Το βράδυ, περιφέρει, μέσα από τη βροχή και το νυχτερινό κίνδυνο, την άμορφη σκιά του κι ό,τι του έδωσε την πικρή γέψη. Τρέμει στο πρώτο συναπάντημα – πώς να ξεφύγει της απελπισίας; Ένα πλήθος τριγυρίζει μέσα στον άνεμο που βασανίζει τα κλαδιά, και ο Κύριος του ουρανού τον παρακολουθεί με τρομερό μάτι. Μια επιγραφή τρίζει – ο φόβος. Μια πόρτα σαλεύει και το αποπάνω εξώφυλλο χτυπάει κόντρα στον τοίχο. Τρέχει και τον εγκαταλείπουν τα φτερά που σήκωναν τον μαύρο άγγελο.
Κι έπειτα, στους ατέλειωτους διαδρόμους, στα ερημωμένα νυχτερινά λιβάδια, στα σκοτεινά σύνορα όπου το πνεύμα σκοντάφτει, οι αναπάντητες φωνές διαπερνούν τα στεγανά, οι κακοχτισμένες ιδέες κλονίζονται, αντηχούν οι καμπάνες του διφορούμενου θανάτου.
Πιέρ Ρεβερντύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου