Η Μύρτις συναντά τη Μνησαγόρα.

Είναι ήρεμη. Γλυκιά και χαμογελαστή. Η Μύρτις, το 11χρονο κοριτσάκι από την αρχαία Αθήνα, αποχαιρέτησε όμως τούτο τον κόσμο μέσα σε αγωνία, με πόνους, άρρωστη από τον λοιμό που έπληξε την πόλη-κράτος στην αρχή του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Οι επιστήμονες την παρουσίασαν επίτηδες χωρίς την αγωνία της ασθένειας και του θανάτου, με «ένα ελαφρύ μειδίαμα που προσδίδει την αίσθηση εσωτερικής γαλήνης και αταραξίας». Το κοινό την είχε δει την άνοιξη στο Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας. Από 13 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο θα λειτουργήσει περιοδική έκθεση με τίτλο «Μύρτις: Πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν».

Το κρανίο της Μύρτιδος αποτελεί εύρημα της Εφης Μπαζιωτοπούλου-Βαλαβάνη, αναπληρώτριας προϊσταμένης της Γ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Αθηνών. Το εντόπισε στον λεγόμενο «τάφο του λοιμού» στον Κεραμεικό, κατά τις ανασκαφές του Μετρό.

«Μια εικόνα πανικού που εκδηλώνεται με μια πρωτοφανή προς τους νεκρούς συμπεριφορά, με το στοίβαγμα των μολυσμένων πτωμάτων σε έναν λάκκο», περιγράφει το εύρημα η κ. Μπαζιωτοπούλου. Η Μύρτις με την τόσο μικρή ζωή βοήθησε να μάθουμε ποιο ήταν το μικρόβιο που σκόρπισε τον θάνατο στην αρχαία Αθήνα.

Ο Μανώλης Παπαγρηγοράκης, που παραχωρεί και το πρόπλασμα της μικρής Αθηναίας, έκανε την έρευνα στα δόντια της, και σε δόντια άλλων σκελετών που εντοπίσθηκαν στην ανασκαφή της Γ’ ΕΠΚΑ, και βρήκε πως ήταν ο τυφοειδής πυρετός.

«Πριν αρρωστήσει και μέχρι τα 6-7 της χρόνια ζούσε μάλλον στον γυναικωνίτη μαζί με τα αδέλφια της, αγόρια και κορίτσια, έπαιζε εφεδρισμό και τραμπάλα, με τα κατοικίδια, κυρίως πουλιά και σκύλους, ενώ είχε επιπλέον κούκλες», σημειώνει ο κ. Παπαγρηγοράκης. «Ανατρεφόταν με παραμύθια και παιχνίδια, ενώ από το 7ο έτος τους τα αγόρια πήγαιναν στο σχολείο και τα κορίτσια μάθαιναν στο σπίτι στοιχειώδη ανάγνωση και γραφή από τη μητέρα τους, αλλά και να υφαίνουν, να κεντούν και να διευθύνουν το νοικοκυριό».

«Θεωρούμε ότι το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο αποτελεί τον κατ’ εξοχήν φυσικό χώρο για τη Μύρτιδα», αναφέρουν από την πλευρά τους οι διοργανωτές. «Η φιλοξενία της για το Μουσείο, που εκθέτει πλήθος επιτάφιων γλυπτών και αναγλύφων, συμβολίζει μια σύγχρονη «Δεξίωση».

Μοιάζει να είναι η μεταφυσική συνάντηση της Μύρτιδος με τα κορίτσια και τα αγόρια του Μουσείου, την Αριστίλλη, τη Μνησαγόρα, τον Δίκαιο ή τον Νικοχάρη, που απεικονίζονται στις επιτάφιες στήλες. Μνημεία και μνήματα του 5ου αι. π.Χ., επώνυμα κι ανώνυμα, ζωντανεύουν και συνομιλούν μαζί μας μέσα από το πρόσωπο της μικρής Μύρτιδος. Μας υπενθυμίζουν την κοινή ανθρώπινη μοίρα, τον θάνατο, αλλά ταυτόχρονα και την ήττα του θανάτου μέσω της μνήμης. Δεν είναι τυχαίο ότι η Μύρτις ανακηρύχτηκε «Φίλος των στόχων της Χιλιετίας» από τον Ο.Η.Ε.

Αγγελική Κώττη-ethnos.gr-31/8/2010

Διαβάστε περισσότερα...

Πρότυπο επιτυχίας η διαπλοκή.....!

Πρώτα οι άνθρωποι ύστερα οι αριθμοί. 

Το αντίθετο καταλήγει σε διαστροφή. Κοιτάξτε γύρω σας. Ολοι μια απέραντη αριθμομηχανή. 

Από την κυβέρνηση ως τον ωρομίσθιο καθηγητή. 

Δισεκατομμύρια, εκατομμύρια, χιλιάρικα, κατοστάρικα, δεκάρικα, φραγκοδίφραγκα. Μετράμε, αφαιρούμε, προσθέτουμε, αγωνιούμε, τρελαινόμαστε, υποφέρουμε. Κι έτσι ξεχνάμε την ουσία των πραγμάτων. Πριν από τους αριθμούς είναι οι άνθρωποι. Δηλαδή η πολιτική. 

Απλό. Η χρεοκοπία αρχίζει από εκεί. 

Γιατί οι μέτριοι, οι ασήμαντοι, οι απολίτιστοι, τα λιγούρια, οι απατεώνες και οι διαπλεκόμενοι στρογγυλοκάθησαν στην εξουσία την ελληνική. Μεγάλη και μικρή. 

Πολιτική, κοινωνική, δημαρχιακή, πολιτιστική και συνδικαλιστική. 

Γιατί το κριτήριο ήταν και φοβάμαι πως εξακολουθεί να είναι η πελατεία, η γνωριμία, η εξυπηρέτηση, το τζάκι, η οικογενειοκρατία, η κομματική στρατολογία, η ευκαμψία, η ευνοιοκρατία. 

Οτιδήποτε εκτός από την ουσία. Δηλαδή την αξιοκρατία. 

Σε όλα τα πόστα. Μεγάλα και μικρά. Ασήμαντα και σημαντικά. 

Επιτροπές, διοικήσεις, οργανισμοί, ακόμη και σε αρκετές ιδιωτικές επιχειρήσεις. 

Οχι οι καλύτεροι, οι αξιότεροι, οι ειδικοί, οι έντιμοι και οι σοβαροί. 

Πρώτοι και καλύτεροι οι γλείφτες, οι κόλακες, οι αίλουροι, οι καιροσκόποι, οι ασπόνδυλοι και οι άσχετοι. 

Γιατί, λόγου χάριν, ο ίδιος Ελληνας, περιφρονημένος στον τόπο του, κάνει καριέρα στη Γαλλία, την Γερμανία και την Αμερική; Απλό. Επειδή κάθε κοινωνία σοβαρή προσφέρει κάθε ευκαιρία σε κάθε μονάδα εξαιρετική. Είσαι καλός; Ε, τότε έχεις πολλές πιθανότητες να προκόψεις. Ακριβώς το αντίθετο εδώ στο νταμάρι το ελληνικό. Είσαι άριστος; Ε, τότε στη Β΄ Εθνική. 

Αυτή η διαστροφή, ο βασικός λόγος της κοινωνικής παρακμής και την οικονομικής καταστροφής. 

Ετσι, πρότυπο επιτυχίας η διαπλοκή. 

Ετσι, παράδειγμα προς μίμηση η πελατεία η κομματική. 

Ετσι, απόλυτη αξία ο εκμαυλισμός και η συναλλαγή. 

Επιπλέουν οι φελλοί, βυθίζονται στον πάτο οι πρώτοι και οι καλοί. 

Εκαναν την Ελλάδα μας σαν τα μούτρα τους, δηλαδή!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ-tovima.gr-31/8/2010 

Διαβάστε περισσότερα...

Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

" Πάνε τετρακόσια και χρόνια από σήμερα, όταν, σ’ ένα χωριό λίγο έξω από τη Φλωρεντία, οι κάτοικοι, ενώ βρίσκονταν σπίτι ή δούλευαν στο χωράφι, άκουσαν την καμπάνα της εκκλησίας. Σε εκείνους τους άγιους καιρούς, οι καμπάνες χτυπούσαν πολλές φορές τη μέρα, κι έτσι κανένας δεν παραξενεύτηκε. Ωστόσο, η καμπάνα χτυπούσε πένθιμα, και κανένας δεν ήξερε  να ’χε πεθάνει κάποιος στο χωριό. Οι κάτοικοι δεν άργησαν να μαζευτούν μπροστά στην εκκλησία, περιμένοντας να μάθουν ποιος πέθανε. Η καμπάνα ήχησε για λίγο ακόμα, και μετά σταμάτησε.

Τότε, ένας άνθρωπος βγήκε από την εκκλησία· δεν ήταν ο νεωκόρος που χτύπαγε συνήθως την καμπάνα. Οι συχωριανοί του τον ρώτησαν πού ήταν ο κωδωνοκρούστης και ποιος πέθανε. Ο άνθρωπος απάντησε: «Εγώ χτύπησα την καμπάνα. Και τη χτύπησα πένθιμα για τη Δικαιοσύνη, την τεθνεώσα Δικαιοσύνη, αφού πια η Δικαιοσύνη έχει εκλείψει».

Ο άπληστος χωροδεσπότης της περιοχής μετακινούσε τα λιθάρια που έδειχναν τα όρια της ιδιοκτησίας του, καταπατώντας έτσι, σιγά σιγά, το χωράφι του φτωχού ανθρώπου. Κάθε φορά που ο άρχοντας μετακινούσε τα σύνορα, η γη του χωρικού γινόταν μικρότερη. Το θύμα στην αρχή διαμαρτυρήθηκε· μετά ικέτευσε για συμπόνια και στο τέλος αποφάσισε να ζητήσει την προστασία του νόμου. Μάταια:  ο άρχοντας συνέχισε να λεηλατεί τη γη του. Και τότε ο άνθρωπος, απελπισμένος, αποφάσισε να ανακοινώσει urbi et orbi (αν ζεις όλη σου τη ζωή σ’ ένα χωριό, αυτός είναι όλος ο κόσμος σου) ότι η Δικαιοσύνη είχε πια εκλείψει.

Ίσως να σκέφτηκε ότι τούτη η απελπισμένη πράξη του θα έκανε τις καμπάνες όλου του σύμπαντος να ηχήσουν. Ίσως να σκέφτηκε ότι όλες οι καμπάνες θα σιωπήσουν μόνον όταν αναστηθεί η Δικαιοσύνη. Δεν ξέρουμε τι έγινε στη συνέχεια. Δεν ξέρουμε αν οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν για να βοηθήσουν τον συχωριανό τους ή αν, από τη στιγμή που η Δικαιοσύνη ήταν πια νεκρή, επέστρεψαν, με σκυμμένο το κεφάλι, στην καθημερινή τους σκληρή βιοπάλη. Η Ιστορία δεν μας λέει ποτέ ολόκληρη την ιστορία.

Φαντάζομαι ότι ήταν η μοναδική φορά στα χρονικά, σ’ όλο τον κόσμο, που μια καμπάνα ανήγγειλε πένθιμα τον θάνατο της Δικαιοσύνης. Αυτή η πένθιμη κωδωνοκρουσία δεν ξανακούστηκε ποτέ, αλλά η Δικαιοσύνη πεθαίνει κάθε μέρα. Ακόμη και τώρα, κάποιος κάπου σκοτώνει τη Δικαιοσύνη. Και κάθε φορά που η Δικαιοσύνη παραδίδει το πνεύμα, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ για όλους εκείνους που πίστεψαν σ’ αυτή, που περίμεναν αυτό που όλοι δικαιούμαστε να περιμένουμε: τη δικαιοσύνη, άσπιλη και πραγματική.

Δεν μιλώ για τη δικαιοσύνη που ενδύεται θεατρικά κοστούμια και μας τυλίγει με την κούφια ρητορεία της. Ούτε για τη δικαιοσύνη που κάθεται με δεμένα τα μάτια και η ζυγαριά της γέρνει μονίμως από τη μια μεριά. Δεν μιλώ για τη δικαιοσύνη που το ξίφος της είναι αιχμηρό μονάχα από τη μια κόψη. Η δική μου δικαιοσύνη είναι ταπεινή, και στέκει πάντα στο πλευρό της ανθρωπότητας. Η Δικαιοσύνη αυτή είναι συνώνυμη με την ηθική, και είναι απαραίτητη για να μπορέσει το πνεύμα να ακμάσει. Δεν εννοώ μόνο τη δικαιοσύνη των δικαστηρίων, αλλά, κάτι ακόμα πιο σημαντικό, την δικαιοσύνη που ξεπετιέται αυθόρμητα από τις πράξεις της ίδιας της κοινωνίας. Τη δικαιοσύνη που σέβεται, ως θεμελιώδη ηθική επιταγή, το δικαίωμα κάθε ανθρώπινου όντος να υφίσταται.

Οι καμπάνες δεν ηχούν μονάχα για να αναγγείλουν τον θάνατο κάποιου: σημαίνουν τις ώρες της μέρας και της νύχτας, και προσκαλούν τους πιστούς στη λειτουργία. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, ειδοποιούσαν τον κόσμο για τις καταστροφές, τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές, κάθε είδους θεομηνία ή κίνδυνο. Σήμερα, η μόνη κοινωνική τους χρησιμότητα περιορίζεται στις εκκλησιαστικές τελετές. Σήμερα, η εμπνευσμένη πρωτοβουλία εκείνου του χωρικού της Φλωρεντίας θα θεωρούνταν έργο τρελού ή αρμοδιότητα της αστυνομίας.............................."

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από ομιλία του πορτογάλου νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκο, που πέθανε στις 18 Ιουνίου 2010 και υπήρξε, εκτός από σημαντικός πεζογράφος, μαχητικός διανοούμενος με έντονη πολιτική δράση, σε συγκέντρωση της Αttac στο Παρίσι, τον Ιανουάριο του 2002. Στη συνέχεια το κείμενο διαβάστηκε στην καταληκτήρια συνεδρίαση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, στο Πόρτο Αλέγκρε, τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου.

Δημοσιεύτηκε στην αγγλόγλωσση έκδοση της Mondediplomatique (mondediplo.com/2002/03/18justice) και στο αμερικανικό περιοδικό Counterpunch (www.counterpunch.org/saramago1.html).

Αναδημοσίευση από εδώ: Ζοζέ Σαραμάγκο: Για ποιον χτυπά η καμπάνα‎;

Διαβάστε περισσότερα...

Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ (Tης Κικής Δημουλά)

Μίλα.
Πες κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά με την αοριστία.
Πες:
«άδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πες:
«θα δούμε»,
«αστάθμητο»,
«βάρος».
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.

Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς, αρχίζει ἡ θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες «κύμα», που δεν στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.

Πες «στιγμή»,
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην τη σώζεις,
πες
«δεν άκουσα».

Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους, έχουν τους ανταγωνισμούς
αν κάποια απ᾿ αυτές σε αιχμαλωτίσει, σ᾿ ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μία λέξη απ᾿ τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες «ολόκληρη»,
πες «ελάχιστη», που σ᾿ αφήνει να φύγεις.

Ελάχιστη αίσθηση,
λύπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πες «αστέρι», πού σβήνει.
Δεν λιγοστεύει ἡ σιωπή με μιά λέξη.
Πες «πέτρα»,
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα ίσα,
να βάλω έναν τίτλο
σ᾿ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.

Η Κική Δημουλά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931. Το 2003 αναγορεύθηκε επίσημα νέο τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ φέτος της απονεμήθηκε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας. Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα ιταλικά, τα πολωνικά, τα βουλγαρικά, τα γερμανικά και τα σουηδικά.

Διαβάστε περισσότερα...

The Light Will Stay On - The Walkabouts

Διαβάστε περισσότερα...

13ο Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ

Κλείνει αύριο τις πύλες του το 13ο Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ που για πέμπτη συνεχή χρονιά γίνεται στο Λαύριο Αττικής (Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου/27-30 Αυγούστου), το οποίο διοργανώθηκε από την Ένωση Σκηνοθετών – Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου, τη Νομαρχία Ανατ. Αττικής, την Εταιρεία Αξιοποίησης & Διαχείρισης Περιουσίας του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, σε συνεργασία με το Δήμο Λαυρεωτικής και την Εταιρεία Μελετών Λαυρεωτικής και με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Το Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ, φιλοξενεί εκτός από ταινίες που βραβεύτηκαν, ταινίες που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο προγραμμάτων νέων κινηματογραφιστών, καθώς και δημιουργούς με ιδιαίτερη σκηνοθετική γραφή.

Φέτος, συγκεντρώθηκαν για προβολή 31 ταινίες, από Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ισραήλ, Κροατία, Κύπρο, Τουρκία και Ελλάδα, ενώ υπάρχει ειδικό αφιέρωμα στον Θεσσαλονικιό σκηνοθέτη βραβευμένων κινηματογραφικών ταινιών και ντοκιμαντέρ, στην Eλλάδα και στο εξωτερικό, Τάκη Παπαγιαννίδη με τρεις ταινίες του.

Από Ελληνικής πλευράς, ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα δύο ντοκιμαντέρ του Ανδρέα Θωμόπουλου που καταγράφουν τις προσπάθειες των Γιατρών του Κόσμου σε Αϊτή και Γάζα, καθώς και το ντοκιμαντέρ του Χρήστου Ακρίδα «Οι άνθρωποι του Οβριόκαστρου», που αναφέρεται στον αρχαιολογικό χώρο του Οβριόκαστρου Κερατέας Αττικής.

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, στον εκθεσιακό χώρο του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου, φιλοξενήθηκαν και παράλληλες εκδηλώσεις, όπως έκθεση ζωγραφικής της Γκαίη Αγγελή και η μουσική παράσταση «ΟΝΕΙΡΟΥ ΕΛΛΑΣ» με το CAFÉ AMAN του Κώστα Φέρρη,

Το Λαύριο, εδώ και αρκετά χρόνια, τείνει να γίνει μια άλλη Τσινετσιτά! Ταινίες μικρού ή μεγάλου μήκους, τηλεταινίες και τηλεοπτικές σειρές έχουν γυριστεί μέσα στους στενούς δρόμους του, στην ψαραγορά ή στο λιμάνι, με φόντο το Λιμεναρχείο ή νεοκλασικά κτίρια της πόλης ή ακόμα και στα κτίσματα της Γαλλικής Εταιρίας (τώρα Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο). Είναι αγαπημένος τόπος πολλών σκηνοθετών.

Από τους πρώτους που επέλεξαν την περιοχή ήταν ο Τζαβέλλας που σε μια σπηλιά έστησε την «Αντιγόνη», μετά ο Κακογιάννης που γύρισε την «Ηλέκτρα» έξω από την Κερατέα. Στο Λαύριο έκανε γυρίσματα ο Αγγελόπουλος για τον «Θίασο», το «Μελισσοκόμο», το «Βλέμμα του Οδυσσέα» (που ο χώρος του μηχανουργείου του Πάρκου μετατράπηκε σε μια βομβαρδισμένη αίθουσα προβολών στο Σεράγεβο την εποχή του πολέμου) και το «Μεγαλέξαντρος» (στο Σούνιο), ο Κώστας Φέρρης για το «Ρεμπέτικο» (στο χώρο που φιλοξενείται το Φεστιβάλ), ο Κούνδουρος έκανε γυρίσματα για το «Μπορντέλο» και τους «Φωτογράφους» (με κομπάρσους Κούρδους από το στρατόπεδο προσφύγων Λαυρίου, των οποίων κατέγραψε τις ιστορίες), ο Τάσος Ψαρράς για το «Καραβάν Σαράι», ο Βούλγαρης γύρισε στη Μακρόνησο το «Χάπι ντέι» και μετά στο λιμάνι του Λαυρίου τις σκηνές του υπερωκεάνιου στις «Νύφες».

Στο Λαύριο στήθηκε η αγορά της «Πολίτικης κουζίνας» του Τάσου Μπουλμέτη και το ανατολίτικο παζάρι για τις «Μάγισσες της Σμύρνης» του Κώστα Κουτσομύτη. Εκεί (και σε πραγματικό περιβάλλον) γυρίστηκαν τα «Λαυρεωτικά» του Γιώργου Μιχαηλίδη (1982) που αναφέρονται σε πραγματικά γεγονότα του 1869, όπως επίσης και η «Πρόβα νυφικού», η «Εκτέλεση» και «Τα παιδιά της Νιόβης».

Και βέβαια γυρίστηκαν πλήθος ντοκιμαντέρ από τις «Σκουριασμένες εικόνες», το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Γιάννη Κατσάμπουλα για τις μεταλλευτικές στοές του Λαυρίου, μέχρι το «Λαύριο τόπος εν Αττική έχων μέταλλα» του Γιώργου Κολόζη. Και από τις «Σιωπηλές μηχανές» του Θανάση Ρεντζή, μέχρι το πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Κυριάκου Κατζουράκη «Ο δρόμος προς τη Δύση» για τους λαθρομετανάστες.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν, δίκαια ο Κώστα Φέρρης επεσήμανε ότι «Το Λαύριο θα μπορούσε να γίνει η κινηματογραφούπολη της Ελλάδας».

Διαβάστε περισσότερα...

Αυτόπτης μάρτυς.....

Σάββατο σήμερα, 28/8/2010, κι είπα ας κοιμηθώ λίγο παραπάνω....

Ώρα 09.45' έφτιαξα καφέ και βγήκα στη βεράντα να τον απολαύσω, με θέα τη θάλασσα αλλά και τη φασαρία των τροχοφόρων της παραλιακής λεωφόρου!

Ώρα 09.55΄, ένα στρίγκλισμα φρένου και ένα "μούγκρισμα" μηχανής, με έκαναν να ανατριχιάσω. Από τα αριστερά μου, βλέπω μιά μαύρη μηχανή να σηκώνεται στον αέρα, να πέφτει στο δρόμο, να μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα και ο αναβάτης της, ένας νέος άντρας, να σέρνεται στο οδόστρωμα με την πλάτη, ακολουθώντας την πορεία της μηχανής του.

Την ίδια στιγμή, ένα ταξί, το 1032, προβάλει από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, μετά από χωρίς ορατότητα κλειστή στροφή.

Η μηχανή όπως σερνόταν στη λεωφόρο, περνά ανάμεσα από το κράσπεδο και τη δεξιά πλευρά του ταξί. Και κατευθυνόμενη να ήταν η μηχανή, δεν θα πετύχαινε κάτι τέτοιο...!!

Ο αναβάτης, όπως σερνόταν στο οδόστρωμα, κατευθυνόταν στην πορεία του αντιθέτως ερχόμενου ταξί. Μου κόπηκε η ανάσα! "Πάει, σκοτώθηκε, θα τον πάρει από κάτω το ταξί" φώναξα και η αγωνία μου πνίγηκε στα κύματα. Το ταξί φρενάρισε, ο αναβάτης χώθηκε ο μισός από κάτω του και χτυπώντας με την πλάτη στη δεξιά μπροστινή ρόδα σταμάτησε να σέρνεται, ενώ η μηχανή μετά την ξέφρενη και αλλόκοτη πορεία της, σταμάτησε 20 μέτρα παρακάτω. Με αγωνία περίμενα να δω τι θα απογίνει, ενώ ετοιμαζόμουν να κατέβω στο δρόμο.

Ο οδηγός του ταξί σταυροκοπούμενος και εμφανώς ταραγμένος, κατέβηκε από το όχημά του και έτρεξε να δει για την τύχη του αναβάτη.

ΕΥΤΥΧΩΣ τον έβγαλε από κάτω σώο, μόνο με μερικές πληγές σε χέρι και πόδι.

Σταμάτησαν διερχόμενα αυτοκίνητα, που, είτε από περιέργεια είτε από ενδιαφέρον, θέλησαν να δώσουν μια κάποια βοήθεια.

Ο αναβάτης κάθισε στο πεζούλι του πεζοδρομίου. Όλα είχαν τελειώσει αίσια.....

Τα υπόλοιπα ήταν θέμα της Τροχαίας.

Μέσα σε 1 λεπτό, τα μάτια μου είδαν το πόσο εύκολο είναι να περάσεις από το "φως" στο "σκότος".

Μέσα σε δευτερόλεπτα, κάποιος αποφασίζει για το αν θα δεις και την επόμενη μέρα να ξημερώνει.

Κάποιος από ηλιθιότητα, μπορεί να οου κόψει το νήμα της ζωής.

Κάποιος από αναλγησία, μπορεί να σε αφήσει και να φύγει, χωρίς να αισθανθεί το φταίξιμό του και το αποτέλεσμα αυτού.

Σάββατο, 28/8/2010. Ώρα 09.55΄. Από την οδό Φλοίσκου, κάθετη οδό στη λεωφόρο, κάποιος ηλίθιος έστριψε δεξιά χωρίς να υπολογίσει τη μηχανή που ερχόταν από αριστερά του... Και έφυγε πριν καν δει το αποτέλεσμα της βλακείας του...

Ο αναβάτης ευτυχώς που φορούσε κράνος και μάλιστα καλά ασφαλισμένο...

Ίσως και να είχε Άγιο δίπλα του.....

Όλα είχαν τελειώσει. Στα κομμάτια και ο καφές και η απόλαυσή του.

Μπήκα στο δωμάτιό μου, άνοιξα τον Η/Υ και για να χαλαρώσω λιγάκι μπήκα στο blog για να δω τις αναρτήσεις. Και ω του θαύματος, έπεσα πάνω στο θέμα.....

Σάββατο, 28/8/2010. Και η ζωή συνεχίζεται.....

Διαβάστε περισσότερα...

Πόσο εύκολα χάνονται όνειρα, σχέδια, ελπίδες για το μέλλον....

Δεν έμαθα ποτέ το όνομά του... Δεν μπορούσε να μου το πει άλλωστε. Το σώμα του κείτονταν τσακισμένο, δίπλα στο κράσπεδο στην άνοδο της λεωφόρου Συγγρού, λίγο πριν από τις 10 το βράδυ της Τετάρτης.

Με έχει προσπεράσει λίγο νωρίτερα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Από τη συνεπιβάτιδά του, το μόνο που είχα προλάβει να δω ήταν τα καστανά της μαλλιά που ανέμιζαν. Δεν φορούσε, επίσης, κράνος. Τώρα την έβλεπα πεσμένη στο οδόστρωμα. Στο πρόσωπό της αποτυπωνόταν η έκπληξη, αλλά και ο οξύς πόνος. Τα καστανά της μαλλιά βάφονταν κόκκινα από το ίδιο της το αίμα.

Εκείνος (σύντροφος, φίλος, αδελφός;) λίγα μέτρα πιο εκεί. Χωρίς αναπνοή.

Τα πρόσωπα όσων βρίσκονταν κοντά, όσων σταματήσαμε δίπλα τους για να «κόψουμε» την κυκλοφορία ώστε να μη συμβεί το χειρότερο, κάτωχρα από τη φρίκη, από τον αναπάντεχο θάνατο.

Πόσο εύκολα τσακίζει, τελικά, μία ανθρώπινη ζωή. Πόσο εύκολα χάνονται όνειρα, σχέδια, ελπίδες για το μέλλον. Πόσο εύκολα, από τη μία στιγμή στην άλλη, οικογένειες περνούν από την ευχάριστη ρουτίνα της ύπαρξης, στην οδύνη και στο σκότος της απώλειας.

Δεν σας κρύβω ότι θύμωσα. Εξοργίστηκα, για την ακρίβεια, όπως και όλοι οι άλλοι αναβάτες μηχανών που, μέλη της ίδιας δίτροχης οικογένειας, σταματήσαμε για να προσφέρουμε βοήθεια. Δεν τον είχε χτυπήσει κάποιος, δεν τον έκλεισε αυτοκίνητο, όπως συχνά συμβαίνει με τους οδηγούς Ι.Χ. που δεν προσέχουν όσο πρέπει τα δίκυκλα. Ηταν η ταχύτητα που σκότωσε και η ανοησία. «Πες μου ρε φίλε, πες μου, γιατί δεν φορούσαν κράνος;» με ρώτησε κάποιος, με τα μάτια κόκκινα από την ένταση. «Θα είχαν σωθεί, θα έσπαγαν τα χέρια ή τα πόδια τους, αλλά θα είχαν σωθεί», έδωσε μόνος του την αυτονόητη συνέχεια.

Η είδηση δεν πέρασε ούτε στα «ψιλά» των εφημερίδων. Αλλωστε, σχεδόν 100 συνάνθρωποί μας χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο κάθε μήνα. Από υπερβολική ταχύτητα, επειδή δεν φορούσαν κράνος ή δεν χρησιμοποιούσαν τις ζώνες τους. Τις διάβαζα κι εγώ αυτές τις στατιστικές, ομολογώ ασυγκίνητος. Η απώλεια μιας ζωής, όμως, και μάλιστα μπροστά στα μάτια σου, φέρνει τους «αριθμούς» στα ανθρώπινα μέτρα. Εκατό άνθρωποι νεκροί, εκατό οικογένειες, εκατοντάδες φίλοι και γνωστοί να θρηνούν...

Φόρεσα το κράνος μου, όπως συνήθως κάνω, αλλά για πρώτη φορά ήλεγξα ξανά και ξανά αν είχε ασφαλίσει σωστά. Ξεκίνησα για το σπίτι, σκασμένος. Η εικόνα των δύο στην άσφαλτο, που με στοίχειωνε όλο το βράδυ χθες, είμαι σίγουρος ότι σε λίγο καιρό θα μείνει πίσω. Θα ξεχαστεί. Ηταν η «κακιά στιγμή», όπως λέγεται, και η... ζωή συνεχίζεται.

Χθες το πρωί, πριν ανέβω στη μηχανή μου, ασυναίσθητα ήλεγξα το κράνος μου. Είναι αλήθεια ότι η «κακιά στιγμή» μπορεί να προκύψει οποτεδήποτε. Δεν χρειάζεται, όμως, να προκαλούμε την τύχη μας...

Tου Γιωργου Tερζη -kathimerinh.gr-27/8/2010

Διαβάστε περισσότερα...

Χωρίς Σχόλια...............!!!!

Σκίτσο του Hλία Mακρη

Διαβάστε περισσότερα...

Η δύναμη της θέλησης.......

Το αγόρι της φωτογραφίας είναι ο Lui Wei, 23 ετών και κατάγεται από την Κίνα. Η μεγάλη του αγάπη, το πιάνο. Ένα ατύχημα όμως που συνέβη όταν ήταν παιδί του στέρησε και τα δυο του χέρια. Ο Lui όμως δεν το έβαλε κάτω. Με φόντο την αγάπη του για το πιάνο και σύμμαχο τα μόνα δάχτυλα που του είχαν απομείνει, δηλαδή τα δάχτυλα των ποδιών του, συνέχισε αυτό που τόσο αγαπούσε, να παίζει πιάνο.

Διαβάστε περισσότερα...

Μία "Rock" Ρεμπέτισσα........

Σωτηρία Μπέλου

(22 Αυγούστου 1921 - 27 Αυγούστου 1997)

Η Σωτηρία Μπέλλου γεννήθηκε στα Χάλια στις 22 Αυγούστου 1921. Η Σωτηρία (μεγαλύτερη από το άλλα τέσσερα αδέλφια της) πήρε το όνομα του αγαπημένου της παππού, Σωτήρη Παπασωτηρίου, που ήταν παπάς στο Σχηματάρι και της είχε πολύ μεγάλη αδυναμία... Από μικρό κοριτσάκι την έπαιρνε κοντά του στην εκκλησία. Εκείνη άρχισε να επηρεάζεται από τα τροπάρια και έψελνε μόλις «κατάλαβε» τον εαυτό της.

Έτσι άρχισε να «ζυμώνεται» με τους εκκλησιαστικούς ήχους και τη βυζαντινή μουσική...ΣΠΟΥΔΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ 

Με τα εκκλησιαστικά η μικρή Σωτηρία είχε αποκτήσει ένα μεγάλο πάθος πριν ακόμη τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Μπαινόβγαινε στο Ιερό, έψελνε στο αριστερό ψαλτήρι και χτυπούσε την καμπάνα για τον εσπερινό. Όταν έγινε δέκα χρόνων, έφυγε από τον παππού της και πήγε μέσα στη Χαλκίδα όπου έμεναν οι γονείς της και τα μικρότερα αδέλφια της. Ο πατέρας της ήταν από τους πλέον εύπορους κατοίκους της πόλης γιατί διατηρούσε το μεγαλύτερο και το καλύτερο κατάστημα τροφίμων στην πολυσύχναστη οδό Αβάντων. 

Τις εφημερίδες που έπαιρνε ο Κυριάκος Μπέλλος, η μικρή Σωτηρία της «ξεκοκάλιζε» μετά τα μαθήματά της. Μια μέρα είπε στον πατέρα της: «Μπαμπά, θέλω να με πας στον κινηματογράφο να δω την "Προσφυγοπούλα" γιατί πρωταγωνιστεί η Βέμπο που μου αρέσει πολύ». Έγινε το χατίρι της, είδε τη Βέμπο στο σινεμά και ύστερα άρχισε να τη μιμείται. Πήγαινε κάθε μέρα μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού της κι έκανε σκέρτσα και κινήσεις όπως η Βέμπο στην οθόνη. Παρά τις συστάσεις της μάνας της, η Σωτηρία συνέχιζε το βιολί της ώσπου έφαγε το ξύλο της χρονιάς της. 

Η Ελένη Μπέλλου, γνήσια Αρβανίτισσα, δεν ήθελε ποτέ να δει τη μεγαλοκόρη της τραγουδίστρια. Η Σωτηρία (αρβανίτικο κεφάλι κι αυτή) εγκατέλειψε το σπίτι της. Έφυγε από τη Χαλκίδα, για την Αθήνα, όπου αρχίζουν οι πρώτες μεγάλες δυσκολίες για ένα κορίτσι που ζει πλέον μόνο του στην πρωτεύουσα της χώρας. Ήταν αρχές της ναζιστικής κατοχής. Το αρβανίτικο πείσμα να εγκαταλείψει το σπίτι της, τους γονείς στη Χαλκίδα, την οδήγησε σε μεγάλες περιπέτειες. 

Η ΒΙΤΡΙΟΛΙΣΤΡΙΑ 

Στην απειρία της, γνωρίσθηκε στη Χαλκίδα, στα 17 της χρόνια, το 1938 με έναν άνδρα που την κορτάριζε συνεχώς όταν την έβλεπε στο μαγαζί του πατέρα της. Το επάγγελμά του ήταν ελεγκτής στα λεωφορεία. Ο Βαγγέλης Τριμούρας (πέθανε πέρυσι 85 ετών στην Αθήνα κι άφησε έναν γιο από τη δεύτερη γυναίκα του). 

Οι γονείς της την είχαν προειδοποιήσει να προσέξει αυτή τη γνωριμία της. Εκείνη δεν τους άκουσε και παντρεύτηκε. Έζησε μαζί του έξι μήνες. Εκείνος, όμως, έκανε άστατη ζωή. Γύριζε με άλλες κι όταν γυρνούσε σπίτι, την έδερνε. άρχισαν οι καβγάδες. Η Σωτηρία δεν σήκωνε από τότε φοβέρες και ζοριλίκια. Κάποια στιγμή πάνω σ' έναν από τους πολλούς καβγάδες τού 'ριξε βιτριόλι στο πρόσωπο. Συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε φυλάκιση τριών χρόνων και έξι μηνών. Έμεινε υπόδικη 3 μήνες στη Χαλκίδα, ενώ ένα μήνα κάθισε στις φυλακές «Αβέρωφ» στην Αθήνα. 

Στο Εφετείο μειώθηκε η ποινή της στους έξι μήνες. Πλήρωσε και βγήκε από τη φυλακή. Ξαναγύρισε στη Χαλκίδα και με το που έφτασε στο σπίτι της, άρχισε η γκρίνια και το ξύλο. Την έδερναν όλοι. Γονείς κι αδέρφια. Θεωρούσαν ότι τους ντρόπιασε όλους στην οικογένεια. Τη φώναζαν χωρισμένη, βιτριολίστρια, φυλακισμένη. Η ζωή της πραγματικό μαρτύριο. Δεν άντεχε άλλο. Ήταν πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν αποχαιρετούσε τη Χαλκίδα κι έμπαινε στην «πόστα», το τρένο που θα τη μετέφερε στην Αθήνα. Οι σειρήνες ηχούσαν. Ανατριχίλα, γενική αναστάτωση. Πόλεμος. Η Σωτηρία στα ίδια βαγόνια με τους φαντάρους. Όταν κατέβηκε στο σταθμό Λαρίσης, κάποιος της έδωσε μια κουραμάνα. Νέος Γολγοθάς, στην Αθήνα, αρχίζει μες στου πολέμου τη φωτιά για το πλουσιοκόριτσο του Μπέλλου από τη Χαλκίδα. 

ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ 

Η οικογένεια της Σωτηρίας χάνει τα ίχνη της. Κανείς δεν ήξερε για την τύχη της. Μετά επτά ολόκληρα χρόνια, την εντοπίζουν να τραγουδά πλάι στον Βασίλη Τσιτσάνη στο κέντρο «Τζίμης ο Χοντρός» στην Αχαρνών.

Στην Κατοχή, όμως, η Μπέλλου δεν πάλεψε μονάχα για να ζήσει, να βρει το δρόμο της στην Αθήνα. Πάλεψε και κατά των Γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους. 

Οργανώθηκε στις γραμμές του ΕΑΜ. Κινδύνευσε πολλές φορές. Οι Γερμανοί την έπιασαν, τη βασάνισαν, την έκλεισαν φυλακή. Στον εμφύλιο συνελήφθη και πάλι από τους «ισχυρούς» κρατούντες και ξανακλείσθηκε φυλακή. Κρατήθηκε μαζί με άλλους ομοϊδεάτες της σε ένα υπόγειο καμπαρέ της οδού Βουκουρεστίου, το «Κιτ-Κατ». Όταν αφέθηκε ελεύθερη, πήγε κι έπιασε δουλειά στου «Τζίμη του Χοντρού» με τον Τσιτσάνη. Είχε όμως μια άσχημη περιπέτεια.

Ένα βράδυ που τραγουδούσε, μπήκε στο μαγαζί μια παρέα από Χίτες. Της κρατούσαν γινάτι από τα Δεκεμβριανά το 1944, όπου η Μπέλλου είχε λάβει μέρος στις μάχες σαν αγωνίστρια του ΕΛΑΣ. Ένας από τους Χίτες ανέβηκε στο πάλκο και της ζήτησε να τραγουδήσει «Του αητού ο γιος». Εκείνη αρνήθηκε και τότε μαζεύτηκαν όλοι της παρέας και την τσάκισαν στο ξύλο. Κι όμως η Μπέλλου γι' αυτό το περιστατικό είχε ένα παράπονο, μια πικρία που ανέφερε σ' όλη της τη ζωή. Δεν περίμενε την ώρα που την χτυπούσαν έξι Χίτες μαζί να μη σηκωθούν από τις καρέκλες τους δύο άνδρες να αντισταθούν σ' αυτή την πρόκληση. Οι τρομοκράτες που έκαναν άνω κάτω το μαγαζί φώναζαν στην Σωτηρία: «Πες του αητού το γιο, γιατί θα σε καθαρίσω Βουλγάρα». Ήταν Δεκέμβρης του 1948. Η τραγουδίστρια έφυγε από τον «Τζίμη τον Χοντρό» και πήγε σε ένα μαγαζί και εργάσθηκε μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη. Ήταν το κέντρο «Παναγάκη» στην οδό Παρασίου. 

Η ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ 

Η ζωή της Μπέλλου από το 1940 έως το 1946, τότε δηλαδή που μπαίνει πλέον επίσημα στον χώρο και τον κόσμο του ρεμπέτικου, είναι μια περιπέτεια, ένα θρίλερ. Οι δραματικές στιγμές που πέρασε στην Αθήνα και έχει περιγράψει η ίδια, θυμίζουν κινηματογραφική ταινία. Έκανε πολλές δουλειές για να επιβιώσει. Δούλεψε σε εστιατόριο λαντζιέρα. Νύχτες ολόκληρες έπλενε πιάτα. Πουλούσε τσιγάρα με τον ταβλά και παστέλια. Έκανε τον αχθοφόρο σε σταθμούς τρένων και λεωφορείων. Με ένα καρότσι έπαιρνε τα ταγάρια, τα καλάθια και τις βαλίτσες των επαρχιωτών και τα ξεφόρτωνε στην Ομόνοια. Τις νύχτες κοιμόταν μέσα στα βαγόνια. Με τα χαρτζιλίκια που μάζευε από όλες αυτές τις δουλειές, αγόρασε παπούτσια και κουβέρτες, νοίκιασε μια κάμαρα - σπίτι στο Περιστέρι, κι αγόρασε μια κιθάρα, που ήταν το μεγάλο της όνειρο. Στερήθηκε πολλά αγαθά τόσα χρόνια, αλλά με το αρβανίτικο πείσμα που τη διέκρινε και τη σιδερένια θέληση που είχε πέτυχε τον στόχο της. Να γίνει τραγουδίστρια.

Ένα βράδυ του Μάη του 1945 κατέβαινε την Ιπποκράτους. Είχε πάει να συναντήσει κάποιες κοπέλες, που ήταν συγγενείς της, στην οδό Διγενή Ακρίτα. Κοντά στην πλατεία Εξαρχείων, είδε μια ταβέρνα και μπήκε μέσα. Κάθισε σ' ένα τραπέζι στην αυλή και παρήγγειλε κάτι να φάει. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, Κρητικός την καταγωγή, και μερικοί θαμώνες κοίταζαν επίμονα τη Σωτηρία. Τόσο όμορφη κοπέλα, ίδια κούκλα, μόνη της τέτοια ώρα; Εκείνη απτόητη. Καθώς περίμενε την παραγγελία, το μάτι της έπεσε πάνω σε μια κιθάρα. Ρώτησε ευγενικά τον ταβερνιάρη αν μπορεί να παίξει, πήρε θετική απάντηση και άρχισε να παίζει και να τραγουδά ένα παλιό τραγούδι της Σοφίας Βέμπο «Τι έχεις κι όλο κλαις και δεν μου το λες». Δεν σταμάτησε όμως στο ένα τραγούδι. Είπε και δεύτερο: «Αντιλαλούνε οι φυλακές τ' Ανάπλι κι ο Γεντί Κουλές». Στην απέναντι γωνιά, άκουγε με πολλή προσοχή την κοπέλα με την κιθάρα, ένας 45άρης καλοντυμένος, με ψαρά μαλλιά, χωρίς να πει κουβέντα. Το επόμενο βράδυ η Μπέλλου ξαναπήγε στο μαγαζί, έπαιξε και τραγούδησε. Στην ταβέρνα, παρ' ότι ήταν λαϊκή, πήγαιναν πολλοί κοσμικοί. Ανάμεσά τους και ο θεατρικός συγγραφέας Κίμων Καπετανάκης, ο οποίος δύο βράδια αργότερα, πήγε με τον Βασίλη Τσισάνη εκεί. Στο φουλ της επιτυχίας του ο βάρδος του ρεμπέτικου, ο οποίος ενθουσιάστηκε από τη φωνή της Μπέλλου, αλλά και από τη δεξιοτεχνία της στην κιθάρα. Τα είπαν οι δυο τους και συμφώνησαν να μπουν στο στούντιο. Η Σωτηρία δεν μπορούσε να πιστέψει ότι της δινόταν μια τέτοια μεγάλη ευκαιρία. Η ευκαιρία της ζωής της που την οδήγησε στη μεγάλη λεωφόρο του ρεμπέτικου και στη συνέχειά του, που ήταν το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι με κοινωνικό χαρακτήρα. 

Στα χρόνια της πολυτάραχης ιστορίας στο ελληνικό τραγούδι, η Μπέλλου έκανε πολύ μεγάλες επιτυχίες σε τραγούδια των πιο γνωστών λαϊκών συνθετών: «Συνεφιασμένη Κυριακή», «Καβουράκια», «Όταν πίνεις στην ταβέρνα», «Κάνε λιγάκι υπομονή» του Τσιτσάνη, «Γύρνα στη ζωή την πρώτη»  «Κάνε κουράγιο καρδιά μου» (Παπαϊωάννου), «Ο ναύτης»  «Το σβηστό φανάρι» (Μητσάκη), «Είπα να σβήσω τα παλιά» (Καλδάρα), «ανοιξε, άνοιξε» (Παπαϊωάννου). Από το '41 ως το '76 τραγούδησε αδιάκοπα όλους σχεδόν τους λαϊκούς συνθέτες, ενώ από τότε μέχρι πριν από πέντε χρόνια τάραξε πάλι τα νερά, με πρωτοποριακές συνεργασίας που έκανε με έντεχνους και γενικά σύγχρονους συνθέτες: Μούτσης (Το φράγμα), Σαββόπουλος (Το βαρύ ζεϊμπέκικο), Ανδριόπουλος (Λαϊκά προάστια), Κουνάδης (Δεν περισσεύει υπομονή), Ανδριόπουλος, Λάγιος (Λαός) κ.ά. Παράλληλα, προχώρησε και σε επανεκτελέσεις παλιών λαϊκών και ρεμπέτικων τραγουδιών, από τα οποία την αγάπησε η νέα γενιά και τη στήριξε στις αδιάκοπες εμφανίσεις της στα λαϊκά κέντρα, στις μπουάτ της Πλάκας καθώς και σε μεγάλες συναυλιακές και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. 

Στο λαϊκό πάλκο, σε όλη της την πορεία στο τραγούδι, είχε πολύ έντονη παρουσία στα πιο διάσημα μαγαζιά της περιοχής Αθηνών: «Νήσος Ύδρα» του Αλάογλου στο Περιστέρι, «Ροσινιόλ» στα Σεπόλια, «Τζίμης ο Χοντρός» (Αχαρνών), «Τριάνα» και «Λουζιτάνια» (λεωφόρος Συγγρού), «Φαληρικόν» (Τζιτζιφιές), «Καλαματιανός» (Τζιτζιφιές), «Μάριος» (Ίωνος). Ξεχωριστή ιστορία έγραψε μαζί με Τσιτσάνη - Παπαϊωάννου, στην Καισαριανή, στο «Σκοπευτήριο» και στο «Χάραμα», για 10 χρόνια, ενώ με τους δύο τελευταίους εμφανίστηκε για μεγάλα διαστήματα στο «Όνειρο» και στο «Πρόσωπο» της Εθνικής οδού. Σημαντική παρουσία είχε στη δεκαετία του 1980, στον «Δία» της πλατείας Αττικής. 

Έδωσε δεκάδες συναυλίες σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η Μπέλλου υπήρξε ειλικρινής και γνήσια σαν καλλιτέχνις και σαν άνθρωπος. Βοήθησε όσο μπορούσε πολλούς νέους συναδέλφους της να σταθούν στο τραγούδι. Αγαπήθηκε από τον κόσμο του λαϊκού τραγουδιού και όχι μόνο. Προσωπικότητες του διεθνούς τζετ σετ, αλλά και Έλληνες πνευματικοί άνθρωποι θαύμασαν, λάτρεψαν και αποθέωσαν την Μπέλλου στα λαϊκά κέντρα όπου εμφανίσθηκε τα τελευταία χρόνια κυρίως.

πηγή: alkibiades

Διαβάστε περισσότερα...

Η παράδοση στην "πρίζα"......

Στίχοι:Κώστας Γουδής
Μουσική:Νίκος Ξυδάκης
Διασκευή: ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ
Τα πλάνα για το video clip "ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ" προέρχονται από ερασιτεχνικές λήψεις, φίλων του γκρούπ, που γυρίστηκαν κατά την διάρκεια κάποιας καλοκαιρινής περιοδείας.


Διαβάστε περισσότερα...

Σαν φιγούρες από κάποιο χαμένο πίνακα του Ντελακρουά....

Σαν φιγούρες από κάποιο χαμένο πίνακα του Ντελακρουά, η οικογένεια των πακιστανών χωρικών πατάει για πρώτη φορά εδώ και ημέρες σε στεγνό έδαφος, μετά την περιπετειώδη διάσωση από το πλημμυρισμένο χωριό της στην επαρχία Σιντ, στα νότια της χώρας. Εστω και με μεγάλη καθυστέρηση, οι ένοπλες δυνάμεις του Πακιστάν διέθεσαν χθες μερικά μεταγωγικά ελικόπτερα για την εκκένωση δεκάδων απελπισμένων, υποσιτισμένων χωρικών, που είχαν παγιδευτεί στην πλημμυρισμένη περιοχή εδώ και πολλές ημέρες. Αλλά δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες παραμένουν αβοήθητοι στα λασπόνερα, ενώ η πείνα και οι επιδημίες ολοκληρώνουν το φονικό έργο των μουσώνων. (ΑΡ/ ΚΕVΙΝ FRΑΥΕR)

tovima.gr

Διαβάστε περισσότερα...

"Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα χωρίς να σκοτώνει τίποτα"

Ο μοναχικός....

Σιχαίνομαι ν' ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.

Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε και τούτο!

Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του φόβο δεν προκαλεί.

Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί μπορεί να οδηγήσει άλλους.

Σιχαίνομαι ακόμη και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!

Μ' αρέσει, όπως στα ζώα του δάσους και της θάλασσας

να χάνομαι για λίγο

να κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά

και να στοχάζομαι

να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από μακριά

πλανεύοντας τον για να γυρίσει ξανά σ' έμενα.

Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε (15 Οκτωβρίου 1844 - 25 Αυγούστου 1900)

Ο Φρίντριχ Νίτσε γεννήθηκε το 1844 στο Ρέκεν, κοντά στη Λειψία. Σε ηλικία πέντε ετών έχασε τον πατέρα του, προτεστάντη πάστορα. Έπειτα από λαμπρές σπουδές κλασικής φιλολογίας στη Βόννη και στη Λειψία, έγινε, σε ηλικία εικοσιπέντε ετών, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Εκείνη την εποχή γνώρισε το έργο του φιλόσοφου Σοπενάουερ και συνδέθηκε φιλικά με τον μουσικοσυνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Πολύ σύντομα ο Νίτσε θα χαράξει το δικό του δρόμο. Παραιτείται από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο, απομακρύνεται από τις θεωρίες του Σοπενάουερ και διακόπτει τη σχέση του με τον Βάγκνερ. Ζώντας περιπλανώμενη ζωή, σε μικρές πανσιόν της Ελβετίας, της Ιταλίας και της νότιας Γαλλίας, αφοσιώνεται στην κριτική της μεταφυσικής, της ηθικής, της θρησκείας και των άλλων πλευρών του δυτικού πολιτισμού γράφοντας ασταμάτητα. Έργα του η "Γέννηση της τραγωδίας" (1872), οι "Παράκαιροι στοχασμοί" (1873-1876), το "Ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο" (1878-1879), η "Χαραυγή" (1881), η "Χαρούμενη γνώση" (1882), το "Πέρα από το καλό και το κακό" (1886), η "Γενεαλογία της ηθικής" (1887), το "Λυκόφως των ειδώλων" (1888), ο "Αντίχριστος" (1888), το "Ίδε ο άνθρωπος" (1888) και η ανολοκλήρωτη "Θέληση για δύναμη" (1883-1888). Ανάμεσά τους το κορυφαίο του, το "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα" (1883-1885). Ο Νίτσε πέθανε το 1900, σε ηλικία πενήντα έξι ετών.

Διαβάστε περισσότερα...

Hijo de la Luna (Της Σελήνης γιός)

Ένα από τα πιο όμορφα ισπανικά τραγούδια που αναφέρεται σ' ένα μύθο. Μια τσιγγάνα παρακαλούσε τη Λούνα (το φεγγάρι) μέχρι το ξημέρωμα, να τη βοηθήσει να παντρευτεί έναν τσιγγάνο. Η Λούνα συμφώνησε και της είπε ότι μέχρι την πανσέληνο θα έχει τον άντρα που θέλει, αλλά για αντάλλαγμα ζήτησε να της δώσει το πρώτο παιδί που θα αποκτήσει από αυτόν. - Μα τί προσπαθείς να κάνεις; της είπε εκείνη.- Θες να γίνεις μάνα ασημένια Λούνα και να αποκτήσεις παιδί; Η τσιγγάνα παντρεύτηκε, έκανε παιδί και ενώ το παιδί ήταν από πατέρα με το χρώμα της κανέλας, γεννήθηκε κάτασπρο! Με δέρμα ευαίσθητο, λευκό, απαλό και μάτια γκρίζα. Ο τσιγγάνος εξαγριώθηκε και μ' ένα μαχαίρι σκότωσε τη γυναίκα του, πιστεύοντας ότι το παιδί δεν ήταν δικό του, πήρε το λευκό μωρό και το εγκατέλειψε στο βουνό. Έτσι, οι νύχτες που έχει πανσέληνο είναι γιατί το μωρό είναι χαρούμενο. Κι αν το μωρό κλαίει, χαμηλώνει το φεγγάρι για να του φτιάξει μια κούνια να το νανουρίσει...

Στίχοι - Μουσική: José María Cano (Mecano)

Διαβάστε περισσότερα...

Εχει Πανσέληνο απόψε......

Η πιο διάσημη (μύθος ή πραγματικότητα;) Αυγουστιάτικη πανσέληνος, ξεπροβάλλει δειλά δειλά απόψε, με τους αρχαιολογικούς χώρους, τα θέατρα και τις πλατείες να ετοιμάζονται να τη γιορτάσουν με ποικίλες εκδηλώσεις και δρώμενα.

Ποιήματα και χιλιάδες τραγούδια σε κάθε ρυθμό και σε κάθε γλώσσα, έχουν γραφτεί για χάρη της!

Περίπατοι σε αρχαιολογικούς χώρους, beach party σε απόμερες ακρογιαλιές, ρομαντικές διαδρομές, ατμοσφαιρικές μελωδίες σε αρχαία θέατρα…

Όπως κι αν διαλέξετε να περάσετε εσείς αυτή τη νύχτα, το σίγουρο είναι ότι θα θέλατε να είναι ξεχωριστή.

Ανοιχτοί θα είναι 90 χώροι (αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία και μνημεία) και θα παραμείνουν ανοιχτοί στο κοινό (µε ελεύθερη είσοδο) από τις 19.00 έως τη 01.00 σε όλη τη χώρα. Θα υπάρχει όμως λουκέτο σε Ακρόπολη, Σούνιο, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και Νέο Μουσείο Ακρόπολης.

Για να επιτευχθεί ο στόχος του μηδενικού κόστους, οι αρχειοφύλακες θα εργαστούν εθελοντικά, ενώ οι καλλιτέχνες που θα πάρουν μέρος στις μουσικές εκδηλώσεις θα εμφανιστούν αφιλοκερδώς. Επίσης, σε ορισμένες περιπτώσεις τα έξοδα θα καλυφθούν είτε από την τοπική αυτοδιοίκηση είτε από χορηγίες.

Σύμφωνα με τη γενική διευθύντρια Αρχαιοτήτων Μαρία Βλαζάκη, οι υπάλληλοι στην Ακρόπολη και το Σούνιο δεν δέχθηκαν να εργαστούν εθελοντικά. Το ίδιο συνέβη και σε Μαραθώνα, Αρχαία και Ρωμαϊκή Αγορά, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και στο Ολυµπιείο.

Σε 36 χώρους έχουν προγραµµατιστεί μουσικές εκδηλώσεις. Ανάμεσα στους χώρους που θα είναι απόψε επισκέψιμοι είναι το µουσείο Θεσσαλονίκης, η Πέλλα, οι Αιγές, το Δίον, το κάστρο της Κέρκυρας, οι Δελφοί, ο Μυστράς, το Παλαµήδι, η Ολυµπία, η Δήλος, η Κάµειρος και τα Μάλια, αλλά στην Αττική ανοιχτά θα παραµείνουν µόνο η αυλή του Νοµισµατικού Μουσείου, η Ελευσίνα, το θέατρο Ζέας και στον Πόρο το Ιερό Ποσειδώνος.

Διαβάστε περισσότερα...

Ταξιδεύοντας στο χρόνο..........!!!!

Θα σας πω ποιος είμαι και από που ήρθα.......Έτσι ξεκινάει το Love Over Six Centuries, κομμάτι του Power And The passion των Eloy στο οποιο διηγούνται μια ιστορία αγάπης στην οποία πρωταγωνιστές είναι ο Jamie και η Jeanne.

Ο νεαρός Jamie μόλις έχει τελειώσει το σχολείο και κάθεται στο υπόγειο του σπιτιού του, το οποίο όμως, ο πατέρας του, που ασχολείται με "επιστημονικά πειράματα", χρησιμοποιεί ως εργαστήριο. Εκεί δοκιμάζει κάποιο φάρμακο, από αυτά που πειραματίζεται ο εφευρέτης πατέρας του και μεταφέρεται στο Παρίσι του 1358.Εκεί θα γνωρίσει την Jeanne, την οποία θα ερωτευθεί και θα την σώσει από τα χέρια του μοχθηρού Zany Magician, ο οποίος την είχε φυλακισμένη στον πύργο του.Το τέλος δεν είναι το ιδανικό βέβαια γιατί ο Jamie γυρίζει ξανά στο παρόν και η Jeanne όπως και ο ερωτας τους χάνεται στα βάθη των αιώνων.

  

Ποιο συγκεκριμένα στο Love Over Six Centuries , ένα ονειρικό κομμάτι με καταπληκτική μουσική, οι πρωταγωνιστές του δίσκου, αφού μάς συστήνονται, διηγούνται την ιστορία τους κάνοντας διάλογο. Αρχικά ο Jamie και μετά η Jeanne.

To Love Over Six Centuries αποτελεί μόνο ένα κομμάτι στο "παζλ" της ερωτικής ιστορίας που γύρω της περιστρέφεται το Power And The passion.Αξίζει πραγματικά να ακούσεται ολόκληρο το δίσκο.

   

Διαβάστε περισσότερα...

"Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς, μπορούνε με χίλιους τρόπους..."

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Ρίξε τ' όπλο και σωριάσου πρηνής
όταν ακούσεις ανθρώπους.

Όταν ακούσεις ποδοβολητά
λύκων, ο Θεός μαζί σου!
Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά
και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
του δίνουν όψη να αρέσει.

Του δινούν λόγια χρυσά, που νικούν
με τη πειθώ, με το ψέμα,
όταν οι άνθρωποι διαφιλονικούν
τη σάρκα σου και το αίμα.

Όταν έχεις μια παιδική καρδιά
και δεν έχεις ένα φίλο,
πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά
στην μπουτονιέρα σου φύλλο.

Άσε τα γύναια και το μαστροπό
λαό σου, Ρώμε Φιλύρα.
Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,
κράτησε σκήπτρο και λύρα.

(Το ποίημα Υποθήκαι του Κώστα Καρυτάκη από τη συλλογή "Ελεγεία και Σάτιρες" μελοποιημένο απο το Μίκη Θεοδωράκη)

Διαβάστε περισσότερα...

Οι μελωδίες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα ταξιδεύουν στη Χάλκη!

Το Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου, σε έναν χώρο ιδιαίτερης σημασίας, σε μία ιστορική στιγμή θα βρεθεί μία από τις σημαντικότερες ελληνίδες συνθέτριες!

Έπειτα από 30 χρόνια σιωπής η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, φυτώριο επιστημόνων, κληρικών και πνευματικών ανθρώπων από κάθε σημείο της γης, επαναλειτουργεί σηματοδοτώντας την έναρξη μίας νέας πνευματικής εποχής.

Την ιστορική αυτή στιγμή, μία Ελληνίδα συνθέτρια και δύο Τούρκοι ερμηνευτές θα βρεθούν μαζί στη σκηνή αποδεικνύοντας ότι η Τέχνη ενώνει τους λαούς και ανυψώνει το πνεύμα.

Στον προαύλιο χώρο, στους Κήπους της Ιεράς Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, θα ξεδιπλωθούν οι ονειρικές μελωδίες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα σε ένα κατάλληλα διαμορφωμένο πρόγραμμα με τη συμμετοχή δύο σπουδαίων Τούρκων ερμηνευτών: του Cihan Okan, συνεργάτη της δημιουργού από το soundtrack της ταινίας «Babam ve Oglum» και της Dilek Koc με την οποία η Ευανθία έχει συνεργαστεί στο soundtrack της «Πολίτικης Κουζίνας».

Η πρόσβαση στο νησί της Χάλκης γίνεται με καραβάκια από την Κωνσταντινούπολη και η μετακίνηση στην Σχολή πραγματοποιείται με τις κλασικές άμαξες που βρίσκονται στο Πριγκηπονήσι.

Την εκδήλωση πρόκειται να τιμήσει με την παρουσία του η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.

Υπό την Αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως

Διαβάστε περισσότερα...

Αυξάνονται τα "Κοινωνικά Παντοπωλεία".

Στην εποχή που τα προάστια των φτωχών γεμίζουν πιο γρήγορα από τις λίστες του ΟΑΕΔ και ηλικιωμένοι ζητιανεύουν έξω από τα σουπερμάρκετ και τις πλατείες για να αγοράσουν λίγο φαγητό ή τα φάρμακά τους, στο λεξιλόγιο και στη ζωή των πόλεων εισβάλλουν έννοιες όπως το «κοινωνικό παντοπωλείο».

Καμιά δεκαπενταριά ελληνικές πόλεις διαθέτουν σήμερα κοινωνικά παντοπωλεία. Μερικές χιλιάδες οικογένειες, άνεργοι και ηλικιωμένοι στηρίζονται σε αυτά και στα πακέτα που μοιράζονται εκεί κάθε λίγες εβδομάδες ή μήνες, με βασικά είδη διατροφής και υγιεινής.

Τα περισσότερα είναι δωρεές από ομίλους σουπερμάρκετ και βιομηχανίες τροφίμων. Οι χορηγοί εξασφαλίζουν θετικό εταιρικό προφίλ στην κοινωνία και οι παραλήπτες των πακέτων εξασφαλίζουν ζυμαρικά, όσπρια, λάδι, ζάχαρη, κονσέρβες, πάνες για τα μωρά, σαπούνι και μικρές παρατάσεις επιβίωσης.

Τα παντοπωλεία ήρθαν ως μετεξέλιξη της «τράπεζας τροφίμων», που γνωρίσαμε την τελευταία δεκαετία. Οι δήμοι Αθήνας και Πειραιά ήταν από τους πρώτους που τα άνοιξαν, με τη χορηγία αλυσίδας σουπερμάρκετ, αλλά φαίνεται πως η επαρχία δραστηριοποιείται πλέον εντονότερα.

Ο Δήμος της Λάρισας, που εδώ και δέκα χρόνια διαθέτει τράπεζα τροφίμων και ρούχων, προ ημερών εγκαινίασε το κοινωνικό του παντοπωλείο. Διαθέτει 25 βασικά είδη τροφίμων, είδη υγιεινής και απορρυπαντικά, και ξεχωριστό τμήμα με ρούχα και παπούτσια. Κάθε δικαιούχος μπορεί να γεμίσει τρεις τσάντες το μήνα, με είδη αξίας 60-70 ευρώ.

Κάρτες εισόδου μοιράστηκαν αρχικά σε 200 άτομα, ενώ εκκρεμούν άλλες 620 αιτήσεις. Τα κριτήρια για να επιλεγεί κάποιος είναι να διαθέτει εισόδημα μέχρι 6.000 ευρώ και να μην έχει περιουσιακά στοιχεία. Με τα ίδια κριτήρια εντάχθηκαν 152 οικογένειες στο συσσίτιο που ξεκίνησε πρόσφατα ο δήμος.

Το παντοπωλείο και το συσσίτιο είναι δύο από τα 28 προγράμματα κοινωνικής στήριξης του Οργανισμού Κοινωνικής Πολιτικής Λάρισας. Μεταξύ των υπολοίπων είναι η παροχή επιδόματος ενοικίου σε 75 οικογένειες, εκτέλεση ιατρικών συνταγών για δημότες χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη, στέγαση καρκινοπαθών σε ξενώνα όταν έρχονται στο νοσοκομείο Λάρισας για τις θεραπείες τους, δωρεάν φροντιστήρια σε φτωχούς μαθητές κ.ά. Ο συνολικός προϋπολογισμός για όλ' αυτά φτάνει τα 4,5 εκατ. ευρώ το χρόνο. Δεν επαρκούν, όμως, για να καλύψουν όλα τα αιτήματα παροχής βοήθειας σε ένα δήμο 250.000 κατοίκων.

Το τελευταίο διάστημα οι ουρές στον Οργανισμό επιμηκύνονται. Ο πρόεδρός του, Κλ. Λέτσιος, διαπιστώνει ότι «μεταξύ των αιτούντων είναι πολύ περισσότερες οικογένειες και πρόσφατα άνεργοι». Η συνένωση με περιφερειακούς δήμους λόγω «Καλλικράτη», σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, αναμένεται να φέρει ακόμη περισσότερους. «Μέχρι το τέλος της χρονιάς σκέφτομαι να δώσουμε άλλες 100-150 κάρτες και αν υπάρχει οικονομική δυνατότητα και προσφορές σε είδος, αργότερα να φτάσουμε συνολικά τις 500».

Το σκηνικό της φτώχειας δεν διαφέρει στην Πολίχνη Θεσσαλονίκης. Διακόσιες οικογένειες ή μεμονωμένα άτομα στηρίζονται στο κοινωνικό παντοπωλείο του δήμου, που άνοιξε τον περασμένο Φεβρουάριο. Επειδή, όμως, εδώ οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν απορρίπτουν καμία αίτηση και δεν αποκλείουν ετεροδημότες, έχει αραιώσει λίγο η συχνότητα που μοιράζονται τα δέματα. Η διανομή γίνεται κάθε 15 μέρες και καλούνται όσοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

Καθώς καταγράφονται περισσότεροι νέοι άνεργοι που ζουν σε ενοίκιο, χωρίς άλλη στήριξη, συχνά είναι αυτοί που παίρνουν προτεραιότητα. Η οικονομική κατάσταση ορισμένων είναι χειρότερη κι από των ηλικιωμένων που έχουν τουλάχιστον μια μικρή σύνταξη, εξηγεί η Αγγελική Στεργιαννούδη, υπεύθυνη του παντοπωλείου.

Επειδή μέχρι σήμερα η τροφοδοσία του στηρίζεται αποκλειστικά στη χορηγία μιας τοπικής αλυσίδας σουπερμάρκετ, συνολικής αξίας 500 ευρώ κάθε 15 μέρες, τα πακέτα που μοιράζονται είναι με προϊόντα αξίας 30 ευρώ. Στα σχέδια του δήμου είναι η μεταστέγαση του παντοπωλείου σε μεγαλύτερο χώρο και η προσέλκυση επιπλέον χορηγών, για να εξυπηρετούνται όλα τα νέα αιτήματα που αναμένονται λόγω «Καλλικράτη».

Η Νομαρχία Δωδεκανήσου τροφοδοτεί άλλες 250 οικογένειες και μεμονωμένους δημότες της Ρόδου κάθε μήνα μέσω του τοπικού παντοπωλείου. Οι χορηγίες εκεί προέρχονται από φορείς και σωματεία και όχι από εμπόρους. Τα πακέτα ετοιμάζονται ανάλογα με τον αριθμό των μελών της οικογένειας και η αξία τους κυμαίνεται από 30 έως 80 ευρώ.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση διαπιστώνεται ότι τα αιτήματα προέρχονται από τις ήδη υποβαθμισμένες περιοχές του δήμου. «Οι νεόπτωχοι και πρόσφατα άνεργοι δεν καταφεύγουν στο κοινωνικό παντοπωλείο, όπως ο περιθωριοποιημένος κόσμος. Είναι άνθρωποι που δεν θα πάνε εκεί να πάρουν τρόφιμα και ίσως να μη μάθουμε ποτέ ποιοι είναι. Τη στήριξή τους συνήθως αναλαμβάνουν οι ενορίες», εξηγεί ο νομάρχης Δωδεκανήσου, Γ. Μαχαιρίδης.

Το τρίτο της κοινωνικό παντοπωλείο ετοιμάζεται να ανοίξει η Νομαρχία Ηρακλείου. Επειτα από τα δύο πρώτα, στην πρωτεύουσα του νομού και στις Μοίρες, από τον περασμένο Ιούλιο, θα ακολουθήσει το Αρκαλοχώρι. Σήμερα γίνεται διανομή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, ανά 20 μέρες, σε 470 άπορες οικογένειες. Τα δύο παραρτήματα τροφοδοτούνται από τοπικούς εμπόρους και προμηθευτές.


Της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΑ-enet.gr-22/8/2010

Διαβάστε περισσότερα...