Η πυρηνική τεχνολογία και η προπαγάνδα

Του Γ. ΓΕΡΑΝΙΟΥ*

Τη δεκαετία του 1970, οι πυρηνικοί αντιδραστήρες ήταν μια μορφή επένδυσης, που για τους τεχνοκράτες φάνταζε σαν μύθος της τεχνολογίας.

Βρισκόμουν τότε στη Γερμανία, ερευνητής στο Ινστιτούτο Max-Planck, και ζήτησα να επισκεφθώ τον πυρηνικό αντιδραστήρα στο Wuergassen.

Μπήκα με μεγάλο ενδιαφέρον, ακολουθώντας μια ιεροτελεστία αυστηρών μέτρων και δημόσιων σχέσεων και βγήκα έντονα προβληματισμένος για την αναγκαιότητα τέτοιων επενδύσεων. Η έξοδός μου συνοδεύτηκε από φυλλάδια που διαφήμιζαν την υψηλή του τεχνολογία, την ασφάλειά του και τη φθηνή ηλεκτρική ενέργεια που παρήγε. Πριν από δέκα χρόνια έκλεισε, γιατί είχε προβλήματα τόσα συχνά που θεωρήθηκε ασύμφορη η λειτουργία του.

Η μελέτη και εγκατάσταση ενός πυρηνικού σταθμού είναι καθαρά υπόθεση τεχνοκρατών. Δεν είναι ούτε επιστήμη ούτε έρευνα. Είναι μια οικονομική επένδυση.

Αντίθετα, η επιλογή ή όχι εγκατάστασης αυτής της επένδυσης είναι καθαρά μια πολιτική και....κοινωνική απόφαση.

Το λεξικό(1) στο λήμμα «τεχνοκράτης» αναφέρει: «Ο επιστήμονας, ο οποίος για τη μελέτη και επίλυση προβλημάτων του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού χώρου, χρησιμοποιεί αυστηρά τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της τεχνολογίας, της οικονομίας και της μηχανικής, παραγνωρίζοντας συνήθως τις κοινωνικές επιπτώσεις».

Το κενό αυτό, τις κοινωνικές επιπτώσεις, άλλοι επιστήμονες το καλύπτουν από άλλη οπτική γωνία, επισημαίνοντας και αναδεικνύοντας τα προβλήματα που προκαλούνται στην κοινωνία, στον άνθρωπο, στο περιβάλλον.

Φέτος, στις μνήμες του πυρηνικού ατυχήματος στο Τσερνομπίλ, προστέθηκε και η αγωνία του πυρηνικού ατυχήματος στην Ιαπωνία. Δύο μεγάλα πυρηνικά ατυχήματα μέσα σε 25 χρόνια. Το ένα, προϊόν της ανατολικής τεχνολογίας, την οποία απαξίωναν οι Δυτικοί, το άλλο προϊόν της δυτικής τεχνολογίας μιας χώρας, την τεχνολογία και οργάνωση της οποίας είχαν για παράδειγμα οι Δυτικοί, παρουσιάζοντας τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ιαπωνίας ασφαλέστατους, αλώβητους από κάθε είδος καταστροφής, φθάνοντας μάλιστα σε τέτοιο σημείο προπαγάνδας, ώστε να κατατάσσουν την πυρηνική ενέργεια στην «πράσινη» ενέργεια με βασικό μοντέλο την Ιαπωνία.

Το γεγονός ότι ο τεχνολογικός θαυμασμός που προκαλούσε η Ιαπωνία μετατράπηκε σε οίκτο καταδεικνύει πόσο σαθρές είναι οι δυνατότητες της τεχνολογίας, ανατολικής ή δυτικής, παλαιάς ή σύγχρονης, όταν δεν έχει καταφέρει ο άνθρωπος να την ελέγξει καθολικά. Γιατί, η ραδιενέργεια με τα στοιχεία της είναι μια μη αναστρέψιμη διαδικασία, δεν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί και να μειωθεί η διάρκεια ακτινοβολίας, πριν φθάσει τις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.

Δυο σημεία προπαγάνδας του πυρηνικού λόμπι είναι η ασφάλεια και η φθηνή ενέργεια των πυρηνικών αντιδραστήρων. Και τα δυο αμφισβητήσιμα.

Ολες οι μέχρι σήμερα μελέτες για εγκατάσταση και λειτουργία πυρηνικών αντιδραστήρων είναι ηθελημένα ημιτελείς. Και σαν ημιτελείς δεν καταλήγουν σε πραγματικά αποτελέσματα ούτε ως προς την ασφάλεια ούτε ως προς το κόστος της πυρηνικής κιλοβατώρας. Γιατί ο πυρηνικός αντιδραστήρας χρειάζεται μελέτη και για την κατασκευή του, και για τη λειτουργία του, και για τη διάλυσή του, και για τη διαχείριση και ταφή όλων των πυρηνικών του αποβλήτων.

Ομως, τα δυο τελευταία στάδια, της διάλυσης και του τελικού τρόπου ταφής των πυρηνικών αποβλήτων του, δεν έχουν εκτιμηθεί επαρκώς ως προς τη διαδικασία και ως προς το χώρο.

Ετσι, προβάλλουν τους πυρηνικούς αντιδραστήρες ως ακίνδυνους και την πυρηνική κιλοβατώρα ως φθηνή. Αν όμως υπολογίσει κανείς το συνολικό κόστος, τότε η πυρηνική ενέργεια είναι η ακριβότερη ενέργεια. Και αν στο κόστος αυτό προστεθούν και τα έξοδα σε περίπτωση πυρηνικού ατυχήματος, τότε το κόστος είναι απλησίαστο.

Οσο για την ασφάλεια των πυρηνικών αντιδραστήρων, το σλόγκαν που διακινούν είναι το γνωστό, «τεχνολογία ή οπισθοδρόμηση», που το σχηματοποιούν με πιθανότητα ατυχήματος πυρηνικού σταθμού και ατυχήματος με αυτοκίνητο. Η πιθανότητα να σκοτωθεί κάποιος από τροχαίο είναι μεγαλύτερη. Δεν θα οδηγείς λοιπόν αυτοκίνητο; Τέτοιες συγκρίσεις δεν επιτρέπεται να γίνονται. Είναι παραπλανητικές. Είναι επιστημονικό λάθος η σύγκριση συμβατικών - πυρηνικών κινδύνων. Γιατί, σε ένα θανατηφόρο συμβατικό ατύχημα το αποτέλεσμα είναι συγκεκριμένο: συγκεκριμένοι θάνατοι, συγκεκριμένη έκταση, συγκεκριμένη και διάρκεια. Ο κύκλος των επιπτώσεων κλείνει αμέσως. Αντίθετα, σ' ένα πυρηνικό ατύχημα, οι επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες και η διάρκειά του συνεχής. Θα απαιτηθούν αιώνες και πολλές γενιές ώστε να συνυπολογιστούν τα αρνητικά αποτελέσματα, η έκτασή του, η πολλαπλή καταστροφή σε ανθρώπους, περιβάλλον, κοινωνία. Ο κύκλος του μόλις έχει αρχίσει.

Η πυρηνική ενέργεια είναι μια ανεξέλεγκτη δύναμη στα χέρια του ανθρώπου, που δεν έχει ακόμα καταφέρει να την ελέγξει ολοκληρωτικά, ώστε να μπορεί σε περίπτωση ατυχήματος να την καταστήσει αναστρέψιμη.

(1) Τεγόπουλος - Φυτράκης, 1997.
Του Γ. ΓΕΡΑΝΙΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή του Τομέα Πυρηνικής Φυσικής και Στοιχειωδών Σωματιδίων του Πανεπιστημίου της Αθήνας
enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μαρία Πολυδούρη - Ζωή ανυποταξίας, έρωτα και θλίψης

«… Ήμουν ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχομαι, αλλά και ποιο παιδί δεν είναι άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη! Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά κι αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που ’ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε από τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε στιγμή τραγούδι…

Με αγάπη

Μαρία Πολυδούρη»

(Απόσπασμα από «Μια Επιστολή» - «Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα…»)

Σκέψεις-λόγοι της ποιήτριας Μαρίας Πολυδούρη, που στις 29 Απριλίου 1930, σε ηλικία μόλις 28 ετών, έφυγε από τη ζωή, μια ζωή γεμάτη ποίηση, έρωτα και θλίψη.

Γεννήθηκε στην Καλαμάτα στις 1 Απριλίου 1902. Ήταν κόρη του φιλόλογου καθηγητή Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου. Μετά τις μεταθέσεις του πατέρα της στο Γύθειο και στα Φιλιατρά, το 1916 η Μαρία επιστρέφει στην Καλαμάτα.

Το 1918, τελειώνει το Γυμνάσιο και διορίζεται μετά από εξετάσεις στην Νομαρχία Μεσσηνίας. Παρά τη μικρή της ηλικία, ενδιαφέρεται πολύ για κοινωνικά θέματα όπως η Οκτωβριανή Επανάσταση στην Ρωσία, ή το γυναικείο ζήτημα και η χειραφέτηση της γυναίκας, παλεύοντας να σπάσει όλο το απίστευτο βάρος κοινωνικών προκαταλήψεων και κοινωνικών «καθηκόντων» ολόκληρων αιώνων. Ήταν μία από τις γυναίκες που έστειλαν τηλεγράφημα…στον Πρόεδρο της Βουλής επί Ελευθερίου Βενιζέλου και ζητούσαν παροχή ψήφου στις γυναίκες.

Αυτά βέβαια τα όφειλε στους γονείς της, που είχαν ανάψει την φλόγα της αναζήτησης και της κριτικής σκέψης σε όλα τους τα παιδιά. Η μητέρα της ασχολείτο και εκείνη με το γυναικείο ζήτημα, ενώ ο πατέρας της ήθελε τις κόρες του ελεύθερες.

Η «καλή κοινωνία» της Καλαμάτας θα αναστατωθεί από τις πεποιθήσεις της Μαρίας και όλοι, άντρες και γυναίκες, θα τα βάλουν με την «περίεργη» που φέρνει …. αναστάτωση στα «σπιτικά»!!!

Το 1920, η Μαρία Πολυδούρη, μετά το θάνατο των γονέων της, τους οποίους χάνει μέσα σε διάστημα 40 ημερών, αποφασίζει να μείνει στην Αθήνα και να σπουδάσει Νομικά και όχι φιλολογία όπως είχε υποσχεθεί στον πατέρα της. Έτσι το 1921 εγγράφεται στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ το 1922 μετατίθεται στη Νομαρχία Αττικής με μισθό πείνας.

Η μετάθεσή της στη Νομαρχία Αττικής, ήταν η «μοιραία κίνησή» της, αφού εκεί γνωρίστηκε με τον Κώστα Καρυωτάκη, μετατεθείς και εκείνος εκεί από την Σύρο.

Από τότε η ζωή της και το έργο της είχαν τη σφραγίδα του. Οι ζωές τους έγιναν ζωές συνυφασμένες. Η επικοινωνία τους στην κυριολεξία ποιητική. Στη σκέψη όλων, μέχρι και σήμερα ακόμα, όπου Πολυδούρη και Καρυωτάκης, όπου Καρυωτάκης και Πολυδούρη.

Η σχέση τους, μια σχέση σφοδρή, γεμάτη πάθος, δεν επρόκειτο να κρατήσει για πολύ. Τον Αύγουστο του 1922 ο Καρυωτάκης μαθαίνει ότι έχει προσβληθεί από σύφιλη, ασθένεια τότε ανίατη. Με το ποίημά του «Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα» ο Καρυωτάκης θα αποκαλύψει στην Πολυδούρη το φοβερό μυστικό του. 

Η Πολυδούρη ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια της εποχής της, με μια πράξη ιδιαίτερα τολμηρή, αν λάβουμε υπόψη μας και την ηλικία της, προτείνει στον Καρυωτάκη να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά. Ο Καρυωτάκης αρνήθηκε και βλέπουμε την ψυχολογική διάθεση της Πολυδούρη να αποτυπώνεται στο ποίημα «Θα πεθάνω μιαν αυγούλα» του 1922.

Με ένα ποίημα του που δημοσιεύθηκε το 1923, με τον τίτλο «Τραγούδι παραφροσύνης», ο Κώστας Καρυωτάκης δίνει το τέλος του έρωτά του με την Μαρία Πολυδούρη. «Και πάντα εδαπανούσαμε τον έρωτα, την ήβη. ‘Εμοιαζε το Ενδεχόμενο σα μια μεθυστική άβυσσος, όταν έρημος διαβάτης όλο σκύβει μόνο για να φαντάζεται το πέσιμό του εκεί». Αυτή ήταν η πρώτη στροφή του ποιήματος. Αργότερα, ο Καρυωτάκης παρέλειψε την στροφή αυτή και έδωσε στο ποίημα τον τίτλο «Ωχρά Σπειροχαίτη» (το μικρόβιο της σύφιλης) και το συμπεριέλαβε στην συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες» του 1927.

Το 1923, η Μαρία αδιαφορώντας για την υγεία της παθαίνει αδενοπάθεια. Αναρρώνει στο Μαρούσι - τόπος παραθερισμού τότε- όπου την επισκέπτεται ο Καρυωτάκης, με τον οποίο διατήρησε μια φιλική σχέση, ενώ η ίδια εξακολουθούσε να είναι ερωτευμένη μαζί του. Ο Καρυωτάκης νιώθοντας την τρικυμία στην καρδιά της θα της δώσει το πεζό ποίημα «Η τελευταία», το οποίο η Πολυδούρη το εμπιστεύθηκε στην ποιήτρια Μυρτιώτισσα.

Το 1924, μπαίνει στη ζωή της ο Αριστοτέλης Γεωργίου ένας όμορφος νέος, πλούσιος δικηγόρος, ο οποίος την ερωτεύθηκε και στις αρχές του 1925 αρραβωνιάστηκαν. Η σκέψη όμως της Πολυδούρη ήταν μόνο στον Καρυωτάκη.

Λόγω των συχνών απουσιών της, απολύθηκε από τη Νομαρχία και το 1925 σταματά τις σπουδές της στη Νομική. Πηγαίνει στη Φτέρη Αιγίου και εκεί γράφει μια νουβέλα που δεν δημοσιεύθηκε ποτέ, ωστόσο με τον τίτλο «Μυθιστόρημα» περιλαμβάνεται στα «Απάντα» της.

Το 1925 γράφεται στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αργότερα στην Σχολή Κουνελάκη. 

Το 1926 παίζει στο «Κουρέλι» του Νικοντέμι, ενώ την ίδια χρονιά ξαφνιάζοντας τους πάντες διαλύει τον αρραβώνα της με τον Αριστοτέλη Γεωργίου και φεύγει για το Παρίσι, όπου φοίτησε στην σχολή υψηλής ραπτικής Εκόλ Πιζιέ. 

Την 1η Φεβρουαρίου 1928 εισέρχεται στο νοσοκομείο Σαριτέ, με γνωμάτευση φυματίωσης. Επιστρέφει στην Αθήνα και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Την έβαλαν στη τρίτη θέση σε ένα δωματιάκι που προοριζόταν για τους κατάκοιτους. Εκεί θα μάθει για την αυτοκτονία του Καρυωτάκη και εκεί θα γνωριστεί με τον Γιάννη Ρίτσο, άρρωστος κι αυτός τότε, στον οποίο αφιέρωσε το ποίημα «Θυσία». Στο «Σωτηρία» θα της σταθεί ιδιαίτερα η αδελφή της Βιργινία που αφιέρωσε όλη της την ζωή στην Μαρία.

Το δωματιάκι όπου νοσηλευόταν το διακόσμησε με πορτραίτα ποιητών όπως ο Μπάιρον, ο Μποντλέρ, ενώ την φωτογραφία του Καρυωτάκη την είχε στο κομοδίνο της. Την επισκεπτόταν ο Φώτος Πολίτης, η Μαρίκα Κοτοπούλη, οι ποιητές Παπαδάκης, Ζώτος, Χονδρογιάννης. Της συμπαραστάθηκε με πολύ αγάπη η ποιήτρια Μυρτιώτισσα.

Το 1928 η Πολυδούρη εκδίδει την συλλογή της «Τρίλιες που σβήνουν» και το 1929 πάντα νοσηλευόμενη στην «Σωτηρία» εκδίδει την δεύτερη συλλογή της «Ηχώ στο Χάος». 

Τον Φεβρουάριο του 1930, η Μαρία Πολυδούρη μεταφέρεται στην κλινική Χρηστομάνου στα Πατήσια, με πρωτοβουλία του Άγγελου Σικελιανού και μερικών άλλων φίλων, που δεν άντεχαν να την βλέπουν να αργοπεθαίνει πάμπτωχη σε άθλιες συνθήκες δημόσιου νοσοκομείου. Αρνείται τον έρανο που είχε ανοίξει το «Βήμα».

Έφυγε τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 με ενέσεις μορφίνης που ζήτησε να της "περάσει" ένας αφοσιωμένος θαυμαστής της ο Βασίλης Γεντέκος. Κηδεύτηκε την ίδια μέρα στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ο τάφος της δεν υπάρχει πλέον, αφού η αδελφή της Βιργινία έκανε εκταφή των οστών τον Σεπτέμβριο του 1933.

Ο Άγγελος Τερζάκης («Ο ματωμένος λυρισμός» - Εφημερίδα «Το Βήμα», 19 Απριλίου 1961) γράφει για την κηδεία της Πολυδούρη: «… Ακολουθήσαμε το δρόμο για τον τάφο λιγοστοί πάντα, μια κηδεία σχεδόν οικογενειακή, όπου εμείς, οι νέοι οι ολότελα ξένοι στην οικογένεια, είχαμε το αίσθημα πως κηδεύουμε κάποιον, που, κρυφά, ανήκει μόνο σ’ εμάς. Είναι κάτι, που δεν μοιάζει με τίποτα, το πένθος αυτό των νέων για τους νέους. Σα να ξέρουν αυτοί κάτι, ένα μυστικό, κάποιο σύνθημα, που τους δένει μεταξύ τους. Οι μεγάλοι δεν το υποψιάζονται. Είναι ανίκανοι να το νιώσουν. Σκέφτονται συμβατικά, τυπικά και καθιερωμένα. Εμείς, την ώρα εκείνη που πορευόταν προς τον τάφο το λείψανο της Μαρίας Πολυδούρη, ακούγαμε σκοτεινά μέσα μας ν’ ανακρούεται το επικό εμβατήριο μιας εποχής».

Και η Λιλή Ζωγράφου («Καρυωτάκης – Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτησης, Εκδόσεις «Γνώση», 1981, σ. 71) γράφει αυτά τα συγκλονιστικά λόγια: «Η Μαρία δραπετεύει από παντού. Από το σπίτι της, από τον έρωτα, από τη δουλειά της, από την Ελλάδα, από τα νοσοκομεία, από την παραδοσιακή ποίηση κι από την ίδια τη ζωή. Υπερτιμά τις δυνάμεις της, γιατί δεν τις διαχωρίζει από τις ανησυχίες της, που ’ναι ακατάλυτες. Ενώ η ίδια αισθάνεται πως ζει πολύ σοβαρά και με πάθος, εμείς, παρακολουθώντας τη ζωή της, έχομε την εντύπωση ότι παίζει, διασκεδάζει, βαριέται και φεύγει. Μα έτσι ή αλλιώς ζει όμορφα. Γιατί η ζωή της Πολυδούρη έχει τον ίδιο λυρισμό και το ίδιο πάθος που έχει και η ποίησή της. Και η ποίησή της πάλι έχει τη σφραγίδα της ανυποταξίας ή, αν θέλετε, της αναρχικότητας που ’χει η ζωή της. Και δραπετεύει από τη ζωή με την ίδια γενναιότητα που ζει».

Η ίδια η Πολυδούρη γράφει : «24-7-1929. Αὐτὸς ποὺ αὐτοκτονεῖ γιατὶ τοῦ ἦρθε μιὰ μεγάλη λύπη στὴ ζωή, αὐτὸς εἶνε ἕνας ἀνάξιος τῆς ζωῆς, δὲν ἔπρεπε νὰ τὸν ἔχη δεχτῆ καθόλου. 

Εἶνε ἕνας μικρόψυχος. Ἑξαιρῶ ὅσους αὐτοκτονοῦν γιατί εἶνε ἄρρωστοι, εἴτε σωματικά, εἴτε ψυχικά. Φυσικὰ εἶνε ταπεινωτικὸ νὰ ζῆ κανεὶς στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς, κι᾿ ὅμως νὰ ζῇ! 

Μὰ δὲν πρόκειται γι᾿ αὐτούς, τώρα. Ὁ πόνος εἶνε τὸ φριχτὸ καὶ τὸ μεγάλο δῶρο. Νὰ τὸν δεχτῆς γιὰ νὰ στραγγίσης τὴ ζωὴ ὡς τὴν τελευταία σταγόνα. Νὰ τὸν δεχτῆς γιὰ νὰ παλαίψης, ὁ ἀγώνας εἶνε ἡ ζωή. 

Ἡ ἀντίδρασή σου σὲ κάθε χτύπημα εἶνε μιὰ νίκη, ὅσο κι ἂν χάνεις λίγο λίγο ἔδαφος, γιατί βέβαια ἐσὺ θὰ ἐξαντληθῆς ὄχι ἡ ζωή. // 

Μὰ αὐτὴ ἡ ἀπεγνωσμένη προσπάθεια, τὸ κατανάλωμα τῆς ψυχῆς μας, τῆς ζωῆς μας ὅλης, τί ἀφάνταστα φριχτὸ καὶ τί σεμνὰ μεγαλειῶδες! 

«Καθῆκον» λέξις τριμμένη, σχεδὸν χωρὶς οὐσία καὶ μισητή. Τί ἀνύψωμα θἄπρεπε νὰ τῆς δώσω, τί ντύσιμο νὰ τῆς κάνω –μᾶλλόν τι ξεντύσιμο- γιὰ νὰ τὴ δώσω στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς! 

Ἕνα καθῆκον εὐγενείας. Εἶνε εὐγένεια τὸ δόσιμο στὴν καταστροφὴ τῆς ζωῆς. Πόσες γωνιὲς τῆς ψυχῆς σου θὰ φωτισθοῦν, τί ἐξαΰλωμα, ἐξαγίασις ὁ σπαραγμός, ἡ συντριβή, ἡ ταπεινωσύνη. 

Στὸ βάθος τοῦ πόνου ὁλοένα, ποὺ νὰ τελειώνουν ὅλα μπρὸς στὰ μάτια σου, ποὺ νὰ σοῦ λείπει ἡ πνοή, ποὺ νὰ νιώθῃς κάθε στιγμὴ τὴ λόγχη στὰ σπλάχνα, ἔτσι πέρνεται ἡ μεγάλη γαλήνη τῆς μορφῆς καὶ τὸ φωτοστέφανο τῆς Ζωῆς: ἕνας ἄξιος ἄνθρωπος! Ἔτσι μόνο θ᾿ ἀξιωθῆς, ὅταν ἡ μεγάλη στιγμὴ φτάση, νὰ καταλάβεις βαθιὰ ὅτι ἔζησες, ὅτι τὴ Ζωὴ τὴν πῆρες ὅλη, ὅτι τόσο τὴν ἐξάντλησες, ὥστε ἂν κανεὶς σοῦ πρότεινε ἕνα ξαναγύρισμα νὰ ἀρνηθῇς μὲ κάθε εἰλικρίνεια καὶ ἁπλότητα. 

[Αὐτὴ εἶνε ἡ μεγάλη στιγμή. Ἡ ἀναμονὴ τοῦ θανάτου γιὰ τὴ δικαίωση, τὴν ἀνάπαυση, ἀπέριττη καὶ ὡραία.]» (Δημοσιευμένο στο περιοδικό «Νέα Εστία», τεύχος 1331, Χριστούγεννα 1982)

Διαβάστε περισσότερα...

Η εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, η κατάληψη των Αθηνών και οι ηχηρές αυτοκτονίες…

27 Απριλίου 1941 – 27 Απριλίου 2011. Συμπληρώθηκαν 70 χρόνια, από τότε που οι Γερμανοί Ναζί κατέλαβαν την Αθήνα, βύθισαν τη χώρα στη σκλαβιά και τους Έλληνες στην πείνα και την εξαθλίωση. Η εισβολή τους στην Ελλάδα και η είσοδός τους στην Αθήνα, σημαδεύτηκε από επτά ηχηρές αυτοκτονίες, που είχαν ως αφετηρία την πατριωτική φιλοτιμία του Έλληνα.

Στη Υψαλα της Τουρκίας, ανατολικά του Έβρου, αυτοκτονεί ο υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, επικεφαλής Συντάγματος. Πέρασε στο τουρκικό έδαφος κατόπιν κυβερνητικής συμφωνίας Ελλάδος - Τουρκίας. Οι Τούρκοι, μετά την γερμανική επικράτηση, αθέτησαν τη συμφωνία και αφόπλισαν το Σύνταγμα. Ο Ζήσης φέρων βαρέως την εξέλιξη αυτή, μπαίνει στη σκηνή του το μεσημέρι της 9ης Απριλίου και αυτοκτονεί.

Το ίδιο διάστημα, αυτοκτονεί στο Ριζό Μακεδονίας ο λοχαγός Ευάγγελος Νομικός από τις Κυκλάδες, για να αποφύγει την αιχμαλωσία από τους Γερμανούς.

Αυτοκτονεί επίσης έξω απο το νοσοκομείο των Καμένων Βούρλων ο ανθυπολοχαγός Νικόλαος Πάππης από τη Χίο, όταν είδε…να πλησιάζουν τα γερμανικά στρατεύματα και ήταν σίγουρη η αιχμαλωσία του.

Στην Πεδινή Ιωαννίνων, ο διοικητής της 8ης Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού ταγματάρχης Κων. Βερσής, μετά την συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, καλεί τους στρατιώτες του και τους λέει. « Πολεμήσαμε γενναία τους Ιταλούς και… τους νικήσαμε. Μια άλλη ξένη δύναμη δεν μας επιτρέπει να χαρούμε τη νίκη και να απολαύσουμε το αγαθό της ελευθερίας… Επετεύχθη συνθηκολόγησις που μας υποχρεώνει να παραδώσουμε τα όπλα τα ιερά που τόσο αγαπήσαμε και μας χάρισαν νίκες. Και τώρα τους ζυγούς λύσατε. Ζήτω η αιωνία Ελλάς». Και ο τότε στρατιώτης Ανδρέας Δαλακάκης λέει τα μετέπειτα: «Ψάλαμε μετά συγκινημένοι τον εθνικό ύμνο και αρχίσαμε να αποχωρούμε. Ο Βερσής, αποτραβήχτηκε παράμερα πίσω από ένα πυροβόλο και αυτοκτόνησε, γιατί δεν ήθελε να παραδώσει τα όπλα!..»

Την σκυτάλη των αυτοκτονιών παίρνει ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής. Στις 18 Απριλίου, κατά τη σύσκεψη του Πολεμικού Συμβουλίου, ο βασιλιάς τον παρατήρησε ότι ξέφυγε ο έλεγχος από τα χέρια του, ο Στρατός διαλύεται, υποχωρεί, και κάποιο μυστικό των Άγγλων που του εμπιστεύθηκε έχει διαρρεύσει μάλλον από την γραμματέα του… Οι μεγάλες ευθύνες βάραιναν στις πλάτες του. Βαρύθυμος μεταβαίνει στο σπίτι του, στους Αμπελοκήπους, κλείνεται στο δωμάτιο του κι αυτοκτονεί γιατί έβλεπε την Ελλάδα να πέφτει στα χέρια των Γερμανών.

Στις 27 Απριλίου, στις 10 το πρωί, οι Γερμανοί βρίσκονται στη συμβολή των λεωφόρων Βασ. Σοφίας και Αλεξάνδρας στους Αμπελοκήπους. Ο επικεφαλής του τάγματος των Μοτοσικλετιστών αντισυνταγματάρχης Οττο Φόν Σέϊμπεν, χαιρετά τους επισήμους, (φρούραρχο Καβράκο, νομάρχη Πεντζόπουλο και δημάρχους Αθηναίων Πλυτά και Πειραιωτών Μανούσκο) και με τεντωμένο το χέρι τους χαιρετά λέγοντας: “ …ο γερμανικός στρατός έρχεται ως φίλος φέρων την ειρήνη εις την Ελλάδα”. Και αμέσως μετά υπογράφουν το πρωτόκολλο παραδόσεως της πρωτεύουσας σ΄ ένα στρογγυλό μεταλλικό τραπεζάκι του καφενείου “Παρθενών” μπροστά από την βίλλα του Θών.

Οι Αθηναίοι κλείστηκαν στα σπίτια τους σε μια πράξη βουβής διαμαρτυρίας. Δεν θέλουν να σταθούν μάρτυρες της σκληρής εικόνας, να περνά ο εχθρός τα δεσμά της σκλαβιάς στην Ελλάδα.

Ένα απόσπασμα με επικεφαλής τον λοχαγό Γιάκομπι (σύζυγο της σκηνοθέτιδας Λένι Ρίφενσταλ) και τον υπολοχαγό Ελσνιτς ανεβαίνουν στην Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως, υποστέλλουν την ελληνική σημαία υψώνουν στην θέση της τη γερμανική, ενώ άγημα αποδίδει τιμές. Λέγεται ότι ο φρουρός Κων. Κουκίδης φέρει βαρέως την υποστολή της σημαίας μας και τα πατριωτικά του συναισθήματα τον σπρώχνουν στην αυτοκτονία που θα τρομάξει τον εχθρό. Τυλίγεται την γαλανόλευκη και πέφτει από τον Ιερό βράχο προς την πλευρά της Πλάκας και σκοτώνεται. Είναι η έκτη αυτοκτονία. 

Την επόμενη Κυριακή η εβδόμη, αυτή της Πηνελόπης Δέλτα….

(Άρθρο του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη στη Real News)

Διαβάστε περισσότερα...

Πάσχα στα γαλλοϊταλικά σύνορα

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Το πασχαλινό...

... τραπέζι ήταν στρωµένο και στις δυο µεριές των γαλλοϊταλικών συνόρων, αλλά οι εκατοντάδες µετανάστες που έσπρωξαν µέχρι εκεί οι ταραχές στην Τυνησία δεν ήταν προσκαλεσµένοι. Η έξοδός τους κρατάει εδώ και έναν µήνα. Μα είναι ανεπιθύµητοι, τόσο στην Ιταλία όσο και στη Γαλλία. Η µια χώρα προσπαθεί να φορτώσει το πρόβληµα στην άλλη.

Οι ισχυρές...

... ευρωπαϊκές χώρες εφαρµόζουν τη Συνθήκη του Σένγκεν α λα καρτ (όπως άλλωστε έκαναν κάποτε και µε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όταν µέσα στον βρόχο της ασφυκτιούσαν οι µικρές ελλειµµατικές χώρες). Ολοένα και πιο συχνά καταφεύγουν πίσω από ένα τείχος προστατευτισµού. Στο νέο προεκλογικό τους πρόγραµµα, οι γάλλοι Σοσιαλιστές γράφουν: «Η Ευρώπη είναι η µοναδική ήπειρος που επιβάλλει το ελεύθερο εµπόριο στον εαυτό της, σε έναν κόσµο που διαρκώς κάνει εξαιρέσεις». Πρόκειται για µια απόπειρα να ξανακερδίσουν τους χαµένους τής παγκοσµιοποίησης, τους άνεργους, τους ανθρώπους της αποδεκατισµένης εργατικής και µεσαίας τάξης που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να καταβαραθρώνεται διαρκώς. Την ίδια ώρα που οι µικρές ευρωπαϊκές χώρες εξακολουθούν να ζουν ανάµεσα στα συντρίµµια της αγροτικής παραγωγής τους, που διαλύθηκε από την «κοινή αγροτική πολιτική», στις µεγάλες ευρωπαϊκές χώρες τα συµφέροντα των.....παραγωγών αρχίζουν να παίρνουν το πάνω χέρι. Το γαλλικό αγροτικό λόµπι παρέχει σήµερα στον Σαρκοζί µια ισχυρή βάση στήριξης. Η µοναδική ευρωπαϊκή χώρα που µένει αδιάφορη µπροστά σε αυτή την τάση επανόδου στον προστατευτισµό είναι η µοναδική ευνοηµένη από την παγκοσµιοποίηση: η Γερµανία. «Η Κίνα θα γίνει το εργοστάσιο του κόσµου, αλλά εµείς θα είµαστε εκείνοι που θα φτιάξουν αυτό το εργοστάσιο», επαιρόταν πρόσφατα γερµανός βιοµήχανος. Οι πολιτικές...

... που ακολουθούν οι µεγάλες ευρωπαϊκές χώρες µοιάζουν µε µια επιστροφή στους παλιούς ανταγωνισµούς των µεγάλων δυνάµεων. Σε ένα περιβάλλον γενικευµένης οικονοµικής κρίσης, οι ευρωπαϊκές συνθήκες δεν δείχνουν ικανές να συγκρατήσουν αυτούς τους ανταγωνισµούς. Ούτε να συντηρήσουν τα ιδεολογήµατα ευρωπαϊστών όπως ο Μονέ, ο Σουµάν ή ακόµη και ο Ντελόρ. Οι ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες ανακαλούν βαθµηδόν µε κάθε ευκαιρία τα όποια κυριαρχικά δικαιώµατα είχαν εκχωρήσει στην υπερεθνική (και ενίοτε ενωµένη) Ευρώπη. Το ευρωπαϊκό σύνολο αδυνατίζει «από µια αναδίπλωση των πλούσιων, που δεν θέλουν πια να ακούνε να τους µιλούν για τους φτωχούς», γράφει ο αρθρογράφος Ιβ Αρτέ στη γαλλική εφηµερίδα «Σιντ-Ουέστ». 

Στην ιταλική...

... πόλη Βεντιµίλια, στα γαλλοϊταλικά σύνορα, οι νεαροί Τυνήσιοι Χασέν Σαλί και Σαµί Γκαρσλά ξενάγησαν πασχαλιάτικα τους δηµοσιογράφους στο «ξενοδοχείο» τους, ένα «ξενοδοχείο πέντε αστέρων», όπως είπαν οι ίδιοι µε ένα πικρό χαµόγελο: δηλαδή σε έναν διάδροµο της αίθουσας αναµονής, στον σιδηροδροµικό σταθµό της πόλης, όπου ζουν εδώ και πολλές εβδοµάδες. Και θα ήταν πολύ συγκινητικό, αν χιλιάδες άλλοι νεαροί πολίτες των µικρών ευρωπαϊκών χωρών δεν αναγκάζονταν, από την ανέχεια που έφερε η οικονοµική κρίση, να παίρνουν καθηµερινά παράλληλους δρόµους µε αυτούς τους µετανάστες. 

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Εθισμένοι

Του Οδυσσεα Iωαννου

Τα πιο βαριά ναρκωτικά είναι ο φόβος και η ελπίδα. Φοβάσαι κι ελπίζεις με αργές ή γρήγορες εναλλαγές, και κάθε φορά συντάσσεσαι με διαφορετικό πρόσημο. Κάποιοι έχουν σκαλώσει σε έναν από τους δύο εθισμούς, αδυνατούν να ελπίσουν και φοβούνται, αρνούνται να φοβηθούν κι ελπίζουν.

Αλλη κατηγορία δεν υπάρχει. Ακόμη κι όσοι διατείνονται πως είναι ψύχραιμοι, ρεαλιστές, «γαληνεμένοι» όλο και κάποια τράκα κάνουν από τα τσιγάρα των εθισμένων. Σπάνια μπορείς να ορίσεις ακριβώς τι είναι αυτό που φοβάσαι. Να το ζωγραφίσεις δηλαδή, να παρουσιάσεις μια συγκεκριμένη μορφή ενός γεγονότος ή μίας κατάστασης. Ο φόβος δεν αντιστοιχεί στο γεγονός που έρχεται, αλλά στην απόσταση που σε χωρίζει από αυτό. Οσο μικραίνει η απόσταση, σχηματοποιείται ο δαίμονας και αρχίζει να σε τρώει. Η αναμονή είναι που σου προκαλεί τα κατάγματα, όχι η πρόσκρουση. Και βέβαια ο άγνωστος τόπος. Η καινούργια συνθήκη που σε περιέχει διαφορετικό από ό,τι έχεις συνηθίσει τον εαυτό σου. Υπάρχει πλήθος περιπτώσεων που το γεγονός ήταν πολύ «κατώτερο» των φόβων σου. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: πρώτον, απλά το είχες υπερτιμήσει. Δεύτερον, είχες υποτιμήσει τις δυνάμεις που θα αναδύονταν από έναν εαυτό που ποτέ δεν τον είχες ζήσει σε πόλεμο. Οπως και να ’χει, φτάνεις τελικά στην ώρα σου στον προκαθορισμένο τόπο και καλείσαι να μετρηθείς, να ζυγιστείς, να κάνεις τη ρήξη, αφήνοντας τον κρότο που σου αναλογεί.

Μια απλή ανάλυση στο αίμα σου μαρτυράει εύκολα πως είσαι εξαρτημένος από την ουσία που ανιχνεύεται στις ήττες, και ξεκινάς με μειονέκτημα απέναντι στο πιο οργανωμένο σύστημα που υπάρχει, την πραγματικότητα. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την ελπίδα, με τη διαφορά πως αυτή είναι......αποδεκτή στην politically correct διακονία της παρηγοριάς, που διατηρεί τους ανθρώπους ζεστούς για μια μάχη που συνήθως δεν δίνεται ποτέ.

Στην ελληνική κοινωνία σήμερα κάνουν θραύση και τα δύο. Κι ας βγαίνουν στις σφυγμομετρήσεις εξαφανισμένα τα ποσοστά της ελπίδας. Δεν γίνεται αυτό. Πάντα αναπτύσσεται ένα ισοδύναμο του φόβου. Απλά δεν μπορείς να τη διακρίνεις εύκολα ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν την ακούς, αλλά είναι εκεί και μεταφέρει οξυγόνο στα κύτταρα. Και δεν μπορείς να αντιστοιχίσεις το αίτημά της, να το συγκεκριμενοποιήσεις, είναι το ίδιο θολό και γενικό, όσο και ο φόβος. Οσο γενικό είναι το «φοβάμαι τα χειρότερα» άλλο τόσο και το «ελπίζω στα καλύτερα». Εκεί είναι που χρειάζεται ένας ριζοσπαστικός αναβαπτισμός της «καλής ζωής». Η ελπίδα, όπως και ο φόβος -ακριβώς όπως η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία- δεν έχουν να κάνουν τίποτε απολύτως με την πρόβλεψη του μέλλοντος. Ζυγίζονται καθημερινά και «εξαργυρώνονται» μόνο από το παρόν, από το τι κάνεις και όχι από τι προβλέπεις. Αισιόδοξος και άφοβος είναι ο δημιουργικός, ακόμη κι αν προβλέπει πως η δημιουργικότητά του είναι νερό σε τρύπιο πιθάρι. Απαισιόδοξος και φοβισμένος όποιος φωνάζει πως όλα θα πάνε καλά, αλλά έχει κολλήσει σε ένα παρόν - βάλτο. Ξέρω πως οι εθισμοί δεν παλεύονται εύκολα. Ορισμένοι όμως αποδεικνύονται τόσο χρήσιμοι όσο και το πόσιμο νερό. Κυρίως όσοι έχουν «ομόλογα» στο πάθος. Από το να καταρρεύσουν και τα δύο -εθισμός και πάθος- ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να ελέγξουμε τις «συναλλαγές» μας μαζί τους. Γιατί ποιος καλύπτει το κενό του φόβου και της ελπίδας όταν αυτά εξαφανίζονται; Mόνο μια πραγματικότητα που πλησιάζει σε ένα από τα δύο άκρα. Τον παράδεισο και την κόλαση. Και παραδείσους, δεν έχει ζήσει μέχρι τώρα η ανθρωπότητα.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ελονοσία - Ο τρίτος μεγαλύτερος δολοφόνος παιδιών παγκοσμίως.

Η ελονοσία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος δολοφόνος παιδιών παγκοσμίως. Υπολογίζεται ότι 800.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από την ασθένεια, με το 90% των θανάτων αυτών να σημειώνονται στην Αφρική, όπου η νόσος είναι υπεύθυνη για περίπου τον ένα στους έξι όλων των θανάτων παιδιών.

Όπως δήλωσε ο Εκτελεστικός Διευθυντής της UNICEF Αντονι Λέικ επ' ευκαιρία της χθεσινής Παγκόσμιας Ημέρας κατά της Ελονοσίας, «κάθε μέρα περίπου 2.000 παιδιά πεθαίνουν από το τσίμπημα ενός κουνουπιού, έχουμε όμως αποτελεσματικά μέσα για την καταπολέμηση αυτής της θανάσιμης ασθένειας και πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε για να σώσουμε ζωές.»

Η ελονοσία είναι τόσο αποτρέψιμη όσο και ιάσιμη. Μελέτες έχουν δείξει ότι όταν τα παιδιά μιας κοινότητας κοιμούνται κάθε βράδυ κάτω από την προστασία μιας ειδικά επεξεργασμένης με εντομοκτόνο κουνουπιέρας, η συνολική παιδική θνησιμότητα μπορεί να μειωθεί έως και 20%.

Ωστόσο, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, κυρίως στην Αφρική, θα χαθούν εξαιτίας της έλλειψης πρόσβασης σε τέτοιες κουνουπιέρες και στη σωτήρια κατάλληλη θεραπεία εντός 24 ωρών από την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων της νόσου. Περιμένοντας ακόμα και έξι ώρες για τη έναρξη της θεραπείας μπορεί να σημαίνει ζωή ή θάνατο για ένα άρρωστο παιδί.

Μεταξύ του 2004 και του 2010, περισσότερες από...... 400 εκατομμύρια κουνουπιέρες παραδόθηκαν σε ενδημικές στην ελονοσία χώρες, με τα 290 εκατομμύρια να έχουν παραδοθεί από το 2008 και μόνο. Αυτά τα 290 εκατομμύρια είναι αρκετά για να καλύψουν περίπου το 80% των δηλωμένων αναγκών σε ολόκληρη την Αφρική.

Αυτές οι προσπάθειες έχουν οδηγήσει σε πραγματική πρόοδο. Οι θάνατοι από ελονοσία παγκοσμίως μειώθηκαν κατά 20% μεταξύ 2000 και 2009, ένα στατιστικό στοιχείο που αντιπροσωπεύει πολλές χιλιάδες ζωές παιδιών που σώθηκαν.

Οι χώρες που έχουν συστηματικά κλιμακώσει τις προσπάθειες για την πρόληψη της ελονοσίας παρουσιάζουν σημαντική μείωση του φόρτου της ελονοσίας στις εγκαταστάσεις υγείας. Ενδημικές χώρες όπως η Ερυθραία, η Μαδαγασκάρη, το Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, η Ζάμπια και η Ζανζιβάρη, έχουν δείξει μείωση πάνω από 50% τόσο στα επιβεβαιωμένα κρούσματα ελονοσίας όσο και στη νοσηλεία και τους θανάτους από ελονοσία.

Η καταπολέμηση της ελονοσίας όχι μόνο σώζει ζωές παιδιών, αλλά αποφέρει επίσης πολλά οφέλη στον τομέα της υγείας και της οικονομίας. Για παράδειγμα, η εξάλειψη της ελονοσίας ελαφρύνει την επιβάρυνση στα υπερφορτωμένα κέντρα υγείας. Η μείωση της ελονοσίας βελτιώνει αντίστοιχα την υγεία των εγκύων γυναικών και συνεπώς, την υγεία των μωρών τους. Ο έλεγχος της ελονοσίας μπορεί επίσης να μειώσει τους θανάτους που οφείλονται στον υποσιτισμό, καθώς τα παιδιά που είναι ήδη αποδυναμωμένα έχουν περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν αν προσβληθούν από την ασθένεια.

Δεν μπορούμε να αφήνουμε κάποια παιδιά να εκτίθενται στην ελονοσία και κάποια άλλα να είναι ασφαλή. Είτε χρησιμοποιώντας επεξεργασμένες με εντομοκτόνο κουνουπιέρες, είτε με σωστή διάγνωση, είτε με την παροχή αποτελεσματικής θεραπείας, η πρόκληση είναι να παρέχουμε προστασία και φροντίδα στο κάθε ένα παιδί που διατρέχει κίνδυνο.

Όσοι επιθυμούν να συμβάλουν στα προγράμματα της UNICEF για την καταπολέμηση της ελονοσίας και τον εμβολιασμό των παιδιών κατά των κυριότερων θανατηφόρων ασθενειών μπορούν να το κάνουν μέσα από την ιστοσελίδα της Ελληνικής Επιτροπής της UNICEF στο www.unicef.gr

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τη UNICEF (Ηλίας Λυμπέρης), τηλ.: 210-72 55 555 ή 6944-65 37 99

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τσερνομπίλ: 25 χρόνια μετά

Είκοσι πέντε χρόνια έχουν περάσει από το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα που έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία, εκείνο του Τσερνομπίλ στην Ουκρανία, σύμφωνα με δημοσίευμα στο BBC.

Στις 26 Απριλίου 1986 σημειώθηκε έκρηξη στον αντιδραστήρα 4 του πυρηνικού σταθμού στο Τσέρνομπιλ, απελευθερώνοντας στην ατμόσφαιρα ένα ραδιενεργό νέφος που προκάλεσε τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή και επηρέασε την υγεία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στη Βόρεια Ευρώπη.

Χιλιάδες άνθρωποι οδηγήθηκαν στο θάνατο από την έκθεση στη ραδιενέργεια, μολύνθηκε ο αέρας, οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις και τα τρόφιμα.

Από την έκρηξη στον αντιδραστήρα 4 σκοτώθηκαν 30 άτομα.

Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι αναγκάστηκαν να απομακρυνθούν από τις μολυσμένες περιοχές με ραδιενέργεια στην Ουκρανία, τη Λευκορωσία και τη Ρωσία.

Γύρω από το πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνομπίλ, σε ακτίνα 30 χιλιομέτρων, βρίσκεται η «απαγορευμένη ζώνη», όπως ονομάστηκε και τότε δόθηκε εντολή να εκκενωθεί, η οποία επισήμως παραμένει......ακατοίκητη μέχρι σήμερα.

Μετά την έκρηξη χιλιάδες εργάτες συμμετείχαν στις εργασίες κατασκευής της προσωρινής σαρκοφάγου γύρω από τον αντιδραστήρα.

Την προηγούμενη εβδομάδα κατά τη διάρκεια διεθνούς διάσκεψης δωρητών που έγινε στο Κίεβο της Ουκρανίας, συγκεντρώθηκαν 550 εκατ. ευρώ για την κατασκευή και την τοποθέτηση της νέας σαρκοφάγου στο Τσερνομπίλ.

Για πολλές ημέρες οι σοβιετικές αρχές κράτησαν τότε μυστικό το ατύχημα.

Η «μαύρη» επέτειος της καταστροφής στο Τσέρνομπιλ είναι πιο επίκαιρη από ποτέ, δεδομένης της καταστροφής στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας και τις ανησυχίες που υπάρχουν για την ασφάλεια των πυρηνικών σταθμών.

Ο Ρώσος πρόεδρος Dmitry Medvedev δήλωσε ότι θα πρέπει να πάρουμε ένα μάθημα από την καταστροφή στο Τσερνομπίλ και στη Φουκουσίμα και να υπάρχει περισσότερη διαφάνεια σε περιστατικά πυρηνικών ατυχημάτων.

econews.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ελπήνωρ - Τάκης Σινόπουλος

Ήταν κάποιος από τη συνοδεία που τον αντίκρισε

όχι ο πιο γέροντας: Κοιτάχτε ο Ελπήνωρ πρέπει να ‘ναι εκείνος.

Εστρίψαμε τα μάτια γρήγορα. Παράξενο πως θυμηθήκαμε

αφού είχε η μνήμη ξεραθεί σαν ποτάμι το καλοκαίρι.

Ήταν αυτός ο Ελπήνωρ πράγματι στα μαύρα κυπαρίσσια

τυφλός από τον ήλιο και τους στοχασμούς

σκαλίζοντας την άμμο μ΄ ακρωτηριασμένα δάχτυλα.

Και τότε τον εφώναξα με μια χαρούμενη φωνή: Ελπήνορα

Ελπήνορα πώς βρέθηκες ξάφνου σ΄ αυτή τη χώρα;

Είχες τελειώσει με το μαύρο σίδερο μπηγμένο στα πλευρά

τον περσινό χειμώνα κι είδαμε στα χείλη σου το αίμα πηχτό

καθώς εστέγνωνε η καρδιά σου δίπλα στου σκαρμού το ξύλο.

Μ΄ ένα κουπί σπασμένο σε φυτέψανε στην άκρη του γιαλού

ν΄ ακούς τ΄ ανέμου το μουρμούρισμα το ρόχθο της θαλάσσης.

Τώρα πώς είσαι τόσο ζωντανός; Πώς βρέθηκες σ΄ αυτή τη χώρα

τυφλός από την πίκρα και τους στοχασμούς;

Δε γύρισε να δει. Δεν άκουσε. Ξανάδεσε η σιωπή τριγύρω.

Το φως σκάβοντας ακατάπαυστα βαθούλωνε τη γη.

Η θάλασσα τα κυπαρίσσια τ΄ ακρογιάλι πετρωμένασ΄ ακινησία θανατερή.

Και μόνο αυτός ο Ελπήνωρ

που τον γυρεύαμε με τόση επιμονή μές στα παλιά χειρόγραφα

τυραννισμένος απ’ την πίκρα της παντοτινής του μοναξιάς

με τον ήλιο να πέφτει στα κενά των στοχασμών του

σκαλίζοντας τυφλός την άμμο μ’ ακρωτηριασμένα δάχτυλα

σαν όραμα έφευγε και χάνονταν αργά

στον αδειανό χωρίς φτερά χωρίς ηχώ γαλάζιο αιθέρα.

Διαβάστε περισσότερα...

Τις καλύτερες ευχές μας...

Σας ευχόμαστε

Καλή Ανάσταση 

και 

Καλό Πάσχα

Διαβάστε περισσότερα...

Οι πόνοι της Παναγιάς - Κώστας Βάρναλης

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις

Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

που με τα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,

θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,

από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.

Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,

να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό

να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,

κ’ υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ

που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,

κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.

στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!

- Ω! πώς βελαζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο...-

Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά

την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!

Διαβάστε περισσότερα...

Ω! Γλυκύ μου έαρ

Διαβάστε περισσότερα...

Marcia funebre - Beethoven Sym.3 "Eroica" (Berliner Philarmoniker)

Διαβάστε περισσότερα...

Τη νύχτα που τα τανκς βγήκαν στο δρόμο.....

Συμπληρώνονται σήμερα 44 χρόνια από τη νύχτα εκείνη που η Ελλάδα «ετέθη εις γύψον», καταλυομένου του Συντάγματος. Ας δούμε βήμα προς βήμα το χρονικό της νύχτας 20 προς 21 Απριλίου 1967, σύμφωνα με το «απόρρητο ημερολόγιο» του Στυλιανού Παττακού :

«Παρασκευή 21 00:01.04.1967: Ο Ταξίαρχος (ΤΘ) Στ. Παττακός, Διοικητής του ΚΕΤ (Κέντρου Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων), καλεί εις το γραφείον του τον Υποδιοικητήν, Συνταγματάρχην (ΤΘ) Κωνσταντίνον Μαυροειδήν, και τον Επόπτην Ασφαλείας, Επίλαρχον (ΤΘ) Ηλίαν Θεοδωρόπουλον, και διατάσσει αυτούς όπως θέσουν το Κέντρον εις ενισχυμένον συναγερμόν, βάσει του σχεδίου "ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ"

Παρασκευή 2101:19-01:35.04.1967: Ομιλών εις συγκέντρωσιν Αξιωματικών, Δοκίμων Αξιωματικών και Μονίμων Υπαξιωματικών, ανακοινοί εις αυτούς ότι «αι Ένοπλοι Δυνάμεις της Πατρίδος μας απεφάσισαν να θέσουν τέρμα εις το χάος εις το οποίον ωδηγείτο η Πατρίς υπό της φαύλου πολτικής ηγεσίας της!»

Παρασκευή 21 01:35.04.1967: Επανελθών εις το γραφείον του, ενημερούται υπό του Συνταγματάρχού (ΠΒ) Οδυσσέως Τσιλιοπούλου, συνδέσμου μετά του Γ. Παπαδοπούλου. Ακολούθως προσκαλούνται οι αξιωματικοί του ΚΕΤ…λαμβάνουν έκαστος έγγραφον την διαταγήν αποστολής των, και αναχωρούν προπαρασκευαζόμενοι προς εκτέλεσίν της.

Παρασκευή 21 01:45.04.1967: Προσέλευσις Συνταγματάρχου Γεωργίου Παπαδοπούλου, Συνταγματάρχου Νικολάου Μακαρέζου και Αντισυνταγματάρχου Μιχαήλ Ρουφογάλη, οι οποίοι και ενημερούνται επί της καταστάσεως της Μονάδος.

Παρασκευή 21 02:00.04.1967: Τα άρματα μάχης εξέρχονται του Κέντρου.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΞΕΚΙΝΑ!

Παρασκευή 21 02:00.04.1967: Ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Μακαρέζος επιβαίνων μετά του Ιλάρχου Διοικητού του Σχηματισμού, επί του πρώτου άρματος κινείται προς Πεντάγωνον. Ο Συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς, έχει ήδη διατάξει την κίνησιν κλιμακίων της ΕΣΑ ("Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας") προς σύλληψιν συγκεκριμένων πολιτικών και στρατιωτικών προσώπων. Βάσει του σχεδίου «ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ» εξέρχονται των στρατοπέδων όλαι αι μονάδαι του Λεκανοπεδίου Αττικής.

Παρασκευή 21 02:20.04.1967: Αναχωρούν εκ του ΚΕΤ οι Ταξίαρχος Στ. Παττακός, Συνταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος, Συνταγματάρχης Οδ. Τσιλιόπουλος και Αντισυνταγματάρχης Μ. Ρουφογάλης με κατεύθυνσιν το Γενικόν Επιτελείον Στρατού. Αφικνούμενοι μετ' ολίγον κατευθύνονται προς το Γραφείον Α/ΓΕΣ, όστις δηλοί ότι «αναλαμβάνει από της στιγμής αυτής την ηγεσίαν της Επαναστάσεως».

Καταλαμβάνονται τα Ανάκτορα, τα κυβερνητικά κτίρια, η Βουλή, ο ΟΤΕ και οι ραδιοφωνικοί θάλαμοι του ΕΙΡ ("Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας") εις το Ζάππειον. Διακόπτονται αι τηλεφωνικαί επικοινωνίαι.

Παρασκευή 21 03:30.04.1967: Αι Επαναστατικαί Δυνάμεις έχουν θέσει υπό τον έλεγχόν των, το κέντρον της πόλεως των Αθηνών».

Οι Πρωταίτιοι του πραξικοπήματος 

Συνταγματάρχης (ΠΒ) Γεώργιος Παπαδόπουλος (α) (β) (γ)

Ταξίαρχος (ΤΘ) Στυλιανός Παττακός (α) (β) (γ)

Συνταγματάρχης (ΠΒ) Νικόλαος Μακαρέζος (α) (β) (γ)

Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Αντώνιος Μέξης (β)

Αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Γαλατσάνος (β)

Συνταγματάρχης (ΠΖ) Ιωάννης Λαδάς (β) (γ)

Συνταγματάρχης (ΠΖ) Πέτρος Κωτσέλης (β) (γ)

Συνταγματάρχης (ΤΘ) Κωνσταντίνος Καρύδας (β) (γ)

Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Αντώνιος Λέκκας (β) (γ)

Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος (β) (γ)

Αντισυνταγματάρχης (ΠΒ) Μιχαήλ Ρουφογάλης (β) (γ)

Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Δημήτριος Σταματελόπουλος (β) (γ)

Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Δημήτριος Ιωαννίδης (ο μετέπειτα δικτάτορας) (β) (γ)

Αντισυνταγματάρχης (ΠΒ) Μιχαήλ Μπαλόπουλος (β) (γ)

Αντιστράτηγος (ΤΘ) Γρηγόριος Σπαντιδάκης (γ)

Αντιστράτηγος Γεώργιος Ζωιτάκης (γ)

Αντιστράτηγος (ΠΒ) Οδυσσεύς Αγγελής (γ)

Ταξίαρχος (ΠΒ) Αλέξανδρος Χατζηπέτρος (γ)

Συνταγματάρχης (ΠΖ) Νικόλαος Γκαντώνας (γ)

Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Νικόλαος Ντερτιλής (γ)

Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Κωνσταντίνος Ασλανίδης (γ) 

Αντισυνταγματάρχης (ΔΒ) Στέφανος Καραμπέρης (γ)

Ταγματάρχης (ΠΖ) Γεώργιος Κωνσταντόπουλος (γ)

Ταγματάρχης (ΠΖ) Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος (γ)

Επισμηναγός Ιωάννης Παλαιολόγος (γ)

Λοχαγός (ΠΒ) Ευάγγελος Τσάκας (γ) 

Συνταγματάρχης (ΠΒ) Οδυσσεύς Τσιλιόπουλος (δ)

Συνταγματάρχης Δημήτριος Παπαποστόλου (δ)

Αντισυνταγματάρχης (ΤΘ) Στυλιανός Ηλιάδης (δ)

Ταξίαρχος Σκαρμαλιωράκης (ε)

Συνταγματάρχης Γεώργιος Κωνσταντόπουλος (ε)

Πλοίαρχος Λαγωνίκας (ε)

(α) «... οι τρείς - εξουσιοδοτηθέντες ή πρωτοβούλως κινηθέντες - απετέλεσαν το κεντρικόν μόριον της Επαναστατικής Επιτροπής» (Στ. Γ. Παττακός, Βιβλίο 3ο, σελ. 47)

(β) «Την κατάστρωσιν του τελικώς εφαρμοσθέντος Σχεδίου Ενεργείας την έκαμεν ο αρχηγεύων της Ομάδος Συν/χων Παπαδόπουλος Γεωργ., με βοηθούς τους (...). Οι 12 ανωτέρω και εγώ υπηρετούντες εις Αθήνας τότε, απετέλουν την Ομάδα Διαταγών, την νύκτα της 20/21 Απριλίου 1967» (Στ. Γ. Παττακός, Βιβλίο 1ο, σελ. 238)

(γ) «... αναφέρονται τα 24 ονόματα των καταδικασθέντων τον μήνα Αύγουστον 1975 με την κατηγορίαν των "πρωταιτίων" ... Οι ανωτέρω 24 Αξιωματικοί απετέλεσαν τον πυρήνα του επαναστατικού μηχανισμού και αυτοί εκίνουν τα νήματα και τα βήματά της» (Στ. Γ. Παττακός, Βιβλίο 3ο, σελ. 46 - 47)

(δ) «Αξιωματικοί διαδραματίσαντες κρίσιμον ρόλον διά την επιβολήν της Επαναστάσεως» αναφερόμενοι στα βιβλία του Στ. Γ. Παττακού

(ε) «Αξιωματικοί διαδραματίσαντες κρίσιμον ρόλον διά την επιβολήν της Επαναστάσεως» (Γρ. Α. Μιχαλόπουλος - «Γεώργιος Παπαδόπουλος, Ο Μεγάλος Επαναστάτης»)

σ.σ. Οι Γεώργιος Παπαδόπουλος, Νικόλαος Μακαρέζος και Ιωάννης Λαδάς γνωρίζονταν από τη Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησαν το 1940. Στις 12 Οκτωβρίου 1966, ο τότε συνταγματάρχης Στυλιανός Παττακός (που επρόκειτο να προαχθεί σε ταξίαρχο μετά τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους), μετατέθηκε από την Θεσσαλονίκη στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων στο Γουδί και ανέλαβε την διοίκησή του. Μερικές εβδομάδες αργότερα, συναντήθηκε τυχαία στο ΓΕΣ με τον τότε συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο που υπηρετούσε στο 3ο ΕΓ του ΓΕΣ Την τυχαία αυτή συνάντηση ακολούθησε υπηρεσιακή και η «γνωριμία» τους έφτασε μέχρι και τα γνωστά γεγονότα.

Διαβάστε περισσότερα...

Έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας - Τα κόκκινα αυγά

Το αβγό, πανάρχαιο σύμβολο της γένεσης του κόσμου, της γέννησης της ζωής, το συναντάμε σε πολλές λατρείες, τόσο πρωτόγονες, όσο και περισσότερο εξελιγμένες. Έχει μέσα του δύναμη ζωική και πίστευαν πως μπορούσε να την μεταδώσει στους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά.

Τα χρωματιστά αβγά και ιδιαίτερα τα κόκκινα μνημονεύονται για γιορταστικούς σκοπούς, στην Κίνα ήδη από τον 5ο αιώνα και στην Αίγυπτο από το 10ο.

Γιατί όμως βάφονται κόκκινα τα αβγά;

Η παράδοση λέει πως: "Όταν είπαν πως αναστήθηκε ο Χριστός, κανείς δεν το πίστευε. Μια γυναίκα, που κρατούσε στο καλάθι της αβγά, φώναξε: "Μπορεί από άσπρα να γίνουν κόκκινα;" Και, ώ του θαύματος έγιναν!"

Μερικοί πιστεύουν ότι τα αυγά βάφονται κόκκινα σε ανάμνηση του αίματος του Χριστού, που χύθηκε για εμάς τους ανθρώπους. Κόκκινο είναι και το χρώμα της χαράς. Χαράς για την Ανάσταση του Χριστού.

Είναι παράλληλα όμως και… χρώμα αποτρεπτικό. Κόκκινες βελέντζες και κόκκινα μαντίλια κρεμούσαν τη Μεγάλη Πέμπτη στην Καστοριά οι γυναίκες για το καλό. Κόκκινο πανί έβαφαν μαζί με τα αβγά τους στη Μεσημβρία και το κρεμούσαν στο παράθυρο για σαράντα μέρες, για να μην τους πιάνει το μάτι.

Το βάψιμο των αβγών γινόταν τη Μεγάλη Πέμπτη γι αυτό και τη λέγαν Κόκκινη Πέφτη ή Κοκκινοπέφτη. 

Παλιότερα το συνήθιζαν κι αποβραδίς, πάντοτε όμως τα μεσάνυχτα, με το ξεκίνημα της νέας μέρας. Καινούρια πρέπει να ήταν η κατσαρόλα που θα έβαφαν τα αβγά και ο αριθμός τους ορισμένος και τη μπογιά τη φύλαγαν σαράντα μέρες και δεν την έχυναν, ακόμα και τότε, έξω από το σπίτι. Τα χρώματα για τα αβγά τα έφτιαχναν από διάφορα φυτά. Από κρεμμύδια γινόταν το μελί, από άχυρο ή από φύλλα αμυγδαλιάς το κίτρινο, το ανοικτό κόκκινο από παπαρούνες. Αργότερα τα αγόραζαν, το κόκκινο όμως χρώμα ήταν και είναι πάντα το πιο αγαπημένο.

Το πρώτο αβγό που έβαφαν ήταν της Παναγίας και το έβαζαν στο εικονοστάσι. Με αυτό σταύρωναν τα παιδιά από το κακό το μάτι. Σε μερικά μέρη έβαζαν σε ένα κουτάκι τόσα αβγά όσα ήταν τα μέλη της οικογένειας και τα πήγαιναν το βράδυ στην εκκλησία, για να διαβαστούν στα 12 Ευαγγέλια. Τα άφηναν κάτω από την Αγία Τράπεζα ως την Ανάσταση και τότε καθεμιά έπαιρνε τα δικά της. Αυτά τα αβγά ήταν "ευαγγελισμένα" και τα τσόφλια τους τα παράχωναν στους κήπους και τις ρίζες των δέντρων για να καρπίσουν. 

Παρόμοια τύχη είχαν και τα αβγά που έκαναν οι κότες τη Μεγάλη Πέμπτη. Άμα η κότα ήταν μαύρη, ακόμα καλύτερα. Είχαν θαυμαστές ιδιότητες και μπορούσαν να διώξουν κάθε κακό. Τα αβγά τα Μεγαλοπεφτιάτικα περνούσαν τον πονόλαιμο, φύλαγαν το αμπέλι από το χαλάζι, έδιωχναν μακριά το σκαθάρι.

Οι γυναίκες και τα κορίτσια στόλιζαν τα αβγά, τα "έγραφαν", τα "κεντούσαν".

Πάνω στα άσπρα αβγά έγραφαν με λειωμένο κερί ευχές, σχεδίαζαν σκηνές από τη ζωή του Χριστού, πουλιά κ.ά. Έριχναν μετά τα αβγά στην κόκκινη μπογιά και μέχρι να λειώσει το κερί έμεναν τα γράμματα και τα σχέδια άσπρα. Τα "ξομπλωτά" ή "κεντημένα" αβγά, που τα λέγαν στη Μακεδονία και "πέρδικες, μια και συχνά είχαν πάνω τους πουλιά, ή ίσως και γιατί ξεχώριζαν, όπως κι οι πέρδικες, για την ομορφιά τους, θύμιζαν συχνά μικρογραφίες. Το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο.

Αυτά έστελναν δώρο οι αρραβωνιασμένες στο γαμπρό και οι βαφτισιμιές στους νονούς και τις νονές τους, σε όλα τα αγαπημένα πρόσωπα.

Άλλοτε πάλι τα κορίτσια πρόσθεταν στα αβγά φτερά από χρωματιστό χαρτί, ουρά και μύτη από ζυμάρι και τα κρεμούσαν στο ταβάνι, έτοιμα να πετάξουν.

Όσο για το έθιμο του τσουγκρίσματος των αβγών τη νύχτα της Ανάστασης και την ημέρα του Πάσχα, αξίζει να αναφερθεί πως έχει τις ρίζες του στο Βυζάντιο. Καθιερώθηκε από το Μεγάλο Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη με επίσημη τελετή που γινόταν την Κυριακή του Πάσχα και οι καλεσμένοι τσούγκριζαν τα αβγά τους.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο νέος "τρίτος κόσμος"

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Από τη σιγουριά...

...της (κάποτε) άνετης ευρωπαϊκής ζωής µας, παρακολουθούσαµε χρόνια τώρα τις περιπέτειες άλλων µακρινών και λιγότερο τυχερών χωρών από τιςδικές µας. Και νιώθαµε την καρδιά µας να σκιρτάει συµπαθητικά µπροστά στα πάθη των λαών τους, όσο βρισκόµασταν ακόµη από αυτά σε απόσταση ασφαλείας. Τώρα, όµως, πνιγµένοι στα δικά µας πάθη καθώς κλονίζονται οι δικές µας οικονοµίες από την κρίση, πλησιάζει η στιγµή της αλήθειας. Τώρα ο Τρίτος Κόσµοςχτυπάει τη δική µας πόρτα. Η ιστορία τουέχει γίνει και δική µας.Και ο µηχανισµός µε τον οποίο υποδουλώθηκε στο χρέος. Με ένα σηµείωµα...

...προς τη CIA – που το αναφέρει ο φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ σε άρθρο του στο περιοδικό «Κάουντερπαντς» – ο Χένρι Κίσινγκερ τη συµβούλευε πώς να ανατρέψει την κυβέρνηση Αλιέντε στη Χιλή: «Κάντε τηνοικονοµία τους να ουρλιάξει». Αµερικανοί πρώην αξιωµατούχοι παραδέχονται σήµερα ανοιχτά πως η ίδια στρατηγική εφαρµόζεται στη Βενεζουέλα. Ο πρώην υπουργός Οικονοµικών Λόρενς Ιγκλµπέργκερ έλεγε για την οικονοµία της Βενεζουέλας στο «Fox News»: «Είναι το µοναδικό όπλο που έχουµε εναντίον του Τσάβες καιπρέπει να το χρησιµοποιήσου- µε.Εχουµε δηλαδήτα οικονοµικά εργαλεία για να κάνουµε την οικονοµία του ακόµη χειρότερη, έτσι που να καταρρεύσει η απήχησή του στη χώρα και στην περιοχή». Η περίοδος της αποικιοκρατίας έληξε γύρω στο 1960. Τότεόµως ακριβώς, στιςχώρες που µόλις είχαν αποκτήσει την ανεξαρτησία τους,επιβλήθηκε έναςεπαχθής δανεισµός που.......µε επιτόκιο το οποίο καθορίστηκε µονοµερώς στο 14% απότους ξένους δανειστές, αυξανόταν αστρονοµικά. Πριν καλά καλά προλάβουν να οργανωθούν οι κατεστραµµένες οικονοµίες αυτών των νεοσύστατων χωρών, είχαν ξανά κατακτηθεί µε το όπλο του χρέους. Οι ξένοι δανειστές γνώριζαν ότι συχνά δάνειζαν χώρες µε ανυπόληπτες και διεφθαρµένες κυβερνήσεις και πως συνεπώς αυτά τα χρέη τους ήταν απεχθή, γράφει ο Στιβ Μαντέλ του Ιδρύµατος Νέας Οικονοµίας. Γι’ αυτό ακριβώς, τα δάνειά τουςείχαν µεγάλη απόδοση. 

Μετά τον Δεύτερο...

...Παγκόσµιο Πόλεµο, οι ΗΠΑ επέτρεψαν στη Βρετανία να αποπληρώσει το χρέος της µε πολύ χαµηλό επιτόκιο ώστε να µπορέσει να ανασυγκροτήσειτην οικονοµία της. Και το 1953 στο Λονδίνο, οι νικητές του πολέµου διέγραψαν το µεγαλύτερο µέροςτου χρέους της Γερµανίας. Οι σηµερινοί δανειστές όµως δεν είναι πρόθυµοι να κάνουν το ίδιο µε τις υπερχρεωµένες ευρωπαϊκές χώρες. Επειδή το σύστηµα που έφτιαξαν θέλει τους φτωχούς να χρηµατοδοτούν τους πλούσιους. 

Τα καθαρά...

...κέρδη των πλούσιων χωρών (καιάρα οι ζηµιές των φτωχών) από τα δάνεια ανήλθανσε 418 δισ. δολάρια από το 1982 έως το 1990, γράφει η Σούζαν Τζορτζ στο βιβλίο της «Το µπούµερανγκ του χρέους», δηλαδή στα διπλάσια από όσα δαπανήθηκαν για την ανασυγκρότηση της µεταπολεµικής Ευρώπης. Που πάει να πει πως θα έφταναν τα µισά για να φτιαχτεί άλλη µια Ευρώπη. Αντί γι’ αυτό, βλέπουµε σήµερα τη µισή να µετατρέπεται σε τρίτο κόσµο.
tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ουραγός στην ανακύκλωση η Ελλάδα

Στις τελευταίες θέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών κατατάσσεται η Ελλάδα, σε ό,τι αφορά την ανακύκλωση, αφού το ποσοστό ανάκτησης στερεών απορριμμάτων περιορίζεται στο 20%, ενώ το 80% οδηγείται σε υγειονομική ταφή.

Ο Επίτροπος για το Περιβάλλον Γιάνεζ Ποτότσνικ, απαντώντας σε κοινοβουλευτικό έλεγχο σχετικά με τις επιδόσεις της Ελλάδος στην ανακύκλωση απορριμμάτων που άσκησε ο Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Καθηγητής κ. Γιώργος Παπαστάμκος, τονίζει ότι «η χώρα κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις».

Επίσης υπογραμμίζει ότι η βελτίωση των επιδόσεων των κρατών μελών προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας: «Αντί τα απόβλητα να αντιμετωπίζονται μόνο ως πρόβλημα, να θεωρούνται δυνητικά πολύτιμος πόρος».

Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία της Eurostat, οι μέσοι όροι στην ΕΕ των 27 κρατών μελών το έτος 2008 ήταν: 5,5% αποτέφρωση, 46% ανάκτηση (εξαιρουμένης της ανάκτησης ενέργειας) και 48,5% διάθεση. Στην έκθεση προόδου σχετικά με τη θεματική στρατηγική για την πρόληψη και την ανακύκλωση των αποβλήτων (Ιανουάριος 2011) προκύπτει ότι υπάρχουν σημαντικές ανισότητες μεταξύ των κρατών μελών. Η Ελλάδα κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις, με ποσοστό ανάκτησης στερεών απορριμμάτων μόνον 20%, ενώ στον αντίποδα, δηλαδή στα κράτη μέλη με υψηλά ποσοστά ανάκτησης, το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 70% και .....περισσότερο.

Στην οδηγία πλαίσιο για τα απόβλητα καθορίζεται ιεράρχηση της επεξεργασίας αποβλήτων, με την πρόληψη ως πρώτο στόχο, ακολουθούμενη από την επαναχρησιμοποίηση, την ανακύκλωση και την ανάκτηση των απορριμμάτων, αφήνοντας ως έσχατη λύση την τελική διάθεση, όπως είναι η υγειονομική ταφή. Η ανακύκλωση των αστικών απορριμμάτων έχει διπλασιαστεί μέσα σε 10 χρόνια (από 19% σε 38% μεταξύ 1998 και 2007) και η υγειονομική ταφή έχει μειωθεί σημαντικά. Τα στοιχεία αυτά δείχνουν σημαντική βελτίωση, αλλά και ότι πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά.

Υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των ποσοστών ανακύκλωσης στα κράτη μέλη, από μερικές ποσοστιαίες μονάδες έως και 60-70%. Τα κράτη μέλη με τις βέλτιστες επιδόσεις έχουν εφαρμόσει σειρά νομικών και οικονομικών μέτρων, στα οποία συγκαταλέγονται φόροι υγειονομικής ταφής, συστήματα χρέωσης, συστήματα ευθύνης του παραγωγού και απαγορεύσεις υγειονομικής ταφής.

Η αποτέφρωση των αποβλήτων χρησιμοποιείται περισσότερο σε χώρες όπως η Δανία, η Γερμανία, οι Κάτω Χώρες, ενώ τα κράτη μέλη της ΕΕ 12 και οι νότιες ευρωπαϊκές χώρες βασίζονται κατά κύριο λόγο στην υγειονομική ταφή. Η υγειονομική ταφή κυριαρχεί με ποσοστά μεταξύ 50% και άνω του 90% σε 16 κράτη μέλη, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, όπου η υγειονομική ταφή αφορά στο 80% περίπου των απορριμμάτων, με αποτέλεσμα η χώρα να κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις όσον αφορά στις επιδόσεις.

econews.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Λέξεις και ονόματα του Πάσχα

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Πάσχα

Η λέξη Πάσχα προέρχεται από την αραμαϊκή pascha < εβραϊκή pesah που σημαίνει “πέρασμα, διάβαση”. >Η λέξη περιέγραφε “τη δεκάτη πληγή κατά των Αιγυπτίων, όπου, σύμφωνα με τη βιβλική παράδοση ο άγγελος προσπερνούσε τις πόρτες των Ιουδαίων, που ήταν βαμμένες με αίμα αρνιού και δε σκότωνε τα πρωτότοκα παιδιά τους, (πβ, εξοδ 12, 23)”*

>> οι Χριστιανοί γιορτάζουν την ανάσταση του Σωτήρα και τη διάβαση από το θάνατο στη ζωή

Σταυρός

Η λέξη σταυρός αρχικά δήλωνε τον όρθιο πάσσαλο ή οτιδήποτε χρησιμοποιούσαν για να στηρίζουν κάτι. Παράγεται από το ρ, ίστημι < θ. -στα. Στα Λατινικά αποδόθηκε και με τη σημασία του in-staurare (: αποκαθιστώ κάτι στην αρχική του θέση). Στην Καινή Διαθήκη αντί για τη λέξη σταυρός χρησιμοποιείται, εναλλακτικά και η λέξη “ξύλον” (π.χ. κρεμάσαντες επί ξύλου, Πραξ. 5,30) Αβγό ή αυγό Η ορθή γραφή είναι το αβγό. Από την κράση τά ωά (πληθ. του αρχ. ωόν ) > ταωγά (με ανάπτ. μεσοφ. [γ] για αποφυγή της χασμωδίας) > tauγa (τροπή του φθόγγου /o/, μεταξύ δύο α, σε ημίφωνο u για αποφυγή της χασμωδίας) > μεσαιων. [t-avγa] > τ’ αβγά > αβγό. (βλ. Γ. Χατζιδάκη, Μεσαιωνικά και Νέα Ελληνικά, τόμος Β΄, σ.322, Ν.Π.Ανδριώτη, Ετυμολογικό Λεγικό της Κοινής Νεοελληνικής, Γ.Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας,).

Οβελός και οβελίας

Ο οβελός είναι η σιδερένια ράβδος, η σούβλα, στην οποία......περνιώνται κομμάτια κρέατος για ψησιμο. Με τη λέξη Οβελίας δηλώνεται το αρνί που ψήνεται στη σούβλα, παρόλο που αρχικά προσδιόριζε οτιδήποτε ψήνεται στη σούβλα. Από τη λέξη οβελός παράγεται και η λέξη οβολός που καλείστε να προσφέρετε στην εκκλήσία ή και αλλού

Σούβλα

Η σούβλα προέρχεται από τα Λατινικά (subula< suere, συρράπτω, συναρμόζω). Η λέξη από τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνας μαρτυρείται ως όργανο βασανιστηρίων και, τελικά, θα επικρατήσει εκτοπίζοντας την ελληνική λέξη “οβελ. Παράγωγα: σουβλάκι, σουβλερός, σουβλί, σουβλιστό Χριστός Το όνομα Χρίστος παράγεται από το χριστός (< κεχρισμένος < ο φέρων το χρίσμα < αρχ. ελλ. ρήμα: χρίω). Χρησιμοποιήθηκε ως επιθετικός προσδιορισμός της λέξης Ιησούς (Ιησούς Χριστός). Άρχικά, η λέξη “χριστός” προσδιόριζε οτιδήποτε έχει επαλειφθεί με μύρο ή αλοιφή και χρησιμοποιήθηκε για να μεταφραστεί η εβραϊκή λέξη masiha< Μεσσίας (: μτφ χριστός, ο αλειμμένος με ειδικό έλαιο, που προέβλεπε ο εβραϊκός νόμος για τους ιερείς). Έτσι η ελληνοεβραϊκή φράση Ιησούς Χριστός δηλώνει τον κεχρισμένο από το Θεό, τον Σωτήρα (πβ. Ιωάνν. 1,41: ευρήκαμεντον Μεσσίαν, ό εστίν ερμηνευόμενον τον Χριστόν). Η λ. Ιησούς προέρχεται από την εβραϊκή Yesuah και είναι συντετμημένη μορφή του Yehosuah (μτφ: ο Γιαχβέ είναι σωτηρία). Το όνομα Χρίστος είναι η φυσική κατάληξη της λ. Χριστός (με αναβιβασμό τόνου) Η ελληνική λέξη Χριστός (: αλειμμένος) είναι η πιο δημοφιλής λέξη στον πλανήτη, επειδή ονομάστηκε έτσι ο ιδρυτής της Χριστιανικής θρησκείας (< Cristo, Christ, Crist, Христос, Kristu…) Μαρία η Μαγδαληνή Το επίθετο Μαγδαληνή προσδιορίζει την καταγωγή της. Καταγόταν, δηλαδή, από το χωριό Μάγδαλα. Το mighdal, στα εβραικά, σημαίνει “πύργος”. Θωμάς Ένας από τους Δώδεκα μαθητές του Χριστού, που έμεινε γνωστός ως άπιστος. Στην αραμαϊκή η λέξη Te’omà σημαίνει ο “δίδυμος”

 24grammata.com/

Διαβάστε περισσότερα...