Εξοικειωμένοι με την τυφλότητα

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Η είδηση του θανάτου του Μουαμάρ Καντάφι αναμεταδίδεται με το γρήγορο, σύντομο, εκτυφλωτικά άμεσο και συνάμα «υπαινικτικό» μεταμοντέρνο τρόπο καταγραφής μιας Ιστορίας που απαρτίζεται από ασύνδετα επεισόδια, πιστευτά και συνάμα απίστευτα.

Οπως συνέβη με τον Τσαουσέσκου, του οποίου ο τάφος παραλίγο να ανοιχτεί ξανά ώστε να επιβεβαιωθεί ότι η εκτέλεση δεν ήταν σκηνοθετημένη, όπως συνέβη με τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον Μπιν Λάντεν και αμέτρητες δευτερεύουσες ηγετικές φυσιογνωμίες, ο θάνατος, εδώ, διατυμπανίζεται και ταυτοχρόνως, σαν από τακτ, περνάει στα ψιλά. Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων τον συμπίεσαν σε 10'', ανάμεσα σε αποσπασματικές λήψεις γεγονότων στην πλατεία Συντάγματος. Εν κατακλείδι, ο Λίβυος πρόεδρος έγινε για ένα σύντομο διάστημα μόδα και κατόπιν ξεχάστηκε.

ΕΤΣΙ γράφεται το τελευταίο κεφάλαιο, όχι απλώς μιας αφρικανικής δικτατορίας αλλά της ίδιας της ανακύκλωσης (με την έννοια που το λέμε για τα σκουπίδια) του θανάτου των ηγετών. Αυτό που κάποτε θεωρούνταν ιερό και απαιτούσε τεράστια προσοχή στο χειρισμό του, για παράδειγμα στην κραταιά Σοβιετική Ενωση όταν η κυβέρνηση καθυστερούσε για μέρες την ανακοίνωση του θανάτου του Αντρόποφ, κι αυτό που, αντίθετα, θεωρούνταν απομυστικοποιημένο θέαμα στο φως των προβολέων και πουλιόταν στα ΜΜΕ, όπως οι ......δολοφονίες και απόπειρες δολοφονίας των Αμερικανών προέδρων (Κένεντι, Ρίγκαν...), συγχωνεύεται πλέον σ' ένα είδος διφορούμενης σκηνής, «πιστευτής» εφ' όσον τη «δείχνει» η τηλεόραση και, μαζί, ανοιχτής στη λογική των θεωριών συνωμοσίας ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή η τηλεόραση είναι εξ υποθέσεως αναξιόπιστη. Μέσα στον ραγδαίο, τραγελαφικό και βλακώδη καταιγισμό φαινομενικά ισοδύναμων ειδήσεων, απ' όπου κανείς δεν προλαβαίνει να αποσπάσει κάποιαν αίσθηση ιστορικού συμπεράσματος, το «δεν πιστεύω στα μάτια μου» παύει προοδευτικά να ισχύει διότι τα μάτια μας είναι κιόλας εξοικειωμένα με την τυφλότητα.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ σ' αυτή την τυφλότητα, τίποτα πιο ταιριαστό από την κηδεία του Μπιν Λάντεν πάνω στο αμερικανικό πολεμικό πλοίο και τη βύθιση της σορού σε κάποιο ανώνυμο στίγμα του θαλάσσιου χάρτη. Οι ηγέτες που παροπλίζονται, σήμερα, μοιάζουν να έχουν αποσυναρμολογηθεί ακαριαία σαν μαριονέτες μιας χρήσεως και ο Καντάφι ακολουθεί διεκδικώντας ένα πιστοποιητικό θανάτου που δεν διαφέρει απ' τη δυσανάγνωστη φωτογραφία ενός σωσία. Αν όντως σκοτώθηκε, κανείς δεν θα μιλήσει ξανά γι' αυτόν, ώστε να συνεχίσει να κυκλοφορεί στο περιθώριο διαδικτυακών συνωμοσιολογικών συζητήσεων, έχοντας στοιχειώσει, δηλαδή έχοντας γίνει, μετά θάνατον, αυτό που ήταν ήδη προτού πεθάνει: μια καρικατούρα μεγαλοπρεπούς κιτς με αποχρώσεις τριτοκοσμικής χολιγουντιανής φρίκης - το όλο θέαμα δείχνει να αποσπάστηκε αναίμακτα από το πρόγραμμα της Αννίτας Πάνια και αυτός είναι ο λόγος που, μολονότι ο πόλεμος στη βόρεια Αφρική είναι πραγματικός, το αίμα του προέδρου θύμιζε κέτσαπ.

enet.gr