Τα γράμματά μας ξεκίνησαν στραβά. Στα τέλη του 15ου αιώνα ο Ιταλός λόγιος ελληνιστής Αλδος Μανούτιος και σπουδαίος τυπογράφος δεν χρησιμοποίησε τα καλύτερα γράμματα που είχαν σχεδιαστεί, όπως για παράδειγμα τους κώδικες του Αγίου Ορους, καταπληκτικά γράμματα του 12ου αιώνα, αλλά μετέφερε στο μέταλλο αντιγραφείς της εποχής. Δεν ήταν τα καλύτερα γράμματα, είχαν βραχυγραφίες, τόνους, επιπλέον είχαν πολύ περισσότερα στοιχεία, περίπου 350, σε σχέση με τα λατινικά που είχαν το πολύ 120. Ολα αυτά ήταν ανασταλτικά στοιχεία για τη διάδοση της ελληνικής τυπογραφίας στην Ευρώπη».

- Θα μπορούσαμε να έχουμε άλλα γράμματα δηλαδή;

«Ναι, άλλη γραμματοσειρά. Να μην ξεκινήσουμε έτσι. Αλλά τότε συνέπεσε η Αλωση της Κωνσταντινούπολης και κανείς δεν νοιαζόταν για την τυπογραφία. Μήπως και τώρα ενδιαφέρθηκε ποτέ το ελληνικό κράτος να παραγγείλει μια γραμματοσειρά; Ποτέ. Οι Αιγύπτιοι έχουν παραγγείλει στον Φρούτιγκερ. Ακόμη κι όταν σχεδίασα τις πρώτες γραμματοσειρές στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος του ΤΕΙ Αθηνών, πήγα στο υπουργείο Παιδείας να τις δώσω για να τυπώνονται τα σχολικά βιβλία και μου είπαν ότι δεν έχουν κωδικό για να τις πάρουν... Πήγα το 1989 στο Εθνικό Τυπογραφείο και τους είπα: Το ξέρετε ότι τα γράμματα με τα οποία τυπώνεστε είναι του 1860; Δεν τους ενδιέφερε καθόλου. Νοιάζονταν μόνο να τυπώνεται η Εφημερίδα στην ώρα της»...

Εμφαση στα «δύσκολα» γράμματα

Οι πρώτες γραμματοσειρές που ολοκλήρωσε ο Τάκης Κατσουλίδης είναι οι «Απολλώνια» και «Κατσουλίδης», που, σύμφωνα με τον Δ. Αρβανίτη, δικαιώνουν τον δημιουργό τους και προκαλούν τους εραστές της «καθαρής» τυπογραφίας. «Γράμματα δίχως ίχνος διακόσμησης, φλυαρίας ή εξυπνακισμού», τονίζει. Ακολούθησαν τα Bodoni, Νεοελληνικά, Didot, Αρτεμισία, Γένεσις, Αυτοκρατορικά, Μεταμοντέρνα, ενώ μόλις πέρυσι μας παρέδωσε τα Νέα Ελζεβίρ, με τα οποία τυπώνεται η εφημερίδα «Ελευθερία» της Καλαμάτας. Αρκετές από τις γραμματοσειρές διατίθενται ελεύθερα στους χρήστες από τον διαδικτυακό τόπο της Εταιρείας Ελληνικών Τυπογραφικών Στοιχείων (www.greekfontsociety.gr). Μ' αυτά τα γράμματα τυπώθηκαν λευκώματα, όπως τα «Ημικύκλιο» του Γ. Ρίτσου, «Γένεσις», «Μάνη», ποιητική συλλογή του Τίτου Πατρίκιου, «Ασμα Ασμάτων» κ.ά.

«Ο αναγνώστης δεν συνειδητοποιεί ούτε τη διαφορά ούτε τη δουλειά που κρύβεται πίσω από τα γράμματα. Μεσολαβεί ένας ολόκληρος κόσμος για να φτάσουν στη σελίδα του. Πολλές φορές τού έχει τύχει να διαβάζει και να νιώθει ότι δεν βλέπει καλά. Δεν φταίνε τα μάτια του, φταίνε τα στοιχεία, το χαρτί, η κακή εκτύπωση. Εγώ αυτό θέλησα να βελτιώσω, τα στοιχεία, και κυρίως τα "δύσκολα" ζ, ξ, σ, φ, ω,ψ. Εκεί φαίνεται το πρόβλημα και σ'αυτά έδωσα έμφαση».

 * Διάρκεια έως 24 Οκτωβρίου.
Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΜΠΑΡΚΑ-enet.gr Διαβάστε περισσότερα...

Ο Κύριος Χρήστος

Ο ΚΥΡ Χρήστος έπαιρνε τα πόδια του κάθε πρωί, χειμώνα-καλοκαίρι, και με το ίδιο ήρεμο ύφος κατηφόριζε την Καισαριανή, διέσχιζε το Παγκράτι και έβγαινε απέναντι από το ποτάμι, που σήμερα λέγεται Μιχαλακοπούλου και Β. Κωνσταντίνου και παλιότερα Ιλισός.

ΣΤΗΝ αντίπερα όχθη του ανηφόριζε προς το κέντρο και αφού πέρναγε μέσα από το Κολωνάκι εμφανιζόταν στο Σύνταγμα και τη γύρω περιοχή πουλώντας την πραμάτεια του, με τον ευγενικό και ήπιο τρόπο, που έχει καθένας, ο οποίος όχι απλώς ξέρει τη δουλειά του, αλλά ξέρει να σέβεται τη δουλειά του και τους πελάτες του.

Ο ΚΥΡ Χρήστος, ίσως ο πιο διάσημος λαχειοπώλης της Αθήνας, αφού περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα για να προικίσει τις τρεις του κόρες και να τις σπουδάσει, άφησε την τελευταία του πνοή στο πεζοδρόμιο της οδού Σόλωνος, χτυπημένος αλύπητα από κλέφτες, που του πήραν τα λαχεία και τις εισπράξεις της ημέρας. Την Τετάρτη το βράδυ.

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ δεν έγινε στον δρόμο. Εκεί κατέληξε ο κυρ Χρήστος αβοήθητος από άλλους συνανθρώπους -αν και η λέξη είναι πολύ κολακευτική γι' αυτούς- αφού κατέβηκε αιμόφυρτος από ένα δημόσιο λεωφορείο. Ενα από τα δημόσια λεωφορεία, όπου πολύ συχνά......οι οδηγοί εξασκούν όλη τη γενναιότητά τους για να πουλήσουν εξουσία σε γέρους, ξένους, κυριούλες που πάνε στη δουλειά τους και λογής λογής μεταφερόμενους.

