Η τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου από την υπογραφή του Μνημονίου είναι απολύτως ενδεικτική της σύγχυσης που έχει διαχυθεί σε ολόκληρη την επικράτεια, και της αμηχανίας και ανασφάλειας που διακατέχει τους πολίτες της. Τα βάζουμε με τους Γερμανούς, και φλερτάρουμε με τους Γάλλους, λησμονώντας ίσως ότι οι πρώτοι είναι αυτοί που διαχρονικά βάζουν το χέρι στην τσέπη. Κατακεραυνώνουμε το Μνημόνιο, χωρίς να διαθέτουμε αντιπρόταση για τα λεφτά που δεν έχουμε, δηλώνουμε οργισμένοι αλλά δεν το αποφασίζουμε να αντιδράσουμε... Και φυσικά, αρνούμαστε να πληρώσουμε το σύνολο ή μέρος των χρεών που βαρύνουν τις πλάτες της χώρας μας... λες κι αυτό που χρόνια αποτελούσε τον άγραφο κανόνα μεταξύ μας μπορούμε να το επιβάλουμε και παραέξω...
Μία πρώτη ανάγνωση των στοιχείων θα οδηγούσε ίσως στη σκέψη ότι βρισκόμαστε προ μιας γενικευμένης αφασίας, με πολίτες που το μόνο που θέλουν είναι να πατήσουν ένα κουμπί και να γυρίσει η χώρα αυτόματα στην προ του Μνημονίου εποχή, χωρίς απολύτως καμία συνέπεια, ανάληψη ή παραδοχή έστω οποιασδήποτε ευθύνης. Η δεύτερη, πιο διεισδυτική ματιά, γεννάει δεύτερες σκέψεις. Η κοινή γνώμη, σαστισμένη και πλημμελώς ενημερωμένη, προσπαθεί, μάταια, να καταλάβει τι ακριβώς την έχει βρει! Πυρπολείται καθημερινά από δραματικές δηλώσεις, ακούει σκόρπια λόγια, μισές αλήθειες, δραματικά υπονοούμενα, έξωθεν παρεμβάσεις και κάθε βράδυ γέρνει στο μαξιλάρι της, εξουθενωμένη από τη σκληρή πραγματικότητα, αλλά και απολύτως αδύναμη να κατανοήσει το ουσιαστικό νόημα αυτής της επικαιρότητας, εφήμερης παρά ποτέ. Τόσο, που πολλές φορές .....ανατρέπεται δις και τρις μέσα σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο.
Φταίει, άραγε, ο καταιγιστικός ρυθμός παράθεσης των πληροφοριών και των στοιχείων, που ακόμη και οι πιο δραματικές προβλέψεις για την πορεία της οικονομίας, ή τα καθημερινά, πλέον, στυγερά εγκλήματα στο κέντρο της πόλης, δεν είναι ικανά να προκαλέσουν συγκίνηση διαρκείας; Εθιστήκαμε ήδη στα σενάρια της πτώχευσης, της δυνάμει απόλυτης ένδειας, τους χάους και της καταβαράθρωσης; Μήπως δεν δίνουμε και μεγάλη σημασία γιατί έχουμε εκπαιδευτεί να μην πολυπιστεύουμε τίποτε από όσα ακούμε; Ή έχουμε ξεχάσει τελείως να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε; Πραγματικά, δεν ξέρω. Δεν μπορεί, όμως, η συνείδηση της κοινής γνώμης να διαμορφώνεται αποκλειστικά από την επικαιρότητα. Και προφανώς δεν μπορεί η επικαιρότητα να αποτελεί τον βασικό τροφοδότη της πολιτικής, ούτε το περιεχόμενο ή την κατ’ εξοχήν έκφρασή της, διότι τότε τα αποτελέσματά της είναι στιγμιαία, χωρίς ρίζες στο στέρεο παρελθόν, αλλά και χωρίς προέκταση στο μέλλον. Πώς θα υπάρξει, άραγε, σωστή πρόβλεψη, χωρίς τη χρήση της μνήμης, τη σύγκριση και την εξ αυτής δυνατότητα της επιλογής;
Ακόμη και σήμερα, στην ύστατη στιγμή, αν τουλάχιστον πιστέψουμε τα σήματα κινδύνου που εκπέμπονται πανταχόθεν, οι πολιτικοί μας ταγοί –έστω οι περισσότεροι εξ αυτών– εξακολουθούν να εξαντλούνται σε μια χωρίς έμπνευση και ανειλικρινή διαχείριση, εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό τους, συμφιλιωμένοι με το πρόσκαιρο, αδιάφοροι για το μακροπρόθεσμο. Από κοντά και τα μίντια. Πρωταγωνιστές στην τέχνη του εφήμερου και την τεχνική του εντυπωσιασμού, συμβάλλουν τα μέγιστα στην παραγωγή ημιπληροφορημένων, ημιπαράλυτων από τη σαστιμάρα και τη σύγχυση πολιτών.
Αυτή την αίσθηση του εφήμερου μάλλον πληρώνουμε σήμερα πιο ακριβά απ’ οτιδήποτε άλλο. Βολεμένοι και ανυποψίαστοι στην επιφάνεια ενός επικοινωνιακού, λες, παιχνιδιού, σε όλες τις εκφάνσεις και τις εκφράσεις του δημόσιου βίου, που μοναδικό σκοπό του είχε να ροκανίζει τον χρόνο στο διηνεκές...
Και τώρα; Τώρα, σύγχυση, αμηχανία και αβεβαιότητα για το μέλλον μιας χώρας, που μοιάζει με προικισμένο από τη φύση του παιδί, που του στέρησαν τα εφόδια που χρειαζόταν για να επιβιώσει στον σημερινό, απαιτητικό κόσμο. Που ήταν εξαιρετικά χαρισματικό, αλλά έτυχε πλημμελούς επιμέλειας...
kathimerini.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου