Επτά νυκτερινά επτάστιχα - Οδυσσέας Ελύτης

Όνειρα κι όνειρα ήρθανε
στα γενέθλια των γιασεμιών
Νύχτες και νύχτες στις λευκές
αϋπνίες των κύκνων
Η δροσιά γεννιέται μεσ'στα φύλλα
όπως μεσ'στον απέραντο ουρανό
το ξάστερο συναίσθημα.


Ευνοϊκές αστροφεγγιές έφεραν τη σιωπή
και πίσω απ'τη σιωπή μια μελωδία παρείσακτη
Ερωμένη
αλλοτινών ήχων γόησσα
Μένει τώρα ο ίσκιος που ατονεί
και η ραϊσμένη εμπιστοσύνη του
και η αθεράπευτη σκοτοδίνη του-εκεί.


Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα
όλα τα δάχτυλα
Σιωπή
Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σα θωριά λοξοδρομάει προς τ'άστρα!

Ένας ώμος ολόγυμνος
σαν αλήθεια
Πληρώνει την ακρίβεια του
Στην άκρια τούτη της βραδιάς
που φέγγει ολομόναχη
κάτω απ' τη μυστικιά ημισέληνο
της νοσταλγίας μου.

Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
Μαβιές
Κόκκινες
Κίτρινες
Τ' ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο
Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο
Τα μάτια της σιωπή.

Ανεξιχνίαστη νύχτα πίκρα δίχως άκρη
Βλέφαρο ανύσταχτο
Πριν βρει αναφιλητό καίγεται ο πόνος
Πριν ζυγιαστεί γέρνει ο χαμός
Καρτέρι μελλοθάνατο
σαν ο συλλογισμός από τον μάταιο μαίανδρο
στην ποδιά της μοίρας του συντρίβεται.

Το διάδημα του φεγγαριού στο μέτωπο της νύχτας
Όταν μοιράζονται οι σκιές την επιφάνεια
της όρασης
Κι ο πόνος μετρημένος από εξασκημένο αυτί
ακούσιος καταρρέει
Μεσ' στην ιδέα που αχρηστεύεται απ' το μελαγχολικό
σιωπητήριο.