Η απεργία. Η πορεία. Οι άνθρωποι που φωνάζουν τον θυμό τους και φωνάζουν την αγωνία τους. Ήρθαν μέχρι εδώ περπατώντας χρόνια και χρόνια, ο καθένας με τη δική του ιστορία γραμμένη ιδιοχείρως με μαύρο μελάνι, με κόκκινο μελάνι, με το διαφανές μελάνι των ονείρων του που άφησαν δυσδιάκριτα ίχνη.
Δεν είναι εύκολο να τα ακολουθήσεις, πρέπει κι εσύ να οδοιπορείς και να ιχνηλατείς ταυτόχρονα. Έτσι φτάνεις στις μεγάλες συναντήσεις όποτε έρχεται η ώρα. Χρόνια και χρόνια περπατώντας γι' αυτήν ακριβώς την ώρα. Αλλιώς δεν φτάνεις ποτέ. Έχουν μεγάλα "χτες" και μεγάλα "πριν" οι άνθρωποι που πράγματι σταθμεύουν στο "τώρα" και στο "σήμερα" μιας απεργίας. Γι' αυτό και είναι πάντοτε οι λιγότεροι μέσα στο πλήθος των συγκεντρωμένων.
Οι περισσότεροι είναι της χτεσινής ανάγκης και της χτεσινής οργής. Περαστικοί μέσα από την έξαψη της οργής τους, που κάθε φορά έχει και διαφορετικές αφορμές. Κι ύστερα φεύγουν. Τελειώνει η διαδήλωση και φεύγουν. Και δεν απομένει στον αέρα τίποτα. Μήτε η ιαχή των συνθημάτων. Μήτε εκείνος ο ηλεκτρισμός στην άδεια πόλη που σου λέει ότι εδώ κάτι έγινε και αιωρείται ως ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου ή ως λαμπηδόνα μυθικής (και μυστικής) θεογονίας.
Οι περισσότεροι, λοιπόν, είναι εδώ όχι γιατί περπάτησαν χρόνια και χρόνια, όχι γιατί κατάλαβαν ότι έπρεπε να έχουν περπατήσει χρόνια και χρόνια, αλλά γιατί.....βρέθηκαν μέσα στο μεγάλο κύμα μιας τρικυμίας (εν πολλοίς ανεξήγητης) που τους έβγαλε στις μεγάλες όχθες του δρόμου, ταραγμένους και κάπου στο βάθος λιγάκι ντροπαλούς. Σαν να μην ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν, σαν να μην ξέρουν αν είναι σωστοί οι τρόποι τους και η συμπεριφορά τους. Ψάχνουν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα στο πλήθος και δεν υπάρχει (γι' αυτούς) πουθενά καθρέφτης για να κοιτάξουν. Ο άλλος παραμένει ο άλλος. Ένας άλλος που κινδυνεύει για τους ίδιους λόγους, που υφίσταται την αφόρητη πίεση από την ίδια πηγή κινδύνων, που είναι πανικόβλητος από τον ίδιο ορυμαγδό της επερχόμενης καταστροφής, από το ίδιο τρίξιμο του δρόμου κάτω από τα πόδια, ωστόσο αυτός ο άλλος παραμένει ένας άλλος. Δεν γίνεται μέρος αναπόδραστο του δικού σου εγώ χωρίς το οποίο δεν υπάρχεις. Κι έτσι οι πορείες και οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις κατά το μεγαλύτερο μέρος τους αποτελούνται πάντοτε από το άθροισμα "άλλων" μεταξύ τους ανθρώπων, ενωμένων στο χαμηλότερο δυνατό σημείο που είναι το κοινό αίτημα και δεν είναι (οι πορείες και οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις) το σύνθεμα ενός καθολικού "προσώπου" κάτω από τις φτερούγες του παππού Ηράκλειτου, που επιμένει να ψιθυρίζει "εν το παν".
Όχι, δεν είναι αυτός ο αγώνας μας στους δρόμους όταν πανηγυρίζουμε ή απογοητευόμαστε αναλόγως από το μέγεθος μιας απεργιακής κινητοποίησης, μιας διαδήλωσης. Δεν υπάρχει μονάδα. Υπάρχει μονάχα το κατακερματισμένο πλήθος που συναθροίζεται χωρίς να υπάρχει εντός της μονάδας. Μέσα σ' αυτή τη γενικότητα εντάσσονται και οι σούπερ επαναστάτες που θεωρούν τη σύγκρουση με τις μονάδες καταστολής ή το σπάσιμο μιας βιτρίνας υπέρτατη πράξη επανάστασης, εντάσσονται και οι νοικοκυρεμένοι επαναστάτες του ΠΑΜΕ με την ανατριχιαστική μεθοδικότητα της απομάκρυνσης από τους μολυσμένους και μολυσματικούς ετερόδοξους.
Ο καθένας κι ένας "άλλος" μέσα στους άλλους, "άλλους". Κανένας το βράδυ δεν θα κοιμηθεί συνεπαρμένος απ' αυτό που έπραξε, απ' αυτό που βίωσε ("Το βίωμα", έλεγε ο Νίκος Καρούζος, "το βίωμα. Αυτό είναι το παν"), απ' αυτό που συμπέρανε. Κανένας δεν θα ξαγρυπνήσει αναστατωμένος από τη σκέψη του "άλλου" και κανένας δεν θα ξυπνήσει με κείνο το αίσθημα πληρότητας ότι κάτι πρέπει να γίνει ακόμα και θα γίνει.
Αυτοί που περπάτησαν χρόνια και χρόνια μέχρι να φτάσουν σε μια διαδήλωση όπως αυτή της περασμένης Τετάρτης το ξέρουν πολύ καλά. Γι' αυτό και δεν καταμετρούν, γι' αυτό και δεν πανηγυρίζουν, γι' αυτό και δεν επιχαίρουν για τον όγκο ή τον περίφημο "παλμό", γι' αυτό και δεν οργίζονται για όσους "θα έπρεπε να είναι εδώ" και δεν είναι. Γιατί ξέρουν ότι την επόμενη μέρα -για να μην πούμε το ίδιο βράδυ- λίγοι θα έχουν τη συνείδηση ότι πράγματι ήσαν εδώ. Ότι η αυριανή τους πατρίδα θεμελιώνεται στη χτεσινή. Αν η χτεσινή διαλυθεί, τότε και η αυριανή είναι φτερό στον άνεμο. Στον άνεμο που όλα τα παρασέρνει. Ακόμα και τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις. Γιατί θα είναι ανύπαρκτη η κλίμακα μεταξύ του ατομικού και του συλλογικού "εγώ" (που δεν περιορίζεται στο συλλογικό "θέλω", ίσα - ίσα περιορίζεται) και άρα ακατόρθωτη η μεταφορά από τη μοναδικότητα του ενός στην καθολική μονάδα όλων. Χωρίς μεταφορά, όμως, δεν υπάρχει μήνυμα γιατί δεν υπάρχει κανένας να το μεταφέρει.
Αυτοί, λοιπόν, που περπάτησαν χρόνια και χρόνια μέχρι εδώ ξέρουν πως οι διαδηλώσεις και οι πιο μεγάλες είναι κατά βάθος σιωπηλές. Γιατί στον βυθό κρύβεται η αλήθεια, όπως ξαναλέει ο παππούς Ηράκλειτος. Ας έχουμε, λοιπόν, το θάρρος να καταδυθούμε στον βυθό της σιωπής. Πού ξέρεις; Ίσως εκεί να βρίσκονται όλοι οι θησαυροί των περασμένων ναυαγίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου