Αυτό που πονάει, σαν απονεύρωση χωρίς αναισθησία, τη μεγαλύτερη κοινωνική ομάδα στην Ελλάδα είναι η ίδια η αίσθηση της κατάργησής της που επιφέρουν τόσο τα οικονομικά μέτρα όσο και η βία με την οποία επιβάλλονται.
Είναι η αίσθηση της ματαίωσης των ανθρώπων και της fast track μετατροπής τους σε μηχανάκια αποπληρωμής κατασκευασμένων χρεών. Είναι οι άνθρωποι που, μέχρι τώρα, εξελίσσονταν σε μια διαδικασία ζωής μεταξύ οικογένειας, σπουδών, εργασίας, συνεχούς επιμόρφωσης και πήγαινε λέγοντας, έστω και με την παρεξηγημένη βούλα του «μικροαστού».
Είναι οι άνθρωποι που έβλεπαν τις «Καγέν» να ξεχύνονται στους ελληνικούς δρόμους μετά το εκσυγχρονιστικό μπουρίνι του Χρηματιστηρίου, τους χλιδάτους με τις φορολογικές δηλώσεις ισόποσες των πούρων της χρονιάς. Είναι οι άνθρωποι που πλήρωναν -και συνεχίζουν- κανονικά τους φόρους τους και στήνονταν μάλιστα στις ουρές των εφοριών γι' αυτό. Είναι οι άνθρωποι που δεν έφαγαν τίποτα και με κανέναν. Απεναντίας.
Ομως, στη χώρα της ταμπέλας και της ρηχότητας, εξελίσσεται μαζί με όλα τα άλλα μια τεράστια επιχείρηση βίας που δεν έχει μόνο την πνιγηρή εκδοχή των δακρυγόνων, όσο και αν κάποιοι θέτουν υπεράνω της ζωής την ακεραιότητα των πεζοδρομίων της πλατείας Συντάγματος. Αν σηκώσει κάποιος το.......μακρύ, πολιτικό πέπλο αυτής της αόρατης βίας θα δει, μεταξύ άλλων, από κάτω:
- Τη βία που κρύβεται στην καθημερινή διαδικασία «φτήνιας». Και κυρίως από τις τεχνικές της προπαγάνδας που μετέρχονται οι πάντες ώστε να μην αναγκαστούν να παραδεχτούν ότι δεν διαθέτουν τα εργαλεία, πλέον, να ερμηνεύσουν αυτόν τον κόσμο. «Pinpoint the enemy», λένε οι Αμερικανοί «δάσκαλοι» της προπαγάνδας. Αυτό δεν κάνει το ΠΑΣΟΚ, όταν στιγματίζει ως μόνιμο εχθρό του τον ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα κακά που συμβαίνουν στην Ελλάδα; Αυτό δεν κάνει και η Αριστερά, όταν δεν αναλύει το γιατί δεν κατορθώνει να εισπράξει έστω και ψιχία από τη μαζική οργή, η οποία έχει λόγους που είναι κατά βάση απολιτική; Το ίδιο δεν κάνει και η αντιπολίτευση της Ν.Δ. όταν πλέει σε πελάγη της δημοσκοπικής ευφορίας, σαν να βρίσκεται τουλάχιστον πέντε χρόνια πριν; Στον ίδιο κατήφορο δεν έχουν παρασυρθεί και οι άνθρωποι που πετούν γιαούρτια, βρίζουν γηπεδικώς, επιτίθενται φραστικώς σε πολιτικούς υπό την ταμπέλα «ανεπιθύμητοι»;
- Τη βία που κρύβει η πρόκληση του ομολογημένου, πλέον, μεσοπρόθεσμου μέλλοντος της κοινωνίας, όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Τη βία που γεννά το καθημερινό κυβερνητικό ψέμα και το ξεδιάντροπο «φορο-χέρι» του διαλυμένου πολιτικού συστήματος. Τη βία που γεννάει ο καθημερινός φόβος της απόλυσης, της περικοπής, της αντιμετώπισης κάποιας έκτακτης ανάγκης και χίλια δυο άλλα. Φόβος που μαθηματικώς οδηγεί στη δημιουργία βίαιων ανθρώπων, αλλά όχι με στόχο τις πραγματικές αιτίες του πολιτικού προβλήματος.
Σε τέτοιες περιπτώσεις στόχος της βίας των ανθρώπων είναι άλλοι άνθρωποι. Οδηγεί στην επικίνδυνη απο-ατομίκευση του ανθρώπου, δηλαδή στην αγέλη. Οδηγεί, βεβαίως, και στη δημιουργία ανθρώπων έτοιμων να δεχτούν όλα τα σχέδια αυτών που δεν πρόκειται να αγγίξει ποτέ η κρίση, χωρίς κατ' ανάγκην να στοχεύουν στη «σωτηρία της πατρίδας».
- Τη βία που γεννά η μαζική προσβολή από την παντελή έλλειψη, έστω και ίχνους, αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους που βαφτίζουν «κοινοτική αλληλεγγύη» τη διάσωση των τραπεζών τους. Ευτύχημα μέσα στη μαυρίλα θα ήταν να μπορούσε η Ελλάδα να θυμίσει εμπράκτως, έστω και με το γρύλισμα του παγιδευμένου ζώου, στους Ευρωπαίους ότι όταν ακούν «Μοντεσκιέ» δεν πρόκειται για κάποιον οίκο αξιολόγησης...
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου