Γραμμένα φιλιά

… Κι αν πάθω αλτσχάιμερ και σε ξεχάσω;

Αν η γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σ' αναγνωρίζω;

Αν, παραπληγικός, δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου;

Αν χάσω για πάντα τον ύπνο μου

και δεν μπορώ να σε ξαναβρίσκω στα εφήμερα ενύπνια;

Αν χάσω την ακοή και δεν μπορώ να σε συναντώ στις κοινόχρηστές μας μουσικές;

Αν τυφλωθώ και δεν σε βλέπω απέναντί μου;

Αν ακρωτηριαστώ και δεν μπορώ να σε χαϊδεύω;

Αν χάσω τα πόδια μου και δεν μπορώ να βαδίζω χιλιόμετρα μες στο δωμάτιό σου;

Και πιο πολύ αν τίποτα απ όλα αυτά δεν συμβεί,

αν συνηθίσω την απουσία σου, αν λησμονήσω,

αν ζω και ψευτοζώ χωρίς εσένα, αν κάποια μέρα σ' αρνηθώ;

…….

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότερο σου μοιάζουν οι φωτογραφίες.

Τι να διαφυλάξουν τα ερείπια του χαρτιού

και τι να ανασυνθέσουν τα θραύσματα

από τις χιλιάδες κουκκίδες των εικόνων,

που δημιουργούν με παρρησία το περίγραμμά σου μόνο...

Ώρες και ώρες διαλέγομαι μ' ένα παρελθόν χαρτί και δε σε βρίσκω. 

Ζητώ να μου ξανατυπώσουν τ' αρνητικά με νέες μεθόδους, 

ν' αλλάξουν το κάδρο, να ζουμάρουν στην ασήμαντη λεπτομέρεια

- να μεγεθύνουν το ανυποψίαστο - δεν είσαι εσύ...

Δοκίμασα το ματ που μαλακώνει την αιχμηρότητα του αντικατοπτρισμού, 

το γυαλιστερό που παραμυθεί την πλάνη - δεν είσαι εσύ...

Δοκίμασα το δισταγμό του ασπρόμαυρου - δεν είσαι...

Α, ευρυγώνιοι και τηλεφακοί ιαπωνικοί, 

ακριβά μηχανήματα ακριβείας, 

κανένα κλικ σας δεν μπορεί να δώσει αντιπαροχή 

ένα χαμόγελο στην αθανασία.

"Δυο απ' αυτήν, δυο απ' αυτήν, τρεις απ' αυτήν, 

κι απ' αυτές μία και μία" είπα στον φωτογράφο.

Όμως δεν εννοούσα τις φωτογραφίες. Ήθελα μόνο τις στιγμές.

……

Θα μεγαλώνεις άραγε μες στις φωτογραφίες;

Θ’ανανεώνεις τα ρούχα σου σύμφωνα με τις επιταγές;

Θ’αλλάζεις τα χρώματα ανάλογα με τη μόδα;

Θ’αποκτήσεις ρυτίδες;

Περιττά κιλά...;

Θ’ασπρίσουν τα μαλλιά σου;

Κι’αν κάποτε πεθάνεις;

Από το ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Ευσταθιάδη (εκδόσεις Ύψιλον)