Επιδείνωση της επισιτιστικής κρίσης λόγω κλιματικής αλλαγής

Οι πρόσφατες καταιγίδες και ξηρασίες που προκάλεσαν την κατακόρυφη αύξηση στις τιμές των ειδών διατροφής είναι μια πρόγευση των δεινών που θα έρθουν όταν η κλιματική αλλαγή θα γίνει πιο έντονα αισθητή, ανακοίνωσε σήμερα η Oxfam.

Τη στιγμή που ξεκινά η διάσκεψη του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής, η έκθεση της βρετανικής ΜΚΟ υπογραμμίζει ότι η "απογείωση" των τιμών στο σιτάρι, το καλαμπόκι και το σόργο εξαιτίας των ακραίων καιρικών φαινομένων έριξε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια τους τελευταίους 18 μήνες.

"Αυτό θα επιδεινώνεται όσο οι κλιματικές αλλαγές θα επιταχύνονται και η γεωργία νιώσει τις συνέπειές τους", δηλώνει η Κέλι Ντεντ της Oxfam.

"Όταν ένα καιρικό φαινόμενο οδηγεί σε πολύ μεγάλη αύξηση των τιμών, αυτό προκαλεί ένα διπλό σοκ στις πιο ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες. Πρέπει να αντιμετωπίσουν πιο υψηλές τιμές των διατροφικών προϊόντων, ενώ οι φυσικές καταστροφές έχουν επίσης αποδεκατίσει τα ζώα τους και έχουν καταστρέψει τα σπίτια και τα αγροκτήματά τους", προσθέτει.

Το 2010 κύμα καύσωνα στη Ρωσία και την Ουκρανία προκάλεσε αύξηση 60-80% των τιμών παγκοσμίως του σιταριού σε μια.......περίοδο τριών μηνών. Τον Απρίλιο του 2011 οι τιμές είχαν ήδη αυξηθεί στο 85% του επιπέδου τους του Ιουνίου 2010, τονίζει.

Στη Σομαλία τον περασμένο Ιούλιο η τιμή του σόργου ήταν 393% πάνω από τη μέση τιμή του των τελευταίων πέντε χρόνων, ενώ οι τιμές του καλαμποκιού στην Αιθιοπία και την Κένυα αυξήθηκαν κατά 191% και 161% αντίστοιχα, αντανακλώντας τις συνέπειες της ξηρασίας στο Κέρας της Αφρικής.

Την ίδια περίοδο, καταιγίδες και τυφώνες στη νοτιοανατολική Ασία προκάλεσαν την άνοδο της τιμής του ρυζιού στην Ταϊλάνδη και το Βιετνάμ. Τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο οι τιμές αυξήθηκαν 25 με 30% σε σχέση με εκείνες πριν από ένα χρόνο.

Στην έκδοση του Νοεμβρίου της έκθεσης εποπτείας της, η Παγκόσμια Τράπεζα υπογραμμίζει ότι ο παγκόσμιος δείκτης τιμών των διατροφικών προϊόντων παρέμεινε κατά 19%πάνω από το επίπεδο του Σεπτεμβρίου 2010, με μια σημαντική απόκλιση ανάλογα με τη χώρα και το προϊόν.

Η ΜΚΟ υπενθυμίζει ότι η Ομάδα των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ για το Κλίμα, η GIEC, ανακοίνωσε πρόσφατα ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη επισπεύδει στο εξής τα κύματα καύσωνα και ραγδαίων βροχοπτώσεων τις οποίες διαδέχονται πλημμύρες ενώ τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν.

Η ΜΚΟ απευθύνει εκ νέου έκκληση στις χώρες που συνεδριάζουν από σήμερα, να δεσμευτούν σε μια δραστική μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και στην εφαρμογή του Ταμείου αρωγής προς τις φτωχές χώρες. Αυτό το "πράσινο Ταμείο" που θα επέτρεπε τη χορήγηση 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως στις πιο ευάλωτες χώρες από το 2020, είναι ένα από τα θέματα που θα συζητηθούν στο Ντέρμπαν.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

«Ο καταστροφέας των κόσμων»

Tης Tασουλας Kαραϊσκακη

«Διανύουμε μια εξαιρετικά επικίνδυνη ιστορική περίοδο», γράφει σε άρθρο του (Winnipeg free press) ο αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ. «Ο παγκόσμιος πληθυσμός και η χρήση των φυσικών πόρων διογκώθηκαν μαζί με την τεχνική μας δυνατότητα να αλλάζουμε το περιβάλλον για καλό ή για κακό. Ομως τα γονίδιά μας φέρουν ακόμη τα ένστικτα του εγωισμού και της επιθετικότητας, που στο παρελθόν μάς βοήθησαν να επιβιώσουμε. Θα ήταν δύσκολο να αποφύγουμε την καταστροφή τα επόμενα 100 χρόνια. Το ανθρώπινο είδος, αν θέλει να επιβιώσει, πρέπει να μεταναστεύσει σε άλλους πλανήτες».

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα ξεπηδούν φωνές που μας προειδοποιούν για το τέλος των κοινωνιών μας. Η εποχή του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού, της σύζευξης των χρόνων και των χώρων, φαίνεται ότι τρέφεται με τις αρνήσεις που γεννάει. Από τον Χέγκελ, τον Σατομπριάν, τον Νίτσε, τον Βαλερί, τον Βέμπερ ώς τον Φουκουγιάμα και τον Χόκινγκ, πλήθος διανοητών, ποιητών, μελετητών αναγγέλλει συμφορές και καταστροφές. Δεν πρόκειται για εκφράσεις απελπισίας κάποιων ερημιτών, ούτε για την αγωνία μιας μειοψηφίας περιθωριακών που ανασκευάζουν τις θεωρίες των Αζτέκων ή τους φόβους του έτους 1000, αλλά για γενικευμένες απόψεις, για μια σχεδόν συλλογική έλλειψη εμπιστοσύνης στο μέλλον, που εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Αλλοι προδιαγράφουν την εξάντληση των φυσικών πόρων, την καθολική ρύπανση ατμόσφαιρας και νερών, την άνοδο της θερμοκρασίας και της.........στάθμης των θαλασσών, την ερήμωση περιοχών, τη μαζική μετανάστευση, την εμφάνιση φονικών λιμών, άλλοι την επικράτηση ολοκληρωτικών ιδεοκρατιών, τη μέχρι αφανισμού έξαρση φονταμενταλισμών. Η ιδέα του άλματος σε μια ασφαλέστερη κοινωνία έχει σβήσει. Οι συνέπειες των ανταγωνισμών και της αδηφαγίας δεν έχουν καταστρέψει ακόμη τον κόσμο, αλλά έχουν καταστρέψει την ιδέα μας για τον κόσμο.

Εναν κόσμο σίγουρα ρημαγμένο από την ανθρώπινη παρέμβαση, αλλά και πανέμορφο, ακόμη, εκεί όπου ο άνθρωπος δεν έχει επέμβει, αλλά και αλλού, όπου έχει επέμβει. Τα ανθρώπινα έργα ανταγωνίζονται συχνά εκείνα της φύσης, άλλοτε σε μια μεγαλειώδη συμφωνία αρμονίας κι άλλοτε σε μια κλιμάκωση καταστροφής... Ζωή και θάνατος, δημιουργία και όλεθρος, στάχτη και σπέρμα. Στο διηνεκές. Από τότε που ο άνθρωπος ορκιζόταν στο άλογο και στο ιστιοφόρο, στην ατμομηχανή και στο ατμόπλοιο, έως σήμερα που ζει, αποδομεί και ανασυνθέτει τον κόσμο μέσα από τα φορητά multimedia. Προφανώς εξαντλούμε τα περιθώρια της διαλεκτικής εξέλιξης της ζωής.

Ομως, ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος θα μεταναστεύσει σε άλλον πλανήτη. Ποιο είναι αυτό που θα τον κάνει, στον καινούργιο του τόπο, αν υπάρξει τέτοιος, να μην ντύσει και πάλι τις ιδέες, τις αρχικά ουδέτερες, με τη φλόγα, τη σήψη και την τρέλα του; Να μη γίνει ιδεοληπτικός, μισαλλόδοξος, φονιάς, να μην ξαναστήσει αγχόνες, μπουντρούμια, κάτεργα, αρνούμενος τον εναλλάξιμο χαρακτήρα των ιδεών; Ή, μήπως, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η ανθρώπινη ιστορία είναι μια βιοτεχνία ιδεωδών και σφαγείων, προσβλέπει απλά σε έναν νέο ευρύ κύκλο ζωής, από την εξερεύνηση, μέχρι την καθυπόταξη και την καταστροφή του νέου πλανήτη;

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ακραία καιρικά φαινόμενα και Κλιματική Αλλαγή

Ο καιρός είναι ένα σύνηθες θέμα συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων, μια “μεταβλητή” που επηρεάζει την καθημερινότητα μας.

Ποια είναι όμως η επίδραση της υπερθέρμανσης του πλανήτη στις καιρικές συνθήκες; Ενδέχεται να πολλαπλασιαστούν και να οξυνθούν τα ακραία καιρικά φαινόμενα;

Μια νέα έκθεση της Διακυβερνητικής Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή ( Intergovernmental Panel on Climate Change - IPCC) δείχνει ότι οι καύσωνες, οι τυφώνες, οι πλημμύρες και οι ξηρασίες θα αυξηθούν τον επόμενο αιώνα.

Η έκθεση που περιλαμβάνει μια σειρά πιθανών σεναρίων για τις μελλοντικές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, καλεί τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να καταστρώσουν σχέδια ελαχιστοποίησης του κοινωνικού και οικονομικού κόστους αυτών των φαινομένων.

“Υπάρχουν αποδείξεις πως ορισμένα ακραία φαινόμενα έχουν μεταβληθεί εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας, συμπεριλαμβανομένων των συγκεντρώσεων αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα. Είναι πιθανό ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει μεταβάλλει τις ακραίες μέγιστες και ελάχιστες θερμοκρασίες σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ υπάρχει σχετική βεβαιότητα ότι ο........άνθρωπος ευθύνεται για την άνοδο της μέσης παγκόσμιας στάθμης των υδάτων”, επισημαίνεται στην έκθεση.

Η IPCC αναφέρει πως οι αλλαγές θα επιταχυνθούν κατά τον 21ο αιώνα και κυρίως στους υψηλούς παραλλήλους και τις τροπικές περιοχές και κατά τους χειμερινούς μήνες στους μεσαίους παράλληλους. Υψηλές βροχοπτώσεις και τροπικοί κυκλώνες θα αυξηθούν αντίστοιχα με τη θερμοκρασία.

Κατά τον 21ο αιώνα θα ενταθούν και τα φαινόμενα ξηρασίας, κυρίως στη Νότια Ευρώπη και τη Λεκάνη της Μεσογείου, την Κεντρική Ευρώπη, την κεντρική Βόρειο Αμερική, την Κεντρική Αμερική και το Μεξικό, καθώς και στη βορειοανατολική Βραζιλία και τη νότια Αφρική.

“Είναι πολύ πιθανό ότι η διάρκεια, η συχνότητα και η ένταση των θερμών περιόδων, ή των κυμάτων καύσωνα, θα αυξηθούν” αναφέρει η IPCC και σημειώνει πως οι καύσωνες θα συνοδεύονται από θερμοκρασίες υψηλότερες κατά “1 ως 3 βαθμούς Κελσίου στα μέσα του 21ου αιώνα και 2 ως 5 βαθμούς Κελσίου στα τέλη του αιώνα που διανύουμε” ανάλογα με την περιοχή και το σενάριο εκπομπών.

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα γίνονται πλέον κοινός τόπος. Η έντασή τους μένει να διακριβωθεί.

econews

Διαβάστε περισσότερα...

Μια μικρή αλλαγή

Του ΤΑΣΟΥ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ

Από τον πολίτη στον πελάτη: Μια ιστορική διαδρομή που άλλαξε ΜΟΝΟ δύο γράμματα στην πρώτη από τις δύο λέξεις, αλλάζοντας όμως τόσα πολλά στη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Η μετάλλαξη αυτή στη μικροκλίμακα της ατομικής μας ιστορίας είχε ως μακρινό και θαμπό φόντο μιαν άλλη αλλαγή, στη μεγάλη εικόνα αυτή τη φορά: την ανεπαίσθητη μετάβαση από τη Δημοκρατία στην Αγορά.

Η αλλαγή αυτή του σκηνικού (και στο βαθμό που ζούμε την εποχή κυριαρχίας της εικόνας) απαίτησε με τη σειρά της και αλλαγή του σεναρίου και του σεναριογράφου. Στη θέση των μετριοπαθών κεϊνσιανών πολιτικών «προσλήφθηκαν» θιασώτες μιας αγοραίας αντίληψης της κοινωνίας, ιδεοληπτικοί του «ανταγωνισμού», της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», του «κέρδους» και της «αξιοποίησης».

Με τη δική τους πολύτιμη συμβολή έγινε το δραματικό πέρασμα σ' αυτό που οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες περιέγραψαν ως πορεία «από το δικαίωμα των πολιτών στις........κοινωνικές υπηρεσίες» στους «χρήστες υπηρεσιών», για τις οποίες έπρεπε να καταβάλουν τίμημα. Δηλαδή η έμφαση πέρασε από τους παραγωγούς κοινωνικού πλούτου με ελάχιστη έστω πρόσβαση σε μέρος αυτού του πλούτου, με τη μορφή του «κοινωνικού μισθού», στους καταναλωτές κοινωνικών αγαθών, αφού πρώτα αυτά έγιναν αντικείμενο ιδιοποίησης από τα πραγματικά αφεντικά των πολιτικών: το εταιρικό κεφάλαιο και τους μεγιστάνες του πλούτου.

Από τον πολίτη στον πελάτη: Μια ιστορία βαθμιαίας απαλλοτρίωσης - εκχώρησης αρμοδιοτήτων και δικαιωμάτων μέσω ενός ψευδεπίγραφου κοινωνικού συμβολαίου που μετέτρεψε σταδιακά τον ενεργό πολίτη σε πελάτη ενός κράτους-συμμορίας και ενός πολιτικού συστήματος απόλυτης διαφθοράς και ταξικής μεροληπτικότητας. Μιας δημοκρατίας που δεν χρησιμοποιούσε πια την αγορά με την έννοια του forum για την ελεύθερη έκφραση των ιδεών και τη λήψη των αποφάσεων, αλλά που μετέτρεψε την αγορά σε φετίχ-είδωλο στο οποίο εκχώρησε όλες τις ιδιότητές της και στη συνέχεια το προσκυνούσε. Μια κλασική δηλαδή περίπτωση ειδωλολατρίας, με τα ιερατεία, τα σύμβολα και τις τελετουργίες της.

Υπάρχει σήμερα η δυνατότητα μιας επιστροφής; Μιας αντίστροφης πορείας από τον πελάτη στον πολίτη;

Η βαθιά παγκόσμια κρίση της οικονομίας και η (με κομψούς όρους χαρακτηριζόμενη) κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος ανοίγουν μετά από δεκαετίες μια ρωγμή. Ενα στενό άνοιγμα διαφυγής όχι προς ένα ανέφελο και εξιδανικευμένο παρελθόν κεϊνσιανού ή άλλου παραδείσου, που έτσι και αλλιώς έχει χαθεί για πάντα, αλλά προς ένα μονοπάτι ανάκτησης των ιδιοτήτων του πολίτη και νέας χαρτογράφησης μιας πραγματικά δημοκρατικής πολιτείας.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τα οικονομικά της ευτυχίας

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

ΣΤΟΝ 18ο ΑΙΩΝΑ, τον καιρό της γέννησης της Πολιτικής Οικονομίας, οι πρώτοι οικονομολόγοι υποστήριζαν ότι ο κύριος στόχος της οικονομικής πολιτικής έπρεπε να είναι η μεγιστοποίηση της ευτυχίας των πολιτών μιας κοινωνίας.

Και στις αρχές του 19ου αιώνα, ο άγγλος φιλόσοφος Τζέρεμι Μπένθαμ, ο θεωρητικός πατέρας του ωφελιμισμού, έλεγε ότι καλύτερη κοινωνία είναι εκείνη στην οποία τα άτομα είναι περισσότερο ευτυχισμένα. Και επομένως καλύτερη πολιτική είναι εκείνη που ευνοεί τη μεγαλύτερη ευτυχία για τον μεγαλύτερο αριθμό προσώπων. Αυτή η θέση στηριζόταν φυσικά στην υπόθεση ότι η ευτυχία ήταν κάτι που μπορούσε να μετρηθεί και να υπολογιστεί με τρόπους που θα αντιστοιχούσαν στην αληθινή εμπειρία των υποκειμένων. Στην πορεία ωστόσο η νέα οικονομική επιστήμη ακολούθησε μιαν άλλη κατεύθυνση.

Επικράτησε έτσι και μεταξύ των οικονομολόγων η ιδέα ότι η έννοια της ευτυχίας είναι μάλλον υπερβολικά υποκειμενική καιεπομένως είναι δύσκολο να υπολογιστεί και να μετρηθεί. Στο βαθμό λοιπόν που η πολιτική οικονομία θέλει να είναι μια αυστηρή επιστήμη, πρέπει να επεξεργάζεται έννοιες που μπορούν να εκφραστούν με μαθηματικές διατυπώσεις και επομένως οφείλει να χρησιμοποιεί ποσοτικά μετρήσιμα δεδομένα. Κυριάρχησε έτσι η θέση του........Ανταμ Σμιθ ότι η επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος απολήγει στην εξυπηρέτηση του συλλογικού συμφέροντος. Στη δεκαετία του 1930 υιοθετήθηκε και στη συνέχεια καθιερώθηκε η έννοια του κατά κεφαλήν εισοδήματος ως ένα θεμελιώδες κριτήριο για τη μέτρηση της οικονομικής προόδου.

Στην πράξη, τόσο η οικονομική επιστήμη όσο και η οικονομική πολιτική εμπνέονταν σταθερά από το αξίωμα ότι η αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητας συνεπάγεται αύξηση της συνολικής ευημερίας μιας κοινωνίας. Η πορεία των εθνικών οικονομιών και της παγκόσμιας οικονομίας αξιολογείται διαρκώς με βάση την παράμετρο της ετήσιας αύξησης του κατά κεφαλήν εισοδήματος και του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και αυτά τα κριτήρια χρησιμοποιούν στις στατιστικές τους τα Ηνωμένα Εθνη, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν είναι άλλωστε η μεγάλη οικονομική ανάπτυξη αυτή που κατέστησε δυνατή την πρόοδο του δυτικού κόσμου, την ικανοποίηση των βασικών αναγκών των πολιτών και την άνοδο της ευημερίας των λαών; Δυσθυμία μέσα στην αφθονία

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι πλέον τόσο δεδομένη και αυτονόητη, καθώς οι πρόοδοι της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας προμηθεύουν σήμερα στους οικονομολόγους τα εργαλεία για να μετρήσουν την «ευτυχία», δηλαδή τον βαθμό ικανοποίησης στον οποίο φτάνουν οι κοινωνίες μας τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Η σχέση ανάμεσα στην ποσοτική ανάπτυξη της οικονομίας και την ευτυχία των ατόμων αποκαλύφθηκε πολύ λιγότερο απλή και γραμμική από όσο νομίζαμε στο παρελθόν. Ηδη από το 1974, ο αμερικανός οικονομολόγος Ρίτσαρντ Ιστερλιν φανέρωσε και εξήγησε ότι η άνοδος του βιοτικού επιπέδου ενός λαού δεν συνδέεται αυτόματα με την αύξηση της ευημερίας του.

Το κατά κεφαλήν εισόδημα μπορεί να αυξάνεται, αλλά δεν αυξάνεται ανάλογα και η «κατά κεφαλήν ευτυχία». Ετσι το θέμα της ευτυχίας επανεμφανίστηκε στις συζητήσεις μεταξύ των οικονομολόγων. Καταβλήθηκαν προσπάθειες να δοθούν πειστικές εξηγήσεις στο «παράδοξο του Ιστερλιν». Ορισμένοι μελετητές σημείωσαν ότι η διαρκής αύξηση των προσδοκιών των ατόμων εκμηδενίζει την αύξηση της ικανοποίησης και της απόλαυσης. Αλλοι υπογράμμισαν τις επιπτώσεις του φθόνου και της μνησικακίας, που εξαρτούν τη δική μας ευτυχία από τη σύγκριση με την ευτυχία των άλλων, ωθώντας μας σε έναν ανηλεή ανταγωνισμό και καταδικάζοντάς μας σε ένα διαρκές ψυχολογικό ακόρεστο. Σύμφωνα με έναν άγγλο σατιρικό του 19ου αιώνα, να είσαι ευτυχισμένος σημαίνει να κερδίζεις δέκα λίρες περισσότερες από τον κουνιάδο σου. Υπάρχει βέβαια και μια άλλη, πιο γενική εξήγηση. Με τη βιομηχανική επανάσταση η οικονομία της Δύσης παρασύρθηκε από ένα μεγάλο κύμα διαρκούς ανάπτυξης, με μερικά μόνο διαλείμματα ύφεσης και στασιμότητας. Σε κοινωνίες που χαρακτηρίζονται από τη διαρκή ποσοτική αύξηση των αγαθών που παράγονται στην αγορά, ήταν εύλογο και κατανοητό η έννοια της ευημερίας να συνδεθεί με την ποσότητα των διαθέσιμων αγαθών.

Παραγνωρίστηκαν έτσι οι προειδοποιήσεις στοχαστών, όπως λ.χ. ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, που είχαν εξηγήσει ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται στην αφθονία των αγαθών αλλά στην ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Μετά από δυο αιώνες ποσοτικής ανάπτυξης εμφανίστηκε ωστόσο ένα είδος «ναυτίας της ανάπτυξης». Σχεδόν παντού οι έρευνες και οι μετρήσεις επιβεβαιώνουν ότι η αύξηση της παραγωγής δεν συνοδεύεται από την αύξηση της ευτυχίας των προσώπων. Ο λόγος έγκειται στη διαφοροποίηση των αναγκών και των προτιμήσεων που χαρακτηρίζουν μια πολύπλοκη κοινωνία, η οποία δεν μπορεί βέβαια να εκφραστεί από έναν χοντροκομμένα ποσοτικό δείκτη, που μας λέει μόνον πόσα αγαθά παράχθηκαν και καταναλώθηκαν στην αγορά.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Γραμμένα φιλιά

… Κι αν πάθω αλτσχάιμερ και σε ξεχάσω;

Αν η γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σ' αναγνωρίζω;

Αν, παραπληγικός, δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου;

Αν χάσω για πάντα τον ύπνο μου

και δεν μπορώ να σε ξαναβρίσκω στα εφήμερα ενύπνια;

Αν χάσω την ακοή και δεν μπορώ να σε συναντώ στις κοινόχρηστές μας μουσικές;

Αν τυφλωθώ και δεν σε βλέπω απέναντί μου;

Αν ακρωτηριαστώ και δεν μπορώ να σε χαϊδεύω;

Αν χάσω τα πόδια μου και δεν μπορώ να βαδίζω χιλιόμετρα μες στο δωμάτιό σου;

Και πιο πολύ αν τίποτα απ όλα αυτά δεν συμβεί,

αν συνηθίσω την απουσία σου, αν λησμονήσω,

αν ζω και ψευτοζώ χωρίς εσένα, αν κάποια μέρα σ' αρνηθώ;

…….

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότερο σου μοιάζουν οι φωτογραφίες.

Τι να διαφυλάξουν τα ερείπια του χαρτιού

και τι να ανασυνθέσουν τα θραύσματα

από τις χιλιάδες κουκκίδες των εικόνων,

που δημιουργούν με παρρησία το περίγραμμά σου μόνο...

Ώρες και ώρες διαλέγομαι μ' ένα παρελθόν χαρτί και δε σε βρίσκω. 

Ζητώ να μου ξανατυπώσουν τ' αρνητικά με νέες μεθόδους, 

ν' αλλάξουν το κάδρο, να ζουμάρουν στην ασήμαντη λεπτομέρεια

- να μεγεθύνουν το ανυποψίαστο - δεν είσαι εσύ...

Δοκίμασα το ματ που μαλακώνει την αιχμηρότητα του αντικατοπτρισμού, 

το γυαλιστερό που παραμυθεί την πλάνη - δεν είσαι εσύ...

Δοκίμασα το δισταγμό του ασπρόμαυρου - δεν είσαι...

Α, ευρυγώνιοι και τηλεφακοί ιαπωνικοί, 

ακριβά μηχανήματα ακριβείας, 

κανένα κλικ σας δεν μπορεί να δώσει αντιπαροχή 

ένα χαμόγελο στην αθανασία.

"Δυο απ' αυτήν, δυο απ' αυτήν, τρεις απ' αυτήν, 

κι απ' αυτές μία και μία" είπα στον φωτογράφο.

Όμως δεν εννοούσα τις φωτογραφίες. Ήθελα μόνο τις στιγμές.

……

Θα μεγαλώνεις άραγε μες στις φωτογραφίες;

Θ’ανανεώνεις τα ρούχα σου σύμφωνα με τις επιταγές;

Θ’αλλάζεις τα χρώματα ανάλογα με τη μόδα;

Θ’αποκτήσεις ρυτίδες;

Περιττά κιλά...;

Θ’ασπρίσουν τα μαλλιά σου;

Κι’αν κάποτε πεθάνεις;

Από το ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Ευσταθιάδη (εκδόσεις Ύψιλον)

Διαβάστε περισσότερα...

Ευρώπη: ώρα μηδέν

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Η ανατροπή δημοκρατικά εκλεγμένων πρωθυπουργών σε Ελλάδα και Ιταλία, με πρωτοβουλία από Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι, προκάλεσε μελαγχολική διαπίστωση ότι οι δημοκρατίες δεν βρίσκονται στο ύψος των προβλημάτων της εποχής μας, ότι απαιτούνται γι' αυτό «άτεγκτοι τεχνοκράτες», που δεν λογοδοτούν σε κανένα.

Ωστόσο, με αυτή τη συλλογιστική, το αρχικό πρόβλημα αντί να επιλύεται ή να παρακάμπτεται, αποβαίνει ακόμη περισσότερο δυσεπίλυτο και εκρηκτικό. Ενα αρχικό δημοσιονομικό ζήτημα μεταδίδεται με ατυχείς χειρισμούς σε ολόκληρη την οικονομία, στη συνέχεια υπονομεύει τα θεμέλια της πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης, με καταλυτική μεταδοτικότητα στο σύνολο της ευρωζώνης.

Συμβάλλουν σε αυτό οι χρηματαγορές, όμως καθοριστικότερη είναι η ανικανότητα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και ηγεσιών να διατυπώσουν αποτελεσματική διαχείριση του δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη.

Ηεθνική κυριαρχία διαβάλλεται, χωρίς ωστόσο να ...........αντισταθμίζεται με θεσμική κατοχύρωση ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Το δικαίωμα έκδοσης χρήματος αφαιρείται από κάθε χώρα-μέλος, αλλά δεν αναλαμβάνεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αποκλειστική πηγή χρηματοδότησης απομένει ο δανεισμός μέσω αγορών. Η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας κηρύσσεται «ξεπερασμένη», χωρίς ωστόσο να προωθούνται ευρωπαϊκοί θεσμοί ικανοί να την αντικαταστήσουν. Περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή του πλανήτη, η Ευρώπη σήμερα εξωθείται στους ωκεανούς των αγορών, σε τροχιά όχι μόνον υπερεθνική και εξωλαϊκή, αλλά κυρίως ακυβερνησίας και αυταρχισμού από το γερμανογαλλικό ζεύγος, που φαντάζεται ότι ελέγχει το μέλλον.

Στο μοιραίο παιχνίδι που υπονομεύει όλες τις πλευρές, οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες εμφανίζονται ως προνομιακοί φορείς «δυσάρεστης συνταγής», στην οποία πάντες οφείλουν να συμμορφωθούν, έστω και αν με αυτήν κατεδαφίζονται οικονομίες και κοινωνίες. Εάν η Ευρώπη σήμερα εξελίσσεται σε αδύναμο κρίκο του παγκόσμιου συστήματος, αυτό δεν οφείλεται σε έξωθεν δυνάμεις που συνωμοτούν εις βάρος της, αλλά σε δικές της επιλογές, που πάσχουν όχι επειδή «αθετούνται», αλλά κυρίως επειδή εφαρμόζονται με πλεόνασμα γραφειοκρατικής ευσυνειδησίας. Η ώρα των τεχνοκρατών θα μπορούσε να έχει σημάνει για την Ευρώπη, εάν αυτοί εκόμιζαν κάποιες έστω «αντιλαϊκές», αλλά «λειτουργικές» πάντως λύσεις των ευρωπαϊκών προβλημάτων, ενώ σήμερα προσκρούουν στην αυτή οικονομική αναποτελεσματικότητα των επιλογών τους, στο αυτό κοινωνικό αδιέξοδο με τους «πολιτικούς», σε ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα δημοκρατικής και λαϊκής νομιμοποίησης.

Τόσο ο Ελληνας πρωθυπουργός όσο και ο Ιταλός συνάδελφός του σαρώθηκαν από τη δυσπιστία των αγορών. Ωστόσο, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, αυτή καταγράφηκε, αφού προηγουμένως οι ιθύνοντες είχαν απολέσει την εμπιστοσύνη των αντίστοιχων εκλογικών σωμάτων τους. Τα ευρωπαϊκά «πραξικοπήματα» δεν ανέτρεψαν πρωθυπουργούς με λαϊκή και δημοκρατική εμπιστοσύνη, αλλά πρόσωπα που είχαν στερηθεί αυτής. Το δράμα δεν είναι αυτοί που αποπέμφθηκαν, αλλά κυρίως ότι οι αντικαταστάτες τους, παρά τις τεχνοκρατικές περγαμηνές τους, εμμένουν πιστά και απαρέγκλιτα στο αυτό οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό αδιέξοδο, στο αυτό έλλειμμα λαϊκής και δημοκρατικής νομιμοποίησης.

Είναι παράδοξο ότι ο σημερινός πρωθυπουργός επαναφέρει το δίλημμα με το οποίο σαρώθηκε ο προκάτοχός του: « Η αποδέχεστε τη λιτότητα ή φεύγουμε από την Ευρώπη». Η σύνδεση της λιτότητας με την Ευρώπη διαβάλλει την έννοια της δεύτερης, χωρίς από την άλλη πλευρά να προσδίδει εγκυρότητα στην πρώτη. Πολύ περισσότερο που η γενικευμένη εφαρμογή της στην Ευρώπη επιτείνει την ύφεση και κοινωνική κατάρρευση, διογκώνει ελλείμματα και χρέη. Θα έπρεπε οι «σοβαροί» τεχνοκράτες να γνωρίζουν όσα αγνοούν οι «λαϊκιστές» πολιτικοί. Στην πραγματικότητα, η λιτότητα δεν στηρίζει την ευρωπαϊκή συνοχή, αλλά την υπονομεύει, καθ' όσον, αντί σύγκλισης, παγιώνει την απόκλιση μεταξύ των χωρών-μελών.

Εάν υπάρχει στη χώρα μας μια προτεραιότητα όλων των προτεραιοτήτων, αυτή είναι η φορολογική δικαιοσύνη. Μέχρι σήμερα οι «έκτακτες θυσίες» επιρρίπτονται κατά 90% σε μισθωτούς, συνταξιούχους, χαμηλά εισοδήματα. Τα τελευταία υπόκεινται σε 9 φορές περισσότερες αφαιμάξεις ανά μονάδα εισοδήματος, από ό,τι οι υψηλές εισοδηματικές απολαβές. Αυτό δεν είναι ζήτημα απλής «φοροδιαφυγής», έναντι της οποίας εξαντλεί το μένος του ο νέος πρωθυπουργός. Τουλάχιστον ο Ιταλός συνάδελφός του εξαγγέλλει με ευδιάκριτο τρόπο: όχι μόνον οι φόροι θα πληρώνονται, αλλά επίσης προστίθενται νέοι επί της συνολικής περιουσίας, των απολαβών και ακινήτων, όταν ξεπερνιέται ένα εισοδηματικό όριο.

Στη χώρα μας, τα ανώτερα εισοδήματα δεν φοροδιαφεύγουν απλώς, αλλά διά νόμου απαλλάσσονται από τη φορολογία ή υποφορολογούνται. Εάν εφορολογούντο δίκαια, όπως τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, δεν θα είχαμε δημοσιονομικά ελλείμματα ούτε κρατική υπερχρέωση ούτε πρόσχημα για τη σημερινή λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ο δρόμος..............

Διαβάστε περισσότερα...

Ποιο είναι σήμερα το ουσιώδες;

ΤΗΣ ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Σε συνέδριο για τα «πράσινα προϊόντα» που διοργανώθηκε προ ημερών στις Βρυξέλλες, παρουσιάστηκε έρευνα με το εξής συμπέρασμα: μολονότι ο μέσος καταναλωτής επιθυμεί να αγοράζει προϊόντα με τις λιγότερες δυνατές επιπτώσεις στο περιβάλλον κατά τη φάση της παραγωγής, της χρήσης, της απόρριψης των συσκευασιών ή υπολειμμάτων τους, λίγοι είναι αυτοί που το πράττουν.

Γενικά, οι περισσότεροι καταναλωτές τείνουν να σκέφτονται ότι κάποιος άλλος θα κάνει το σωστό, καλύπτοντας και το μερίδιο που τους αναλογεί. Οτι για να μειωθούν οι πιέσεις στο περιβάλλον, αρκεί κάποιοι άλλοι -άγνωστο πόσοι και ποιοι- να αγοράζουν π.χ. βιοδιασπώμενα απορρυπαντικά, αλουμινόχαρτο από ανακυκλωμένο αλουμινόχαρτο (ξοδεύεται μόνο το 5% της ενέργειας για την παραγωγή του σε σύγκριση με το συμβατικό) κ.ο.κ. Οτι άλλους αφορά η σχεδιαζόμενη «κοινωνία μίσθωσης», η προοπτική για τη δημιουργία της οποίας ενθουσίασε όσους συμμετείχαν στο προαναφερθέν συνέδριο, και έχει ως εξής: οι καταναλωτές δεν θα αγοράζουν προϊόντα, για παράδειγμα κινητά τηλέφωνα, αλλά θα πληρώνουν για να τα χρησιμοποιούν. Μετά τη χρήση, θα τα επιστρέφουν κι αυτά θα δίνονται για επαναχρησιμοποίηση ή θα οδεύουν στην ανακύκλωση.

Αλλωστε λίγο απασχολεί σήμερα τους Ελληνες η «πράσινη» αγορά. Η επιλογή προϊόντων γίνεται με κύριο κριτήριο την τιμή, κι αυτό δεν είναι πάντα φιλοπεριβαλλοντικό. Ομως από τη μείωση και μόνο της κατανάλωσης (προϊόντων, ενέργειας, κ.λπ.) προκύπτει ομολογουμένως, ασυνείδητα και αθέλητα, κάτι πολύ......... θετικό για το περιβάλλον - η μείωση των πιέσεων σε πόρους, ύλες, φύση. Για παράδειγμα με τη μόνωση των πορτο-παραθύρων, για όσους το επιχειρούν, μειώνεται ο λογαριασμός θέρμανσης κατά 11% - και παράλληλα κατά 20% οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Η εμβάθυνση της κρίσης έπληξε την αξιοπιστία της αυτορρύθμισης του συστήματος βάζοντας φρένο καταρχήν στην εύκολη πίστωση και στη μανία για υπερκατανάλωση. Το μέτρο που έβαλε ο φόβος της στέρησης ιεράρχησε τα «αναγκαία», «φώτισε» την ύπαρξη της «μη οικονομίας» -που υπάρχει στη βάση κάθε κοινωνίας, κάθε οικονομίας- και η οποία αποτελείται από πλούτη τα οποία δεν είναι ανταλλάξιμα, από δώρα χωρίς ανταπόδοση, από κοινά αγαθά...

Μας αποκάλυψε ότι τα προσωπικά αντικείμενα, τα καθημερινά εργαλεία, Ι.Χ., gps, κινητά, υπολογιστές, τα διαποτισμένα τόσο έντονα με υποκειμενικές, συναισθηματικές, αισθητικές αξίες αδυνατούν σήμερα να στηρίξουν τη μέχρι χθες εδραιωμένη πάνω στη γυαλιστερή φούσκα του υλισμού ζωή μας. Τα μεγάλα ερωτήματα, το ζήτημα της αρχής, του τέλους, το νόημα και η αξία της ύπαρξης, επανέρχονται μαζί με το φάντασμα της ανέχειας. Μόνο που αυτή η τάση για επιστροφή στο ουσιώδες συνοδεύεται από σύγχυση και έλλειψη κεντρικού σχεδίου.

Ποιο είναι αυτό το ουσιώδες;

Το «σώζων εαυτόν σωθήτω» ή η αειφορία, που στον τελικό λογαριασμό ταυτίζεται με την ευζωία; Για τον Ελληνα, ιθύνοντα και πολίτη, δεν μοιάζει να είναι ακόμη σαφές...
kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τα παιδιά πλήττονται περισσότερο από την κλιματική αλλαγή

Σύμφωνα με νέα έκθεση της UNICEF για το πόσο ευάλωτα είναι τα παιδιά στην κλιματική αλλαγή και τις επιπτώσεις των καταστροφών στην περιοχή της Ανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού, τα παιδιά θα είναι μεταξύ εκείνων που πλήττονται περισσότερο.

Εκατομμύρια παιδιά σε όλη την Ανατολική Ασία και τον Ειρηνικό ήδη υποφέρουν από έλλειψη πρόσβασης σε καθαρό νερό και κατάλληλες εγκαταστάσεις υγιεινής και είναι ευάλωτα σε διατροφικές κρίσεις και τον κίνδυνο ασθενειών. Η κλιματική αλλαγή αναμένεται να επιδεινώσει αυτή την κατάσταση.

Η θεμελιώδεις αιτίες της παιδικής θνησιμότητας σε παγκόσμιο επίπεδο εξαρτώνται ιδιαίτερα από την κλιματική αλλαγή.

Οι υψηλότερες θερμοκρασίες συνδέονται με αυξημένα ποσοστά υποσιτισμού, χολέρας, διαρροϊκές ασθένειες και μεταδιδόμενες ασθένειες όπως ο δάγκειος πυρετός και η ελονοσία, ενώ το ανεπαρκώς αναπτυγμένο ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών τα θέτει σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο να προσβληθούν από τις ασθένειες αυτές και να.......υποκύψουν σε επιπλοκές τους.

Μεταξύ των βασικών επισημάνσεων της έκθεσης:

-Το 70% των ανθρώπινων ζωών που χάνονται από καταστροφές παγκοσμίως συγκεντρώνεται στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού.

-Την περίοδο 1975-2008, η Ασία και μόνο εμφανίζει το 88% των ανθρώπων που πλήττονται από καταστροφές σε όλο τον κόσμο, το 61% των θανάτων και το 47% των οικονομικών ζημιών.

-Οι επιπτώσεις της αλλαγής του κλίματος προβλέπεται να αυξήσουν τον αριθμό των παιδιών που πλήττονται από καταστροφές, από περίπου 66,5 εκατομμύρια ανά έτος στα τέλη του 1990 σε μέχρι και 175 εκατομμύρια ανά έτος (παγκοσμίως) κατά την επόμενη δεκαετία.

-Ένα μέτρο άνοδος στη στάθμη της θάλασσας θα πλημμύριζε το 40% του Δέλτα του Κίτρινου Ποταμού στην Κίνα, το 45% του Δέλτα του Μεκόνγκ στο Βιετνάμ, το 23% της πόλης Ho Chi Minh και το 31% όλων των εδαφών στην Ασία και τον Ειρηνικό που χρησιμοποιούνται για γεωργία και υδατοκαλλιέργειες, επηρεάζοντας τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

-Η αλλαγή του κλίματος θα μπορούσε να αυξήσει τον αριθμό των υποσιτισμένων παιδιών στην Ανατολική Ασία και τον Ειρηνικό κατά περίπου 38%.

-Μοντέλα αλλαγής του κλίματος δείχνουν ένα πιθανό διπλασιασμό των τιμών των τροφίμων για όλες τις βασικές καλλιέργειες μέχρι το 2050.

-Η γεωργία, ευάλωτη στις μεταβολές της θερμοκρασίας, τις βροχοπτώσεις και την αλμυρότητα του νερού, περιλαμβάνει πάνω από το 50% των μέσων βιοπορισμού στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, καθώς και ένα σημαντικό μέρος του ΑΕΠ για την πλειοψηφία των χωρών.

-Μόλις 1 βαθμός άνοδος της θερμοκρασίας αναμένεται να μειώσει τις σοδιές ρυζιού στην Ταϊλάνδη κατά 6% -40% κατά τα επόμενα 50 χρόνια.

-Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας προβλέπει ότι, μέχρι το 2030, το 5% των κρουσμάτων ελονοσίας παγκοσμίως θα οφείλεται στην κλιματική αλλαγή.

-Η κατά κεφαλή διαθεσιμότητα του γλυκού νερού στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού είναι η 2η χαμηλότερη στον κόσμο – 406 εκατομμύρια κάτοικοι της υπαίθρου και 60 εκατομμύρια κάτοικοι πόλεων ζουν χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό.

-Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, εκτιμά ότι μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, 250 εκατομμύρια έως και 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι παγκοσμίως θα αναγκαστούν να μετακινηθούν λόγω των κλιματικών αλλαγών. Πολλοί από αυτούς θα είναι παιδιά.

econews

Διαβάστε περισσότερα...

Παραδίδοντας την εξουσία στις αγορές

Του Ρούσου Βραννά

Ευσεβείς...

... είναι οι πόθοι των αποστόλων της λιτότητας. Τους εξωθούν ολοένα και πιο πιεστικά να κινούνται στα όρια της δημοκρατίας: στην ανάθεση της διακυβέρνησης των κλονισμένων χωρών του ευρώ σε τεχνοκράτες που υποτίθεται πως είναι υπεράνω της πολιτικής. «Αποδοτικές υπολογιστικές μηχανές που αναλαμβάνουν να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα με την πολεμική ιαχή "η αντίσταση είναι μάταιη", βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη», γράφουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». «Μπροστά σε βαθιά κρίση, άλλοτε περήφανα ευρωπαϊκά έθνη παραδίδουν την εξουσία στις αγορές».

Οι υποτιθέμενοι...

... τεχνοκράτες βάζουν αδίστακτα στο ράφι τα πιο κλασικά οικονομικά εγχειρίδια και τα πιο αυτονόητα μαθήματα της Ιστορίας προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες πολιτικές. «Ξέρω καλά τους τεχνοκράτες και μπορώ να πω πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τέτοιοι», λέει ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης». «Είναι κομπογιαννίτες που κατεβάζουν πράγματα από το μυαλό τους για να εξυπηρετούν τις προκαταλήψεις τους». Η ορθότητα της πολιτικής τους ούτε εξετάζεται ούτε αμφισβητείται. Δεν ελέγχεται ούτε αν είναι δημοκρατική (οι ψηφοφόροι είναι πάντα ενοχλητικοί) ούτε αν είναι αποτελεσματική (τα χάλια που έφερε στον κόσμο η λιτότητα είναι δικό τους έργο). Και υποβάλλουν σε δοκιμασία την κοινή λογική, προβάλλοντας την εικόνα λογικών και εξαιρετικά μορφωμένων ανθρώπων που κάνουν το σωστό, ακόμη και όταν καταστρέφουν τον κόσμο. Τα κόμματα της εξουσίας που........την παραδίδουν σε αυτούς τους τεχνοκράτες δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον να προκηρύξουν εκλογές, ακόμη και όταν είναι βέβαιο πως θα τις κερδίσουν. Προτιμούν μια στρατηγική μετάθεσης του πολιτικού ρίσκου. Το αποτέλεσμα είναι de facto κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», οι οποίες προσφέρουν σε αυτά τα κόμματα προστασία από τις απειλητικές φωτιές που υποδαύλισαν οι πολιτικές τους. Με τη συγκρότηση κυβερνήσεων τεχνοκρατών αφήνουν τη βρώμικη δουλειά της καταστροφής εκατομμυρίων εργαζομένων σε άτομα που δεν είναι υποχρεωμένα να λογοδοτούν σε κανέναν ψηφοφόρο. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα πολιτικό πραξικόπημα κατά των εργαζομένων, σαν και αυτά που έγιναν πρόσφατα στην Ουγγαρία και την Τσεχία, μια δόλια απόπειρα να επιβληθεί σκληρή λιτότητα, σύμφωνα με το σενάριο του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.

Τα τελευταία...

... χρόνια ζούμε με παλιούς φόβους. Αναζητούμε ομοιότητες ανάμεσα στη σημερινή κρίση και την κρίση της δεκαετίας του 1930. Και βρίσκουμε πολλές. Αναζητούμε αντιστοιχήσεις ανάμεσα στις ολέθριες πολιτικές λιτότητας της Μέρκελ και του θλιβερού καγκελάριου Μπρούνινγκ που άθελά του έφερε στην εξουσία τον Χίτλερ. Και βρίσκουμε αρκετές. Αναζητούμε έμφοβοι παντού έστω και την υποψία ενός μικρού, τιποτένιου, επίδοξου χιτλερίσκου. Ομως, ευτυχώς, διαπιστώνουμε με ανακούφιση πως δεν βρίσκουμε πουθενά κανέναν.

Η δημοκρατία...

... της Βαϊμάρης δεν ζει στο παρόν. Αυτή στοιχειώνει μονάχα την Ιστορία. Στις δημοκρατίες μας οι εκτροπές γίνονται σήμερα ανεπαίσθητα και «δημοκρατικά». Ανακατεύονται μαζί όλα τα βασικά χρώματα του εξουσιαστικού φάσματος. Ομως το χρώμα που προκύπτει δεν διαφέρει από εκείνο που βλέπει ένας ζωγράφος όταν ανακατεύει όλα αυτά τα χρώματα μαζί στην παλέτα του: το Μαύρο.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Απειλές και μπλόφες

Του Μιχάλη Μητσού

Το επιχείρημα του Νικολά Σαρκοζί, όπως το εξέθεσε αυτήν την εβδομάδα σε φοιτητές του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, ακούγεται καταρχήν προφανές. Σήμερα είμαστε 27. Εφόσον ανοιχτούμε προς τα Βαλκάνια, θα γίνουμε 32, 33 ή 34. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί όμως μια αποτελεσματική ενοποίηση της Ευρώπης με τόσο πολλές χώρες. Αρα πρέπει να επεξεργαστούμε την ιδέα μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων. Η μία ταχύτητα θα οδηγεί σε μεγαλύτερη ενοποίηση και η δεύτερη σε μια συνομοσπονδία.

Η ιδέα αυτή δεν είναι καινούργια. Ηδη από το 1994, ο Καρλ Λάμερς και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχαν μιλήσει για την Kerneuropa, δηλαδή έναν «ευρωπαϊκό πυρήνα». Στην Ευρωπαϊκή Ενωση ανήκουν χώρες, όπως η Βρετανία, η Σουηδία και η Δανία, που όχι μόνο δεν συμμετέχουν στην ευρωζώνη, αλλά δεν θέλουν να ακολουθούν και την αμυντική ή κοινωνική πολιτική των υπολοίπων. Οι ευρωπαϊκές συνθήκες περιλαμβάνουν επίσης διατάξεις που προβλέπουν τη λεγόμενη «ενισχυμένη συνεργασία», τη δυνατότητα δηλαδή ορισμένων χωρών να προχωρούν πιο γρήγορα από τις άλλες - υπό τον όρο να ενισχύουν με τον τρόπο αυτόν το ευρωπαϊκό σχέδιο, όχι να το υπονομεύουν. Μ' άλλα λόγια, οι διαφορετικές ταχύτητες υπάρχουν ήδη. Και δεν είναι δύο, αλλά περισσότερες. Προς τι λοιπόν η ανακίνηση του.......θέματος από τον γάλλο Πρόεδρο;
Η απάντηση είναι ότι ενδεχομένως δεν οδεύουμε προς μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, αλλά προς δύο Ευρώπες. Οπως έγραφε χθες ο Χοσέ Ιγκνάθιο Τορεμπλάνκα στην «Ελ Παΐς», οι έξι χώρες που έχουν πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία και Λουξεμβούργο) μπορεί να υποκύψουν στον πειρασμό να συγκροτήσουν μια Ενωση της λιτότητας. Δικαίωμά τους, θα έλεγε κάποιος, αν και θα πρέπει μάλλον να ερωτηθούν οι λαοί τους. Μια τέτοια εξέλιξη, όμως, θα σήμαινε αποκλεισμό των χωρών «δεύτερης κατηγορίας» από οποιαδήποτε βοήθεια. Και ποιες είναι αυτές οι χώρες; Η Βρετανία, με τη συνεχή πολιτική της κωλυσιεργία. Οι υπερχρεωμένες χώρες της Νότιας Ευρώπης, που θα χρειαστούν μια δεκαετία για να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που θεωρούνται υπεύθυνες για την αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού πολιτικού σχεδίου.
Οι συνέπειες από τη διάσπαση της Ευρώπης, σημειώνει ο ισπανός αρθρογράφος, θα ήταν καταστροφικές. Σε οικονομικό επίπεδο, οι αγορές θα τιμωρούσαν ακόμη περισσότερο τις περιφερειακές χώρες, βυθίζοντάς τις στην ύφεση. Σε πολιτικό επίπεδο, θα επανέρχονταν στο προσκήνιο όλες οι λανθάνουσες εντάσεις μεταξύ Βορρά, Νότου, Ανατολής και Δύσης, θα φούντωνε ο αντιευρωπαϊκός λαϊκισμός και θα ενισχύονταν τα αισθήματα κατά του γαλλογερμανικού διδύμου. Το πιθανότερο είναι λοιπόν ότι η σχετική φιλολογία δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια μπλόφα, έναν μπαμπούλα που χρησιμοποιεί το Διευθυντήριο για να τρομάξει τους Τεμπέληδες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν συνιστά μια πραγματική απειλή.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η παράσταση τελείωσε

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Τω όντι ήταν εξόχως αναμορφωτικό το να θεώνται οι θαλασσοδαρμένοι πώς διαφωνούν οι καπεταναίοι. Ισως τόσο εποικοδομητικό όσο το να παρατηρούν οι αλυσοδεμένοι πώς αυτοδεσμεύονται οι ελεύθεροι. Ή τόσο διδακτικό όσο το να κοιτούν οι πληγωμένοι πώς κωλυσιεργούν οι αλώβητοι. Ωστόσο κανείς δεν θα άντεχε μια συνέχεια των «παραστάσεων».

Διότι οι προηγούμενες μέρες πολιτικής εξαθλίωσης μόνο με «παράσταση», ίσως την πλέον αποκαλυπτική μέχρι τούδε, θα μπορούσε να παραλληλιστεί, που επιβεβαιώνει την πλήρη αποκοπή των δύο μεγάλων κομμάτων από την κοινωνία. Τη βαθιά αδυναμία τους να βγουν από τα κομματικά στεγανά. Τη μέχρις εσχάτων πολιτική μυωπία τους.

Σχεδόν σύρθηκαν στη λύση, στο παρά πέντε. Αφήνοντας πίσω τους έναν αγώνα δρόμου όχι για να διακονήσουν κάποια υψηλή υπόθεση, αλλά για να παραμείνουν όσο γίνεται περισσότερο σε θέση κυριαρχίας, να εξέλθουν από την πολιτική κρίση με το μεγαλύτερο δυνατό κομματικό όφελος. Συγκεντρωτικά, προσωποπαγή, προσωπολατρικά κόμματα (η εξουσία τιμάριο μιας ομάδας ή μιας οικογένειας), με γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, παρασιτικούς υπαλλήλους, παρατρεχάμενους, που μεταχειρίζονται το κράτος ως προσωπικό φέουδο και χρησιμοποιούν την περιουσία του Δημοσίου για την.......προσκόλλησή τους στην εξουσία.

Η νέα πολιτική τάξη, σε μια ιδιαιτέρως οδυνηρή και δύσκολη για τον ελληνικό λαό περίοδο, σηματοδοτεί την είσοδο σε μια νέα φάση για τα πολιτικά μας πράγματα. Τι πιθανότητες υπάρχουν, στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, το σύστημα να εξαναγκαστεί σε αυτοκάθαρση, τα κόμματα να μετασχηματιστούν σε κοινωνικές οργανώσεις που θα κάνουν τις επιλογές των πολιτών πράξη και θα αγωνίζονται για κοινά συμφέροντα; Μικρότατες. Εχουμε φτάσει σε ένα σημείο από το οποίο είναι δύσκολο να γυρίσουμε πίσω. Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Κι όταν πλέον η υπόθεση «αυτοδυναμία» θα έχει χαθεί, δεν θα έχει σημασία ποια κόμματα θα συμμαχήσουν και θα κυβερνήσουν, αφού θα έχει διαμορφωθεί ένα μάλλον ισοπεδωμένο ιδεολογικά σύστημα (κόμματα χωρίς δεξιό ή αριστερό περιεχόμενο, αφού οι μεν, οι δεξιοί, χάνουν τη συντηρητική τους πεποίθηση στην παράδοση, οι δε αριστεροί την αταλάντευτη στόχευσή τους στο μέλλον), στηριγμένο σε πρόσκαιρες ισορροπίες... Ο κόσμος, εντούτοις, είναι ώριμος για αλλαγή. Η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στη δημοκρατία παραμένει ισχυρή (όπως δείχνουν έρευνες σε διαφορετικές περιοχές του πλανήτη). Εκείνο απέναντι στο οποίο δυσπιστούν είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί και οι δημοκρατικές κυβερνήσεις – οι δημοκράτες ηγέτες, που δεν βλέπουν ίσα τους πολίτες. Ανισοι πολίτες λόγω άνισης κατανομής χρήματος, με αποτέλεσμα τις άνισες δυνάμεις επηρεασμού των πολιτικών αποφάσεων. Η παρακμή των πολιτικών κομμάτων, η φθορά της συνείδησης των πολιτών συνδέονται με τον ρόλο του χρήματος στην πολιτική ζωή.

Είναι σαρωτική η δύναμη της παρακμής. Ομως δεν είναι αήττητη. Τουλάχιστον δεν είναι περισσότερο ισχυρή από εκείνη της προόδου. Η απόγνωση είναι ένα ρεύμα στο οποίο πρέπει κανείς να εναντιώνεται. Το καλό παραμένει πάντα μια σοβαρή πιθανότητα.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ο όμιλος της Φρανκφούρτης

Του Ρούσου Βραννά

Η κρίση...

... του ευρώ έχει αρχίσει να καταρρίπτει πολλά ευρωπαϊκά ταμπού. Δύο από αυτά έσπασε τις προάλλες ο ιρλανδός υπουργός Οικονομικών Μάικλ Νούναν. Με ελάχιστα διπλωματική γλώσσα, τόλμησε να μιλήσει γι' αυτό που άλλοι ομόλογοί του προτιμούν να σωπαίνουν: το εθνικό συμφέρον της χώρας του. Και κατήγγειλε πως το Παρίσι και το Βερολίνο κυριαρχούν στην Ευρώπη εις βάρος των μικρότερων χωρών της. Πρότεινε μάλιστα μια άτυπη συμμαχία αυτών των χωρών προκειμένου να αποτινάξουν αυτήν την κυριαρχία.

Οι επικυρίαρχες...

... χώρες του ευρώ μάς έδειξαν τον τελευταίο καιρό πως έχουν αναθεωρήσει μονομερώς ορισμένες ευρωπαϊκές πραγματικότητες τις οποίες θεωρούσαμε δεδομένες, παρατηρεί ο Μάρτιν Γουόκερ του πρακτορείου «Ηνωμένος Τύπος». Πρώτον, και ύστερα από τις απειλές αποπομπής που εκτόξευσαν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί στις Κάννες κατά των «απείθαρχων χωρών», ότι το ευρωπαϊκό νόμισμα δεν αποτελεί πια μια μόνιμη δέσμευση, όπως ήθελαν οι ιδρυτές του όταν απέφευγαν να προβλέψουν έναν νομικό μηχανισμό αποχώρησης από αυτό. Δεύτερον, ότι η αποχώρηση μιας χώρας από το ευρώ καθιστά σχεδόν αδύνατη νομικά την παραμονή της στην.......Ευρωπαϊκή Ενωση αφού τα προστατευτικά μέτρα που θα χρειαστεί να πάρει για την οικονομία της θα είναι ασύμβατα με τους κανόνες της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς. Και, τρίτον, ότι η ευρωζώνη έχει γίνει σήμερα μια λέσχη με πολύ πιο αυστηρούς κανόνες, τόσο σκληρούς ώστε όποια χώρα δεν πειθαρχεί στη λιτότητα δεν μπορεί να περιμένει κανένα έλεος, όσο και αν είναι αυτό άδικο για τον λαό της.

Το πόσο...

... κλειστή είναι αυτή η λέσχη φάνηκε στις Κάννες. Στη σύνοδο που έγινε εκεί αποδείχτηκε πως η Ευρώπη κυβερνάται από έναν κλειστό πυρήνα κρατών και αξιωματούχων που αυτοαποκαλούνται Ομιλος της Φρανκφούρτης. Σύμφωνα με την ιρλανδική «Ιντιπέντεντ», αυτός ο κλειστός πυρήνας απαρτίζεται από την καγκελάριο Μέρκελ, τον πρόεδρο Σαρκοζί, τους προέδρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τους επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τον πρόεδρο των υπουργών Οικονομικών των κρατών - μελών της ευρωζώνης και τον επίτροπο Οικονομικών και Χρηματοπιστωτικών Υποθέσεων της Ευρώπης. Ο Ομιλος της Φρανκφούρτης δεν έχει ούτε συγκεκριμένη νομική δομή ούτε γραμματεία αλλά αποτελεί έναν πυρήνα μέσα στον πυρήνα της Ευρώπης. Στις Κάννες, ο όμιλος επιβεβαίωσε τον ηγεμονικό ρόλο του, με τις εκβιαστικές τακτικές της Μέρκελ και του Σαρκοζί στο ελληνικό ζήτημα. Ο όμιλος πήρε το όνομά του από την παλιά όπερα της Φρανκφούρτης όπου έγινε το αποχαιρετιστήριο πάρτι του Ζαν-Κλοντ Τρισέ. Την ώρα που οι προσκεκλημένοι του απολάμβαναν Μότσαρτ, τα μέλη της ευρωπαϊκής ελίτ βυσσοδομούσαν σε διπλανή αίθουσα ετοιμάζοντας το επόμενο χτύπημά τους.

Στις Κάννες...

... ο βρετανός δημοσιογράφος Πολ Μέισον εξόργισε τον Σαρκοζί, όταν τον ρώτησε: «Εσείς και η κυρία Μέρκελ επιδίδεστε σε μια επιχείρηση αλλαγής κυβερνήσεων στην Ευρώπη. Είναι αυτό σωστό; Και από τη στιγμή που θα αρχίσει, πού θα σταματήσει;». Δεν πήρε όμως καμιά απάντηση.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Διαβάστε περισσότερα...

Παγκόσμια Ημέρα της Επιστήμης για την Ειρήνη και την Ανάπτυξη

Από το 1999, η 10η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί από την UNESCO ως «Παγκόσμια Ημέρα της Επιστήμης για την Ειρήνη και την Ανάπτυξη», ώστε να δίδεται η ευκαιρία για την απότιση της δέουσας τιμής στη σημαντική συνεισφορά της επιστήμης στη βιώσιμη ανάπτυξη και στην ενίσχυση της ειρήνης.

Η είδηση της πτώσης της Τροίας χρειάστηκε εβδομάδες να μαθευτεί σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το 1572, η είδηση της σφαγής της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου χρειάστηκε 3 ημέρες να διαδοθεί από το Παρίσι στη Μαδρίτη. Σήμερα, η διάδοση της είδησης πραγματοποιείται σε ελάχιστα δευτερόλεπτα…

Από την αγροτική παραγωγή έως την ιατρική, από τη βιώσιμη ενέργεια έως τη διαχείριση των φυσικών πόρων οι επιστημονικές και τεχνολογικές πρόοδοι αποτελούν παράγοντα μείζονος σημασίας στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη μέσα από ένα ευρύ φάσμα εφαρμογών.

Η σημασία της επιστήμης δεν εμπεριέχεται αποκλειστικά στην αξία της έρευνας και της γνώσης, αλλά επεκτείνεται στις ανάγκες της κοινωνίας και στην αποτελεσματικότητά της στην επίτευξη των μακροοικονομικών στόχων και στην αύξηση της ευημερίας, γεγονός που ... αποτελεί πρόκληση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ενώ οι βασικοί στόχοι της επιστήμης έχουν ελάχιστα αλλάξει, οι ανάγκες της κοινωνίας έχουν αλλάξει σημαντικά. Η επιστήμη οφείλει να εστιάζεται στις προκλήσεις που σήμερα έχουν πλέον παγκόσμιο χαρακτήρα.

Ο συνδυασμός της επιστημονικής γνώσης και της τεχνολογικής προόδου έχει αποφέρει αναρίθμητα και σπουδαία οφέλη σε πολλές εκφάνσεις της σημερινής ανθρώπινης ζωής. Όμως, τα οφέλη αυτά κατανέμονται άνισα στις διάφορες ανά τον πλανήτη κοινωνίες αλλά ακόμα και στην ίδια κοινωνία. Την ίδια στιγμή που οι κοινωνίες των ΗΠΑ, Καναδά, ΕΕ και Ιαπωνίας βρίθουν από θαυμαστά τεχνολογικά επιτεύγματα, οι κοινωνίες της υποσαχάριας Αφρικής φείδονται τροφής, πόσιμου νερού και στοιχειωδών παιδιατρικών εμβολίων.

Παράλληλα, έχει ανακύψει η ηθική ευθύνη αυτών που διαχειρίζονται τον παραπάνω συνδυασμό. Για παράδειγμα, οι προηγμένες θεραπευτικές μέθοδοι της ιατρικής επιστήμης που στηρίζονται στη διάσπαση του πυρήνα του ατόμου και στην αλματώδη πρόοδο των χημείας, βιολογίας και βιοχημείας αποτελούν τη ευεργετική όψη του νομίσματος. Τα πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα συνιστούν την εφιαλτική όψη του ίδιου νομίσματος. Επιπλέον, η ραγδαία επιβάρυνση του περιβάλλοντος έγκειται στην ηθική διαχείριση της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Τα σημερινά μεγάλα προβλήματα είναι εφικτό να επιλυθούν με κοινή προσπάθεια. Η συνεργασία και η αλληλεγγύη σε παγκόσμιο επίπεδο πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο της προόδου της επιστήμης και της τεχνολογίας για την ενδελεχή πρόοδο της παγκόσμιας κοινωνίας, την αμοιβαία κατανόηση των λαών, τη βιώσιμη και αειφόρο ανάπτυξη.

ΠΗΓΗ : www.kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Να πού βγαίνει ο ήλιος...

Paul Krugman

Η επιστήμη των υπολογιστών και τα πράγματα που μπορείς να κάνεις με τα κομπιούτερ, κυριάρχησαν επί δεκαετίες στην ιστορία της τεχνολογίας, στην κοινή γνώμη, και σε έναν μεγάλο βαθμό στην πραγματικότητα. Ο νόμος του Μουρ - σύμφωνα με τον οποίον, η τιμή της επεξεργαστικής ισχύος των υπολογιστών μειώνεται κατά 50% κάθε 18 μήνες - παρήγαγε ένα όλο και πιο ευρύ φάσμα εφαρμογών, από τα φαξ μέχρι το Facebook.

Η κυριαρχία μας στον υλικό κόσμο, από την άλλη πλευρά, έχει προχωρήσει με πολύ πιο αργούς ρυθμούς. Οι πηγές της ενέργειας είναι σχεδόν ίδιες με αυτές που είχαμε πριν από μια γενιά.

Αλλά αυτό ίσως πρόκειται να αλλάξει σύντομα. Είμαστε, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είμαστε, στα πρόθυρα μιας ενεργειακής μεταμόρφωσης, η οποία προκαλείται από το ταχέως μειούμενο κόστος της ηλιακής ενέργειας. Ναι, της ηλιακής ενέργειας.

Αν αυτό σας εκπλήσσει, αν θεωρείτε ακόμη την ηλιακή ενέργεια σαν κάποιο είδος χίπικης φαντασίωσης, φταίει το απολιθωμένο πολιτικό μας σύστημα, μέσα στο οποίο οι παραγωγοί ενέργειας από ορυκτά καύσιμα έχουν και ισχυρούς πολιτικούς συμμάχους και μια ισχυρή μηχανή προπαγάνδας, η οποία δυσφημεί τις.......εναλλακτικές λύσεις.

Τα πιο απλά οικονομικά μας λένε ότι μια βιομηχανία που επιβάλλει μεγάλα κόστη σε τρίτους θα πρέπει να «εσωτερικεύει» αυτά τα κόστη - δηλαδή, να πληρώνει για τις ζημιές που προκαλεί, θεωρώντας αυτή τη ζημία σαν μέρος του κόστους παραγωγής.

Και όμως, αυτό που ζητάει η βιομηχανία των ορυκτών καυσίμων και οι υποστηρικτές της είναι, φυσικά, ακριβώς το αντίθετο: να μην είναι υπόλογη, ούτε να πληρώνει για τις ζημίες που προκαλεί. Γιατί; Επειδή έχουμε ανάγκη από αυτή την ενέργεια! Για παράδειγμα, η υποστηριζόμενη από την βιομηχανία οργάνωση Εnergyfromshale διακηρύσσει ότι «υπάρχουν μόνο δύο πλευρές στη συζήτηση: εκείνοι που θέλουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριό μας να αναπτύσσονται με ασφαλή και υπεύθυνο τρόπο, και εκείνοι που δεν θέλουν το πετρέλαιο και το φυσικό μας αέριο να αναπτύσσονται καθόλου».

Και τώρα, να μια ιστορία τεχνολογικής επιτυχίας την οποία δεν έχετε ακούσει: η τιμή των συλλεκτών ηλεκτρικής ενέργειας πέφτει τόσο γρήγορα, ώστε κάποιες εταιρείες που τους κατασκευάζουν, όπως η χρεοκοπημένη Solyndra, δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον ανταγωνισμό. Στην πραγματικότητα, η πρόοδος στους συλλέκτες ηλιακής ενέργειας είναι πλέον τόσο ραγδαία και συνεχιζόμενη ώστε, όπως έγραψε ένα μπλογκ στο Scientific American, «μιλάμε πλέον για έναν νόμο του Μουρ στην ηλιακή ένεργεια», με τις τιμές να πέφτουν σχεδόν κατά 7% τον χρόνο.

Αυτό έχει ήδη οδηγήσει σε ταχεία ανάπτυξη στις ηλιακές εγκαταστάσεις, αλλά ίσως είμαστε στα πρόθυρα μιας ακόμη μεγαλύτερης αλλαγής. Αν συνεχιστεί σταθερά η πτωτική τάση - αν και μοιάζει να επιταχύνεται - βρισκόμαστε μόλις λίγα χρόνια πριν από το σημείο στο οποίο το ηλεκτρικό ρεύμα από συλλέκτες ηλιακής ενέργειας θα γίνει πιο φθηνό από τον ηλεκτρισμό που παράγεται με την καύση άνθρακα.

Και αν τιμολογούσαμε σωστά την ενέργεια που προέρχεται από τον άνθρακα, λαμβάνοντας υπ' όψιν το τεράστιο κόστος στην υγεία, το περιβάλλον και τα άλλα κόστη που επιβάλλει, το πιθανότερο είναι ότι θα είχαμε ήδη ξεπεράσει αυτό το σημείο.

Μήπως όμως το πολιτικό μας σύστημα πρόκειται να καθυστερήσει την ενεργειακή μεταμόρφωση που βρίσκεται τώρα τόσο κοντά μας;

Ας το αντιμετωπίσουμε: ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής τάξης μας, συμπεριλαμβανομένου στην ουσία ολόκληρου του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, τάσσεται αναφανδόν υπέρ ενός ενεργειακού τομέα που κυριαρχείται από ορυκτά καύσιμα, και είναι ενεργητικά εχθρικό προς τις εναλλακτικές.

Αυτή η πολιτική τάξη θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να εξασφαλίσει επιχορηγήσεις για την εξόρυξη και την χρήση ορυκτών καυσίμων, τόσο με άμεσο τρόπο, με τα χρήματα των φορολογουμένων, όσο και με έμμεσο, επιτρέποντας στην βιομηχανία αυτή να μην καταβάλει τα περιβαλλοντικά κόστη, ενώ θα γελοιοποιεί τεχνολογίες όπως η ηλιακή ενέργεια.

Ετσι, αυτό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι τίποτε από όσα ακούτε από αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι αλήθεια. Η ηλιακή ενέργεια είναι πλέον αρκετά φθηνή. Να πού βγαίνει ο ήλιος, αρκεί να θελήσουμε να τον αφήσουμε να μας ζεστάνει.

ΤΟ ΒΗΜΑ - The New York Times

Διαβάστε περισσότερα...

Τομάς Σεγκόβια - Ο αυτοεξόριστος ποιητής

Έφυγε χθες από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, ο Tomás Segovia, ίσως ο τελευταίος σημαντικότερος εν ζωή της περίφημης γενιάς των Ισπανών επιστημόνων, λογίων και καλλιτεχνών που έφθασαν αυτοεξόριστοι στο Μεξικό για να ξεφύγουν από τον φρανκισμό. Μιας γενιάς η οποία έδωσε τρομερή ώθηση στις επιστήμες και τα γράμματα της χώρας, μέσα από το ίδρυμα La Casa de España που ίδρυσε ο προοδευτικός πρόεδρος του Μεξικού Lázaro Cárdenas για να τους αξιοποιήσει, του ιδρύματος που το 1940 μετεξελίχθηκε στο περίφημο Colegio de México, ένα από τα σημαντικότερα ερευνητικά και διδακτικά κέντρα του ισπανόφωνου κόσμου.

Ο Σεγκόβια, γεννημένος το 1927 στην Βαλένθια, ύστερα από μια σύντομη περιπλάνηση στη Γαλλία και το Μαρόκο, εγκαταστάθηκε το 1944 στο Μεξικό με την οικογένειά του: μια ακόμη περίπτωση αυτοεξορίας μιας οικογένειας δημοκρατικών Ισπανών λόγω της επικράτησης του φρανκικού καθεστώτος στη χώρα τους.

Σπούδασε Φιλοσοφία και Ισπανική Φιλολογία στο Μεξικό και έλαβε την κατάρτιση καθηγητή της γαλλικής (πρόγραμμα της Παν/μίου της Σορβόνης για το Μεξικό). Εργάσθηκε ως ...καθηγητής της γαλλικής αρχικά (1945–1954) και στη συνέχεια και εργάσθηκε στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, σε έναν διεθνή οργανισμό στο Μπουένος Άιρες, στη διερμηνεία και τη μετάφραση, τη διόρθωση και την επιμέλεια, τις εκδόσεις (στο Μεξικό αλλά και στο Παρίσι, από το 1965–1966). Ασχολήθηκε ακόμη με τη διδασκαλία της μετάφρασης και της διερμηνεία στη αντίστοιχη ανώτατη σχολή του Μεξικού, στην οποία του ανατέθηκε και η εκπόνηση του προγράμματος σπουδών, καθώς και τη διδασκαλία της γλωσσολογίας, της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου (στο Colegio de México, στο οποίο απέκτησε οργανική θέση το 1970 μέχρι τη συνταξιοδότησή του, το 1984, αλλά και στο Princeton και αλλού). Αξίζει να σημειωθεί ότι έχει εργασθεί ως συντάκτης σε δύο λογοτεχνικές επιθεωρήσεις που διηύθυνε ο Octávio Paz: Plural και Vuelta.

Έχει γράψει πεζά, δοκίμιο και θεατρικά, είναι όμως γνωστός κυρίως ως ποιητής, με τις συλλογές La luz provisional (1950), El sol y su eco (1960), Anagnórisis (1967), Figura y secuencias(1979), Cantata a solas (1985), Casa del nómada (1994), Fiel imagen (1997), Sonetos votivos (2005 και 2008) κ.ά. Φέτος κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του Cartas de un jubilado. Έχει μεταφράσει Ungaretti, Breton, Agamben, Mircea Eliade, Derrida, Lacan μεταξύ άλλων• ένα από τελευταία μεταφραστικά του έργα είναι η έμμετρη απόδοση του Άμλετ.

Έχει λάβει πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων και τα βραβείαJuan Rulfo, Federico García Lorca, Xavier Villaurrutia, Magda Donato, Octavio Paz (2000), Alfonsο X (μεξικανικό βραβείο μετάφρασης).

Τα τελευταία χρόνια ζει ανάμεσα στη Μαδρίτη και την Πόλη του Μεξικού.

Τελικά τι είναι ο Tomás Segovia, Ισπανός ή Μεξικανός; Ας αφήσουμε τον ίδιο να απαντήσει: «Δεν ανήκω ούτε στη μια ούτε στην άλλη χώρα, σε καμιά ομάδα, γενιά, λογοτεχνικό ρεύμα ή κάτι ανάλογο. Αυτό δεν το έχω επιδιώξει, απλά πιστεύω πως αυτή ήταν η βουλή της μοίρας μου, γιατί πάντα με θυμάμαι να πηγαίνω από τόπο σε τόπο, αλλάζοντας χώρες, ακόμη και περιοχές μέσα στις χώρες».

Ο ίδιος, παρ’ όλα αυτά, πιστεύει πως είναι ένας ποιητής στον οποίο θα αναγνώριζε κανείς εξίσου τον εξόριστο και τον μη εξόριστο, τον Ισπανό και τον Κινέζο. Ένας ποιητής το κόσμου… χαρακτηριζόμενος από το οικουμενικό πνεύμα ενός κατασταλαγμένου μοντερνισμού.

Ο ισπανόφωνος αναγνώστης μπορεί να παρακολουθεί στο τακτικά ανανεούμενο blog τού Tomás Segovia την εξέλιξη της λογοτεχνικής του παραγωγής. Και όχι μόνον: στη στήλη disparadero θα συναντήσει τις επίκαιρες και πάντα ενδιαφέρουσες και διαυγείς απόψεις του ανήσυχου διανοούμενου που δεν αποσύρθηκε ποτέ στο χρυσελεφάντινο πύργο του: άλλοτε να κατακεραυνώνει την αντιλαϊκή πολιτική στην Ευρώπη με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης και άλλοτε να συλλέγει υπογραφές υπέρ του ισπανού δικαστή B. Garzón, ο οποίος διώκεται από το δικαστικό σώμα της χώρας του γιατί τόλμησε να ξεκινήσει την αναδίφηση των εγκλημάτων του φρανκισμού.

Διαβάστε περισσότερα...

Ενας ξεχασμένος κόσμος

Tης Mαριας Kατσουνακη

Η εποχή απαιτεί ένα ενισχυμένο είδος ανθρώπου με υγεία, καλή φυσική κατάσταση και αντοχές. Οσο θα βαθαίνει η κρίση, τόσο θα «εξέχουν» οι αναξιοπαθούντες. Αποροι, ηλικιωμένοι, άνθρωποι με κινητικά προβλήματα ή άλλες αναπηρίες, ψυχικά ασθενείς, ένας πληθυσμός που σπανίως απασχολεί τις εκάστοτε κυβερνήσεις, γιατί δεν καταμετράται σε ψήφους. Η σκέψη δεν είναι μελαγχολική. Είναι, πρωτίστως, πρακτική.

Καθώς το κοινωνικό κράτος υποχωρεί ταχύτατα, η ευθύνη αυτών των ατόμων ποιον θα βαρύνει; Αν δεν μπορούν να επιστρέψουν στις οικογένειές τους, θα κινδυνεύουν να βρεθούν χωρίς τα στοιχειώδη προς επιβίωση. Η διαπίστωση δεν είναι αυθαίρετη. Βασίζεται σε στοιχεία που δημοσιεύονται στον Τύπο και αφορούν περικοπές σε ιδρύματα, φορείς, προγράμματα που στήριζαν ευάλωτες ομάδες πολιτών (ΚΕΘΕΑ - Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, δημοτικά προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι», Δίκτυο Φορέων Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης και Ψυχικής Υγείας «Αργώς» κ.ο.κ.). Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Και στη Βρετανία διαμαρτύρονται οι ανάπηροι για την τραγική συρρίκνωση των επιδομάτων τους, στην Ισπανία πλήττονται τα δημόσια νοσοκομεία, παρόμοιες ειδήσεις πληθαίνουν στα ξένα ΜΜΕ.

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη «ανάγνωση»: ...αδειάζουν ιδιωτικοί οίκοι ευγηρίας, γιατί οι ηλικιωμένοι με σύνταξη είναι μάλλον περιζήτητοι... Οι γονείς «γυρνούν» στο σπίτι για να συμβάλουν στα άδεια οικογενειακά ταμεία. Ομως, η τάση αυτή εγγράφεται μάλλον ως κατ' εξαίρεση γεγονός.

Η συγκατοίκηση των γερόντων και ασθενούντων γονέων με τις οικογένειες των παιδιών έχει πολλές παρενέργειες. Οχι μόνο στην ισορροπία των σχέσεων (όπου επιδρά τις περισσότερες φορές διαλυτικά) αλλά και στη φροντίδα των ηλικιωμένων, η οποία, λόγω ηλικίας και παθήσεων, είναι εξειδικευμένη και απαιτητική. Στην εξαιρετική ιρανική ταινία «Ενας χωρισμός» του Ασγκάρ Φαραντί, ο ανοϊκός πατέρας εμφανίζεται ως αιτία διαζυγίου. Εστω και αν, τελικά, οι λόγοι εντοπίζονται στο ζευγάρι, ο γηραιός γονέας γίνεται, άθελά του, πηγή προβλημάτων, εντάσεων και δυστυχίας. Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι ανεπιθύμητος. Πόσω μάλλον, όταν διανύει τα τελευταία χιλιόμετρα της ζωής του...

Μια πρόσφατη επίσκεψη στο Ιδρυμα Περιθάλψεως Χρονίων Πασχόντων στην Κυψέλη, στάθηκε η αφορμή γι' αυτήν τη σύντομη περιπλάνηση σε έναν κόσμο που βρισκόταν ανέκαθεν στο κοινωνικό περιθώριο. Μόνο που από εδώ και πέρα οι κίνδυνοι απομόνωσης αυξάνονται. Μπορεί το Ιδρυμα, με το πολιτισμένο περιβάλλον και την έγνοια του διοικητικού και νοσηλευτικού προσωπικού, να προσπαθεί να καθυστερήσει όσο μπορεί τα συμπτώματα της κρίσης. Ομως, κάθε μέρα που περνάει, η αγωνία των υπεύθυνων του Ιδρύματος αυξάνεται. Η προσφορά συγγενών και επισκεπτών σε κλινοσκεπάσματα και ειδικό ρουχισμό (που να είναι κυρίως χρηστικός) θα ήταν ευπρόσδεκτη. Με φειδώ και αξιοπρέπεια απαντούν στο σχετικό ερώτημα ότι «ναι, δέχονται τη βοήθεια», αλλά θα ήθελαν να μην πάρει διαστάσεις και παρερμηνευτεί.

Τα Ιδρύματα (όχι όλα ούτε πάντα) λειτουργούν ως κοινότητες με τους δικούς τους κώδικες και κανόνες· η μοναξιά και εγκατάλειψη των πασχόντων από τους οικείους τους μετριάζεται από την παρουσία των νοσηλευτών. Αλλά δεν φτάνει. Τώρα, που ο «κόσμος αλλάζει» βίαια και η ανάγκη επιβίωσης απανθρωπίζει, τα συναισθήματα στεγνώνουν. Να θυμόμαστε αυτές τις «ευπαθείς ομάδες» όταν «αγανακτούμε» για τα μέτρα. Δεν μπορούν να ακουστούν, αλλά βρίσκονται ανάμεσά μας. 

ΠΗΓΗ : www.kathimerini,gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ναι ή όχι στον φεντεραλισμό;

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

Ο φεντεραλισμός είναι μια λέξη που ακούγεται όλο και περισσότερο στους «διαδρόμους» της Ευρώπης. Μπροστά στα σημερινά αδιέξοδα και την ουσιαστική ανάληψη της εξουσίας από το περίφημο δίδυμο «Μερκοζί», πολλοί θεωρούν ότι πρέπει να ενισχυθούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, με παράλληλη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας από τις πρωτεύουσες προς τις Βρυξέλλες. Θιασώτης αυτής της άποψης είναι, για παράδειγμα, η Μπάρμπαρα Σπινέλλι, κόρη του αρχιτέκτονα της ευρωπαϊκής ενοποίησης Αλτιέρο Σπινέλλι και τακτική αρθρογράφος της εφημερίδας Ρεπούμπλικα. Κατά την άποψή της, το κυρίαρχο ερώτημα αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη είναι ποιος βρίσκεται στο τιμόνι, ποιος αποφασίζει αν οι θυσίες θα συνδυαστούν ή όχι με την κοινωνική δικαιοσύνη, ποιος ελέγχει εντέλει τους ελεγκτές.

Ο όρος «κηδεμονία» που ακούγεται συχνά τον τελευταίο καιρό είτε για την Ελλάδα είτε για την Ιταλία θα είχε νόημα, σύμφωνα με τη Σπινέλλι, μόνο αν τα εθνικά κράτη ήταν ακόμη ικανά να διοικούν σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας και η χορήγηση περισσότερων εξουσιών στην Ευρώπη, θα μπορούσε να αποτελέσουν διέξοδο από την κρίση και μια καινούργια αρχή.

Τις ισχυρές επιφυλάξεις του εκφράζει, αντίθετα, ο.......Ιμπέρ Βεντρίν, που υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών επί προεδρίας Μιτεράν. Εάν η λέξη φεντεραλισμός σημαίνει εναρμόνιση και συντονισμός της οικονομικής πολιτικής - λέει σε συνέντευξή του στη Λιμπερασιόν - είναι απολύτως σύμφωνος. Η εγκαθίδρυση όμως ενός υπουργού Οικονομικών, και αύριο μιας κυβέρνησης, της ευρωζώνης είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτό θα οδηγούσε στη γέννηση ενός συστήματος με απροσδιόριστο χαρακτήρα. Υπερεθνικό; Τεχνοκρατικό; Ομοσπονδιακό; Η είσοδος σε μια «μεταδημοκρατική» Ευρώπη θα συνοδευόταν χωρίς αμφιβολία από την αναθεώρηση των συνθηκών, μια περιπέτεια επικίνδυνη αφού μεταφράζεται σε περισσότερη λιτότητα, εποπτεία και κυρώσεις.

Η κρίση την οποία διανύουμε, συνεχίζει ο Βεντρίν, είναι κατ' αρχάς κρίση του περιεχομένου της ανάπτυξης, η οποία στηρίχθηκε τα τελευταία χρόνια στην υπερχρέωση, την κερδοσκοπία, την οικονομία του καζίνου. Το παρανοϊκό αυτό σύστημα κατέρρευσε. Τα ευρωπαϊκά κράτη που είχαν αποδυναμωθεί ήδη από την υπερχρέωσή τους, χρεώθηκαν ακόμη περισσότερο για να σώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα! Ωστόσο το ευρώ δεν δέχθηκε ποτέ μια πραγματική απειλή. Ο πανικός είναι χρήσιμος σε όσους βλέπουν την ευρωπαϊκή ιδέα ως ένα μέσο αποδόμησης των εθνικών κρατών. Γι' αυτούς, το εθνικό συμφέρον είναι συνώνυμο με τον εθνικό εγωισμό.

Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, όπως άλλωστε και πολλοί σχολιαστές τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική, θεωρεί πως ένα δημοψήφισμα στην Ελλάδα δεν θα ήταν κακή ιδέα. Οι λαοί είναι κυρίαρχοι, όπως υπενθυμίζει κάθε τόσο το Συνταγματικό Δικαστήριο στη Γερμανία! Για να αποσπάσουν το «ναι», όμως, θα έπρεπε οι Ευρωπαίοι να αποφύγουν κάθε προσβλητική δήλωση για την Ελλάδα. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκαναν με το δημοψήφισμα του 2005 στη Γαλλία…

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μη σκοτώνετε τον αγγελιαφόρο!

Του Ρούσου Βραννά

Μη σκοτώνετε...

... τον αγγελιαφόρο! Ναι, «κανένας δεν αγάπησε ποτέ εκείνον που κομίζει κακά νέα» (Σοφοκλέους «Αντιγόνη»). Και ναι, η ελληνική κρίση είναι προάγγελος πολλών δεινών για την Ευρώπη. Ομως, αντί να λάβει το δυσοίωνο μήνυμα, η αλαζονική ευρωπαϊκή ηγεσία προτιμά να εθελοτυφλεί: «Rex non potest peccare» («Ο βασιλιάς δεν μπορεί να κάνει λάθος»).

Το ευρωπαϊκό...

... διευθυντήριο φαίνεται αποφασισμένο να διευθύνει στο εξής μια Ευρωπαϊκή Ενωση που θα είναι τιμωρητική για όποιον λέει την αλήθεια. Αυτή η αντίδραση της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας αναδεικνύει τον κίνδυνο μιας διολίσθησης σε καταστάσεις σαν και αυτές που ο Εμανουέλ Τοντ είχε αποκαλέσει ευρωφασισμό. Σε καταστάσεις κατά τις οποίες η εξυπηρέτηση του χρέους των ευρωπαϊκών χωρών μετατρέπεται σε μια επιχείρηση καταβολής λύτρων από τους λαούς τους. «Τα έθνη υπάρχουν ανεξάρτητα από τη βούληση των ολιγαρχιών, καθένα με τη διαφορετική του ιστορία και με τους δικούς του ρυθμούς και τρόπους» λέει σήμερα ο γάλλος κοινωνιολόγος Εμανουέλ Τοντ στην εφημερίδα «Λε Προγκρέ». «Απέναντι σε αυτές τις αποκλίσεις, ο μοναδικός τρόπος λειτουργίας του ευρώ είναι η.......επιβολή της βούλησης ενός έθνους στα άλλα. Αυτό το έθνος θα μπορούσε να ήταν η Γερμανία αλλά η Μπούντεσβερ δεν είναι πια η Βέρμαχτ. Δεν έχουμε λοιπόν κανέναν λόγο να φοβόμαστε τη Γερμανία αλλά έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε για το μέλλον του ευρώ».

Ας πάψουν...

... τότε οι ευρωπαϊκές χώρες να γονατίζουν μπροστά στη Γερμανία. Και ας πάψουν να νομίζουν πως θα μπορούσαν κάποτε να γίνουν μικρές Γερμανίες, απλώς μετατοπίζοντας στα λογιστικά βιβλία τους τη στήλη με τα γερμανικά οικονομικά δεδομένα στη στήλη με τα δικά τους. Ας πάψουν αυτές οι χώρες να μιμούνται το αυστηρό γερμανικό πρότυπο, με το πρόσχημα πως δεν θέλουν να φορτώσουν τα χρέη τους στις επόμενες γενιές. Η οικονομία δεν είναι κάτι αφηρημένο αλλά κάτι που πραγματοποιείται σε τόπο και σε χρόνο από έναν λαό, ένα έθνος, ένα σύνολο ανθρώπων που έχει συγκεκριμένα πολιτιστικά, ψυχολογικά και πνευματικά χαρακτηριστικά και που μπορεί να ζει, να ερωτεύεται και να εργάζεται διαφορετικά από τους άλλους. Και τίποτα από αυτά δεν μπορεί να αστυνομευθεί με την «αυστηρή επιτήρηση», την «πειθαρχία» και τους αναγκαστικά «ισοσκελισμένους υπολογισμούς» που η καγκελάριος Μέρκελ απαίτησε από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες στην ομιλία της στο Ράιχσταγκ. «Οι ευρωπαϊκές ελίτ αντιλαμβάνονται την οικονομία σαν ένα ηθικοπλαστικό δράμα, επιβάλλοντας παντού τη λιτότητα» έγραφε πρόσφατα ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. «Και είναι τόσο απασχολημένοι με την τιμωρία των αμαρτωλών, που δεν είναι σε θέση να δουν ότι όλα γύρω τους κινδυνεύουν να καταρρεύσουν».

Αυτό είναι...

... το μήνυμα που κομίζει σήμερα ο αγγελιαφόρος: πως έχουν ήδη αρχίσει να κινητοποιούνται στην Ευρώπη παμπάλαιες και πανίσχυρες δυνάμεις της Ιστορίας. Ιστορικά, η θανάτωση του αγγελιαφόρου δεν κέρδισε ποτέ καμία μάχη. Αντίθετα, προκάλεσε συχνά ανεπιθύμητα μίση, αντίποινα και παρενέργειες από τις οποίες χάθηκαν πολλοί πόλεμοι.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το Χάος που πληγώνει...

Tης Tασούλας Kαραϊσκάκη

Χάος, κραχ. Δεν υπάρχουν ίσως λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν πιο εύστοχα τις ώρες που ζει η χώρα μας, με κυβερνώντες να παλεύουν να διασωθούν και κυβερνωμένους να τελούν σε πλήρη απελπισία, απόγνωση, σύγχυση. Οι έννοιες του «χάους» και του «κραχ» που εμφανίστηκαν προ ημερών στα πρωτοσέλιδα δύο γαλλικών και μίας βελγικής εφημερίδας, με τον βαρύ συμβολισμό των ελληνικών λέξεων με ελληνικούς χαρακτήρες στους κύριους τίτλους τους, όχι μόνο αφορούν αποκλειστικά μια Ελλάδα σε διπλό ρόλο -του αυτόχειρα και του καταστροφέα-, αλλά και εισάγουν το στίγμα του προξενητή χαοτικών καταστάσεων βαθύτερα από ποτέ άλλοτε στο ελληνικό «σώμα».

Μπορεί οι Ελληνες να ευθύνονται για τα δεινά τους, αφού ανέχτηκαν διεφθαρμένους, ανίκανους και τυχοδιώκτες ηγέτες, είναι πολιτικά απαίδευτοι, ευμετάβολοι, ευχειραγώγητοι, καταδημαγωγούνται, αυτοκαταλύονται και καταλήγουν να προσφέρουν έτοιμα στο πιάτο των κατηγόρων τους -όσων δύο χρόνια τώρα καθυβρίζουν, μυκτηρίζουν το μικρό, εξαρτημένο οικονομικά, χρεοκοπημένο κράτος- όλα τα αδιάσειστα επιχειρήματα εναντίον τους. Ωστόσο, πέρα από το ότι κάτω από τα επιφαινόμενα και πέρα από τις αντιφάσεις δεν μπορεί, δεν γίνεται να μην υπάρχει κάτι θετικό, κάτι υγιές, κάτι το προσεχώς οικοδομήσιμο, και σ’ αυτό οφείλουμε να προσβλέπουμε τούτες τις κρίσιμες ώρες, η χρήση των ελληνικών λέξων, των ελληνικών χαρακτήρων για την περιγραφή της κατάστασης κρύβει μια οδυνηρή σημειολογία.

Η ελληνική γλώσσα προβάλλει όχι ως φορέας του πολιτισμού...αλλά της αποδόμησης και της καταστροφής. Αυτό αποτελεί ένα πρωτοφανές χτύπημα στην ελληνική υπόσταση από τους εταίρους μας. Η σύνδεση του ολέθρου με την ελληνική λαλιά είναι ο χειρότερος διασυρμός που μας επιφυλάχθηκε ποτέ.

Δεν έχει σημασία που λίγες ώρες αργότερα η Αγκελα Μέρκελ ξεκαθάρισε ότι εκτιμούν τους Ελληνες, όπως και όλο τον κόσμο, τους Τούρκους (δίπλα της βρισκόταν ο Ταγίπ Ερντογάν), όταν εμφανίζονται λογικοί. Δηλαδή ότι δεν έχουν κάτι προσωπικό μαζί μας. Ο πανικός της αλματωδώς μεταδιδόμενης συμφοράς σφραγίστηκε πάνω στη σάρκα της Ε.Ε. με ελληνικούς χαρακτήρες.

Και δεν είναι μόνο ότι αυτό που δηλώνουν για μας (προξενητές χάους) έχει αποφασιστική σημασία, αφού θα μας ακολουθεί για καιρό σιδηροπαγές, πέρα από κάθε δική μας δυνατότητα να το αποσείσουμε. Είναι και ότι το δηλώνουν στη δική μας γλώσσα, γι’ αυτούς τη μόνη κατάλληλη να περιγράψει την τραγωδία σε όλο της το εύρος.

Αυτό το νέο στίγμα ίσως προσδώσει στον νέο ελληνικό αγώνα για προκοπή έναν συνειδησιακό χαρακτήρα, την υπεράσπιση της ελληνικής γλώσσας, της θαυματουργής ενωτικής ουσίας που επανασυνδέει τον ελληνισμό με τις καταβολές του, που του εξασφαλίζει τη συνέχεια. Η γλώσσα είναι αυτό που δεν γίνεται να πάρουν από ένα λαό, το όπλο με το οποίο διασφαλίζει την εθνική του επιβίωση. Από την άλλη, όπως έλεγε ο καθηγητής της νεοελληνικής γλώσσας στο ΑΠΘ, Χ. Λ. Τσολάκης, «οι γλώσσες βρίσκονται στα μπόγια των λαών, ψηλώνουν με το ψήλωμα και συρρικνώνονται με τη συρρίκνωση των σκέψεων και των πολιτισμών των ανθρώπων...». Σε αυτό το πεδίο θα έπρεπε ίσως να δοθεί η πιο σκληρή μάχη.

ΠΗΓΗ : www.kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...