Μουσική...

Ο μαέστρος κινάει την μπαγκέτα του,
Κι άτονη και θλιμμένη αναβρύζει η μουσική...


Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, τη μέρα εκείνη
Που έπαιζα κοντά σ' έναν τοίχο του κήπου
Ρίχνοντάς του μια μπάλα που είχε από τη μια πλευρά της
Την τσουλήθρα ενός πράσινου σκύλου, κι από την άλλη
Ένα γαλάζιο άλογο που έτρεχε με έναν κίτρινο jockey...


Συνεχίζεται η μουσική, και να στα παιδικά μου χρόνια
Ξαφνικά ανάμεσα σε μένα και τον μαέστρο, άσπρος τοίχος,
Πάει κι έρχεται η μπάλα, πότε ένας πράσινος σκύλος,
Πότε ένα γαλάζιο άλογο μ' έναν κίτρινο jockey...


Όλο το θέατρο είναι ο κήπος μου, τα παιδικά μου χρόνια
Είναι παντού, κι η μπάλα έρχεται καθώς παίζει η μουσική,
Μια θλιμμένη κι ακαθόριστη μουσική που περπατάει μες στον κήπο μου
Ντυμένη με πράσινο σκύλο που γίνεται κίτρινος jockey...
(Τόσο γρήγορα γυρίζει η μπάλα ανάμεσα σε μένα και τους μουσικούς...)


Τη ρίχνω στα παιδικά μου χρόνια κι αυτή
Διασχίζει όλο το θέατρο που.....βρίσκεται στα πόδια μου
Για να παίξει μ' έναν κίτρινο jockey κι έναν πράσινο σκύλο
Κι ένα γαλάζιο άλογο που παρουσιάζεται πάνω απ' τον τοίχο
Του κήπου μου... Κι η μουσική ρίχνει μπάλες
Στα παιδικά μου χρόνια... Κι ο τοίχος του κήπου είναι φτιαγμένος από κινήσεις
Της μπαγκέτας και συγκεχυμένες περιστροφές από πράσινους σκύλους
Και γαλάζια άλογα και κίτρινους jockey...

Όλο το θέατρο είναι ένας άσπρος τοίχος από μουσική
Απ' όπου ένας πράσινος σκύλος τρέχει πίσω απ' τη νοσταλγία μου
Για τα παιδικά μου χρόνια, γαλάζιο άλογο μ' έναν κίτρινο jockey...

Κι απ' όλες τις πλευρές, απ' τα δεξιά προς τ' αριστερά,
Όπου υπάρχουν δέντρα κι ανάμεσα στα κλαριά κοντά στην κορυφή
Με ορχήστρες που παίζουν μουσική,
Προς εκεί που υπάρχουν αράδες από μπάλες στο μαγαζί όπου την αγόρασα
Κι ο άνθρωπος του μαγαζιού γελά ανάμεσα στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.

Κι η μουσική σταματά σαν τοίχος που γκρεμίζεται,
Η μπάλα κυλά προς τον γκρεμό των ονείρων μου που διακόπηκαν,
Κι απ' το ύψος ενός γαλάζιου άλογου, ο μαέστρος, κίτρινος jockey που γίνεται μαύρος
Χαιρετά, αφήνοντας την μπαγκέτα του πάνω στη μουσική γραμμή ενός τοίχου,
Κι υποκλίνεται, χαμογελώντας, με μιαν άσπρη μπάλα πάνω στο κεφάλι του,
Άσπρη μπάλα που εξαφανίζεται πίσω απ' την πλάτη του...

Fernando Pessoa
*μτφ: Αντρέας Παγουλάτος
-Ωδές και ποιήματα-
ta-parakeimena.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Γκάτσος

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Φέτος γιορτάζονται -αν μπορεί κανείς να το πει έτσι- τα 100 χρόνια από τη γέννηση ενός ανθρώπου του οποίου το όνομα εμπλέκεται, με τον πιο ζωηρό και ινδαλματικό τρόπο, στην άνθηση της ελληνικής ποίησης τον περασμένο αιώνα.

Οι ραγδαίες και σχεδόν εξωπραγματικές μεταβολές που σάρωσαν το πολιτισμικό και κοινωνικό τοπίο σε ολόκληρη τη Δύση, επηρεάζοντας ριζικά το ρόλο, το ύφος και το περιεχόμενο των τεχνών, ενθαρρύνουν τη μελαγχολική αίσθηση ότι ήδη απέχουμε 100 χρόνια όχι απ' τη γέννηση αλλ' απ' τον θάνατό του, κι ότι τέτοια πρόσωπα ανήκουν σ' έναν κόσμο αξιών απροσμέτρητα μακρινό και λησμονημένο, έναν κόσμο που, παρά τις σημερινές αρχαιολογικές φωταψίες, προσεγγίζουμε υποχρεωτικά σαν κάτι το οποίο αποσυντίθεται στη μυστηριώδη σιωπή που περιβάλλει ένα ναυάγιο.

Η ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ φέρνει ωστόσο στην επιφάνεια την αγωνία για μια παράλληλη απώλεια, πιο επώδυνη απ' το θάμπωμα της πρόσληψης των μεγάλων επιτευγμάτων του Γκάτσου, κι αυτή η απώλεια είναι, απλούστατα, η απομάκρυνσή μας, συλλογικά, ως κοινωνίας ή κοινότητας, απ' το πρότυπο του ανθρώπου που ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης αντιπροσώπευε και τιμούσε. Η φιλοσοφική αμηχανία των σημερινών καλλιτεχνών ... η ασυνάρτητη υπερκινητικότητά τους στις δημόσιες σχέσεις, η φθορά τους απ' τα παραληρηματικά συστήματα επικοινωνίας και τις τηλεοπτικές συμπεριφορές, η προθυμία συμβιβασμού με τις απαιτήσεις της αγοράς και η αλαζονεία τους μπροστά στο φακό, καθιστούν εν πολλοίς εξωτική τη σκιαγράφηση του πορτρέτου ενός πολίτη προικισμένου με το παλαιομοδίτικο ήθος του Νίκου Γκάτσου.

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ όρος το ήθος, φαντάζει από μόνο του σαν κάτι προϊστορικό, μια παρωχημένη, δύσχρηστη, περιττή και ίσως παιδαριώδης μορφή ηθικής αντίστασης σε ό,τι αίφνης μας παρουσιάστηκε ως αναπόφευκτη τεχνολογική και οικονομική πρόοδος -όλη αυτή η γενικευμένη παραίσθηση παντοδυναμίας τι άλλο κατέστρεψε άραγε αν όχι τα τελευταία ίχνη ηθικής αξιοπιστίας;

Ο ΓΚΑΤΣΟΣ ήταν αναμφίβολα ένα ορόσημο της λήξης της εποχής που το ήθος αποτελούσε ακόμη ένα μέγεθος ευλογημένο και επιβλητικό, το ήθος σαν μέτρο ευσπλαχνικής συμφιλίωσης με μια ταυτότητα που είχε υποτάξει τις αντιθέσεις της. Επαρχιώτης με τη βαθύτερη έννοια, σύχναζε μόνιμα στο κέντρο του κέντρου των Αθηνών, στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Grande Bretagne, ενσαρκώνοντας το αρχαίο ελληνικό παράδοξο της μεγαλοπρεπούς απλότητας ή, αν θέλετε, μιας γενναιοδωρίας δίχως στάλα επίδειξης ή κομπασμού, αυτή τη μύχια γνώση των αντιφάσεων της ανθρώπινης μοίρας που διατηρούσαν κάποτε οι γέροντες, θεμελιωμένη στην ασκητική επιδεξιότητα του να την αποσιωπούν. Φτωχός μεταξύ φτωχών, έζησε σαν πλούσιος.

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ: τέτοια σοφά πρόσωπα δεν υπάρχουν πια και ούτε τους επιτρέπεται να υπάρξουν. Αυτή θα ήταν η αληθινή σημασία του πένθους αν είχαμε την ευτυχία να το φέρουμε εις πέρας.

ΠΗΓΗ : www.enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το ευρώ της ξενιτιάς

Του Παντελη Mπουκαλα

Προς τα έξω στραμμένο το βλέμμα μας. Από ανάγκη. Την απροσδόκητη ανάγκη που γύμνωσε τις ευφορικές ψευδαισθήσεις μας. Μεταναστεύουν στη Γερμανία ή την Αμερική οι απόφοιτοι των πανεπιστημίων μας, φρέσκα μυαλά, ελπίζοντας ότι θα ειδικευτούν πριν τριανταρίσουν κι ότι θα βρουν δουλειά πριν γεράσουν. Μεταναστεύουν στην Αυστραλία όσοι απόμειναν στην επαρχία κι όσοι στις πόλεις κλείνουν το σουβλατζίδικό τους, το κομμωτήριο, το ψιλικατζίδικο. Και μεταναστεύουν και κεφάλαια. Προς την Ελβετία κυρίως, την Κύπρο και τα φιλόξενα εκείνα νησιά όπου έστησαν τις οφσόρ τους στελέχη του πολιτικού μας συστήματος, οι σύντροφοι των οποίων συνεχίζουν να επαγγέλλονται την κάθαρση.

Ποιο το ύψος των κεφαλαίων που άλλαξαν τραπεζική πατρίδα παραμένει αδιευκρίνιστο. Και δεν είναι βέβαια το μόνο. Εδώ ακόμα δεν ξέρουμε πόσο ήταν το έλλειμμα το 2009 κι αν όντως τα στοιχεία υπέστησαν μια κάποια δημιουργική λογιστική, προς εξαπάτηση αυτή τη φορά όχι των κουτόφραγκων αλλά ημών. Εν πάση περιπτώσει, περί τα είκοσι δισ. ευρώ ξενιτεύτηκαν στο πρώτο εξάμηνο του 2011 και πια αβγατίζουν σε τράπεζες ασφαλέστερες των ελληνικών. Και η καλή μας κυβέρνηση εξήγγειλε για μόλις 94η φορά ότι διέταξε ελέγχους. Αλλά δεν είναι αυτό το ρεκόρ της: τον έλεγχο όσων έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων πλην όμως δηλώνουν ........εισόδημα ελάχιστων χιλιάδων τον έχει διατάξει (δηλαδή είπε διά του εκπροσώπου της ότι τον διέταξε) 104 φορές.

Δεν μπορεί, από τα είκοσι δισεκατομμύρια κάποια θα είναι νόμιμα ως προς την απόκτηση και την εξαγωγή τους (άλλωστε, ουδείς νόμος, πλην ενός ανυπόληπτου άγραφου, απαγορεύει στους υπερπατριώτες της ρητορείας να εξάγουν διεθνιστικά τον πλούτο τους). Τα υπόλοιπα όμως; Τα αδήλωτα; Τα αγνώστου προελεύσεως; Τα μαύρα που πιθανόν είναι τμήμα της περιουσίας των μεγάλων του γένους ανδρών; Θα ελεγχθούν όντως; Και πότε; Πριν ή μετά τη χρεοκοπία; Εχει δηλαδή ετούτη ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση την τόλμη να πολεμήσει τα διαπλεκόμενα, δηλαδή, εν ολίγοις, να αυτοχειριαστεί; Το ενδεχόμενο δεν είναι ισχυρό. Η ελπίδα ωστόσο πεθαίνει πάντοτε προτελευταία. Τελευταία πεθαίνει η αυταπάτη.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής...

Μεσηµέρι και ο ουρανός ξαφνικά συννεφιάζει. Με την πρώτη σταγόνα της βροχής στην είσοδο του Μετρό εµφανίζονται πλανόδιοι πωλητές, κρατώντας στα χέρια τους οµπρέλες. Είναι µετανάστες, µελαψοί κυρίως, έφηβοι, σύµβολα ενός κόσµου που δεν µπορεί να ριζώσει πουθενά.

Παρακολουθούν άγρυπνοι τα καιρικά και τα κοινωνικά φαινόµενα στην πόλη, ώστε να βρουν την ευκαιρία να προσφέρουν το προϊόν που ταιριάζει τη στιγµή εκείνη. Είναι σαν καταναλωτικά κινούµενα βαρόµετρα, που πλανώνται στους δρόµους της πόλης µετρώντας τις στιγµιαίες καταναλωτικές της ανάγκες. Οταν γίνονται διαδηλώσεις κρατούν στα χέρια µπουκαλάκια µε νερό. Οταν γίνονται ποδοσφαιρικοί αγώνες, φουλάρια για τους οπαδούς. Τις Απόκριες, µάσκες. Την ηµέρα του Αγίου Βαλεντίνου, λουλούδια. Την 25η Μαρτίου, ελληνικές πλαστικές σηµαίες. Το Πάσχα, κεριά.

Και τώρα, µόλις άρχισε να βρέχει, οµπρέλες φθηνές, µιας χρήσης. Μικρές οµπρέλες-µαϊµού, που φέρουν κάποια ακριβή υπογραφή, φτιαγµένες στην Κίνα.

Η ακριβής καταγωγή της οµπρέλας είναι άγνωστη. Ξέρουµε µόνο ότι ... επινοήθηκε στην Ανατολή: Κίνα ή Ιαπωνία. Στην Αίγυπτο, πάντως, υπάρχει ο πιο ωραίος µύθος γι’ αυτήν: η θεά Νουτ απεικονιζόταν σαν οµπρέλα, καλύπτοντας µε το αισθησιακό της σώµα τη Γη ως µια πράξη προστασίας και αγάπης. Στην αρχή η οµπρέλα ήταν αντικείµενο «ιερό», συνδεδεµένη µε την απόλυτη εξουσία. Κάτι σαν φορητή τέντα, προέκταση του αυτοκρατορικού ή βασιλικού σκούφου. Ενας τρόπος για να προστατευθεί ο τύραννος και οι δυνατοί από τα βλέµµατα των υπηκόων τους. Γι’ αυτόν τον σκοπό τη χρησιµοποιούσαν οι αυτοκράτορες της Ανατολής και οι πάπες της Δύσης. Στην αρχαία Ρώµη τη χρησιµοποιούσαν ως παρασόλι οι πλούσιες Ρωµαίες στο Colosseum. Οι ποιητές έφτιαχναν παθιασµένους στοίχους για τα λεπτά τους δάχτυλα που κρατούσαν µε νάζι το παρασόλι, ενώ εκείνες διασκέδαζαν βλέποντας τα λιοντάρια να σπαράσσουν στην αρένα τους σκλάβους. 

Η λέξη «οµπρέλα» προέρχεται από τη λατινική λέξη όµπρα (ombra), που σηµαίνει σκιά. Μόνο την εποχή του Διαφωτισµού η οµπρέλα έγινε αυτό που είναι σήµερα: αντικείµενο που το χρησιµοποιεί καθένας για να προστατευθεί από τη βροχή. Μέχρι να γίνει αυτό, οι κοινοί θνητοί χρησιµοποιούσαν σκούφους και πελερίνες. Με τον Διαφωτισµό η οµπρέλα έπαψε να είναι το σύµβολο της εξουσίας και έγινε κτήµα του λαού. Δεν ξέρουµε σε ποιον το οφείλουµε αυτό. Η οµπρέλα ήταν πάντα έργο ανωνύµων, σαν τα πετυχηµένα ανέκδοτα ή τα δηµοτικά τραγούδια. Από τότε που έγινε κτήµα του λαού η οµπρέλα, µικραίνει όλο και πιο πολύ. 

Στην εποχή του µαζικού καταναλωτισµού έγινε µιας χρήσης και «µαϊµού». 

Κατασκευάζεται κυρίως στην Κίνα, στη χώρα όπου φτιάχνονται τα περισσότερα προϊόντα-µαϊµού. Ετσι και αλλιώς, το «µαϊµού» αποτελεί το κατ’ εξοχήν σύµβολο της εποχής µας: µαϊµού στατιστικά στοιχεία, τσάντες, µπλούζες, γυαλιά, τζιν, τυριά. Μαϊµού έκδοση οµολόγων. Μαϊµού αυτοκριτική. Μαϊµού φορολογικές δηλώσεις. Μαϊµού νησιά, όπως αυτά του Ντουµπάι. Μαϊµού ο κοµµουνισµός στην Κίνα. Μαϊµού η ευηµερία στη Δύση. Αληθινή η οικονοµική κρίση και αυτοί οι πλανόδιοι πωλητές, που καταλαµβάνουν τα πεζοδρόµια, που πλουτίζουν µε τον κόπο τους τις µαφίες, που επιτρέπουν στους φτωχούς και τους µικροαστούς να µιµούνται τους πλουσίους, που αιωνίως θα κυκλοφορούν µε µιαν οµπρέλα «ψάχνοντας για µιαν πολίχνη ροζ, γεµάτη ωραία υπαίθρια ζαχαροπλαστεία»…

ΠΗΓΗ : 

Του Γκαζµέντ Καπλάνι/www.

tanea.gr

 

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Διαβάστε περισσότερα...

Σύγχρονοι δούλοι.....

Του Ρούσσου Βρανά

Το πώς...

... οι δούλοι είναι σήμερα περισσότεροι από όσοι ήταν σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας το ξέραμε, αλλά το επιβεβαίωσε πρόσφατα επισήμως και ο ΟΗΕ. Το πώς οι δούλοι γίνονται σήμερα ολοένα και περισσότεροι το διαισθανόμασταν, καθώς βλέπαμε ποιες πολιτικές εφαρμόζουν απαράλλαχτα οι κυβερνήσεις: πολιτικές που βυθίζουν τους λαούς τους στην ανέχεια και την ανεργία.

Οι δουλέμποροι...

... ήταν έτοιμοι να ξαποστείλουν στο εξωτερικό το ανθρώπινο φορτίο τους που το είχαν μαντρώσει σε έναν καταυλισμό από τροχόσπιτα κοντά στο Λονδίνο. Τους σταμάτησε το ρεσάλτο των αστυνομικών που ανακάλυψαν εκεί δεκάδες σύγχρονους δούλους, πολλούς από αυτούς Βρετανούς. Κλειδωμένοι σε βρώμικα τροχόσπιτα και καλύβια για ζώα, έκαναν με το στανιό χειρωνακτικές εργασίες, ώσπου «να ανοίξει η τύχη τους» και να αποσταλούν σε ιδιώτες και επιχειρήσεις στην Ιρλανδία, τη Σκανδιναβία και αλλού. Οπως έγραψε η «Ντέιλι Τέλεγκραφ», οι δουλέμποροι, το εγκληματικό δίκτυο των οποίων εξαπλώνεται σε ολόκληρη τη Βρετανία, ψάρευαν τους δούλους από τις ουρές των βρετανικών γραφείων ανεργίας, από τα λαϊκά υπνωτήρια και από τα συσσίτια για τους φτωχούς. Κάποιοι από αυτούς τους δούλους δέχτηκαν να μιλήσουν στους αστυνομικούς, τους οποίους είδαν σαν σωτήρες τους. Κάποιοι άλλοι όμως δεν ήθελαν να πουν ούτε τα ονόματά τους. Ενας από αυτούς που, όπως......είπε, δούλευε «μαύρα» στην οδοποιία δεν έκρυβε τη δυσαρέσκειά του για την αστυνομική επιχείρηση απελευθέρωσης: «Μου είπαν πως δεν θα με αφήσουν να ξαναγυρίσω στα τροχόσπιτα. Ομως, αυτό είναι το σπίτι μου. Και σε αυτό θέλω να γυρίσω».

Δεν είναι...

... παράξενο λοιπόν που μερικοί από τους ανθρώπους που απελευθέρωσαν οι αστυνομικοί λένε πως βρίσκονταν εκεί με τη θέλησή τους. Ποιος ξέρει τι θα τους είχε συμβεί αν είχαν επιχειρήσει να αποδράσουν. «Ομως υπάρχουν ένα σωρό λόγοι που μπορούν να εξηγήσουν γιατί άνθρωποι που οι δουλέμποροι μάζευαν από τα συσσίτια και από τα άσυλα αστέγων για να τους κάνουν δούλους, ίσως να βρίσκουν προτιμότερη την κατάσταση του δούλου από εκείνη στην οποία ζούσαν πρωτύτερα» λέει η δημοσιογράφος Τζέιμι Κένι. «Είχαν μια στέγη, όσο και αν ήταν άθλια. Είχαν ένα πιάτο φαΐ. Υπήρχαν κάποιοι που τους χρειάζονταν, έστω και μόνο για καταναγκαστικά έργα. Και κυρίως, υπάρχουν πάντα άνθρωποι που μπορεί να τους μεταχειρίζεται κανείς πολύ χειρότερα από όσο μεταχειρίζονταν αυτούς τους δούλους και ωστόσο να εξακολουθούν να φέρονται σαν υπάκουα και υποτακτικά σκυλιά».

Να εξεγείρεσαι...

... για τις άθλιες συνθήκες της ζωής σου, όπως έκαναν κάποιοι από αυτούς τους σύγχρονους δούλους που ειδοποίησαν κρυφά τους αστυνομικούς, είναι απόλυτα φυσικό. Ομως, είναι το ίδιο φυσικό και να τις αποδέχεσαι. Τόσοι και τόσοι, άλλωστε, αποδέχονται σήμερα την άθλια ύπαρξή τους στις άγριες συνθήκες της ανεργίας και της λιτότητας, ίσως με την κρυφή ελπίδα πως κάποιος άλλος θα βρεθεί για να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Θα είναι όμως τότε ακόμη ζωντανοί;

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Σακούλια σε χρώμα κυανόλευκο

Από μακριά έμοιαζε με μεγάλο δέμα. Σαν αυτά που συνηθίζουμε να πετάμε οι άνθρωποι στα πάρκα και τα άλση, βέβαιοι ότι κάποιος (άλλος) θα τα μαζέψει.

Οσο πλησίαζα, το σχήμα έπαιρνε μορφή. Στα είκοσι μέτρα νόμισα και στα δέκα ήμουν βέβαιος ότι το «δέμα» ήταν άνθρωπος.

Ανθρωπος που (ευχήθηκα να) κοιμόταν σε στάση εμβρυακή• όπως ο πολύ μόνος: κουλουριασμένος στο πλάι, με γόνατα μαζεμένα και τα χέρια στα σκέλια.

Πλησίασα κι άλλο, προσεχτικά μην τον ξυπνήσω, αλλά περισσότερο να δω αν ανασαίνει. Το ελάχιστο που μπορούσε ένας άνθρωπος, ένας πρωινός περιπατητής του Υμηττού, που βλέπει ένα πεταμένο «δέμα» σε συσκευασία ανθρώπου να κοιμάται στο άλσος της Πανεπιστημιούπολης, σε απόσταση αναπνοής από κτίριο υπό φοιτητική κατάληψη.

Ανάσαινε. Νέος, γύρω στα σαράντα, βραχύσωμος, αδύνατος έως την οσιότητα, με πυκνά μαύρα γένια και ανάσαινε. Ζωντανός.

Μπορεί και να ονειρευόταν -ένα γλυκό όνειρο- πως ήταν ζωντανός. Γιατί στο ξύπνιο τους… κάποιοι άνθρωποι (αποφεύγω τη λέξη «συνάνθρωποι», έτσι που αφήσαμε τις αποστάσεις και μεγαλώσανε τόσο πολύ ανάμεσά μας) είναι ανήμποροι να διαλέξουν αν πάνε με τους ζωντανούς ή με τους νεκροζώντανους. 

Δεν ήταν μεθυσμένος που κάπου πήγαινε ή επέστρεφε και τον σάρωσε -σαν αδέσποτη σφαίρα σε πόλεμο- το μεθύσι στην άκρη άλσους πανεπιστημιακού. Απόδειξη ότι δεν πήγαινε ούτε επέστρεφε πουθενά και ότι αυτός και ο όπου γης ύπνος του αποτελούσαν αρραγή ενότητα, ήταν ότι μισό μέτρο πλάι του στεκόταν, με συγκινητική τάξη βαλμένο, όλο του το βιος: έξι σακούλια πλαστικά, τα τρία λευκά και τ' άλλα τρία γαλάζια. Καμιά φορά οι συμπτώσεις δείχνουν -παρότι δεν είναι- στημένες.

Οι άστεγοι στην Αθήνα αυξήθηκαν, λέει, από την αρχή του χρόνου περίπου κατά 20.000 άτομα. 

Η ειρωνεία; Είναι οι μόνοι που (για την ώρα• ποτέ δεν ξέρεις!) γλιτώνουν την (ακόμα μία) ποινή των στεγασμένων• τα άλση παραμένουν κοινόχρηστα.

ΠΗΓΗ : ΜΑΝΤΑΙΟΣ/www.enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αισιοδοξία – Κώστας Καρυωτάκης

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.

Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση

μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού

θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,

και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,

σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,

ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,

οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.

Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,

έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος

άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,

τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος

το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.

Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --

ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,

κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει

νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --

τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,

και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

Διαβάστε περισσότερα...

Τα κοινωνικά τείχη υψώνονται ήδη

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Μια παράπλευρη, αλλά βαρύνουσα, συνέπεια της οικονομικής κρίσης είναι οι επιπτώσεις της στους οικογενειακούς και κοινωνικούς δεσμούς. Θα αντέξει το πολυδοκιμασμένο ελληνικό «κύτταρο», η πολυδιασπασμένη ελληνική κοινωνία τη ραγδαία κλιμάκωση της κρίσης, το καμίνι του αίματος, την πίκρα του κάθε κυττάρου μετά τις «καταιγίδες» ανακοινώσεων, αντιφατικών δηλώσεων, ανατριχιαστικών αποκαλύψεων, τη συνεχή αγωνία για το μέλλον, το οποίο ανά δίμηνο λαμβάνει ένα και μόνο όνομα: χρεοκοπία; Η αναδουλειά, όπως και οι παραπάνω ώρες δουλειάς για να καλυφθούν οι μειώσεις, οι διογκούμενες οικονομικές υποχρεώσεις, τα χρέη διαλύουν τα νοικοκυριά. Η ανέχεια φέρνει καθημερινή τριβή, γκρίνια, αισθήματα ενοχής, απομόνωση, καταρράκωση των γονέων, εκτροχιασμό των παιδιών. Οι σχέσεις των ανθρώπων στεγνώνουν, διαρρηγνύονται όταν η επιβίωση αποβαίνει η μοναδική τους ψύχωση. Η στέρηση επιτρέπει μόνο έναν τρόπο κατανόησης της πραγματικότητας - χρήμα. Η απουσία του οδηγεί εκτός κοινωνικής ζωής. Αλλά και στις οικογένειες μεσαίων εισοδημάτων, η συνειδητοποίηση ότι η οικονομική σταθερότητα έλαβε τέλος ανατρέπει εσωτερικές ισορροπίες.

Παράλληλα, ο ευρύτερος κοινωνικός ιστός, ήδη εύθραυστος από τη γρήγορη εγκατάλειψη του μοντέλου της κοινωνίας πρόνοιας -στο πλαίσιο της οποίας ο πιο αδύναμος είχε δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή- και την υιοθέτηση εκείνου των ιδιωτικών οραμάτων πλουτισμού και της ατομικής κούρσας υλικο-κοινωνικής επικράτησης, σταδιακά σπάει. Οι τάσεις ενοχοποίησης, γκετοποίησης της φτώχειας ενισχύονται. Δηλαδή διευρύνεται η πεποίθηση ότι......οι φτωχοί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την κατάστασή τους και αντιμετωπίζονται σαν ενοχλητικοί παρίες, ακόμη και σαν επικίνδυνη τάξη, άτομα με εγκληματικές προθέσεις...

Ο Γάλλος ανθρωπολόγος και κοινωνιολόγος Μαρσέλ Μος είχε παρομοιάσει την κοινωνία με έναν ζελέ που στέκεται όρθιος σε ισορροπημένες οικονομικά περιόδους, ο οποίος όμως με την οικονομική κρίση καταρρέει, τα μόριά του παύουν να έχουν συνοχή και σκορπούν. Η κοινωνία μετατρέπεται σε άθροισμα μονάδων που στροβιλίζονται στη δίνη των εξελίξεων.

΄Η χωρίζεται σε στρατόπεδα. Στη χώρα μας έχει ήδη κηρυχθεί πόλεμος μεταξύ κοινωνικών ομάδων και επαγγελματικών κλάδων, που «αλληλολιθοβολούνται» εκ περιτροπής. Οι αφορισμοί περισσεύουν (οι δημοσιογράφοι είναι ρουφιάνοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι κηφήνες, οι ταξιτζήδες απατεώνες, οι αγρότες καλομαθημένοι στις επιδοτήσεις αργόσχολοι, οι δικηγόροι λαμόγια κ. ο. κ.), τα κοινωνικά τείχη υψώνονται, το μίσος μεγαλώνει. Είναι ένας ιδιότυπος εμφύλιος σε πολλά μέτωπα, που τείνει να πλήξει καίρια την κοινωνική συνοχή.

Ταυτόχρονα η οικονομική θύελλα, τα κακά νέα με τη μορφή σημάτων SOS ότι το καράβι βουλιάζει, ο φόβος (δρώσα αρχή της εξατομίκευσης) μπροστά στην επικείμενη καταστροφή είναι πιθανό να ωθήσουν στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», οδηγώντας σε μια κοινωνία χωρίς τον πληθυντικό του «εμείς», που αποτελούσε πάντα το απάνεμο καταφύγιο της ύπαρξης, σε ένα «σφαγείο» με μυριάδες κανιβαλίσκους ανταγωνιστές των πάντων, σε έναν κόσμο πρωτόγονο, βάρβαρο, χωρίς μπούσουλα, χωρίς ιδεώδες, δηλαδή χωρίς μέλλον.

Εγινε αντιληπτή από τους ιθύνοντες αυτή η διάσταση του κόσμου μας;

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μια πορεία στον καιρό της καρδιάς

Μια πορεία στον καιρό της καρδιάς

Την υγρασία σε ξηρασία μεταλλάσειֹ η χρυσή βολή

Λυσσομανά στον παγωμένο τάφο.

Μια πορεία στην εποχή των φλεβών

Τη νύχτα σε μέρα μεταλλάσειֹ αίμα στους ήλιους τους

Φωτίζει το ζωντανό σκουλήκι.

Μια πορεία στο μάτι προειδοποιεί

Τα κόκκαλα της τύφλωσης κι η μήτρα

Οδηγεί στο θάνατο καθώς η γη διαρρέει.

‘Ενα σκοτάδι στον καιρό του ματιού

Είναι το μισό του φωςֹ η βυθομετρημένη θάλασσα

Σκάζει σε λεία γη.

Ο σπόρος που πλάθει ένα δάσος νεφρών

Καρφώνει το μισό καρπό τουֹ και μισό στάζει

Αργά σ’ έναν άνεμο υπνωμένο.

Ένας καιρός σε κόκκαλα και σάρκα

Είναι υγρασία και ξηρασίαֹ ο ζωντανός κι ο νεκρός

Κινούνται σαν δυο φαντάσματα μπροστά στο μάτι.

Μια πορεία στον καιρό του κόσμου

Το στοιχειό σε στοιχειό μεταλλάσειֹ κάθε μητέρας παιδί

Κάθεται στη διπλή σκιά του.

Μια πορεία συνεπαίρνει το φεγγάρι προς τον ήλιο,

Κατεβάζει τις κουρελιασμένες κουρτίνες του δέρματος

Κι η καρδιά εγκαταλείπει τους νεκρούς της.

Ντύλαν Τόμας/Dylan Thomas

www.poiein.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ο εγκλωβισμός της Ελλάδας

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Συμπληρώνονται τρία χρόνια από την κατάρρευση της αμερικανικής τράπεζας επενδύσεων Lehman Brothers και η παγκόσμια οικονομία δείχνει να ξαναγυρίζει στο σημείο μηδέν. Σήμερα δεν είναι μόνο τράπεζες που κινδυνεύουν με χρεοκοπία, αλλά και κράτη όπως η Ελλάδα και μάλιστα κράτη που ανήκουν στο ευρώ.

Το ίδιο το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα δεν αμφισβητείται πλέον από ριζοσπάστες αριστερούς ή ακροδεξιούς εθνικιστές, αλλά από τους υποτιθέμενους ταγούς της σταθερότητας, με μεγάλο τμήμα της γερμανικής πολιτικής ελίτ να μιλά πλέον ανοιχτά για συντεταγμένη χρεοκοπία και έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

Οι επιφυλάξεις που ακούγονται δεν αφορούν τόσο αυτό καθεαυτό το πολιτικό ζήτημα, αλλά το γεγονός ότι δεν προβλέπεται έξοδος από το ευρώ στις ευρωπαϊκές συνθήκες. Το ευρώ δεν παρουσιάζεται ως εγχείρημα για το οποίο θα άξιζε μια χώρα να παλέψει, αλλά ως «αναγκαστική τιμωρία» για να μην προκληθεί ντόμινο και συνθήκες ολοκληρωτικής κατάρρευσης αν μια χώρα δεν αντέχει άλλο τα... βασανιστήρια.

Παράλληλα, η απειλή αποπομπής από το ευρωπαϊκό νόμισμα, με τη δημοσιοποίηση εκθέσεων που προβλέπουν το τέλος του κόσμου για την Ελλάδα αν αποπειραθεί να επιστρέψει στη δραχμή, λειτουργεί σαν ......αποτελεσματικό (;) κατασταλτικό όπλο κατά της αυξανόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, την ίδια στιγμή που οι εισηγητές της πολιτικής οικονομικού στραγγαλίσματος χωρίς τέλος διαπιστώνουν το αδιέξοδο των επιλογών τους...

Η Ελλάδα γυρίζει στη δεκαετία του '60 όσον αφορά την ανεργία, οι πόρτες της Αυστραλίας -και όχι μόνο- ανοίγουν ξανά για να υποδεχτούν μετανάστες και η Ευρώπη συζητά με ποιον τρόπο θα πτωχεύσουμε ανώδυνα... γι' αυτούς. Η χώρα λοιδορείται, ενώ την ίδια στιγμή αναζητούνται συνταγές λύσης, όχι μόνο κοινωνικά καταστροφικές, αλλά και αντιφατικές. Από τη μια η κοινωνία της κατανάλωσης και από την άλλη η συμπίεση των εισοδημάτων, η φορολόγηση των πάντων χωρίς καμιά ουσιαστική προοπτική...

«Είναι κρίση του καπιταλισμού», έγραφε τις προάλλες στους «Financial Times» (13/09) ο Τζορτζ Μάγκνους, οικονομικός σύμβουλος στην ελβετική τράπεζα UBS, γιατί το οικονομικό μοντέλο και το πολιτικό σύστημα δεν μπορούν να παράξουν βιώσιμη ανάπτυξη, επαρκή εισοδήματα ή δημιουργία απασχόλησης». «Εχουμε απολέσει την παραγωγή ανάπτυξης από την αγορά ακινήτων, τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες και την πιστωτική επέκταση κι έχουμε μείνει με υπερβολικά χρέη σε προσωπικό και κρατικό επίπεδο, με δυσλειτουργικό χρηματοοικονομικό σύστημα και με αδύναμες αγορές εργασίας. Τα περιθώρια παραγωγής και πώλησης αγαθών και υπηρεσιών έχουν υπερκεράσει τα περιθώρια του καταναλωτή να δανειστεί και να δαπανήσει. Χωρίς πίστωση και δουλειά, αποκαλύπτονται κι άλλα προβλήματα, όπως η μακρά στασιμότητα στους πραγματικούς μισθούς και τα ακραία επίπεδα ανισότητας», τονίζει ο Ελβετός αναλυτής και καταλήγει στη «μαρξιστικού» τύπου διαπίστωση: «Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια κρίση συνολικής ζήτησης».

Στην Ελλάδα τής ούτως ή άλλως στρεβλής καπιταλιστικής ανάπτυξης τα όσα περιγράφει ο Μάγκνους δένουν απόλυτα με τη σκληρή πραγματικότητα και την έλλειψη προοπτικής... Γιατί τι προοπτική μπορεί να έχουν τα ατελείωτα χαράτσια, ακόμη και αν υποθέσουμε πως το 2013 θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, όταν έχει απολεσθεί η παραγωγική βάση της χώρας; Ή είναι «όραμα» να καταλήξουμε να δουλεύουμε για κάποιες γερμανικές πολυεθνικές με μισθούς... Βουλγαρίας;

Η χώρα χρειάζεται νέο ξεκίνημα. Ξεκίνημα το οποίο όμως δεν μπορεί να κάνει όσο παραμένει δέσμια των πιστωτών, των ευρω-εκβιασμών και της αναζήτησης λύσεων εντός της λογικής του συστήματος.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Διαβάστε περισσότερα...

Στη Γη της Λιτότητας

Του Ρούσου Βραννά

Η νέμεση...

... έπληξε και το Μάαστριχτ. Την πόλη από όπου άρχισαν όλα.

Ενας σύγχρονος...

... περιηγητής που θα αναζητούσε τη Γη της Λιτότητας, σήμερα θα την έβρισκε εύκολα, ακόμη και χωρίς χάρτη. Θα την αναγνώριζε από τα σημάδια της. Πού; Στις χώρες της ευρωζώνης. Η Βρετανία βουλιάζει και αυτή στη λιτότητα, αλλά έχει το δικό της νόμισμα. Θα μπορούσε εύκολα να αλλάξει ρότα, αν οι αντιδράσεις των πολιτών της γίνονταν αρκετά επικίνδυνες. Οι ΗΠΑ προσπαθούν και αυτές να μιμηθούν τη Γη της Λιτότητας, αλλά τα ελλείμματά τους είναι τόσα που τους επιτρέπουν να διατηρούν μια στοιχειώδη ανάπτυξη. Ομως, στην Ευρώπη της ευρωζώνης, οι πολιτικοί και οι κεντρικοί τραπεζίτες της διαλύουν συστηματικά τις οικονομίες της, βήμα προς βήμα, και σπρώχνουν το σύστημα ολοένα και πιο κοντά στην κατάρρευση. Μόνο οι «έκνομες» παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έχουν γλιτώσει μέχρι στιγμής το ενιαίο νόμισμα από την άμεση κατάρρευση. Σαν να αρνούνται όλοι πεισματικά να αντικρύσουν την αλήθεια: πως το πραγματικό πρόβλημα είναι το ίδιο το ευρώ. Απορία: πώς μπορεί ένα νόμισμα να αποτελεί πρόβλημα; Απάντηση: Οταν δεν είναι το εθνικό νόμισμα των χωρών που το χρησιμοποιούν. «Ο,τι και αν λένε για πολίτες που δεν πληρώνουν τους φόρους τους, για δημοσίους υπαλλήλους που.......αμείβονται πλουσιοπάροχα, για εργαζομένους λιγότερο ή περισσότερο οκνηρούς», είναι άσχετο με το κεντρικό πρόβλημα, λέει ο Ουίλιαμ Μίτσελ, που είναι καθηγητής των Οικονομικών στο αυστραλιανό Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως, όταν ένα κράτος εκχωρήσει το προνόμιό του να εκδίδει χρήμα, τότε εκτίθεται σε ρίσκα που δεν του επιτρέπουν να αντιδράσει σε περιόδους κρίσεων σαν και αυτήν που ζούμε. Το νομισματικό σύστημα του ευρώ περιείχε εν τη γενέσει του εκείνα ακριβώς τα στοιχεία που απέτρεπαν τέτοιες αντιδράσεις. Το ερώτημα λοιπόν δεν ήταν «Μήπως;» αλλά «Πότε;». Και σήμερα, η ίδια ακριβώς λογική που βύθισε το ευρώ στην κρίση, την παρατείνει, στερώντας από τις χώρες που το χρησιμοποιούν την πολυπόθητη ανάπτυξη.

Ο καθηγητής...

... Μίτσελ περιηγείται αυτές τις μέρες τη Γη της Λιτότητας. Τις προάλλες βρέθηκε στο Βέλγιο, στη Λιέγη και στο Μάαστριχτ. Και πρόσεξε πως, στα συχνά ταξίδια του εκεί, εδώ και 20 χρόνια, ποτέ άλλοτε δεν είχε παρατηρήσει τόσα πολλά «Πωλείται» και «Ενοικιάζεται» στα κτίρια των αστικών περιοχών. Οι ντόπιοι τού λένε πως οι μικροί μαγαζάτορες βρίσκονται κολλημένοι με την πλάτη στον τοίχο. Οι περισσότεροι βάζουν λουκέτο, αφού λίγοι είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται να αγοράσουν. Στην κεντρική αγορά του Μάαστριχτ, η ποιότητα των καταστημάτων έχει φανερά ξεπέσει και η εικόνα τους δείχνει παρακμή. Σίγουρα δεν θα αργήσουν να κατεβάσουν τις επιγραφές τους που θυμίζουν ακόμη κάτι από τις παλιές καλές μέρες. Τη θέση τους θα πάρουν άλλες.

Ετσι γίνεται...

... πάντα. Πρώτοι έρχονται οι Αργυραμοιβοί. Και όταν πια όλα έχουν τελειώσει, απομένουν μόνο οι Ενεχυροδανειστές.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Γη, ο πλανήτης Μελαγχολία

Tου Ηλια Μαγκλινη

Στην τελευταία ταινία του Λαρς φον Τρίερ «Μελαγχολία», η Γη καταστρέφεται από έναν τερατώδη μπλε (blue - εκ του θλιμμένου) πλανήτη που φέρει το όνομα Μελαγχολία. Υποφέροντας ο ίδιος από κατάθλιψη, ο Τρίερ έκανε μια ταινία μέσα από την οποία μιλά για τη λεγόμενη «νόσο του αιώνα», για το πώς ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι αντιμέτωπη με τη μελαγχολία, αλλά και με μια αρχέγονη εμμονή: το τέλος του κόσμου. Κατά ένα ειρωνικό τρόπο, η ταινία του Τρίερ μοιάζει (και) επίκαιρη σήμερα ή έστω εκφράζει το γενικό κλίμα με το οποίο παλεύουν καθημερινά οι Ελληνες τα τελευταία δύο χρόνια.

Η «Μελαγχολία» μοιάζει με όπερα: μια ονειρική, ποιητική οβερτούρα στην αρχή παραθέτει μερικά από τα βασικά μοτίβα που επαναλαμβάνονται αργότερα, είναι χωρισμένη σε δύο «πράξεις» και έχει ένα πραγματικά grand φινάλε. Στο μυθοπλαστικό σύμπαν του Τρίερ δεν επιβεβαιώνεται ο Τ. Σ. Ελιοτ των «Κούφιων ανθρώπων»: «Ετσι τελειώνει ο κόσμος / Οχι μ’ ένα βρόντο μα μ’ ένα λυγμό». Στον Τρίερ ο κόσμος τελειώνει μέσα σε μια κόλαση φωτιάς - αφού όμως έχει προηγηθεί μια σειρά λυγμών από τις δύο πρωταγωνίστριες, η μία εκ των οποίων υποφέρει από μια ενδογενή μελαγχολία, ενώ η άλλη πέφτει σε μια παρόμοια κατάσταση όταν συνειδητοποιεί ότι όλα τελειώνουν.

Είπαμε προηγουμένως ότι η μελαγχολία χαρακτηρίστηκε ως «η ασθένεια του αιώνα», για την ακρίβεια, του εικοστού αιώνα. Πιο ακριβές θα ήταν να την ορίσουμε ως......«νόσο των αιώνων» καθώς η ψυχιατρική μάς διαβεβαιώνει ότι είναι ένας αρχαίος σύντροφος του ανθρώπου, από το χυμώδες μοντέλο της μελαγχολίας, αυτό που περιέγραψε ο Ιπποκράτης πέντε αιώνες προ Χριστού, έως τη συνάρτησή της με διαβολικές επιρροές κατά τον Μεσαίωνα και έως τις μέρες μας, στην εποχή του Prozak και του ντιβανιού.

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ειδικά στη χώρα μας, έχει γίνει πολύς λόγος για αύξηση των κρουσμάτων μελαγχολίας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Δεν είναι μονάχα το σοκ της απώλειας (εργασίας, κοινωνικότητας, προνομίων κάθε είδους) αλλά και ο τρόμος, η αβεβαιότητα γι’ αυτό που έρχεται: ο πλανήτης Μελαγχολία είναι σαν να έχει βάλει στόχο τη χώρα μας - τουλάχιστον, κάπως έτσι βιώνουν πολλοί την τρέχουσα κατάσταση, πόσω μάλλον όταν ο Ελληνας πρωθυπουργός δηλώνει ανυποψίαστος για το βαθύτερο μήνυμα του λόγου του πως «στόχος μας είναι τουλάχιστον ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια».

Πέρα πάντως από εξωγενείς παράγοντες, αυτός ο εσωτερικός εμφύλιος της ανθρώπινης ψυχής, η μελαγχολία, είτε ως μποντλερικό spleen είτε ως «καθαρό ennui ή το taedium vitae», κατά τον Ντε Κουίνσι, μας ανήκει και της ανήκουμε διότι αν κάτι καθορίζει τον άνθρωπο είναι ότι γνωρίζει πως κουβαλάει μέσα του το τέλος του. Οσο κι αν κάνουμε τα πάντα για να το ξεχάσουμε (μάθαμε να μη μιλάμε γι’ αυτό), έρχεται κάποτε η στιγμή που συνέρχεσαι από τον νυχτερινό ύπνο και υποφέρεις πριν καν ανοίξεις τα βλέφαρά σου. Σε κατακλύζει η αίσθηση της απίστευτης διαστολής του χρόνου με αποτέλεσμα να έχεις μια βασανιστική συναίσθηση της ύπαρξής σου (μόνο τα παιδιά ξεχνιούνται μέσα στο παιχνίδι τους - και οι ερωτευμένοι στην υπέροχη γελοιότητά τους), ενώ, από την άλλη, στις πιο όμορφες στιγμές, ο χρόνος βιώνεται σαν ένα ιλιγγιώδες βίντεο-κλιπ. Η παντελής απουσία του παρόντος, η κυριαρχία ενός μονίμως κακοφορμισμένου παρελθόντος και η απειλή ενός επερχόμενου, σκοτεινού μέλλοντος: γίνεσαι ο άνθρωπος της στοιχειωμένης μνήμης ή της παθητικής νοσταλγίας, ο άνθρωπος της προσμονής και της ανυπομονησίας.

Η δυσφορική μανία για δραστηριότητες, για on line «επαφές» που συνοδεύονται από έναν μύχιο ναρκισσισμό -ο μελαγχολικός συγκινείται με τον εαυτό του- είναι ένα από τα πολλά πρόσωπα της μελαγχολίας. «Βρίσκομαι σαν τον σκορπιό περικυκλωμένος από φλόγες», έγραφε ο εκρηκτικός μουσουργός Εκτόρ Μπερλιόζ τον 19ο αιώνα. «Στην κατάσταση αυτή το μόνο που δεν μπορώ να κάνω είναι να βάλω τέρμα στη ζωή μου». Σωστά. Αλλο η ηττοπάθεια και άλλο το να έχεις συνείδηση της ήττας σου, υπαρξιακής ή άλλης. Το πρώτο προϋποθέτει παραίτηση, το δεύτερο μάχη μέχρις εσχάτων. Επιλέγουμε το δεύτερο.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ιστορικό χαμηλό για τους πάγους της Αρκτικης

Ανησυχία προκαλούν οι νέες μετρήσεις για την έκταση του πάγου στην Αρκτική, η οποία έχει φτάσει στο χαμηλότερο επίπεδο από την αρχή των μετρήσεων, το 1972, αφού αποκαλύπτεται ότι αυτή είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας! Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις μετρήσεις Γερμανών ερευνητών, η έκταση του πάγου στον Αρκτικό Ωκεανό καλύπτει πλέον μόλις 4,24 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή 0,5% λιγότερο από το προηγούμενο ιστορικό χαμηλό που είχε καταγραφεί τον Σεπτέμβριο του 2007.

Οπως μάλιστα τόνισε ο ερευνητής του Ινστιτούτου Περιβαλλοντικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης, Γκέοργκ Χάιγκστερ: "Η υποχώρηση του θαλάσσιου πάγου δεν μπορεί πια να εξηγηθεί από τις φυσικές διακυμάνσεις από έτος σε έτος. Αντιθέτως, τα ερευνητικά μοντέλα καταδεικνύουν ότι η μείωση της έκτασης του πάγου είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής από τη δραστηριότητα του ανθρώπου". Σύμφωνα με τον Χάιγκστερ, οι επιπτώσεις στον Αρκτικό Ωκεανό από την κλιματική αλλαγή είναι πιο σφοδρές εξαιτίας των μεταβολών που εμφανίζονται στο ποσοστό της προσπίπτουσας ακτινοβολίας που ανακλά το σύνολο της επιφάνειας του Ωκεανού (αλμπέντο).

Η ανησυχητική αυτή μέτρηση από τους.....Γερμανούς ερευνητές έγινε στις 8 Σεπτεμβρίου και τώρα η επιστημονική κοινότητα αναμένει και τα δεδομένα των μετρήσεων του Παγκόσμιου Οργανισμού Μετεωρολογίας και του Εθνικού Κέντρου Δεδομένων Πάγου και Χιονιού των ΗΠΑ, για να επιβεβαιώσει το θλιβερό αυτό ιστορικό χαμηλό.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι αρκετές μελέτες προβλέπουν ότι στο μέλλον ο Αρκτικός Ωκεανός δεν θα έχει πάγο το καλοκαίρι.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το πενάκι των γελοιογράφων πάει στο Μουσείο

Έργο του Δημήτρη Χαντζόπουλου 

Καίριο, ενίοτε «σκληρό» χιούμορ, ένας «διαφορετικός» σχολιασμός της πραγματικότητας, αποτελούν μερικά μόνο από τα στοιχεία, χαρακτηριστικά της γελοιογραφίας. Η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων και το Μουσείο Μπενάκη διοργανώνουν από τις 21 Σεπτεμβρίου μια εικαστική και χιουμοριστική παρέμβαση στο αίθριο του Κτηρίου της Οδού Πειραιώς.


Πρόκειται για μία έκθεση με τίτλο «Με το Μ…πενάκι των γελοιογράφων», η οποία περιλαμβάνει έργα γνωστών Ελλήνων γελοιογράφων. Σε αυτήν παρουσιάζονται γελοιογραφίες επικαιρότητας από 24 δημιουργούς τυπωμένες πάνω σε μουσαμάδες προσαρμοσμένους σε ειδικούς ορθοστάτες.


Στην έκθεση παίρνουν μέρος οι: Βλάχος Κώστας, Γεωργοπάλης Δημήτρης (εφημ. Realnews), Γρηγοριάδης Κώστας (εφημ. Ριζοσπάστης), Ζάχαρης Πάνος/ Πάνος (εφημ. Το ποντίκι), Ζερβός Πέτρος (εφημ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία), Καλαιτζής Γιάννης (εφημ. Ελευθεροτυπία), Κουντούρης Μιχάλης (εφημ. Ελεύθερος Τύπος), Κυριακόπουλος Γιάννης /ΚΥΡ (εφημ. Το Βήμα), Μακρής Ηλίας (εφημ. Η Καθημερινή), Μαραγκός Πάνος (εφημ. Έθνος), Μητρόπουλος Βασίλης/ BAS, Μητρόπουλος Κώστας (εφημ. Τα Νέα), Ξένου Εφη (εφημ. Τα Νέα), Παπαγεωργίου Βασίλης (εφημ. Ριζοσπάστης), Παυλίδης Βαγγέλης, Πετρουλάκης Ανδρέας (εφημ. Η Καθημερινή), Σχοινά Κατερίνα, SOLOUP (εφημ. Το ποντίκι), Σταυρόπουλος Στάθης/Στάθης (εφημ. Ελευθεροτυπία), Ταμπακέας Ηλίας (εφημ. Ελευθεροτυπία), Χαντζόπουλος Δημήτρης (εφημ. Τα Νέα), Μήλας Παναγιώτης, Δερβενιώτης Σπύρος (εφημ.free Sunday) και Τζαμπούρα Μαρία (εφημ. Πρώτο Θέμα).


Στο πωλητήριο, κατά την διάρκεια της έκθεσης θα διατίθενται και πρόσφατες εκδόσεις άλμπουμ των γελοιογράφων που συμμετέχουν στην έκθεση.


Την Κυριακή 2 Οκτωβρίου, από τις 10:30 έως τις 13:30, οι γελοιογράφοι θα παραβρίσκονται στο αίθριο του Κτηρίου της οδού Πειραιώς, για να γνωρίσουν τους επισκέπτες της τελευταίας μέρας της έκθεσης, να συζητήσουν μαζί τους και να σκιτσάρουν επιτόπου, μεμονωμένα ή ομαδικά.

ΠΗΓΗ : www.in.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αγανάκτηση και ευθύνες

Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ


Από πέντε φάσεις περνάει ο άνθρωπος για να αποδεχθεί το θάνατο, ή οποιαδήποτε άλλη μορφή καταστροφικής απώλειας (εργασία, εισόδημα, ελευθερία) σύμφωνα με όσα περιέγραψε για πρώτη φορά το 1969 η γνωστή Ελβετίδα ψυχίατρος Ελιζαμπέτ Κιούμπλερ - Ρος, στο βιβλίο της «On Death and Dying» («Αυτός που πεθαίνει»).
Οι φάσεις αυτές που έγιναν γνωστές ως «Τα πέντε στάδια του θανάτου» περιλαμβάνουν την άρνηση (Αποκλείεται, δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα...), το θυμό (απέναντι σε οποιονδήποτε θεωρεί υπεύθυνο για την κατάσταση), τη διαπραγμάτευση (Θα τα αλλάξω όλα, δώσε μου όμως άλλη μία ευκαιρία...), την κατάθλιψη (Δεν έχω ελπίδα, απλώς περιμένω το αναπόφευκτο) και την αποδοχή (που εμπεριέχει και τη λύτρωση). Η Κιούμπλερ - Ρος επισήμανε επίσης ότι αυτά τα βήματα δεν έρχονται απαραιτήτως στην ίδια σειρά, ούτε βιώνονται από όλους, αν και ένα πρόσωπο αντιμέτωπο με ένα καταστροφικό γεγονός θα διανύσει πάντα τουλάχιστον δύο από αυτά τα στάδια.


Θυμηθήκαμε τις θεωρίες της γνωστής ψυχιάτρου για να αποκρυπτογραφήσουμε τα συναισθήματα που επικρατούν στις ημέρες όπου πλανιέται πάνω από τη χώρα το φάντασμα της χρεοκοπίας ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια παρατεταμένη περίοδος ύφεσης.


Είναι σαφές ότι ...από το στάδιο της άρνησης έχουμε περάσει οι περισσότεροι-και πρωτίστως οι εκάστοτε κυβερνήσεις της χώρας που, επί σειρά ετών και ώσπου ο κόμπος να φτάσει στο χτένι, αρνήθηκαν πεισματικά να παραδεχτούν όσα ο κόσμος τα είχε τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι. Κάποιοι βέβαια παραμένουν ακόμη αγκιστρωμένοι σε αυτό το στάδιο και αρνούνται πεισματικά τη ζοφερή πραγματικότητα.

Για το στάδιο της θλίψης μπορούμε επίσης να μιλήσουμε οι περισσότεροι και ειδικότερα όσοι μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα έχασαν εκείνα για τα οποία είχαν παλέψει χρόνια και τώρα ατενίζουν το μέλλον χωρίς καμία ελπίδα.

Ο θυμός, ωστόσο, είναι σήμερα το πιο διαδεδομένο συναίσθημα και όχι μόνο στην Ελλάδα. έτσι δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός «αγανακτισμένοι πολίτες» με το οποίο αυτοπροσδιορίζονται όσοι διαδηλώνουν και αντιστέκονται στις πλατείες της Ευρώπης.

Αναμφισβήτητα στο στάδιο της διαπραγμάτευσης βρίσκεται η κυβέρνηση, που ευαγγελίζεται την αλλαγή και υπόσχεται στους δανειστές μας μέτρα τα οποία εκ των πραγμάτων δυσκολεύεται να εφαρμόσει, ενώ προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι στους εξασθενημένους πολίτες με αόριστες υποσχέσεις για το μέλλον.

Γίνεται σαφές ότι σε διαφορετική φάση βρίσκεται καθένας από εμάς, αντιμέτωπος με τα εφιαλτικά σενάρια που κυκλοφορούν αυτές τις ημέρες. Το θέμα είναι πότε και αν θα επέλθει η λύτρωση που εμπεριέχεται στην αποδοχή. Και το ερώτημα που τίθεται είναι «τι ακριβώς καλούμαστε να αποδεχτούμε σε αυτήν τη φάση για να πετύχουμε την πολυπόθητη λύτρωση». Μήπως π.χ. ότι έχουμε όλοι ένα μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε; Καμία αντίρρηση... ωστόσο αυτή η ευθύνη δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη όσων κρατούσαν επί χρόνια στα χέρια τους την τύχη της χώρας.

Μόνο αυτοί, με λίγα λόγια, με την αποδοχή της αποτυχίας τους και την αλλαγή πλεύσης είναι πλέον σε θέση να μας λυτρώσουν, με όποια σημασία μπορεί να έχει σήμερα αυτή η λέξη. Αλλωστε, με την αποδοχή των λαθών τους και την πρόθεση να πληρώσουν και να επανορθώσουν, λυτρώνονται όσοι κατηγορούνται για οποιοδήποτε παράπτωμα ή έγκλημα, ισχυρίζεται η Ε. Κιούμπλερ - Ρος.

ΠΗΓΗ : enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Για τα σχολεία... ... όπου δεν αντήχησε κουδούνι.

Του Ρούσου Βραννά

Για τα σχολεία...

... όπου δεν αντήχησε κουδούνι. Και όπου δεν θα ξαναντηχήσει ποτέ πια.

Η δυσχερής...

... οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι υπερχρεωμένες χώρες της Ευρώπης είναι τόσο πρωτόγνωρες και απρόβλεπτες που καμιά τους δεν μπορεί να πει «έχουμε ξαναζήσει τέτοια, θα περάσουν κι αυτά». Ομως κάποιες άλλες χώρες μπορούν. Δεν βλάπτει να δούμε πώς τα κατάφεραν αυτές να βγουν από τη «μαύρη τρύπα», πώς συγύρισαν τα οικονομικά τους και πώς τα παιδιά τους βοήθησαν σε αυτό. Η Φινλανδία είναι μια τέτοια χώρα. Στη δεκαετία του 1990, η οικονομία της είχε γίνει θρύψαλα. Η ανεργία της βρισκόταν στα ύψη και η παραγωγή της στα Τάρταρα. Τι έκαναν λοιπόν οι Φινλανδοί; Αύξησαν τις δαπάνες για την παιδεία και έτσι δεν άργησαν να βγουν από την ύφεση, σώζοντας την οικονομία και τη χώρα τους. Σήμερα, οι φινλανδοί μαθητές έχουν τις κορυφαίες επιδόσεις στην Ευρώπη, με δαπάνες 7% για την παιδεία. Οι υπερχρεωμένες χώρες της όχι μονάχα δεν διαθέτουν ούτε τις μισές, αλλά τις κόβουν και αυτές, προχωρώντας σε συγχωνεύσεις και λουκέτα στα σχολεία μικρών κοινοτήτων και χωριών, όπως επισημαίνει ο Τζον Μακένα στην ιρλανδική εφημερίδα «Ιντιπέντεντ». «Δεν θα φτιάξουμε όμως έτσι παιδιά που θα διακρίνονται στη μόρφωση και που θα μπορούν να ξαναστήσουν την οικονομία στα πόδια της», θρηνεί ο αρθρογράφος για τη δική του χώρα. «Θα φτιάξουμε παιδιά β' κατηγορίας και ισόβιους τροφίμους του ταμείου ανεργίας. Κινδυνεύουμε να.......κάνουμε μια δυσχερή κατάσταση ακόμη χειρότερη, κάνοντας ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που έκαναν οι Φινλανδοί».

Τι να κάνουµε;...

... αναρωτιέται ο αρθρογράφος. Και δίνει την απάντηση: να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Να κάνουμε αυτό που έκαναν οι Φινλανδοί, όταν είχαν και αυτοί προβλήματα παρόμοια με τα δικά μας: να επενδύσουμε στα παιδιά μας, επειδή όποια χώρα επενδύει στα παιδιά της, επενδύει στο μέλλον της. Τα παιδιά μας μπορούν να μας βοηθήσουν να βγούμε από τη «μαύρη τρύπα», αλλά μόνο αν τους απλώσουμε και εμείς το χέρι. Από την επιβίωση των μικρών σχολείων εξαρτάται η επιβίωση πολλών μικρών κοινοτήτων και χωριών. Τα σχολεία τους είναι αυτά που δίνουν στους κατοίκους τους ένα σημείο αναφοράς, ένα αίσθημα ταυτότητας. Στις δύσκολες στιγμές τα νιώθουν σαν ένα στήριγμα. Οσο και αν ερημώσουν οι αίθουσες και οι αυλές τους, πάντα θα αντηχούν από το κλάμα ή το γέλιο των παιδιών που έμαθαν γράμματα και αναστήθηκαν εκεί. Και σε αυτά κανείς δεν μπορεί να βάλει μια αγοραία αξία.

Οι χώρες...

... που βάζουν ένα αγοραίο κόστος στην παιδεία, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσουν διπλό. Επειδή το όποιο «κέρδος» βάζουν έτσι στον κουμπαρά τους οι κυβερνήσεις στο παρόν, ανοίγει μια χαίνουσα πληγή στο σώμα της χώρας στο μέλλον.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Διαβάστε περισσότερα...

Απολογισμός μιας δεκαετίας

Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Δέκα χρόνια μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη και εναντίον του Πενταγώνου στην Ουάσιγκτον, η 11η Σεπτεμβρίου 2001 δεν είναι πλέον απλώς μια ιστορική ημερομηνία.

Αποτελεί ένα από εκείνα τα χρονικά ορόσημα που σηματοδοτούν μιαν αλλαγή του κόσμου, την έναρξη μιας νέας φάσης της διεθνούς πολιτικής. Η πτώση των Δίδυμων Πύργων άλλαξε την πορεία του κόσμου επειδή, πρώτη φορά, το πλήγμα δόθηκε στην ηγεμονική υπερδύναμη. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, μιας τραγωδία που πλήττει την καρδιά της «αυτοκρατορίας» έχει επιπτώσεις που εκδηλώνονται ώς τις πιο μακρινές γωνιές του πλανήτη.

Η απάντηση του Μπους και των αμερικανών νεοσυντηρητικών στο τρομοκρατικό πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν ο «πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας» και η σταυροφορία για την «εξαγωγή της δημοκρατίας». Οι εκστρατείες στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ήταν μόνον οι πρώτοι σταθμοί στην πορεία λύτρωσης της ανθρωπότητας από τον «άξονα του κακού». Υποτίθεται ότι χάρη στη θριαμβευτική επίδειξη στρατιωτικής ισχύος θα προκαλούνταν έναν ντόμινο ανατροπών και οι τύραννοι θα υποχωρούσαν ο ένας μετά τον άλλον μπροστά στην .........προέλαση της δύναμης του «καλού..

Δέκα χρόνια μετά τι απομένει από αυτό το μεσσιανικό σχέδιο; Ενας πρώτος απολογισμός της δεκαετίας οφείλει να δίνει απάντηση στο ερώτημα: Τι ήταν η Αμερική το 2001 και τι είναι σήμερα; Πριν από δέκα χρόνια η Αμερική ήταν η «μοναχική υπερδύναμη». Είχε νικήσει στον Ψυχρό Πόλεμο και ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής στη διεθνή σκηνή. Ηταν η πρώτη οικονομία στον κόσμο, η μέγιστη στρατιωτική δύναμη και, κυρίως, η χώρα με τη μεγαλύτερη soft power (ήπια ισχύ). Οπως είναι γνωστό, με αυτόν τον όρο εννοούμε την ικανότητα μιας χώρας να κερδίζει αυτό που θέλει από τα άλλα υποκείμενα της διεθνούς πολιτικής -να παίζει δηλαδή ηγεμονικό ρόλο- χωρίς να υποχρεώνεται να ασκεί βία. Σήμερα, η Αμερική παραμένει η πρώτη οικονομία στον κόσμο, μολονότι δοκιμάζεται σκληρά από την οικονομική κρίση και είναι βυθισμένη ώς το λαιμό στα χρέη (με κύριο πιστωτή της την Κίνα). Ωστόσο, οι περισσότεροι ειδικοί μελετητές συγκλίνουν στην πρόβλεψη ότι το κινεζικό οικονομικό προβάδισμα είναι ζήτημα χρόνου (γνωρίζουμε βέβαια ότι οι προβλέψεις των ειδικών δεν επαληθεύονται πάντοτε). Πόσο μπορεί όμως να συνεχίζει να κυριαρχεί μια χώρα της οποίας ο μεγαλύτερος δανειστής είναι και ο κύριος ανταγωνιστής της; Μια από τις αιτίες της αμερικανικής υπερχρέωσης είναι οι σταυροφορίες και οι μιλιταριστικοί τυχοδιωκτισμοί της περιόδου Μπους.

Η Αμερική υπέστη όμως σημαντικές απώλειες στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας όχι μόνον ως υλική αλλά και ως άυλη δύναμη, χάνοντας μεγάλο μέρος της ήπιας ισχύος της. Σε τι χρησιμεύει η υπερβολική στρατιωτική ισχύς αν όχι στο να νικάει κανείς στους πολέμους; Η Αμερική δεν κατόρθωσε ούτε να τους τερματίσει. Επιπλέον, ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας γέννησε το Γκουαντάναμο και το Αμπου Γκράιμπ. Γέννησε τις φυλακίσεις χωρίς δίκες, τα «νόμιμα» βασανιστήρια, την αναστολή των ελευθεριών και την κατάργηση του habeas corpus. Η κυβέρνηση Μπους σφετερίστηκε αλαζονικά το δικαίωμα να ορίζει το καλό και το κακό και να αποφασίζει μονομερώς την προσφυγή στη στρατιωτική βία. Μετέτρεψε έτσι το δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα σε στρατηγική προληπτικού πολέμου, κλιμακώνοντας επικίνδυνα τη διεθνή βία και επιθετικότητα.

Ο Ομπάμα θέλησε να κλείσει τη μεγάλη παρένθεση που άνοιξε η 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και να ανανεώσει το διεθνές κύρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Επέλεξε την επιστροφή στην πολυμερή συνεργασία στις διεθνείς σχέσεις, πρόχωρησε σε ένα θετικό άνοιγμα προς το Ισλάμ και διαφοροποίησε την πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.

Ωστόσο, παρά τη διακηρυγμένη αντίθεσή του στον πόλεμο στο Ιράκ δεν έχει κατορθώσει να απεμπλακεί από αυτόν. Στο Αφγανιστάν συνεχίζει την πολιτική του Μπους και ακόμα δεν βρήκε τη δύναμη να κλείσει το Γκουαντάναμο. Σε ορισμένους τομείς της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής η στροφή του Ομπάμα παραμένει περισσότερο ρητορική και συμβολική παρά πραγματική.

Γενικότερα, ο Ομπάμα επαναπρότεινε τις αρετές της soft power, εκείνες δηλαδή τις μορφές ηγεμονίας που δεν βασίζονται στην ωμή βία των όπλων. Αλλά ακόμα και αυτές οι μορφές ηγεμονίας χρειάζεται να στηρίζονται σε μιαν εύρωστη οικονομία. Η τωρινή οικονομική κρίση επιταχύνει, αντίθετα, τη μακρά διαδικασία παρακμής που μειώνει το ειδικό βάρος της Αμερικής στο σύγχρονο κόσμο.

Η οικονομική κρίση μοιάζει να γεννάει μιαν επανάληψη αυτού που έγινε το 2003, όταν ο πόλεμος στο Ιράκ διαίρεσε Ευρώπη και Αμερική, προκαλώντας το ρήγμα ανάμεσα στην «Αφροδίτη» και τον «Αρη» (σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Κέιγκαν). Μόνο που τώρα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Τότε η εξωτερική πολιτική διαιρούσε ενώ η οικονομική πολιτική ένωνε. Σήμερα, αντίθετα, υπάρχει μεγαλύτερη ενότητα στην εξωτερική πολιτική, ενώ υπάρχουν διαφορές στην οικονομική πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η Ουάσιγκτον ευνοεί μια πολιτική δημόσιων δαπανών και φορολογικών κινήτρων (περισσότερο κεϊνσιανή και «σοσιαλδημοκρατική»), ενώ το γαλλο-γερμανικό μέτωπο επιμένει στη δημοσιονομική αυστηρότητα (και στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία).

Σήμερα η 11η Σεπτεμβρίου 2001 μοιάζει πολύ μακρινή όχι μόνον επειδή πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια, αλλά και επειδή έχουν αλλάξει ριζικά οι προτεραιότητες και η ιεράρχηση των προβλημάτων. Η εξωτερική πολιτική και η διεθνής τρομοκρατία δεν είναι πλέον το πιο επίμαχο ζήτημα για τον αμερικανικό λαό. Η κρίση και η ανεργία, ο φόβος και η αγωνία για την παρακμή των ΗΠΑ είναι τα θέματα που κυριαρχούν στη δημόσια συζήτηση.

enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αγνωστο το μέγεθος της νέας Οδύσσειας

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Τα επίπεδα της δεκαετίας του 1960 άγγιξε η ανεργία, σύμφωνα με την έκθεση του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ για την «ελληνική οικονομία και απασχόληση του 2011», που παρουσιάσθηκε προ ημερών στη Θεσσαλονίκη εν όψει ΔΕΘ. Η πραγματική ανεργία, λέει η έκθεση πλησιάζει τα εφιαλτικά επίπεδα της δεκαετίας του 1960 (22% - 23%), όταν κορυφώθηκε το μεταναστευτικό ρεύμα των Ελλήνων προς το εξωτερικό (το 1961 η ανεργία ήταν 864.000 άτομα, δηλ. 23,7% του εργατικού δυναμικού, το οποίο ήταν 3.640.000 άτομα).

Ομως τα πράγματα σήμερα είναι τελείως διαφορετικά από τότε, όταν Γερμανία, ΗΠΑ, Καναδάς και Αυστραλία χρειάζονταν φτηνά εργατικά χέρια για την πυρετώδη οικονομικοτεχνική τους ανάπτυξη. Δεν υπήρχε για τους φτωχούς της Ελλάδας μεγάλη δυσκολία φυγής προς τις χώρες με αναπτυσσόμενο δευτερογενή τομέα, παρά το επώδυνο του ξεριζώματος από τη γενέθλια γη, τη βαριά χαμοζωή στα αφιλόξενα και συχνά εχθρικά ξένα... Και η φτωχή ελληνική επαρχία (κυρίως βόρεια και δυτική Ελλάδα) άδειασε από άνεργους ή ημιαπασχολούμενους εργάτες, αγρότες, τεχνίτες. Χρόνια δύσκολα για εκείνους που έφυγαν κι εκείνους που έμειναν, με τη γιαγιά να ζωγραφίζει στο χαρτί ένα χεράκι για να δείξει στους ξενιτεμένους γονείς πόσο το παιδί μεγάλωσε... Από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης την Ελλάδα εγκατέλειψαν 1.236.000 άτομα. Περίπου 600.000 Ελληνες μετανάστευσαν στη ......Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, 160.000 στην Αυστραλία, 135.000 στις ΗΠΑ, 100.000 στον Καναδά και χιλιάδες άλλοι σε άλλους τόπους.

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα ποσοστά ανεργίας είναι υψηλά στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ, κανείς δεν επιθυμεί μια αθρόα είσοδο εργατικών χεριών, παρά μόνο περιορισμένο αριθμό εξειδικευμένων επιστημόνων, με άλλα λόγια αν το εξωτερικό μπορεί να «απορροφήσει» κάποιους από την Ελλάδα, αυτοί είναι κυρίως τα «μυαλά» της, οι νέοι επιστήμονες, οι έχοντες προσόντα, αφήνοντας για τη χώρα μας -πλην αυτών που μπορούν να κρατήσουν γερά- τους ανειδίκευτους ή χαμηλών προσόντων φτωχούς της και τους άνεργους μεσήλικες.

Οι νέοι βολιδοσκοπούν παντού. Περί τα 50.000 βιογραφικά έχουν υποβληθεί από την αρχή του χρόνου στην ευρωπαϊκή ηλεκτρονική πύλη europass, ενώ καταιγισμό επισκέψεων δέχονται από Ελληνες οι 42 πιο δημοφιλείς ιστοσελίδες ευρέσεως εργασίας ανά τον κόσμο. Ορισμένοι έχουν καταφέρει να κλείσουν θέσεις σε Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ, Ε. Ε., Μέση Ανατολή, Αφρική... Αλλοι, πάλι, έχουν φύγει σε ξένα μέρη, χωρίς εγγυήσεις. Και το λιγότερο αναμενόμενο: συνταξιούχοι της παραμεθορίου μετακομίζουν στη Βουλγαρία, για το χαμηλότερο κόστος της ζωής εκεί... Δεν γνωρίζουμε ακόμη τις διαστάσεις που θα λάβει η οδύσσεια της νέας μετανάστευσης. Μόνο τα αισθήματα, γνωρίζουμε, όσων φεύγουν. «Πρέπει να επιμείνουμε στην αναπνοή, να πετρώσουμε στην καρδιά λύπες μιας πραγματικότητας που δεν ευχηθήκαμε, να βρούμε τη δύναμη ν’ αναζητήσουμε μια άλλη ζωή», έγραφε 32χρονος σε σημείωμά του. «Ρίχνω μια ματιά πίσω, στα ερείπια του ελληνικού παρόντος, φρικιώ στην ιδέα ενός ελληνικού βαράθρου στο άμεσο μέλλον, υπόσχομαι στον εαυτό μου κάτι ριζικά νέο, ελπίζοντας στην ελληνική αναγέννηση και την επιστροφή. Υπολογίζω στο θαύμα που λέγεται ανθρώπινη θέληση»...

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Ο Άμλετ της Σελήνης

Στίχοι : Μάνος Ελευθερίου
Μουσική : Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση : Χρήστος Θηβαίος

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ΄θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Διαβάστε περισσότερα...

Το λάθος της Έκθεσης

του Κώστα Γιαννακίδη

Στην Έκθεση είχα δει πέτρες από το διάστημα. Ναι, με μήνυμα του Αμερικανού προέδρου αποκλειστικά για μένα, τον επισκέπτη του περιπτέρου. Είδα μία τεράστια Μερσέντες που καμάρωνε επειδή «επωλήθη εις τον ηθοποιό κ. Κώστα Βουτσά». Χάζεψα τα επιτεύγματα του καπιταλισμού και τα μπράτσα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μάζεψα φυλλάδια και κονκάρδες. Αρωματικά σαπούνια που η μαμά μου δεν μπορούσε να βρει αλλού. Δοκίμασα εξωτικές κρέμες και σκαρφάλωσα σε ένα τεράστιο τσεχοσλοβάκικο τρακτέρ. Έφτασα σε απόσταση λίγων μέτρων από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά κατάφερα και βρέθηκα δίπλα στον Άλκη Στέα! Η γεύση από τα λουκάνικα έρχεται όποτε θέλω στο στόμα μου και ακόμα βλέπω, μέσα στην ασπρόμαυρη μνήμη μου, τη νύχτα να παίρνει χρώματα από τα πυροτεχνήματα.

Ανοησίες σας γράφω. Όλες οι διηγήσεις των Σαλονικιών για την Έκθεση είναι λίγο ως πολύ ίδιες και κλέβουν στο μέτρημα -την παιδική τους ηλικία σου περιγράφουν, δείχνουν μία φωτογραφία τους με φόντο την Έκθεση. Όμως μερικές από τις αφηγήσεις που διαβάζω είναι και άδικες. Λογικό. Όσο πιο μικρός είσαι, τόσο πιο μικρή είναι και η μνήμη και η γενναιοδωρία σου προς την Έκθεση. Κάποτε, ναι, ήταν ένα παράθυρο προς τον κόσμο. Μετά έγινε απλώς ένα παράθυρο να το ανοίξεις και να πηδήξεις. Και τελικά εξέπεσε -τα έχουμε πει αυτά- στη γνωστή εκδρομή κομματικών παραγόντων που έκρυβαν τη χοντρή κοιλιά κάτω από δεκάδες καλαθάκια με λουλούδια. Φέτος δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Αν και Διεθνής, η Έκθεση, φιλοξενεί μόλις οκτώ ξένες συμμετοχές. Και ρίχνοντας μια ματιά από ψηλά, θα καταλάβεις πως η......φετινή διοργάνωση είναι το κλουβί που στήσαμε για να κλειστούμε μέσα και να φάμε τις σάρκες μας.

Αυτή η Έκθεση δεν είναι η γιορτή που γίνεται από υποχρέωση. Δεν θυμίζει, απλώς, γάμο όπου τα σόγια έχουν μαλώσει. Είναι ένας μικρός πόλεμος στον οποίο σύρεται η χώρα, μία χούφτα αλάτι σε ανοιχτή πληγή, ταπείνωση που δείχνει αναπόφευκτη. Και όμως δεν ήταν αναπόφευκτη. Η συγκυρία ήταν εξαιρετική -όταν ο δρόμος είναι ολισθηρός μπορείς να κάνεις τις πιο θεαματικές στροφές. Η κυβέρνηση άκουγε τη ΔΕΘ να σέρνει τις αλυσίδες της από την άνοιξη. Ας άκουγε ταυτόχρονα την εποχή και την κοινωνία. Κατάργηση της διοργάνωσης, απόδοση του οικοπέδου στην πόλη, σχεδιασμός για δημιουργία σύγχρονου εκθεσιακού κέντρου στα προάστια με τη συμμετοχή διεθνών επενδυτών. Αλλά εδώ η κυβέρνηση δεν είδε τον βράχο να πέφτει επάνω της, θα έβλεπε την προοπτική της Έκθεσης; Και όμως, κάπως έτσι σώζονται οι χώρες.

Μετά ήρθε εκείνη η σοφή, είναι η αλήθεια, απόφαση του Μαξίμου για τη ματαίωση της πρωθυπουργικής ομιλίας. Ανακλήθηκε υπό καθεστώς πανικού, λες και στη χώρα δεν έχει καταρρεύσει μόνο η προσχηματική πολιτική τόλμη που οφείλει να επιδεικνύει ο πρωθυπουργός. Το να εκφωνείς ομιλία ενώ έξω δέρνονται, δεν δείχνει πολιτικό θάρρος. Δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Εδώ η ένσταση σημειώνει ότι ο πρωθυπουργός δεν γίνεται να κάνει πίσω μπροστά στις διαμαρτυρίες των κοινωνικών ομάδων. Μόνο που, εν προκειμένω, θα υποχωρούσε μπροστά σε μία διαμαρτυρία με αρκετό δίκαιο στη βάση της. Και εν τέλει θα έκανε όσα μπορούσε για την αποφυγή εικόνων που θα μας τραυματίσουν όλους. Ελάχιστοι θα ασχοληθούν με την ομιλία του, όλοι θα παρακολουθούν την ένταση πίσω από τον μεταφερόμενο φράχτη ή τα εγκαίνια της αντλίας που εκτοξεύει νερό. Μετά θα μάθουμε πως είναι καλύτερο να παρακολουθείς έναν πρωθυπουργό που κάνει βήματα προς τα πίσω, παρά έναν πρωθυπουργό που επισκέπτεται τη Θεσσαλονίκη όπως οι Αμερικανοί πρόεδροι το Αφγανιστάν.

http://www.protagon.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αυτοαπόρριψη - Jorge Bucay

Βρισκόμουν εκεί από την πρώτη στιγμή,
στην αδρεναλίνη που κυκλοφορούσε 
στις φλέβες των γονιών σου

όταν έκαναν έρωτα για να σε συλλάβουν,

και μετά στο υγρό που η μητέρα σου έστελνε στη μικρή καρδιά σου

όταν ακόμα ήσουν ένα μικρό παράσιτο

Έφτασα σε σένα προτού μπορέσεις να μιλήσεις,

προτού ακόμα μπορέσεις να καταλάβεις κάτι

απ΄ αυτά που σου έλεγαν οι άλλοι.

Βρισκόμουν εκεί όταν, αδέξια, προσπαθούσες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα

εμπρός στο πειραχτικό και γελαστό βλέμμα όλων.

Όταν ήσουν απροστάτευτος κι εκτεθειμένος,

όταν ήσουν ευάλωτος κι είχες ανάγκη.

Μ΄ έφερε στην ζωή σου
το χέρι της μαγικής σκέψης,
με συνόδευαν….
οι προλήψεις και τα ξόρκια,
τα φετίχ και τα φυλακτά…
οι καλοί τρόποι, οι συνήθειες και η παράδοση…
οι δάσκαλοι σου, τα αδέρφια σου και οι φίλοι σου…


Προτού μάθεις πως υπήρχα
διαίρεσα την ψυχή σου σε ένα κόσμο φωτός…
κι έναν κόσμο σκότους.
Έναν κόσμο για το καλό κι έναν για τα υπόλοιπα.

Εγώ σου έφερα τα συναισθήματα της ντροπής,
σου έδειξα όλα τα μειονεκτήματα σου,
τις ασχήμιες σου,
τις ανοησίες σου,
τα δυσάρεστα όλα.
Εγώ σου κρέμασα την ταμπέλα «διαφορετικός»
όταν σου είπα για πρώτη φορά στο αφτί
ότι κάτι δεν πήγαινε εντελώς καλά σ’ εσένα.

Υπάρχω πριν από τη συνείδηση,
πριν από την ενοχή,
πριν από την ηθική,
πριν από τις αρχές του χρόνου,
πριν ακόμα ο Αδάμ ντραπεί για το κορμί του
όταν αντιλήφθηκε ότι είναι γυμνός…
και το κάλυψε!

Είμαι ο απρόσκλητος μουσαφίρης,
ο ανεπιθύμητος επισκέπτης,
και ωστόσο,
είμαι ο πρώτος που ήρθα και ο τελευταίος που θα φύγω.
Έγινα ισχυρός με τον καιρό
ακούγοντας τις συμβουλές των γονιών σου
για το πώς να θριαμβεύσεις στη ζωή.
Παρατηρώντας τις αντιλήψεις της θρησκείας σου,
που σου λέει τι να κάνεις και τι να μην κάνεις,
για να σε δεχθεί ο Θεός στις αγκαλιές του.
Υποφέροντας απάνθρωπα αστεία
των συντρόφων σου στο σχολείο
όταν γελούσαν με τις δυσκολίες σου.
Υπομένοντας τις ταπεινώσεις από τους ανωτέρους σου.
Παρατηρώντας την άχαρη μορφή σου στον καθρέφτη
και συγκρίνοντας τη μετά με την εικόνα των «διασήμων»
που βγαίνουν στην τηλεόραση.

Και τώρα επιτέλους,
έτσι όπως είμαι δυνατός,
και για τον απλό λόγο
ότι είμαι γυναίκα,
ότι είμαι νέγρος,
ότι είμαι Εβραίος,
ότι είμαι ομοφυλόφιλος,
ότι είμαι ανατολίτης,
ότι είμαι ανάπηρος,
ότι είμαι ψηλός, κοντός ή χοντρός….
μπορώ να σε μεταμορφώσω
σ’ ένα σωρό σκουπίδια,
σε παλιοσίδερα,
σε αποδιοπομπαίο τράγο,
στον παγκόσμιο υπεύθυνο,
σ’ έναν καταραμένο μπάσταρδο μιας χρήσης.

Γενεές και γενεές ανδρών και γυναικών με υποστηρίζουν.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις από μένα.

Η θλίψη που προξενώ είναι τόσο ανυπόφορη που
για να με αντέξεις
πρέπει να με μεταδώσεις στα παιδιά σου,
ώστε εκείνα να με περάσουν στα δικά τους παιδιά,
στους αιώνες των αιώνων.

Για να βοηθήσω εσένα και τους απογόνους σου
θα μεταμφιεστώ σε τελειομανία,
σε υψηλά ιδανικά,
σε αυτοκριτική,
σε πατριωτισμό,
σε ηθικές αξίες,
σε καλές συνήθειες,
σε αυτοέλεγχο.

Η θλίψη που σου προξενώ είναι τόσο έντονη
που θα θελήσεις να με αρνηθείς
και γι’ αυτό,
θα προσπαθήσεις να με κρύψεις πίσω από τα πρόσωπα σου,
πίσω από τα ναρκωτικά,
πίσω από τη μάχη σου για το χρήμα,
πίσω από τις νευρώσεις σου,
πίσω από την απρόσωπη σεξουαλικότητα σου.
Δεν έχει σημασία τι κάνεις, όμως,
δεν έχει σημασία που πηγαίνεις .
Εγώ θα είμαι πάντα εκεί,
πάντοτε παρών,
μέρα και νύχτα, ακούραστα, δίχως όρια.

Εγώ είμαι η βασική αιτία της εξάρτησης,
της κτητικότητας,
της πίεσης,
της ανηθικότητας,
του φόβου,
της βίας,
του εγκλήματος,
της τρέλας.

Εγώ σου δίδαξα το φόβο της απόρριψης
κι εγώ περιόρισα την ύπαρξη σου σ’ αυτό το φόβο.
Από εμένα εξαρτάται αν θα εξακολουθήσεις να είσαι
αυτό το άτομο που το γυρεύουν,
το λατρεύουν,
το χειροκροτούν,
ο ευγενικός και ο ευχάριστος
που είσαι σήμερα για τους άλλους.
Από εμένα εξαρτάσαι,
γιατί εγώ είμαι το μπαούλο όπου έχεις κρύψει
εκείνα τα πιο δυσάρεστα πράγματα,
τα πιο γελοία,
τα λιγότερο επιθυμητά κι από σένα τον ίδιο.

Χάρη σ’ εμένα
έμαθες να συμβιβάζεσαι
με αυτά που σου δίνει η ζωή,
γιατί, τελικά,
οτιδήποτε κι αν ζήσεις θα είναι πάντοτε παραπάνω
απ’ αυτό που νομίζεις ότι αξίζεις.

Το μάντεψες έτσι δεν είναι?

Είμαι...το συναίσθημα της απόρριψης
που νιώθεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Όλα άρχισαν εκείνη την γκρίζα μέρα
που αφέθηκες να πεις περήφανος «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!»
Και, ντροπιασμένος και φοβισμένος κατέβασες το κεφάλι
κι άλλαξες τα λόγια και τις πράξεις σου με έναν συλλογισμό:
«ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΜΟΥΝ…»

(Από το βιβλίο του Jorge Bucay «Να σου πω μια ιστορία»)

Διαβάστε περισσότερα...

Μάθημα πολιτισμού

Του Μιχάλη Μητσού

Οι δύο τρομοκρατικές επιθέσεις δεν μπορούν ασφαλώς να συγκριθούν. Η μία στοίχισε τη ζωή κάπου 3.000 ανθρώπων, η άλλη 77. Η μία υπήρξε προϊόν λεπτομερούς σχεδιασμού και πραγματοποιήθηκε από ένα ολόκληρο δίκτυο φανατικών ανθρώπων, η άλλη έγινε από έναν εξτρεμιστή που εκμεταλλεύτηκε την ανοιχτή κοινωνία της χώρας του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζει η σύγκριση του τρόπου με τον οποίο αντέδρασαν οι δύο ηγέτες. Ο πρώτος, ονόματι Τζορτζ Μπους ο νεότερος, είπε την περίφημη φράση «Οποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Ο δεύτερος, ονόματι Γενς Στόλτενμπεργκ, είπε μια φράση εξίσου αξιομνημόνευτη, και πολύ πιο πολύτιμη: «Η μοναδική απάντηση στην τρομοκρατία είναι περισσότερη δημοκρατία, περισσότερα ανοίγματα».

Με αυτήν τη φράση στις αποσκευές τους επιβιβάστηκαν την περασμένη Δευτέρα σε δύο λεωφορεία εκατό νέοι του Εργατικού Κόμματος της Νορβηγίας, που αποτέλεσε πριν από ενάμιση μήνα τον βασικό στόχο του δολοφόνου της Ουτόγια. Πήραν μαζί τους χιλιάδες τριαντάφυλλα κι άλλες τόσες προκηρύξεις. Κι έφυγαν για μια περιοδεία στην επαρχία, ενόψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών της ερχόμενης Κυριακής. Ανάμεσά τους ήταν ένας από τους επιζήσαντες του μακελειού, ο 26χρονος Ασμουντ Αουκρουστ, αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργατικών Νεολαιών. Στην πρώτη πόρτα που χτύπησε άνοιξε μια γυναίκα, που τον πληροφόρησε ότι ψηφίζει άλλο κόμμα. «Κράτα το τριαντάφυλλο, είναι αρκετό ότι ψηφίζεις», της είπε εκείνος. Ο επόμενος ήταν ένας......γέρος, που δεν είχε επιφυλάξεις: σ' όλη του τη ζωή ψήφιζε Εργατικό Κόμμα. Κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα τον Αουκρουστ. «Ησουν στο νησί;». «Ναι». «Σε παρακολουθεί ψυχολόγος;». «Ναι». «Είναι καλό τουλάχιστον που σε απορροφά αυτή η προεκλογική εκστρατεία;». «Είναι».

Ο στόχος της νεολαίας των Εργατικών είναι η συμμετοχή στις εκλογές να σπάσει κάθε ρεκόρ, ώστε η νορβηγική κοινωνία να αποδείξει ότι δεν πτοείται από έναν τρομοκράτη. Οπως επισημαίνει όμως ο απεσταλμένος της «Μοντ», και τα υπόλοιπα κόμματα έκαναν μια ψύχραιμη και πολιτισμένη προεκλογική εκστρατεία. Το δεξιό Κόμμα της Προόδου, στο οποίο ανήκε ο Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ προτού τα βροντήξει, απέσυρε μια προκήρυξη που απεικόνιζε ένα κομματιασμένο τριαντάφυλλο, σύμβολο της καταπάτησης των υποσχέσεων από τους Εργατικούς. Οι συντηρητικές νεολαίες πολτοποίησαν τις δικές τους προκηρύξεις, που έγραφαν «Καλύτερα νεκρός παρά κόκκινος». Είναι κρίμα βέβαια που χρειάστηκαν ένα τόσο ισχυρό σοκ για να κάνουν το αυτονόητο.

Το στοίχημα μοιάζει να κερδίζεται. Ολα τα κόμματα είδαν μετά την 22α Ιουλίου τα μέλη τους να αυξάνονται. Η 14χρονη Τζούλια γράφτηκε στην Εργατική Νεολαία στις 5 Αυγούστου, την ημέρα της κηδείας μιας φίλης της. «Μετά την Ουτόγια», λέει, «προσπαθούμε να είμαστε πιο ανοιχτοί απέναντι στους άλλους». Ο ήρωάς της, ο ήρωας όλων των νέων, είναι βέβαια ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ο άνθρωπος που τους εμπόδισε να πέσουν στην παγίδα του μίσους και της δυσπιστίας. Ο ηγέτης που ακολούθησε τον ακριβώς αντίθετο δρόμο από τον Μπους.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...