Ζούμε μες στη λήθη των μεταμορφώσεών μας
Οκνηρή είναι η μέρα, προκομμένη η νύχτα.
Μια κούπα αγέρα μεσημεριάτικου η νύχτα τη φιλτράρει και τη φθείρει...
Η νύχτα σβήνει τη σκόνη από πάνω μας...
Όμως τούτη η ηχώ που κυλάει στη μέρα ακέρια
τούτη η ηχώ έξω απʼ το χρόνο του άγχους ή των χαδιών
η ακατέργαστη τούτη άβυσσος άνοστων κόσμων
και κόσμων αισθητών διπλός είναι ο ήλιος της.
Νάʼ μαστε τάχα κοντά ή μακριά από τη συνείδησή μας;
Πού νάʼ ναι τα όρια οι ρίζες ο σκοπός μας;
Oμως ατέλειωτη, η ηδονή των μεταμορφώσεών μας,
σκελετοί που ζωντανεύουν μες στα σαπίζοντα τείχη,
τα ανταμώματα που δόθηκαν σε αλόγιστες μορφές,
στην πανέξυπνη σάρκα στους τυφλούς οραματιστές.
Το αντάμωμα που έδωσε το πρόσωπο στην κατατομή του.
Ο πόνος στην υγεία, το φως
στο δάσος το βουνό στην κοιλάδα
το ορυχείο στο άνθος το μαργαριτάρι στον ήλιο.
Είμαστε κορμί με κορμί είμαστε γη πάνω στη γη.
Γεννιόμαστε από παντού, είμαστε ασύνοροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου