επιστρέφω στη γη να επιτελέσω ένα καθήκον.
Να γίνω ένα με τη σκληρή πραγματικότητα.
Πλάνη;;; Μπορεί...
Η εποχή που ανατέλλει είναι αμείλικτη.
Εγώ, πάντως, μπορώ να πω, ότι νίκησα∙
σβήστηκαν όλες οι απαίσιες αναμνήσεις.
Πρέπει να είσαι, οπωσδήποτε, στο πνεύμα της εποχής.
Τέρμα οι ευλογίες και τα ευλογητάρια∙
κράτα το κερδισμένο έδαφος.
Το πρόσωπό μου, ρούφηξε το ξεραμένο αίμα.
Πίσω μου, το τίποτα...
Ααα!!!
Μόνο, ένα...Άθλιο δεντράκι...
Οι αγώνες του πνεύματος είναι εξίσου άγριοι με τους
πολέμους των ανθρώπων.
Και είμαστε μόνο, στην αρχή...
Αγαπημένο χέρι(;)
τί να πω γι' αυτό... Γελάω! Μπορώ να γελάω με τις παλιές μου, ερωτικές απογοητεύσεις.
Εκεί κάτω, αντίκρισα, την κόλαση των γυναικών και
δικαιούμαι να συλλάβω την...Αλήθεια,
σε μια ψυχή
και ένα σώμα.
Πρέπει να είσαι, οπωσδήποτε, στο πνεύμα της εποχής.
Θα συνηθίσω...
Θα συνηθίσω...
Θα συνηθίσω...
Αρθούρος Ρεμπώ/Arthur rimbaud
όσες φορές και να το πεις δεν πιάνει.πάντα κάτι μέσα μας θα παραμένει αντιρησίας κι αυτό είναι που κρατάει την ελπίδα ζωντανή...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή εβδομάδα :)
....πρέπει να "είμαι", οπωσδήποτε στο πνεύμα της εποχής.....θα συνηθίσω.....κι όμως δεν.......να "θυμώσω" με μένα γιατί δεν μπορώ ή με τους "άλλους" που........κουράστηκα να νοιώθω μειοψηφία.....καλή εβδομάδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήπροσωπικά παράτησα αυτή την προσπάθεια.μερικές φορές με πιάνει το θυμωμένο μου και άλλες το λυπημένο μου.αλλά πάντα καταλήγω πως καλύτερα να μη με αποδέχονται παρά να μη με αποδέχομαι και για αυτό.μερικά πράγματα είναι θέμα προοπτικής :) με λιγότερο καύσωνα εβδομάδα !!!
Διαγραφή