Έως ... - Βύρων Λεοντάρης

Το «ως σεαυτόν» δεν ήτανε για μένα.

Αγάπησα τους άλλους δίχως ν’ αγαπάω τον εαυτό μου.

Χωρίς αγάπη του εαυτού μου δεν ήμουν ούτε εγώ

ούτε άλλος ανάμεσα στους άλλους

δεν ήμουν τίποτε μέσα στην τρικυμία της σάρκας μου

στα σαλεμένα λόγια μου και στ’ αναφιλητά του νού μου

μα έπασχα στα δράματα των άλλων

εγώ ο χαμένος πάντα στα αδιέξοδά τους

εγώ των αποχωρισμών τους ο εγκαταλειμένος

ο παραμιλητός του πυρετού τους.

Κι όλα αυτά έτσι. Για ένα ήθος δηλαδή για μια ιδεολογία

Δεν ήταν ήθος ύβρις ήταν. Και δεν το‘ βλεπες.

Αργεί αλλά σε βρίσκει το κακό

άξαφνα όλα γυρνούν τ’ απάνω κάτω

πατάς τους όρκους σου

και πράττεις τ΄ αντίθετα απ’ τηνπίστη σου

και μένεις στην ερημιά της πτώσης σου

να δέρνεσαι και να χαλιέσαι.

Άν άντεξα τη ζωή μου ως εδώ δεν ήτανε για μένα.

Και τώρα ποιος ο αμητός;

Ω βλέμματα, ω φωνές, ω αγγίγματα που με λιχνίσατε

στ΄ αλώνια της αλαζονείας και της ταπείνωσης

κρατήστε τον καρπό

αλλά δώστε μου πίσω το άγανο

το άγανο που τ’ αφήσατε του ανέμου

και χάθηκε χρυσίζοντας

προς τον βαθύψηλο ουρανό.