Αυτοαπόρριψη - Jorge Bucay

Βρισκόμουν εκεί από την πρώτη στιγμή,
στην αδρεναλίνη που κυκλοφορούσε 
στις φλέβες των γονιών σου

όταν έκαναν έρωτα για να σε συλλάβουν,

και μετά στο υγρό που η μητέρα σου έστελνε στη μικρή καρδιά σου

όταν ακόμα ήσουν ένα μικρό παράσιτο

Έφτασα σε σένα προτού μπορέσεις να μιλήσεις,

προτού ακόμα μπορέσεις να καταλάβεις κάτι

απ΄ αυτά που σου έλεγαν οι άλλοι.

Βρισκόμουν εκεί όταν, αδέξια, προσπαθούσες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα

εμπρός στο πειραχτικό και γελαστό βλέμμα όλων.

Όταν ήσουν απροστάτευτος κι εκτεθειμένος,

όταν ήσουν ευάλωτος κι είχες ανάγκη.

Μ΄ έφερε στην ζωή σου
το χέρι της μαγικής σκέψης,
με συνόδευαν….
οι προλήψεις και τα ξόρκια,
τα φετίχ και τα φυλακτά…
οι καλοί τρόποι, οι συνήθειες και η παράδοση…
οι δάσκαλοι σου, τα αδέρφια σου και οι φίλοι σου…


Προτού μάθεις πως υπήρχα
διαίρεσα την ψυχή σου σε ένα κόσμο φωτός…
κι έναν κόσμο σκότους.
Έναν κόσμο για το καλό κι έναν για τα υπόλοιπα.

Εγώ σου έφερα τα συναισθήματα της ντροπής,
σου έδειξα όλα τα μειονεκτήματα σου,
τις ασχήμιες σου,
τις ανοησίες σου,
τα δυσάρεστα όλα.
Εγώ σου κρέμασα την ταμπέλα «διαφορετικός»
όταν σου είπα για πρώτη φορά στο αφτί
ότι κάτι δεν πήγαινε εντελώς καλά σ’ εσένα.

Υπάρχω πριν από τη συνείδηση,
πριν από την ενοχή,
πριν από την ηθική,
πριν από τις αρχές του χρόνου,
πριν ακόμα ο Αδάμ ντραπεί για το κορμί του
όταν αντιλήφθηκε ότι είναι γυμνός…
και το κάλυψε!

Είμαι ο απρόσκλητος μουσαφίρης,
ο ανεπιθύμητος επισκέπτης,
και ωστόσο,
είμαι ο πρώτος που ήρθα και ο τελευταίος που θα φύγω.
Έγινα ισχυρός με τον καιρό
ακούγοντας τις συμβουλές των γονιών σου
για το πώς να θριαμβεύσεις στη ζωή.
Παρατηρώντας τις αντιλήψεις της θρησκείας σου,
που σου λέει τι να κάνεις και τι να μην κάνεις,
για να σε δεχθεί ο Θεός στις αγκαλιές του.
Υποφέροντας απάνθρωπα αστεία
των συντρόφων σου στο σχολείο
όταν γελούσαν με τις δυσκολίες σου.
Υπομένοντας τις ταπεινώσεις από τους ανωτέρους σου.
Παρατηρώντας την άχαρη μορφή σου στον καθρέφτη
και συγκρίνοντας τη μετά με την εικόνα των «διασήμων»
που βγαίνουν στην τηλεόραση.

Και τώρα επιτέλους,
έτσι όπως είμαι δυνατός,
και για τον απλό λόγο
ότι είμαι γυναίκα,
ότι είμαι νέγρος,
ότι είμαι Εβραίος,
ότι είμαι ομοφυλόφιλος,
ότι είμαι ανατολίτης,
ότι είμαι ανάπηρος,
ότι είμαι ψηλός, κοντός ή χοντρός….
μπορώ να σε μεταμορφώσω
σ’ ένα σωρό σκουπίδια,
σε παλιοσίδερα,
σε αποδιοπομπαίο τράγο,
στον παγκόσμιο υπεύθυνο,
σ’ έναν καταραμένο μπάσταρδο μιας χρήσης.

Γενεές και γενεές ανδρών και γυναικών με υποστηρίζουν.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις από μένα.

Η θλίψη που προξενώ είναι τόσο ανυπόφορη που
για να με αντέξεις
πρέπει να με μεταδώσεις στα παιδιά σου,
ώστε εκείνα να με περάσουν στα δικά τους παιδιά,
στους αιώνες των αιώνων.

Για να βοηθήσω εσένα και τους απογόνους σου
θα μεταμφιεστώ σε τελειομανία,
σε υψηλά ιδανικά,
σε αυτοκριτική,
σε πατριωτισμό,
σε ηθικές αξίες,
σε καλές συνήθειες,
σε αυτοέλεγχο.

Η θλίψη που σου προξενώ είναι τόσο έντονη
που θα θελήσεις να με αρνηθείς
και γι’ αυτό,
θα προσπαθήσεις να με κρύψεις πίσω από τα πρόσωπα σου,
πίσω από τα ναρκωτικά,
πίσω από τη μάχη σου για το χρήμα,
πίσω από τις νευρώσεις σου,
πίσω από την απρόσωπη σεξουαλικότητα σου.
Δεν έχει σημασία τι κάνεις, όμως,
δεν έχει σημασία που πηγαίνεις .
Εγώ θα είμαι πάντα εκεί,
πάντοτε παρών,
μέρα και νύχτα, ακούραστα, δίχως όρια.

Εγώ είμαι η βασική αιτία της εξάρτησης,
της κτητικότητας,
της πίεσης,
της ανηθικότητας,
του φόβου,
της βίας,
του εγκλήματος,
της τρέλας.

Εγώ σου δίδαξα το φόβο της απόρριψης
κι εγώ περιόρισα την ύπαρξη σου σ’ αυτό το φόβο.
Από εμένα εξαρτάται αν θα εξακολουθήσεις να είσαι
αυτό το άτομο που το γυρεύουν,
το λατρεύουν,
το χειροκροτούν,
ο ευγενικός και ο ευχάριστος
που είσαι σήμερα για τους άλλους.
Από εμένα εξαρτάσαι,
γιατί εγώ είμαι το μπαούλο όπου έχεις κρύψει
εκείνα τα πιο δυσάρεστα πράγματα,
τα πιο γελοία,
τα λιγότερο επιθυμητά κι από σένα τον ίδιο.

Χάρη σ’ εμένα
έμαθες να συμβιβάζεσαι
με αυτά που σου δίνει η ζωή,
γιατί, τελικά,
οτιδήποτε κι αν ζήσεις θα είναι πάντοτε παραπάνω
απ’ αυτό που νομίζεις ότι αξίζεις.

Το μάντεψες έτσι δεν είναι?

Είμαι...το συναίσθημα της απόρριψης
που νιώθεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Όλα άρχισαν εκείνη την γκρίζα μέρα
που αφέθηκες να πεις περήφανος «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!»
Και, ντροπιασμένος και φοβισμένος κατέβασες το κεφάλι
κι άλλαξες τα λόγια και τις πράξεις σου με έναν συλλογισμό:
«ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΜΟΥΝ…»

(Από το βιβλίο του Jorge Bucay «Να σου πω μια ιστορία»)