Ο σχεδόν εξωπραγματικός βαθμός στον οποίο η ζωή γίνεται αντιληπτή ως εμπορεύσιμο είδος ενσωματώνεται ανώδυνα στην κοινωνική μας συνείδηση και κανείς δεν διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι ποτέ η φυσική μας ύπαρξη δεν ήταν κάτι τόσο φανερά αναπόσπαστο απ' τη λογική της κοστολόγησης.
Αυτό επιδεινώνεται με την απροκάλυπτη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης των υπηρεσιών υγείας, την παγκόσμια φούσκα των ασφαλιστικών εταιρειών και τις ιδιωτικές επενδύσεις στην έρευνα των μυστηρίων του DNA -για να μην πούμε και για το εμπόριο οργάνων, απέναντι στο οποίο η βιοηθική θα δείξει, θυμηθείτε το, στο άμεσο μέλλον, απεριόριστη ανοχή. Σύντομα, με την κάποτε περίφημη έννοια της ψυχής διωγμένη απ' όλους τους επιστημονικούς και θεσμικούς λόγους, η ζωή θα είναι αποκλειστικά αυτό: μια απολύτως μετρήσιμη βιολογική συνέπεια της ιδιοτροπίας των μορίων του άνθρακα. Ηδη, οι πάντες σου λένε πλαγίως ή κατ' ευθείαν ότι η ταυτότητά σου ισοδυναμεί με τα κύτταρα που την απαρτίζουν.
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, άπαξ και η ζωή έγινε εμπόρευμα, ο θάνατος την ακολούθησε. Το πόσο θα κοστίζει το......προϊόν-θάνατος θα εξαρτάται σε λίγο από τον τύπο της ευθανασίας που θα «επιλέγεις», όπως το λένε με τακτ. Δεν θα πρόκειται πια για την εργασία των μισθοφόρων, στην Αφρική, που «εξουδετερώνουν» αμάχους ώστε να δικαιολογήσουν την αμοιβή τους, αλλά για θάνατο κατά παραγγελία, περίπου σαν αυτό με το οποίο ερωτοτροπούσε ο Μάικλ Τζάκσον, πληρώνοντας το γιατρό για να του χορηγεί σκευάσματα που προκαλούσαν νάρκωση χειρουργείου. Τώρα θα μπορείς να πεθάνεις δωρεάν ή έστω με έκπτωση.
ΟΠΟΤΕ, ένας οιοσδήποτε εκδοτικός οργανισμός, όπως και έγινε με τον ραδιοφωνικό σταθμό Galaxy στη Βαυαρία, θα έχει το δικαίωμα να φέρεται σαν ο θάνατος να ήταν only business, τίποτα περισσότερο από επένδυση, τμήμα της οποίας παραχωρείται στον πελάτη, εφόσον αυτός αποδειχτεί έξυπνος ή τυχερός. Τη στιγμή που μιλάμε, διεξάγεται διαγωνισμός για την καλύτερη επιτύμβια επιγραφή με το νικητή να κερδίζει δωροεπιταγή που καλύπτει τα έξοδα της κηδείας του.
ΤΟ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ότι το ζήτημα περιορίζεται στον μακάβριο αστεϊσμό κάποιου ευφάνταστου παραγωγού, όπως νομίζουν πολλοί -φέρ' ειπείν στα τηλεοπτικά δίκτυα που παρουσίασαν την είδηση- θα παραήταν αισιόδοξο· κατ' ουσίαν βρισκόμαστε εδώ, και πάλι, μπροστά σ' αυτή την τόσο ξεδιάντροπη πλέον εκστρατεία για τη μαζοχιστική εξοικείωση του πολίτη με την ιδέα ότι (αυτός) είναι τάχα κάτι ολοκληρωτικά αναλώσιμο, μια τάση που καλπάζει σήμερα σε όλα τα μέτωπα, πρωτίστως στις ΗΠΑ: σταδιακά, μέσα από παρόμοιες ειρωνικές ατραξιόν, εθιζόμαστε σ' αυτό που ο καταναλωτισμός μάς ζητάει κάθε φορά που διευρύνει το βασίλειό του, σαρώνοντας ένα ένα τα οχυρά της ιερότητας των πραγμάτων, πόσω μάλλον της αξιοπρέπειας. Στο εξής θα περιλαμβάνει και το θάνατό μας, υποκοστολογημένο βέβαια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου