«Ένα κίνημα χωρίς ήρωες και χωρίς ουτοπίες»

ΤΟΥ ΧΑΪΝΤΣ ΜΠΟΥΝΤΕ*

Όταν βλέπει κανείς τι συνέβη το τελευταίο διάστημα στην πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο, στο Τότεναμ του Λονδίνου, στη λεωφόρο Ρότσιλντ στο Τελ Αβίβ, στη Μαδρίτη, την Τυνησία ή τη Χιλή, μπορεί να πάει ο νους του στις αρχές του 1968.

Και τότε, πριν ακόμη ξεκινήσουν οι εξεγέρσεις, μιλούσαν για μια νεολαία που αντιμετώπιζε κριτικά τους πολιτικούς σχηματισμούς, χωρίς ωστόσο να αμφισβητεί στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα. Και τότε οι πρώτες διαδηλώσεις στο Καράκας, το Τόκιο, το Παρίσι, την Πράγα ή το Βερολίνο ήταν η αντίδραση σε τοπικά προβλήματα -και καθόλου συγκρίσιμες μεταξύ τους.

Έτσι και τώρα, αλλά με μία ειδοποιό διαφορά. Το 1968 ζούσε από την ουτοπία, το 2011 η πρωτοπορία της εξέγερσης πιστεύει βαθιά ότι όσο καιρό ζει όλα πήγαν στραβά. Ακόμη και αυτοί που έδιωξαν από την Τυνησία τον Μπεν Άλι, που έσυραν στην Αίγυπτο τον Μουμπάρακ στο εδώλιο, που έβγαλαν τις μάσκες από τον Βρετανό πρωθυπουργό Κάμερον και τον Ισπανό Θαπατέρο, που υψώνουν το ανάστημά τους στο Ισραήλ ενάντια στον Νετανιάχου και στη Χιλή ενάντια στον Πινιέρα, δεν πιστεύουν ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Το σύστημα έχει χάσει το νόημά του. Η οικονομία πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος την οικονομία

Κανείς δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους και το ξεσάλωμα των αγορών χωρίς να...... πληρώσει το τίμημα και η κοινωνία. Σε τελική ανάλυση δεν διαφέρουμε πολύ από τους Αμερικανούς, που ζούσαν χρόνια τώρα με δανεικά. Ποιος μπορεί να αγοράσει ένα αυτοκίνητο της μεσαίας τάξης χωρίς να πάρει το σχετικό δάνειο;

Αυτή η ικανότητα των νεαρών διαδηλωτών να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα εξηγεί και τον απίστευτα αντιηρωικό χαρακτήρα του κινήματος. Λείπουν ένας Τσε Γκεβάρα, ένας Ρούντι Ντούτσκε, μια Άντζελα Ντέιβις, που θα αφιερώσουν τη ζωή τους στο κίνημα. Ξεχωρίζουν βέβαια κάποια πρόσωπα, που σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνουν και μόδα, αλλά κανένα από αυτά δεν θέλει να γίνει ο ηγέτης των μαζών. Αντιθέτως, κανείς δεν θέλει να αγωνιστεί μόνος, όλοι συντονίζονται και ποντάρουν στην έκπληξη.

Και δεν ακούγονται ανατρεπτικά συνθήματα. Αντιθέτως, κανείς δεν αμφισβητεί τον ατομική πραγμάτωση, τη δημοκρατία, την προστασία των μειονοτήτων, την ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων -απλώς θα ήθελε να τα ξαναφέρει στα θεμέλιά τους. Αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας έχει την ιδιαιτερότητα ότι θεωρεί καλύτερο να αρχίζει να αλλάζει κάτι κάπου, παρά να αμφισβητεί το σύστημα στο σύνολό του.

Δεν έχει όνειρα για ένα εντελώς «διαφορετικό» σύστημα, έχει πολύ συγκεκριμένα προβλήματα. Στα παιδιά αυτού του κινήματος δόθηκαν μεγάλες υποσχέσεις, ότι μπορούν να γίνουν και να κάνουν ό,τι θέλουν, και μικρές δυνατότητες να τις υλοποιήσουν. Σε αντίθεση με την προηγούμενη γενιά, σήμερα οι δημιουργικές δουλειές δεν οδηγούν πουθενά, τα λεφτά δεν φτάνουν για ένα δικό τους σπίτι, ενώ και οι απομιμήσεις της Prada δεν φτιάχνουν το κέφι για πολύ καιρό.

Πλέον όλοι νιώθουν ότι είναι πάνω στο ίδιο καράβι με τους «παραπανίσιους» της γενιάς τους, με αυτούς που βολεύονται με φτηνό φαΐ, φτηνή ψυχαγωγία και φτηνό σεξ. Μια ολόκληρη γενιά έχει προφανώς χάσει την πίστη της, ότι μπορεί να ζήσει μια ζωή με σημασία -στην Τυνησία και στο Ισραήλ, στην Αγγλία και στην Ελλάδα.

Κυρίως στις χώρες με μεγάλη αύξηση πληθυσμού οι νέοι έχουν γίνει η ενσάρκωση του κοινωνικού αποκλεισμού. Και μόνο εάν συμμετέχουν σε εντυπωσιακές διαμαρτυρίες μπορούν να νιώσουν έστω για λίγο μια στιγμή κοινωνικού μεγαλείου.

Βεβαίως, συνήθως οι προνομιούχοι είναι ικανοί να διαμαρτυρηθούν. Σ’ αυτό μοιάζει η νεανική εξέγερση του 2011 με αυτήν του 1968: Φορείς της είναι νέοι άνθρωποι από γονείς που είχαν ανέβει κοινωνικά και με τεράστιες κοινωνικές ικανότητες. Μιλάνε άψογα αγγλικά, είναι σε επαφή με συνομηλίκους σε όλο τον κόσμο και προσπαθούν να γίνουν κατανοητοί με χιούμορ και γοητεία.

Σε αντίθεση με τους παλιούς ήρωες της κοινωνικής κριτικής, δεν νιώθουν την ανάγκη να κρύψουν το μικρομεσαίο στάτους τους, την αγάπη για το σαλόνι τους, την ανάγκη τους να είναι αποδεκτοί.

Είναι η αυθεντική έκφραση ενός κόσμου με αυξανόμενη συμμετοχή στην εκπαίδευση, με ευγενική συμπεριφορά του ενός προς τον άλλο, με αποδεκτή την ανάγκη της αυτοπραγμάτωσης. Και θέλουν να τελειώνουν με τον κυνισμό, στον οποίο οδηγεί ο καπιταλισμός που καταρρέει, να ξεμπερδεύουν με τη μοναχική δράση της ψεύτικης εικόνας, μιας κοινωνίας που φέρνει κέρδη για όλους.

* Ο Χάιντς Μπούντε είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Κάσελ
Τσερεζόλε Ε./avgi.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Κλιματική Αλλαγή ή οικονομική κρίση;

Οι ανησυχίες της κοινής γνώμης για την Κλιματική Αλλαγή έχουν έρθει σε δεύτερη μοίρα την τελευταία διετία, με τους καταναλωτές να εστιάζουν την προσοχή τους στα άμεσα οικονομικά προβλήματα της καθημερινότητας.

Όπως έδειξε η παγκόσμια διαδικτυακή έρευνα της Nielsen για το περιβάλλον και την αειφορία, από τους 25.000 χρήστες του ίντερνετ από 51 χώρες που έλαβαν μέρος στην έρευνα το 69%ενδιαφέρθηκε για την κλιματική αλλαγή το 2011, ποσοστό ελαφρώς υψηλότερο από το 66% του 2009, αλλά χαμηλότερο από το 72% του 2007.

Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2008 και που στη συνέχεια εξαπλώθηκε στο σύνολο των οικονομιών του πλανήτη έφερε στο προσκήνιο τις οικονομικές ανησυχίες εις βάρος των περιβαλλοντικών.Από την άλλη πλευρά το ενδιαφέρον των καταναλωτών δείχνει να προσανατολίζεται προς ζητήματα που άπτονται της καθημερινότητάςτους, όπως η χρήση ζιζανιοκτόνων στις καλλιέργειες, η διαχείριση των οικιακών απορριμμάτων και των υδατικών πόρων αντί για το ευρύ ζήτημα της Κλιματικής Αλλαγής.

Ενδεικτικό του σφυγμού της κοινής γνώμης των δύο μεγαλύτερων ρυπαντών του πλανήτη, Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών, είναι ότι το......ενδιαφέρον για την κλιματική αλλαγή μειώθηκε σε 64% από 77% και σε 48% από 51% αντίστοιχα, κατά τα δύο τελευταία χρόνια.

Μάλιστα, το 21% των Αμερικανών που δεν απασχολούνται με την Κλιματική Αλλαγή πιστεύει πως οι αιτίες της είναι φυσικές και ότι δεν οφείλεται στην ανθρώπινη δραστηριότητα.

econews

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Διαβάστε περισσότερα...

Η απώλεια της ντροπής

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του ιταλού δημοσιογράφου και συγγραφέα Μάρκο Μπελπολίτι «Senza vergogna» (Guanda, 2010).

Η ντροπή δεν υπάρχει πλέον. Αυτό το συναίσθημα που μας υπαγορεύει να νιώθουμε μια ταραχή ή ένα αίσθημα αναξιοπρέπειας μπροστά στις συνέπειες μιας φράσης μας ή μιας ενέργειάς μας, που μας οδηγεί να σκύβουμε το κεφάλι, να χαμηλώνουμε τα μάτια, να αποφεύγουμε το βλέμμα του άλλου, να είμαστε ταπεινωμένοι και φοβισμένοι, φαίνεται ότι έχει χαθεί. Σήμερα η ντροπή, αλλά και η δίδυμη αδελφή της η σεμνότητα, δεν αποτελεί πλέον ένα φρένο στο θρίαμβο της επιδειξιομανίας, στην ηδονοβλεψία, τόσο μεταξύ των απλών ανθρώπων όσο και μεταξύ των ηγετικών τάξεων. Η απώλεια αξίας της ντροπής σχετίζεται και με ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο: την εξιδανίκευση του κοινότοπου και του ασήμαντου. Το εντυπωσιασμένο βλέμμα των πολλών δεν στρέφεται πλέον προς πρόσωπα ηθικά ή διανοητικά σπουδαία αλλά σε ανθρώπους μέτριους, ανώνυμους, απολύτως όμοιους με τον άνθρωπο του δρόμου ή με τη γυναίκα της διπλανής πόρτας. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παράγεται από την τηλεόραση, από ορισμένα προγράμματα με μεγάλη ακροαματικότητα, όπως ο «Μεγάλος Αδελφός». Ο Γκίντερ Αντερς, ο γερμανός φιλόσοφος που μετανάστευσε στην Αμερική κατά τη διάρκεια του ναζισμού, έγραψε ότι θα μας υποκλαπεί δόλια «η εμπειρία και η ικανότητα να παίρνουμε θέση». Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Εξαιτίας της τηλεοπτικής εικόνας έχουμε μπροστά μας έναν πολύ ευρύ ορίζοντα «σε άμεση αισθητή θέα, αλλά μόνον μέσα από τις εικόνες του». Συναντάμε την πραγματικότητα «υπό τη μορφή της φαινομενικότητας και της φαντασίωσης», όχι τον.....«κόσμο» αλλά «ένα καταναλωτικό αντικείμενο που μας το προμηθεύουν κατ' οίκον».

Ο Αντερς εξηγεί: «Οποιος έχει καταναλώσει μέσα στο καλά θερμαινόμενο δωμάτιό του μιαν έκρηξη ατομικής βόμβας με τη μορφή μιας εικόνας που του την προσφέρουν κατ' οίκον, αυτός ήδη θα συνδέσει όλα όσα θα τύχει να ακούσει για την ατομική βόμβα με αυτό το μικροσκοπικών διαστάσεων οικιακό γεγονός και έτσι θα χάσει την ικανότητα να κατανοήσει το ίδιο πράγμα και να πάρει σωστή θέση απέναντί του». Σε αυτό το χωρίο ο Αντερς εστιάζει σε ένα πρόβλημα που μας αγγίζει άμεσα και που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται και εκδηλώνονται τα συναισθήματά μας, μεταξύ των οποίων και η ντροπή. Η εμπειρία που αποκτάμε είναι εκείνη της έγκρισης που υποκαθιστά τη συναίνεση, δηλαδή του ανεπιφύλακτου ναι, που αποσυνδέεται από κάθε περιεχόμενο. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια ασυγκράτητη διαδικασία ομογενοποίησης που βασίζεται στη δημοκρατία της κατανάλωσης, της οποίας η ακροαματικότητα είναι το σύστημα αξιολόγησης αλλά και ο απώτερος σκοπός: θέαμα είναι όλα αυτά που χειροκροτούμε, όσο και αν είναι ακόμα αληθινό ότι δεν είναι όλα θέαμα στον σύγχρονο κόσμο. Σε αυτό το πλαίσιο η ντροπή τείνει να χαθεί, ως ένα συναίσθημα που χαρακτήριζε άλλες εποχές της ανθρωπότητας, στις οποίες η ανάγκη να μας βλέπουν και να βλέπουμε τα πάντα, παντού και πάντοτε, δεν ήταν τόσο σημαντική όσο είναι σήμερα.

Σήμερα η δυνατότητα να βλέπουμε και να μας βλέπουν αναγορεύεται σε απώτερο σκοπό της ύπαρξης των ατόμων. Η ντροπή έχει γίνει ταμπού. Ή καλύτερα έχει μετατραπεί σε ντροπή να μην είμαστε επιτυχημένοι, να μην μας παρατηρούν, να μην μας προσέχουν... η τρομερή ντροπή να είμαστε ο «κανένας», να μην είμαστε αξιοπρόσεκτοι. Ενας ψυχολόγος έγραψε ότι η σύγχρονη ντροπή μας έγκειται στο συναίσθημα της αποτυχίας της επίδειξής μας. Ντρεπόμαστε να ντραπούμε επειδή αυτό συγκεντρώνει την προσοχή όλων στο μοναδικό πράγμα που θέλουμε να κρύψουμε: στην αποτυχία μας. Ο Ζαν Μποντριγιάρ μας είχε προειδοποιήσει μιλώντας για το «τέλειο έγκλημα», που διαιωνίζεται από το θρίαμβο της τηλεόρασης: αν όλα είναι εκτεθειμένα σε θέα, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα πλέον για να δούμε. Η ίδια η πραγματικότητα φαίνεται να χάνεται μέσα στην ολική διαφάνεια. Σύμφωνα με την ψυχαναλύτρια Αννα Μαρία Παντόλφι, είναι πιθανό η επιδειξιομανία και η ηδονοβλεψία, που κυριαρχούν ακαταμάχητες, να είναι στην πραγματικότητα η ένδειξη μιας διαδεδομένης έλλειψης ταυτότητας, δηλαδή ενός εύθραυστου και φτωχικού ναρκισσισμού, «σύμφωνα με τον οποίο το να μας βλέπουν και να είμαστε γνωστοί, όποιο και αν είναι το τίμημα που πληρώνουμε γι' αυτό, φαίνεται να είναι το μοναδικό φάρμακο απέναντι στον κίνδυνο να νιώθουμε ότι δεν έχουμε καμιάν αξία».

Σε ό,τι αφορά την ντροπή, δεν είναι πλέον αληθινό, όπως ήταν στο παρελθόν, ότι αυτό το συναίσθημα αποτελεί σε κάθε περίπτωση μιαν αξία. Η ντροπή ήταν αυτό που διέκρινε την ανθρώπινη ύπαρξη από τα ζώα. Η ντροπή της σύγχρονης κοινωνίας είναι, όπως έχει λεχθεί, μια «επιδερμική ντροπή» (Αγκνες Χέλερ) ή, όπως λένε οι ψυχολόγοι, μια «αμοραλιστική ντροπή». Δεν είναι μια αληθινή ντροπή αλλά μια επιφανειακή ντροπή, που συνδέεται ακριβώς με την ηθική της επιτυχίας, με τον πιο βαθύ κομφορμισμό ο οποίος, παρά τα τόσα λόγια που ξοδεύει για να εξυψώσει το άτομο, το τυποποιεί όλο και περισσότερο. Οπως μας εξηγούν οι ψυχολόγοι, η «ηθική ντροπή» προϋποθέτει τη στενή σύνδεση αισθήματος ενοχής και ντροπής. Η αμοραλιστική ντροπή αντίθετα δεν συνδέεται πλέον με κάποιον κανόνα αλλά μόνο με μοντέλα κατανάλωσης, με κοινωνικές ετικέτες, με προσωπική εξουσία ή με την έκβαση του σεξουαλικού ανταγωνισμού για την κατάκτηση μιας γυναίκας ή ενός άνδρα. Η απώλεια της ντροπής. 7

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Καθρέφτης της κοινωνίας το ποδόσφαιρο

Του Τζούλιου Συνοδινού

Πριν από μισό αιώνα κάποιοι έπαιζαν ποδόσφαιρο απλά για την ευχαρίστησή τους. Αργότερα έπαιζαν για την τιμή της φανέλας και τη δόξα. Πριν από είκοσι χρόνια τα έδιναν όλα στο γήπεδο για τα οικονομικά ωφελήματα που ακολουθούσαν τη νίκη. Την τελευταία δεκαετία αγωνίζονται για τα χρήματα σε κάθε περίπτωση, ακόμα και στην ήττα. Απλά ο αγώνας είναι στημένος.

Παλαιότερα πετυχημένος πρόεδρος ομάδας ήταν αυτός που έκανε καλές μετεγγραφές. Αργότερα ήταν αυτός που μπορούσε να «επηρεάσει» ένα διαιτητή και να «προστατέψει» την ομάδα. Τα χρόνια του μεταμοντέρνου ποδοσφαίρου πετυχημένος πρόεδρος είναι αυτός που μπορεί να συμμετάσχει σε μια συμμορία και να στήσει αγώνες των αντιπάλων του, ακόμα κι εάν δεν αγωνίζεται η δική του ομάδα.

Την ίδια μετάλλαξη λίγο - πολύ έχουν υποστεί και οι φίλαθλοι. Στην αρχή ευχαριστιόντουσαν όλοι μαζί το θέαμα. Μετά είπαν να βγάλουν κανένα φραγκάκι καταθέτοντας ένα δελτίο ΠΡΟΠΟ. Μέχρι που έφτασαν στο σημείο να διαβάζουν μετά μανίας οπαδικές εφημερίδες και ειδικά στοιχηματικά ένθετα, ώστε να μαντέψουν ποιος θα είναι ο στημένος αγώνας που θα τους φέρει τα μεγάλα κέρδη.

Δεν είναι υπερβολή, εάν υποστηρίξει κανείς ότι στο σημερινό ποδόσφαιρο αντικατοπτρίζονται όλες, μα κυριολεκτικά όλες, οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, η σαπίλα του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, οι κυρίαρχες αντιλήψεις.

Έχουμε ένα ποδόσφαιρο ακραία εμπορευματοποιημένο, στο οποίο αναπτύσσονται σκληροί οικονομικοί ανταγωνισμοί. Είναι ελεγχόμενο από συμφέροντα που έχουν επίγνωση του ειδικού τους βάρους στην κοινωνικοπολιτική ζωή και το χρησιμοποιούν κατά κόρον, όχι μόνο ως οικονομικό εργαλείο, αλλά και σαν μοχλό........πολιτικής παρέμβασης και εδραίωσης της κυριαρχίας τους.

Αυτή η λειτουργία δεν είναι σημερινή, δεν έχει εδραιωθεί μέσα σε μια μέρα. Η παράδοση του ποδοσφαίρου σε εγκληματικά κυκλώματα, η ασυδοσία των ΠΑΕ απέναντι στον νόμο, η διαφθορά και η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και ο παράνομος τζόγος, η επιλεκτική εφαρμογή κανονισμών, η συγκάλυψη παρανομιών, η ατιμωρησία είναι αποτέλεσμα των κυβερνητικών επιλογών δεκαετιών στον αθλητισμό. Είναι αποτέλεσμα των ιδιότυπων σχέσεων του δικομματισμού με τους παράγοντες των ισχυρότερων ΠΑΕ.

Χρειάστηκε η συνδρομή του πολιτικού συστήματος, χρειάστηκε να βάλλουν πολλές φορές το χεράκι τους οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Πριν φτάσουμε εδώ είδαμε να χαρίζεται το στάδιο Καραϊσκάκη στον Κόκκαλη. Είδαμε τις συνιδιοκτησίες των Βαρδινογιάννηδων με τον ΟΦΗ. Να κάνουν τα στραβά μάτια στον Μπατατούδη του ΠΑΟΚ. Να ανέχονται τις αλχημείες στον Νέο Πανιώνιο του «φίλαθλου» Μπέου. Να χάνει το δρόμο του ο δικηγόρος του Δημοσίου στην υπόθεση του άρθρου 44 της ΑΕΚ. Να παγώνουν χρέη του ΠΑΟΚ. Είδαμε απίθανες συγχωνεύσεις: Βόλος με Κασσάνδρα, Εθνικός με Μάνη, Αιγάλεω με Ηλυσιακό. Είδαμε τον Ψωμιάδη να κατακλέβει την ΑΕΚ και να έχει ασυλία. Βλέπουμε ακόμα τις κατ’ ανάθεση συμβάσεις στην Intralot του Κόκκαλη.

Όλα αυτά τα περιστατικά φέρουν στην ούγια τα ονοματεπώνυμα όλων των υπουργών. Γιατί να τα κρύψουμε; Βενιζέλος, Λιάνης, Φούρας, Ορφανός, Ιωαννίδης, κάποτε ο ίδιος ο Καραμανλής και άλλοι.

Η πολιτεία είχε όλα τα μέσα να ελέγξει, να επιβάλει κανόνες με όργανα και νομικό οπλοστάσιο. Δεν το έκανε ποτέ, αναμασώντας την καραμέλα του περιβόητου «αυτοδιοίκητου» του ποδοσφαίρου, μια ανακάλυψη που λειτούργησε ως μηχανισμός συγκάλυψης παρανομιών και ευρύχωρης ανάπτυξης τζογαδόρικων κυκλωμάτων.

Τι άλλαξε φέτος; Αίφνης έχουμε παρθενογένεση; Ο πρωθυπουργός Παπανδρέου, ηγήτωρ της κάθαρσης, μετά τη Siemens, το Βατοπέδι, τα υποβρύχια, βάζει χέρι και στο ποδόσφαιρο;

Αυτό που εξελίσσεται ως επιχείρηση κάθαρσης στο ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μάχη για τη διαχείριση των τεράστιων εσόδων από την απελευθέρωση του στοιχήματος. Ξεκίνησε σαν επικοινωνιακό τρυκ κατευνασμού της κοινωνίας λίγο πριν και μετά την ψήφιση των Μνημονίων και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.

Εν συνεχεία και μόνο μετά την παρέμβαση της UEFA, που θέλησε να διασφαλίσει το δικό της προϊόν, υποχρεώθηκε να πάρει τη μορφή συγκεκριμένων ποινών με τον υποβιβασμό του Βόλου και της Καβάλας στη Β' Εθνική και τον εξοστρακισμό των Μπέου-Ψωμιάδη. Συνάντησε τη σφοδρή αντίθεση του ποδοσφαιρικού κυκλώματος που ανέτρεψε τις ποινές στα δικά του θεσμικά όργανα. Εξελίχθηκε σε μια μάχη ισχύος, που κατέληξε στην άρνηση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού να αδειοδοτήσει τις δυο ομάδες και τους ιδιοκτήτες τους, ενώ την περσινή χρονιά δεν είχε κανένα πρόβλημα να το πράξει. Η ΕΕΑ, είπε ο υφυπουργός Πολιτισμού Νικητιάδης, «τώρα λειτούργησε με ανεξαρτησία»…

Και συνεχίζεται με στόχο η «φασαρία» να αρχίσει και να τελειώσει στους αναιδείς Μπέο και Ψωμιάδη, στον Βόλο και την Καβάλα, χωρίς να φτάσει στον Μαρινάκη, τον Πατέρα και όλους τους μεγαλοσχήμονες ιδιοκτήτες των κυρίαρχων ΠΑΕ ή όποιους άλλους τσίμπησε ο περιβόητος κοριός της ΕΥΠ. Λέει με σαφήνεια ο Γερουλάνος: «Δεν έχει σημασία για μας εάν πρόκειται για μικρή ή μεγάλη ομάδα. Όμως και από την UEFA προκύπτει πως συνήθως αυτά γίνονται από τις μικρές ομάδες. Εκεί ανάβουν τα “κόκκινα λαμπάκια”».

Εξ ου και η πρεμούρα τους να αρχίσει το πρωτάθλημα χωρίς να έχουν λυθεί οι δικαστικές εκκρεμότητες, χωρίς καν να γνωρίζουν ποιες ομάδες θα συμπληρώσουν τη λίστα. Δυο είναι οι επιλογές: ή ξεκινάς τους αγώνες αποκλείοντας την πιθανότητα, με απειλή ποινικών και οικονομικών ρητρών κ.λπ., να τιμωρήσεις άλλες ομάδες, επομένως κάθαρση τέλος, ή προχωράς την έρευνα στα μεγάλα ψάρια κι αφού καθαρίσεις το τοπίο αρχίζεις τα πρωταθλήματα. Και πάλι ο υπουργός έδωσε το μήνυμα: Η αναβολή του πρωταθλήματος «θα δημιουργούσε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες για το ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια ακόμα...»

Για να είμαστε σαφείς. Το στήσιμο αγώνων είναι ένα από τα σοβαρότερα αδικήματα του αθλητικού δικαίου. Σύμφωνα με τους νόμους η τιμωρία είναι αναπόφευκτη για τις ομάδες: υποβιβασμός. Δεν προβλέπεται τίποτε άλλο. Και οι φίλαθλοι καλό είναι να μην αντιδρούν εκ των υστέρων, αλλά από πριν, όταν οι ομάδες τους γίνονται έρμαιο των κερδοσκόπων.

Η κατάσταση όμως στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θα αλλάξει χωρίς να θιγεί ούτε μια σπιθαμή από το σαθρό σύστημα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και την οικονομική του βάση. Να επεκταθεί η έρευνα για τα στημένα στα πιο ηχηρά ονόματα της ποδοσφαιρικής πολιτικο-οικονομικής πιάτσας, χωρίς εκπτώσεις, στις σχέσεις των ιδιοκτητών των μεγάλων ΠΑΕ με τις εταιρείες στοιχηματισμού και τους μάνατζερ.

Εάν η διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης προς τις ΠΑΕ δεν είναι μόνιμη και όχι υπό αίρεση. Εάν δεν αφαιρεθούν όλοι οι αγώνες, όλων των ελληνικών αθλημάτων από το στοίχημα. Εάν δεν ξεκαθαρίσει το τοπίο με το ΟΠΑΠ και δεν επανέλθει ο οργανισμός σε πλήρη δημόσιο - κοινωνικό έλεγχο.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι αναγκαίος ο πλήρης οικονομικός και οργανωτικός διαχωρισμός του ερασιτεχνικού από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Η ουσιαστική ενίσχυση του πρώτου παράλληλα με μέτρα εκδημοκρατισμού. Η δημιουργία Ανεξάρτητης Αρχής Διαιτησίας. Μέτρα για να σταματήσει η ασυδοσία των μάνατζερ. Η δημιουργία μιας μόνιμης Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελέγχου για τη διαφάνεια, την εξυγίανση του ποδοσφαίρου και την τήρηση της νομοθεσίας.

Χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική πολιτική για τον αθλητισμό. Χρειάζονται και κοινωνικές αντιστάσεις, ένα κίνημα αγανακτισμένων φιλάθλων, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό, που να αποτελέσει τον καθοριστικό παράγοντα της κάθαρσης και όχι θεατή των εξελίξεων.

Και στον αθλητισμό, ίσως πρώτα απ’ όλα στον αθλητισμό, για να λειτουργεί χρειάζεται η ύπαρξη κανόνων και η εφαρμογή του αθλητικού δικαίου και επιβολή κατασταλτικών ποινών. Αρκεί να γίνεται προς κάθε κατεύθυνση, χωρίς εκπτώσεις στους μεγάλους και να μην αρχίζει και τελειώνει στους πιο αδύναμους.

avgi.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Το δόγμα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας διατυπώθηκε από τον Γερμανό υπουργό Σόιμπλε: η υπερχρέωση μιας χώρας οδηγεί αφεύκτως σε παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους πιστωτές. Η διατύπωση προκαλεί με τον κυνισμό της.

Ωστόσο, το δόγμα δεν ήταν άγνωστο στην οικονομική ιστορία ούτε στην ιδιαίτερη ιστορία μας από το 19ο αιώνα. Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες ήσαν ταυτόχρονα και πιστωτές. Τα αισθήματα δεν απέκλιναν ποτέ από τις υλικές βλέψεις. Στη σημερινή παγκόσμια σκηνή δεν υπάρχει υπερχρεωμένη χώρα που να μην παραδίδεται βορά στις λέσχες πιστωτών. Για όσους πίστευαν ότι με την εταιρική σχέση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάτι αλλάζει, η υπόμνηση του Γερμανού υπουργού είναι απομυθοποιητική: να μην ανησυχεί κανείς, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα.

Οι οφειλέτες συνεχίζουν να παραδίδονται ολοσχερώς στο κυριαρχικό έλεος των πιστωτών. Ακόμη και αν η Ευρώπη ανελάμβανε καθ' ολοκληρίαν τα χρέη των περιφερειακών χωρών-μελών, τίποτα δεν θα την εμπόδιζε να επιβάλει, σε αυτές, τις κυριαρχικές επιλογές των πιστωτών. Ο νόμος του πιστωτή δεν έχει παύσει να....... ισχύει, ακόμη και μεταξύ εταίρων, ακόμη και αν τα χρέη δεν οφείλονται προς τρίτες χώρες, αλλά συνάπτονται μεταξύ εταίρων στο αυτό ευρωπαϊκό νόμισμα και εγχείρημα. Στο κάτω κάτω, παραμένει αυτονόητο ότι τα ελλείμματα στην οικονομία συνεπάγονται ελλείμματα στην εθνική κυριαρχία.

Ωστόσο, ενώ η Ευρώπη δεν καινοτομεί ως πιστώτρια δύναμη, ακόμη και έναντι των υπερχρεωμένων χωρών-μελών της, θα μπορούσε τουλάχιστον να εξασφαλίζει κάποιο πρόγραμμα απεμπλοκής από την τρέχουσα κρίση, με ρεαλιστικότερους, λυσιτελέστερους και αποτελεσματικότερους όρους, από ό,τι μέχρι σήμερα έχει γίνει στην ιστορία του διεθνούς χρέους. Αντ' αυτού, η υπό ενοποίηση ήπειρος όχι μόνον δεν καινοτομεί ούτε σε αυτό το πεδίο, αλλά υστερεί ακόμη και από τη μέχρι σήμερα διεθνή πρακτική: η υπερχρεωμένη χώρα της Ευρώπης βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση από οποιαδήποτε άλλη στον κόσμο έναντι των πιστωτών της.

Αυτό οφείλεται στο ότι το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα αχρηστεύει τα εργαλεία προσαρμογής μιας χώρας στο διεθνή περίγυρό της. Η υποτίμηση του νομίσματος έχει καταστεί αδύνατη, καθ' ότι άνευ αντικειμένου, ενώ παράλληλα η δημοσιονομική πολιτική εξουδετερώνεται, λόγω της αξίωσης για συνταγματική απαγόρευση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Μοναδική εναπομένουσα οδός προσαρμογής για κάθε χώρα είναι πλέον η εκ των άνω διοργάνωση «ανταγωνιστικής ύφεσης», με την προσδοκία ότι η πτώχευση θα «σωφρονίσει» τους σπάταλους και οκνηρούς οφειλέτες.

Είναι δύσκολο σε υπερχρεωμένη χώρα να αρνηθεί την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Ωστόσο, εάν αυτό επιδεινώνει την κρίση σε όλους, τότε στερείται νοήματος, ακόμη και για τους πιστωτές. Η χώρα μας έχει την ιστορική τύχη και ατυχία ότι οι πιστωτές είναι ταυτόχρονα και εταίροι μας: αφ' ενός, αξιώνουν με κάθε μέσο την αποπληρωμή, αφ' ετέρου, επικαλούμενοι εταιρική σχέση, δυσχεραίνουν την προσαρμογή και ανάκαμψη της οικονομίας μας. Η τελική κατάληξη δεν είναι καλύτερη, αλλά χειρότερη από το 1930: τότε, η παγκόσμια οικονομία καταβυθίστηκε, στο μέτρο που εξαπολύθηκε παντού φαύλος κύκλος νομισματικών «ανταγωνιστικών υποτιμήσεων». Κάθε χώρα επεδίωκε την αναβάθμιση μέσω της κατατρόπωσης των εταίρων, μέχρις ότου αλληλοκατατροπώθηκαν όλες μαζί. Αραγε γίνεται σήμερα κάτι διαφορετικό; Ενώ το νομισματικό εργαλείο αποφεύγεται, χρησιμοποιείται η ύφεση ως δήθεν οδός προς απόκτηση διεθνούς ανταγωνιστικότητος, εις βάρος και πάλι των εταίρων. Ταυτόχρονα, το αυτό πράττουν οι τελευταίοι.

Η Γερμανία καθήλωσε το εργασιακό κόστος από το 2001, προκειμένου να κερδίζει ανταγωνιστικότητα εις βάρος των εταίρων. Η ίδια σήμερα επιβάλλει σε ολόκληρη την Ευρώπη τις επιλογές της. Εάν σήμερα η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή οικονομία οδηγούνται εκ των άνω σε κατάρρευση, αυτό δεν είναι άσχετο με την επιβολή της ύφεσης σε όλες τις χώρες μαζί ως δήθεν μονόδρομου προς βελτίωση της εθνικής ανταγωνιστικότητος εις βάρος των εταίρων. Η επιδείνωση του χρέους χρησιμοποιείται σήμερα ως εργαλείο για την επιβολή υφεσιακών επιλογών, που δεν βελτιώνουν, αλλά αποσταθεροποιούν και συρρικνώνουν τα εισοδήματα.

Από την τραγική εμπειρία του 1930, χρησιμοποιείται σήμερα το αρνητικό σκέλος της, ενώ αγνοείται το θετικό δίδαγμά της: όσο οι πολιτικές υπαγορεύονται από τις αγορές, η κρίση δεν αντιμετωπίζεται, αλλά βαθαίνει. Μόνον η υιοθέτηση αντικυκλικών πολιτικών, η αποκατάσταση κυριαρχικών αρμοδιοτήτων των κρατών επισπεύδει την απεμπλοκή από την κρίση. Με την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, ο Σόιμπλε προσβλέπει σε «φλουρί κωνσταντινάτο». Δεν υποψιάζεται ότι, χωρίς περιεχόμενο, η εθνική κυριαρχία δεν είναι παρά «άδειο πουκάμισο».

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ασημένια Σφήκα

Διαβάστε περισσότερα...

Οι αλγόριθμοι κοντά στην κυριαρχία του κόσμου

Μην περιμένετε έναν υπερυπολογιστή όπως στην ταινία «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος» να σας πληροφορεί ότι οι υπηρεσίες μας ως άνθρωποι έχουν ξεπεραστεί.

Στην πραγματικότητα οι ηλεκτρονικοί ηγεμόνες μας έχουν ήδη πάρει τον έλεγχο και το κάνουν με έναν τρόπο πολύ πιο υπόγειο απ' ότι μας έχει δείξει σήμερα η επιστημονική φαντασία. Το όπλο που έχουν επιλέξει για να μας επιβληθούν είναι οι αλγόριθμοι.

Πίσω από κάθε «έξυπνη» υπηρεσία στο Διαδίκτυο βρίσκεται ένας ακόμη πιο «έξυπνος» κωδικός. Από τους απλούς υπολογισμούς που βρίσκουν ποια βιβλία και ταινίες θα μπορούσαν να μας ενδιαφέρουν έως τις υπηρεσίες ανεύρεσης φίλων στο Facebook και τις μηχανές αναζήτησης αυτός ο οδηγός είναι παντού γύρω μας στο Διαδίκτυο. Αυτοί οι αόρατοι υπολογισμοί είναι που αναλαμβάνουν ολοένα και περισσότερο τον έλεγχο στον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούμε με τον ηλεκτρονικό μας κόσμο.

Στην εκδήλωση του TEDGlobal που πραγματοποιήθηκε τον προηγούμενο μήνα, ο ειδικός στους αλγόριθμους Κέβιν Σλέιβιν προειδοποίησε ότι «τα μαθηματικά που χρησιμοποιούν οι υπολογιστές για να αποφασίζουν πάνω σε διάφορα θέματα» έχουν «διεισδύσει σε όλους τους τομείς της ζωής μας».

Ως παράδειγμα ανάφερε τα ρομπότ - καθαριστές που σχεδιάζουν τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και τους διαδικτυακούς εμπορικούς αλγόριθμους που σιγά σιγά αποκτούν τον έλεγχο στη Wall Street. «Γράφουμε εκείνα τα πράγματα που δεν μπορούμε πλέον να διαβάσουμε» τόνισε ο κ. Σλέβιν και πρόσθεσε: «Καταστήσαμε κάτι δύσκολο να διαβάσουμε. Χάσαμε την αίσθηση του τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτό τον κόσμο που κατασκευάσαμε».

«Μπορεί οι υπολογιστές να είναι πιο έξυπνοι από τους ανθρώπους ωστόσο δεν έχουν την ίδια αίσθηση της.....προοπτικής και αυτό έγινε σαφές στον κώδικα θέσπισης τιμών στην Amazon, ώστε ο κώδικας να κηρύξει πόλεμο στον εαυτό του, ένα επεισόδιο που συνέβη μόλις πριν λίγους μήνες» επεσήμανε ο κ. Σλέβιν.

Όσο περισσότερο εξελίσσεται ένας κώδικας, τόσο εξαπλώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας, συμπεριλαμβανομένου των πολιτισμικών μας προτιμήσεων.

Ο αλγόριθμος που χρησιμοποιείται στην ιστοσελίδα Netflix, όπου νοικιάζονται ταινίες, είναι υπεύθυνος για το 60% των ενοικιάσεων, ενώ μειώνεται όλο και περισσότερο η κριτική μας ικανότητα και η διάδοση από στόμα σε στόμα αυτού του φαινομένου που ο κ. Σλέιβιν αποκαλεί «φυσική του πολιτισμού».

Η βρετανική εταιρεία Epagogix χρησιμοποιεί αυτή την ιδέα, αλγόριθμους που προβλέπουν ποια είναι η συνταγή μίας επιτυχημένης ταινίας.

Χρησιμοποιεί διάφορες μετρήσεις - το σενάριο, η πλοκή, οι σταρ και η τοποθεσία - τα αναμειγνύει και τα συγκρίνει με άλλες ταινίες που έχουν πετύχει και την πορεία τους στα ταμεία, προκειμένου να προβλέψει πόσα λεφτά θα βγάλει η ταινία.

Σύμφωνα με τον διευθυντή της Epagogix Νικ Μέινι, το σύστημα αυτό «βοήθησε τα στούντιο να αποφασίσουν αν θα κάνουν μία ταινία ή όχι».

Σε μία περίπτωση για μία ταινία με κόστος παραγωγής 180 εκατομμυρίων λιρών, ο αλγόριθμος προέβλεψε ότι θα έφερνε μόλις 30 εκατομμύρια λίρες στα ταμεία με αποτέλεσμα το πρότζεκτ να ακυρωθεί.

Για μία άλλη ταινία ο αλγόριθμος βρήκε ότι τα κέρδη θα ήταν τα ίδια εάν τον γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο αναλάμβανε η ακριβοπληρωμένη σταρ ή μία απλή και πιο φθηνή ηθοποιός.

Είναι μία «κλινική» προσέγγιση για τη δημιουργία μίας ταινίας που ενόχλησε πολλούς που πιστεύουν ότι θα πρέπει να είναι μία πιο δημιουργική διαδικασία.

Η μυστική συνταγή

Ο πρώτος και μεγαλύτερος σταρ των αλγόριθμων είναι η Google. Ο διάσημος μυστικός κώδικας οδήγησε την εταιρεία στην πρωτιά και σήμερα είναι από τις πιο ισχυρές στον κόσμο.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι το σύστημα της εταιρείας έχει κάνει τη διαδικτυακή αναζήτηση πιο εύκολη, ωστόσο οι επικριτές αναρωτιούνται ποιο είναι το κόστος.

Στο βιβλίο του «Η φούσκα του φίλτραρίσματος», ο Έλι Παρίζερ αναρωτιέται σε ποιο βαθμό ο αλγόριθμος της Google έχει χρησιμοποιήσει τα προσωπικά μας δεδομένα προκειμένου να διαμορφώσει αυτό που βλέπουμε στο Διαδίκτυο σύμφωνα με τις προσωπικές μας προτιμήσεις.

Εν τω μεταξύ, μία πρόσφατη έρευνα ψυχολόγων στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια υποδεικνύει ότι σταδιακά αλλάζει ο τρόπος που σκέφτονται οι άνθρωποι καθώς αυξάνεται η εξάρτησή μας από τις μηχανές αναζήτησης για να βρούμε μία απάντηση.

«Από τη δημιουργία των μηχανών αναζήτησης, έχουμε αναδιοργανώσει τον τρόπο με τον οποίο θυμόμαστε. Οι εγκέφαλοί μας βασίζονται στο Διαδίκτυο τη μνήμη τους με τον ίδιο τρόπο που βασίζονται στη μνήμη ενός φίλους, ενός συγγενή ή ενός συνεργάτη» αναφέρει η συγγραφέας της έκθεσης, Μπέτσι Σπάροου και υπογραμμίζει: «Όσο περνάει ο καιρός, γνωρίζουμε που μπορούμε να βρούμε πληροφορίες απ' ότι να τις διατηρούμε εμείς οι ίδιοι».

Αλλά και στις χρηματιστηριακές αγορές, ο κώδικας κυριαρχεί καθώς προσπαθούμε να ελέγξουμε τους αλγόριθμους που υπολογίζουν και αποφασίζουν τι να αγοράσουμε και τι όχι.

Σχεδόν το 70% των συναλλαγών στη Wall Street πραγματοποιούνται μέσω του «μαύρου κουτιού» ή αλλιώς των αλγοριθμικών συναλλαγών.

Αυτό σημαίνει ότι μαζί με τους χρηματιστές και τους τραπεζίτες εργάζονται πλέον χιλιάδες μαθηματικοί και φυσικοί.

Αλλά ακόμη και μία πρόβλεψη από έναν αλγόριθμο, που υποστηρίζεται σε κώδικες που δημιουργούν οι άνθρωποι, δεν εξασφαλίζουν ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά.

Αυτό συνέβη στις 6 Μαΐου 2010 όταν στις 14:45 προκλήθηκε ένα ψηφιακό κραχ, που οδήγησε τις αγορές σε ελεύθερη πτώση για πέντε λεπτά και δημιουργώντας ένα προσωρινό χάος. Υπαίτιος ήταν ο αλγόριθμος που χρησιμοποιούσε ένας χρησιμοποιούσε ένας χρηματιστής. Ο αλγόριθμος πούλησε 75.000 μετοχές αξίας 2,6 δισεκ. Λιρών σε μόλις 20 λεπτά, προκαλώντας τους υπόλοιπους αλγόριθμους να ακολουθήσουν.

Οι αλγόριθμοι είναι σας τους χρηματιστές στη Wall Street τη δεκαετία του 1980 χωρίς όμως να έχουν απαιτήσεις σε μισθούς, δώρα και σαμπάνιες.

Στις ΗΠΑ η εταιρεία Spread Networks τοποθετεί ένα καλώδιο οπτικών ινών, που θα συνδέει το Σικάγο με τη Νέα Υόρκη (1327 χλμ.) και θα ελαττώσει το χρόνο των συναλλαγών κατά 3 δέκατα του δευτερολέπτου.

Εν τω μεταξύ, ετοιμάζεται και η σύνδεση οπτικών ινών μεταξύ της Νέας Σκωτίας στον Καναδά και του Σόμερσετ στη Βρετανία, που θα εξυπηρετεί τους αλγοριθμικούς χρηματιστές, οι οποίοι θα στέλνουν μετοχές από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη και πάλι πίσω σε μόλις 60 χιλιοστά του δευτερολέπτου.

Καθώς οι αλγόριθμοι εξαπλώνουν την επιρροή μας πέρα από τις μηχανές και διαμορφώνουν το περιβάλλον γύρω τους, ίσως έχει έρθει ο καιρός να μάθουμε πόσα ακριβώς γνωρίζουν και εάν έχουμε ακόμη τον χρόνο να τους τιθασεύουμε.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από BBC

Διαβάστε περισσότερα...

Νύχτα... ... στην Τρίπολη.

Του Ρούσου Βραννά

Νύχτα...

... στην Τρίπολη. Ή κάπου αλλού; Τέλος πάντων, ας φανταστούμε κι εμείς - μαζί με τον Πέπε Εσκομπάρ των «Τάιμς της Ασίας» - τον Καντάφι κάπου εκεί, να ρουφάει ένα White Russian, να καπνίζει το αγαπημένο του τρίφυλλο από το καλύτερο μαγκρεμπιανό και να παρακολουθεί στην τηλεόραση τις δυτικές «ειδήσεις» για τον «θάνατό» του ή τη «σύλληψή» του. Καμιά αισθησιακή ουκρανή νοσοκόμα δεν θα μπορούσε να γαληνέψει τέτοιες ώρες την ψυχή του. Τόσο βαθιά νιώθει προδομένος από τους δυτικούς «συμμάχους» του, που στράφηκαν εναντίον του, επειδή, είπαν, θέλησε «να σκοτώσει τον ίδιο τον λαό του».

Αν κάτι...

... τον παρηγορεί, είναι η βλακεία αυτών των συμμάχων, που μέχρι χθες φιλούσαν την άκρη της πανάκριβης κελεμπίας του όπου τύχαινε να στήσει τη σκηνή του και που τώρα τους τρέχουν τα σάλια πάνω από τις πετρελαιοπηγές της Λιβύης: βαυκαλίζονται με τη σκέψη πως αργότερα θα μπορέσουν να αποτρέψουν τον αναπόφευκτο εμφύλιο πόλεμο. Ο ίδιος ξέρει καλά γιατί αυτοί οι «σύμμαχοι» πήγαν και κατούρησαν στο χαλί του. Επειδή δεν τους έκανε όλα τα χατίρια στα πετρέλαια. Αυτή τη φορά, μαζί με τους σαουδάραβες εχθρούς του, μάζεψαν εναντίον του κάθε καρυδιάς καρύδι από τις αντίπαλες φυλές, ακόμη και τύπους της Αλ Κάιντα, όπως είχαν κάνει πριν από τριάντα χρόνια στο Αφγανιστάν. Εστησαν ακόμη και «εναλλακτική» Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης, με τη βοήθεια της HSBC, για να ληστέψουν τα λεφτά της χώρας. Και μια ιδιωτική «εθνική» εταιρεία πετρελαίου, με διαχειριστές από το Κατάρ, για να ληστέψουν το λιβυκό πετρέλαιο. «Ανθρωπιστικός πόλεμος», σου λένε. Πώς δεν του.....πέρασε ποτέ από τον νου; Θα είχε γίνει δισεκατομμυριούχος.

Εκείνες...

... οι «χοντρές παλιόγριες με τα φουστάνια», όπως έλεγε τους σαουδάραβες βασιλιάδες, μαζί με τους σεΐχηδες του πετρελαίου, πήραν τελικά την εκδίκησή τους, χρηματοδοτώντας την εξέγερση που άρχισε πριν από έξι μήνες. Το νεφελώδες συμπίλημα από ισλαμιστές και εξόριστους στη Δύση, πολλοί από αυτούς συνεργάτες των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, όπως και στην περίπτωση του Ιράκ, παρατηρεί ο αμερικανός αρθρογράφος Ερικ Μαργκόλις, προσέφερε την κάλυψη για τη δυτική επέμβαση. Πώς θα μοιραστούν οι δυτικές δυνάμεις το εξαιρετικό λιβυκό πετρέλαιο; Πώς το συμπίλημα του «μεταβατικού συμβουλίου» θα διαχειριστεί το νέο καθεστώς; Πώς τα δισεκατομμύρια που θα εισρεύσουν από τις εξαγωγές πετρελαίου δεν θα φουντώσουν τις εντάσεις ανάμεσα στις φυλές; Πώς ο πυρετός του κέρδους δεν θα οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στις δυτικές δυνάμεις;

Τι να σκέφτεται...

... άραγε τώρα ο Καντάφι (αν υπάρχει ακόμη ύστερα από τρεις παραγράφους); Πάνω κάτω, κάτι σαν κι αυτό: Να λοιπόν ο «παράδεισος» που ήθελαν το ΝΑΤΟ και οι σαουδάραβες «δημοκράτες». Μια ελεύθερη αγορά πετρελαίου για τους Δυτικούς, μια ακόμη αμερικανική βάση στη Μεσόγειο, μια εγκάθετη κυβέρνηση και ένας Λίβυος Καρζάι. Ολα αυτά δηλαδή που προεξοφλούν έναν εξοντωτικό πόλεμο μεταξύ των λιβυκών φυλών. Ενα ακόμη Αφγανιστάν προσεχώς.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων

Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ

Τι ήταν αυτό που συνέβη στο Λονδίνο και στις άλλες μεγάλες πόλεις της Βρετανίας, το οποίο τρόμαξε τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της χώρας;

Αν πιστέψουμε τον πρωθυπουργό Κάμερον, ήταν συμμορίες πλιατσικολόγων τις οποίες θα αντιμετωπίσει ακόμη και με το στρατό.

Αν πιστέψουμε τον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος Εντ Μίλιμπαντ, ήταν κακομαθημένα από τις οικογένειές τους παιδιά (θα τρίζουν τα κόκαλα του πατέρα του) και πρέπει το κράτος να προστατεύσει τη νομιμότητα. Αν πιστέψουμε τα λαϊκά ταμπλόιντ, ήταν χούλιγκαν, μετανάστες και άτομα με ροπή στην παραβατικότητα και το μηδενισμό. Αν πιστέψουμε τη φιλελεύθερη αριστερά της χώρας, όπως την εκφράζει η εφημερίδα «Γκάρντιαν», επρόκειτο για την «εξέγερση του shopping». «Αν ο όχλος έκλεβε ψωμί και γάλα, θα είχε τη συμπάθειά μας. Αλλά τηλεοράσεις με επίπεδη οθόνη, κινητά και υπολογιστές; Τι μπορούμε να πούμε για να τους δικαιολογήσουμε;».

Είναι σίγουρο ότι ο φλεγματικός βρετανός προοδευτικός από τη θέση της οικονομικής ασφάλειας που του προσφέρει η υποταγή του στο φαντασιακό σύμπαν του αγοραίου καπιταλισμού, θα έβρισκε κάτι άλλο να τους προσάψει αν οι εξεγερμένοι έκλεβαν μόνο ψωμί και γάλα. Ισως τότε να ενοχλούνταν από την ανοίκεια επίθεση κατά του ιερού θεσμού της ιδιοκτησίας, από την απουσία συγκεκριμένων αιτημάτων και πάει λέγοντας. Με λίγη φαντασία βρίσκεις επιχειρήματα προκειμένου να περιγράψεις ως απολίτικες τις κοινωνικές εκρήξεις, κρατώντας ταυτοχρόνως μια.....επίφαση προοδευτικότητας για να σώσεις την αριστερή ψυχή σου!

Το κακό με όσους διακινούν αυτές τις ιδιοτελείς και εν τέλει μυωπικές θεωρίες, είναι ότι δεν βλέπουν πως πυκνώνουν οι τάξεις των αποσυνάγωγων και των πληβείων σ' όλες τις δυτικές κοινωνίες, ότι η οργή, το μίσος και η τυφλή βία φαντάζουν ως οι μόνες διέξοδοι απέναντι σ' ένα σύστημα το οποίο υπόσχεται ευημερία σε όλους, αλλά συντηρεί καταστάσεις προκλητικού πλούτου από τη μια και μαζικής ανέχειας από την άλλη.

Αν πιστέψουμε τη Ριζοσπαστική Αριστερά, αυτό που είδαμε στη Βρετανία ήταν το αποτέλεσμα μιας συστηματικής ταξικής πολιτικής: «όλα τα στοιχεία της κοινωνικής έκρηξης ήταν παρόντα: φτώχεια, ανεργία, διακρίσεις της αστυνομίας, κακομεταχείριση των νεαρών μαύρων, έλλειψη προοπτικών με τις περικοπές στην παιδεία και την κοινωνική πρόνοια» (Darcus Howe «Η Αυγή» 14-8-2011).

Η έκπληξη που ένιωσαν οι κυρίαρχες τάξεις παντού στην Ευρώπη είναι υποκριτική. Δεν επρόκειτο για κεραυνό εν αιθρία. Οπως λέει και ο ποιητής, τους ερχόταν από καιρό «η μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων». Δεν έδωσαν σημασία. Αμεριμνησία; Νέκρωση των ανακλαστικών τους εξαιτίας της βύθισής τους στην απόλαυση και την απληστία; Αίσθηση παντοδυναμίας; Κι όμως τα μηνύματα έφταναν κατά κύματα: είχαν προηγηθεί, το Παρίσι το 2005, η Αθήνα το 2008, εσχάτως, η Μαδρίτη, και πάλι η Αθήνα, με τους αγανακτισμένους να συρρέουν στις πλατείες απαιτώντας δημόσιο χώρο, το δικαίωμα έκφρασης και δράσης έξω από τα προσφερόμενα όρια και διεκδικώντας το ρόλο του βουλευόμενου πολίτη, απολακτίζοντας την ιδιότητα του πελάτη-καταναλωτή που τους επιφυλάσσει το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Κι αυτά λειτουργούν ως μεταδοτικά παραδείγματα.

Τώρα τρέμουν και αποβάλλοντας κάθε φιλελεύθερο ψιμύθιο δηλώνουν έτοιμες να μετέλθουν όλα τα μέσα (εννοούν φυσικά την καταστολή και την αυστηροποίηση του ποινικού συστήματος) προκειμένου να εμποδίσουν τη διάδοση της «μολυσματικής νόσου», αδιαφορώντας αν έτσι θα δημιουργηθούν εμφυλιοπολεμικές συνθήκες. Κι αυτό είναι πολύ πιθανόν να συμβεί γιατί με τις παρατεταμένες πολιτικές λιτότητας και με το ξεθεμελίωμα των δικτύων κοινωνικής προστασίας που προωθούν δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στους φτωχούς και τους ανέργους να σκεφτούν άλλα πράγματα πέραν της μετωπικής σύγκρουσης.

Ωστόσο η σύγκρουση μπορεί να διεξαχθεί ερήμην της αριστεράς. Ο αιφνιδιασμός και η αμηχανία ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της στάσης της. Προσπάθησε κάτι να ψελλίσει περί νέων μορφών ταξικής πάλης και όταν επιχείρησε να μπει στο «παιχνίδι» συνάντησε την εχθρότητα. Η αδυναμία της να επικοινωνήσει με τα στρώματα των αποκλεισμένων και της καθημαγμένης νεολαίας είναι προφανής.

Οφείλεται αυτό στο ότι είναι «σκονισμένη, ανιαρή και out, με ηγέτες γέρους και βαρετούς... μια άδεια συσκευασία», εντέλει μια παρά φύση κατάσταση εξυπαρχής, όπως αναφέρει στο προκλητικό βιβλίο του ο Ρ. Σιμόνε «Το μειλίχιο τέρας» (Πόλις); Οφείλεται στην πολυδιάσπασή της, στο δυσώνυμο παρελθόν της (στρατοπεδικός κομμουνισμός), στην παροιμιώδη καχυποψία της απέναντι σε ό,τι δεν ελέγχει; Οποια κι αν είναι η αιτία, κινδυνεύει να περιοριστεί στο ρόλο του θεατή και του σχολιαστή των γεγονότων.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Υπάρχουν λέξεις.....

Διαβάστε περισσότερα...

Αφηγήσεις

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Η μέρα ήταν γαλανή και ηλιόλουστη, όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών έκανε λόγο για την ανάγκη να υιοθετηθεί, συλλογικά, η ιδέα μιας νέας εθνικής αφήγησης -«το πρόβλημα της οικονομίας», είχε διαπιστώσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος μετά τη συνάντηση με τη Χίλαρι Κλίντον, πριν από περίπου ένα μήνα, «είναι πολιτικό και άρα η Ελλάδα πρέπει να παρουσιάσει μια συνολική εθνική αφήγηση γι' αυτό που επιχειρεί και για τις προοπτικές που υπάρχουν...».

Ο πρωθυπουργός προτίθεται να επανέλθει τώρα στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, με μια ομιλία όπου θα αναπτύσσονται τα χαρακτηριστικά αυτής της «αφήγησης», σίγουρα όχι περισσότερο «εθνικής» απ' ό,τι υπεραισιόδοξης.

ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, σε πείσμα των ειρωνικών σχολιασμών που δέχονται παρόμοιες δηλώσεις, παραμένει όσο ποτέ άλλοτε φανερό πως μια «εθνική αφήγηση», δηλαδή αυτή καθεαυτή ως τέτοια, όχι μόνον δεν θα ήταν λόγια του αέρα, αλλά θα μπορούσε να εντοπιστεί σαν αυτό ακριβώς που λείπει, εν είδει στηρίγματος, απ' τη σκηνή των συμβάντων στον πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό ορίζοντα.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, αν σκεφτούμε το γεγονός ότι ανάλογη αφήγηση λείπει επίσης, δυστυχώς, από το σύνολο των εθνών της ευρωπαϊκής οικογένειας και τις ΗΠΑ (συχνά το έλλειμμα προσφωνείται ως «απουσία μεγάλων ηγετών»), υποπτευόμαστε ότι, πράγματι, οι «εθνικές αφηγήσεις» ίσως αφορούν τις «επικοινωνιακά» καθυστερημένες χώρες, π.χ. τις λεγόμενες του Τρίτου Κόσμου, όπου τα σενάρια αλμάτων προς ιδεατούς μελλοντικούς παραδείσους εξακολουθούν ακόμη να .....κόβουν εισιτήρια, σε μια εποχή κατά την οποία τα έθνη τείνουν να υποκατασταθούν από τις πολυεθνικές και τα κέντρα ελέγχου των κυμαινόμενων κεφαλαίων, όσο και των επικοινωνιακών δικτύων.

ΘΥΜΙΖΟΝΤΑΣ, λοιπόν, τις δικές μας τριτοκοσμικές «αφηγήσεις» («ανήκομε εις την Δύσιν» επί Κ. Καραμανλή, «αλλαγή» επί Αν. Παπανδρέου, «εκσυγχρονισμός» επί Σημίτη, «επανίδρυση του κράτους» επί ανιψιού Καραμανλή, «ηλεκτρονική διακυβέρνηση» επί Γ. Παπανδρέου κ.ο.κ.) δεν κάνουμε κάτι πιο χρήσιμο απ' το να θρηνούμε για τη χαμένη τιμή μιας Ελλάδας που απελευθερώθηκε τον 19ο αιώνα, ώστε να προσαρτηθεί άρον άρον στο άρμα της Δύσης, απ' όπου θα εισέρρεαν και τα πρώτα δάνεια. Για να το πούμε ωμά: με το Διαδίκτυο σε λειτουργία δεν είναι πλέον δυνατόν να υπάρξουν αφηγήσεις εθνικής σύλληψης, εκτός κι αν μιλάμε για τα πόνι της Σκύρου.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, το σφάλμα δεν βρίσκεται στον υποτιθέμενο περιττό χαρακτήρα μιας «εθνικής αφήγησης» -απεναντίας! μακάρι να ήταν εφικτή-, αλλά στο ότι, προκειμένου να αφηγηθεί κανείς, πρέπει κάποιος να εγγυηθεί για την «αλήθεια» του μύθου, τουτέστιν για τις συμβάσεις που καθιστούν τον μύθο πειστικό. Είναι αδύνατον πια να υποδεχτούμε μιαν «εθνική αφήγηση» εν μέσω καταιγισμού πληροφοριών σχετικών με την πτώση των χρηματιστηρίων, την άνοδο των επιτοκίων, τις προβλέψεις της Morgan Stanley, τους δείκτες δημοσιονομικής αποσταθεροποίησης και χρηματοληπτικής αξιοπιστίας -είναι πρόδηλο ότι οι «αφηγήσεις» του μέλλοντος δεν θα είναι εθνικές, αλλά καταναλωτικές: ανταγωνισμός και μόνον ανταγωνισμός, και δη σε βάρος του πολιτισμού, της ηθικής, της παιδείας, του περιβάλλοντος και της συμπόνιας, ως σημείου συναρμολόγησης του κοινωνικού μας ιστού.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Διαβάστε περισσότερα...

Kατέβαζοντας τον διακόπτη

Του Ρούσσου Βρανά

Ο πόλεμος...

... εναντίον του άλλου δεν γίνεται παντού με τα ίδια όπλα. Αλλού διεξάγεται με σφαίρες. Και αλλού με κατέβασμα του διακόπτη.

Η συνταγή...

... του Μουμπάρακ φαίνεται να βρίσκει μιμητές και στη Δύση. Για να αποτρέψει τη μαζική κάθοδο σε προγραμματισμένη διαδήλωση, η αρμόδια Αρχή του Σαν Φρανσίσκο κατέβασε τις προάλλες τους διακόπτες σε τέσσερις σταθμούς κινητής τηλεφωνίας στο κέντρο της πόλης, όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Μουμπάρακ στην Πλατεία Ταχρίρ, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με διαδηλωτές στις αρχές του χρόνου. Στη Βρετανία, η κυβέρνηση ρίχνει το φταίξιμο για τις πρόσφατες ταραχές στα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μάλιστα, δύο νεαροί καταδικάστηκαν προχθές σε τετραετή φυλάκιση για «υποκίνηση σε ταραχές» μέσω του facebook. Ομως, η καθηγήτρια ψυχολογίας Παμ Ρούτλετζ έχει άλλη γνώμη: «Η ταχύτητα και το εύρος των ταραχών αποδίδονται στη χρήση κοινωνικών δικτύων όπως το facebook, το twitter και το Blackberry. Με τα κοινωνικά δίκτυα, η πληροφόρηση και η παραπληροφόρηση ταξιδεύουν το ίδιο γρήγορα. Ομως να ρίχνει κανείς το φταίξιμο σε αυτά, είναι σαν να σκοτώνει τον αγγελιαφόρο. Και αυτό δεν είναι μόνο αφελές, αλλά και ......επικίνδυνο». Παρ' όλα αυτά, η βρετανή υπουργός Εσωτερικών Τερέζα Μέι έχει προγραμματίσει συναντήσεις με τους υπεύθυνους του facebook, του twitter και του RIM «προκειμένου να συζητηθούν οι ευθύνες τους». Αναμένεται να προτείνει την απαγόρευση πρόσβασης υπόπτων στις υπηρεσίες τους ή ακόμη και το κατέβασμα του διακόπτη σε περιόδους ταραχών. Η πάταξη των «κακών» δικαιολογεί ακόμη και την αναστολή των ατομικών ελευθεριών.

Ετσι οι Αρχές...

... προτιμούν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους παρά να αναζητήσουν τα βαθύτερα αίτια. Τα κοινωνικά δίκτυα μπορεί να επιτάχυναν τη διάδοση των πληροφοριών και τη συγκρότηση ομάδων, αλλά δεν ήταν αυτά που έβαλαν στα χέρια των νεαρών διαδηλωτών τα τούβλα και τις εμπρηστικές βόμβες. Τα κοινωνικά δίκτυα δεν προκάλεσαν την οργή και το αίσθημα μειονεξίας που πλανώνται στις φτωχογειτονιές. Τα κοινωνικά δίκτυα δεν είναι μεταδοτικά, αλλά αυτά τα αισθήματα είναι. Πολιτικοί που φέρουν σήμερα ακέραια την ευθύνη για την κατάσταση, χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα για να μεταδίδουν τα πολιτικά μηνύματά τους, αλλά την ίδια ώρα απαγορεύουν στους αντιπάλους τους να μεταδώσουν τα δικά τους. Τι είναι λοιπόν εκείνο που κάνει «καλά» ή «κακά» αυτά τα δίκτυα; Το μήνυμα. Και η ισχύς του καθενός να επιβάλλει το δικό του και να απαγορεύει τα μηνύματα των άλλων.

Στην Πλατεία...

... Ταχρίρ, οι εξεγερμένοι σιγουρεύτηκαν πια πως είχαν νικήσει, όπως κάποιοι από αυτούς λένε στον δημοσιογράφο Ματ Ρένερ, τη στιγμή που ο Μουμπάρακ αποφάσισε να κλείσει το Ιντερνετ και να μπλοκάρει την κινητή τηλεφωνία: όταν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να μάθουν τι συνέβαινε, κατέβηκαν μαζικά και πλημμύρισαν την πλατεία. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να αισθάνεται σίγουρη, όταν πια αναγκάζεται να αποκαλύψει τη σιδερένια γροθιά μέσα από το βελούδινο γάντι.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αμεση δημοκρατία

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ*

Οι πρωτόγνωρες συγκεντρώσεις και συνελεύσεις στην πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες της χώρας έθεσαν ως βασικό στόχο την άμεση δημοκρατία.

Ομως τα ΜΜΕ, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και τα κόμματα προσπάθησαν να ελαχιστοποιήσουν το σημαντικότατο αυτό ζήτημα και επικέντρωσαν στις άλλες πλευρές των συγκεντρώσεων. Η συμπεριφορά τους δηλώνει φόβο επειδή οι συνελεύσεις δεν ελέγχονται από όλους αυτούς, επειδή στις συγκεντρώσεις κατέβηκαν εκατοντάδες χιλιάδες που οι ίδιοι ποτέ δεν θα συγκέντρωναν, επειδή τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις είναι συλλήβδην απαγορευμένα στις πλατείες. Το κύριο όμως είναι ότι φοβούνται την άμεση ενεργοποίηση της κοινωνίας, διότι κάτι τέτοιο τους υπερβαίνει, τους παραγκωνίζει, τους καθιστά άχρηστους και περιττούς. Με άλλα λόγια, οι παραδοσιακοί κάτοχοι της εξουσίας (κυβέρνηση, Κοινοβούλιο, κόμματα, ΜΜΕ, συνδικαλιστές) φοβούνται τη δημοκρατία, την άμεση δημοκρατία, διότι στην περίπτωση αυτή η κοινωνία αποκτά το δικό της αδιαμεσολάβητο πρόσωπο, αρχίζει να αυτοπροσδιορίζεται και να αυτοοργανώνεται, να απεγκλωβίζεται από τους επιβλαβείς κομματικούς, αντιπροσώπους, κρατικοδίαιτους μυστικοσυμβούλους και γραφειοκράτες, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για το δικό τους συμφέρον.

Αυτός είναι και ο αναγκαίος όρος ύπαρξης της άμεσης δημοκρατίας: αυτοσυγκρότηση και αυτοκαθορισμός, λήψη των αποφάσεων από τις λαϊκές συνελεύσεις, από την ίδια την κοινωνία, εμπιστοσύνη στις ίδιες τις δυνάμεις της. Ο καινοφανής τρόπος.....πολιτικής δράσεως που δημιουργείται στην πλατεία, θέτει εκ των πραγμάτων, από την ίδια τη μορφή και τη λειτουργία του, ένα νέο πολιτικό περιεχόμενο και στόχο, που έρχονται σε ριζική αντίθεση με το υπάρχον κομματοκρατικό σύστημα.

Το τελευταίο έχει φτάσει στα όριά του, έχει τόσο αναισθητοποιηθεί και αποκτηνωθεί, που δεν είναι σε θέση ούτε καν να τηρήσει ορισμένα προσχήματα, λ.χ. να περικόψει ουσιαστικώς τα προνόμιά του, να φορολογήσει τους μέχρι τώρα νομίμως και παρανόμως φοροδιαφεύγοντες ή να στείλει φυλακή ορισμένους πολιτικούς. Αντιθέτως, συνειδητοποιώντας την ευθύνη του για τη χρεοκοπία και την ανίκανότητά του για κάποια δημιουργική πολιτική, το ολιγαρχικό σύστημα προσπαθεί, υπό το κράτος του πανικού και του κυνισμού, να επωφεληθεί όσο γίνεται, να αυξήσει και να περισώσει τη σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος αποκτηθείσα περιουσία του. Είναι δε προκλητικότατο, διότι συγκαλύπτει όλα τα μεγάλα σκάνδαλα, του Βατοπεδίου, της Ολυμπιάδας, των αμυντικών εξοπλισμών και κυρίως το μεγαλύτερο όλων, της Siemens, με τα οποία ζημιώθηκε το Δημόσιο με πολλά δισ. και αυξήθηκαν το έλλειμμα και το χρέος. Επί πλέον ετοιμάζεται για νέες αφαιμάξεις από τα δάνεια των Μνημονίων και τα λεγόμενα σχέδια Μάρσαλ, αφού η βουλευτική και υπουργική ασυλία εξακολουθεί ακόμη να εξασφαλίζει την ατιμωρησία του πολιτικού προσωπικού.

Εχει ειπωθεί ότι μία ουσιαστική αλλαγή γίνεται όταν οι από πάνω δεν μπορούν πια και οι από κάτω δεν θέλουν πια. Ο πρώτος όρος συμβαίνει και ο δεύτερος έχει αρχίσει να αναδύεται. Ηδη οι συγκεντρώσεις και οι συνελεύσεις στις πλατείες είναι ένδειξη πως η κοινωνία δεν θέλει πια αυτό το διεφθαρμένο και επικίνδυνο σύστημα. Η αλλαγή στην κοινωνία αρχίζει να διαγράφεται και μάλιστα είναι διαφορετική από προηγούμενες. Είναι ειρηνική, μαζική, αυτοκαθοριζόμενη, με αποστροφή σε κόμματα, σε κάθε είδους ηγέτες και αποτυχημένες ιδεολογίες. Αντιτίθεται στη βία και επενδύει στην κοινωνική ωρίμανση, στην ευρύτερη συλλογική συμμετοχή, στην ελεύθερη συζήτηση, στη λήψη των αποφάσεων μέσα από συνελεύσεις και σαφείς πλειοψηφίες.

Αυτή η αμεσοδημοκρατική στάση καθορίζει και τους πολιτικούς στόχους για αλλαγή του αντιπροσωπευτικού ολιγαρχικού συστήματος προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας, για ριζική πολιτειακή αλλαγή με τη δημιουργία θεσμών που θα επιτρέπουν τη συμμετοχή των ανθρώπων -άμεσα, χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς αντιπροσώπους και κόμματα- στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων και στον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας.

Τέτοιοι θεσμοί είναι: τοπικές και ευρύτερες συνελεύσεις, δημοψηφίσματα από τα κάτω και όχι από τα πάνω, πρωτοβουλία για νομοθετικές ή συνταγματικές αλλαγές από την ίδια την κοινωνία, αναδιάρθρωση της δικαστικής εξουσίας με τη συμμετοχή της κοινωνίας, ουσιαστική διάκριση των εξουσιών, εκλογή ή κλήρωση αυτών που θα εκτελούν τις αποφάσεις των συνελεύσεων και των δημοψηφισμάτων, θα είναι δε ανά πάσα στιγμή υπόλογοι και ανακλητοί. Μόνο έτσι θα αλλάξει το διεφθαρμένο ολιγαρχικό πλέγμα εξουσίας που συγκροτείται από θεσμούς και νόμους, από δομές και μηχανισμούς, από γραφειοκρατίες και ποικίλα διαπλεκόμενα συμφέροντα -οικονομικά, κομματικά, συνδικαλιστικά, συντεχνιακά, μιντιακά.

* Δρ Φιλοσοφίας
enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Πέντε ευρώ

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Με κάλεσαν να τον δω τον Γιώργο. Εκεί στο κρεβάτι του πόνου. Μέσα σε κρατικό νοσηλευτικό ίδρυμα. Άπορος στα μαύρα του τα χάλια. Γεμάτος αποστήματα και με ηπατίτιδα C. Μέσα στην απόλυτη αδράνεια του. Παραιτημένος από κάθε αγώνα. Σιωπηλός μάρτυρας της εκφύλισης του σώματος του, της αποσύνθεσης των οργάνων του. Απρόθυμος για καινούργιες μάχες. Έτοιμος για το τελευταίο ταξίδι.

Σαράντα έξι ετών. Κοιμάται στους δρόμους. Δεν έχει κανέναν δίπλα του. Ο αδερφός του ήρθε στο νοσοκομείο μόνο για να τον χαιρετήσει. Είναι καθαρός. Δουλεύει. Έχει δύο μικρά παιδιά. Πώς να βάλει τον θάνατο μέσα στο σπίτι του; Δεν θέλει και δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Παρίσταται όταν τον καλεί η κοινωνική λειτουργός αλλά δηλώνει αδυναμία.

Η ήμερα του Γιώργου αρχίζει και τελειώνει στην αναζήτηση των πέντε ευρώ. Τόσο στοιχίζει η δόση του. Τόσο στοιχίζει το εισιτήριο θανάτου. Δυσκολεύεται να τα μαζέψει. Τη δόση του την προμηθεύεται κάθε ημέρα από τους Νιγηριανούς. Εκεί στην Ομόνοια. Το φακελάκι είναι πολύ μικρό και σχεδόν άδειο. Το διαλύει σε νερό και μετά κάνει την ένεση με την σύριγγα που του δίνουνε τζάμπα από το φαρμακείο. Έχει γίνει εξπέρ στο να..........βρει φλέβες. Έχει αχρηστέψει τις μικρές και τώρα του έμεινε μόνο η δεξιά μηριαία φλέβα. Η αριστερή είναι έτοιμη να εκραγεί λόγω περιοχικού αποστήματος.

Τρία χρόνια η ζωή του είναι αυτή. Ίδια και απαράλλακτη. Ζητιανιά στους δρόμους, στον ηλεκτρικό και κοντά στα σουπερμάρκετ. Βασίζεται στους ευαίσθητους ανθρώπους που μπαίνουν στην παγίδα του οίκτου και του δίνουν λίγα ευρώ. Οι λαϊκές είναι καλύτερες. Όλο και κάποια γυναίκα θα τον λυπηθεί. Κάποια μάνα θα συγκινηθεί. Οι άνδρες δεν του δίνουν τίποτα. Μερικοί τον βρίζουν κιόλας επειδή δεν προσπαθεί. Να βγει από την κοιλάδα του θανάτου. Καχεκτικός, μέσα στην μπόχα και τη σωματική του μιζέρια περιμένει στωικός το τέλος. Μετά από ένα πολύωρο χειρουργικό καθαρισμό, αφού είχε συγκεντρώσει έξι εστίες πύου πάνω στο σώμα του, του πρότεινα τον ακρωτηριασμό. Αρνήθηκε κατηγορηματικά. Δεν δέχεται να του κόψουν το πόδι επειδή θα καθηλωθεί σε μια αναπηρική καρέκλα. Ποιος θα την τσουλάει αφού τα χέρια του είναι πρησμένα από τα αποστήματα στους αγκώνες. Εκεί που έβρισκε τις καλές φλέβες. Η κοινωνικός λειτουργός προσπαθεί να τον βοηθήσει αλλά δεν έχει πολλές ελπίδες. Ξέρει ότι δεν θα βρει κατάλυμα για τον ναρκομανή. Ξέρει ότι δεν θα μπει σε καμία λίστα για χορήγηση μεθαδόνης. Ο ναρκομανής είναι ασθενής που αξίζει μία ευκαιρία αλλά πρέπει να το θέλει και ο ίδιος.

Το εισιτήριο θανάτου το έχει στο χέρι του! Κοστίζει πέντε ευρώ. Τόσο στοιχίζει η δόση της νοθευμένης ηρωίνης.
avgi.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ο φόβος των "Βάρβαρων¨....

Του Ρούσσου Βρανά

Οι πλούσιοι...

... ζητούν να φορολογηθούν περισσότερο ώστε να περιοριστούν τα ελλείμματα των χωρών τους που βασανίζουν τους φτωχούς. Τους πιστέψαμε.

Ολοι μιλούν...

... φυσικά ακόμη για εκείνο το άρθρο που έγραψε τις προάλλες ο μεγιστάνας των επενδύσεων Ουόρεν Μπάφετ στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Εμφανίζεται σε αυτό να τα σπάει με την κοινωνική του τάξη, ομολογώντας ότι οι πάμπλουτοι σαν κι αυτόν φορολογούνται πολύ λίγο. Με την ομολογία του απέσπασε την επιδοκιμασία των συνήθων «φιλελεύθερων προοδευτικών». Και οι συντηρητικοί έμειναν σιωπηλοί (δεν τον κατηγόρησαν για ροπή προς τον σοσιαλισμό). Ομως, ο Μπάφετ δεν είπε τίποτα που να μην έχει ξαναειπωθεί εδώ και χρόνια. Αυτό είναι το προνόμιο των ισχυρών: να σε ακούνε όλοι προσεκτικά, χωρίς να σε αγνοούν ή να σε προσβάλλουν. Και να σου απονέμουν εύσημα ακόμη και οι «προοδευτικοί» για την ανέλπιστη ευκαιρία που τους δίνεις να σε δουν σαν έναν άνθρωπο που στρέφεται εναντίον της ίδιας του της τάξης, ζητώντας περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα εν ονόματι της κοινωνικής αλληλεγγύης. Στάχτη στα μάτια. Και σημείο των εκρηκτικών καιρών που ζούμε (όπως μαρτυρούν οι πρόσφατες ταραχές στη Βρετανία). Η κοινωνιολόγος των πλουσίων Μονίκ Πενσόν-Σαρλό, που έγραψε το βιβλίο «Ο πρόεδρος των πλουσίων», δεν τους πιστεύει. Η πρότασή τους να.......δώσουν το κατιτί τους, λέει, είναι μια απόπειρα για τη νομιμοποίησή τους. Δεν είναι υποχρεωτικό. Και η ελεημοσύνη τους μοιάζει με έκτακτη εισφορά. «Αν ήθελαν πράγματι να κάνουν το καλό, θα πλήρωναν τους φόρους που τους πρέπουν», λέει η κοινωνιολόγος. «Με έναν πολύ απλό τρόπο: να φορολογούνται και αυτοί στην πηγή του εισοδήματος, όπως συμβαίνει και με τους εργαζομένους. Ετσι τα πλούτη τους δεν θα φυγαδεύονταν σε φορολογικούς παραδείσους. Τα μεγάλα πλούτη μοιάζουν με παγόβουνο. Από κάτω, υπάρχει εκατό φορές περισσότερο». Η Πενσόν-Σαρλό περιμένει και άλλες τέτοιες προσφορές αλληλεγγύης, μολονότι δεν πιστεύει καμία. Τις αποδίδει στον φόβο των «βαρβάρων», που όπως δείχνουν οι πρόσφατες ταραχές βρίσκονται ήδη προ των πυλών.

Για καλό...

... και για κακό, ο εγκέφαλος και η τσέπη του facebook, ο Πίτερ Τιλ, 43 ετών, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, ξεκινά το προσεχές έτος το πιο φιλόδοξο σχέδιό του: την ίδρυση μιας υπερπόντιας χώρας, εκεί κάπου «στο τέλος της γης και στη γη της αρχής», όπως έγραφε ο ποιητής Λόρενς Φερλινγκέτι. Με μικρές πλωτές πόλεις που θα είναι αγκυροβολημένες 200 μίλια στα ανοιχτά του Σαν Φρανσίσκο και θα μπορούν να φιλοξενήσουν εκατομμύρια «πολίτες» έως το 2050. Και εκεί, σε αυτά τα πλωτά κοινωνικά εργαστήρια, ο Πίτερ Τιλ ελπίζει να βρει επιτέλους την ασφάλεια που δεν βρήκε στον υπόλοιπο κόσμο, εφαρμόζοντας το κοινωνικό πείραμά του: μια κοινωνία ακραιφνώς φιλελεύθερη, χωρίς κοινωνική πρόνοια, χωρίς ελάχιστο εγγυημένο μισθό, χωρίς πολιτική, χωρίς κανόνες και νόμους.

Οι «βάρβαροι»...

... μπορεί μεν να βρίσκονται προ των πυλών, αλλά δεν διαθέτουν ναυτικό ακόμη.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Διαβάστε περισσότερα...

Η Ισπανία δεν είναι τόσο καθολική όσο παλιά

Της Suzzane Daley / The New York Times

Η εκκλησία του αιδεσιμότατου Εουμπίλιο Ροντρίγκεθ είναι ένα προκατασκευασμένο κτίριο σε μια περιοχή της Μαδρίτης που έχει πληγεί ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση. Μπροστά στο ιερό, μερικά λουλούδια. Πίσω του, μερικές πλαστικές καρέκλες.

Η Ισπανία εφαρμόζει αυστηρά μέτρα λιτότητας. Η ανεργία των νέων φτάνει το 40%. Κάθε μέρα άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους από κατασχέσεις. Σε μια τέτοια συγκυρία - λέει ο Ροντρίγκεθ - πώς είναι δυνατόν να οργανώνεται μια επίσκεψη του Πάπα με κόστος 72 εκατ. δολάρια, ένα μέρος των οποίων πληρώνεται από τους φορολογούμενους; «Είναι ένα σκάνδαλο», τονίζει, «το οποίο δυσφημεί την Εκκλησία».

Ο 67χρονος πατήρ Ροντρίγκεθ είναι ένας από τους 120 κληρικούς που εργάζονται για τους φτωχούς και υπέγραψαν ένα υπόμνημα, με το οποίο διαμαρτύρονται για την αυριανή επίσκεψη του Πάπα. Αφενός για το κόστος της και αφετέρου για την ανάρμοστη ανάμειξη της Εκκλησίας και του Κράτους.

Η Μαδρίτη προετοιμάζεται για την άφιξη έως και 1,5 εκατ. πιστών. Το Πάρκο Ρετίρο εφοδιάστηκε με 200 φορητά εξομολογητήρια. Η κυβέρνηση και αξιωματούχοι της Εκκλησίας επιμένουν ότι το.......κόστος για τους φορολογούμενους θα είναι ελάχιστο και τα οφέλη για την οικονομία μεγάλα. Υπολογίζεται ότι οι προσκυνητές θα πληρώσουν κάπου 44 εκατ. δολάρια, ενώ θα υπάρξουν και πολλές δωρεές.

«Η κυβέρνηση μας βοήθησε σε δύο μόνο τομείς», λέει ο Φερνάντο Χιμένεθ Μπαριοκανάλ, οικονομικός διευθυντής της Παγκόσμιας Ημέρας Νεολαίας στο πλαίσιο της οποίας ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' θα μιλήσει σε εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς. Πρώτον, οι προσκυνητές θα μπορέσουν να κοιμηθούν σε δημόσια κτίρια, όπως είναι τα σχολεία. Δεύτερον, το ποσό που θα πληρώσουν οι επιχειρήσεις για τις διάφορες εκδηλώσεις, και υπολογίζεται σε 23 εκατ. δολάρια, θα εκπέσει από τον φόρο.

Οι επικριτές της επίσκεψης θεωρούν όμως αυτούς τους ισχυρισμούς γελοίους. Ο πατήρ Ροντρίγκεθ και άλλοι που υπέγραψαν το δεκασέλιδο υπόμνημα επισημαίνουν ότι το κόστος εκτοξεύεται πάντα όταν ο Πάπας επισκέπτεται μια πόλη. Οπως λένε, το κόστος της ασφάλειας, της συγκομιδής των σκουπιδιών και της πίεσης που θα ασκηθεί στο σύστημα υγείας θα προσθέσει άλλα 10 εκατ. δολάρια στο φορτίο των φορολογουμένων. Σε μια στιγμή που το εισιτήριο του Μετρό αυξήθηκε κατά 50%, οι προσκυνητές θα έχουν έκπτωση 80% στο εισιτήριο των μετακινήσεών τους…

«Ακόμη δεν μας έχουν πει πόσο κόστισε η επίσκεψη του Πάπα πριν από 2 χρόνια», λέει η Εστερ Λόπεθ Μπαρθελό, από το κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς, που άρχισε αυτόν τον μήνα μια εκστρατεία μέσω twitter κατά της επίσκεψης του Πάπα.

Η Ισπανία δεν είναι τόσο καθολική όσο παλιά. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα έδειξε ότι 71,7% των Ισπανών δηλώνουν καθολικοί, έναντι 82,1% το 2001. Από αυτούς, μόνο 13% πηγαίνουν στη λειτουργία την Κυριακή, έναντι 19% πριν από 10 χρόνια.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ο επικίνδυνος κόσμος

Του ΤΑΚΗ ΚΑΦΕΤΖΗ

Η αβεβαιότητα στη ζωή των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών ήταν σχεδόν πάντα αποτέλεσμα μετάβασής τους σε μιαν άλλη φάση, εξ ορισμού καλύτερη απ' την προηγούμενη, ακόμα ένα βήμα βελτίωσής τους στον προδιαγεγραμμένο ως άλλη προφητεία δρόμο τους προς την αέναη «πρόοδο».

Η αβεβαιότητα ήταν αναγκαία συνθήκη για να εκπληρωθεί η υπόσχεση ενός ακόμα καλύτερου μέλλοντος, για να έρθει πιο κοντά η ουτοπία ενός ωραιότερου κόσμου. Ηταν μία εξαίρεση, μία απόκλιση στην προβλέψιμη, καθότι ενδελεχή, κίνηση της Ιστορίας. Το αβέβαιο που συνόδευε αυτή τη μετάβαση κι αυτή η ίδια η μετάβαση είχαν την ιδιότητα του προσωρινού, όντας ασύμβατα με την ανασφάλεια, πόσω μάλλον με την ανημποριά που προκαλούσαν μονιμότερα, αλλά σταθερά μειούμενα δεινά. Αργά ή γρήγορα, η μετάβαση προς το καλύτερο, ακόμα κι αν συνοδευόταν από μια συνολικότερη κρίση, μοιραία σχεδόν θα ολοκληρωνόταν φέρνοντας την ανακουφιστική βεβαιότητα για ακόμα μεγαλύτερη προκοπή ολοένα περισσότερων ανθρώπων, που θα γίνονταν έτσι «κοινωνοί».

Αυτή θα μπορούσε να είναι μία επιτομή των κυρίαρχων ηθικών και αξιακών δοξασιών για τη ζωή στο δυτικό 20ό αιώνα. Το έρμα τους ρίζωνε στη σύζευξη του Λόγου και της Ελευθερίας, ενσαρκωνόταν στο πνευματικό τέκνο τους, στην πολιτική αρχιτεκτονική μιας κοινωνίας κανοναρχημένης αυτεξούσια από το Συμβόλαιο. Κι αν η «αόρατη χειρ της αγοράς» έφτανε να γεννάει πολέμους μαζικού ολέθρου, να σπέρνει φτώχεια κι αθλιότητα, να ενσταλάζει στην ανθρώπινη ύπαρξη το σχισματικό «διπλό» της ως άτομο, ή ακόμα να βρίσκει το.......συμπλήρωμά της σε ολοένα πιο ευφάνταστα αόρατους χωροχρόνους πειθαρχίας και καταστολής, η πίστη ότι όλα αυτά τα οδυνηρά θα τελείωναν σ' ένα κοντινό κάποτε της Ιστορίας, έβρισκε πάντα παρηγοριά στη φιλόξενη χώρα μιας «πολιτισμένης ζωής» που βρισκόταν παράδοξα, και γι' αυτό πρόσκαιρα, σε αναστολή.

Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Κριτής και τιμητής των πάντων ήταν ο ορθός λόγος, έστω «παρακμασμένος» σε υποκειμενικό-εργαλειακό λόγο. Και (για να θυμηθεί κανείς τον Hirschman) ακριβώς ένας τέτοιος λόγος ήρθε να καθυποτάξει τα προνεωτερικά «πάθη» στα νεωτερικά «συμφέροντα» που ανοίγουν τις πόρτες ενός κόσμου προβλέψιμου και σταθερού, ενός ζωντανού ονείρου ότι ο παράδεισος του «αλλού-μετά» μπορεί να αναζητηθεί στο «εδώ-τώρα».

Τα πάντα έπρεπε να είναι ταγμένα στην αποστολή δημιουργίας ενός εγκόσμιου οίκου, του οποίου ο Κύριος, η πολιτεία, προνοεί για «τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού ανθρώπων». Χωρίς αιφνιδιαστικές απειλές, ανυπόφορους κινδύνους, χαοτικές εντροπίες, δυσοίωνα νεύματα της ιδιότροπης Ιστορίας, ανεξέλεγκτα πλήγματα του βίου. Με το μέλημα της απάλυνσης του πόνου που φέρνει η καθηλωτική μοίρα των «χρήσιμων» πλην αδύναμων, με τη φροντίδα της συμπερίληψης, στις παρυφές έστω της κοινότητας, των «άλλων-άχρηστων» που η πρόοδος ξεχνά στο αλύπητο διάβα της ξερνώντας τους στα βρώμικα απόνερά της.

Ησαν δυνατά αυτά. Μια κοινωνία καταστατικά πάνδημου συμφέροντος είχε αντικριστά της μια κοινωνία δυνάμει καθολικού, μη διαιρετού δικαιώματος. Μια κοινωνία που κλονιζόταν κάθε στιγμή από την αχαλίνωτη απληστία των ατόμων «της» για την αστικώ δικαίω κατοχυρωμένη επιδίωξη του κατ' ιδίαν αγοραίου κέρδους και πλουτισμού τους, αναζητούσε ισορροπία στη λιτή, ασκητική συλλογικότητα ενός σώματος που διεκδικούσε το δικαίωμα ύπαρξής του με όρους πολιτικού αυτοκαθορισμού και ελέγχου της ζωής του. Με τους αιματηρούς αγώνες των υποτελών και με μια περίεργη συστροφή του καπιταλιστικού κράτους στην υστερο-φεουδαλική αρχή του noblesse oblige και της παράγωγής του επιείκειας για τους ασθενείς, επιτελείται η υλοποίηση της «τρίτης γενιάς» των κοινωνικών δικαιωμάτων (κατά Marshall), μαζί και το υλικό αποκρυστάλλωμά τους στη μορφή του κοινωνικού κράτους.

Αυτό, με διάφορους τρόπους, ανακατένεμε πλούτο, απένεμε δικαιώματα, διαιτήτευε ισχύ μεταξύ κοινωνικών ομάδων, ρύθμιζε τον κοινωνικό βίο, προσπαθούσε να αποτρέψει ποικιλώνυμους κινδύνους για τη ζωή των ανθρώπων, θεωρώντας τους οργανικά μέλη ενός συνόλου που καθένα δικαιούνταν να ζήσει τη ζωή ενός «gentleman».

Αν κοιτάξει κανείς γύρω του σήμερα δεν θα δει παρά έναν κόσμο επικίνδυνο, αφού γεννά ο ίδιος από παντού απειλή, φόβο, δύσφορη ανημποριά ακόμα και για τους μέχρι χτες δυνάμενους και δυνατούς. Αν η Ιστορία δεν έχει τέλος, είναι επειδή ο άνθρωπος δεν άντεξε ποτέ το έρεβος. Της αγοράς και της σιδερόφρακτης εξουσίας της.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Διαβάστε περισσότερα...

Προστατεύοντας τους κερδοσκόπους

Του Ρούσσου Βρανά

Σε έναν κόσμο...

... που περνιέται για ενάρετος, κάθε αμαρτωλός χαίρεται να βλέπει γύρω του κι άλλους σαν κι αυτόν. Επειδή όσο περισσότεροι γίνονται οι αμαρτωλοί τόσο περισσότερο από το βάρος της αμαρτίας τους φεύγει από τα κεφάλια τους και πέφτει στο κεφάλι του Δημιουργού τους. Ωστε η Ελλάδα δεν ήταν λοιπόν μια «ειδική περίπτωση».

Οι ομοιότητες...

... είναι ειρωνικές. Τα μέτρα που λαμβάνει η Ιταλία (και μάλιστα χωρίς ΔΝΤ), τώρα που νιώθει κι αυτή στον σβέρκο της την καυτή ανάσα των αγορών, σίγουρα μας θυμίζουν κάτι: περικοπές 8,5 δισ. ευρώ στις δαπάνες των υπουργείων έως το 2013, περικοπές 9,5 δισ. ευρώ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση έως το 2013, εξοικονόμηση 1 δισ. ευρώ από τις συντάξεις το 2012, αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών από τα 60 στα 65 χρόνια, παρακράτηση ποσού από τα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου έως και δύο χρόνια μετά τη συνταξιοδότηση των δικαιούχων, μείωση του κόστους του πολιτικού προσωπικού, κατάργηση 34 από τις 110 περιφερειακές κυβερνήσεις και συγχώνευση μικρών δήμων, φόρος.....αλληλεγγύης 5% και 10% για τα υψηλά εισοδήματα, αγορές άνω των 2.500 ευρώ μόνο μέσω τραπέζης, μεταφορά των μη θρησκευτικών επίσημων αργιών τις Κυριακές, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με επιχειρησιακές συμβάσεις. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή συνέβη το απευκταίο: η Ιταλία και η Ισπανία δανείζονται σήμερα ακριβότερα από την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

Οσο θα συνεχίζονται...

... οι επιθέσεις των αγορών εναντίον της Ιταλίας και της Ισπανίας (και αύριο της Γαλλίας) τόσο αυτές οι χώρες θα δυσκολεύονται να δίνουν δισεκατομμύρια στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας για να δανείζονται φθηνότερα οι περιφερειακές χώρες του ευρώ. Γιατί συνέβη το απευκταίο; Επειδή οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης κάνουν τη δουλειά τους: προστατεύουν τους κερδοσκόπους που υπηρετούν. Οποτε οι κυβερνήσεις ζητούν από αυτούς τους «επενδυτές» να απορροφήσουν κάποιες από τις ζημιές που προκάλεσε η κερδοσκοπία τους, οι οίκοι αξιολόγησης κάνουν στις κυβερνήσεις μια προσφορά που αυτές δύσκολα μπορούν να αρνηθούν: ή αφήνετε ήσυχους τους «επενδυτές» ή θάβουμε τα ομόλογά σας. Οι οίκοι δεν κάνουν οικονομία αλλά πολιτική, από τότε που εκχώρησαν σε αυτούς την πολιτική οι κυβερνήσεις. Το σχέδιο αυτής της πολιτικής είναι ένα, λέει ο οικονομολόγος Στιβ Κιν: «η μεγαλύτερη μεταβίβαση πλούτου στην Ιστορία», καθώς αυτοί οι «επενδυτές» φορτώνουν τις ζημιές τους στις χώρες και στους λαούς τους. Μια απύθμενη άβυσσος καταπίνει τα έσοδα ατόμων, επιχειρήσεων, πόλεων, ολόκληρων κρατών, για να καταλήξουν στις τσέπες των κερδοσκόπων. Γι' αυτό η λιτότητα που εφαρμόζουν οι χώρες, μεγάλες ή μικρές, ενάρετες ή αμαρτωλές, είναι πανομοιότυπη. Επειδή υπάρχει σχέδιο.

Το σχέδιο...

... αυτό, όμως, που οι Δημιουργοί του ευρώ επιβάλλουν πιο φανατικά από όλους, καταστρέφει σήμερα ένα άλλο, όπως γράφει το «Kantoos Economics»: «Ενα από τα πιο συναρπαστικά σχέδια στην ανθρώπινη Ιστορία, την ενότητα και τη φιλία των χωρών της Ευρώπης».

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ο ετεροθαλής αδελφός

Του Κωστα Kωστακου (old boy)*

Θα τον κάνουν ταινία. Θα τον κάνουν βιβλία. Θα του κάνουν προτάσεις για γάμο. Θα του γράψουν ερωτικές επιστολές. Αλλες και άλλοι θα τον ερωτευθούν ανεπίδοτα. Κι όλα αυτά χωρίς καν να μπούμε στο ευρύ πεδίο όλων εκείνων που θα τον κάνουν ήρωα· ή στο πολύ ευρύτερο εκείνων που αποστασιοποιούμενοι μεν από τις πράξεις του θα γοητευθούν απ’ τις απόψεις του, οι οποίες δεν ξεφύτρωσαν άλλωστε από τον ουρανό, αλλά από ένα έδαφος όπου καλλιεργούνται συστηματικά το μίσος και ο φόβος για εκείνον που δεν μας μοιάζει. Η μεγάλη πλειονότητα βέβαια θα τον δει ως τέρας. Αλλά χαλάλι ο τρόπος με τον οποίο σε κοιτάζουν, όταν κατορθώνεις να στρέψεις τα μάτια της υφηλίου επάνω του. Είσαι πια ένας άνθρωπος που ξεχώρισε, ένας άνθρωπος σημαντικός, έστω κι αν η φύση της σημασίας σου είναι τερατώδης.

Επειδή σημαντικός είσαι αν σκοτώσεις 76, όχι αν είσαι ένας από τους 76. Δεν θα γυριστούν 76 διαφορετικές ταινίες. Τι διαφορετικό θα είχαν να δείξουν; Ο θύτης έκανε το διαφορετικό, το ασυνήθιστο, το άξιο λόγου. Οι 76 νεκροί είναι μέρος του δικού του λόγου. Ο λόγος του ανήκει, μαζί με την κεντρική θέση πάνω στη σκηνή. Ο καθένας από τους 76 τι να μας πει απ’ τη ζωή του; Βέβαια, αφού το μεγάλο μακελειό έγινε σε εκδήλωση κομματικής νεολαίας, δεν αποκλείεται κάποιος απ’ αυτούς να ήταν ο μελλοντικός πρωθυπουργός της Νορβηγίας. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και τη σπουδαιότητά σου στη ζωή πρέπει να την αποκτήσεις εγκαίρως, αφού μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδεμία σπουδαιότητα σου αναγνωρίζεται από ......την κοινή γνώμη. Διαφορετικά θα ήταν αν σκοτωνόταν ο νυν πρωθυπουργός από τη βόμβα ή η πρώην πρωθυπουργός στο νησί. Την απουσία τους από τις τάξεις των θυμάτων αντισταθμίζει η αλίευση ανάμεσα στους 76 μη σημαντικούς νεκρούς κάποιου από σπόντα σημαντικού, η σημασία του οποίου ως ύπαρξη έγκειται στο ότι ήταν ετεροθαλής αδελφός της πριγκίπισσας Μέτε-Μάριτ. Πριγκίπισσα Μέτε-Μάριτ, ρίξε λίγη από τη λάμψη σου πάνω στη μάζα των νεκρών.

Αρκετά ασχολήθηκα με τα θύματα. Πίσω στον σταρ. Μπορείς να βάλεις μια βόμβα και να σκοτώσεις δεκαπλάσιους. Αλλά είναι κάτι άλλο -κάτι εντελώς άλλο- το να σκοτώνεις εσύ ο ίδιος προσωπικά, έναν έναν, 68 ανθρώπους. Εξήντα οκτώ διαφορετικές πράξεις, εξήντα οκτώ διαφορετικοί φόνοι. Η έκρηξη που σκότωσε τους άλλους οκτώ δεν προξενεί και τόσο εντύπωση ως πράξη. Η Αποκάλυψη στην Ουτόγια είναι άλλης τάξης μέγεθος. Πρέπει να είσαι τρελός για να μπορέσεις να κάνεις κάτι τέτοιο επί τόση ώρα και να μη λυγίζεις; Πιθανότατα. Ο δράστης φέρεται να χαρακτήρισε τις ενέργειές του αποτρόπαιες αλλά ταυτόχρονα απαραίτητες. Πόσο τρελό είναι λοιπόν να σκοτώνεις στο όνομα μιας ιδέας; Τι άλλο συνιστά την καρδιά της ιδεολογίας από την αναγωγή των πάντων σε μια μεγάλη εικόνα, από την ιεράρχηση της μεγάλης ιδέας πάνω από τους συγκεκριμένους ανθρώπους, από την ικανότητα αφαίρεσης; Η αφαίρεση που μπορεί να οδηγεί στην αφαίρεση δικαιωμάτων σε καιρό ειρήνης και στην αφαίρεση ζωών σε καιρό πολέμου. Παρόμοια λόγια με τον φονιά δεν έχουν πει στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσοι και τόσοι πολιτικοί, αρχιστράτηγοι, ιδεολόγοι; Επώδυνες αλλά αναγκαίες θυσίες συγκεκριμένων ανθρώπων στην υπηρεσία αφηρημένων ιδεών.

Είναι κτήνος ο δράστης; Φυσικά. Αλλά κυρίως επειδή έχουμε συνηθίσει οι σφαγές αμάχων να γίνονται από στρατεύματα και όχι από ιδιώτες.

 * Ο κ. Κώστας Κωστάκος διατηρεί το μπλογκ old-boy. blogspot.com.
 kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Διαβάστε περισσότερα...

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω γιόκα μου

να μη σε φτάνουν οι κακοί

σε ποιο νησί του ωκεανού

σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς

και τ' άδικο φωνάξεις

ξέρω πως θα χεις την καρδιά

τόσο καλή τόσο γλυκή

που μες τα βρόχια της οργής

ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα'χεις μάτια γαλανά

θα 'χεις κορμάκι τρυφερό

θα σε φυλάω από ματιά κακή

και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα

της ξυπνημένης.....νιότης

δεν είσαι συ για μάχητες

δεν είσαι συ για το σταυρό

εσύ νοικοκερόπουλο

όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου

το δίκιο φως της αστραπής

κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε

παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν

το φως να το σηκώσουν

δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή

απ' την αλήθεια της σιωπής

χίλιες φορές να γεννηθείς

τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

Κώστας Βάρναλης

Διαβάστε περισσότερα...