ΑΛΛΟΤΕ προσπερνώντας επιδεικτικά μια στάση, άλλοτε κρατώντας κλειστή μια πόρτα, άλλοτε οδηγώντας με ταχύτητες και φρένα ενός ράλι, άλλοτε αναιδείς στα παράπονα και τις υποδείξεις των επιβατών. Καλυπτόμενοι πάντα πίσω από την εξουσία του τιμονιού και την ασυλία που απολαμβάνουν από την εταιρεία -ο Θεός να την κάνει- για οποιαδήποτε καταγγελία. Και υπάρχουν πάμπολλες.

Σ' ΕΝΑ τέτοιο δημόσιο λεωφορείο δάρθηκε ανελέητα και ληστεύτηκε ο κυρ Χρήστος, χωρίς κανένας από τους λίγους επιβάτες και ο οδηγός να τον βοηθήσουν. Πώς άνοιξαν οι πόρτες και κατέβηκαν οι ληστές, πώς άνοιξε η πόρτα και σύρθηκε έξω αβοήθητος εκείνος, μάλλον δεν θα το μάθουμε. Θα πάει στα ψιλά.

ΕΚΕΙΝΟ που μαθαίνουμε την κάθε μέρα δεν είναι η βία που πυκνώνει γύρω μας. Αυτή υπάρχει ήδη από τον Κάιν. Το ανατριχιαστικό είναι ο εαυτούλης που θριαμβεύει όλο και πιο συχνά, όλο και πιο αυτονόητα, όλο και πιο επιθετικά με την απαίτηση να υπάρχει και να νικάει. Η απαίτηση δεν είναι πια η αυτοθυσία και η συνύπαρξη. Η απαίτηση είναι να σώσουμε το τομαράκι μας.

ΟΛΟΙ -ή οι λίγοι- αυτοί οι άνθρωποι, που έβλεπαν τον κυρ Χρήστο να δέρνεται, να ληστεύεται και μείναν βουβοί μάρτυρες αυτού του εγκλήματος, θα δικαιολογηθούν αυτομάτως από το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού. «Να πάνε να σκοτωθούν μ' αυτούς τους αλήτες που είχαν μπροστά τους; Τρελός είσαι; Εχεις έρθει στη θέση τους;».

ΕΧΩ έρθει. Και έχουμε έρθει πολλοί, όχι μόνο με κλεφτρόνια και περιθώριο, αλλά και με τραμπούκους, με οπλοφόρους, με ασφαλίτες, με τσαμπουκάδες. Για να μην πούμε ότι δεν είμαστε αυτό που πιστεύαμε. Κυρίως, για να μη γυρίσουμε σπίτι ή στο μαγαζί ή στον καθρέφτη μιας τουαλέτας, να δούμε τη φάτσα μας και να πούμε «φτου σου ρε κλάνια». Για να μην ξεφτιλιστούμε στον εαυτό μας τον ίδιο.

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ότι οι γενναίοι που βρέθηκαν μάρτυρες στις τελευταίες στιγμές του κυρ Χρήστου θα γύρισαν σπίτι, και στον καθρέφτη του σπιτιού τους θα είπαν με τη μισοκακόμοιρη φωνή, που γαλουχεί πια το πιο μεγάλο κομμάτι της χώρας:

«Μπράβο ρε μάγκα. Την έβγαλες κι απόψε».

ΚΥΡ Χρήστο, σε ποιους φώναζες μέσα στο λεωφορείο να σε βοηθήσουν;

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ-enet.gr-27/9/2010

Διαβάστε περισσότερα...

Λογοκρισία στο Διαδίκτυο

Η αμερικανική κυβέρνηση ζήτησε από τη Google πληροφορίες για τους χρήστες 4.287 φορές στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2010. Την ίδια περίοδο, η βρετανική κυβέρνηση υπέβαλε παρόμοια αιτήματα περισσότερες από 1.000 φορές.

Αυτές είναι δύο από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις που περιλαμβάνονται στη νέα Έκθεση Διαφάνειας της Google, που περιλαμβάνει ένα σετ εργαλείων σχεδιασμένων για να μετρούν τα επίπεδα λογοκρισίας στο Ίντερνετ ανά την υφήλιο. Ομάδες προάσπισης ατομικών δικαιωμάτων χαιρέτισαν την πρωτοβουλία της αμερικανικής εταιρείας, ζήτησαν όμως την παροχή ακόμη περισσότερων λεπτομερειών στο συγκεκριμένο θέμα.

Πριν από μερικούς μήνες, η Google είχε δημοσιεύσει λεπτομέρειες σχετικά με τη συχνότητα που οι χώρες ζητούν από την εταιρεία να δώσει στοιχεία για συγκεκριμένους χρήστες, ή την λογοκρισία περιεχομένου. Ο νέος χάρτης και τα εργαλεία δίνουν τη δυνατότητα στους χρήστες να δουν για κάθε χώρα τον αριθμό των αιτήσεων αφαίρεσης περιεχομένου που έχει υποβάλει, πόσες από αυτές ικανοποιήθηκαν αλλά και ποιες υπηρεσίες της Google επηρεάστηκαν από αυτές τις πρακτικές.

Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, είχαν εκδοθεί επτά αποφάσεις δικαστηρίου για την αφαίρεση περιεχομένου από το YouTube, από τον Ιούλιο του 2009 μέχρι το τέλος του έτους. Στα στοιχεία περιλαμβάνεται ακόμη.......γράφημα που δείχνει τις υπηρεσίες της Google σε όλο τον κόσμο και τους περιορισμούς στη διαδικτυακή πρόσβαση, που προκαλούνται είτε από τις κυβερνήσεις, είτε με το κόψιμο καλωδίων.

Ο επικεφαλής δημόσιας πολιτικής της Google, Σκοτ Ρούμπιν, έκανε μια συνοπτική παρουσίαση στο BBC. «Την περασμένη χρονιά, μετά τις εκλογές στο Ιράν, η πρόσβαση στο Διαδίκτυο διακόπηκε και παρατηρήσαμε ξαφνική μείωση της κυκλοφορίας στο YouTube», ανέλυσε.

«Πιστεύω ότι είναι μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία και θα ήταν χρήσιμο αν και άλλα δίκτυα έκαναν το ίδιο», σχολίασε η Λίλιαν Έντουαρντς, καθηγήτρια δικαίου στο πανεπιστήμιο του Σέφιλντ και μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του Open Rights Group. «Πιστεύω ότι θα υπάρξουν σημαντικές αποκαλύψεις που θα διαφέρουν από χώρα σε χώρα».

Μιλώντας για τη δημιουργία του συγκεκριμένου εργαλείου, ο Ντέβιντ Ντράμοντ, επικεφαλής του νομικού τμήματος της Google, ανέφερε: «Όταν οι υπηρεσίες μας εμποδίζονται ή περνούν από φίλτρα, δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε ικανοποιητικά τους χρήστες. Αυτός είναι ο λόγος που επιδιώκουμε κάθε ημέρα τη βελτίωση της ελεύθερης έκφρασης και την πρόσβαση στην πληροφορία».

ΠΗΓΗ:www.kathimerini.gr 

Διαβάστε περισσότερα...

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για ένα μικρό ξωτικό
μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
σ' ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για αυτούς που μένουν πάντα παιδιά
για ανθρώπους που τα΄χουνε χαμένα
και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελιά

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για φίλους μου παιδικούς
που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες
για μνήμες χαμένες από άγριους καιρούς


Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για ένα μικρό ξωτικό
μιλάει για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα
σ' ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για θυσίες και σταυρούς
κατάλαβες πράγματα που σου' ναι ξένα
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για θυσίες και σταυρούς
κατάλαβες πράγματα που σου' ναι ξένα
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

για σένα

για κανένα

Διαβάστε περισσότερα...

Έλλη Αλεξίου - Η εκπαιδευτικός, η λογοτέχνης, η αγωνίστρια

Αν ανατρέξουμε στην ιστορική πληροφόρηση θα δούμε ότι οι προηγούμενοι πολιτι σμοί έως το 19ο αιώνα, έχουν να επιδείξουν υψηλές γυναικείες προσωπικότητες στην τέχνη, στη μουσική, στα ανώτατα αξιώματα, στην ιστορία και στα γράμματα. Οι γυναίκες πρωταγωνιστούν σε έργα μεγάλων τραγικών, αλλά οι γυναίκες ως το 1917 στην Ελλάδα δεν μπορούσαν να αναλάβουν άλλο δημόσιο ρόλο, εκτός από αυτόν της δασκάλας.

Οι γυναίκες σήμερα διεκδικούν θέσεις σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και σε παραδοσιακά ανδρικά επαγγέλματα. Εκεί όμως που διαπρέπει η γυναίκα ανά τους αιώνες, είναι στην εκπαίδευση. Ανάμεσα στις γυναίκες που διέπρεψαν είναι και η Έλλη Αλεξίου.

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Κόρη του εκδότη και διανοούμενου Στυλιανού Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδη, είχε τρία μεγαλύτερα αδέρφια, τη Γαλάτεια (σύζυγο του Νίκου Καζαντζάκη και μετέπειτα του Μάρκου Αυγέρη), τον Ραδάμανθυ (ο οποίος παντρεύτηκε την Αναστασία κόρη του Ζορμπά-ήρωα του ομωνύμου μυθιστορήματος του Καζαντζάκη) και τον Λευτέρη.

Η φυλάκιση του πατέρα της για τη συμμετοχή του στην Επανάσταση του Θέρισσου και ο αιφνίδιος θάνατος της μητέρας της, προσγειώνουν την Eλλη (Λιλίκα όπως την αποκαλούσαν οι δικοί της) στην πραγματικότητα της ζωής.

Στα τέλη του καλοκαιριού του 1911, αφού τελείωσε το Παρθεναγωγείο του Hρακλείου, έρχεται για ανώτατες σπουδές στην Αθήνα (ήθελε να σπουδάσει δασκάλα) και μένει στο σπίτι της αδελφής της Γαλάτειας......η οποία ήταν ήδη παντρεμένη με τον Νίκο Καζαντζάκη.Ανήσυχη και ελεύθερη φύση καθώς ήταν, τολμά να προσεγγίσει ένα λογοτεχνικό, πλην «ανδρικό» στέκι, το καφενεδάκι «Δεξαμενή» στο Κολωνάκι, στο οποίο συχνάζουν τα πιο ανήσυχα ιδεολογικά, πνευματικά και λογοτεχνικά ονόματα της εποχής.

Εκεί η Ελλη Αλεξίου γνωρίζεται και συναναστρέφεται τους λογοτέχνες Καρκαβίτσα, Βλαχογιάννη, Θεοτόκη, Τραυλαντώνη, Φιλήντα, Κονδυλάκη, Καρβούνη, Σ. Μαυροειδή - Παπαδάκη, Λιλίκα Νάκου, Μάρκο Αυγέρη. Εκεί γνώρισε και άνθισε ο έρωτάς της για τον Κώστα Βάρναλη, που έγινε αρραβώνας για να διαλυθεί αργότερα, λόγω της άρνησης του πατέρα της να παντρευτεί τόσο μικρή και πριν τελειώσει τις σπουδές της.

Το 1913 εξετάστηκε από την Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία και αναγνωρίστηκε ως Διπλωματούχος. Το 1914 διορίστηκε στο Γ΄ Χριστιανικό Παρθεναγωγείο της Αγίας Παρασκευής Ηρακλείου (που η εμπειρία της αυτή αποτυπώθηκε στο πρώτο της ομότιτλο μυθιστόρημα), ενώ τον επόμενο χρόνο διορίστηκε στο Πρότυπο Διδασκαλείο της πόλης.

Το 1919 γνωρίστηκε στη «Δεξαμενή» με τον πεζογράφο Βάσο Δασκαλάκη, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1920 στο Παρίσι, έγινε διπλωματούχος του Institut Superieur d’ Etudes Francaises και διορίστηκε στο Ανώτερο Παρθεναγωγείο Ηρακλείου.Το 1925 αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και το 1934 πήρε μέρος στην ίδρυση της Εταιρεί

ας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Καθώς δεν κρύβει τις ιδεολογικές πεποιθήσεις της, (είχε ήδη γίνει μέλος του ΚΚΕ) συλλαμβάνεται από την Ειδική Ασφάλεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, ανακρίνεται και από τότε οι κινήσεις της παρακολουθούνται.

Tα χρόνια του πολέμου και της Κατοχής, ταυτόχρονα με την ενεργή συμμετοχή της στο «EAM Λογοτεχνών», θα τα περάσει στην Καλλιθέα (στην Αθήνα) αναλαμβάνοντας τα σχολικά συσσί

τια έως το 1945 (τιμής ένεκεν το όνομά της έχει δοθεί σε Δημοτικό Σχολείο της Καλλιθέας).

Στο μεταξύ, το 1944, ο Βάσος Δασκαλάκης, πεθαίνει.

Το 1945 φεύγει για σπουδές στο Παρίσι ως υπότροφος της γαλλικής κυβέρνησης. Παρακολουθεί στη Σορβόνη μαθήματα ιστορίας και φωνητικής και έρχεται σε επαφή με Γάλλους λογοτέχνες όπως οι Λουί Αραγκόν και Πωλ Ελυάρ.

Ήδη όμως της έχει ήδη αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια και της απαγορεύεται η επιστροφή στην Ελλάδα.

Tο 1948 διορίζεται εκπαιδευτική σύμβουλος από την Eπιτροπή Bοηθείας Παιδιού και έναν χρόνο αργότερα συμμετέχει στο πρώτο συνέδριο ειρήνης στο Παρίσι. Tο 1949 αυτοεξορίζεται στη Pουμανία και παίρνει μέρος στο δεύτερο συνέδριο ειρήνης. Mοιράζει τα χρόνια της αυτοεξορίας της μεταξύ Pουμανίας και Oυγγαρίας, όπου συνεχίζει το παιδαγωγικό της έργο, εκπαιδεύοντας δασκάλους, γράφοντας και σχεδιάζοντας σχολικά βιβλία και διδάσκοντας τα Ελληνικά σε παιδιά, νέους και ενήλικες, πρόσφυγες του Εμφυλίου.

Για τις πολιτικές της πεποιθήσεις, το 1952 δικάζεται ερήμην και εκδίδεται παραπεμπτικό βούλευμα και ένταλμα σύλληψής της.Το 1962, λόγω του θανάτου της αδελφής της Γαλάτειας, ζητά και της παραχωρείται ολιγοήμερ

η άδεια για να έρθει στην Ελλάδα και να παραστεί στην κηδεία.

Έρχεται αλλά δεν φεύγει, παρά το ότι η ζωή στην Ελλάδα την απογοητεύει: «Oλοι τους έχουν κάνει στόχο αυτήν την τιποτένια, δίχως περιεχόμενο, διαβίωση», λέει.

Το 1965 επανακτά την ελληνική ιθαγένεια. Το 1966, κάποιοι θυμούνται το βούλευμα του 1952 και συλλαμβάνεται. Κρατείται στις Φυλακές «Αβέρωφ» και δικάζεται για «αντεθνική δράση και προπαγάνδα». Απαλλάσσεται όμως από την κατηγορία, ύστερα από την αντίδραση της κοινής γνώμης. Με την επιβολή της δικτατορίας του 1967 απαγορεύονται τα βιβλία της και διατάσσεται να ζει υπό περιορισμό στο διαμέρισμά της.

Από το 1962, χρονιά του θανάτου της αδελφής της Γαλάτειας, συζύγου του Μάρκου Αυγέρη, ο Αυγέρης και η Αλεξίου συγκατοικούν στο ίδιο σπίτι. Ο Αυγέρης (1884-1973) σύμφωνα με τη διαθήκη του, δώρησε τη βιβλιοθήκη του στη Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου. Το ίδιο έκανε και η Έλλη Αλεξίου με επιστολή της στις 30.5.1976 προς το Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου. Οι δύο αυτές βιβλιοθήκες φιλοξενούνται συνενωμένες στον ίδιο χώρο. Εκεί, μεταξύ άλλων υπάρχουν επίσης αρκετά έντυπα που ήταν αφιερωμένα στη Γαλάτεια Καζαντζάκη, ακόμη και στον πρόωρα χαμένο σύζυγο τής Έλλης Αλεξίου, τον Βάσω Δασκαλάκη (1897-1944).

Σε όλα αυτά τα χρόνια, λόγω της τεράστιας εκπαιδευτικής και λογοτεχνικής προσφοράς της, η Έλλη Αλεξίου καλείται και συμμετείχε σε τρία διεθνή συνέδρια ειρήνης και πλήθος διεθνών συνεδρίων για την εκπαίδευση, τη λογοτεχνία, το παιδί τη γυναίκα.

«Κράσι, sweet home..…» Η γλυκιά ιστορία ενός ζωγραφικού πίνακα της Έλλης Αλεξίου «βαπτισμένου» από τον Νίκο Καζαντζάκη

Το 1966 έγραψε τη βιογραφία του Nίκου Kαζαντζάκη με τίτλο «Για να γίνει μεγάλος», όπου αφηγείται - με αγάπη αλλά δίχως να του «χαρίζεται» - τη ζωή του φίλου των νεανικών της χρόνων και συζύγου της αδελφής της. Μέσα στο έργο αυτό των τετρακοσίων σελίδων μας δίνει ανάγλυφη τη ζωή του Καζαντζάκη, με απόλυτο σεβασμό στην αλήθεια, εξιστορώντας το συνεχές ανέβασμά του προς τις απάτητες κορφές του πνεύματος. Επιστρέφει έτσι νοερά στα χρόνια της μεγάλης παρέας μισό αιώνα πριν.

Σε κάποιο σημείο του βιβλίου αυτού η Έλλη Αλεξίου περιγράφει στιγμές που έζησε στο Κράσι Ηρακλείου Κρήτης, όπου το καλοκαίρι του 1911 παραθερίζουν, φιλοξενούμενοι σε συγγενικό της σπίτι ο Νίκος Καζαντζάκης με τη Γαλάτεια, ο Κώστας Βάρναλης, ο Μάρκος Αυγέρης, ο φίλος του Καζαντζάκη Χαρίλαος Στεφανίδης και η Έλλη Αλεξίου .

«Κάθε τόσο», γράφει, «ερχόταν ο αγωγιάτης από το Ηράκλειο και μαζί με το ρύζι πέφτανε από το αναποδογυρισμένο σακί τα ζητημένα σωληνάρια ...», οι μπογιές δηλαδή για τη ζωγραφική

, δραστηριότητα που ξεκίνησε κατά την εφηβεία της.

«Με αγάπη θυμάμαι το εσωτερικό του σπιτιού μας. Τη γωνιά που ήταν το τζάκι. Και τη μεσιανή καμάρα. Δυο-τρεις μποτίλιες πάνω στο ράφι, μπρος στο τζάκι μιαν ανέμη με νήμα απάνω και το κουβάρι παρατημένο πάνω σε μια χωριάτικη καρέκλα, εκεί δίπλα».

Αυτή την εικόνα ζωγράφισε σ' έναν πίνακα. Γράφει ακόμα πως «Ο Νίκος (Καζαντζάκης) πολύ ευχαριστήθηκε απ' αυτό το ταμπλουδάκι.

- Πώς να το βγάλουμε, του 'λεγε η Γαλάτεια, πώς να το βγάλουμε, και το κοίταζε.

Κ' εκείνος χωρίς τίποτα να πει, πήρε την πένα του κ' έγραψε με μελάνι στη δεξιά γωνία «Κράσι, Sweet Home, Ιούλ. Αύγ. Σεπτ. 1911, Λιλίκα » όπως φώναζαν τότε την Έλλη Αλεξίου.

Ήταν τότε η εποχή που ο Βάρναλης τη ζήτησε σε γάμο. Ο πατέρας της όμως ανένδοτος τους ζήτησε να περιμένουν τέσσερα χρόνια ακόμα. Και όπως ξέρουμε ο έρωτας αυτός δεν έμελλε ποτέ να οδηγήσει την Αλεξίου και τον Βάρναλη σε γάμο.

Το «ταμπλουδάκι» αυτό με το ιδιόχειρο σχόλιο του Καζαντζάκη, η Έλλη το χάρισε στον αγαπημένο της Κώστα Βάρναλη.

Το 1915 ο Βάρναλης ανέλαβε διευθυντής του σχολαρχείου στην Κερατέα Αττικής. Μαζί του πήρε και το «ταμπλουδάκι» της Έλλης. Όταν το 1985 η Έλλη Αλεξίου είχε κληθεί από τον Πολιτι

στικό Σύλλογο Κερατέας «Χρυσή Τομή», για να παρουσιάσει τη βιογραφία του Καζαντζάκη, την άκουσαν με έκπληξη να λέει ότι έχει «ανοιχτούς λογαριασμούς με την Κερατέα», εννοώντας ότι το «ταμπλουδάκι» της ήταν ακόμα εκεί. Άγνωστο πώς έμεινε εκεί, όταν ο Βάρναλης μετατέθηκε το 1917 και έφυγε από 

την πόλη. Η Έλλη Αλεξίου επισκέφτηκε το σπίτι όπου έμενε ο Βάρναλης, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα και δοκίμασε μεγάλη συγκίνηση όταν αντίκρισε τον πίνακά της 74 χρόνια μετά τη δημιουργία του. Ζήτησε από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού να της τον παραχωρήσει, μα εκείνος αρνήθηκε θεωρώντας τον κειμήλιο του σπιτιού του.

Έτσι αρκέστηκε σε ένα πιστό αντίγραφο αυτού του πίνακα, που της προκαλούσε αγαπημένες αναμνήσεις, για να τον τοποθετήσει στην προσωπική της γωνιά στο σπίτι της.

Η Έλλη Αλεξίου εργάστηκε στην εκπαίδευση, σε Ελλάδα και εξωτερικό, συνολικά επί 42 χρόνια.

Το συγγραφικό της έργο τεράστιο και πολυποίκιλο, αφού έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα, παιδική λογοτεχνία, θέατρο, εκπαιδευτικά βιβλία, ανθολογίες–αφιερώματα, μεταφράσεις έργων ξένων λογοτεχνών, μελέτες και έκανε την επιμέλεια εκδόσεων.

Όπως έχει πει η ίδια «Από τα πρώτα κιόλας βιβλία μου συμμάχησα με τους αδύνατους και τους αδικημένους. Και τη συμμαχία αυτή την κράτησα πιστά σ' όλη μου τη ζωή».

Πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας το 1923 με τη δημοσίευση του διηγήματος «Φραντζέσκος» στο περιοδικό Φιλική Εταιρεία (του Κόντογλου), μετά από παρότρυνση του συζύγου της Βάσου Δασκαλάκη.

Η συλλογή «Σκληροί αγώνες για τη μικρή ζωή» (1931), δημιούργησε αμέσως αίσθηση, που ο πιο αυστηρός κριτικός της εποχής, Φώτος Πολίτης, έγραψε: «Mέσα από αυτές τις απλές ψυχές κατορθώνει η συγγραφεύς να δώσει όλο το ρίγος τής πραγματικής ζωής, είτε χαρούμενη είναι είτε μαύρη και βλοσυρή. Κάτω από τις περιγραφές της υπάρχει η θερμή άχνα της αλήθειας».

Το 1934 εκδίδει το Γ' Xριστιανικόν Παρθεναγωγείoν», το 1938 εκδίδει τη δεύτερη συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Άνθρωποι». Ακολουθούν τα μυθιστορήματα «Λούμπεν» (1940), «Βοηθός νηπιαγωγού» (1952), «Παραπόταμοι» (1955), «Με τη Λύρα» (1959), «Ούτω καθεξής» (1964), καθώς και τέσσερις τόμοι διηγημάτων: «Σπονδή», «Αναχωρήσεις και μεταλλαγές», «Μυστήρια» και «Προσοχή συνάνθρωποι».Ξεχωριστή θέση στο έργο της έχουν τα παιδικά βιβλία: «Χοντρούλης και Πηδηχτή» το 1939 (μεγάλη ιστορία γιά παιδιά) με Βραβείο από την Αρχαιολογική Εταιρεία, «Ήθελε να τη λένε κυρία», «Τραγουδώ και χορεύω», «Παίζω κουκλοθέατρο» και η εγκυκλοπαίδεια γι

α έφηβους «Ρωτώ και μαθαίνω», Σύμφωνα με τον κριτικό της εποχής Δημήτρη Γιακό, «Η Έλλη Αλεξίου εμφανίζεται σε μια εποχή που το σχολικό και εξωσχολικό ανάγνωσμα κυριαρχείται από το πνεύμα του εθνικού φρονηματισμού και της ηθικοδιδακτικής σκοπιμότητας. Aποφεύγει τα γλυκανάλατα παραμυθάκια και τοξεύει στο καίριο, καθρεφτίζει με άλλα λόγια την ίδια την πραγματικότητα της ζωής όσο δυσάρεστη κι αν φαίνεται ή είναι»

Η Έλλη Αλεξίου πλησιάζει σχεδόν έναν αιώνα ζωής (94 ετών) όταν φεύγει από τη ζωή στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988. Γαλήνια και με το χαρακτηριστικό της χιούμορ αντιμετωπίζει το τέλος. «Eίναι μια φυσική κατάσταση που δεν πρέπει να με ανησυχεί», λέει σε μια από τις τελευταίες τις συνεντεύξεις. «Γεννήθηκα, μεγάλωσα, πρέπει να πεθάνω. Aν μου έλεγες ότι θα μείνω αθάνατη θα το έβλεπα σαν παράδοξο φαινόμενο. Nα μείνω αθάνατη να κάνω τι;»

Κι όμως ο τόπος μας έχει ανάγκη από ανθρώπους του ύφους, του ήθους, της αγωνιστικότητας, της περιφάνειας, της δημιουργικότητας της Έλλης Αλεξίου.

Στα έργα της αποτυπώνεται άμεσα ή έμμεσα ο προβληματισμός της για την κοινωνική δικαιοσύνη, τον οποίο αφήνει παρακαταθήκη στους νεότερους.
Συντάκτης:Red Fox

Διαβάστε περισσότερα...

Cream - White Room

Διαβάστε περισσότερα...

Ο επανεποικισμός της ενδοχώρας

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Η διαρροή άξιων Ελλήνων προς το εξωτερικό συνεχίζεται αυξανόμενη και τίποτε δεν φαίνεται ικανό να την ανακόψει. Εκτός ίσως από μια άλλη διαφαινόμενη τάση: τη ροή νέων ανθρώπων προς την περιφέρεια. Τον τελευταίο καιρό, της ύφεσης και της ανεργίας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι των πόλεων, εκπαιδευμένοι, μορφωμένοι, διψασμένοι για εργασία και προκοπή, διψασμένοι για δημιουργική ένταξη στον κοινωνικό κορμό, εγκαταλείπουν τα μεγάλα αστικά κέντρα και αναζητούν την τύχη τους στα χωριά, στην ύπαιθρο, σε μικρές πόλεις.

Πηγαίνουν, δεν επιστρέφουν στα χωριά – διότι, απλούστατα, δεν έχουν όλοι χωριό και αν έχουν, πιθανότατα δεν έχουν πια κλήρο, περιουσία, σπίτι. Εχουν τη μνήμη κάποιων καλοκαιριών, τις διηγήσεις των γονιών τους, ώς εκεί. Αυτό που τους παρακινεί προς το χωριό δεν είναι ο νόστος σε κάτι που δεν θυμούνται γιατί δεν υπήρξε, δεν είναι το μεταφυσικό κάλεσμα της ρίζας, δεν είναι μια νεοχίπικη διάθεση για ανέμελη περιπλάνηση σε ιδεώδεις Αρκαδίες· όχι. Αυτό που τους παρακινεί είναι εξόχως υλικό, σωματικό, είναι ανάγκη: το άστυ τους διώχνει. Το άστυ δεν τους προσφέρει εργασία, δεν τους προσφέρει.....κοινωνικό μισθό, δεν τους προσφέρει υλικές προϋποθέσεις για ζωή με αξιοπρέπεια. Το άστυ δεν υπόσχεται πια τίποτε· το παρόν είναι ζοφερό και πανάκριβο, το μέλλον αβέβαιο. Η επαρχία, αντιθέτως, εμφανίζεται προσιτή, βατή, ήμερη. Η καθημερινότητα είναι πολύ πιο εύκολη, το κόστος διαβίωσης αισθητά χαμηλότερο, οι οικιακές οικονομίες κλίμακος και οι συνέργειες εφικτές, τα οφέλη από την επαφή με τη Φύση είναι απτά και ανεκτίμητα, τα παιδιά μεγαλώνουν με παιχνίδι και ελευθερία, οι τηλεπικοινωνιακές δυνατότητες είναι σχεδόν ίδιες παντού. Και εντέλει, οι αποστάσεις από το άστυ έχουν βραχυνθεί θεαματικά.

Πολλοί νέοι έχουν ήδη εγκατασταθεί στην επαρχία. Οι πιο τολμηροί και αποφασισμένοι, οι πιο δυναμικοί, έχουν ξεκινήσει πρότυπες καλλιέργειες και μικρές μεταποιητικές μονάδες, οικοτεχνικής ή μικρής βιοτεχνικής κλίμακας: αμπέλια, κρασιά, μέλια, κηπευτικά, κτηνοτροφία, τυροκομία, σαπωνοποιία, χειροτεχνήματα κ. λπ. Παράλληλα, αναπτύσσουν τεχνογνωσία, εισάγουν νέες μεθόδους, πειραματίζονται· προσπαθούν να στήσουν δίκτυα διανομής και εμπορίας, το δυσκολότερο. Πάρα πολλοί άλλοι θα ήθελαν να ακολουθήσουν, για να απομακρυνθούν από την ύφεση και την ανεργία. Δεν αποτολμούν την κίνηση γιατί δεν μπορούν να εξασφαλίσουν εργασία και εισόδημα. Δεν μπορούν όλοι να γίνουν ακτήμονες καλλιεργητές, δεν έχουν όλοι ρίζες και σπίτι. Κι όμως, έχουν μόρφωση, εκπαίδευση, ειδικά προσόντα, ενεργητικότητα, νιάτα – ανθρώπινο κεφάλαιο που θα μπορούσε να μεταμορφώσει λ. χ. σε μικρή Ελβετία παραδείσιες ορεινές περιοχές, όπως η Ηπειρος, με ανάπτυξη πρότυπων μονάδων έρευνας, επιστήμης, τεχνολογίας, οικοτουρισμού, μεταποίησης για εκλεκτά προϊόντα με ονομασία προελεύσεως.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο ξαναβρίσκουμε μπροστά μας την απουσία σχεδιασμού, σκέψης, στρατηγικής, γνώσης και βέβαια πολιτικής βούλησης εκ μέρους του κράτους των Αθηνών. Περιφερειακή ανάπτυξη στα μυαλά τεχνοκρατών και πολιτικών σημαίνει μοιρασιά επιδοτήσεων με ρουσφετολογικά ή εντελώς καιροσκοπικά κριτήρια, διασπορά γραφειοκρατίας υπό το κάλυμμα γενικών ευρωπαϊκών οδηγιών, ίδρυση λαθρόβιων επαρχιακών σχολών ΑΕΙ και ΤΕΙ, πριμοδότηση του άγριου τουρισμού.

Καμία ουσιαστική εθνική πολιτική για περιφερειακή ανάπτυξη, με ρεαλιστικούς και πρακτικούς στόχους, για προσέλκυση νέου αίματος και αποτροπή της αστυφιλίας, δεν έχει σχεδιαστεί και εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες, πλην της ανάπτυξης υποδομών με κοινοτικά κονδύλια. Αυτή η ακηδία, η ανικανότητα, η αδιαφορία, στο παρόν περιβάλλον ύφεσης και δομικής κρίσης, παίρνουν χαρακτηριστικά προδοσίας και διαστάσεις εγκλήματος. Ο εγκλωβισμός των νέων και της μικρομεσαίας τάξης σε ένα παρόν ανεργίας, ύφεσης και μαρασμού, με μόνη εναλλακτική οδό τη μετανάστευση ή την παραμονή με εξαθλίωση, είναι αυτοχειριασμός ιστορικών διαστάσεων.

Η Ελλάδα διαθέτει ενδοχώρα, που τώρα τελεί εν υπνώσει ή μαρασμώ, διαθέτει αναξιοποίητους και δυνάμει αναξιοπαθούντες ανθρώπους υψηλής ποιότητας, που τώρα πια διάγουν εν κρίσει, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Μια οδός σωτηρίας ή και αναγεννήσεως θα ήταν ο επανεποικισμός της ενδοχώρας με σύγχρονους όρους ανάπτυξης, με τόλμη και φαντασία, με αναθεώρηση προτύπων βίου και συμπεριφοράς. Προς τούτο απαιτείται αφενός μια διοίκηση ευφάνταστη και ευέλικτη, κοντά στους πολίτες και στην πραγματικότητα· αφετέρου, πολίτες που θα πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους, θα πιέσουν το κράτος, θα υπερβούν το κράτος, θα υπερβούν τους παλαιούς εαυτούς τους, θα δώσουν νέο περιεχόμενο, νέο νόημα στον χώρο, στη χώρα, στον συλλογικό βίο, στον συλλογικό εαυτό: αυτά προπάντων.

Διαβάστε περισσότερα...

Το γαλάζιο ποτάμι γίνεται μαύρο

Το γαλάζιο ποτάμι (blue river), από τα ωραιότερα και καθαρότερα ποτάμια της Ευρώπης, υπέκυψε κι αυτό στην καταστροφική μανία των ανθρώπων, επαληθεύοντας το ρηθέν:

«Κάθε ωραίο που υπάρχει σ' αυτόν τον τόπο πεθαίνει!».

Ο καταπληκτικός αυτός ποταμός κυλάει μέσα στη μαγευτική και πανέμορφη χαράδρα του Βίκου, πότε κρυστάλλινος-διαυγής και πότε θολός-κατεβασμένος, μαγεύει τον επισκέπτη και θεατή, προκαλώντας πολλά και διάφορα αισθήματα:

«Η ζωή των ανθρώπων, ποταμός που κυλά, σ' άλλους φέρνει λουλούδια και κυλά απαλά, σ' άλλους φρύγανα φέρνει και μουγκρίζει θολά, η ζωή των ανθρώπων ιστορία παλαιά...».

Η λεκάνη απορροής του Βοϊδομάτη είναι στα Ζαγοροχώρια. Ξεκινάει από το κεντρικό Ζαγόρι, περιλαμβάνει όλο τον ορεινό όγκο της Τύμφης, του Μεγαλάκκου, του δυτικού Ζαγορίου, της λεκάνης του Πάπιγκου, του Μονοδενδρίου, του Βίκου, της Αρίστης, του Αγ. Μηνά, της Κλειδωνιάς, και ενώνεται με τον ποταμό Αώο στον κάμπο της Κονίτσης, αφού προηγουμένως διατρέξει τη χαράδρα του Βίκου ως χείμαρρος, μέχρι τη θέση «Πόρος», μεταξύ Πάπιγκου και οικισμού Βίκου, όπου η κύρια «κοχλάζουσα» πηγή. Εν συνεχεία εμπλουτίζεται με πλήθος άλλες μικρές και μεγάλες πηγές, που εκβάλλουν κατά μήκος (δεξιά και αριστερά) της κοίτης του.

Θα πρέπει να πούμε εδώ ότι:..... εμείς που είχαμε τη μεγάλη τύχη να δούμε το πρώτο φως της ημέρας, οι γονείς μάς γαλούχησαν με αγάπη και σεβασμό προς το περιβάλλον, με αποτέλεσμα να είμαστε πολύ δεμένοι με τον τόπο μας. «Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ ετούτον μόνο αγαπώ». Πανίδα, χλωρίδα, πεντακάθαρος αέρας, μαγευτικά τοπία και άλλα φανταστικά δημιουργήματα της Φύσης έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη ζωή μας και στη μετέπειτα εξέλιξή μας, πνευματική και επαγγελματική. Λίμνες, πηγές και χιλιοτραγουδισμένες βρύσες, σε συνδυασμό με το ποικίλο επιβλητικό τοπίο, τράβηξαν την προσοχή πολλών επιφανών επισκεπτών. Ομως, ουδέν καλόν αμιγές κακού. Ακολούθως, εισήλθε στη χώρα μας ο λεγόμενος «εθνοσωτήριος» τουρισμός, «αγρίως και βαναύσως».

Περί το 1973, απεφασίσθη να αρχίσει να εφαρμόζεται αυτό το «φρούτο». Επελέγη το Πάπιγκο γι' αυτό το πρόγραμμα-«πιλότος», με την αναπαλαίωση πέντε (5) αρχοντικών και χρήση-εκμετάλλευση από τον ΕΟΤ για μία δεκαετία και μετά, παράδοση, προς συνέχιση, στους ιδιοκτήτες.

Υστερα από παρατάσεις και καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση των εργασιών, άρχισαν τελικά να λειτουργούν αυτοί οι αρχικοί ξενώνες, χωρίς να δοθεί εξαρχής η δέουσα προσοχή στη δημιουργία κατάλληλης υποδομής. Μετά, άρχισε η εφαρμογή των σχετικών κρατικών προγραμμάτων, στα οποία συμπεριελήφθησαν όλα τα Ζαγοροχώρια, για δημιουργία αγροτοξενώνων και ξενώνων, με πλήθος παραβάσεις, αυθαιρεσίες και καταλήψεις, αλλαγή σε πολλές περιπτώσεις του χρώματος και της μορφής του παραδοσιακού τοπίου, κακοτεχνίες, παρατυπίες, μεροληψίες, υπερτιμολογήσεις και άλλα πολλά δεινά, με τα οποία δεν θα ασχοληθούμε τώρα, διότι το φλέγον θέμα μας είναι ο Βοϊδομάτης.

Η δίψα για εξοικονόμηση πολλών χρημάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα, η λαγνεία για εξοικονόμηση πλούτου από τους φορείς αυτών των προγραμμάτων, έφερε την ασέλγεια σε κάθε πανέμορφο, παρθένο, φυσικό δημιούργημα αυτού του πολύτιμου αγαθού που μας χάρισε ο Θεός ! Αυτό το «φυλαχτό», το Πάπιγκο, όπως το χαρακτήρισε ένας λαμπρός και αξιόλογος, πολυμαθέστατος φιλόσοφος, που το επισκέφτηκε πριν αρχίσει η καταστροφή, εμείς δεν το προστατεύσαμε, αλλά αρχίσαμε να παίρνουμε, χωρίς να δίνουμε τίποτε για διατήρηση και βελτίωση.

Η περιοχή μετατράπηκε από τους πολλούς και ποικίλους, παράξενους και μη, επισκέπτες σε τόπο ανακούφισης και αφόδευσης.

Ιδού το μεγάλο έγκλημα: τα απόβλητα (στέρεα και υγρά). Αυτό ισχύει για όλες τις μονάδες του Ζαγορίου, τουριστικές και μη, που παράγουν απόβλητα κατά τη λειτουργία τους. Μέχρι στιγμής καμία μονάδα δεν έλαβε τα προβλεπόμενα από τον νόμο μέτρα για την εξουδετέρωση των αποβλήτων. Ολοι διαθέτουν απορροφητικούς βόθρους ή τα εξαπολύουν με τα όμβρια ύδατα ή τα διοχετεύουν στους παρακείμενους λάκκους και όλα μαζί, επί του προκειμένου, πηγαίνουν στον Βοϊδομάτη.

Είναι γνωστόν ότι τα πετρώματα της περιοχής (Τύμφη-Γκαμήλα, λίμνες, Μονοδένδρι, Βίκος) είναι ασβεστολιθικά, δηλαδή διαπερατά από το νερό. Ως γνωστόν, το νερό διαχέεται μέσα στη γη, διαβρώνει τα πετρώματα δημιουργώντας σπήλαια, υπόγειες λίμνες, ποτάμια κ.λπ. (καρστικά φαινόμενα). Ετσι εξηγείται και το φαινόμενο ότι δεν έχουμε επιφανειακά τα ποτάμια και τις μεγάλες πηγές, αλλά μεγάλο πλήθος υπόγεια ύδατα, που εκβάλλουν στα χαμηλότερα σημεία, όπου ο ασβεστόλιθος συναντά τον μη διαπέρατο φλύσχη, εν προκειμένω την κοίτη του ποταμού και τα πρανή αυτού.

Πρέπει να έχει κανείς σχέση με το αντικείμενο ή να είναι νοήμων για να αντιληφθεί το μέγεθος της τεράστιας καταστροφής που έγινε και γίνεται επιφανειακά και υπογείως.

Από δεκαετίας και πλέον, με την αύξηση των τουριστικών μονάδων, άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα φαινόμενα μόλυνσης. Ηδη φτάσαμε στο σημείο το ποτάμι από γαλάζιο να μετατραπεί σε πράσινο και τελικά σε μαύρο. Δόθηκε αρχικά η εξήγηση ότι το φαινόμενο είναι «περιοδικό» και όχι ανησυχητικό, ότι συμβαίνει και σε άλλα ποτάμια και ότι επανέρχονται η διαύγεια και η καθαρότητα.

Οι ιδιοκτήτες των τουριστικών μονάδων αρνούνται να το συζητήσουν ή αδιαφορούν, καθησυχάζοντας αλλήλους, διότι θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα, χωρίς να αντιλαμβάνονται, οι άμοιροι ότι η Φύση εκδικείται.

Η μόλυνση από μικρόβια, αναπόφευκτη, η ρύπανση, τεράστια, η μετάδοση παθογόνων μικροβίων σε οργανισμούς και αντικείμενα, επικίνδυνη. Ηδη δημιουργείται μόνιμη εστία μόλυνσης. Αντίο, πόσιμο, γάργαρο νερό! Αντίο, πέστροφα ζηλευτή! Αντίο, καγιάκ! Αντίο, κολύμβηση! Αντίο, μοναδικέ και ανεπανάληπτε ΒΟΪΔΟΜΑΤΗ! Θεϊκό δημιούργημα της φύσης.

Οι κάτοικοι της περιοχής, οι υγιώς σκεπτόμενοι, ερωτούν:

Υπάρχει και πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα που δημιουργήθηκε ;

Υπάρχει τρόπος θεραπείας ή θα πάμε από το κακό στο χειρότερο;

Τι γνώμη έχει για όλα αυτά το Εθνικό Πάρκο Βόρειας Πίνδου, όπου ανήκει και ο Βοϊδομάτης; Θα ακολουθήσουν μήπως και άλλα περιστατικά;

Τι λένε οι αρμόδιοι που κυβερνούν αυτόν τον τόπο, εκλεγμένοι και εγκάθετοι; Γιατί δεν αντελήφθησαν εγκαίρως την επελθούσα περιβαλλοντική καταστροφή, ώστε να προλάβουν το κακό και να το σταματήσουν εν τη γενέσει του στο σημείο όπου πρωτοεμφανίστηκε;

Υπάρχει κανείς αρμόδιος να ενημερώσει κι εμάς τους εναπομείναντες ιθαγενείς για το τι μέλλει γενέσθαι; Μήπως κάποιοι έξυπνοι τεχνηέντως διέλυσαν το μαγαζί και το αίσθημα της αυτοκαταστροφής μας παίρνει μορφή επιδημίας; Μήπως αυξήθηκαν υπερβολικά οι λύκοι που φυλάνε τα πρόβατα ;

Μήπως πρέπει να περιμένουμε την τύχη που είχαν η λίμνη Ιωαννίνων, ο ποταμός Καλαμάς και άλλα ποτάμια και πηγές;

Το ποτάμι για εμάς τους παροικούντες τον Βοϊδομάτη έχει μεγάλη σημασία και ιστορία. Είναι κάτι το ξεχωριστό, το μοναδικό, είναι κομμάτι της ζωής μας, συνδέεται με χαρές και λύπες.

Ο Βοϊδομάτης έγινε γνωστός ανά την υφήλιο λόγω των σύγχρονων τηλεοπτικών μέσων και των επισκέψεων σημαντικών ανθρώπων.

Γι' αυτό το ανήκουστο περιβαλλοντικό έγκλημα πολύς κόσμος θα λυπηθεί! Το γεγονός ότι ο Βοϊδομάτης ήταν ένα από τα πέντε (5) καθαρότερα γαλάζια ποτάμια της Ευρώπης θα ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν από τις Βρυξέλλες, οι οποίες ασφαλώς θα λάβουν θέση επιβάλλοντας πρόστιμα. Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;

Τάσος Τσελλίδης γεωπόνος, εκ Πάπιγκου ορμώμενος

Διαβάστε περισσότερα...