Στα επόμενα 24ωρα, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, προκειμένου να στηρίξει τη χώρα του, ενδέχεται να αναγκαστεί να λάβει μια απόφαση που ίσως τον οδηγήσει ακόμα και στο εδώλιο του κατηγορουμένου για παραβίαση του αμερικανικού συντάγματος: να διευρύνει τα όρια του χρέους – κι εκεί δεν παίζουν: μπορεί να βρεθεί πραγματικά κατηγορούμενος...
Είτε όμως το κάνει, είτε όχι, είτε καταφέρει να βρει μια λύση μεταξύ του σχεδίου των Ρεμπουμπλικάνων κι εκείνου των Δημοκρατικών, είτε προχωρήσει σε μερική παύση πληρωμών, είτε ότι άλλο κι αν συμβεί, υπάρχει ένα που δεν πρόκειται να συμβεί: να πει κανείς στον αμερικανικό λαό ότι η χώρα χάνει την κυριαρχία της και ότι πρέπει να του την εκχωρήσει. Σε αντίθεση με εμάς, οι Αμερικανοί, δεν θέλουν το… Γερμανό τους…
Εμείς πάλι, ακούμε χθες τον κ. Σόιμπλε να λέει ωμά ότι «η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση πρέπει να προχωρήσει και κράτη με προβλήματα που λαμβάνουν βοήθεια πρέπει σε αντάλλαγμα να παραχωρούν μέρος της κυριαρχίας τους στην ΕΕ». Και τον ακούμε ατάραχοι, απαθείς. Σα να μη συμβαίνει τίποτα. Την ίδια στιγμή, η χώρα του .......σπεύδει να υπονομεύσει τις αποφάσεις που μόλις πριν από λίγες μέρες έλαβε η Ε.Ε. για το ελληνικό χρέος: τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι σίγουρο, διαμηνύει τώρα το Βερολίνο που ξεκίνησε ήδη το μποικοτάζ.
Είναι φυσικό: αυτές οι αποφάσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επικράτηση του γαλλικού σχεδίου το οποίο έκανε τη Γερμανία έξαλλη από την πρώτη στιγμή. Υπό την πίεση των ΗΠΑ και της Γαλλίας, οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να τις αποδεχθούν, αλλά δεν έχουν καμία διάθεση να τις εφαρμόσουν χωρίς να κερδίσουν αυτά που επιθυμούν από την ελληνική κρίση. Και ποια είναι αυτά; Μα ότι ακριβώς είπε ο κ. Σόιμπλε χθες: η μεταβίβαση της κυριαρχίας, με ότι αυτή συνεπάγεται.
Οι χθεσινές δηλώσεις Σόιμπλε στο περιοδικό Στερν ρίχνουν οριστικά κάθε πρόσχημα και κάθε αυταπάτη: το μοναδικό που ενδιαφέρει το Βερολίνο είναι η πλήρης επικράτησή του στην ευρωζώνη και η μετατροπή της σε ζωτικό του χώρο: το λένε οι ίδιοι και το λένε πλέον ανοιχτά.
Αυτό δεν είναι εντυπωσιακό: ήταν αναμενόμενο να συμβεί, ειδικά από την ώρα που η Γερμανία είδε άλλες χώρες να βάζουν φρένο στην αντιευρωπαική, εθνικιστική πολιτική της η οποία έχει μοναδικό κίνητρο να «καταπιεί» την Ευρώπη.
Εκείνο όμως που είναι εντυπωσιακό, είναι το πώς υπάρχουν ακόμα χώρες, θεσμοί, πολιτικά συστήματα, ηγέτες και παράγοντες, που κάνουν ότι δεν ακούνε τα όσα λέει το Βερολίνο: μιλάνε ακόμα για «αλληλεγγύη», για «συμμάχους», για «βοήθεια», για έννοιες ανύπαρκτες, φαντασιακές, που τις αποποιείται το ίδιο το Βερολίνο το οποίο δεν κρύβεται πια.
Ευτυχώς, όμως, κι αυτό τείνει πλέον να φτάσει στα όριά του: οι Γερμανοί το παράκαναν και έχασαν το μέτρο. Θέλουν δεν θέλουν, αναγκάζουν τους ευρωπαίους να ξυπνήσουν πλέον από το λήθαργο, που είναι πολύ πιο επικίνδυνος κι από το ίδιο το χρέος. Βλέπουν τώρα όλοι και πιο πολλοί ότι η Γερμανία εκμεταλλεύθηκε, αξιοποίησε, αν όχι και συντήρησε αυτή την κρίση για ίδιον όφελος. Και αντιλαμβάνονται ότι πρέπει κάτι να γίνει ευρύτερο, καθώς ο κίνδυνος δεν αφορά πια μόνον την Ελλάδα, ούτε καν μόνον τις χώρες που μπήκαν στον μηχανισμό. Αφορά πια ολόκληρη την Ευρώπη.
tovima.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου