Πείνα στον πλανήτη της αφθονίας

Οι τιμές των βασικών ειδών διατροφής θα υπερδιπλασιαστούν μέσα στα επόμενα 20 χρόνια, εκτός και αν οι ηγέτες των κρατών αποφασίσουν να λάβουν δράση με σκοπό τη μεταρρύθμιση του παγκόσμιου επισιτιστικού προγράμματος, προειδοποιεί η μή κυβερνητική φιλανθρωπική οργάνωση Oxfam.

Συγκεκριμένα προβλέπεται ότι μέχρι το 2030 το μέσο κόστος των σιτηρών θα αυξηθεί κατά 120% - 180%. Αυτή η αύξηση θα προκληθεί κατά 50% εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, προβλέπει η Oxfam στη σχετική έκθεση που δημοσιοποίησε, καλώντας τους ηγέτες των κρατών να βελτιώσουν τις ρυθμίσεις της αγοράς τροφίμων και να επενδύσουν σε ένα παγκόσμιο ταμείο για το κλίμα.

«Το σύστημα των τροφίμων πρέπει να αναθεωρηθεί, αν θέλουμε να ξεπεράσουμε τις ολοένα πιο πιεστικές προκλήσεις της κλιματικής αλλαγής, της απότομης αύξησης των τιμών των τροφίμων και της σπανιότητας της γης, του νερού και της ενέργειας», δήλωσε η διευθύνων σύμβουλος της Oxfam, Μπάρμπαρα Στόκινγκ.

Στην έκθεσή της η οργάνωση παρέθεσε τέσσερις περιοχές – Γουεταμάλα, Ινδία, Αζερμπαϊτζάν και ανατολική Αφρική – που ήδη βρίσκονται στη «ζώνη κινδύνου» και αγωνίζονται για να θρέψουν τους κατοίκους τους.

Η Παγκόσμια Τράπεζα προειδοποιεί επίσης ότι.....οι αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων ωθούν εκατομμύρια ανθρώπους σε ακραία φτώχεια. Τον Απρίλιο οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν κατά 36% σε σχέση με τις περυσινές, κυρίως λόγω των προβλημάτων στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. 

«Υπνοβατούμε προς μία αποφεύξιμη εποχή κρίσης» είπε η κυρία Στόκινγκ. Και συμπλήρωσε: «Ενας στους επτά ανθρώπους στον πλανήτη πεινάει καθημερινά παρότι ο κόσμος έχει την ικανότητα να τους ταΐσει όλους». 

Η Oxfam τόνισε ότι ορισμένα από τα μέτρα που οι κυβερνήσεις των κρατών πρέπει να λάβουν άμεσα είναι, μεταξύ άλλων, η αύξηση της διαφάνειας στις αγορές πρώτων υλών, η ρύθμιση των αγορών, η αύξηση των αποθεμάτων τροφίμων και οι επενδύσεις σε μικροκαλλιεργητές και κυρίως γυναίκες.

tovima.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ο «Κανένας» στη δημοκρατία των πλατειών

Του Παντελη Mπουκαλα

Το αυθόρμητο πολλοί το αγάπησαν και το δοξολόγησαν. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους αυθορμητίες, με τους αδέσποτους, δηλαδή με τον αυθορμητισμό όταν παύει να αφορά την περιοχή των ευχολογίων και αποκτά πραγματική υπόσταση, μαζική, πολιτική. Η ρητορεία περί αυθορμητισμού, αυτοδιαχείρισης, αυτοοργάνωσης, αυτοδιεύθυνσης κτλ. ακούγεται πάντοτε έντονη όσο όλα αυτά παραμένουν ανεκδήλωτα ή όταν έχουν λήξει. Το Πολυτεχνείο του 1973 λ.χ. είχε πολύ περισσότερους υμνητές όταν έγινε θρύλος παρά όταν ανήκε στην επικράτεια της ιστορίας, όταν συνέβαινε, οπότε πολλοί εκ των υστέρων σφετεριστών του το αναθεμάτιζαν σαν προβοκάτσια.

Οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στις πλατείες της χώρας μπορεί να χαρακτηριστούν αμήχανες, αφού ακόμα και τα δημοφιλέστερα συνθήματα δεν ικανοποιούν όλους τους συμμετέχοντες ούτε επιδίδονται όλοι σε εκτονωτικές χειρονομίες κατά της Βουλής. Αλλά δεν ήταν δυνατόν να συμβεί αλλιώς, δεδομένου ότι στην αγανάκτηση φτάνουν ίσως όλοι από τον ίδιο δρόμο (τον αδιέξοδο δρόμο του Μνημονίου), αλλά την έξοδο δεν την ορίζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, και οι μισοί δεν βλέπουν καν έξοδο. Εν πάση περιπτώσει, στις συγκεντρώσεις αυτές βλέπουμε ενσώματο το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας το οποίο στις δημοσκοπήσεις καλυπτόταν από την απάντηση «Κανένας», στις δε εκλογές επέλεγε την .....αποχή. Αυτή η σωματική παρουσία, ακόμα και βουβή, είναι αυθεντικά πολιτική. Εξίσου ενδιαφέρουσα, ωστόσο, είναι η αμηχανία που προκάλεσαν οι συγκεντρώσεις αυτές αφενός στο πολιτικό σύστημα, που φοβάται ότι υπερφαλαγγίζεται, αφετέρου στο συνήθως σύστοιχό του σύστημα των μίντια. Να τις καταγγείλουν δεν είναι εύκολο ούτε καν με τους όρους της αγοράς, πολύ δε περισσότερο όταν δεν συντρέχουν οι συχνά επιστρατευόμενοι λόγοι, επεισόδια, παρακώλυση της συγκοινωνίας και του εμπορίου κτλ. Φυσικά, όσοι (κόμματα ή Μέσα) είναι βέβαιοι ότι κατέχουν, μόνον αυτοί, τον λόγο της αληθείας, καταδίκασαν από την πρώτη στιγμή τη «ρηχότητα» των συνθημάτων και, διεκδικώντας το μονοπώλιο της οργής (δηλαδή την κομματική κεφαλαιοποίησή της), έκλεισαν τους αγανακτισμένους σε εισαγωγικά... Από την άλλη δεν λείπουν οι «γραμμιτζήδες», κομματικοί ή μιντιακοί, που διά του εισοδισμού ή του πατερναλισμού επιχειρούν να δώσουν στις εκδηλώσεις το «σωστό περιεχόμενο», το δικό τους δηλαδή. Καθόλου παράδοξο πάντως δεν είναι που ακόμα δεν είδαμε στο Σύνταγμα κανέναν από τους τόσους κυβερνητικούς, του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, οι οποίοι, από την ασφάλεια της τηλεόρασης, διαβεβαιώνουν ότι «θα μπορούσαν να είναι και αυτοί μαζί με τους διαδηλωτές».

Το προς τα πού θα στραφεί η μαζική αγανάκτηση παραμένει προσώρας ανοιχτό ζήτημα. Το ότι κάτι παραμένει ανοιχτό όταν όλα τα υπόλοιπα δείχνουν κλειστά και αδιέξοδα προκαλώντας μια μελαγχολία στα όρια της κατάθλιψης, είναι παραμυθητικό· εξίσου παραμυθητικό με την αντοχή των κινητοποιήσεων και τον ειρηνικό τους χαρακτήρα.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Θέλει να πάει στη Γερµανία

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Αν ήταν θεατρική παράσταση, θα είχε τίτλο «Η Ρουµανία βγήκε από την ύφεση». Και οι ηθοποιοί θα ήταν οι εξής: αντριάν Σοµπάρου. ∆ύο ηµέρες πριν από τα περασµένα Χριστούγεννα, ο 42χρονος ηλεκτρολόγος ξύπνησε στις 3 το πρωί.

Φόρεσε ένα λευκό µπλουζάκι, στο οποίο έγραψε µε µαρκαδόρο: «Μας τσακίσατε.

Σκοτώσατε το µέλλον των παιδιών µας.

Μπορείτε να πάρετε τα χρήµατά µας και τις ζωές µας, αλλά όχι την ελευθερία µας». Πήγε στο κοινοβούλιο, περίµενε σ’ ένα από τα θεωρεία µέχρι να ανεβεί στο βήµα ο πρωθυπουργός κι έπεσε στο κενό από ύψος 7 µέτρων.

Γκεόργκε Ιαλοµιτιάνου. Ο υπουργός Οικονοµικών της Ρουµανίας λέει στην απεσταλµένη του Σπίγκελ ότι η περικοπή των µισθών των δηµοσίων υπαλλήλων κατά 25%, η µείωση των συντάξεων και η αύξηση του ΦΠΑ από 19% σε 24% ήταν απαραίτητα µέτρα για την εξασφάλιση της οικονοµικής και επιχειρηµατικής σταθερότητας. Μιλώντας για την πράξη του Σοµπάρου, τονίζει ότι «αυτός δεν είναι ο .....κατάλληλος τρόπος να εκδηλώνει κάποιος τη δυσαρέσκειά του». 

εουγκεν Νικολαέσκου. Ο αντιπρόεδρος του κεντροδεξιού Εθνικού Φιλελεύθερου Κόµµατος της αντιπολίτευσης και πρώην υπουργός Υγείας θα ήθελε η χώρα του να εφαρµόσει ένα πρόγραµµα λιτότητας από µόνη της, και όχι υπό την πίεση του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου. Το κόµµα του έχει ανάλογες θέσεις µε το κυβερνών συντηρητικό ∆ηµοκρατικό Φιλελεύθερο Κόµµα, αλλά συµµάχησε µε τους σοσιαλδηµοκράτες για να επιστρέψει στην εξουσία. «Ηταν φοβερό το πώς έπεσε ο Σοµπάρου, άνοιξε τα χέρια του σαν αεροπλάνο», θυµάται. «Από τότε, όποτε λαµβάνουµε µια απόφαση, σκεπτόµαστε τι θα έλεγε αυτός ο άνδρας». 

Μάριους Πέτκου. Ο επικεφαλής της ρουµανικής ΓΣΕΕ πιστεύει ότι «οι Ρουµάνοι θα έπρεπε να εκδηλώσουν εντονότερα τη δυσαρέσκειά τους, χωρίς τη βία που βλέπουµε στην Ελλάδα, αλλά µε µεγαλύτερο πάθος». Η χώρα του, σηµειώνει, χρησιµεύει ως εργαστήρι δοκιµής νεοφιλελεύθερων λύσεων, όπως η πλήρης απελευθέρωση της οικονοµίας και η ελαστικοποίηση της εργασίας. Ο ίδιος, πάντως, τελεί υπό δικαστική επιτήρηση εδώ κι έναν µήνα µε την κατηγορία ότι πήρε «µίζα» 40.000 δολαρίων. Κατηγορίες για διαφθορά έχουν απαγγελθεί εναντίον πολλών ακόµη νυν και πρώην υπουργών, δηµάρχων και άλλων στελεχών. 

Ιον τίριακ. Ο 72χρονος πρώην µάνατζερ του τενίστα Μπόρις Μπέκερ και ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Ρουµανία επέστρεψε πρόσφατα στη χώρα του από τη Γερµανία. Οπως λέει, τον χτύπησε κι αυτόν η κρίση. Πριν από τρία χρόνια, ήταν τρεις φορές πλουσιότερος. ∆εν παραπονιέται όµως. Τρώει τρεις φορές την ηµέρα και µπορεί να πληρώνει το καύσιµο για το αεροπλάνο του. 

∆εν είναι παράσταση, είναι αλήθεια. Ο Αντριάν Σοµπάρου επέζησε από την πτώση. Εχει µια λάµα από τιτάνιο στο κρανίο του, κουτσαίνει λίγο κι έχει χάσει την αίσθηση της όσφρησης. Ο 15χρονος γιος του, που πάσχει από αυτισµό και τα φάρµακα που παίρνει είναι όλο και πιο ακριβά, επαναλαµβάνει συνέχεια: «Θέλω να πάω στη Γερµανία».

LINK: http://diastaseis.blogspot.com
tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τὸ Ψωμί - Μίλτος Σαχτούρης

Ἕνα τεράστιο καρβέλι, μιὰ πελώρια φραντζόλα ζεστὸ ψωμί, 

εἶχε πέσει στὸ δρόμο ἀπὸ τὸν οὐρανό,

ἕνα παιδὶ μὲ πράσινο κοντὸ βρακάκι καὶ μὲ μαχαίρι

ἔκοβε καὶ μοίραζε στὸν κόσμο γύρω,

ὅμως καὶ μία μικρή, ἕνας μικρὸς ἄσπρος ἄγγελος. 

κι αὐτὴ μ᾿ ἕνα μαχαίρι ἔκοβε καὶ μοίραζε

κομμάτια γνήσιο οὐρανὸ

κι ὅλοι τώρα τρέχαν σ᾿ αὐτή, λίγοι πηγαῖναν στὸ ψωμί,

ὅλοι τρέχανε στὸν μικρὸν ἄγγελο ποὺ μοίραζε οὐρανό!

Ἂς μὴν τὸ κρύβουμε.

Διψᾶμε γιὰ οὐρανό.

Διαβάστε περισσότερα...

Η ανθρώπινη πολυπλοκότητα

Της Pιτσας Mασουρα

Μα τι χίμαιρα που είναι ο άνθρωπος! Πλάσμα πρωτόφαντο, τέρας, χάος, αντιφατικό υποκείμενο, θαύμα! Κριτής των πάντων, ανόητο σκουλήκι, θεματοφύλακας της αλήθειας, βόρβορος αβεβαιότητας και πλάνης, δόξα και απόβλητο του σύμπαντος. Ποιος θα ξεδιαλύνει το μπέρδεμα αυτό; (Μπλεζ Πασκάλ φωτ.). 

Σε μια βαριά ατμόσφαιρα όπως είναι η σημερινή, με τα κουράγια μειωμένα, τα ερωτηματικά τεράστια, σαν μάτια γαλής μέσα στη νύχτα, με τους φόβους δικτυωμένους λες σε φανταστικό Διαδίκτυο, άνθρωποι έξω από το κάδρο της ατομικής και συλλογικής παραμυθίας, ψάχνουμε για στοιχειώδεις απαντήσεις ως προς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μας. Γιατί έως χθες περνούσαμε το τομάρι μας για θαύμα, θεματοφύλακα της αλήθειας και του φωτός, δόξα του σύμπαντος, όπως λέει ο Πασκάλ. Οχι ότι φταίγαμε γι’ αυτή την έπαρση. Ηταν εκείνο το καταραμένο τσιπάκι που νύχτα μάς εμφύτευσαν στον εγκέφαλο και οι κινήσεις μας τέθηκαν υπό πλήρη έλεγχο! Αυτός είναι ο δρόμος, μας είπαν, κι εμείς δεν είχαμε λόγο να διαφωνούμε, αφού δεν υπήρχαν ορατοί φραγμοί μπροστά μας.

Τελικά, δεν ήμασταν το θαύμα της οικουμένης, ούτε οι ωραίοι του Σύμπαντος. Αντιθέτως, υπήρξαμε άνθρωποι χαοτικοί, δίχως φανερές εκδηλώσεις συμπόνοιας, δίχως περίσσευμα ανθρωπιάς, με τάσεις κυνισμού, αδιαφορίας, ασυνεννοησίας. Και παρ’ ότι γνωρίζαμε πόσο σημαντική ήταν στην εποχή μας η συσσώρευση γνώσεων, δύσκολα κατανοούσαμε το τι τελικά σημαίνει άνθρωπος. Το ’χει πει ο Χαϊντέγκερ: «Οσο περισσότερες γνώσεις αποκτούμε, τόσο λιγότερο κατανοούμε το ανθρώπινο ον». Είναι πέρα για πέρα αληθινή αυτή η διαπίστωση και δεν είναι θέμα μόρφωσης ή ημιμόρφωσης. Είναι νομίζω αυτό που ο.....Γάλλος διανοητής Εντγκάρ Μορέν (φωτ.) αναφέρει στο βιβλίο του «Η Μέθοδος»: η υποκειμενική εξίσωση Εγώ-Πρώτο πρόσωπο είναι τόσο προσωπική όσο και αναπαλλοτρίωτη. Φαντάζομαι εννοεί το υπερτροφικό και περίκλειστο εγώ μας ο 90χρονος Μορέν, βαθιά ευαίσθητος άνθρωπος που μετείχε σε συνέδριο στο Μουσείο της Ακρόπολης με θέμα «Πολιτισμός και βαρβαρότητα, επικοινωνία και σύγχρονη κοινωνία».

Πόσα χρόνια τώρα αναμασάμε τις ίδιες λέξεις, την ίδια θεματολογία. Πολιτισμός και βαρβαρότητα. Πόσα βιβλία έχουν γραφτεί γι’ αυτή την άγονη σχέση ανάμεσα στην πρόοδο του ανθρώπου και τη βαρβαρότητα, την εμμονή στα ένστικτα, στα χαρακτηριστικά του ανθρώπου των σπηλαίων! Πόσες αναλύσεις για το τι ήταν η βαρβαρότητα για τους αρχαίους και τι για τους σύγχρονους πολίτες. Αν θα μπορούσαμε να παραδειγματιστούμε από τον Αινεία ή τον Σωκράτη, ή από το τόσο διαυγές μήνυμα που άφησαν πίσω τους οι παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ού αιώνα. Και να που βρισκόμαστε ξανά σε σημείο εκκίνησης, με τον Εντγκάρ Μορέν να μας θυμίζει ότι η ανθρωπότητα δεν γεννάει ανθρωπιά. Ναι, αλλά η ανθρωπιά από μόνη της λέει ελάχιστα χωρίς τον διάβολό της, την απανθρωπιά. Μήπως η απανθρωπιά δεν είναι ένα βαθιά ανθρώπινο χαρακτηριστικό; Εμείς οι Ελληνες το ζούμε συχνά πια στους δρόμους της πρωτεύουσας, οι ξένοι το βιώνουν σε διαφορετικά επίπεδα. Ο κόσμος επίσης. Ενδεχομένως διαφέρουν οι μέθοδοι, η ουσία όμως παραμένει. Η ανθρώπινη πολυπλοκότητα είναι συνυφασμένη με την υπαρξιακή προσέγγιση, τη γέννηση, την αγωνία, την ηδονή, τον πόνο, την έκσταση, τον θάνατο, εξ ου και οι αντιδράσεις, η βία, η ατιμωτική συμπεριφορά στον συνάνθρωπο.

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Στάλινγκραντ υπήρξε η μεγαλύτερη νίκη και μαζί η μεγαλύτερη ήττα της ανθρωπότητας. Η μεγαλύτερη νίκη, επειδή έπληξε τελειωτικά τη ναζιστική Γερμανία, και η μεγαλύτερη ήττα, επειδή εδραίωσε τον σταλινικό δεσποτισμό και ενίσχυσε επί μισόν αιώνα τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό. Το διπλό παιχνίδι των κρατών και των ανθρώπων είναι απρόβλεπτο και αβέβαιο. Αν η μόνη μας ελπίδα είναι καταστροφική, τότε η σωτηρία βρίσκεται στην καταστροφή, με την προϋπόθεση, όμως, ότι θα την αποφύγουμε στο παραπέντε. Στο παραπέντε βρισκόμαστε και τώρα. Κι αν γίνουμε λίγο ευφάνταστοι, ας αντικαταστήσουμε το Στάλινγκραντ με μια πόλη - κράτος της αρεσκείας μας, από αυτές που σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο. Προ ημερών στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς, παρακολουθώντας τα έργα του Ιωάννη Αλταμούρα, το μάτι μου έπεσε σε πίνακα της μητέρας του Ελένης Μπούκουρα (φωτ.). Ο πίνακας φέρει τον τίτλο «Απελπισία» και είναι ίσως ο μοναδικός που μ’ έκανε να κυρτώσω, αναλογιζόμενη πόσο μεγάλες είναι οι αποστάσεις που θέλουμε όλοι να κρατήσουμε από τη σημερινή πραγματικότητα.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η επιστροφή της αντιύλης

Από την ύλη και την αντιύλη που σχηματίστηκε μετά το Big Bang (Μεγάλη Εκρηξη), στο σύμπαν παρέμεινε μόνο η ύλη.

Σήμερα, οι φυσικοί του ευρωπαϊκού ερευνητικού κέντρου CERN έχουν παγιδεύσει αντιυδρογόνο σε ένα μαγνητικό πεδίο, για να μπορέσουν να μελετήσουν τη φύση της αντιύλης.

Οι ερευνητές κατάφεραν να δημιουργήσουν και να παγιδεύσουν αντιυδρογόνο. Εστω κι αν πρόκειται μόνο για 38 αντιάτομα, τα οποία διατηρήθηκαν για 172 χιλιοστά του δευτερολέπτου, το γεγονός δεν παύει να προκαλεί αίσθηση. Τα αντιάτομα είναι, όντως, εξαιρετικά δύσκολο να δαμαστούν, καθώς εξαφανίζονται το ίδιο χιλιοστό του δευτερολέπτου που έρχονται σε επαφή με «συνηθισμένη» ύλη.

Οταν η αντιύλη ελέγχεται, μπορούμε να μελετήσουμε τον τρόπο συμπεριφοράς της. Οι ερευνητές επιδιώκουν να συγκρίνουν το αντιυδρογόνο, με το σύνηθες υδρογόνο για να δουν αν υπάρχει διαφορά στον τρόπο με τον οποίον τα αντιάτομα αντιδρούν με τα φωτόνια. «Αν βρούμε κάποια διαφορά ανάμεσα σε υδρογόνο και αντιυδρογόνο, σημαίνει ότι έχουμε παραβλέψει κάτι στο λεγόμενο πρότυπο μοντέλο για το πώς είναι κατασκευασμένο το σύμπαν» λέει ο .....Τζέφρεϊ Χανγκστ, ο οποίος ηγείται του πειράματος στο CERN.

Το αποτέλεσμα μπορεί να βοηθήσει τους φυσικούς να κατανοήσουν γιατί τα πάντα γύρω μας αποτελούνται από ύλη και γιατί δεν έχουμε παρατηρήσει αντιύλη στη φύση. Πρόκειται πράγματι για μυστήριο, διότι έπρεπε να υπάρχει ίση ποσότητα ύλης και αντιύλης. «Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αυτή την ασυμμετρία» λέει ο Τζέφρεϊ Χανγκστ. «Αναζητούμε μια νέα φυσική, πράγματα που δεν σκέφτηκε κανείς πριν» προσθέτει.

Το αντιυδρογόνο είναι το απλούστερο αντιάτομο. Ενώ ένα συνηθισμένο άτομο υδρογόνου αποτελείται από ένα ηλεκτρόνιο δεσμευμένο σε ένα πρωτόνιο, το αντιυδρογόνο διαθέτει ένα ποζιτρόνιο -το αντισωματίδιο του ηλεκτρονίου- δεσμευμένο σε ένα αντιπρωτόνιο.

Τα ποζιτρόνια εκπέμπονται σε ορισμένες μορφές ραδιενεργού διάσπασης και τα αντιπρωτόνια μπορούν να δημιουργηθούν όταν παρέχεται ενέργεια στα πρωτόνια μέσα σε έναν επιταχυντή σωματιδίων και κατόπιν συγκρούονται με μέταλλο. Αργότερα έγινε ρουτίνα η παραγωγή αντιπρωτονίων και ποζιτρονίων, αλλά παραμένει δύσκολο να τα συνδυάσει κανείς σε αντιυδρογόνο, όπως και να διατηρήσει τα αντιάτομα.

Στο CERN, γεννήθηκαν τα πρώτα αντιάτομα που έφτιαξε ποτέ ο άνθρωπος, το 1995. Τα εννέα άτομα αντιυδρογόνου που δημιουργήθηκαν τότε εξαφανίστηκαν με μια ταχύτητα που πλησίαζε εκείνη του φωτός και χρειάστηκαν μόλις 40 δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου για να συγκρουστούν με ύλη και να καταστραφούν.

Το 2002, άρχισε να χρησιμοποιείται ένα νέο μηχάνημα: ο επιταχυντής αντιπρωτονίων. Ετσι έγινε δυνατόν να εμποδιστούν τα αντιπρωτόνια πριν από τη συνάντησή τους με τα ποζιτρόνια, και οι ερευνητές μπόρεσαν να παράξουν χιλιάδες αντιάτομα. Δεν μπόρεσαν, ωστόσο, να διατηρήσουν για πολύ τα αντιάτομα και δεν είναι δυνατόν να πειραματιστούν με αυτά πριν ακινητοποιηθούν.

Σήμερα είναι η πρώτη φορά που παγιδεύονται αντιάτομα. Στο νέο πείραμα ALPHA, το οποίο διεξήχθη το φθινόπωρο του 2010, οι φυσικοί συνένωσαν δέκα εκατομμύρια αντιπρωτόνια με ποζιτρόνια. Δόθηκε στα σωματίδια ένα δευτερόλεπτο να σχηματίσουν ζεύγη και να μετατραπούν σε αντιυδρογόνο και οι ερευνητές κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν στην ατομοπαγίδα μόλις 38 από το σύνολο των ατόμων αντιυδρογόνου.

Τα σταθερά, ηλεκτρικώς ουδέτερα, άτομα αντιύλης ακινητοποιήθηκαν από ισχυρά μαγνητικά πεδία, τα οποία δημιουργήθηκαν από έναν υπεραγώγιμο πλανήτη. Η σύλληψή τους έγινε μόνον όταν οι ερευνητές κατάφεραν να απορροφήσουν τόσο πολλή κινητική ενέργεια από αυτά, ώστε να αποκτήσουν θερμοκρασία μόλις μισού βαθμού πάνω από το απόλυτο μηδέν. Τα αντιάτομα ελευθερώθηκαν αρκετά σύντομα πάλι, κι έτσι μπόρεσαν να συγκρουστούν ελεύθερα με ύλη και να εκπέμψουν χαρακτηριστική ακτινοβολία, η οποία καταγράφηκε από ανιχνευτές. Αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος με τον οποίον μπορούσαν οι ερευνητές να σιγουρέψουν ότι τα αντιάτομα είχαν συλληφθεί.

Αυτό το επιτυχημένο πείραμα χρειάστηκε έξι χρόνια προετοιμασίας, αλλά είναι το πρώτο από μια σειρά πειραμάτων.

Το επόμενο βήμα είναι να μετρηθούν τα επίπεδα ενέργειας του αντιυδρογόνου, για να τα συγκρίνουν με το συνηθισμένο υδρογόνο. Οι ερευνητές θέλουν να μάθουν σε ποια συχνότητα των φωτονίων τα αντιάτομα απορροφούν ή εκπέμπουν ενέργεια. Οταν συμβεί αυτό, θα μάθουν και αν το υδρογόνο είναι ακριβές είδωλο του αντιυδρογόνου και το αντίστροφο. Αν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε ο κόσμος της φυσικής θα γνωρίσει πραγματικούς κλυδωνισμούς και θα αρχίσει να διαμορφώνεται μια εντελώς νέα θεωρία για το σύμπαν.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ανταγωνιστικότητα

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Στο σημείο όπου βρίσκεται, ολοφάνερα απελπιστικό, η ελληνική κοινωνία χρειάζεται πλέον αρκετό θάρρος για να δεχτεί το αυτονόητο: ότι ειδικά σαν τέτοια, δηλαδή κοινωνία, δεν μπορεί παρά να συγκροτείται γύρω από έναν λίγο-πολύ συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου ο οποίος, επισήμως, καταργήθηκε.

Μετά βίας θα λέγαμε ότι το ίδιο ισχύει, π.χ., για τους Γερμανούς, πάντοτε πρόθυμους να φτιάξουν την τέλεια μηχανή.

Η ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ συγκατοίκηση των διαφορετικών ανθρώπινων τύπων που ζουν στην κατ' όνομα Ενωμένη Ευρώπη υποτίθεται πως θα αντλούσε τις εγγυήσεις της απ' το ενιαίο όραμα ενός μεγάλου πλουραλιστικού έθνους θεμελιωμένου σε μια κοινή πολιτισμική και ανθρωπιστική παράδοση, ενός έθνους που -έτσι μας έλεγαν- θα ερχόταν σε θέση ισότιμου συνομιλητή με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και τους αναπτυσσόμενους γίγαντες της Ανατολής. Μ' άλλα λόγια, η θέση περιωπής της Ευρώπης θα εξασφαλιζόταν ακριβώς στο μέτρο που αυτή θα παρέμενε το λίκνο του σεβασμού προς τις αποκλίσεις, απ' όπου θα πήγαζε η πολιτική της νομιμοποίηση.

ΚΑΤΙ τέτοιο δεν συνέβη ούτε κατ' ελάχιστον. Το εγχείρημα της εξομάλυνσης των αντιθέσεων, προς την.....κατεύθυνση μιας ευεργετικής πολυεθνικής σύνθεσης, ανέλαβαν αυτομάτως οι δυνάμεις εκείνες που σκόπευαν, εξ αρχής και χωρίς προσχήματα, να το εξαντλήσουν στη σφαίρα της οικονομίας. Ομως η οικονομία δεν ήταν πια ευρωπαϊκή ή αμερικανική, ήταν απλώς μια λειτουργία συσχετισμών σε παγκόσμια κλίμακα, ένας διαρκής πλειστηριασμός συμφερόντων ανάμεσα σε απρόσωπους τομείς που μάχονταν για την παραγωγή και κατανομή πραγματικών και φαντασιακών κερδών ή κινδύνων, ανεξαρτήτως των συνεπειών που επέφερε αυτή η λυσσαλέα επιδίωξη στην ηθική και ψυχική ταυτότητα των εμπλεκομένων μαζών. Η οικονομία ήταν καθαρός τζόγος.

ΕΤΣΙ φτάσαμε ταχύτατα, και πολύ ευρωπαϊκά, τουτέστιν αμερικάνικα, στη θρησκευτική εξιδανίκευση της ιδέας μιας εξοντωτικής ανταγωνιστικότητας δίχως όρια, στην οποία οι καλοθελητές αντιπαραθέτουν υποτιμητικά την τεμπελιά των λαών του νότου, ήδη διάσημη από τότε που ο Χίτλερ έκανε τα καυστικά του σχόλια για την επιπολαιότητα των Ιταλών συμμάχων του. Τα επακόλουθα έδειξαν ότι η οικονομική ενοποίηση των χωρών της Ευρώπης, πέρα απ' το νομισματικό πρώτο βήμα και τους περίφημους ελεγκτικούς μηχανισμούς και θεσμούς, με των οποίων τα παρασιτοκτόνα μάς ψεκάζουν καταιγιστικά οι τηλεοράσεις, η ενοποίηση λοιπόν απέτυχε παταγωδώς.

ΠΕΤΥΧΕ, ωστόσο, σ' ένα άλλο επίπεδο που, περιέργως, αν και εξακολουθούμε να το ταυτίζουμε αφελώς με την οικονομία, είναι στην ουσία πολιτισμικό, δηλαδή αφορά τις διαμεσολαβημένες επιδράσεις της κρίσης στη συνείδηση των Ευρωπαίων και στον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουν να σκέφτονται: με τη σύμπραξη των τραπεζών, των ΜΜΕ και των κυβερνήσεων, αυτή η κατάκτηση θριαμβεύει στο φοβερό γεγονός ότι, απ' την Ιρλανδία μέχρι την Ελλάδα, οι πάντες συζητούν μέρα-νύχτα για τα επιτόκια των δανείων και τις δόσεις, διαφωνούν για την ανταγωνιστικότητα και τις εγγυήσεις, θρηνούν για τα ελλείμματα και τους στατιστικούς πίνακες -οτιδήποτε άλλο έπαψε να υπάρχει διά νόμου. Αυτό είναι μια νίκη που πρέπει να τους αναγνωρίσουμε.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ας φύγουν...

Tης Μαριας Κατσουνακη

Χθες, η Αθήνα παρουσίαζε την εξής εικόνα: νωρίς το πρωί, η Κηφισίας (στο ρεύμα καθόδου) ήταν κλειστή από λίγους εργαζομένους στον ΟΤΕ. Μόλις απελευθερώθηκε η Κηφισίας, έκλεισε η Μεσογείων στο ύψος του Nοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν» από διαμαρτυρόμενους γιατρούς και νοσηλευτές. Στο Σύνταγμα παρέμεναν οι «Αγανακτισμένοι».

Αδιέξοδο. Κάτοικοι εγκλωβισμένοι απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει. Το αδιέξοδο είναι πέρα από τον θυμό ή την αντιπαράθεση με τον προνομιακό συνδικαλισμό του ΟΤΕ, πέρα από το, εκ πρώτης όψεως, δίκαιο των εργαζομένων στο «Ερρίκος Ντυνάν», πέρα από το αντιφατικό, αλλά ζωντανό και συμμετοχικό, κίνημα των «Αγανακτισμένων». Νέοι τρόποι πολιτικής έκφρασης, αταξινόμητοι ακόμη και απρόβλεπτοι, προσπαθούν να στείλουν ένα διαφορετικά αρθρωμένο μήνυμα: «Δεν είμαστε μέρος της βαθιάς πολιτικής κρίσης, βιώνουμε τις συνέπειές της».

Τι θα φέρει η αυθόρμητη συνάθροιση στο Σύνταγμα, εξαρτάται από την αντίδραση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, το οποίο εμφανίζεται με αδρανοποιημένα ανακλαστικά. Η κοινωνία και η πολιτική έχουν διαφορετικά σημεία θραύσης. Η μοίρα, όμως, είναι κοινή και αλληλοπροσδιοριζόμενη. Οσο και να φαίνεται ότι οι πορείες είναι διαφορετικές και η συνθήκη εμπόλεμη, μόνο η σύνθεση και συνάρθρωση θα μπορέσει να δώσει λύση. Αρκεί το πολιτικό να συνδεθεί με την πολιτική και το δίκαιο να γίνει......πιστή έκφραση των αναγκών της κοινωνίας.

Η παράνοια, η κατάθλιψη, ο αναβρασμός και το αίσθημα ότι είμαστε κλεισμένοι σαν μύγες σε βάζο προκύπτουν από αυτόν ακριβώς το συθέμελο κλονισμό, την εμφάνιση της απόλυτης αδυναμίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας να συνενώσει τις αντιθέσεις. Χωρίς ενοποιητικό κέντρο, πώς μπορεί να πορευθεί μια κοινωνία, ένα κράτος; Να βηματίσει, έστω και ασταθώς αλλά συντεταγμένα, στην κρίση, να συναντηθεί με σταθερές και αξίες;

Η αίσθηση της πολυδιάσπασης που γεννάει η απουσία ενορχηστρωτή λειτουργεί διαλυτικά, εντείνοντας τη σύγχυση. Δεν πρόκειται για γόνιμη πολυφωνία που κυοφορεί προσδοκία. Οι πάσης φύσεως «αγανακτισμένοι» δεν έχουν μπροστά τους το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας. Το αύριο είναι ανοιχτό, αλλά δυσοίωνο.

Η Αθήνα, χθες, ήταν μουδιασμένη. Η μπόρα δεν ήταν καθαρτική, οι δίοδοι δεν ήταν μόνο πραγματικά κλειστές σε δύο βασικές αρτηρίες της πόλης, αλλά και συμβολικά. Αν δεν συντονιστούν κοινωνία και πολιτική, επαναδιατυπώνοντας αρχές και αξιώματα, τίποτα δεν θα μπορέσει να ανατάξει τον διαρρηγμένο ιστό, να αναπληρώσει τη χαμένη ισχύ όχι μόνον της ηγεσίας, αλλά και του λαού.

Προς το παρόν, το μόνο που δοκιμάζεται είναι η κοινωνική ανοχή και αντοχή. Μέσα από στερεότυπα, φθαρμένα και χιλιοειπωμένα λόγια πολιτικών αρχηγών, δηλώσεις ίδιες, που έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει σε ηπιότερες συνθήκες, δεν αντιμετωπίζεται το τσουνάμι της οικονομικής κρίσης. Αν δεν έχουν τι να πουν, ας φύγουν. Ούτως ή άλλως, το μόνο που κάνουν είναι να εντείνουν τον θυμό και το αδιέξοδο.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Διαμαρτυρία

Στίχοι - Μουσική – Eκτέλεση : Active Member

Oρκίζομαι για πρώτη φορά στην ζωή μου

πως ξεφεύγω μια που χρόνια είχα αρχή μου

να μην τραγουδήσω με στίχο ελληνικό,

μα το κάνω για να νιώσετε ό,τι κι αν πω.

Nτρέπομαι γι' αυτό που κάνω, μα δε μπορώ,

θέλω να καταλάβετε όλοι αυτά που θα πω,

μια διαμαρτυρία που κάνω απ' τα βάθη της ψυχής μου,

μιλάω για αυτά που αλλάξαν την πορεία της ζωής μου.

Xρόνια τώρα αυτός ο τόπος με μεγαλώνει

με πόνο μ' αγωνία και μ' αργοσκοτώνει.

Eίδα τα όνειρά μου να γκρεμίζονται μπροστά μου,

είδα να πονάει να υποφέρει η γενιά μου…

Φτιαχτά όλα τα εμπόδια που μπροστά μου βρεθήκαν,

μιλημένοι όλοι εκείνοι που πολλά μ' αρνηθήκαν.

Στημένες καταστάσεις ζούμε χρόνια τώρα.

δε νομίζετε πως έφτασε η ώρα

Γι' αυτό βγείτε στους δρόμους και φωνάξτε και οι άλλοι,

σηκώστε επιτέλους λιγάκι κεφάλι

σ' αυτούς που χρόνια τώρα μας βασανίζουν,

σ' αυτούς που τη τύχη, τη ζωή μας ορίζουν.

Εσύ τους έχεις βάλει εκεί που είναι τώρα

για να ταλαιπωρούν ακόμα αυτή την χώρα.

Εσύ τους ανέχεσαι στα μπαλκόνια

να κελαηδάν όλη την ώρα σαν τ' αηδόνια.

Γι' αυτούς δουλεύεις, γι' αυτούς σπουδάζεις

και την ζωή σου απ' τα νερά σου βγάζεις.

Γι' αυτούς με το καλό σου φίλο μαλώνεις,

φθείρεσαι και σιγολιώνεις.

Ανοίγεις την T.V. για να ακούσεις ειδήσεις,

φυτιλιάζεσαι και αρχίζεις να βρίζεις·

μ' όλα αυτά που γίνονται γύρω σου πάλι,

ξέσπασε, άκου το Μιχάλη.

Βγάλε από μέσα σου αυτά που σε καίνε

και άσε τους άλλους για σένα να λένε

πως είναι αργά, περάσαν τα χρόνια.

Κάνε επιτέλους το δικό σου αγώνα

Κάνε εσύ το πρώτο βήμα,

στο φωνάζουν όλοι πως είναι κρίμα.

Τόσα χρόνια περνάνε χαμένα,

πάλεψε για να 'ναι τ' άλλα ευτυχισμένα.

Σεβόμαστε όλους τους παλιούς αγώνες

που θα μείνουν πάντα στους αιώνες.

Μα δε μπορούμε με τα παλιά ναζούμε,

μπροστά βλέπουμε και προχωρούμε.

Βάζουμε νέους στόχους στην ζωή μας

και θέλουμε να είσαστε πάντα μαζί μας.

Τα όνειρά μας ήταν κάποτε όνειρα σας,

σεβαστείτε λίγο την γενιά σας.

Άλλους η εξουσία, άλλους το χρήμα

σας αρρώστησε και είναι κρίμα.

σκοπός της ζωής σας τώρα μένει

να βλέπετε τον διπλανό σας να πεθαίνει.

Σαν αποτέλεσμα του δικού σας αγώνα

ο πόνος, η φτώχεια, η διχόνοια.

Ανθρώποι μεταξύ τους δε μιλιούνται,

όλοι νοικιάζονται και όλοι πουλιούνται.

Φοβάται ο κόσμος ν' αντιδράσει,

φοβάται να μιλήσει, να σκεφτεί, να δράσει.

Δώσατε εξουσία σ' αυτούς που δε πρέπει,

η γενιά μας δε το επιτρέπει.

Δε σημαίνει για μας τίποτα μια στολή,

μια εικόνα, μια αυστηρή περιβολή.

'Όλοι οι ανθρώποι για μας είναι ίσοι,

εσείς σπείρατε μονάχα τα μίση.

Μας πάτε ταξίδι σ' άλλες εποχές,

κάθε φορά που γίνονται εκλογές.

Εκεί που τον καθένα σας συμφέρει,

το μυαλό μας προσπαθεί να φέρει.

Κι η Ελλάδα πονάει και ο ξένος γελάει,

και ας είναι αυτός η αιτία γι' αυτά που περνάει.

ας ευχηθούμε το κακό να μην κρατήσει,

και ας βρεθεί ένας τίμιος την χώρα αυτή να κυβερνήσει.

Διαβάστε περισσότερα...

H Ιστορία χτυπάει την πόρτα των ανθρώπων

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Μερικές φορές...

... σε κρίσιµες εποχές, η Ιστορία χτυπάει την πόρτα των ανθρώπων και τους καλεί να αποφασίσουν αν θα πάρουν τον κατήφορο που οδηγεί στην άβυσσο ή αν θα στήσουν αυτί σε µιασταθερή και νηφάλια φωνή που δείχνει τη µοναδική διέξοδο. Συνήθως, αυτή η φωνή φτάνει στ’ αυτιά µας µονάχα όταν είναι πια πολύ αργά, εκ των υστέρων. Αυτή τη φορά, η φωνή είναι τόσο δυνατή, που αντηχεί από άκρη σε άκρη της ηπείρου. Και είναι µια φωνή νεανική.

Για πρώτη φορά...

... από την εκδήλωση της οικονοµικής κρίσης, η νεολαία της ανεργίας και της προσωρινής εργασίας βγαίνει τόσο εντυπωσιακά στο πολιτικό προσκήνιο της Ευρώπης. Το κίνηµά της θα µπορέσει άραγε να αποκτήσει ένα ιστορικό νόηµα; αναρωτιόταν τις προάλλες η γαλλική εφηµερίδα «Ουµανιτέ». Οινέοι πουέβγαλε στους δρόµους η οικονοµική κρίση απορρίπτουν τους τραπεζίτες και τη διαφθορά, τα µεγάλα πολιτικά κόµµατα και τις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται την κρίση εφαρµόζοντας στα τυφλά άκαρπες και αντιλαϊκές πολιτικές λιτότητας. «Μας παίρνετε τα λεφτά, σας παίρνουµε τους δρόµους!» έγραφε ένασύνθηµα τωννέων τηςΙσπανίας. ∆είχνουν έναν δρόµο ανυπακοής καιαντίστασης στηλεηλασία του.......∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τηςΕυρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που, µόλις σωριαστεί µιαχώρα κάτωαπό το αφόρητοβάρος τουχρέους, περιφέρουν το πτώµα της σανφόβητρο γιανα τροµάξουντους υπόλοιπους ευρωπαϊκούςλαούς. Ποιοι είναι όµως οι πραγµατικά φοβισµένοι; 

Αυτοί...

... που κρατούνστα χέρια τουςτις τύχες του κόσµου ισχυρίζονται πως έχουν υπό τον έλεγχό τους την Ιστορία. Οµως, ο ισχυρισµός τους αποδεικνύεται ύβρις, καθώς τα πράγµατα ξεφεύγουνολοένα και περισσότερο από τονέλεγχο της ολιγαρχίας τηςπολιτικής και του χρήµατος.Επέβαλαν τηναπολυταρχία των αγορών. Πλούτισαν από την εξαθλίωσητων λαών.Επινόησαν φονικά κερδοσκοπικά εργαλεία. Κατέστρεψαν το µέλλον ολόκληρων γενεών. Εξαγόρασαν κυβερνήσεις και κόµµατα. ∆ιέφθειραν κράτη, συνδικάτα, θεσµούς. Ποιος πιστεύει πραγµατικά πως ηανυπακοή καιη αντίστασησε εκείνουςπου ληστεύουν τον πλούτο τωνχωρών τους θα υποχωρήσει, ενώ θα βγαίνουν ολοένακαι πιο πολλοί άνεργοι στους δρόµους και θα γίνονται ολοένα καιπιο συντριπτικέςοι συνέπειες της κρίσης; Ποιος πιστεύει σοβαρά πως οι πολίτες θαεξακολουθήσουννα στέκονταιπειθήνια στην ουρά,περιµένοντας τη σειρά τους για νατους ξεσκίσουν τις σάρκεςµε τις οποίες τρέφεται η ολιγαρχία τουχρήµατος; ∆ενθα ήταν ρεαλιστικό. Γιατί τα πράγµατα έχουν πια αρχίσει να ξεφεύγουν από τα χέρια αυτής της ολιγαρχίας καιτου πολιτικού προσωπικού της. Και περνούν στα χέρια νέων ανθρώπων που τολµούννα κοιτάξουν πέρα από τον ορίζοντα. Η ουτοπία γίνεται ο ρεαλισµός της εποχής µας. 

Οι πραγµατικοί...

... ρεαλιστές δεν είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η µατιά τουςπρέπει ναστέκεται στον ορίζοντα,αλλά εκείνοι πουκοιτάζουν πέρα από αυτόν, έλεγεο φιλόσοφος Ανρί Λεφέβρ. Επειδή µόνο αυτοί θα µπορέσουν να αλλάξουντον κόσµο. 

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Περιμένοντας τον από μηχανής θεό

Tης Μαριας Κατσουνακη

Ακόμη και αυτή την τόσο κρίσιμη για τη χώρα στιγμή η συναίνεση δεν είναι εφικτή. Το πολιτικό προσωπικό συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται στην αναμονή πριν από τη μαγική λύση του δράματος. Σαν να πρόκειται να εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή ο από μηχανής θεός. Δεν παράγεται σύνθεση απόψεων, δεν παράγεται πολιτική σκέψη, δεν παράγονται πολιτικές λύσεις. Και το σημαντικότερο: κάθε κόμμα ασχολείται με την εκλογική επιβίωσή του. Οχι την επιβίωση της χώρας.

Η έλλειψη εθνικής συνοχής επεκτείνεται στην κοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις. Η κοινωνική συνοχή θολώνει, αν δεν διαλύεται. Η στοχοποίηση απόψεων και ανθρώπων εξαπλώνεται και επιταχύνεται.

Στις παρέες οι διαφωνίες πυρακτώνονται, φιλίες δοκιμάζονται, καχυποψία και επιθετικότητα κερδίζουν έδαφος. Ο στόχος μεταφέρεται σε προσωπικά δεδομένα ζωής: ο τάδε είναι μίσθιο όργανο του δείνα, αυτός εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνου του πολιτικού ή του επιχειρηματία, η περιουσία θεωρείται τεκμήριο ενοχής, απόρροια άνομων συμφωνιών ή επιτυχημένη διαχείριση των κατάλληλων κονέ. Παντού δολοπλοκίες, συναλλαγές, υπόγειες διαδρομές.

Ο κοινωνικός εμφύλιος βαθαίνει, η εμπάθεια υποδαυλίζει την αγανάκτηση, άλλοτε δίκαιη άλλοτε μεθοδευμένη, κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν ή, για την ακρίβεια, όλοι είναι......ευάλωτοι στην πολλαπλασιασμένη λασπολογία.

Σε επιστολή του, την περασμένη εβδομάδα, ο Διονύσης Σαββόπουλος συνόψισε το πνεύμα των καιρών. Μπορεί η αφορμή για το κείμενο να είναι διφορούμενη και η θέση του για τους μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, όπως διατυπώθηκε, να επιδέχεται κριτικής, όμως η επιστολή του πυκνώνει τη σημερινή συνθήκη στη χώρα. Γράφει μεταξύ άλλων: «Μου κάνει εντύπωση αυτή η καινούργια λογοκρισία διά της στρεβλώσεως, γιατί είναι πολύ πιο εφιαλτική και περίπλοκη από αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν. Στοχοποιούνται πλέον άνθρωποι. Από πού προέρχεται άραγε αυτό; Προέρχεται πάλι από τον πανικό και τον φόβο αρκετών ανθρώπων δίπλα μας, που ταυτοχρόνως, όμως, δεν θέλουν να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους και μες στη βαθιά απογοήτευσή τους κατασκευάζουν εχθρούς».

Είτε η τελευταία φράση ειπώθηκε καταφατικά είτε ερωτηματικά, η επισήμανση παραμένει. Ο πανικός και ο φόβος, η πρακτική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», προβάλλει ολοένα και πιο επιτακτική. Διαχέεται από τις κορυφές της πολιτικής ηγεσίας στα κόμματα, στα πρόσωπα που τα στελεχώνουν και από εκεί χρωματίζει την κοινωνία. Το σύμπαν στο οποίο είχαμε επενδύσει διαλύεται και μετασχηματίζεται. Πώς θα είναι η επόμενη μέρα; Η σύγχυση που έχει καταλάβει τους πολίτες είναι, σε μεγάλο βαθμό, απόρροια της έλλειψης σαφούς πολιτικού προσανατολισμού. Χειρότερη και από τις αδιέξοδες αντιπαραθέσεις είναι η ανικανότητα των πολιτικών να αντιληφθούν το μη περαιτέρω και να αλλάξουν συνήθειες.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Oι ηττημένες της υπόθεσης.....

ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ*

Είναι λοιπόν η Πολιτεία της Νέας Υόρκης ο επί γης παράδεισος για τις γυναίκες. Ένας κατά δύναμιν παράδεισος, όπου μία από τις πιο διεφθαρμένες αστυνομίες του κόσμου παρατάει ημιτελή τη δίωξη οποιουδήποτε άλλου εγκλήματος προκειμένου να αποδώσει δικαιοσύνη σε μία Αφρικανή μετανάστρια που βιάστηκε ημιτελώς στον χώρο της εργασίας της. Ένας κατά το μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού παράδεισος, όπου αεροδρόμια κλείνουν, αεροπλάνα δεν απογειώνονται, λεκάνες τουαλέτας και μοκέτες ξηλώνονται, και όλη η διαστημική τεχνολογία της ιατροδικαστικής τίθεται στην υπηρεσία της διαλεύκανσης της αδικίας που υπέστη μία και μόνη γυναίκα. 

Ένας φεμινιστικός παράδεισος, του οποίου όλες οι κρατικές υπηρεσίες βρίσκονται στην υπηρεσία των γυναικών: αστυνομία, εισαγγελία, δικαστήρια, Τύπος, όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής και αναπαραγωγής των πατριαρχικών δομών των δυτικών κοινωνιών έχουν ως μοναδική αποστολή τους, εκεί στη μακάρια Νέα Υόρκη, την ανατροπή των σεξιστικών υποδειγμάτων που διέπλασαν επί αιώνες την ανθρώπινη συμπεριφορά. Ένας φεμινιστικός, ου μην αλλά και σοσιαλιστικός παράδεισος, όπου η φτωχή και κατατρεγμένη Αφρικανή μετανάστρια μπορεί να βρει το δίκιο της και όπου ο λευκός, πλούσιος, σοσιαλιστής και Γάλλος άντρας θα βρει τον διάολό του. Αυτή άλλωστε δεν είναι η χώρα όπου κάθε φτωχός αλλά επιμελής μαθητής μπορεί να γίνει πρόεδρος; Αυτή δεν είναι η χώρα όπου ο φτωχός πλην εργατικός μετανάστης μπορεί να γίνει πλούσιος; Αυτή δεν είναι η χώρα των παραμυθιών που, με την αρωγή του Χόλιγουντ, μετέτρεψε τα παραμύθια σε ιδεολογία;

Κι έτσι αυτή η χώρα στην οποία πεθαίνουν περισσότερες γυναίκες στη γέννα απ’ ό,τι στην Ακτή του Ελεφαντοστού, στην οποία ο ......κύκλος εργασιών της πορνογραφίας ξεπερνά δύο φορές το ΑΕΠ της, στην οποία σκοτώνονται ετησίως 3.000 γυναίκες από “οικιακά” ανεξιχνίαστα ατυχήματα, στην οποία βιάζονται ανά δευτερόλεπτο περισσότερες γυναίκες απ’ ό,τι οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη, στην οποία το δικαίωμα στην έκτρωση όχι απλώς καταστρατηγείται αναφανδόν αλλά αποτελεί και το σημαντικότερο επιχείρημα για τη μη εκλογή οποιουδήποτε προοδευτικού υποψηφίου, η χώρα στην οποία ακόμα δεν έχει κατοχυρωθεί συνταγματικά η ισότητα των γυναικών, αυτή ακριβώς η χώρα αναγορεύεται από τις απανταχού φεμινίστριες στη χώρα της νίκης μας επί του λευκού σαγηνευτή.

Όταν όμως ξυπνήσουμε από το δικαιολογημένα εκδικητικό μας όνειρο, μέσα στο οποίο η δικαιολογημένη μας αγανάκτηση νομίζει πως βρήκε τη δικαιολογημένη της εκπλήρωση, ίσως θα διαπιστώσουμε πως ο δικαιολογημένος εφιαλτικός διασυρμός του Στρος Καν είναι και δικός μας.

Τίποτα δεν κέρδισαν από την ήττα του Ντομινίκ Στρος Καν ούτε οι γυναίκες ούτε η φεμινιστική αγωνία για έναν κόσμο ερωτικής αξιοπρέπειας και ακεραιότητας. Αντίθετα, ο λόγος του νικητή, δηλαδή ο επίσημος λόγος των ΗΠΑ, όπως αρθρώνεται από εισαγγελείς, δικαστές και δημοσιογράφους ανεξαρτήτως φύλου, ορθώνεται αμείλικτα πατριαρχικός και, κατά αναπόφευκτη συνέπεια, ταξικός. Μέσα στη λογική αυτού του λόγου, οι φτωχοί και οι γυναίκες δεν νικούν, γιατί νικητής είναι μόνον αυτός που έχει δικαίωμα, στο συντακτικό του λόγου και στο συντακτικό των ιδεολογιών, να δρα αυτόνομα, να είναι υποκείμενο. Οικειοποιούμενος τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες του μόνου αυτόνομου υποκειμένου, δηλαδή του άντρα, ο πατριαρχικός λόγος του καπιταλισμού υιοθετεί την ιπποτική συμπεριφορά του προστάτη απέναντι στη γυναίκα παραδουλεύτρα και στέλνει στο πυρ το εξώτερον τον αποστάτη της αντρικής τιμής. Ακόμα χειρότερα: στον δημόσιο λόγο οι ΗΠΑ ως σύνολο έχουν οικειοποιηθεί τα θετικά χαρακτηριστικά του άντρα, την ευθύτητα, την τιμιότητα, την εγκράτεια, την πίστη, την προστασία των αδύναμων, την τήρηση των νόμων, τον σεβασμό των θεσμών και των αρχών, τη γενναιότητα. Κι απέναντι σ’ αυτές τις “αρρενωποιημένες” Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία, και μαζί της η Ευρώπη, παρουσιάζονται εκθηλυσμένες: μαλθακές, ανεκτικές, αχαλιναγώγητες, λαίμαργες, έκφυλες, οκνηρές, διεφθαρμένες, ψεύτρες, ανεύθυνες.

Ακούραστοι οι Αμερικάνοι αρθρογράφοι επαναλαμβάνουν τι απάντησε ο Μιτεράν όταν ρωτήθηκε για την εξώγαμη κόρη του. Το υπέροχα γαλλικό και βαθιά αριστερό "et alors?" (“και λοιπόν;”) του μακαριστού Προέδρου θεωρείται τώρα ως απόλυτη επιτομή της γαλλικής ανηθικότητας, της ίδιας αυτής ανηθικότητας που προπαγάνδισε το γαλλικό μυθιστόρημα και θεσμοθέτησαν οι γαλλικές επαναστάσεις.

Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί των ΗΠΑ είχαν εφεύρει τη σεξουαλική παρενόχληση ως μέσον για την πολιτική εξουδετέρωση των εχθρών τους πολύ πριν οι γενναίες Αμερικάνες φεμινίστριες αδελφές μας θέσουν το θέμα σε ένα τελείως άλλο επίπεδο, που εμείς εδώ δεν έχουμε καν αρχίσει να συζητάμε. Ας μη χαιρόμαστε λοιπόν για την ήττα του DSK, όπως δεν χαιρόμαστε για τον διασυρμό του Τσάπλιν ή τη δίωξη του Πολάνσκι. Προς το παρόν ο εξευτελισμός του Στρος Καν, που παίζεται με όρους εκθήλυνσης του αντιπάλου, όπως και ο εξευτελισμός της Γαλλίας, είναι κυρίως ήττα των γυναικών και εξευτελισμός των θυμάτων.

* Η Έλενα Πατρικίου είναι ιστορικός
avgi.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Παγκόσμια ημέρα Βιοποικιλότητας

Παγκόσμια μέρα βιοποικιλότητας σήμερα 22 Μαΐου, η οποία έχει καθιερωθεί το 1993 από τα Ηνωμένα Έθνη με σκοπό τον εορτασμό της πλούσιας ποικιλομορφίας ζωής στη Γη και την ανάδειξη της αξίας της για τον πλανήτη.

Με τις τελευταίες εκτιμήσεις να προειδοποιούν για μια σταθερά φθίνουσα πορεία της τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα δυστυχώς δεν εξαιρείται από την πραγματικότητα αυτή.

Αυτή τη στιγμή στη χώρα μας υπάρχουν πολλά είδη ζώων και φυτών που απειλούνται άμεσα με εξαφάνιση, όπως η Μεσογειακή φώκια (Monachus monachus), το κόκκινο ελάφι (Cervus elaphus), το τσακάλι (Canis aureus), ο Μαυρόγυπας (Aegypius monachus), η καφέ αρκούδα (Ursus arctos) και το θαλάσσιο φυτό Posidonia oceanica.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα είναι χώρα προικισμένη με ιδιαίτερη βιολογική κληρονομιά. Το φυσικό περιβάλλον στη χώρα μας χαρακτηρίζεται από πλούσια χλωρίδα και πανίδα, καθώς και από μεγάλη ποικιλία τοπίων και οικοσυστημάτων χερσαίων, υγροτοπικών, παράκτιων και θαλάσσιων.

Στη χώρα μας έχουν καταγραφεί......5.500 είδη χλωρίδας ανώτερων φυτών, 2.000 είδη μυκήτων, περισσότερα από 440 είδη πουλιών, 115 είδη θηλαστικών, χωρίς τα οικόσιτα, 86 είδη ερπετών και αμφιβίων, 110 είδη ψαριών γλυκού νερού, 230 είδη πεταλούδας, 447 είδη θαλασσινών ψαριών και 1.160 είδη θαλασσινών μαλακίων. Ο συνολικός πλούτος της ελληνικής πανίδας απαρτίζεται από 30.000 έως 50.000 είδη σπονδυλοζώων και ασπόνδυλων.

Δεδομένης της κρισιμότητας της κατάστασης και την ανάγκη συγκροτημένης προσπάθειας για την προστασία της βιοποικιλότητας, η Ελλάδα έχει ορίσει 419 προστατευόμενες περιοχές που συμπεριλαμβάνονται στο Ευρωπαϊκό δίκτυο Natura, οι οποίες καταλαμβάνουν πλέον 27% της χερσαίας και 6% της θαλάσσιας έκτασής της. Πολλές από αυτές είναι ήδη προστατευόμενες από την ελληνική νομοθεσία και άλλες από διεθνείς συνθήκες, όπως αυτή του Ραμσάρ.

Ωστόσο, αποτελεσματική προστασία δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση όλων, κυβερνητικών και παραγωγικών φορέων και απλών πολιτών, για τη σημασία της βιοποικιλότητας και την ανάγκη διατήρησής της.

Για το λόγο αυτό, πρέπει όλοι να ενδιαφερθούμε, να γνωρίσουμε καλύτερα το φυσικό περιβάλλον της χώρας μας και να αναλάβουμε δράση για τη Βιοποικιλότητα ώστε να τη διαφυλάξουμε και για τις επόμενες γενιές.

econews

Διαβάστε περισσότερα...

Φόβος: η ιδεολογία της εξουσίας

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ, οι άνθρωποι που σταθερά υποσιτίζονται και ζουν στην απόλυτη φτώχεια υπερβαίνουν το ένα δισεκατομμύριο.

Ο μισθός του τέως αρχηγού του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του σοσιαλιστή Στρος-Καν, ήταν 461.000 δολάρια ετησίως χωρίς να υπολογίσουμε τα εκτός έδρας, έξοδα παράστασης κ.λπ. Μια έρευνα του 2008 (MANIERE DE VOIR, α.τ. 99) είχε υπολογίσει την περιουσία των πλουσίων σε 50.000 δισ. δολάρια. Δηλαδή τρεις φορές και μισή παραπάνω από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν των ΗΠΑ. Οσες χώρες υποτάχθηκαν στην Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υπέγραψαν τη θανατική καταδίκη των λαών τους. Η πείνα και η φτώχεια έπαψαν να είναι το αποκλειστικό προνόμιο του Τρίτου Κόσμου και μεταφέρθηκαν «δημοκρατικά» και στον Πρώτο Κόσμο. Ποτέ μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα δεν είχε γνωρίσει τέτοιες ανισότητες.

Οι σχεδιαστές του νεοφιλελευθερισμού το ήξεραν αυτό εκ των προτέρων. Οπως έχουν μάθει να κάνουν μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς, είχαν προβλέψει πως αυτές οι ανισότητες θα φέρουν κοινωνικές αναταραχές που θα μπορούσαν να γίνουν και ανεξέλεγκτες. Αντί να επεξεργαστούν μια πολιτική μείωσης των ανισοτήτων, όπως γινόταν παλιότερα με το κεϊνσιανικό μοντέλο, επέλεξαν την καταστολή και τον φόβο ως ιδεολογικό εργαλείο εξουσίας. Οι αστυνομίες σχεδόν σε όλο τον κόσμο στρατιωτικοποιούνται και.....μετατρέπονται σε κομάντος με εξειδικευμένο στόχο τον ενεργό πολίτη. Παράλληλα η καλλιέργεια του φόβου, ιδίως μετά την επίθεση των Δίδυμων Πύργων, διαμόρφωσε μια ιδεολογία ασφάλειας και τάξης, παραβιάζοντας όλα τα κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το δόγμα πως όλοι οι άνθρωποι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή τους ανατρέπεται, και σήμερα όλοι οι άνθρωποι είναι ένοχοι, μπορούν να συλληφθούν, να βασανιστούν, να προφυλακιστούν μέχρι να αποδείξουν την αθωότητά τους. Να θυμίσουμε τους 49 συλληφθέντες φοιτητές το 2007. Η αστυνομία τούς έκρινε ένοχους και η Δικαιοσύνη τους αθώωσε και έδωσε εντολή να ασκηθούν διώξεις για τις κακοποιήσεις των φοιτητών. Αν και πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε, ακόμα αναμένεται η δίωξη για την υπερβολική χρήση χημικών και βίας. Για τα έργα και τις μέρες των οργάνων της τάξης έχουν γραφτεί πολλά, υπάρχει πληθώρα μαρτυριών για επικίνδυνη δολοφονική βία. Και το πρόβλημα είναι ποιος δίνει τις εντολές. Η πολιτική ηγεσία ή αυτή της αστυνομίας; Και όταν όλοι βλέπουμε το βίντεο με τον πεσμένο διαδηλωτή της 11ης Μαΐου να τον κλοτσοκοπούν άνδρες των ΜΑΤ, είναι «υπερβάλλων ζήλος» ή εντολές; Αλλά πώς μπορεί «αυθορμήτως» να χτυπηθούν πάνω από διακόσια άτομα στο κεφάλι; Γιατί το συλλαλητήριο στη λήξη του περικυκλώθηκε και δεν άφησαν καμία οδό διαφυγής; Να ήταν όλα συμπτώσεις και η κακιά στιγμή; Αυτό δεν συμβαδίζει με την κοινή λογική. Κανένας αστυνομικός ή στρατιωτικός δεν κάνει του κεφαλιού του. Ολοι υπακούν σε εντολές, ειδικά τα υψηλόβαθμα στελέχη, που έχουν να φροντίσουν και την καριέρα τους.

Να σημειώσουμε ακόμα πως δεν ήταν μια κλασική σύγκρουση «αντιεξουσιαστών» και «εξουσιαστών». Χτύπησαν σωματεία, κινήσεις κατοίκων, εργατικές πρωτοβουλίες κ.λπ. που όλες έδειχναν την ταυτότητά τους στο πανό τους. Είμαι σίγουρος πως κανένας αρμόδιος δεν θα βρεθεί να μας δώσει μια απάντηση. Και πολύ φοβάμαι πως αυτό το «πείραμα» θα επαναληφθεί, αν δεν υπάρξει μια πραγματική μαζική κινητοποίηση εναντίον της αστυνομικής καταστολής που δείχνει να είναι ο οπλισμένος βραχίονας του νεοφιλελευθερισμού.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αγρύπνια στην Πουέρτα ντελ Σολ

Του Nικου Γ. Ξυδακη

«Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε». Το σύνθημα των ξάγρυπνων νέων κάθε βράδυ στην Πουέρτα ντελ Σολ της Μαδρίτης, και σε άλλες πλατείες της Ισπανίας, λυρικό, ρομαντικό, ακούγεται σαν να βγαίνει από τα βάθη του εξεγερμένου '68. Ομως όχι, μόνο η ρομαντική γλώσσα είναι κοινή· η ιστορική σύμφραση είναι ριζικά διάφορη. Το '68, οι νέοι ζητούσαν να έρθει η φαντασία στην εξουσία, τώρα ζητούν επιπλέον τα θεμελιώδη: υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειας.

Οι νέοι της Democracia Real Ya (Αληθινή Δημοκρατία Τώρα) είναι άνεργοι, διαψευσμένοι, οργισμένοι. Με 4,9 εκατομμύρια ανέργους, 21,3% επί του ενεργού πληθυσμού, η προ πτωχεύσεως Ισπανία δεν προσφέρει στους νέους της κανένα μέλλον, παρά μόνο απελπισία. Οπως και η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, που ήδη έχουν χρεοκοπήσει.

Οι «Αγανακτισμένοι» Ισπανοί νέοι που ξαγρυπνούν στις πλατείες μοιάζουν με τους Αιγύπτιους συναδέλφους τους της Πλατείας Ταχρίρ. Το κίνημά τους είναι αυθόρμητο, δεν ποδηγείται, ξεχειλίζει συναίσθημα, περιλαμβάνει τους πιο μορφωμένους και ανήσυχους. Είναι εύθραυστο φυσικά. Μα σταδιακά μπορεί να αποδειχθεί πολύ σκληρό, ιδίως τώρα που αγνοεί τους.....νόμους για απαγόρευση συναθροίσεων κατά τις εκλογές. Και σίγουρα μεταδίδει τη φλόγα του παραδείγματός του και σ' άλλες ψυχές, σε άλλες πλατείες, αναλόγως αγανακτισμένες και διαψευσμένες. Το μήνυμά τους είναι εξαιρετικά μεταδοτικό και οικουμενικό: «Eίμαστε απλοί άνθρωποι... Αν ως κοινωνία μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε αφηρημένες οικονομικές αποδόσεις που ποτέ δεν ωφελούν τους πολλούς, μπορούμε να εξαλείψουμε τις καταχρήσεις, την αδικία από την οποία σήμερα όλοι υποφέρουμε. Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. […] Αυτό είναι ένα συμβάν. Και ως τέτοιο, ένα συμβάν ικανό να δώσει νέα νοήματα στις πράξεις μας και τον λόγο μας. Γεννήθηκε από την οργή. Αλλά η οργή μας είναι φαντασία, δύναμη, εξουσία του πολίτη».

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το κίνημα των "Λος Ιντιγνάδος"

Το πρωτοφανές για τα ισπανικά δεδομένα κίνημα διαμαρτυρίας, στο οποίο συμμετέχουν χιλιάδες νέοι και νεολαιίστικα κινήματα στη χώρα, που διαμαρτύρονται για την οικονομική και κοινωνική κατάπτωση, επιδιώκει να επεκτείνει τη δράση του και εκτός συνόρων, προσκαλώντας σε συγκεντρώσεις σε όλον τον κόσμο, ανακοίνωσε μία από τις διοργανώτριες οργανώσεις. Μπουένος Άιρες, Βρυξέλλες, Παρίσι, Πόλις του Μεξικού, Βερολίνο, Μπογοτά, Βιέννη: το κίνημα των "Λος Ιντιγνάδος" (Αγανακτισμένων), όπως τους έχει χαρακτηρίσει ο Τύπος της Ισπανίας, έχει προκηρύξει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας από σήμερα έως και την Κυριακή σε γνωστές πλατείες και έξω από πρεσβείες της Ισπανίας, ανακοινώνει στην ιστοσελίδα του το κίνημα "Democracia real, Ya!" (Πραγματική Δημοκρατία, Τώρα!). Άλλες συγκεντρώσεις έχουν προγραμματισθεί επίσης στο Μπέρμιγχαμ, το Μπρίστολ, το Εδιμβούργο στη Βρετανία, στην Πάδοβα και το Τορίνο στην Ιταλία.

Χιλιάδες διαδηλωτές, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα πολλών ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους των ισπανικών πόλεων, ελπίζοντας πως η φωνή τους θα ακουστεί ενόψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών στη χώρα, την Κυριακή. Από την Τρίτη, μέρα και νύκτα, χιλιάδες νέοι παραμένουν στην πλατεία Πουέρτα δελ Σολ, όπου έχει στηθεί ένας πραγματικός καταυλισμός. Οι διαδηλωτές προβάλλουν μία .....πλειάδα από διεκδικήσεις, συχνά ασαφείς ή αδιαμόρφωτες, στην πλειονότητά τους όμως καταπέλτες ενάντια στο πολιτικό σύστημα, τη διαφθορά, και με συγκλίνουσα την απαίτηση για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη.

Στο υπόβαθρο όμως της διαμαρτυρίας τους, σε μια χώρα που σπάνια οι άνθρωποι εξεγείρονται με πολιτικά κίνητρα, οι απαυδισμένοι πολίτες εκφράζουν την κόπωσή τους για την νέα ανάφλεξη της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας, η οποία έχει φθάσει το ύψος-ρεκόρ το 21,19% κατά το πρώτο τρίμηνο. Τον δε Φεβρουάριο, το 44,6% του εργατικού δυναμικού κάτω των 25 παραμένει χωρίς δουλειά. Στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Twitter, τα μηνύματα που εμπεριέχουν την ένδειξη #notenemosmiedo (δεν φοβόμαστε), δηλ. ένα από τα συνθήματα των διαδηλωτών, είναι τα πλέον δημοφιλή θέματα στην ισπανική σελίδα του.

avgi.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μια χώρα σε σύγχυση

Tης Ελλης Τριανταφυλλου

Η τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου από την υπογραφή του Μνημονίου είναι απολύτως ενδεικτική της σύγχυσης που έχει διαχυθεί σε ολόκληρη την επικράτεια, και της αμηχανίας και ανασφάλειας που διακατέχει τους πολίτες της. Τα βάζουμε με τους Γερμανούς, και φλερτάρουμε με τους Γάλλους, λησμονώντας ίσως ότι οι πρώτοι είναι αυτοί που διαχρονικά βάζουν το χέρι στην τσέπη. Κατακεραυνώνουμε το Μνημόνιο, χωρίς να διαθέτουμε αντιπρόταση για τα λεφτά που δεν έχουμε, δηλώνουμε οργισμένοι αλλά δεν το αποφασίζουμε να αντιδράσουμε... Και φυσικά, αρνούμαστε να πληρώσουμε το σύνολο ή μέρος των χρεών που βαρύνουν τις πλάτες της χώρας μας... λες κι αυτό που χρόνια αποτελούσε τον άγραφο κανόνα μεταξύ μας μπορούμε να το επιβάλουμε και παραέξω...

Μία πρώτη ανάγνωση των στοιχείων θα οδηγούσε ίσως στη σκέψη ότι βρισκόμαστε προ μιας γενικευμένης αφασίας, με πολίτες που το μόνο που θέλουν είναι να πατήσουν ένα κουμπί και να γυρίσει η χώρα αυτόματα στην προ του Μνημονίου εποχή, χωρίς απολύτως καμία συνέπεια, ανάληψη ή παραδοχή έστω οποιασδήποτε ευθύνης. Η δεύτερη, πιο διεισδυτική ματιά, γεννάει δεύτερες σκέψεις. Η κοινή γνώμη, σαστισμένη και πλημμελώς ενημερωμένη, προσπαθεί, μάταια, να καταλάβει τι ακριβώς την έχει βρει! Πυρπολείται καθημερινά από δραματικές δηλώσεις, ακούει σκόρπια λόγια, μισές αλήθειες, δραματικά υπονοούμενα, έξωθεν παρεμβάσεις και κάθε βράδυ γέρνει στο μαξιλάρι της, εξουθενωμένη από τη σκληρή πραγματικότητα, αλλά και απολύτως αδύναμη να κατανοήσει το ουσιαστικό νόημα αυτής της επικαιρότητας, εφήμερης παρά ποτέ. Τόσο, που πολλές φορές .....ανατρέπεται δις και τρις μέσα σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο.

Φταίει, άραγε, ο καταιγιστικός ρυθμός παράθεσης των πληροφοριών και των στοιχείων, που ακόμη και οι πιο δραματικές προβλέψεις για την πορεία της οικονομίας, ή τα καθημερινά, πλέον, στυγερά εγκλήματα στο κέντρο της πόλης, δεν είναι ικανά να προκαλέσουν συγκίνηση διαρκείας; Εθιστήκαμε ήδη στα σενάρια της πτώχευσης, της δυνάμει απόλυτης ένδειας, τους χάους και της καταβαράθρωσης; Μήπως δεν δίνουμε και μεγάλη σημασία γιατί έχουμε εκπαιδευτεί να μην πολυπιστεύουμε τίποτε από όσα ακούμε; Ή έχουμε ξεχάσει τελείως να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε; Πραγματικά, δεν ξέρω. Δεν μπορεί, όμως, η συνείδηση της κοινής γνώμης να διαμορφώνεται αποκλειστικά από την επικαιρότητα. Και προφανώς δεν μπορεί η επικαιρότητα να αποτελεί τον βασικό τροφοδότη της πολιτικής, ούτε το περιεχόμενο ή την κατ’ εξοχήν έκφρασή της, διότι τότε τα αποτελέσματά της είναι στιγμιαία, χωρίς ρίζες στο στέρεο παρελθόν, αλλά και χωρίς προέκταση στο μέλλον. Πώς θα υπάρξει, άραγε, σωστή πρόβλεψη, χωρίς τη χρήση της μνήμης, τη σύγκριση και την εξ αυτής δυνατότητα της επιλογής;

Ακόμη και σήμερα, στην ύστατη στιγμή, αν τουλάχιστον πιστέψουμε τα σήματα κινδύνου που εκπέμπονται πανταχόθεν, οι πολιτικοί μας ταγοί –έστω οι περισσότεροι εξ αυτών– εξακολουθούν να εξαντλούνται σε μια χωρίς έμπνευση και ανειλικρινή διαχείριση, εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό τους, συμφιλιωμένοι με το πρόσκαιρο, αδιάφοροι για το μακροπρόθεσμο. Από κοντά και τα μίντια. Πρωταγωνιστές στην τέχνη του εφήμερου και την τεχνική του εντυπωσιασμού, συμβάλλουν τα μέγιστα στην παραγωγή ημιπληροφορημένων, ημιπαράλυτων από τη σαστιμάρα και τη σύγχυση πολιτών.

Αυτή την αίσθηση του εφήμερου μάλλον πληρώνουμε σήμερα πιο ακριβά απ’ οτιδήποτε άλλο. Βολεμένοι και ανυποψίαστοι στην επιφάνεια ενός επικοινωνιακού, λες, παιχνιδιού, σε όλες τις εκφάνσεις και τις εκφράσεις του δημόσιου βίου, που μοναδικό σκοπό του είχε να ροκανίζει τον χρόνο στο διηνεκές...

Και τώρα; Τώρα, σύγχυση, αμηχανία και αβεβαιότητα για το μέλλον μιας χώρας, που μοιάζει με προικισμένο από τη φύση του παιδί, που του στέρησαν τα εφόδια που χρειαζόταν για να επιβιώσει στον σημερινό, απαιτητικό κόσμο. Που ήταν εξαιρετικά χαρισματικό, αλλά έτυχε πλημμελούς επιμέλειας...

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Aδέσποτοι πλανήτες

Για πρώτη φορά, οι αστρονόμοι συνειδητοποιούν ότι στο σύμπαν δεν είναι καθόλου σπάνια η ύπαρξη πλανητών που περιπλανιούνται κυριολεκτικά, δίχως να βρίσκονται σε τροχιά γύρω από ένα μητρικό άστρο. Πρόκειται δηλαδή, για πλανήτες - πλάνητες και υπολογίζονται γύρω στα 400 δισεκατομμύρια

Οι πρώτες στατιστικές-μαθηματικές εκτιμήσεις δείχνουν ότι τέτοιοι πλανήτες είναι δυνατό να είναι τόσοι πολλοί, όσοι και τα άστρα-ήλιοι στο γαλαξία μας ή ακόμα περισσότεροι. Σύμφωνα με μια εκτίμηση των ερευνητών, μπορεί να υπάρχουν έως και 400 δισεκατομμύρια τέτοιοι "μοναχικοί" πλάνητες, δηλαδή πολύ περισσότεροι από τα κοινά άστρα όπως ο Ήλιος μας.

Δύο διεθνείς ομάδες επιστημόνων, με επικεφαλής τον καθηγητή αστροφυσικής Τακαχίρο Σούμι του πανεπιστημίου της Οσάκα, έπειτα από διετή έρευνα ανάμεσα σε δεκάδες εκατομμύρια άστρα του γαλαξία μας, εντόπισαν δέκα πλανήτες, με τη μάζα περίπου του Δία, του μεγαλύτερου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, οι οποίοι βρίσκονται σε τόσο τεράστιες αποστάσεις από το πλησιέστερο άστρο, που τουλάχιστον μερικοί από αυτούς δεν μπορεί παρά να θεωρηθούν ότι είναι "ορφανοί" και κινούνται αδέσποτοι "γειτονιά" του .....γαλαξία μας.

Η εντυπωσιακή ανακάλυψη, που παρουσιάστηκε στο περιοδικό Nature, σύμφωνα με το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων, το BBC, το Science και τους New York Times, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην αναζήτηση των εξωπλανητών, δηλαδή των πλανητών πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, από τους οποίους έχουν ανακαλυφθεί περισσότεροι από 500 μετά το 1995. Τώρα, για πρώτη φορά, υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι αρκετοί εξωπλανήτες είναι "αδέσμευτοι" από μητρικά άστρα.

Οι αστρονόμοι έψαξαν για πλανήτες σε απόσταση δέκα έως 500 αστρονομικών μονάδων από κάποιο άστρο (μια αστρονομική μονάδα αντιστοιχεί στην απόσταση Γης-Ήλιου, δηλαδή σε περίπου 150 εκατ. χλμ). Συγκριτικά, στο δικό μας ηλιακό σύστημα, ο Δίας, ο μεγαλύτερος πλανήτης, απέχει μόλις πέντε αστρονομικές μονάδες από τον Ήλιο, ενώ ο Ποσειδώνας, ο πιο μακρινός, απέχει 30. Για κανέναν από τους συγκεκριμένους δέκα εξωπλανήτες δεν διαπιστώθηκε να υπάρχει κάποιο μητρικό άστρο σε απόσταση μικρότερη των 1,5 δισ. χλμ.

Η ανακάλυψη έγινε με την τεχνική του "βαρυτικού μικροφακού", που συλλαμβάνει την καμπύλωση του φωτός ενός άστρου, όταν ανάμεσα σ' αυτό και στη Γη παρεμβάλλεται ένα άλλο μεγάλο ουράνιο σώμα (όπως ένας εξωπλανήτης), το οποίο, με βάση την θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, λειτουργεί ως φακός βαρύτητας, στρεβλώνοντας τη φωτεινή ακτινοβολία που φτάνει έως τον πλανήτη μας.

Η νέα ανακάλυψη αποτελεί ακόμα μια θεωρητική πρόκληση για την κυρίαρχη θεωρία σχηματισμού των πλανητών, η οποία υποστηρίζει ότι αυτοί δημιουργούνται από συσσωρεύσεις σκόνης και αερίων που "εγκλωβίζονται" σε τροχιά από τη μεγάλη βαρύτητα των άστρων-ήλιων. Η ύπαρξη των πολύ μακρινών πλανητών ίσως οφείλεται στο ότι, σε μια πολύ πρώιμη φάση, αυτοί οι πρωτο-πλανήτες ξέφυγαν από τα βαρυτικά δεσμά των άστρων τους. Σήμερα, μπορεί να βρίσκονται πια σε τόσο μακρινές τροχιές, που να φαίνεται σαν να είναι πια τελείως αδέσμευτοι ή μπορεί να περιφέρονται απλώς γύρω από το βαρυτικό κέντρο του γαλαξία μας. Αυτό που έχει ξαφνιάσει, πάντως, περισσότερο τους επιστήμονες, είναι η πιθανότητα τέτοιοι "αδέσποτοι" πλανήτες να είναι διάσπαρτοι σε τεράστιους αριθμούς στο σύμπαν.

Μερικοί επιστήμονες δεν αποκλείουν μάλιστα ότι ένας τέτοιος "ξέμπαρκος" εξωπλανήτης, πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, έπεσε πάνω στο ηλιακό μας σύστημα και οι επιπτώσεις "πυροδότησαν" την εμφάνιση της ζωής στη Γη.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η Μάχη της Κρήτης (20 Μαϊου 1941) - Το χρονικό

Λίγες ημέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, ο Χίτλερ αποφάσισε και για την κατάληψη της Κρήτης.

Το σχέδιο για την κατάληψη της Κρήτης εκπονήθηκε από το διοικητή της 7ης Γερμανικής μεραρχίας αλεξιπτωτιστών στρατηγό Kurt Studend και παρουσιάστηκε στο Χίτλερ από το αρχηγό της Γερμανικής αεροπορίας Goring.

Σύμφωνα με το σχέδιο Στούντετ και την απόφαση του Χίτλερ, στις 25 Απριλίου 1941 εκδόθηκε η υπ' αριθμόν 28 διαταγή γενικών κατευθύνσεων με τη κωδική ονομασία «Unternehmen Merkury» («Επιχείρηση Ερμής»), που αφορούσε στην κατάληψη της Κρήτης.

Σκοπός του σχεδίου της επιχείρησης αυτής ήταν το να εξασφαλιστούν τα νοτιοανατολικά νώτα των Γερμανών, ενόψει της μεγάλης Επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα» και γενικότερα η χρησιμοποίηση της νήσου σαν βάση για οποιεσδήποτε επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στη βόρεια Αφρική.

Για το σκοπό αυτό είχαν διατεθεί από τους Γερμανούς η 7η Μεραρχία αλεξιπτωτιστών, η 5η Ορεινή μεραρχία και ένα σύνταγμα της 5ης Θωρακισμένης μεραρχίας. Επίσης περίπου 1.370 γερμανικά αεροπλάνα, τα οποία έριξαν περίπου 60.000 Γερμανούς αλεξιπτωτιστές στην Κρήτη με παντός είδους οπλισμό.

Οι συμμαχικές δυνάμεις που έλαβαν μέρος στη Μάχη της Κρήτης αποτελούνταν από…περίπου 30.000 στρατιώτες και 1500 αξιωματικούς (Άγγλους, Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς). Επίσης 11.500 Έλληνες νεοσύλλεκτοι (στο νησί διατίθεντο οκτώ τάγματα νεοσύλλεκτων που μεταφέρθηκαν από την Τρίπολη και το Ναύπλιο αγύμναστοι και χωρίς οπλισμό), μια αξιόμαχη δύναμη της Σχολής χωροφυλακής και σύσσωμος ο ηρωικός Κρητικός λαός.

Επικεφαλής της Δύναμης Κρήτης (Creforce) ήταν ο στρατηγός Μπέρναρντ Φρέιμπεργκ, Νεοζηλανδός, ήρωας του Α΄ παγκόσμιου Πολέμου, ο οποίος είχε μεταβεί στην Κρήτη στις 29 Απριλίου του 1941.

Αντικειμενικός στόχος των Γερμανών είναι η κατάληψη των αεροδρομίων και των λιμανιών της Κρήτης. Ο κυριότερος στόχος το αεροδρόμιο του Μάλεμε στα Χανιά, το αεροδρόμιο του Ρεθύμνου αλλά και του Ηρακλείου. Η επιχείρηση κατάληψης των αεροδρομίων θα πραγματοποιούνταν με αλεξιπτωτιστές και στη συνέχεια τα αεροδρόμια θα χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά πολεμικού υλικού και στρατευμάτων για ενίσχυση.

Οι Άγγλοι γνώριζαν πλήρως το σχέδιο της γερμανικής επιχειρήσεως από τις 6 του Μάη. Γνώριζαν, όχι μόνο την ημερομηνία αλλά και την ώρα που θα γίνει η επιχείρηση από αέρα, ακόμα και τα μέρη που θα πραγματοποιηθεί.

Ο διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στρατηγός Φράιμπεργ είχε στη διάθεση του το σύστημα ULTRA, με το οποίο γινόταν αποκρυπτογράφηση ασύρματων τηλεπικοινωνιακών σημάτων, που αφορούσαν την επιχείρηση «Ερμής».

Το χρονικό της μάχης της Κρήτης

20 Μαΐου 1941: Στις 6.30 το πρωί αρχίζει η Γερμανική επίθεση. Το αεροδρόμιο του Μάλεμε δέχεται μια ανελέητη επίθεση από το επίλεκτο σώμα των γερμανικών αλεξιπτωτιστών.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας γίνεται επίθεση στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο. 

Η επίθεση συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση των αμυνομένων που περίμεναν τον εχθρό στα σημεία επιθέσεων αφού οι Άγγλοι γνώριζαν το σχέδιο της Γερμανικής επιθέσεως.

Η Αντίσταση του λαού ήταν καθολική και άμεση. 

Οι Έλληνες στρατιώτες και οι συμμαχικές δυνάμεις και όσοι από τους κατοίκους είχαν στην κατοχή τους οπλισμό αποδεκάτισαν τα πρώτα κύματα των επιτιθεμένων.

21 Μαΐου 1941: Κανένα από τα αεροδρόμια δεν είχε περιέλθει στα χέρια των Γερμανών. Οι αλεξιπτωτιστές, που θεωρούνταν το φοβερό και αήττητο όπλο των Γερμανών, είχαν αποδεκατιστεί και βρίσκονταν σε φοβερά δύσκολη θέση.

Πολλά επίσης από τα αεροπλάνα ή καταρρίπτονται ή συντρίβονται χτυπημένα στο έδαφος.

Στο Ηράκλειο και στο Ρέθυμνο αποτυγχάνουν καθ’ ολοκλήρου.

Οι προσπάθειες των Γερμανών να αποβιβάσουν στρατεύματα από τη θάλασσα δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο Αγγλικός στόλος που έπλεε γύρω από το νησί, εξουδετερώνει τη γερμανική νηοπομπή που κατευθύνεται προς την Κρήτη. Βυθίζονται 15 επιταγμένα σκάφη με άγνωστο αριθμό θυμάτων.

Απόγευμα της 21ης Μαΐου : Οι αλεξιπτωτιστές του 1ου Συντάγματος καταλαμβάνουν το αεροδρόμιο του Μάλεμε, στο οποίο προσγειώνονται οπλιταγωγά με ένα Σύνταγμα της 5ης ορεινής μεραρχίας.

22 Μαΐου 1941: Η Γερμανική αεροπορία εξαπολύει κατά του Αγγλικού ναυτικού σφοδρή επίθεση και βυθίζει πολλά πλοία.

Γίνεται προσπάθεια ανακάλυψης του αεροδρομίου του Μάλεμε από ελληνικές και συμμαχικές δυνάμεις χωρίς αποτέλεσμα. Η 5η ορεινή μεραρχία αντεπιτίθεται και διεξάγονται μερικές από τις πιο αιματηρές μάχες όλης της επιχείρησης. 

Οι Έλληνες και οι σύμμαχοι πολεμούν υποχωρώντας , όμως υποκύπτουν στην τέλεια οργάνωση και τον εξοπλισμό του εχθρού, πράγματα που οι υπερασπιστές της Κρήτης δεν διέθεταν.

23 Μαΐου 1941: Ο Τσόρτσιλ στέλνει μήνυμα στο στρατηγείο και τονίζει «Η μάχη της Κρήτης πρέπει να κερδιθεί».

24 Μαΐου 1941: Οι βομβαρδισμοί των πόλεων της Κρήτης συνεχίζονται. Στα Χανιά οι Γερμανοί παίρνουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Οι αμυνόμενοι στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν τη μάχη «μέχρι εσχάτων».

25 Μαΐου 1941: Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Κάντανο.

26 Μαΐου 1941: Καταλαμβάνεται ο Γαλατάς. Οι συμμαχικές δυνάμεις μάχονται για να προστατέψουν τα Χανιά. Ο στρατηγός Φρόϊμπεργκ με δήλωσή του επισημαίνει τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι συμμαχικές δυνάμεις.

27 Μαΐου 1941: Ο αρχιστράτηγος της Μέσης Ανατολής Ουέιβελ στέλνει μήνυμα να αποχωρήσουν οι συμμαχικές δυνάμεις από την Κρήτη. Για τη μεταφορά και διάσωσή τους στέλνονται πλοία του βρετανικού στόλου. 

Αυτή τη μέρα καταλαμβάνονται τα Χανιά και το λιμάνι της Σούδας.

28 Μαΐου 1941: Αρχίζει η αποχώρηση των συμμαχικών δυνάμεων προς τα Σφακιά. Οι Βρετανοί, χωρίς να ενημερώσουν τις Ελληνικές δυνάμεις, τη νύχτα εκκενώνουν την πόλη του Ηρακλείου και επιβιβάζονται στα πλοία που για το σκοπό αυτό καταφθάνουν στο λιμάνι. 

Εν τω μεταξύ Ιταλικά στρατεύματα που προέρχονται από τα Δωδεκάνησα, αποβιβάζονται στην Σητεία και καταλαμβάνουν το νομό Λασιθίου. 

29 - 30 Μαΐου 1941: Ως τις 30 Μαΐου πέφτουν το Ηράκλειο και το Ρέθυμνο κάτω από την πίεση των Γερμανικών δυνάμεων, που προχωρώντας προς ανατολάς ενώνονται με τους αλεξιπτωτιστές.

30 Μαΐου 1941 : Ο στρατηγός Φράϊμπεργκ αποχωρεί από την Κρήτη.

1η Ιουνίου 1941: Ολοκληρώνεται η αποχώρηση των Βρετανικών δυνάμεων, που είχαν συγκεντρωθεί στα νότια παράλια της Κρήτης. Με πλοία του συμμαχικού στόλου μεταφέρονται αρχικά στην Αίγυπτο, μετά στην Νότια Αφρική για να καταλήξουν στο Λονδίνο.

Οι δυνάμεις που δεν κατορθώνουν να επιβιβαστούν και που ο αριθμός τους ανέρχεται σε 5.500 άτομα περίπου παραδίδονται, συλλαμβάνονται ή καταφεύγουν στα βουνά.

Η γερμανική σβάστικα κυματίζει στο Νησί, η κατοχή απλώνεται σ' αυτό και ταυτοχρόνως αρχίζει και η υψηλόφρονη αντίσταση του Κρητικού λαού. « Στις 3 Ιουνίου 1941 το χωριό Κάνδανος ισοπεδώθηκε, για να μη ξαναχτιστεί πια ποτέ. Αυτή ήταν μία πράξη αντεκδίκησης για τις δολοφονίες Γερμανών αλεξιπτωτιστών, ορεινών δυνάμεων και του σώματος μηχανικού, από τους άνδρες, τις γυναίκες και τους ιερείς που τόλμησαν να αντισταθούν στην πορεία του μεγάλου Ράιχ».

Η Μάχη της Κρήτης είναι ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς στην ιστορία του 2ου Παγκόσμιου πολέμου. Αποτελεί σύμβολο ηρωισμού και αυτοθυσίας στην Ιστορία των λαών

Η Μάχη της Κρήτης αντέστρεψε τη χρονολογική σειρά των σχεδίων του Γερμανικού επιτελείου. Επέφερε ριζική μεταβολή στις εκστρατείες και ιδίως στην πορεία όλου του πολέμου.

Η Μάχη της Κρήτης καθυστέρησε την επίθεση κατά της Ρωσίας, που είχε προγραμματιστεί για τις 18 Μαΐου του 1941 και έδωσε τη δυνατότητα στους Ρώσους να κερδίσουν χρόνο για να αμυνθούν κατά την Επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα», η οποία αντί να ξεκινήσει τον Μάϊο άρχισε στις 22 Ιουνίου 1941.

Διαβάστε περισσότερα...