Αν και βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο μέσα στην χειρότερη κρίση που πέρασε η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά αγγίζει όλα τα επίπεδα της κοινωνίας με τελικό αποδέκτη τον καθημερινό άνθρωπο αυτής της χώρας, που αισθάνεται ανήμπορος, παραπεταμένος και ανίκανος να καταλάβει τη σχέση κρίσης και πολιτικής και να δράσει.
Με όποιον μιλήσεις, θα σου πει για τα βάσανά του, την ακρίβεια, την ανασφάλεια και την αναδουλειά. Οι εκλογές τον αφήνουν εντελώς αδιάφορο και δεν ξέρει αν θα πάει να ψηφίσει. Ιδίως οι νέοι που δεν βλέπουν άλλο μέλλον, εκτός από την ανεργία τους.
Η πολιτική κρίση δεν είναι των κομμάτων, αλλά του ίδιου του πολιτικού συστήματος που έχει αρχίσει να αποσυντίθεται. Τα κόμματα είναι οι εκφραστές αυτής της κρίσης. Τα κόμματα είναι εκλογικοί μηχανισμοί για την κατάκτηση όλης της εξουσίας ή μέρους της. Και η εξουσία, φέρνει αντιπαλότητες που, κατά κανόνα, εκφράζονται με θανάσιμους προσωπικούς ανταγωνισμούς. Και εδώ μου έρχεται στο μυαλό ο σουλτάνος Σελίμ, ο πρώτος, που απέκτησε την εξουσία με έναν τρόπο ριζοσπαστικό. Αποκαθήλωσε τον πατέρα του, σκότωσε τα αδέλφια του και τα ανίψια του και με αυτό τον τρόπο εξάλειψε τους ανταγωνιστές του. Αυτό δεν έπαιξε κανέναν ρόλο για την υστεροφημία του. Αυτό που έμεινε ήταν οι κατακτήσεις της Περσίας, του Κουρδιστάν, της Συρίας, της Αιγύπτου και της Αλγερίας.
Σήμερα δεν μπορούν να γίνουν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα. Εξάλλου δεν είμαστε και Οθωμανοί. Αλλά ο μηχανισμός παραμένει ο ίδιος. Οι ανταγωνισμοί μεταφέρονται σε ένα άλλο επίπεδο και εχθρός δεν είναι ο αντίπαλος, αλλά αυτός.....που διεκδικεί την ίδια θέση με σένα. Και αυτό φαίνεται πιο ξεκάθαρα στην Αριστερά, παρά στα κόμματα εξουσίας. Αυτό που έχει καταλάβει ο κόσμος της, το θέτει με το εξής ερώτημα: «Μα τι έχετε και δεν μπορείτε να τα βρείτε μεταξύ σας και ο ένας βγάζει το μάτι του αλλουνού. Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Ας μην ξεχνάμε πως οι Γερμανοί κομμουνιστές δεν είχαν εχθρό τον Χίτλερ αλλά τους σοσιαλδημοκράτες. Οταν κατάλαβαν το λάθος τους, ήταν πολύ αργά. Βρισκόντουσαν ήδη στα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζί.
Τελικά, μπορούμε να βρούμε ένα άλλο πολιτικό σύστημα για να αντικαταστήσουμε το υπάρχον; Απαντήσεις έχουν δοθεί πολλές. Θα σταθώ σε αυτή που δίνει το μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, Jacueline de Romilly, στο βιβλίο της (Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ). «Πόσο επίκαιρη είναι η Αθηναϊκή Δημοκρατία σήμερα;» Πρόκειται για μια σειρά συνομιλιών με τον δημοσιογράφο Fabrice Amedeo του «Figaro». Ο δημοσιογράφος τής θέτει όλα τα δυνατά ερωτήματα και αυτή, με τη σοφία της, απαντάει διεξοδικά. Μια μικρή προσωπική παρένθεση. Εχω παρακολουθήσει διαλέξεις και έχω διαβάσει αρκετά βιβλία ή άρθρα της. Παρά την ακαδημαϊκή της ιδιότητα, ήταν τόσο απλή, που νόμιζες πως είναι συγγενής σου. Από αυτό το βιβλίο έμαθα με μεγάλη θλίψη, πως πια είναι τυφλή. Αλλά το κουράγιο της δεν την έχει εγκαταλείψει, παρά τα προχωρημένα της γεράματα, και μιλάει σε αυτό το βιβλίο με νεανική φωνή.
Το βιβλίο προορίζεται για τους νέους που ζουν σε μια μαύρη εποχή και η απληστία έχει πάρει τη θέση της ελπίδας. Και θέτει το ερώτημα: «Τι να κάνουμε; Να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά; Οχι. Πρέπει να ξανασμίξουμε με την αρχή της δημοκρατίας καθαυτή, να ξαναβρούμε το θάρρος των πρώτων βημάτων, ώστε να ανακάμψει η κοινωνία που σήμερα νοσεί». Ισως οι σημερινές δημοκρατίες να μη νοσούν από μια αρρώστια, αλλά από πολλές. Μια από αυτές είναι η κρατική βία που έχει πολλές μορφές. Εκτός από την άμεση αστυνομική καταστολή, υπάρχει η βία της φτώχειας, της ανεργίας, της έλλειψης κατοικίας και πολλά άλλα.
Υπάρχει και η αντιβία των λεγόμενων αντιεξουσιαστών που αποδεικνύουν στην πράξη πως είναι εξουσιαστές στο μέτρο των δυνατοτήτων τους.
Τη Δημοκρατία την διακρίνει η πραότητα. Ο Δημοσθένης μιλά για το πιο ήπιο καθεστώς. Και υπογραμμίζει η Romilly σε αυτό το τόσο διαφωτιστικό βιβλίο: «Η Αθηναϊκή Δημοκρατία είναι καθεστώς που αποφεύγει πλήρως τα βασανιστήρια των πολιτών, τις φυλακίσεις, τις σωματικές κακοποιήσεις, τη βία γενικά». Μπαίνοντας σε αυτόν τον κόσμο που μας οδηγεί η διάσημη αυτή ελληνίστρια, διερωτάται κανείς για τη σημερινή πολιτική κατάσταση της χώρας μας. Μήπως έχουμε αντικαταστήσει την πολιτική με έριδες και τακτικισμούς με μικροσουλτάνους για μικροφέουδα; Ολοι ξέρουμε πια πως η πραγματική εξουσία βρίσκεται εκτός συνόρων. Εδώ ψηφίζουμε την αντιπροσωπεία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου