Από μια κλωστή κρέμεται η ζωή του κάθε ανθρώπου, του κάθε διαδηλωτή στα μαζικά συλλαλητήρια με σκηνές ταραχών, του κάθε αυτόπτη μάρτυρα πετροπολέμων, ξυλοδαρμών, ρίψης χημικών, κροτίδων, φωτοβολίδων, βομβών - από τύχη δεν υπήρξαν και άλλοι νεκροί...
Ομως δεν είναι μόνο οι συγκρούσεις που εισάγουν βιαίως στο παιχνίδι με τη μοίρα και θέτουν σε δοκιμασία τις ανθρώπινες αντοχές. Δεν είναι μόνο ο αέρας που κόβει την ανάσα -ένα πηχτό μίγμα κάπνας, σκόνης, τοξικών-, η φωτιά, οι βολές, τα πλήγματα, τα σπασίματα, τα συρσίματα, οι σπρωξιές... Είναι ο παλμός της διαμαρτυρίας που δονεί σαν σεισμός τα σωθικά και τεντώνει στο απροχώρητο τις χορδές του σώματος. Είναι οι στιγμές άκρας συλλογικότητας, όταν οι οδύνες των άλλων γίνονται και δικός σου πόνος, όταν αφουγκράζεσαι όλες τις αγωνίες που εκδηλώνονται γύρω σου, διαβλέπεις τους θανάτους που κρύβονται μέσα στις ζωές, νιώθεις αλληλέγγυος με όλους και η ολότητα αυτών των ταυτόχρονων πεπρωμένων, η στιγμιαία κατανόηση του συλλογικού πόνου σε λυγίζει. Υπάρχει κάτι σαν υλικό όριο στην αντοχή μας, η καρδιά διαρρηγνύεται όταν πάει να χωρέσει ένα ολόκληρο σύμπαν από δεινά και λύπες. Εν τούτοις οι κύκλοι της ζωής κλείνουν τα όντα σε μια κοινότητα, τα παρασύρουν στις ίδιες ατραπούς από τις οποίες είναι.......δύσκολο να δραπετεύσεις μόνος.
Είναι, ακόμη, η απόγνωση ότι παρά την επίμονη διεκδίκηση του μέλλοντος δεν διαφαίνεται -μέσα στις επιδεινούμενες συνθήκες, την προοπτική των οδυνηρών συνεπειών, π.χ. του κουρέματος, στη ζωή των πολιτών- μονοπάτι προς ένα αξιοπρεπές αύριο. Η ανασφάλεια εμπεδώνεται ως μοναδική πραγματικότητα, παγιώνονται η απαισιοδοξία, ο φόβος της διαρκούς καθόδου... Ομως ακόμη και ένα μόριο της ύπαρξης προϋποθέτει ένα ίχνος πίστης. Δεν υπάρχουν ερωτήσεις και απαντήσεις μέσα σε ένα χώρο χωρίς ορίζοντα. Η έλλειψη προοπτικής αφαιρεί από τα πράγματα κάθε αναγλυφότητα.
Τι κάνει την εσωτερική κλωστή να μη σπάσει; Κυρίως η βαθιά γνώση για τα ανθρώπινα. Οι δύσκολες, κρίσιμες, διαλυμένες εποχές έχουν το πλεονέκτημα ότι αποκαλύπτουν γυμνή την ουσία της ζωής. Οτι δεν υπάρχει μόνο η φωτιά που καταβροχθίζει, αλλά κι εκείνη που γεννά. Οτι η ώση της εκκίνησης νικά την επιβραδυντική αίσθηση της ματαιότητας. Οτι αν καθεμιά από τις φοβίες μας κατακρημνίζει τον κόσμο, καθεμιά από τις ελπίδες μας τον αναδημιουργεί. Οτι δεν υπάρχει μόνο η αποκάλυψη, αλλά και η κοσμογονία, ότι υπάρχουν σπόροι στη στάχτη.
Στις δύσκολες, κρίσιμες, διαλυμένες εποχές, οι παλιές βεβαιότητες, οι παλιοί μύθοι, οι καταστροφικοί εγωισμοί, γίνονται άτονοι, διάφανοι, και τρωτοί οι θεσμοί που τους υποβάσταζαν καλύπτοντας αδικήματα ανεξιλέωτα. Οι ρωγμές, τα κενά σε μια άλλοτε ριζωμένη κακή πρακτική, η εξασθενημένη ισχύς της, δημιουργούν κάτι σαν έναν καθαρό ζωογόνο χώρο στις ψυχές, που δείχνουν περισσότερο εύπλαστες, δεκτικές ως προς τη χάραξη νέων συντεταγμένων. Στις σκληρές εποχές η συνείδηση αφυπνίζεται, δυναμώνει. Εχει την ευκαιρία να αναβαπτιστεί στα αρχέγονα νερά του αγώνα για επιβίωση, να αναμετρηθεί με τη δύσκολη πρόκληση της ενότητας, και να πετάξει μακριά σε αναζήτηση μιας τομής ανάμεσα στον συμφυρμό του παρελθόντος και το ακατοίκητο μέλλον, του σημείου σύγκλισης των θετικών μας δυνάμεων.
kathimerini.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου