Οσοι πρόσεχαν κάπως την προεκλογική αντιπαράθεση και κατάφερναν να ανασύρουν θραύσματα συνταγμένου λόγου ή έστω εντυπωσιακά συνθήματα κάτω από τον όγκο του θορύβου, θα θυμούνται ίσως ότι κάποια στιγμή έγινε θέμα η «εθνική κατάθλιψη» και τα λεξοτανίλ που υποτίθεται ότι πίνουμε για να βρούμε την ηρεμία μας.
Η διάγνωση είχε γίνει από τον κ. Σαμαρά, που είχε αυτοπροταθεί και σαν σωτήρ ιατρός, συνταγογραφώντας ένα μαγικώς σκοτεινό «άλλο μείγμα». Τη μελαγχολία μας και την κατήφειά μας, η αλήθεια να λέγεται, την έχουμε σαν άνθρωποι τους τελευταίους μήνες, έτσι όπως κλονίζεται ή και ανατρέπεται η συνθήκη του βίου μας.
Αλλά κατάθλιψη; Και μάλιστα εθνική; Παραείναι αυθαίρετη μια τέτοια διάγνωση. Στηρίζεται βέβαια στην αυθεντία ενός αρχηγού κόμματος (του δεύτερου στη μέχρι τώρα θητεία του), αλλά δεν αρκεί η πολιτική βούληση για να... επανιδρύσουμε και την ψυχιατρική, με έναν τρόπο σαν κι εκείνον με τον οποίο επανιδρύσαμε το κράτος και είδαμε χαΐρι και προκοπή.
Ευτυχώς πάντως οι εκλογές λειτούργησαν σαν ένα αρκετά καλό ψυχοθεραπευτικό σχεδόν για όλους τους πολιτευομένους - σαν ηρεμιστικό ή ευφραντικό, κατά περίπτωση. Η μαστοριά στην όλη υπόθεση είναι να διαλέξεις τη σωστή μέθοδο ώστε να προσαρμόσεις στα εκ των προτέρων έτοιμα συμπεράσματά σου τα εκλογικά αποτελέσματα, όσο και αν δεν συμφωνούν με τις επιθυμίες σου. Τα φέρνεις από δω, τα φέρνεις από κει, στο τέλος.......τα συμμορφώνεις. Η περιβόητη δημιουργική λογιστική δεν είναι υποχρεωτικό να χρησιμοποιείται αποκλειστικά στο μαγείρεμα των οικονομικών της χώρας, αφού μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη σε κάθε λογής κουζίνα.
Χάρη λοιπόν στην ανοιχτόμυαλη και ευφάνταστη μετεκλογική λογιστική, από την κάλπη αναδείχθηκαν μόνο χαρούμενοι νικητές και έτσι σκορπίστηκε η περιλάλητη εθνική μας κατάθλιψη, όση όντως υπήρχε. Και αν o πρώτος γύρος είχε αφήσει κάποιους ημιδυσαρεστημένους, ευτυχώς ο δεύτερος τακτοποίησε τα πράγματα, τόσο που να εικάζει κανείς ότι αν υπήρχε και τρίτος γύρος, και τέταρτος ακόμα, η χώρα όλη θα μεταβαλλόταν σε πέλαγος ευτυχίας, όχι Αιγαίο ή Ιόνιο πια, αλλά Χαίριον ή Ηδόνιον. Αν ο κυνικός Διογένης αναζητούσε άνθρωπο ανάβοντας το φανάρι του μέρα μεσημέρι («λύχνον μεθ’ ημέραν άψας, “άνθρωπον”, φησί, “ζητώ”», όπως τον βιογραφεί ο Διογένης Λαέρτιος), ένας σημερινός ερευνητής των ανθρωπίνων, αναλόγως είρων, θα αναζητούσε έναν ηττημένο, και μάλιστα ηττημένο που να αποδέχεται την ήττα του, να τη συζητάει και να τη διερευνά. Και, ενθουσιασμένος, θα τον έπειθε να πάει στην εκκλησία του δήμου, ή έστω σε ένα κανάλι, μήπως ακουστεί ο λόγος του και παραδειγματίσει. Γιατί, φως φανάρι, κάποιος που αντιλαμβάνεται ότι ηττήθηκε και επιχειρεί να κατανοήσει και το γιατί ηττήθηκε είναι πολύ περισσότερο ωφέλιμος κοινωνικά από τους κατά φαντασίαν θριαμβευτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου