Η Λάγκαβέγκουρ είναι η αντίστοιχη Ερμού στο κέντρο του Ρέικιαβικ. Το καλοκαίρι του 2009, μερικούς μήνες μετά την πτώχευση της Ισλανδίας, δεν υπήρχε ούτε ένα άδειο κατάστημα επί της Λάγκαβέγκουρ. Μήπως οι Ισλανδοί μικρομεσαίοι βρήκαν τον μαγικό τρόπο να αντέξουν στην κρίση; Όχι. Πάρα πολλοί τσάκισαν, δεν άντεξαν να συνεχίσουν τη δουλειά τους, με δεδομένο ότι έπεσε κατακόρυφα η αγοραστική δύναμη των δυνάμει πελατών τους, ενώ με την απότομη υποτίμηση του ισλανδικού νομίσματος τινάχτηκαν στα ύψη οι τιμές των εισαγωγών. Ωστόσο, ο εμπορικός σύλλογος της πόλης αποφάσισε ότι τα λουκέτα θα επιδεινώσουν την κρίση, γι' αυτό και έπεισε τους ιδιοκτήτες των ακινήτων να παραχωρήσουν τα άδεια καταστήματα στους καλλιτέχνες. Τόσες γκαλερί μαζεμένες σε μια χώρα 300.000 κατοίκων κανείς δεν περίμενε να δει. Το στοίχημα ήταν ο δρόμος να μείνει ελκυστικός για τους τουρίστες, να μην τσακίσει η κατάθλιψη άλλη μια πηγή εισοδήματος.
Και το στοίχημα βγήκε. Όχι μόνο στο Ρέικιαβικ. Στο Γκρούνταβικ, ένα λιλιπούτειο χωριό στη Νοτιοδυτική Ισλανδία, ο δήμος έστησε ένα εξίσου λιλιπούτειο μουσείο για το ψάρεμα, την επεξεργασία και το εμπόριο του μπακαλιάρου, του «χρυσού» του Βόρειου Ατλαντικού. Το έστησε από το τίποτε και...... το έκανε τόσο καλά, ώστε ακόμη και ο πιο σνομπ τουρίστας να χαίρεται που διέθεσε μισή ώρα κάτι για να μάθει και να ψυχαγωγηθεί.
Οι κάτοικοι του Ρέικιαβικ, του Γκρούνταβικ και των άλλων απομονωμένων τόπων στη δύσβατη Ισλανδία έχουν μάθει να μη το βάζουν κάτω. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είσαι τρελός για να ζεις σε μια τέτοια χώρα, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σου πάρει η λάβα ή ο παγετώνας το σπίτι σου, που ο αέρας σε κάνει να μπερδεύεις τα πόδια σου, που τα ποτάμια αλλάζουν κοίτη ανά εικοσαήμερο. Αυτοί οι τρελοί, πάντως, το παλεύουν. Και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο. Με περηφάνια μιλάνε για τα εξαιρετικά τους νοσοκομεία, τα καλά τους σχολεία και τις οδικές υποδομές που πρέπει κάθε χρόνο να γίνουν από την αρχή - «γι αυτό πληρώνουμε ψηλούς φόρους». Οι μεγαλύτεροι δύσκολα κρύβουν τη ντροπή τους για τη χρεωκοπία της χώρας -καθώς νιώθουν συνυπεύθυνοι-, αλλά τουλάχιστον καταψήφισαν με πάταγο την κυβέρνηση που καλλιέργησε το έδαφος για να γίνει η Ισλανδία κερδοσκοπικός παράδεισος και τώρα δικάζουν τον πρώην πρωθυπουργό τους.
Οι Ισλανδοί είναι κι αυτοί ένας έθνος... ανάδελφο, πολύ μικρότερο από το δικό μας, με έντονη οικογενειοκρατία και μεγάλη δόση ατομικισμού, απομονωμένο σε μια πολύ πιο αφιλόξενη -γεωλογικά και κλιματολογικά- πατρίδα. Αλλά προσέχουν την εύθραυστη χώρα τους, ανασκουμπώνονται για το κοινό καλό. Δεν νοιάζονται μόνο για το δικό τους οικόπεδο - κι ας γίνουν όλα τ’ άλλα στάχτη και μπούρμπερη. Δεν κάνουν τις πόλεις τους κόλαση. Δεν αφήνουν ατιμώρητους τους πολιτικούς τους.
avgi.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου