Τα παιδιά πλάι στον Νέλσον Μαντέλα

Με πολύχρωμες παλάμες που η καθεμιά φέρει και ένα ξεχωριστό μήνυμα, μαθητές σχολείου στο Γιοχάνεσμπουργκ, εκφράζουν την αγάπη τους και την συμπαράσταση τους στον πρώην πρόεδρο της Νότιας  Αφρικής, Νέλσον Μαντέλα, ο οποίος εισήχθη αργά το βράδυ της Τετάρτης σε νοσοκομείο του Γιοχάνεσμπουργκ. 


Η Κατάσταση υγείας του τιμημένου με το Νόμπελ Ειρήνης, Νέλσον Μαντέλα δεν εμπνέει ανησυχίες, σύμφωνα με ανακοίνωση που εκδόθηκε από το Ίδρυμα του 92χρονου.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Καραγκιόζης εντός μας

Tου Κωστα Λεονταριδη

Σύνθετη περίπτωση και διαφιλονικούμενη προσωπικότητα ο Καραγκιόζης. Τούρκοι και Ελληνες διεκδικούσαν την πατρότητά του, αντλήθηκαν επιχειρήματα από την προφορική παράδοση, τη λαογραφία και την καθημερινότητα, πρόσφατα παρενέβη και η UNESCO, που σαν μικροβιολόγος αποφάνθηκε ότι στις φλέβες του Καραγκιόζη κυλάει τουρκικό αίμα. 

Αντιδράσαμε τότε μπας και βρούμε το δίκιο μας, ακούστηκαν φωνές για εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης με τους γείτονες, ενώ από επίσημα χείλη εκφράστηκε κάτι πολύ πιστευτό: «ο Καραγκιόζης είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δικού μας πολιτισμού».

Πιο ψύχραιμοι ημέτεροι μελετητές, με μπόλικη δόση διπλωματίας, αποδεικνύουν ότι ακόμα κι αν ο δύσμορφος χάρτινος ήρωας πλάστηκε στην Ανατολία, μετακομίζοντας στα δικά μας εδάφη σταδιακά εξελληνίστηκε, υιοθέτησε γλώσσα και συνήθειες, ελαττώματα και προτερήματα της φυλής. Ο Καραγκιόζης έγινε λαϊκός ήρωας πρώτης γραμμής, ευέλικτος και ευπροσάρμοστος στις κοινωνικές και ιστορικές συγκυρίες, πανταχού παρών, υπάκουος στον χρήστη του και κατανοητός απ’ όλους τους θεατές του. Στα επιδέξια χέρια....του Μόλλα, του Χαρίδημου, του Σπαθάρη και τόσων άλλων, ο Καραγκιόζης γινόταν πότε γιατρός, πότε φούρναρης και πότε δάσκαλος, άλλοτε νταής κι άλλοτε καρπαζοεισπράκτορας, διατηρώντας πάντα ακμαίο το ηθικό και το θράσος του, φύτρωνε εκεί που δεν τον έσπερναν, καταφερτζής και αισιόδοξος ακόμα κι όταν πέθαινε της πείνας.

Στο πανί του θεάτρου σκιών, όλος ο θίασος φώτιζε επί σειρά δεκαετιών, σε πόλεις και χωριά, βουνά και νησιά, την Ελλάδα της στενωπού που διατηρούσε βαθιά πίστη στον από μηχανής Θεό της. Σταθερή αξία ο Καραγκιόζης, παρενέβαινε με τις φτωχές του (αλλά για διάστημα μιας-δύο ωρών ψυχοτονωτικές) δυνάμεις στις καρδιές των Ελλήνων.

Σήμερα που η στωική του συμβία Αγλαΐα, τα τέκνα του Κολλητήρι, Μιρικόκος και Κοπρίτης, ο ραγιάς φίλος του Χατζηαβάτης, ο ανόθευτος μπάρμπα Γιώργος, ο ωραιοπαθής Μορφονιός τείνουν να γίνουν μουσειακό είδος, τεμαχίζεται κατά βούληση ο χαρακτήρας του Καραγκιόζη. Δημόσια πρόσωπα, καβγαδίζοντας, χρησιμοποιούν το όνομά του αποκλειστικά ως ύβριν και τα δύσοσμα ή φαιδρά πεπραγμένα τα βαφτίζουν καραγκιοζιλίκια. Ωστόσο, όταν μια επιλογή δεν είναι ποινικά κολάσιμη, πόσοι από εμάς δεν υποδυόμαστε κάποια στιγμή από ανάγκη ρόλο Καραγκιόζη; Πόσοι δεν συνάπτουμε συμμαχίες και φιλίες με άτομα που πληρούν όλα τα στοιχεία ταυτότητας ενός Καραγκιόζη; Πόσοι δεν έχουμε βοηθηθεί από κάποιον Καραγκιόζη ή έχουμε καλύψει ευθύνες μας πίσω από την καμπούρα του;

Η εξήγηση του Διονύση Σαββόπουλου «κείνο που με τρώει κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη…» αποκαθιστά σε βάθος ψυχής την άρρηκτη σχέση του καθενός «καθωσπρέπει» δυτικόφρονα από εμάς, με τον ελληνοπρεπέστατο ανατολίτη χάρτινο αδελφό.

Διαβάστε περισσότερα...

Τα κοντινά πορτρέτα του Φόβου

Λεπτομερείς εικόνες του Φόβου, του μεγαλύτερου από τους δύο δορυφόρους του Αρη (ο δεύτερος είναι ο Δείμος), έλαβε το διαστημικό σκάφος Μars Εxpress της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος. Τα πορτρέτα αυτά του Φόβου που είναι πολύ κοντινά- οι λήψεις έγιναν από απόσταση μόλις 100 χιλιομέτρων - αποκαλύπτουν μια ανομοιογενή, μη σφαιρική μάζα που είναι γεμάτη κρατήρες.

Το Μars Εxrpess που έχει μέγεθος όσο εκείνο ενός μεγάλου ψυγειοκαταψύκτη βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Αρη από τα Χριστούγεννα του 2003. Οι κοντινές εικόνες του Φόβου ελήφθησαν στις 9 Ιανουαρίου.

Διαβάστε περισσότερα...

Rory Gallagher - Shadow Play

In the flinty light, it's midnight, 

And stars collide. 

Shadows run, in full flight, 

To run, seek and hide. 

I'm still not sure what part I play, 

In this shadow play, this shadow play.

Well, In the half-light, on this mad night, 

I hear a voice in time. 

Well, I look back, see a half-smile, 

Then it's gone from sight. 

Tell me, why everyone have changed, 

In this shadow play, this shadow play, 

I have to find my way, 

In this shadow play.

Sounds come crashing, 

And I hear laughing, 

All those lights just blaze away. 

I feel a little strange inside, 

A little bit of Jekyll, a little Mr. Hyde.

Sounds come crashing, 

And I hear laughing, 

All those lights just blaze away. 

I feel a little strange inside, 

A little Dr. Jekyll, a little Mr. Hyde. 

Yeah.........

Thoughts run wild, free as a child, 

Into the night. 

Across the screen a thin beam, 

Of magic light.

Tell me why things don't look the same, 

In this shadow play, this shadow play, 

I have to find my way, 

In this shadow play. 

I have to get away, 

In this shadow play, 

Well help me find my way, 

In this shadow play, 

Yeah..........

Διαβάστε περισσότερα...

Ο «Κυνόδοντας» υποψήφιος για Οσκαρ

Η ταινία του Γ. Λάνθιμου είναι στις 5 υποψήφιες για το Οσκαρ ξένης ταινίας. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ελληνική ταινία καταφέρνει να κερδίσει υποψηφιότητα καλύτερης ξένης ταινίας στα Όσκαρ, τα τελευταία 33 χρόνια.

Η πρώτη φορά που ελληνική ταινία προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ήταν το 1963, με την "Ηλέκτρα" του Μιχάλη Κακογιάννη. Στην ίδια κατηγορία έχουν βρεθεί επίσης τα "Κόκκινα φανάρια" (1964)του Βασίλη Γεωργιάδη, όταν το βραβείο απέσπασε το "8 ½" του Φεντερίκο Φελίνι, "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" (1966), επίσης του Γεωργιάδη, και η "Ιφιγένεια" (1978) του Μιχάλη Κακογιάννη.

Ο "Κυνόδοντας" αφορά σε μια ανορθόδοξη ελληνική οικογένεια όπου οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους φυλακισμένα μέσα στο σπίτι για να μην επηρεάζονται από τον έξω κόσμο. Τους εξηγούν ότι θα είναι έτοιμα να βγουν έξω όταν πέσει ο ένας κυνόδοντάς τους.

Η ταινία κέρδισε το πρώτο βραβείο στο "Ενα κάποιο βλέμμα" του Φεστιβάλ των Κανών. Έχει επίσης διακριθεί στα Φεστιβάλ......Dublin International Film Festival, Montréal Festival of New Cinema, Sarajevo Film Festival, Sitges - Catalonian International Film Festival, Stockholm Film Festival.

Συντελεστές της ταινίας:

Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος. Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου. Ηθοποιοί: Χρήστος Στέργιογλου, Μισέλ Βάλεϊ, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής.

Τις περισσότερες υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ συγκεντρώνει η ταινία The King's Speech, που είναι προτεινόμενη σε 12 κατηγορίες. Ακολουθεί το True Grit με 10 και τα Social Network και Inception με 8.

Διαβάστε περισσότερα...

Το σύνδρομο του θεατή

Μια ανοιξιάτικη νύχτα του 1964, η 28χρονη Αμερικανίδα Κίτι Τζενοβέζε έπεσε θύμα επίθεσης έξω από το διαμέρισμά της στο Κουίνς της Νέας Υόρκης.

Ενας άντρας τής επιτέθηκε και τη χτύπησε με μαχαίρι. Η γυναίκα, τραυματισμένη και έντρομη, άρχισε να φωνάζει: «Θεέ μου, με μαχαίρωσαν. Βοήθεια!».

Σε αρκετά παράθυρα της γειτονιάς άναψαν φώτα και κάποιος από τους γείτονες φώναξε: «Ασε τη γυναίκα ήσυχη». Ο δράστης απομακρύνθηκε γρήγορα, αλλά ύστερα από ελάχιστα λεπτά επανήλθε και μαχαίρωσε ακόμα μία φορά τη γυναίκα. Το θύμα αμύνθηκε και ο άντρας έφυγε και πάλι, για να επιστρέψει όμως και να τη μαχαιρώσει και τρίτη φορά. Η γυναίκα πέθανε.

Η επίθεση διήρκεσε συνολικά μισή ώρα και 38 άτομα υπήρξαν αυτόπτες ή αυτήκοοι μάρτυρες του περιστατικού. Κανένας τους.....δεν τηλεφώνησε στην αστυνομία. «Δεν ήθελα να μπλέξω» είπαν οι περισσότεροι.

Ο φόνος αυτός προκάλεσε το ενδιαφέρον των κοινωνικών ψυχολόγων Τζον Ντάρλεΐ και Μπιμπ Λατανέι, που άρχισαν σειρά επιστημονικών ερευνών. Τα αποτελέσματά της έδειξαν ότι όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες ενός εγκλήματος ή ατυχήματος, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες κάποιος από αυτούς να επέμβει. Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε Σύνδρομο Τζενοβέζε ή «σύνδρομο του θεατή» και θεωρείται ένα κλασικό παράδειγμα στο χώρο της κοινωνικής ψυχολογίας.

Διαβάστε περισσότερα...

Ελληνικό άρωμα σε διεθνή διαγωνισμό

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή είναι που σκάνε μύτη τα αποτελέσματα από τον παγκόσμιο διαγωνισμό ερασιτεχνών φωτογράφων, του γαλλικού περιοδικού «Photo».

Και κάθε χρόνο καμαρώνουμε τα δικά μας τα παιδιά που ξεχωρίζουν και βλέπουν τα ενσταντανέ τους να δημοσιεύονται στο ειδικό, επετειακό τεύχος. Φέτος πήγαμε καλούτσικα σε σχέση με άλλα έτη, καθώς μόνο τρεις έλληνες ερασιτέχνες εραστές του φακού προκρίθηκαν στις τελικές επιλογές. Συν άλλο ένα Ελληνόπουλο που δήλωσε συμμετοχή μέσω Γαλλίας, συν ένα ελληνικό τοπίο, απολύτως χαρακτηριστικό, που το απαθανάτισε Ελβετός.

Ολίγα στοιχεία για τον διαγωνισμό, πριν πάμε σε ονόματα και διευθύνσεις. Οπως σημειώνει και το σχετικό editorial του «Photo», οι συμμετοχές ξεπέρασαν τις 50.000 προερχόμενες από 70 χώρες της υφηλίου. Ηταν και η τριακοστή επέτειος του.....διαγωνισμού που βοήθησε την προβολή του παγκοσμίως, ήταν και η ευκολία να στέλνει κανείς τη συμμετοχή ηλεκτρονικά (παρότι ο σέρβερ του εντύπου είδε κάποια στιγμή τον Χριστό φαντάρο), ήρθε κι έδεσε το γλυκό. «Οι ερασιτέχνες μας είναι υπέροχοι», ανακοίνωσε το «Photo» και επιφυλάχθηκε για ακόμη καλύτερες μέρες και φωτογραφίες.

Στους δικούς μας ανθρώπους τώρα. Στην κατηγορία «Γυμνό» ο Πάρις Κοντογονάς εξ Αθηνών διακρίθηκε με ένα πολύ αισθησιακό (στα όρια του «kinky») ενσταντανέ, ενώ εδώ έκανε την εμφάνισή της και η (κατά τι πιο συγκρατημένη) συμμετοχή του Αναστάς Ραφτοπουλός από τη γαλλική Νίκαια. Οι επόμενες ελληνικές διακρίσεις ήρθαν στην κατηγορία «Τοπία» με τους Φώτη Μαυρουδάκη από την Καβάλα και Δημήτρη Καρβουντζή από την Αθήνα. Στη συγκεκριμένη κατηγορία βρήκαμε και μια φωτογραφία της Βιβιάν Κρετόλ από την Ελβετία, όπου απαθανατίζεται με πολύ όμορφο τρόπο η περίφημη παραλία Ναυάγιο της Ζακύνθου.

ΠΗΓΗ:enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η μεγαλύτερη μαύρη τρύπα του σύμπαντος

Η μαύρη τρύπα, που βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία Μ87, είναι η μεγαλύτερη που έχει βρεθεί ποτέ στο σύμπαν, σύμφωνα με νέους υπολογισμούς των αστρονόμων. Οι πιο πρόσφατες παρατηρήσεις δείχνουν ότι ζυγίζει όσο 6,6 δισεκατομμύρια ήλιοι και θα μπορούσε να «καταπιεί» ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα.

Η ανακάλυψη, που ανακοινώθηκε στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Ένωσης, έγινε από ερευνητές με επικεφαλής τον αστρονόμο Καρλ Γκέπχαρτ του πανεπιστημίου του Τέξας-Όστιν, σύμφωνα με το «Science» .

Οι προηγούμενες εκτιμήσεις υπολόγιζαν ότι η μάζα της συγκεκριμένης μαύρης τρύπας ήταν «μόλις» 3 δισεκατομμύρια φορές σε σχέση με τον ήλιο μας και περίπου 1.000 φορές μεγαλύτερη από την μαύρη τρύπα στο κέντρο του δικού μας γαλαξία. Οι νέες όμως μετρήσεις, με τη βοήθεια ενός τηλεσκοπίου διαμέτρου 8,1 μέτρων στο όρος Μάουνα Κεα της Χαβάης, έδειξαν ότι η μαύρη τρύπα, που απέχει περίπου 50 εκατ. έτη φωτός από τη Γη και βρίσκεται στην κατεύθυνση του αστερισμού της Παρθένου, έχει τελικά υπερδιπλάσια μάζα.

Ο νέος υπολογισμός της μάζας της βασίστηκε στις......μεγάλες ταχύτητες περιστροφής των άστρων γύρω της, που φτάνουν τα 500 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Είναι η πιο ακριβής μέτρηση μάζας που έχει γίνει ποτέ για οποιαδήποτε υπερμεγέθη μαύρη τρύπα. Ο λεγόμενος «ορίζοντας γεγονότων» (πέρα από τον οποίο τίποτε, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να δραπετεύσει από την τρομακτική έλξη της) είναι τετραπλάσιος σε σχέση με την τροχιά του Ποσειδώνα, του πιο εξωτερικού πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, πράγμα που σημαίνει ότι η συγκεκριμένη μαύρη τρύπα άνετα θα είχε «καταπιεί» τον ήλιο μας μαζί με όλους τους πλανήτες του.

Τόσο μεγάλες μαύρες τρύπες πιθανότατα δημιουργούνται όχι μόνο «καταπίνοντας» γειτονικά άστρα, αλλά και μέσω απορρόφησης άλλων μικρότερων μαύρων τρυπών. Ο αστρονόμος Τζορτζ Τζιοργκόφσκι του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech), με τη βοήθεια ενός άλλους τηλεσκοπίου της Χαβάης, του διαμέτρου δέκα μέτρων Κεκ, εντόπισε ζευγάρια μαύρων τρυπών, που περιφέρονται η μια γύρω από την άλλη, σε 16 μακρινούς γαλαξίες. Τα σχετικά ευρήματα επίσης παρουσιάστηκαν στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Ένωσης.

Μέχρι τώρα οι αστρονόμοι δεν έχουν καταφέρει να παρατηρήσουν άμεσα τον ορίζοντα γεγονότων κάποιας μαύρης τρύπας. Ελπίζουν όμως να το πετύχουν μέσα στην επόμενη δεκαετία, όταν θα καταφέρουν να αρχίσουν αστρονομικές παρατηρήσεις του σύμπαντος σε μήκη κύματος μικρότερα του ενός χιλιοστού.

www.kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μια δημοκρατία που δεν λέει να έρθει...

Niko Ago

Η πολιτική κατάσταση στη γειτονική Αλβανία έχει εκτραχυνθεί επικίνδυνα. Εδώ και ενάμιση χρόνο υπάρχει πρόβλημα, αλλά πλέον τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο και δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως η επόμενη μέρα προβλέπεται να έχει μελανό χρώμα. Για να καταλάβουμε, όμως, πώς φτάσαμε ώς εδώ, πρέπει να δούμε τι έχει προηγηθεί. Στην πολιτική, όπως και στην οικονομία, δεν φτάνει μόνο η ανάγνωση της παρούσας κατάστασης για να βγουν σωστά συμπεράσματα.

Στις πρώτες μέρες του ξεσηκωμού των φοιτητών στην Αλβανία, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, το σύνθημα που κυριαρχούσε σε όλη τη χώρα, με αρχή την Πανεπιστημιούπολη των Τιράνων, ήταν το «Ελευθερία και Δημοκρατία»! Μας είχαν λείψει τόσο πολύ και τα δύο. Τόσο πολύ που στην πραγματικότητα ήταν ελάχιστοι αυτοί που ήξεραν πραγματικά τι σημαίνουν.

Το απολυταρχικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα, ευτυχώς σχεδόν αναίμακτα, έπεσε και, ο έξω κόσμος είδε τότε τον «σοσιαλιστικό παράδεισο» που ζούσε ο ταλαιπωρημένος λαός, ενώ οι Αλβανοί ανακάλυψαν έκπληκτοι πως η Δύση ούτε κάτω από γέφυρες ζούσε, ούτε εισήγαγε καλαμπόκι από την Αλβανία για να ζήσει, ούτε η νεολαία της τρελαινόταν πίνοντας κόκα - κόλα.

Οι νέοι κυβερνώντες, στην πλειονότητά τους πρώην τέκνα του ανατραπέντος καθεστώτος, ανέλαβαν ένα......δύσκολο ομολογουμένως έργο: πέραν της δημοκρατικοποίησης των θεσμών και του κομματικού κράτους, έπρεπε να βρουν τρόπους να ορθοποδήσει η οικονομία που βρισκόταν σε τραγική κατάσταση. Οι ακραίες φωνές για «ξερίζωμα όλων των συμβόλων του κομμουνισμού» συμπεριέλαβαν και κάθε είδους υποδομής που έτσι κι αλλιώς ήταν σε άθλια κατάσταση. Παρατηρήθηκαν τραγικές περιπτώσεις μέχρι και γκρεμίσματος φούρνων ψωμιού, σχολείων, στύλων της παροχής ρεύματος ή τηλεφωνικής γραμμής, κόψιμο δένδρων, μπάζωμα των αποθεμάτων νερού, διάλυση κέντρων υγείας, κατάληψη κρατικών γραφείων και μετατροπή τους σε οικίες, στρατόπεδα μετετράπησαν σε μικρές επιχειρήσεις και άλλα τέτοια φαιδρά και άκρως «δημοκρατικά».

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η νέα κυβερνητική «δημοκρατική» ομάδα έβαλε τη χώρα σε μια απίστευτη οικονομική περιπέτεια, νομιμοποιώντας και ενθαρρύνοντας τις περίφημες πυραμίδες. Ο κόσμος συνωστιζόταν σε αυτές για να καταθέσει τα λιγοστά του χρήματα, που σε πολλές περιπτώσεις προέρχονταν από την πώληση ακόμα και του ίδιου του σπιτιού, με την ελπίδα της αποκόμισης εξωπραγματικών κερδών από τα υποσχόμενα τρελά επιτόκια. Οι λίγες φωνές που ακούγονταν για τον κίνδυνο κατάρρευσής τους και τις τραγικές συνέπειες που θα είχε αυτό, είτε κατηγορήθηκαν για οπισθοδρομικές και «κομμουνιστικές που δεν θέλουν την προκοπή του τόπου», είτε αποδόθηκαν στην προσπάθεια του φυλακισμένου ηγέτη των νέο-σοσιαλιστών, Φατός Νάνο, να «εμποδίσει τις μεταρρυθμίσεις» που είχε αναλάβει η κυβέρνηση.

Και ύστερα ήρθε η κατάρρευση. Και των πυραμίδων αλλά και του κράτους. Ο κόσμος βρέθηκε εν μιά νυκτί στον δρόμο και απένταρος, χάθηκαν πολλές περιουσίες που είναι η αλήθεια πως δεν αποκτήθηκαν όλες με νόμιμο τρόπο, ο έλεγχος ξέφυγε από το αδύναμο κράτος και πέρασε ολοκληρωτικά στις μάζες. Άναυδος ο πολιτισμένος κόσμος τότε, παρακολούθησε την απόλυτη αναρχία που εγκαταστάθηκε στην καρδιά των Βαλκανίων. Μια χώρα που διψούσε για δημοκρατία και ελευθερία, μέσα σε μια πενταετία έκανε άλματα προς τα πίσω. Ο Σαλί Μπερίσα, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνον τον καιρό, έχασε πλήρως τον έλεγχο. Οι υπουργοί της κυβέρνησής του, είτε έγιναν φυγάδες υπό τον φόβο του λιντσαρίσματος, είτε κρύφτηκαν όπως - όπως σε διάφορα μέρη της χώρας. Ο ίδιος ήταν σχεδόν ο μόνος που άντεξε, έχοντας όμως γύρω του, ολόκληρο στρατό. Αποτελούμενο είτε από τους νόμιμους φύλακές του, που για πρόεδρο δημοκρατικής χώρας αποτελούσαν τεράστια πρόκληση για τον πολυπληθή αριθμό τους, είτε από εθελοντές(!) που κατέβηκαν από τον Βορρά. Ο κίνδυνος μιας εμφύλιας σύρραξης, που θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες και για τις όμορες χώρες, δεν ήταν μόνο μακρινό ενδεχόμενο, αλλά τραγική σχεδόν πραγματικότητα. Αποφεύχθηκε στο πάρα πέντε, με την αποφασιστική συμβολή της Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Έτσι, είδαμε ειρηνευτικά στρατεύματα στην καρδιά της Ευρώπης στο τέλος του εικοστού αιώνα και στην αυγή του εικοστού πρώτου!

Όλα αυτά πέρασαν όμως, αν και όχι χωρίς κόστος ακόμα και σε αίμα, και η χώρα ορθοπόδησε οικονομικά, αλλά και κοινωνικά. Ώσπου ξαναήρθε στην εξουσία η ίδια πολιτική ομάδα που την άφησε με τα όπλα. Με διάφορες συμμαχίες και μηχανορραφίες, το 2005 ο Σαλί Μπερίσα ξαναβρέθηκε στην κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενος πάντως και τις πολλές και όχι άδικες κατηγορίες για διαφθορά του προκατόχου του στο κυβερνητικό μέγαρο, Φατός Νάνο. Και αν στην πρώτη του θητεία ο Σαλί Μπερίσα κράτησε μερικά προσχήματα, με την ανάληψη της δεύτερης ξεπέρασε και τον εαυτό του. Η διαφθορά έγινε το σήμα κατατεθέν της κυβέρνησής του.

Προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση συμμάχησε με τον πρώην σοσιαλιστή πρωθυπουργό και νυν «αντάρτη» Ιλίρ Μέτα, προκαλώντας τη μήνη της εκλογικής βάσης των σοσιαλιστών. Ο Μέτα, από την πλευρά του, υπήρξε σφοδρός επικριτής των μεθόδων Μπερίσα, ώσπου μυρίστηκε εξουσία. Τα ξέχασε όλα και έγινε αντιπρόεδρος και υπουργός των Εξωτερικών. Βουλευτής του κόμματός του ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών και μέσα σε ένα χρόνο προκάλεσε ένα οικονομικό θαύμα. Όχι φυσικά για τη χώρα, αλλά για τον εαυτό του! Μπήκε στην κυβέρνηση δηλώνοντας ως περιουσία 30.000 ευρώ δανεικά και, μέσα σε ένα χρόνο, το πόθεν έσχες του ανέφερε 1,8 εκατομμύρια ευρώ κέρδος! Και μόλις διώχθηκε από την κυβέρνηση ο Ιλίρ Μέτα, ο παραιτηθείς υπουργός Οικονομικών Ντριτάν Πρίφτι έδωσε στη δημοσιότητα βίντεο, στο οποίο εμπλέκει σε τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο τον σύντροφό του στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, Ιλίρ Μέτα, τον ώς τότε αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών της χώρας.

Ο Μέτα παραιτήθηκε από την κυβέρνηση, η αντιπολίτευση ζητεί την παραίτηση της κυβέρνησης και εκλογές, αλλά έχοντας ξοδέψει για περίπου ενάμιση χρόνο πολλές δυνάμεις ζητώντας καταμέτρηση των ψήφων, εφόσον η ίδια θεωρεί πως έχασε άδικα από το κόμμα του Μπερίσα, δείχνει χωρίς την απαιτούμενη φρεσκάδα. Η επόμενη μέρα δείχνει δύσκολη. Η αλβανική κοινωνία δεν έχει παράδοση στις δημοκρατικές αντιδράσεις και ο φόβος μια τραγικής επανάληψης του '97 δεν έχει εξαλειφθεί.

Διαβάστε περισσότερα...

Τους έχω βαρεθεί

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.


Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω βαρεθεί.


Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους Ευρωπαίους, τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,

αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,

υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,

τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες,

κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,

κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,

με ιδεώδεις υποτακτικούς,

που είναι στο μυαλό νωθροί,

μα υπακοή έχουν περισσή,

τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,

κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,

που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,

αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά

κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,

τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,

υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,

κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,

με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,

σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,

τους έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,

υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,

κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,

με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,

σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,

τους έχω βαρεθεί.

Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,

τους έχω σιχαθεί.

Στίχοι: Δημοσθένης Κούρτοβικ & Wolf Birman

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Διαβάστε περισσότερα...

Η τελευταία ελπίδα της δημοκρατίας

old-boy.blogspot.com

Οταν η δημόσια συζήτηση κατασταλάζει σε ορισμένα συμπεράσματα, χρήσιμο είναι να προχωράει στα αμέσως επόμενα λογικά βήματα. Και όσο πιο ενοχλητικά ακουστούν αυτά στα αυτιά, τόσο περισσότερες είναι και οι πιθανότητες να λένε κάτι που πρέπει επιτέλους να ακουστεί, κάτι που είχε επιμελώς αποσιωπηθεί για να μη χαλά τις κεκτημένες ιδεοληψίες μας. 

Εχουμε, για παράδειγμα, καταλήξει στο ότι ένας βασικός λόγος που στήθηκε λάθος το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα ήταν το πολιτικό κόστος, η δειλία των κυβερνήσεων να προβούν εγκαίρως -και όχι κατόπιν μνημονιακής εορτής- στις απαραίτητες διαρθρωτικές τομές; Εχουμε. 

Πότε το ένα, πότε το άλλο, τα δύο κόμματα ευθύνης που κυβέρνησαν τον τόπο, προσπάθησαν να κάνουν βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά συνάντησαν λυσσαλέες αντιδράσεις. Σάστισαν, τρόμαξαν, έκαναν πίσω. Μήπως ήρθε λοιπόν η -πράγματι επώδυνη- ώρα να παραδεχτούμε πως η βασική παθογένεια βρίσκεται στην ίδια τη καρδιά του πολιτεύματος και όχι σε κάποιον δήθεν διαστρεβλωμένο τρόπο εφαρμογής του; Ο τρόπος που τα κόμματα πολιτεύονται και νομοθετούν εν όψει των λαϊκών αντιδράσεων, της λαϊκής θέλησης, της λαϊκής επιταγής: σας ακούγεται άραγε σαν απόκλιση ή σανη ίδια η φύση της δημοκρατίας;

Και ποιος κλήθηκε να πληρώσει το πολιτικό κόστος, το κόστος δηλαδή της πολιτικής; Η ελληνική οικονομία. Ο Τσόρτσιλ σωστά έλεγε πως η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, αν εξαιρεθούν όλα τα υπόλοιπα, όλα τα υπόλοιπα πολιτεύματα όμως. Σε σχέση με την αυτορρυθμιζόμενη οικονομία, σε σχέση με τη βάση προαιώνιων, απολιτίκ, φυσικών νόμων κινούμενη οικονομία της ελεύθερης αγοράς, η δημοκρατία είναι σκέτα κακή. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουίνστον.

Ας το γράψουμε πάνω σε όλα τα πακέτα δημοκρατίας που κυκλοφορούν: η δημοκρατία βλάπτει σοβαρά την οικονομία. Ας την απαγορεύσουμε στους ανοιχτούς χώρους. Ακριβώς σαν τον ενεργητικό καπνιστή που δεν βλάπτει μόνο τη δική του υγεία (η οποία δεν είναι μόνο η δική του υγεία βέβαια, είναι πρωτίστως ένα οικονομικό μέγεθος, είναι φάρμακα, περίθαλψη, έλλειμμα, χρέος, σπρεντς, αποκλεισμός απ’ τις αγορές), ο ενεργητικός δημοκράτης βλάπτει την οικονομική υγεία των διπλανών του: διαδηλώνοντας, απεργώντας, τσινώντας στις μεταρρυθμίσεις ή ψηφίζοντας κόμματα του στείρου λαϊκισμού. Η πολιτική έριξε στην ξέρα το καράβι και ήρθε να αναλάβει το πηδάλιο η οικονομία. Η δημοκρατία έχει νόημα σαν πολίτευμα, όταν έχει νόημα και η πολιτική. Οταν φτάνει η πολιτική στα όριά της, τότε αναπόφευκτα φτάνει και η δημοκρατία στα δικά της.

Αναπόφευκτα; Οχι. Υπάρχει μια τελευταία ελπίδα. Η δημοκρατία μπορεί να διασωθεί εφόσον οι άνθρωποι αρχίσουν επιτέλους να σκέφτονται σωστά, να αντιδρούν στις αλλαγές σωστά, να ψηφίζουν σωστά. Μια δημοκρατία ορθώς σκεπτόμενων ανθρώπων, ανθρώπων δηλαδή διατεθειμένων να αποδεχθούν τον -αυτονόητο- τρόπο λειτουργίας της παγκόσμιας οικονομίας, ανθρώπων διατεθειμένων να συμμορφωθούν εκούσια, έχει ακόμα λόγο ύπαρξης. Στην παλιά, στη δημοκρατία που έβαζε άλλες προτεραιότητες πάνω από την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, δόθηκε άφθονος χώρος, άφθονος χρόνος και πάνω απ’ όλα άφθονο χρήμα. Το κατανάλωσε, το σπατάλησε, δεν μπορεί να το αποπληρώσει. Τέλος.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο µυστηριώδης επισκέπτης του Εντγκαρ Αλαν Πόε

Κάθε χρόνο από το 1977, στις 19 ιανουαρίου,ηµεροµηνία θανάτου του Εντγκαρ αλαν Πόε (φωτογραφία κάτω αριστερά), ο κύριος τον οποίο βλέπετεµε τα κλειδιά στο χέρι, ο Τζεφ Τζερόµ, διευθυντής του Mουσείου Poe House, έβλεπε µια µυστηριώδη φιγούρα ντυµένη στα µαύρα, µε πλατύγυρο καπέλο στο κεφάλι, ναµπαίνει στο κοιµητήριο Western Burying της Βαλτιµόρης, να κοντοστέκεται µπροστά στο µνήµα του αµερικανού ποιητή και συγγραφέα και να αφήνει προσεκτικά µπροστά του (η φωτογραφία πάνω αριστερά είναι απότο 2008)ένα µπουκάλι ακριβό γαλλικό κονιάκ µαζί µε τρία κατακόκκινα τριαντάφυλλα προτού χαθεί ξανά µέσα στοσκοτάδι. 

Ενίοτε, άφηνε και κάποιο σηµείωµα. «Εντγκαρ, δεν σε έχω ξεχάσει», έλεγε ένα από αυτά. Οι επισκέψεις του είχαν γίνει παράδοση – µια παράδοση που λέγεται πως άρχισε το 1949, τη χρονιά που πέθανε ο Πόε.Φέτος όµως ο µυστηριώδης επισκέπτης δεν φάνηκε. Ούτε και πέρυσι είχε φανεί. Η παράδοση κηρύχτηκε επισήµως νεκρή. Ο θρύλος θα αντέξει. 

Διαβάστε περισσότερα...

Ξενοδοχείο φτιαγμένο από σκουπίδια

Ένα ξενοδοχείο φτιαγμένο κυριολεκτικά από σκουπίδια εγκαινιάστηκε στη Μαδρίτη, σύμφωνα με δημοσίευμα του BBC.

To Beach Garbage Hotel έχει πέντε υπνοδωμάτια και είναι δημιουργία του γερμανού καλλιτέχνη Ha Schult.

Το ξενοδοχείο βρίσκεται στην κεντρική πλατεία Plaza de Callao και αποτελεί μέρος της Διεθνής Έκθεσης Τουρισμού.

Οι τοίχοι του ξενοδοχείου καλύπτονται από απορρίμματα που ξεβράστηκαν στην παραλία, απόβλητα από χωματερές και πράγματα που αγοράστηκαν από το παζάρι.

Ο Ha Schult δήλωσε ότι σκοπός του είναι να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο σχετικά με το τεράστιο όγκο απορριμμάτων που δημιουργούνται από τον τουρισμό στην Ευρώπη.

«Δημιούργησα το Great Garbage Hotel επειδή οι ωκεανοί του πλανήτη μας αποτελούν ένα απέραντο σκουπιδότοπο» τόνισε ο γερμανός καλλιτέχνης.

Το 30% με 40% των απορριμμάτων που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του, προέρχονται......

από τις παραλίες του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας.

«Θέλουμε να δείξουμε ότι όλοι θα πρέπει να προστατεύουμε τις παραλίες μας και να μην πετάμε σκουπίδια. Οι παραλίες της νότιας Ιταλίας ήταν οι χειρότερες», δήλωσε η Rose Piqueras εκπρόσωπος του project.

econews

Διαβάστε περισσότερα...

Νικόλας Άσιμος - Δε θέλω καρδιά μου να κλαις

Στίχοι:     Νικόλας Άσιμος
Μουσική:     Νικόλας Άσιμος
Πρώτη εκτέλεση:    Νικόλας Άσιμος

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,
δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,
δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,
αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά.

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,
να μην μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,
πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Διαβάστε περισσότερα...

Άνθρωποι και ποντίκια

Ακούγεται συχνά ότι στην Ελλάδα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή οι αλλεπάλληλες φάσεις ενός πειράματος αντοχής. 

Βάρη, μέτρα σοκ, χιλιόμετρα ηλεκτροσόκ, ενέσεις ιών και μικροβίων, φάλαγγα, κι άλλα μέτρα σοκ, μηχανική και χημεία μέχρι τελικής πτώσεως. Για να διαπιστώσουν οι επιστήμονες της σφαλιάρας και της υποδούλωσης (οι αγορές!!!) πόσο θ’ αντέξουν τα υπό πίεση υποκείμενα, ποιες μεταλλάξεις θα υποστούν, αν το DNA τους επιμείνει ανθρώπινα ή μεταμορφωθεί σε ποντικού.

Αν είναι έτσι, προφανώς το γεγονός ότι στο πείραμα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να τα τινάξει το πειραματόζωο δεν μετράει και πολύ για την επιστημονική κοινότητα των Fitch. Ε, δεν είναι οι Έλληνες και φλουρί κωνσταντινάτο της παγκοσμιοποίησης. Αρκούν οι αρχαίοι. Οι σύγχρονοι είναι μπελαλήδες, μέχρι και ένοπλη κομμουνιστική επανάσταση διέπραξαν, για να μην υπολογίσουμε τις πονηριές, τις απατεωνιές, την εγγενή ανυπακοή, το υπανάπτυκτο DNA -καμιά σχέση εν ολίγοις με τους Γερμανούς ή έστω τους Ολλανδούς.

Αν όμως είναι έτσι, πρέπει να ομολογήσουμε κι ότι το πείραμα κάτι αποδίδει. Και οι συζητήσεις ποιος έφαγε το τυρί κι...... αν το φάγαμε όλοι μαζί έχουν ανάψει, και οι ποντικοπαγίδες του κάθε οίκου αξιολόγησης τρωκτικών έχουν γίνει φόβος και τρόμος, κι από τις τρύπες του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών πηδούν έξω από το καράβι του Βατοπεδίου και της Siemens τα ποντίκια. Αφήστε πια τα ποντίκια του Κολωνακίου που καταδιώκει ο Καπελέρης, τα ποντίκια των νοσοκομείων που καταδιώκει ο Λοβέρδος και τα ποντίκια των φαρμακείων και των δικηγορικών γραφείων που καταδιώκει αυτοπροσώπως ο Παπανδρέου.

Αυτό το τελευταίο όμως είναι το -ούτως ειπείν- φως στο βάθος της ποντικότρυπας. Αν εξελισσόμαστε σε λαό ποντικών, δεν λείπει ευτυχώς η κυβέρνηση-γάτα. Η οποία έχει αναλάβει το βαρύ έργο αφενός να εξοντώσει τα επικίνδυνα για την πράσινη ανάπτυξη τρωκτικά, όπως οι φοροφυγάδες και κλέφτες αρουραίοι, και αφετέρου να οδηγήσει με τη φλογέρα της, όπως σε κείνο το γοητευτικό παραμύθι, όλο τον άλλο ποντικόκοσμο όχι για πνίξιμο, αλλά για πλύσιμο. Έτσι που καθαροί, με νέο DNA, πρόθυμοι και υπάκουοι, να παραδοθούμε επιτέλους σε μια ζωή που δεν θα ξεπερνάει τις δυνατότητές μας. Να μασουλάμε το πρέπον υπό τη σκιά της γάτας. Να ζούμε σαν ποντίκια, βρε αδελφέ, όχι σαν κοπρίτες…

ΠΗΓΗ:avgi.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Οικοφαγική ψηφοποικιλότητα

Tου Παντελη Μπουκαλα

Στις εκβολές του Αχελώου, σε έναν βιότοπο που υποτίθεται ότι προστατεύεται από ελληνικούς νόμους και διεθνείς συμφωνίες, υπήρχε φυτεμένη για χρόνια, ώσπου σκούριασε από τις βροχές και την αρμύρα του Λούρου, μια τεράστια πινακίδα που διαφήμιζε κυνηγετικά είδη, τουφέκια και λοιπά εξαρτήματα του οικολογικού πάθους, από το οποίο επιμένουν ότι παρακινούνται οι κυνηγοί. 

Ηταν ένας καγχασμός από λαμαρίνα, ένα καρφί στα μάτια μιας πολιτείας που ορίζει, αλλά δεν γνωρίζει (ή δεν θέλει) πώς να προστατέψει τους ορισμούς και τις εντολές της, πώς να καταστήσει σεβαστά τα νομοθετήματά της. Είναι βλέπετε κι εκείνο το πολιτικό κόστος, που όλο μας λένε ότι δεν τους νοιάζει κι όλο το μετράνε σε ψηφαλάκια και αναβάλλουν για μεθαύριο αυτό που έπρεπε να έχουν κάνει από προχθές. Και οι κυνηγοί, νόμιμοι και παράνομοι, δεν είναι λίγοι. Μέχρι και κόμμα είχαν συμπήξει σε κάποιες εκλογές.

Σε έναν άλλο βιότοπο τώρα, επίσης αυστηρότατα προστατευόμενο, στο Εθνικό Πάρκο Υγροτόπων Αμβρακικού, τις προάλλες εννιά λεβέντες μπήκαν στις μηχανοκίνητες βάρκες τους και, κουκουλοφόροι οι περισσότεροι για να μην τους αναγνωρίσουν τα πουλιά και θελήσουν να εκδικηθούν, θέρισαν τις........φαλαρίδες για να εφοδιάσουν με αγριοπούλια τα εστιατόρια. Εδρασαν μάλιστα μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας (που δεν έχει λέει προσωπικό) και του λιμεναρχείου (που δεν διαθέτει πλεούμενο), καθώς και μπροστά σε ανήμπορα μέλη του Συνεταιρισμού Αλιέων και του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου. Λίγο πιο πάνω από τον Αμβρακικό, άλλοι εραστές της πανίδας υποστηρίζουν τη βιοποικιλότητα με τον δικό τους τρόπο: Ανεβαίνουν στα βουνά της Ηπείρου, αρματωμένοι λες και πάνε να πατήσουν την Τριπολιτσά, στήνουν παγάνες και ξεπαστρεύουν τα αγριογούρουνα, για να τα πουλήσουν σε τυχόν Οβελίξ και κυρίως για να ’χουν να καμαρώνουν.

Υπάρχει εξήγηση βέβαια: Η περίσταση είναι έκτακτη, έχουμε το Μνημόνιο και την κρίση, οι άνθρωποι στριμώχνονται, τι να κάνουν, αναγκάζονται να βγάλουν το κρέας το επιούσιον κυνηγώντας. Κατόπιν αυτού, κι αν δεν τα έχουμε χάσει τελείως, θα στενοχωρηθούμε για τις φαλαρίδες ή επειδή οι ντουφεκιές θα επηρεάσουν αρνητικά την αναπαραγωγή των αργυροπελεκάνων, όπως λένε οι «υστερικοί οικολάγνοι»; Ή θα στενοχωρηθούμε που, με το ελεύθερο της Βουλής, θα οικοδομηθούν και οι περιοχές Νατούρα και θα χαθεί ένα ακόμα συγκριτικό πλεονέκτημα του ελληνικού τουρισμού; Αφού είπαμε. Το καλούν οι περιστάσεις. Που είναι έκτακτες. Και χρειάζεται ανάπτυξη. Τσιμέντο δηλαδή. Και κάποια χαλαρότητα ως προς την τήρηση των νόμων. Κι όταν φύγουμε από τα έκτακτα, θα ξαναβρούμε και τους νόμους και τους αργυροπελεκάνους και τη Νατούρα και τη Ραμσάρ, όλα. Οπως ξαναβρήκαμε τον Κηφισό και τον Ιλισό, που κι αυτοί «αναπτύχθηκαν» όταν ήταν «έκτακτα τα πράγματα». Διά μπαζώματος.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο καιρός των Τσιγγάνων

Same amala oro kelena 

oro kelena dive kerena 

sa o roma, o daje 

sa o roma, babo, babo 

sa o roma, o daje 

ej, ederlezi 

ederlezi 

sa o roma, o daje 

Sama rodive, ederlezi 

same amala oro kelena 

oro kelena dive kerena 

sa o roma, o daje 

sa o roma, babo, babo 

sa o roma, o daje 

ej, ederlezi 

sa o roma, o daje 

ej... ah... 

Same amala oro kelena 

oro kelena dive kerena 

sa o roma, babo, babo 

sa o roma, o daje 

sa o roma, babo, babo 

ej, ederlezi 

sa o roma, daje

Από την ομώνυμη ταινία του Emir Kusturitsa     

Διαβάστε περισσότερα...

Χωρίς πατρίδα καμιά

Tης Μαριαννας Τζιαντζη

Την περασμένη εβδομάδα προβλήθηκε ένα νέο ντοκιμαντέρ του Εξάντα για τον διωγμό των ρουμανικής καταγωγής Τσιγγάνων από τη Γαλλία το καλοκαίρι του 2010 («Χωρίς πατρίδα καμιά», ΝΕΤ). 

To θέμα αυτό είχε απασχολήσει όλο τον ευρωπαϊκό Τύπο και τα δελτία ειδήσεων, όχι μόνο για λόγους ανθρωπισμού και συμπόνιας, αλλά και για την πολιτική διάσταση που προσέλαβε, αφού παρόμοιες μαζικές απελάσεις είχαν συμβεί και στο παρελθόν. Σήμερα το θέμα έχει πια ξεθυμάνει, όμως υπάρχει ένα νήμα που συνδέει το χθες με το τώρα και αυτό δεν είναι άλλο από την οικονομική και κοινωνική κρίση και τη διαρκή ανάγκη επινόησης αποδιοπομπαίων τράγων, που αλλάζουν πρόσωπο ανάλογα με τη συγκυρία.

Η αξία αυτού του ντοκιμαντέρ δεν έγκειται μόνο στην ιστορική του τεκμηρίωση και στο εύρος των απόψεων που παρουσιάστηκαν, αλλά κυρίως στο ότι έδειξε πού κατέληξαν οι Ρομά μετά την εκδίωξή τους από τη Γαλλία: σε μια Ρουμανία όπου κυριαρχούν η φτώχεια και το ρατσιστικό μίσος. Εδώ πραγματικά η εικόνα ισοδυναμεί με..........με χίλιες λέξεις (δέκα άτομα σε ένα δωμάτιο, λάσπη, ξυπόλυτα παιδιά), όμως και οι λέξεις είναι σπαρακτικές: «Να φύγουμε από δω, να φύγουμε, να εξαερωθούμε. Εδώ δεν έχουμε ζωή». Πώς να επιζήσουν χωρίς στέγη και δουλειά, μόνο με ένα μηνιαίο επίδομα 9,32 ευρώ για κάθε παιδί;

Απευθυνόμενη στο ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο, μια Τσιγγάνα λέει: «Δεν πρέπει να μας βλέπουν οι ξένοι και να μας λυπούνται, ο πρόεδρός μας πρέπει να μας δει και να κλάψει» - και εννοεί τον πρόεδρο της χώρας, που ένα κινητό τηλέφωνο κατά τύχη τον είχε ηχογραφήσει να καθυβρίζει μια Τσιγγάνα.

Γυρίσματα έγιναν και στη Γαλλία, στο παρισινό προάστιο Σεν Ντενί, όπου οι Ρομά είχαν στήσει έναν καταυλισμό με αυτοσχέδιες παράγκες. Εδώ τα κουτσοβόλευαν με δουλειές του ποδαριού και τρόφιμα από το «Εστιατόριο της Καρδιάς», ενώ μπορούσαν να στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο. Πέρυσι το καλοκαίρι ο καταυλισμός ισοπεδώθηκε, όμως κάποιοι Ρομά ξαναγυρίζουν, ξαναχτίζουν τα σπίτια τους με πάσης φύσεως υλικά.

«Ενας λαός, από τους πιο παλιούς της ευρωπαϊκής ηπείρου, που όμως πάντα περίσσευε...». Σήμερα δεν περισσεύουν μόνον οι Ρομά στις χώρες όπου ενθαρρύνονται και φουντώνουν οι ρατσιστικές τάσεις (όπως στη Σουηδία, την Πολωνία, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία), αλλά περισσεύουν πολλοί και παντού. Πρέπει να εξοικειωθούμε με την ιδέα των ανθρώπων που πλεονάζουν, που, ακόμα αν και βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία, ποτέ δεν θα μπορέσουν να βρουν νόμιμη δουλειά.

H σκιά της Τελικής Λύσης πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, με διαφορετική μορφή από ό, τι στα χρόνια του φασισμού. Σήμερα οι Ρομά δεν εξοντώνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως στα χρόνια του Χίτλερ, αλλά καταδικάζονται σε αργό θάνατο, θύματα της ακραίας φτώχειας, της αμάθειας, της αεργίας, δηλαδή καταστάσεων που δεν αφυπνίζουν ό, τι δημιουργικό και ευγενικό έχει μέσα του ο άνθρωπος σε όποια φυλή και αν ανήκει.

Διαβάστε περισσότερα...

Ζητείται Ελπίς

….. Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.

Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε.

Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα.

Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα.

Ἕνα ἀκόμα ἰαπωνικὸ ἁλιευτικὸ ποὺ γύρισε μὲ ραδιενέργεια.

«Ἡ σκιὰ τοῦ νέου παγκοσμίου πολέμου ἁπλοῦται εἰς τὸν κόσμον μας», ἦταν ὁ τίτλος μιᾶς ἄλλης εἴδησης.

Ὕστερα διάβασε ἄλλα πράγματα: τὸ ἔλλειμμα τοῦ προϋπολογισμοῦ, προαγωγὲς ἐκπαιδευτικῶν, μιὰ ἀπαγωγή, ἕνα βιασμό, τρεῖς αὐτοκτονίες. Οἱ δυό, γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Δυὸ νέοι, 30 καὶ 32 χρονῶ. Ὁ πρῶτος ἄνοιξε τὸ γκάζι, ὁ δεύτερος χτυπήθηκε μὲ πιστόλι.

Ἀλλοῦ εἶδε κριτικὴ γιὰ ἕνα ρεσιτὰλ πιάνου, ἔπειτα κάτι γιὰ τὴ μόδα, τέλος τὴν «Κοσμικὴ Κίνηση»: «Κοκταίηλ προχθὲς...... παρὰ τῷ κυρίῳ καὶ τῇ κυρίᾳ Μ. Τ. Χάρμα εὐμορφίας καὶ κομψότητος ἡ κυρία Β. Χ. μὲ φόρεμα κομψότατο ἐμπριμὲ καὶ τὸκ πολὺ σίκ. Ἐλεγκάντικη ἐμφάνισις ἡ δεσποινὶς Ο. Ν.»

Ἄναψε κι ἄλλο τσιγάρο. Ἔριξε μιὰ ματιὰ στὶς «Μικρὲς Ἀγγελίες»:

ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευὴ ἀρίστη, ἐκ 4 δωματίων, χόλ, κουζίνας, λουτροῦ πλήρους, W.C.

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εἰς σοβαρὸν κύριον δωμάτιον εἰς β´ ὄροφον, εὐάερον, εὐήλιον...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο πρὸς ἀγοράν...

Σκέψεις γυρίζανε στὸ νοῦ του.

Ἀπὸ τότε ποὺ τέλειωσε ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ἡ σκιὰ τοῦ τρίτου δὲν εἶχε πάψει νὰ βαραίνει πάνω στὸν κόσμο μας. Καὶ στὸ μεταξύ, τὸ αἷμα χυνότανε, στὴν Κορέα χτές, στὴν Ἰνδοκίνα σήμερα, αὔριο...

Πέρασε τὸ χέρι του στὰ μαλλιά του. Σκούπισε τὸν ἱδρώτα στὸ μέτωπό του· εἶχε ἱδρώσει, κι ὅμως δὲν ἔκανε ζέστη.

Ὁ πόλεμος, ἡ βόμβα ὑδρογόνου, οἱ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»... Τὸ πανόραμα τῆς ζωῆς!

Δὲν εἶχε ἀλλάξει διόλου πρὸς τὸ καλύτερο ἡ ζωή μας ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο. Ὅλα εἶναι, τὰ ἴδια σὰν καὶ πρίν. Κι ὅμως εἶχε ἐλπίσει κι αὐτός, ὅπως εἶχαν ἐλπίσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πῶς ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὕστερ᾿ ἀπὸ τόσο αἷμα ποὺ χύθηκε, κάτι θ᾿ ἄλλαζε. Πὼς θἀρχόταν ἡ εἰρήνη, πὼς ὁ ἐφιάλτης τοῦ πολέμου δὲ θὰ ἴσκιωνε πιὰ τὴ γῆ μας, πὼς δὲ θὰ γίνονταν τώρα αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πὼς...

Σουρούπωνε. Μερικὰ φῶτα εἶχαν ἀνάψει κιόλας στὰ μαγαζιὰ ἀντίκρυ. Στὸ καφενεῖο δὲν εἴχανε ἀνάψει ἀκόμα τὰ φῶτα. Τοῦ ἄρεσε ἔτσι τὸ ἡμίφως.

Σκέφτηκε τὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στὸν τομέα τῶν ἰδεῶν, σύγχυση στὸν κοινωνικὸ τομέα, σύγχυση...

Δὲν ἔφταιγε ἡ ἐφημερίδα ποὺ ἔκανε τώρα αὐτὲς τὶς σκέψεις. Τὰ σκεφτότανε ὅλα αὐτὰ τὸν τελευταῖο καιρό, πότε μὲ λιγότερη, πότε μὲ περισσότερη ἔνταση. Σκεφτότανε τὸ σκοτεινὸ πρόσωπο τῆς ζωῆς. Τὴν εἰρήνη, τὴ βαθιὰ τούτη λαχτάρα, ποὺ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Σκεφτότανε τὴ φτώχεια, τὴν ἀθλιότητα. Σκεφτότανε τὸ φόβο ποὺ ἔχει μπεῖ στὶς καρδιές.

Στὸν καθρέφτη, δίπλα του, εἶδε τὸ πρόσωπό του. Ἕνα πολὺ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δὲ μαρτυροῦσε τὴν ταραχὴ ποὺ εἶχε μέσα του.

Εἶχε πολεμήσει κι αὐτὸς στὸν τελευταῖο πόλεμο. Καὶ εἶχε ἐλπίσει. Μὰ τώρα ἤτανε πιὰ χωρὶς ἐλπίδα. Ναί, δὲ φοβότανε νὰ τὸ ὁμολογήσει στὸν ἑαυτό του πῶς ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα.

Μιὰ σειρὰ ἀπὸ διαψεύσεις ἐλπίδων ἦταν ἡ ζωή του. Εἶχε ἐλπίσει τότε,...

Εἶχε ἐλπίσει ὕστερα...

Κάποτε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, εἶχε ἐλπίσει στὸν κομμουνισμό. Μὰ εἶχε διαψευσθεῖ κι ἐκεῖ. Τώρα δὲν εἶχε ἐλπίδα σὲ καμιὰ ἰδεολογία!

Ζήτησε ἕνα ποτήρι νερὸ ἀκόμα. Αὐτὴ ἡ διάψευση ἀπὸ τὶς λογῆς-λογῆς ἰδεολογίες ἤτανε βέβαια γενικὸ φαινόμενο. Καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴ διάψευση, ἡ κούραση, ἡ ἀδιαφορία, ποὺ οἱ πιὸ πολλοί, ἡ μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστὰ στὶς διάφορες ἰδεολογίες.

Κοίταζε τὰ τρόλλεϋ ποὺ περνάγανε ὁλοένα στὴ λεωφόρο, τὸ πλῆθος... Μπροστά του, ἡ ἐφημερίδα ἀνοιχτή. Ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶχε δεῖ καὶ πρωτύτερα: ἡ σκιὰ τοῦ καινούριου πολέμου, ἡ Ἰνδοκίνα, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»...

Τσιγάρα! ἕνας πλανόδιος μπῆκε.

Πῆρε ἕνα πακέτο.

Στὶς ἕξι σελίδες τῆς ἐφημερίδας: ἡ ζωή. Κι αὐτός, ἤτανε τώρα ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἐλπίδα.

Θυμήθηκε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, ἤτανε παιδὶ ἀκόμα, εἶχε ἀρρωστήσει βαριὰ μιὰ θεία του, ξαδέρφη τῆς μητέρας του. Τὴν εἴχανε σπίτι τους. Ἦρθε ὁ γιατρὸς· βγαίνοντας ἀπὸ τὸ δωμάτιο τῆς ἄρρωστης, εἶπε μὲ ἐπίσημο ὕφος:

Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!

Ἔτσι κι αὐτός, τώρα, εἶχε φτάσει στὸ σημεῖο νὰ λέει:

- Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!

Τοῦ φάνηκε φοβερὸ ποὺ ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα. Εἶχε τὴν αἴσθηση πὼς οἱ ἄλλοι στὸ καφενεῖο τὸν κοιτάζανε κι ἄλλοι ἀπὸ τὸ δρόμο σκέφτονταν καὶ ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αὐτὸς ἐκεῖ δὲν ἔχει ἐλπίδα!» Σὰ νὰ ἦταν ἔγκλημα αὐτό. Σὰ νὰ εἶχε ἕνα σημάδι πάνω του ποὺ τὸ μαρτυροῦσε. Σὰ νὰ ἤτανε γυμνὸς ἀνάμεσα σὲ ντυμένους.

Σκέφτηκε τὰ διηγήματα ποὺ εἶχε γράψει, δίνοντας ἔτσι μιὰ διέξοδο στὴν ἀγωνία του. Ἄγγιζε θέματα τοῦ καιροῦ μας: τὸν πόλεμο, τὴν κοινωνικὴ δυστυχία... Ὡστόσο, δὲν τὸ ἀποφάσιζε νὰ τὰ ἐκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε τὴν ἐτικέτα ποὺ θὰ τοῦ δίνανε σίγουρα οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Ὄχι, ἔπρεπε νὰ τὰ βγάλει. Στὸ διάολο ἡ ἐτικέτα! Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, τίποτε ἄλλο. Οὔτε ἀριστερὸς οὔτε δεξιός. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐλπίσει ἄλλοτε, καὶ τώρα δὲν ἔχει ἐλπίδα, καὶ ποὺ νιώθει χρέος του νὰ τὸ πεῖ αὐτό. Βέβαια, ἄλλοι θἄχουν ἐλπίδα, σκέφτηκε. Δὲν μπορεῖ παρὰ νἄάχουν.

Ξανάριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἐφημερίδα: ἡ Ἰνδοκίνα, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις», τὸ ρεσιτὰλ πιάνου, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ «Μικρὲς Ἀγγελίες»...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζὶπ ἐν καλῇ καταστάσει...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικὸς...

Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς

Ὕστερα πρόσθεσε τὸ ὄνομά του καὶ τὴ διεύθυνσή του. Φώναξε τὸ γκαρσόνι. Ἤθελε νὰ πληρώσει, νὰ πάει κατευθείαν στὴν ἐφημερίδα, νὰ δώσει τὴν ἀγγελία του, νὰ παρακαλέσει, νὰ ἐπιμείνει νὰ μπεῖ ὁπωσδήποτε στὸ αὐριανὸ φύλλο.

Από το ομώνυμο έργο του Αντώνη Σαμαράκη

Διαβάστε περισσότερα...

Η "επανάσταση του γιασεμιού"

Τσερεζόλε Ε.

Η σιωπή που επικρατεί στην πλειοψηφία των αραβικών πρωτευουσών, ύστερα από την ανατροπή του Τυνήσιου προέδρου Μπεν Αλί είναι ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί στον αραβικό κόσμο: τα περισσότερα από τα καθεστώτα του έχουν ουκ ολίγα κοινά σημεία με τον ανατραπέντα... Με άλλα λόγια ο φόβος για διάδοση της εξέγερσης, της "επανάστασης του γιασεμιού", όπως ονομάστηκε, και στις δικές τους χώρες είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός...

Πράγματι η είδηση της άρον - άρον αποχώρησης του Μπεν Αλί από την Τύνιδα την Παρασκευή το απόγευμα είναι βέβαιο ότι προκάλεσε ρίγη στις αραβικές πρωτεύουσες (Κάιρο, Τρίπολη, Αμμάν κ.ά.) καθώς οι ηγέτες τους έχουν συνηθίσει είτε να πεθαίνουν στην εξουσία είτε να δολοφονούνται ή να ανατρέπονται από πραξικοπήματα. Ανατροπή και αναγκαστική φυγή ως αποτέλεσμα διαδηλώσεων ήταν μέχρι τις 14 Ιανουαρίου κάτι το αδιανόητο στον αραβικό κόσμο.

Η περίπτωση λοιπόν της Τυνησίας είναι υποδειγματική και.....συνιστά αναμφισβήτητα μια... πρωτιά...

Και οι ηγέτες των υπολοίπων χωρών, είτε στο Μαγκρέμπ είτε στη Μέση Ανατολή, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν λόγω των πολλών κοινών σημείων τους με την Τυνησία: ακραία συγκέντρωση εξουσίας, αστυνομοκρατία, συστηματική καταστολή κάθε μορφής αντιπολίτευσης και ελευθερίας έκφρασης, εκτεταμένη διαφθορά, υποτυπώδεις "δημοκρατικοί θεσμοί", με εκλογές για το... θεαθήναι, κ.ο.κ.

Το "δυνατό σημείο" όλων αυτών των καθεστώτων, εκείνο που "πουλάνε" στις ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ, προκειμένου να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη παραμονή τους στην εξουσία, χωρίς να δέχονται επικρίσεις περί αντιδημοκρατικότητας, είναι ότι η ανελεύθερη εξουσία τους συνιστά "ανάχωμα" στα ισλαμιστικά κινήματα... Και, ως φαίνεται, πρόκειται για ένα αποτελεσματικό επιχείρημα καθώς γίνεται αποδεκτό από τις δυτικές κυβερνήσεις...

Οι διαδηλώσεις των νεαρών κυρίως Τυνήσιων που οδήγησαν στην εκδίωξη του Μπεν Αλί συνιστούν και απόρριψη της γνωστής άποψης ότι "η δημοκρατία δεν ταιριάζει στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο", σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στην Κεντρική Ευρώπη ή τη Λατινική Αμερική... Πάντως, ειδικά σε ό,τι αφορά την Τυνησία, εξακολουθεί να είναι μια ξεχωριστή χώρα.

Για παράδειγμα η Τύνιδα ήταν η πρώτη που απέσπασε την ανεξαρτησία της από το Παρίσι το 1956, χωρίς να χυθεί αίμα όπως συνέβη στην περίπτωση της Αλγερίας λίγα χρόνια αργότερα. Σήμερα η Τυνησία γίνεται η πρώτη χώρα του αραβο-μουσουλμανικού κόσμου την οποία μια λαϊκή εξέγερση οδηγεί αναγκαστικά σε παραίτηση τον ισχυρό άνδρα της χώρας.

Και για την Ιστορία ας μην ξεχνάμε ότι οι κινητοποιήσεις στην Τυνησία ξεκίνησαν από την αυτοπυρπόληση ενός νεαρού μικροπωλητή, που η αστυνομία είχε κατασχέσει το εμπόρευμά του... Η αυτοπυρπόληση ενός άνδρα χθες έξω από την (κατ' όνομα μόνο) Βουλή στο Κάιρο αλλά και οι τέσσερις παρεμφερείς περιπτώσεις αυτοπυρπολήσεων στην Αλγερία τις τελευταίες πέντε μέρες δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν ρίγη ανησυχίας στους ντόπιους ηγέτες.

Αλλά, ακόμη κι αν δεν επεκταθεί στο άμεσο μέλλον και σε άλλες χώρες, η αντίδραση των Τυνήσιων έχει ήδη εγγραφεί στην Ιστορία ως ένα (ανησυχητικό για τους κρατούντες) παράδειγμα προς μίμηση...

Διαβάστε περισσότερα...

O πολιτισμός της σακούλας

Tης Ολγας Σελλα

Oι αριθμοί, αυτή τη φορά, δείχνουν μιαν άλλη όψη της νεοελληνικής κοινωνίας: αυτήν της υπερκατανάλωσης. Στην κυριακάτικη «K», στο ρεπορτάζ του Γιάννη Eλαφρού, αναφερόταν η εκτίμηση, αφού τα πραγματικά στοιχεία δεν υπάρχουν, του προέδρου της Oικολογικής Eταιρείας Aνακύκλωσης, «ότι στον κάθε κάτοικο της Eλλάδας αναλογούν περισσότερες από 500 πλαστικές σακούλες τον χρόνο (έναντι 300 στην Iταλία), αφού και για ένα κουλούρι ή ένα μικρό αντικείμενο, παίρνουμε πλαστική σακούλα». Kαι προσθέτει ότι το ποσοστό του πλαστικού στο σύνολο των απορριμμάτων έχει υπερδιπλασιαστεί από τη δεκαετία του ’80 (από 6% τότε, υπολογίζεται σήμερα κοντά στο 17%).

Aπό τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα... Aπό τότε δηλαδή που όλοι και όλα μετείχαν σ’ έναν πρωταθλητισμό πληθωρικότητας! Στη διασκέδαση, στο φαγητό, στο ντύσιμο, σε ό,τι υπέκρυπτε υλική απόλαυση και επίδειξη παράλληλα. Mια πληθωρικότητα και μια υπερβολή που για να διατηρηθεί έδωσε βάρος και επένδυσε στον......εντυπωσιασμό. Eτσι, τα προϊόντα απέκτησαν ονοματεπώνυμο και τυποποιήθηκαν (σε πλαστικές συσκευασίες) και -για να προσελκύσουν όλο και περισσότερους καταναλωτές- συνοδεύτηκαν από δελεαστικές προσφορές (νέες μεγάλες πλαστικές συσκευασίες)... Kαι ο φαύλος κύκλος της κατανάλωσης συνεχιζόταν ακάθεκτος. Kαι φυσικά, μαζί με την κατανάλωση, αυξήθηκαν και τα απορρίμματα. Kαι μαζί τους αυξήθηκε, σε βαθμό κακουργήματος, όμως, η απόλυτη αδιαφορία της πολιτείας για τη διαχείρισή τους.

Tα χρόνια πέρασαν και όλα έμειναν ίδια... Kαι ο τρόπος κατανάλωσης και ο τρόπος μη διαχείρισης των απορριμμάτων. Tο μόνο που δεν έμεινε ίδιο είναι η δυνατότητα της γης ν’ απορροφήσει τις υπερβολικές εκδηλώσεις αδιανόητης κακομαθησιάς σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Kαι φυσικά στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στον τόπο που ζούμε, στους εαυτούς μας τους ίδιους. «H οδηγία - πλαίσιο για τη διαχείριση των απορριμμάτων έχει μια ιεράρχηση ενεργειών: πρώτο βήμα πρέπει να είναι η πρόληψη, δηλαδή η προσπάθεια μείωσης των απορριμμάτων. Δεύτερον, η επαναχρησιμοποίηση. Tρίτο η ανακύκλωση. Tέταρτον, άλλου είδους ανάκτηση, κομποστοποίηση ή ενεργειακή αξιοποίηση με υψηλό βαθμό απόδοσης», εξηγούσε στο ίδιο ρεπορτάζ ειδικός επιστήμονας.

Στην Eλλάδα του 2011 που δεν έχει λύσει ακόμα το αν πρόκειται να φτιάξει XYTA ή XYTY, τα παραπάνω μοιάζουν ασφαλώς κινέζικα. Aλλά με τις μάχες χαρακωμάτων ανάμεσα σε κατοίκους περιοχών και MAT δεν λύνεται ασφαλώς το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων σ’ αυτή τη χώρα. Oύτε κανείς διαπαιδαγωγείται για το πώς τα σκουπίδια θα γίνουν επένδυση κι όχι πονοκέφαλος ή φρίκη. Eξακολουθούμε να κάνουμε αυτό ακριβώς που ξέρουμε: να διαπληκτιζόμαστε χωρίς να συζητάμε, να καταναλώνουμε, και να γεμίζουμε τον τόπο σκουπίδια. Kαι στους χώρους που στήνονται τα χαρακώματα φυσικά..

Διαβάστε περισσότερα...

Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης

Στο Σαν Μπαρτολοµέ ντε Πινάρες, µια µικρή ισπανική κοινότητα µε περίπου 700 κατοίκους, η 17η Ιανουαρίου είναι µέρα ιερή για τους χωρικούς αλλά και για τα ζωντανά τους. Προς τιµήν του Αγίου Αντωνίου, προστάτη των ζώων, οι ισπανοί χωρικοί ιππεύουν τα περήφανα άλογά τους και µε απίστευτη µαεστρία περνούν µέσα από τις υπαίθριες φωτιές. Ασφαλώς και δεν πρόκειται για επίδειξη των ικανοτήτων τους. Σύµφωνα µε την παράδοση, πραγµατοποιώντας µε επιτυχία το σάλτο πάνω από τις φλόγες και τον καπνό, αναβάτης και ζώο θα έχουν την «ευλογία» του αγίου.

Διαβάστε περισσότερα...

Paul Eluard - H Κίνηση μας

Ζούμε μες στη λήθη των μεταμορφώσεών μας

Οκνηρή είναι η μέρα, προκομμένη η νύχτα.

Μια κούπα αγέρα μεσημεριάτικου η νύχτα τη φιλτράρει και τη φθείρει...

Η νύχτα σβήνει τη σκόνη από πάνω μας...

Όμως τούτη η ηχώ που κυλάει στη μέρα ακέρια

τούτη η ηχώ έξω απʼ το χρόνο του άγχους ή των χαδιών

η ακατέργαστη τούτη άβυσσος άνοστων κόσμων

και κόσμων αισθητών διπλός είναι ο ήλιος της.

Νάʼ μαστε τάχα κοντά ή μακριά από τη συνείδησή μας;

Πού νάʼ ναι τα όρια οι ρίζες ο σκοπός μας;

Oμως ατέλειωτη, η ηδονή των μεταμορφώσεών μας,

σκελετοί που ζωντανεύουν μες στα σαπίζοντα τείχη,

τα ανταμώματα που δόθηκαν σε αλόγιστες μορφές,

στην πανέξυπνη σάρκα στους τυφλούς οραματιστές.

Το αντάμωμα που έδωσε το πρόσωπο στην κατατομή του.

Ο πόνος στην υγεία, το φως

στο δάσος το βουνό στην κοιλάδα

το ορυχείο στο άνθος το μαργαριτάρι στον ήλιο.

Είμαστε κορμί με κορμί είμαστε γη πάνω στη γη.

Γεννιόμαστε από παντού, είμαστε ασύνοροι.

Διαβάστε περισσότερα...

Χωρίς Σχόλια..........

Διαβάστε περισσότερα...

Φυσάει Κόντρα....

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ' αγρια πετούμενα δε βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής τη σιγή.
Και δω απ' τον τόπο που έζησα τη φυγή,
ρίχνω αλάτι στη βαθιά τους πληγή,
τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Γυρνάω στον κόσμο, πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω.
Γυρνάω πίσω και από όποιον συναντήσω, μαθαίνω.
Δίνω, παίρνω, ανασαίνω από τα χρώματα, πληθαίνω,
από τ' αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,
φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς,
λυτρώνω μάνες και γιους.
Κάνω τη γλώσσα μου την πορφυρένια, ατόφιο μολύβι·
και τη ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι.
Ρίχνω το κάστρο σας, φτύνω του άστρου σας.....την κόχη.
Γίνομαι αύρα αλμυρή και στερνοβρόχι.

Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία
που στο κουφάρι σου πετάξαν τα κλεμμένα μ'αφθονία,
άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη,
γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη
να σου δώσω μια, να γυρίζεις για πάντα και πάντα
να σου φυσάω πρίμα, κράτα μου αγάντα
μέχρι να βρούνε απάγκιο όσοι ζουν σε φυγή.
Καινούρια αρχή και σε καλό να τους βγει.

Σε καλό θα μου βγει κι ας τρίξουν οι σκαρμοί μου.
Έχω μαζί μου, σ' αυτό το σάλεμα που κάνεις ψυχή μου,
την αυταπάρνησή μου, το μαγικό ραβδί μου,
κάνω τ' αδύνατα να ξεπερνάνε τη φωνή μου.
Τιμή μου, λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη.
Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη
και στα μπαγκάζια σου μη στριμώξεις ντροπή,
ούτε σιωπή.

Υστερόγραφο: δε πιστεύω στη τύχη.
Όταν τα ψέμματα πεθαίνουν, γεννιούνται ωραίοι στίχοι
και γλυκαίνουν το μίσος στους ιχνανθρώπους
ή τους πετάνε για πάντα μες στους πανέρημους τόπους.
Λόγια κρυμμένα μου, θρυμματισμένα μου
κάνατε απόσβεση σε όσα είχα μέσα μου.
Σύξυλη η μπέσα μου μπροστά στη βρώμικη ιστορία,
μύθος απέθαντος και ωμή αλληγορία.
Περιγελάστε με, δειλοί, ξεχάστε με,
πλέξτε με φιτίλι και ανάψτε με·
μέσα στην πλάνη σας ένα όνειρο ατόφιο θα εκραγεί

ACTIVE MEMBER - ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ 

Διαβάστε περισσότερα...