Έξι χρόνια πέρασαν από την ημέρα που ο Γιάσερ Αραφάτ ή Μοχάμεντ Αμπντέλ Ραούφ Αραφάτ Αλ Κούντουα Αλ Χουσεϊνί όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, πέρασε την πύλη της αιωνιότητας και τέθηκε στο πάνθεο των ηγετικών μορφών του πλανήτη.
Γεννήθηκε την 24 Αυγούστου 1929, όπως ο ίδιος ήθελε να λέει στην Ιερουσαλήμ ή κατ’ άλλους στο Κάϊρο της Αιγύπτου.
Σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου από το 1949 έως 1956 και εργάστηκε ως μηχανικός στους πετρελαιαγωγούς του Κουβέιτ.
Από το 1919 έως το 1948 την Παλαιστίνη διοικούσαν οι Βρετανοί. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και το «Ολοκαύτωμα», οι Εβραίοι μετανάστες στην Παλαιστίνη αυξήθηκαν εντυπωσιακά.
Στις 29 Νοεμβρίου 1947 ο ΟΗΕ ανακοίνωσε σχέδιο για δημιουργία δυο κρατών, ενός Εβραϊκού και ενός Παλαιστινιακού, με αποτέλεσμα να αρχίσουν έντονες διαφωνίες, οι οποίες κατέληξαν σε πολεμική σύρραξη πέντε αραβικών κρατών (Αίγυπτος, Λίβανος, Συρία, Ιορδανία και Ιράκ) από τη μια πλευρά και του νεοσύστατου κράτους του Ισραήλ από την άλλη.
Στον πόλεμο αυτό (1947-49) έλαβε μέρος και ο Αραφάτ, για να επιστρέψει στο Κάϊρο μετά την ήττα των Αράβων.
Ο Αραφατ το 1959 ίδρυσε τη Φατάχ (στα αραβικά σημαίνει νίκη), και το 1969 εξελέγη πρόεδρος της PLO (Palestine Liberation Organization - Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης/ΟΑΠ), η οποία ιδρύθηκε το 1964 με σκοπό να ενώσει τις διάφορες παλαιστινιακές ομάδες αντίστασης ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της αραβικής Παλαιστίνης.
Το 1967, ξέσπασε ο πόλεμος των «έξι ημερών», μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών, ο οποίος τερματίστηκε και πάλι με ήττα των αραβικών κρατών.
Τον Οκτώβριο του 1974 η Αραβική Συνδιάσκεψη αναγνώρισε την PLO ως τον μοναδικό εκπρόσωπο του Παλαιστινιακού λαού και ένα μήνα αργότερα ο Αραφάτ συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ως αντιπρόσωπος της.
Τον Ιούνιο του 1982, ο ισραηλινός στρατός εξαπέλυσε μαζική εισβολή στον Λίβανο. Στόχος της εισβολής ήταν η εξολόθρευση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ/PLO), η οποία έδρευε τότε κυρίως στον Λίβανο.
Η εισβολή στον Λίβανο κορυφώθηκε στις 15-17 Σεπτεμβρίου 1982 με την επιδρομή στους προσφυγικούς καταυλισμούς αμάχων Παλαιστινίων (Σάμπρα και Σατίλα) των 1.500 μελών των ρατσιστικών Λιβανικών Δυνάμεων, μία από τις λιβανικές οργανώσεις σύμμαχους του Ισραήλ.
Κατά τη διάρκεια εκείνου του καλοκαιριού ο ισραηλινός στρατός βομβάρδιζε χωρίς έλεος τη λιβανική πρωτεύουσα, σκοτώνοντας περισσότερους από 20.000 ανθρώπους, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν άμαχος πληθυσμός.
Τον Σεπτέμβρη του 1982 επιβλήθηκε εκεχειρία στους Λιβανέζους και τους Παλαιστινίους που αντιστέκονταν στην επίθεση. Οι παλαιστινιακοί προσφυγικοί καταυλισμοί συγκέντρωναν περισσότερο από το 10% του πληθυσμού των 3 εκατομμύριων του Λιβάνου τότε.
Σύμφωνα με την εκεχειρία, οι στρατιωτικές δυνάμεις της PLO θα εκκενώνονταν στην Τυνησία. Σε αντάλλαγμα, θα εγγυούνταν η ασφάλεια των παλαιστινιακών προσφυγικών καταυλισμών. Τη συμφωνία υπέγραφαν μεταξύ άλλων οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Μετά τα γεγονότα αυτά ο Αραφάτ και η ηγεσία της PLO μεταφέρθηκαν και πάλι εκτός Παλαιστίνης.
Το 1987 ξέσπασε η πρώτη ιντιφάντα (εξέγερση) ενώ το 1988 το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο (PNC) αποδέχθηκε την απόφαση 242 του ΟΗΕ που, μεταξύ άλλων, αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ.
Το 1991 στη Συνδιάσκεψη της Μαδρίτης στο θέμα της Παλαιστίνης δεν σημειώθηκε καμία πρόοδος, το 1993 όμως με τη Συμφωνία του Όσλο, παραχωρήθηκε περιορισμένη αυτονομία στην Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη.
Τον Ιούνιο 1994 ο Γιάσερ Αραφάτ μετά από απουσία 27 χρόνων επιτρέφει στην Λωρίδα της Γάζας και την Ιεριχώ, για να αναλάβει την ηγεσία της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής (PNA).
Το φθινόπωρο του 1994 ο Αραφάτ, ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο τότε υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ Σιμόν Πέρες, τιμήθηκαν με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Το 2000, ξέσπασε η δεύτερη ιντιφάντα και ο Γιάσερ Αραφάτ πρότεινε τη λύση των δύο κρατών. Σύμφωνα με αυτή οι Παλαιστίνιοι θα αναγνώριζαν το Ισραήλ, με αντάλλαγμα τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στα εδάφη που είχαν καταληφθεί το 1967 από το Ισραήλ.
Από το Δεκέμβριο του 2001 ο Αραφάτ παρέμεινε αποκλεισμένος στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, κυκλωμένος από ισραηλινά στρατεύματα.
Έπειτα από αμερικανικές πιέσεις, απελευθερώθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2002.
Τον Οκτώβριο του 2004 κλονίζεται ξαφνικά η υγεία του Aραφάτ.
Δύο εβδομάδες μετά τη διαπίστωση προβλήματος στην υγεία του, μεταφέρθηκε αεροπορικώς σε γαλλικό στρατιωτικό νοσοκομείο, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή στις 11 Nοεμβρίου 2004 σε ηλικία 75 ετών.
Tα αίτια του θανάτου του ουδέποτε ανακοινώθηκαν επίσημα και τα ερωτήματα συνέχισαν να αιωρούνται. Το μόνο που ανακοινώθηκε ήταν ότι ο Παλαιστίνιος ηγέτης απεβίωσε εξαιτίας εγκεφαλικού επεισοδίου, απόρροια αιματολογικής ανωμαλίας, η οποία με τη σειρά της προκλήθηκε από άγνωστη λοίμωξη.
Ο Γιάσερ Αραφάτ, αναδείχθηκε σε μια ηγετική μορφή, ήταν γενναίος υπερασπιστής του παλαιστινιακού λαού και αφιέρωσε τη ζωή του σε ένα και μοναδικό σκοπό: Τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης.
Βλέπουμε όμως μέχρι και σήμερα οτι το Ισραήλ χτίζει παράνομες κατοικίες για τους εποίκους, που φθάνουν περίπου το μισό εκατομμύριο, εξαγριώνοντας τους Παλαιστίνιους, που βλέπουν καθημερινά κι άλλα κομμάτια της γης τους να χάνονται.
Αντί οτιδήποτε άλλου για τον Αραφάτ, παραθέτω πιο κάτω ένα δημοσίευμα του Γιάννη Κανελλάκη από την Ελευθεροτυπία της 16/11/2004.
«Μοιάζει με μυθιστόρημα. Είκοσι ένα χρόνια πριν. Δεκέμβρης 1983. Λίβανος.
Στο λιμάνι της Τρίπολης έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες Παλαιστίνιοι μαχητές. Μικροί και μεγάλοι κρατούν όπλα.
Ο Λίβανος καίγεται. Ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ βομβαρδίζουν ανελέητα και σκορπούν παντού τον θάνατο. Αβοήθητοι οι Παλαιστίνιοι πληρώνουν με τη ζωή τους τον αγώνα τους για ελεύθερη πατρίδα.
Στο λιμάνι έχουν φθάσει πέντε ελληνικά καράβια. Περιμένουν να παραλάβουν περίπου 3.000 Παλαιστίνιους μαχητές και τον ηγέτη τους. Μαζί τους και 700 γυναικόπαιδα.
Στον εναέριο χώρο γαλλικά μιράζ εμποδίζουν ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη να βομβαρδίσουν το λιμάνι και να βυθίσουν τα καράβια. Ηταν στο πλαίσιο της συμφωνίας του Ελληνα πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου με τον πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν.
Ο Γιάσερ Αραφάτ δεν έχει φθάσει ακόμα. Κανείς δεν γνωρίζει πού βρίσκεται και σε ποιο καράβι θα επιβιβαστεί. Οι δεκάδες δημοσιογράφοι, Ελληνες και ξένοι, προσπαθούμε να μάθουμε κάτι για την τύχη του Αραφάτ. Βρισκόμαστε ανάμεσα στους ένοπλους Παλαιστίνιους μαχητές. Ημουν απεσταλμένος της «Ελευθεροτυπίας».
Τα πέντε ελληνικά πλοία γέμισαν με Παλαιστίνιους μαχητές και γυναικόπαιδα. Εμείς επιβιβαστήκαμε στο καράβι «Οδυσσέας Ελύτης». Γνωρίζαμε ότι σ' αυτό θα επιβιβαζόταν και ο Αραφάτ.
Σ' αυτό τελικά επιβιβάστηκε τελευταίος και ο Παλαιστίνιος ηγέτης κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. «Φουλ ολοταχώς» ακούγεται να λέει στον καπετάνιο. Η νηοπομπή σχηματίζεται και αρχίζει να διασχίζει τα ταραγμένα νερά. Τα γαλλικά μιράζ ελέγχουν τον εναέριο χώρο. Πετούν πάνω από τη νηοπομπή.
Η αγωνία του Γιάσερ Αραφάτ φαίνεται έντονα στο πρόσωπό του. Ο φόβος για επίθεση από στρατιωτικές δυνάμεις τού Ισραήλ ήταν ακόμη μέσα μας.
Τα ελληνικά καράβια με τους Παλαιστίνιους μαχητές, τα γυναικόπαιδα και τους δημοσιογράφους έχουν απομακρυνθεί από το λιμάνι της Τρίπολης του Λιβάνου. Οχι όμως και ο κίνδυνος να βυθιστούν από αεροσκάφη του Ισραήλ.
Ο Γιάσερ Αραφάτ φεύγει από την καμπίνα του. Συνοδευόμενος από άντρες και γυναίκες της ασφαλείας του ανεβαίνει στη γέφυρα του καραβιού. Συνομιλεί με τον καπετάνιο Βαγγέλη Σκανδάλη. Δείχνει ψύχραιμος αλλά και αποφασισμένος για όλα. «Θα γυρίσω νικητής στην Παλαιστίνη» έλεγε.
Ο Γιάσερ Αραφάτ φεύγει από την καμπίνα του. Συνοδευόμενος από άντρες και γυναίκες της ασφαλείας του ανεβαίνει στη γέφυρα του καραβιού. Συνομιλεί με τον καπετάνιο Βαγγέλη Σκανδάλη. Δείχνει ψύχραιμος αλλά και αποφασισμένος για όλα. «Θα γυρίσω νικητής στην Παλαιστίνη» έλεγε.
«Ανησυχείτε για το ταξίδι;» τον ρωτάμε. «Ολα θα πάνε καλά, δεν ανησυχώ για τίποτα» μας απαντά.
«Εσείς πώς νιώθετε;» μας ρωτά.
Με τα κιάλια παρακολουθεί από τη γέφυρα του πλοίου ό,τι κινείται στη θάλασσα. Για κάθε απορία που έχει ρωτά τον καπετάνιο.
Στεκόμαστε πολύ κοντά του και παρακολουθούμε κάθε του κίνηση. Δεν θέλει να φύγει από τη γέφυρα.
Ευγενής και καλοσυνάτος, μας κοιτούσε και έδειχνε να μην είναι μόνος του σ' αυτό το κρίσιμο, επικίνδυνο και ιστορικό ταξίδι.
«Σας ευχαριστώ που είστε μαζί μου πάνω στο καράβι» μας είπε κάποια στιγμή. Μας μιλούσε για τους αγώνες του παλαιστινιακού λαού, τους στόχους του αλλά και το όνειρό του για μια ελεύθερη πατρίδα. Μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Παλαιστίνη.
Τα καράβια συνέχιζαν την πορεία τους. Τα πληρώματα των ελληνικών πλοίων φρόντιζαν όπως μπορούσαν τους αγωνιστές Παλαιστινίους αλλά και τα γυναικόπαιδα.
Οταν πλησιάζαμε προς την Κύπρο, η πληροφορία ότι στρατιωτικά αεροσκάφη του Ισραήλ θα βομβαρδίσουν το καράβι με τον Αραφάτ στη Διώρυγα του Σουέζ προκάλεσε πανικό. Ο Παλαιστίνιος ηγέτης δεν ανησύχησε. Αντίθετα, έδειχνε πολύ ψύχραιμος και ενθάρρυνε μικρούς και μεγάλους στο καράβι.
Από τον ασύρματο του καραβιού επικοινώνησε με συνεργάτες του και αρμόδιες υπηρεσίες του Καΐρου. Μας διαβεβαίωσε ότι τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί. Οτι κανείς δεν θα μας βομβαρδίσει.
Πολλοί δημοσιογράφοι από διάφορες χώρες ζήτησαν να μη συνεχίσουν το ταξίδι μέχρι τη βόρεια Υεμένη, Κατέβηκαν στην Κύπρο. Και ήμασταν μία ομάδα 7 δημοσιογράφων. Φτάσαμε στο Πορτ Σάιντ, στην Αίγυπτο.
Είμαι ο μόνος Ελληνας δημοσιογράφος που ακολουθώ τον Αραφάτ στο ταξίδι του στην Υεμένη με το καράβι «Οδ. Ελύτης».
Μετά από καθυστέρηση ορισμένων ωρών μπήκαμε στο Σουέζ. Η αγωνία μας όλο και μεγάλωνε. Ο Παλαιστίνιος ηγέτης πάνω στη γέφυρα του πλοίου συζητούσε με τον καπετάνιο. Του έδινε κουράγιο, όπως έδινε και σε όλους εμάς. Με μεγάλο χτυποκάρδι διασχίζαμε τη Διώρυγα του Σουέζ.
Στρατιωτικά μαχητικά αεροσκάφη της Αιγύπτου αλλά και ελικόπτερα πετούσαν πάνω από το «Οδυσσέας Ελύτης» μέχρι που φτάσαμε στον προορισμό μας.
Στη Χοτέιντα της Υεμένης οι αρχές της χώρας υποδέχτηκαν τον Γιάσερ Αραφάτ με τιμές αρχηγού κράτους. Ηρθε η ώρα του αποχωρισμού.
Αποχαιρέτησε έναν έναν τους δημοσιογράφους που τον συνοδεύαμε με συγκίνηση, δάκρυα και ασπασμούς. Αφήνοντας στις καρδιές μας τα τελευταία του λόγια ότι «θα είμαστε οι πρώτοι επίτιμοι πολίτες της ελεύθερης Παλαιστίνης», άνοιξε τα βήματά του και αντάμωσε τους φίλους και συνεργάτες που τον περίμεναν.
Είκοσι ένα χρόνια μετά, ο Παλαιστίνιος ηγέτης με το όνειρο της ελεύθερης Παλαιστίνης πέρασε στους ελεύθερους ουρανούς.
Καλό ταξίδι, στρατηγέ του αδούλωτου αγώνα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου