Η τέχνη του τιτιβίσματος

Tου Παντελη Μπουκαλα

Στην τέχνη του λόγου η αγάπη για το μικρό και το ευσύνοπτο, συμπυκνωμένη στην απόφανση «μεγάλο έργο, μεγάλο κακό», κρατάει τουλάχιστον από τον καιρό του Καλλίμαχου του Κυρηναίου. Πάνε περίπου δυόμισι χιλιετίες από τον 4ο/3ο αιώνα, οπότε άκμασε ο σπουδαίος λόγιος και ποιητής που χρησιμοποίησε συστηματικά την ίδια την ποίηση για να εξαπολύσει λιβέλους κατά των λογοτεχνικών του αντιπάλων και για να υπερασπίσει την αισθητική του θεωρία. Μολονότι ποιητής πάντως και σοφός, άρα ένας από αυτούς που, κατά Καβάφη, ακούνε τη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» καθαρότερα από τους άλλους, δεν θα μπορούσε να μαντέψει τον «Ερωτα του Ελαχίστου» που άνοιξε τα φτερά του στις μέρες μας - φτερά τόσο μεγάλα που τείνουν να σκιάσουν άλλες μορφές του δημόσιου λόγου, εκτενέστερες.

Μιλάω για τον απόλυτο μινιμαλισμό του τουίτερ και των τιτιβισμάτων (κι άντε τώρα να γράψεις «τιττύβισμα», όπως θέλει το Λεξικό Μπαμπινιώτη, αυτό το ονοματοποιημένο, ηχομιμητικό «τιτίβισμα», όταν έτσι, απλουστευμένο, το γράφουν γενιές και γενιές). Το ηλεκτρονικό κείμενο - μήνυμα των 140 χαρακτήρων θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια νέου τύπου λογοτεχνία, κάτι σαν τα ακαριαία χαϊκού σε εκδοχή απελευθερωμένη από τη δεσμευτική φόρμα. Ηδη άρχισαν άλλωστε οι σχετικοί διαγωνισμοί διηγήματος.

Τα εκ κατασκευής υπερλακωνικά τιτιβίσματα..............συμφωνούν και απορρέουν απ’ όλα τα ισχύοντα δόγματα, περιοριστικά της ζωής μας ώς ένα βαθμό (συνήθως μεγάλο), με κυριότερο εξ όλων το λατρευτικά αντιμετωπιζόμενο «ο χρόνος είναι χρήμα», όπερ σημαίνει ότι αν θες να πεις κάτι, πες το χωρίς να σπαταλάς τον χρόνο σου και τον χρόνο όσων σε διαβάζουν. Αν όμως ο δημόσιος λόγος πάσχει, μπορεί να γιατρευτεί με τιτιβίσματα; Το ερώτημα δεν είναι «τεχνοφοβικό», ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Βλέποντας πόσο μεγάλη είναι η παρεμβατική ισχύς του τουίτερ και πόσο η δημόσια συζήτηση (για τα κόμματα, την τέχνη, τα μίντια, το ποδόσφαιρο...) στρέφεται γίρω από το τιτίβισμα κάποιου «επωνύμου», συμπεραίνουμε ότι σχεδόν τα μόνα «μηνύματα» που βρίσκουν παραλήπτες είναι τα «τουίτ». Τα τιτιβίσματα εντούτοις, λόγω της ιδιοσυστασίας τους, δεν μπορεί να είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, άλλο απ’ ό,τι είναι τώρα: μπηχτές (για να τραφεί το κουτσομπολιό), αστειάκια, αξιώματα ή χρησμοί, επίτηδες σκοτεινοί όχι για να έχουν πολλές σημασίες, ανάλογα με την ανάγνωση, αλλά για να φαίνεται ότι έχουν βαριά σημασία, ακόμα και αν δεν έχουν την παραμικρή.

Μας πήρε λ.χ. μια βδομάδα να σκεφτόμαστε τι ακριβώς εννοούσε ο τουιτάρων κ. Παπουτσής με τον «προσωπικό του επαναπροσδιορισμό». Και χάσαμε έτσι τον χρόνο μας, που «είναι χρήμα». Ενώ αν είχε πει διά μακρών τι (δεν) ήθελε να πει, σε μισή ώρα θα αλλάζαμε θέμα. Το ίδιο θα συνέβαινε με τις βλακειούλες κάποιας καλλιτέχνιδας για τη Χρυσή Αυγή, που της πρόσφεραν την κατά Γουόρχολ δεκάλεπτη φήμη, όπως καθετί το προκλητικά βλακώδες.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το λεπτό των 61 δευτερολέπτων

Βράδυ του Σαββάτου 30 Ιουνίου. Ο χρόνος θα κάνει ένα άλμα και το τελευταίο λεπτό του δεν θα διαρκέσει 60, αλλά 61 δευτερόλεπτα.

Αυτό το "έξτρα" δευτερόλεπτο προστίθεται κατά το τελευταίο λεπτό της τελευταίας μέρας του Ιουνίου ή του Δεκεμβρίου ενός έτους, και μεταξύ των δευτερολέπτων 23:59:59 και 00:00:00 παρεμβάλλεται το εμβόλιμο δευτερόλεπτο 23:59:60.

Μέχρι σήμερα, από το 1972 και μετά όταν και ξεκίνησε η εισαγωγή αυτών των δευτερολέπτων, έχουν προστεθεί στον παγκόσμιο χρόνο 24 δευτερόλεπτα.

Αυτού του είδους οι παρεμβάσεις γίνονται προκειμένου να συγχρονίσουν το χρόνο που κάνει πραγματικά η Γη, για να κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονά της, με το χτύπο 86.400 δευτερολέπτων που έχουμε ορίσει εμείς ως τη διάρκεια μίας ημέρας.

Συγχρονίζουμε έτσι τα ρολόγια μας…που έχουν σταθερό χτύπο, με την περιστροφή της Γης την οποία επηρεάζουν εξωτερικοί παράγοντες, όπως η βαρύτητα του Ήλιου ή της Σελήνης.

Ζωή για ένα δευτερόλεπτο παραπάνω

Ο χρόνος στη Γη μετράται με ατομικά ρολόγια, τα οποία είναι εξαιρετικά πιο ακριβή από τον αστρονομικό χρόνο της περιφοράς ή περιστροφής των ουράνιων σωμάτων. 

Για τη μέτρηση του διεθνούς ατομικού χρόνου (TAI) συνεργάζονται εκατοντάδες τέτοια ρολόγια διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο, τα οποία μετράνε τις διασπάσεις του χημικού στοιχείου καισίου, με ακρίβεια ενός δεκάτου του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου.

Με τέτοια ακρίβεια, τα ατομικά ρολόγια "χάνουν" μόνο ένα δευτερόλεπτο κάθε 300 εκατομμύρια χρόνια. Η περιστροφή της Γης όμως γύρω από τον άξονά της, επηρεάζεται από ένα πλήθος εξωτερικών παραγόντων συν το γεγονός πως η ταχύτητα περιστροφής της μειώνεται με το χρόνο, αν και με εξαιρετικά αργό ρυθμό.

Άνω κάτω τα υπολογιστικά συστήματα εξαιτίας του "υιοθετημένου" δευτερολέπτου

Όποτε παρατηρείται διαφορά μεταξύ του παγκόσμιου χρόνου UTC και του ατομικού χρόνου TAI, o διεθνής οργανισμός που παρατηρεί την περιστροφή της Γης IERS, αποφασίζει την εισαγωγή εμβόλιμων δευτερολέπτων. Σε αυτές τις αποφάσεις υπάρχει και ο αντίλογος, με πολλούς επιστήμονες να κατακρίνουν τα εμβόλιμα δευτερόλεπτα, εξαιτίας των συνεπειών που μπορεί να έχουν σε υπολογιστικά συστήματα, δορυφόρους κ.α.

Για το λόγο αυτό μάλιστα, ποτέ δεν ορίζεται κάποια εκτόξευση δορυφόρου σε μέρα εισαγωγής εμβόλιμου δευτερόλεπτου. Η διαφωνία έχει συζητηθεί σε βάθος σε 3 διαδοχικά συνέδρια το 2003, το 2005 και το 2012, με το εμβόλιμο δευτερόλεπτο προς το παρόν να συνεχίζει να υφίσταται. Μια νέα ψηφοφορία, ίσως η τελική, θα λάβει χώρα το 2015.

Η μεγάλη πλειονότητα των 7 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη είναι σίγουρο πως θα παραμείνει αδιάφορη από το γεγονός, πέρα από μερικούς που ίσως βρουν αξιοσημείωτο το γεγονός πως θα ζήσουν ένα δευτερόλεπτο παραπάνω.

ΠΗΓΗ : news247.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μυστικοί Κήποι

Διαβάστε περισσότερα...

26 Ιουνίου - Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών

Η 26η Ιουνίου καθιερώθηκε ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους» στις 7 Δεκεμβρίου 1987 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Σκοπός να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις επιπτώσεις από τη χρήση των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους, αλλά και για να τιμήσει τον κινέζο μανδαρίνο Λιν Τσε Χσου (1785-1850), που απαγόρευσε το εμπόριο οπίου στην Καντώνα, με αποτέλεσμα να προκληθεί ο Πρώτος Πόλεμος του Οπίου το 1839.

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τους τελευταίους 12 μήνες 210 εκατομμύρια άνθρωποι, ηλικίας 15 - 64 ετών ή το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έκανε χρήση παράνομων ναρκωτικών ουσιών, τουλάχιστον μία φορά. Οι θάνατοι από τα ναρκωτικά ξεπέρασαν τις 200.000. Το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών στο ίδιο διάστημα ξεπέρασε τα 320 δισεκατομμύρια δολάρια.

Στην Ελλάδα, από το 1995 έως το πρώτο τρίμηνο του 2011 έχασαν τη ζωή τους από ναρκωτικά 6.467 άνθρωποι. Χειρότερη χρονιά όλων ήταν το 2003, όταν 991 άνθρωποι προστέθηκαν στον μαυροπίνακα του λευκού θανάτου.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΕKΤΕΠΝ, περίπου 13.000 άτομα κατηγορήθηκαν το 2010 για παραβάσεις του νόμου «περί ναρκωτικών». Ο αριθμός αυτός υπερδιπλασιάστηκε…τα τελευταία 15 χρόνια, με διάφορες αυξομειώσεις ενδιάμεσα. Από το σύνολο αυτό, ποσοστό περίπου 11% καταδικάζεται, και από αυτούς το 64% για χρήση, κατοχή και καλλιέργεια μικροποσότητας προς ιδίαν χρήση. 

Αυτοί που καταλήγουν στη φυλακή αποτελούσαν το 2010 το 36% του συνόλου των φυλακισμένων, ποσοστό που εμφανίζει μείωση για δύο συνεχείς χρονιές.

Χαρακτηριστική είναι η αύξηση του ποσοστού των μαθητών που έχει κάνει χρήση κάποιας εξαρτησιογόνας ουσίας, κυρίως κάνναβης, σε 15,2% από 12% που ήταν το προηγούμενο έτος, με παράλληλη μείωση της ηλικίας έναρξης της χρήσης.

Το ποσοστό αυτό έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια στη χώρα μας και η αύξηση αυτή συμβαδίζει με το αυξητικό ποσοστό των νέων που θεωρούν ακίνδυνη τη χρήση της κάνναβης.

Αιτίες για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το ΚΕΘΕΑ αναφέρθηκαν κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου για τον απολογισμό του Κέντρου για το έτος 2011.

«Κατά τη διάρκεια του 2011, τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και η ακολουθούμενη πολιτική έφεραν τη λειτουργία του ΚΕΘΕΑ σε οριακό σημείο. 

Η κρίση δημιούργησε νέες ανάγκες στον πληθυσμό των χρηστών και στις οικογένειές τους, ωστόσο το ΚΕΘΕΑ και οι άλλοι φορείς απεξάρτησης και κοινωνικής φροντίδας, αντί να υποστηριχθούν, βρέθηκαν αντιμέτωποι με προβλήματα και δυσκολίες, απόρροια μιας ισοπεδωτικής πολιτικής με πολλές αντιφάσεις, κενά και συνεχή αβεβαιότητα» παρατήρησε ο πρόεδρος του ΔΣ του ΚΕΘΕΑ Γεράσιμος Νοταράς.

Συγκεκριμένα, η κρατική επιχορήγηση προς το ΚΕΘΕΑ μειώθηκε κατά 21%, από το 2009 έως το 2011, ενώ περαιτέρω μείωση προβλέπεται για το 2012. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, το 2009, η επιχορήγηση προς το ΚΕΘΕΑ ήταν 24 εκατ. ευρώ, ενώ, το 2011, η εγγεγραμμένη επιχορήγηση ήταν 23 εκατ. ευρώ, με την καταβληθείσα να είναι ακόμα χαμηλότερη (18.870.000 ευρώ). Για το 2012, η επιχορήγηση είναι 18,5 εκατ. ευρώ, ωστόσο κανείς δεν γνωρίζει εάν θα καταβληθεί στο σύνολό της.

Σε ό,τι αφορά το προσωπικό, η τελευταία έγκριση προσλήψεων για το ΚΕΘΕΑ έγινε το 2006, με αποτέλεσμα ο αριθμός των εργαζομένων να υφίσταται συνεχείς μειώσεις. Το 2011 απασχολήθηκαν 511 εργαζόμενοι, συνολικά 31 λιγότεροι σε σχέση με το 2010. Αυτή τη στιγμή, μάλιστα, εκκρεμούν περισσότερα από 15 αιτήματα προς το ΚΕΘΕΑ για νέες μονάδες, που είναι δύσκολο να υλοποιηθούν εξαιτίας της αδυναμίας στελέχωσής τους.

Προβλήματα στον τομέα των εξαρτήσεων δημιουργεί, όπως υποστηρίζουν οι υπεύθυνοι του ΚΕΘΕΑ και η απουσία εθνικού σχεδιασμού, με το Εθνικό Σχέδιο Δράσης, που εκπονήθηκε με τη συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων πριν από δύο χρόνια, να μην έχει εφαρμοστεί. «Αντιθέτως, εδώ και ένα χρόνο, η στρατηγική του υπουργείου στον τομέα των ναρκωτικών φαίνεται να εξαντλείται στην επέκταση των προγραμμάτων υποκαταστάτων και τη μεταφορά τους στα νοσοκομεία, βιαστικά, χωρίς σχέδιο, χωρίς προδιαγραφές, χωρίς μέριμνα να καλυφθούν οι πολύπλευρες ανάγκες των χρηστών» όπως εξήγησε ο πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ.

Ολα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μία περίοδο που η ελληνική κοινωνία διανύει μια περίοδο οικονομικής κρίσης, «οι δραματικές συνέπειες της οποίας στη σωματική και ψυχική υγεία του πληθυσμού και την κοινωνική συνοχή είναι πλέον αδιαμφισβήτητες. Η ανεργία και η σημαντική μείωση των εισοδημάτων έχουν οδηγήσει σε αύξηση της κατάθλιψης και των αυτοκτονιών, των αστέγων, των ανθρώπων που υποσιτίζονται, της παραβατικότητας, της κοινωνικής έντασης και της χρήσης νόμιμων και παράνομων ουσιών», σύμφωνα με τα όσα ανέφερε ο διευθυντής του ΚΕΘΕΑ Μπάμπης Πουλόπουλος.

Το 2011, το ΚΕΘΕΑ παρείχε υπηρεσίες σε 2.000 χρήστες στον δρόμο, μέσω ειδικών παρεμβάσεων, σε 3.200 χρήστες νόμιμων και παράνομων ουσιών στα Συμβουλευτικά Κέντρα, σε 1.500 άτομα στις μονάδες ψυχικής απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης, σε 2.300 φυλακισμένους και αποφυλακισμένους με πρόβλημα χρήσης και σε 6.000 μέλη οικογενειών που αντιμετωπίζουν στους κόλπους τους πρόβλημα χρήσης.

Ωστόσο, η πολιτική πριμοδότησης των προγραμμάτων υποκαταστάτων, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, έχουν οδηγήσει, από τα τέλη του 2011, σε μείωση της προσέλευσης στα «στεγνά προγράμματα»- στα οποία δεν χορηγούνται υποκατάστατα ουσιών- κατά περίπου 200 άτομα, η οποία φαίνεται να συνεχίζεται και το 2012.

Παρά τις δυσχέρειες, το ΚΕΘΕΑ υλοποιεί σχέδιο με στόχο την αντιμετώπιση, στο κέντρο της Αθήνας, φαινομένων, όπως η εγκληματικότητα και την κάλυψη των αυξημένων αναγκών περίθαλψης και φροντίδας των εξαρτημένων που είναι άστεγοι ή διαβιούν κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες.

Το Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» θα χρηματοδοτήσει τη δημιουργία Κέντρου Αμεσης Πρόσβασης, προϋπολογισμού 950.000 ευρώ, στην περιοχή της Ομόνοιας και τη λειτουργία δύο νέων κινητών μονάδων street-work (προγράμματα προσέγγισης χρηστών στον δρόμο) σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για τρία χρόνια, προϋπολογισμού 1.387.660 ευρώ.

Το προφίλ του χρήστη

Το προφίλ του χρήστη δεν είχε σημαντική διαφορά το 2011, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Η πλειονότητα των χρηστών που προσέγγισαν, πέρυσι, τα Συμβουλευτικά Κέντρα του ΚΕΘΕΑ είναι άνδρες ελληνικής υπηκοότητας, με μέση ηλικία τα 29,5 χρόνια. 

Το μεγαλύτερο ποσοστό προσήλθε στις μονάδες με δική του πρωτοβουλία. Περισσότεροι από έξι στους δέκα είναι άνεργοι. Οι μισοί είναι απόφοιτοι λυκείου, ενώ ένας στους πέντε δεν είχε ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση.

Κύρια ουσία κατάχρησης παραμένει η ηρωίνη και τα οπιοειδή, παρατηρείται ωστόσο σταδιακή μείωση της χρήσης τους τα τελευταία χρόνια. 

Η ηπατίτιδα C αποτελεί την επικρατέστερη μολυσματική ασθένεια, με έναν στους τέσσερις χρήστες να γνωρίζει ότι πάσχει, ενώ ένα περίπου αντίστοιχο ποσοστό δεν έχει εξεταστεί ποτέ για τις ηπατίτιδες (B και C) ή τον HIV.

Το ΚΕΘΕΑ υποδέχεται την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών με πλήθος εκδηλώσεων, σε όλη την Ελλάδα, και κεντρικό μήνυμα «Στην κρίση, είμαστε όλοι μαζί. Στην κρίση, απαντάμε με αλληλεγγύη».

Πραγματοποιούνται με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, θεατρικά και εικαστικά δρώμενα, περιβαλλοντικές παρεμβάσεις, αθλητικοί αγώνες, ενημερωτικές δράσεις και παρεμβάσεις ενημέρωσης- υποστήριξης για τους χρήστες, στον δρόμο και σε σωφρονιστικά καταστήματα.

ΠΗΓΗ: www.newsbomb.gr, www.tovima.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Πτωχευμένες κυβερνήσεις...

Της Ζέζας Ζήκου

Κατά βάθος, οι λαοί γνωρίζουν ότι όλο αυτό που γίνεται είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένα θέατρο, δυστυχώς, δε, του παραλόγου. Και περισσότερο από ποτέ ισχύει η ρήση του Τσόρτσιλ, που ήταν κάπως έτσι: Μπορείς να ξεγελάς λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι πολλούς για πολύ καιρό.

Στον πυρήνα της ελληνικής κρίσης βρίσκεται η ευρωπαϊκή κρίση. Κρίση ταυτότητας, κρίση συνείδησης, κρίση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, κρίση ηγεσίας και οράματος, κρίση από σύγκρουση συμφερόντων. Συγκρούονται τα έθνη–κράτη με τους «κεντρικούς σχεδιαστές» του σημερινού νεοφιλελεύθερου κόσμου των Βρυξελλών και του ΔΝΤ καθώς και με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, παγκοσμιοποιημένο, επιθετικό και αχαλίνωτο. Και οι ηγέτες των δημοκρατιών αποδεικνύονται υποδεέστεροι των περιστάσεων, αφιλοσόφητοι, ανιστόρητοι, αναίσθητοι, ανίσχυροι, υποτελείς σε προσωπικές δεσμεύσεις και νοητικά στερεότυπα.

Φαίνεται, επίσης, ότι είναι πεδίο δοκιμασίας για τη δημοκρατία και την πολιτική κουλτούρα, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Η καταγραφόμενη δυσαρμονία μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής τάξης, το έλλειμμα νομιμοποίησης, η αποτυχία των τεχνοκρατών, η κρίση αντιπροσώπευσης, η ανάδυση νέων επιθετικών εθνικισμών, η επέλαση των.........στερεοτύπων μίσους δεν αφορούν πια μόνο στην εξασθενημένη και πολλαπλώς βαλλόμενη Ελλάδα – αφορούν στο σύνολο της Ευρώπης.

Στη σημερινή Ευρώπη, που η δομή της κοινής εξουσίας έχει γίνει τόσο έμμεση και περίπλοκη και που οι πιο σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται πρακτικά ερήμην των λαών, δυστυχώς για τους αδύναμους της Ευρώπης η διάλυση της Ενωσης θα είναι καταστροφική. Ο καθένας θα γυρίσει στο νόμισμά του και η Γερμανία με τους «δορυφόρους» της θα δημιουργήσουν τη μικρή Ευρώπη, όπου θα κάνουν ό,τι θέλουν καταδυναστεύοντας τις άλλες φτωχές χώρες. Το τι θα συμβεί αν η Ελλάδα γυρίσει στη δραχμή, υποτιμημένη κατά 60% ή 80%, το καταλαβαίνει κανείς και μόνος του.

Κορυφαίοι οικονομολόγοι, όπως ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν, εκτιμούν ότι, αν η Γερμανία παραμείνει αδιάλλακτη, τότε η δραχμή, το ισπανικό πέσο και η ιταλική λιρέτα μπορεί να αποδειχθούν αναπόφευκτη λύση. Πρέπει να την αποφύγουμε, γιατί η δραχμή θα είναι πολύ πικρή, αλλά δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε πως είναι εύκολο αυτό απλώς και μόνο επειδή την έξοδο από την Ευρωζώνη την προβάλλουν ως φόβητρο οι πολιτικοί μας...

Η αύξουσα ενσωμάτωση και αλληλεξάρτηση των επιμέρους εθνικών οικονομιών στη νομισματική ένωση, η θεσμοποίηση δεσμευτικών υπερεθνικών κανόνων και κανονισμών όχι μόνο σε ευρωπαϊκή αλλά και σε υπερεθνική κλίμακα, η συνακόλουθη βαθμιαία αποψίλωση της εθνικής οικονομικής κυριαρχίας έχουν συρρικνώσει δραματικά την πολιτική ευχέρεια των κρατών να επιλέξουν εθνικές στρατηγικές εξόδου από την κρίση.

Και είναι ειρωνεία της Ιστορίας που τρεις χώρες, η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, είχαν δει την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση σαν ένα μέσον για να σταθεροποιήσουν τη δημοκρατία, ύστερα από κατάπτυστες δικτατορίες. Σήμερα τα κράτη κάνουν εκλογές, οι λαοί ψηφίζουν, οι αντιπρόσωποί τους ορκίζονται στη Βουλή. Ολο το τελετουργικό της δημοκρατίας τηρείται απαρέγκλιτα. Ομως, η επικράτεια εντός της οποίας μπορεί να υλοποιηθεί η δημοκρατία, το εθνικό κράτος, έχει αλωθεί από την υποταγή της εθνικής πολιτικής σε εταίρους δανειστές–δυνάστες. Πολύ περισσότερο όταν μία χώρα και οι κυβερνήσεις της έχει τεράστιο έλλειμμα οικονομικής διπλωματίας.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Απέτυχε παταγωδώς η Σύνοδος για το περιβάλλον

Παταγώδης αποτυχία αποδεικνύεται η Σύνοδος του ΟΗΕ για την βιώσιμη ανάπτυξη, η οποία ολοκληρώνεται την Παρασκευή στην πρωτεύουσα της Βραζιλίας, είκοσι χρόνια μετά την ιστορική Σύνοδο του Ρίο, στην οποία η ανθρωπότητα αναγνώρισε τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν τον πλανήτη.

Στην απογοήτευση για το τελικό κείμενο της συνόδου, το οποίο δεν περιλαμβάνει δεσμευτικά μέτρα, ήρθε να προστεθεί η διαμάχη με αναπτυσσόμενες χώρες, οι οποίες δεν αποδέχονται την έκκληση για τη μετάβαση σε μια «πράσινη οικονομία», θεωρώντας ότι αυτό απειλεί τις προοπτικές τους για ανάπτυξη.

Όπως αναφέρει ο απεσταλμένος του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων, ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες δήλωσε ότι η πράσινη οικονομία είναι «η νέα μορφή αποικιοκρατίας». Οι χώρες του πλούσιου Βορρά, είπε, «θέλουν να δημιουργήσουν μηχανισμούς παρέμβασης προκειμένου να παρακολουθούν και να εκτιμούν τις εθνικές πολιτικές χρησιμοποιώντας τις περιβαλλοντικές ανησυχίες ως δικαιολογία».

Κάλεσε παράλληλα τις αφρικανικές χώρες να προστατεύσουν τους φυσικούς πόρους τους από τις πολυεθνικές εταιρείες.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο...........πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα, ο οποίος κατηγόρησε στο AFP τις ανεπτυγμένες χώρες ότι «λεηλατούν τον πλανήτη, καταναλώνοντας ελεύθερα τους φυσικούς πόρους».

Επιπλέον, εκπρόσωποι αυτοχθόνων πληθυσμών διοργάνωσαν «αντι-σύνοδο» στο Ρίο και εξέδωσαν διακήρυξη με την οποία χαρακτηρίζουν την πράσινη οικονομία «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και της Γης».

Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, το περιοδικό Nature ανέφερε ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες διαφώνησαν με τη χρήση του όρου «πράσινη οικονομία» στο τελικό κείμενο της συνόδου εκτός αν ακολουθούνταν από τη φράση «στο πλαίσιο της αειφόρου ανάπτυξης και της εξάλειψης της φτώχιας».

Με τη λήξη της Συνόδου την Παρασκευή, εκπρόσωποι των 195 χωρών που μετέχουν θα υπογράψουν μια μακροσκελή απόφαση με την οποία υπόσχονται να αντιμετωπίσουν τα περιβαλλοντικά προβλήματα αλλά και τη φτώχια.

Περιβαλλοντικές οργανώσεις και αξιωματούχοι της ΕΕ επέκριναν το κείμενο ως απαράδεκτο συμβιβασμό που στερείται ουσίας.

Την Πέμπτη, ο ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Γκι Μουν παρουσίασε σχέδιο πέντε σημείων για τη διατροφική ασφάλεια ολόκληρου του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ακόμα, η Greenpeace ξεκίνησε τη συλλογή υπογραφών για την οριοθέτηση προστατευόμενης περιοχής που θα περιλαμβάνει ολόκληρη την Αρκτική και θα εμποδίζει την εξόρυξη υδρογονανθράκων.

Σύμφωνα με την οργάνωση, μεταξύ των 100 προσωπικοτήτων που ήδη υπέγραψαν το κείμενο είναι το πρώην μέλος των Beatles Πολ ΜακΚάρτνεϊ, οι ηθοποιοί Πενέλοπε Κρουζ, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Τζουντ Λο, Τζέρεμι Άιρονς και Γιώργος Χωραφάς, ο σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδοβάρ και οι τραγουδιστές Τομ Γιόρκ και Άνι Λένοξ. 

tovima.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Εσωτερικές Εξαρτήσεις & Συναισθηματικοί Εθισμοί -Τα Ναρκωτικά της Ψυχής

Του Ευάγγελου Κουσιάδη

(Σύμβουλου Ψυχικής Υγείας-Ψυχοθεραπευτή)

"Τίποτα δεν είναι αρκετό, για όποιον το αρκετό του είναι λίγο" (Επίκουρος)

Στον ευρύτερο χώρο της ψυχοθεραπείας οι έννοιες της εσωτερικής εξάρτησης και του συναισθηματικού εθισμού δεν έχουν να κάνουν με τη χρήση χημικών ή άλλων διεγερτικών ουσιών. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι δεν κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών και ωστόσο θεωρούνται εξαρτημένοι.

Η έννοια της εξάρτησης

Στο σύγχρονο παγκόσμιο περιβάλλον της αφθονίας και του κορεσμού, ο καθένας μπορεί να επιλέξει την προσωπική του μορφή εξάρτησης.

Διαταραχές στην πρόσληψη τροφής, ως αποτέλεσμα εμμονής με την εμφάνιση και τον έλεγχο του σώματος, ώρες μπροστά στην τηλεόραση και το Διαδίκτυο, συστηματική παρακολούθηση πορνογραφικού υλικού και πάθος για σεξ, μανία με τον εύκολο πλουτισμό και τα τυχερά παιχνίδια, ανεξέλεγκτη απορρόφηση από την επαγγελματική εργασία σε βάρος του προσωπικού-ελεύθερου χρόνου, καταναλωτική μανία (το περίφημο "shopping therapy") με σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις, πάθος για την επιτυχία σε βάρος της εσωτερικής ισορροπίας και γαλήνης, πάθος με τη νέα τεχνολογία, τα κινητά, τα αυτοκίνητα.

Ο σύγχρονος άνθρωπος μοιάζει παγιδευμένος μέσα στην ίδια του την ελευθερία να επιλέγει.

Η κοινωνία της ελεύθερης βούλησης έχει μετατραπεί σε κοινωνία των εθισμών και της μηχανικής-καταναγκαστικής συμπεριφοράς.

Οι ανθρώπινες ανάγκες για αγάπη, σεξ, τροφή, κοινωνικότητα, αποδοχή, οικονομική ασφάλεια, από σκοπός μετατρέπονται σε αυτοσκοπό, δημιουργώντας μια τέτοια εμμονή που γίνεται αφόρητη αν δεν εκπληρωθεί.

Ο άνθρωπος δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης τόσο…με τις εσωτερικές του καταστάσεις, δηλαδή τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, τα όνειρά του, όσο και με το εξωτερικό περιβάλλον. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο βρίσκεται ο ορισμός της εξάρτησης ή του εθισμού: 

Εξάρτηση αποτελεί κάθε συμπεριφορά που παίρνει τη μορφή μιας σχεδόν τελετουργικής, αυτοματοποιημένης συνήθειας, την οποία το άτομο αν και αναγνωρίζει ως καταναγκαστική και ψυχοπιεστική, εν τούτοις αδυνατεί να ελέγξει (και πολύ περισσότερο να σταματήσει), εξαιτίας ισχυρότατων φυσιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών παραγόντων.

Το κύριο χαρακτηριστικό που συνοδεύει την εξάρτηση και τον εθισμό είναι η απώλεια της προσωπικής ελευθερίας, λόγω της υποταγής στον παρορμητικό χαρακτήρα μιας πολύ έντονης, σφοδρής επιθυμίας για τη βίωση συγκεκριμένων συναισθημάτων σε συγκεκριμένες καταστάσεις με συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Η εξάρτηση εμφανίζεται μέσα σε ένα πλαίσιο υποταγής, ανάμεσα σε κάτι ισχυρό (η επιθυμία) και σε  κάτι αδύναμο (το ίδιο το άτομο).

Ο μηχανισμός υποδούλωσης

Από τη στιγμή που το ισχυρότερο μέρος επιβάλλει την εξουσία του στο αδύναμο, αρχίζει ο φαύλος κύκλος της εξάρτησης. Το άτομο καθοδηγείται από τη σφοδρότητα των επιθυμιών, οι οποίες αναλαμβάνουν τα ηνία της ψυχής, καταστέλλοντας την ελεύθερη βούληση, και όταν οι επιθυμίες εκπληρωθούν και εκφορτιστούν συναισθηματικά -μέσω της επαναλαμβανόμενης, μηχανικής συμπεριφοράς- το άτομο παραδίδεται στους φόβους των συνεπειών και στα συναισθήματα ενοχής για την αδυναμία του να θέσει υπό έλεγχο τα πάθη και τις συνήθειες που το απειλούν. 

Έτσι ο άνθρωπος κινείται διαρκώς παγιδευμένος στο γνωστό δίπολο :επιθυμία και φόβος. Από τη μια, η ακατανίκητη επιθυμία για την εκτέλεση μιας πολύ συγκεκριμένης συμπεριφοράς με σαφή και προσδοκώμενα αποτελέσματα και από την άλλη ο διαρκής φόβος για την επανάληψή της. 

Οι συναισθηματικές εξαρτήσεις και εθισμοί δεν έχουν να κάνουν με χημικές, ψυχοδιεγερτικές ουσίες, αλλά με τη διαστρέβλωση και την παθολογική έκφραση βασικών και φυσιολογικών ανθρώπινων αναγκών όπως η σεξουαλικότητα, ο έρωτας, η τροφή, η οικονομική και κοινωνική επιτυχία, η εσωτερική δύναμη και γαλήνη. 

Πρόκειται για πανανθρώπινες εκφράσεις και αναζητήσεις, που όμως μέσα από τις εξαρτήσεις κακοποιούνται και διαστρέφονται συστηματικά.

H αγωνία του πόνου

Το σύγχρονο life style ασκεί τρομερή επιρροή και στα δύο φύλα. Η έμφαση που δίνεται στην άμεση εκπλήρωση των επιθυμιών από τις διαφημίσεις και τα περιοδικά, ο υπερτονισμός της σεξουαλικότητας, που εύκολα οδηγεί το ανυποψίαστο άτομο σε πειραματισμούς και συμπεριφορές με κέντρο μόνο την ηδονή, η αποσύνθεση σιγά - σιγά της οικογενειακής εστίας, σε συνδυασμό με τα εσωτερικά κενά των σύγχρονων ανθρώπων, όλα αυτά συνθέτουν το σκηνικό των συναισθηματικών εξαρτήσεων και εθισμών, που κατατρώγουν σταδιακά την ισορροπία και την υγεία των ατόμων.

Οι εξαρτημένοι αναζητούν τη δύναμη στην εκπλήρωση των εμμονών και των παρορμήσεων τους, δεν την αναζητούν μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό.

Οι εθιστικές παρορμήσεις που βασίζονται στην απόλαυση και την ευφορία, στην πραγματικότητα υποκινούνται από τα βαθύτερα στρώματα ενός αρχέγονου φόβου: του φόβου μήπως πονέσουμε, μήπως βιώσουμε το εσωτερικό μας κενό και ουρλιάξουμε, του φόβου να αποφύγουμε πάση θυσία κάθε δυσάρεστο συναίσθημα.

Αυτό ακριβώς είναι το κομβικό σημείο κάθε εξάρτησης - το πάγωμα, η ολική "νάρκωση" των αισθήσεων και η φυγή σε έναν άλλο κόσμο, όπου υπάρχουν μόνο οι επιθυμίες - καταπιεστικές μα και ηδονοθηρικές.

Οι άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από τις εθιστικές τους συμπεριφορές επιδιώκουν μόνο ένα πράγμα, την αδιάκοπη ευχαρίστηση. 

Δεν αντιλαμβάνονται το όριο του κορεσμού, καθώς ο εγκέφαλός τους λειτουργεί παράγοντας και αναζητώντας συνεχώς τη νευροδιαβιβαστική ουσία ντοπαμίνη, υπεύθυνη για τα συναισθήματα χαράς και ευφορίας. 

Ο συναισθηματικά και εσωτερικά εξαρτημένος άνθρωπος αρνείται τον κορεσμό, καθώς ο κορεσμός σημαίνει το θάνατο των επιθυμιών, που είναι ο εφιάλτης κάθε εξαρτημένου, ο οποίος ζει με τις εμμονές του και αναπνέει με τις επιθυμίες του.

Οι επιθυμίες δεν πρέπει να πεθάνουν, αυτό πιστεύει το συναισθηματικά εξαρτημένο άτομο. Η συναισθηματική του εξάρτηση γίνεται η ίδια του η ζωή. Αλλά το τίμημα που καλείται να πληρώσει ο εξαρτημένος είναι μεγάλο. 

Είναι η απώλεια της ελεθερίας και του αυτοελέγχου και ο ανελέητος φόβος του υπαρξιακού κενού που τον περιτριγυρίζει, καθώς σε κάθε εξάρτηση η απόλαυση και η ηδονή είναι καταδικασμένες να σβήσουν τόσο γρήγορα και να ξεθυμάνουν.

Το εξαρτημένο άτομο, πεινασμένο καθώς είναι συναισθηματικά, αγνοεί μια βασική αρχή της Νευροφυσιολογίας: κάθε επαναλαμβανόμενο ερέθισμα αμβλύνει τη διεγερσιμότητα. Επομένως, για να νιώσει συναισθηματική ηδονή και διέγερση, ο εξαρτημένος, θα πρέπει σταδιακά να αυξήσει την ένταση και την ποσότητα του αρχικού ερεθίσματος.

Στις εσωτερικές εξαρτήσεις και τους συναισθηματικούς εθισμούς βασιλεύει μία απαράβατη αρχή, η αρχή του ανικανοποίητου.

Η συναισθηματική κάλυψη είναι πάντα πρόσκαιρη, τραγικά πρόσκαιρη. Και προκειμένου να μη βιωθεί ο εσωτερικός πόνος, στην επομένη εξαρτητική συμπεριφορά, η συναισθηματική κάλυψη πρέπει να είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Η θεραπεία σε κάθε εξάρτηση (συμπεριλαμβανομένων και των χημικών ουσιών) είναι μία δύσκολη και περίπλοκη υπόθεση. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Βρετανικής Εταιρείας Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας στο 90% ων περιπτώσεων ελλοχεύει ο κίνδυνος της υποτροπής: από τις εξαρτήσεις των ναρκωτικών μέχρι τις συναισθηματικές εξαρτήσεις, ο δρόμος για την οριστική απαλλαγή είναι επίπονος και μακρύς.

Έλληνες ερευνητές και ειδικοί για παράδειγμα, επισημαίνουν πως η απαλλαγή από την εξάρτηση στο Διαδίκτυο είναι μία υπόθεση που θέλει πολύ αγώνα και χρόνο, κάτι που ισχύει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό για την εξάρτηση από το τζόγο ή την εικόνα του σώματος και τις σεξουαλικές εμμονές.

Οι έρευνες αποδεικνύουν ότι ο εθισμός στη σπατάλη χρημάτων - μέσα από διαρκή κατανάλωση υλικών αγαθών - συνοδεύεται κι από άλλου είδους εθισμών, όπως διαταραχές στην πρόσληψη τροφής, εργασιομανία, εμμονές σε σχέση με την εμφάνιση και το σεξ. 

Κι όμως ,όλοι αυτοί οι άνθρωποι δείχνουν μία τελείως διαφορετική εικόνα προς τα έξω: δεν αναγνωρίζονται εύκολα, όπως ο ναρκομανής ή ο αλκοολικός. Οι εσωτερικές εξαρτήσεις είναι καλά κρυμμένες, αλλά τη δουλειά τους την κάνουν υπογείως...

Κοινή συνισταμένη όλων των μορφών εξαρτήσεων και εθιστικών συμπεριφορών είναι μία. Είναι το εσωτερικό άλγος, η συναισθηματική ένδεια, που απειλώντας υπογείως την ψυχική υγεία των ανθρώπων, γίνονται μια μηχανική, ασυνείδητα αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, που στη βάση της κρύβει την αναζήτηση αυτού που πραγματικά λείπει από τη ζωή : νόημα, προσωπική ελευθερία και βαθιά επαφή με τον αληθινό αν και παραμελημένο Εαυτό.

H μετατόπιση των αναγκών ως αρχή της θεραπείας

Ο εξαρτημένος, ο κάθε εξαρτημένος, θα αποφασίσει να αναζητήσει θεραπεία, όταν ο πόνος της στέρησης γίνει μικρότερος από τον πόνο της διαρκούς υποταγής. 

Όταν με άλλα λόγια η εξάρτηση από "σύμμαχος" αρχίζει να μετατρέπεται σε ένα αδίστακτο εχθρό.

Ο θεραπευτής είναι αναγκαίο να εμβαθύνει στη συναισθηματική κατάσταση του εξαρτημένου και να τον στηρίξει ακόμα και στις στιγμές της υποτροπής.

Οι συναισθηματικές εξαρτήσεις είναι πράγματι ύπουλες – παθολογικές συμπεριφορές με βαθιά αίτια, αλλά η εσωτερική λαχτάρα για συναισθηματική κάθαρση και λύτρωση, για πνευματική ανύψωση και η λαχτάρα για την πολυπόθητη αλλαγή μέσα από μια καλύτερη ζωή, είναι τελικά πολύ ισχυρό κίνητρο, που ακόμα και ο εξαρτημένος το έχει βαθιά μέσα του.

Η θεραπεία προσπαθεί να δώσει ένα άλλο, διαφορετικό νόημα στη ζωή του εξαρτημένου, απομυθοποιώντας τον παλιό τρόπο ζωής , με τις εμμονές και τις παθολογικές συνήθειες και χτίζοντας έναν καινούργιο κόσμο πάνω σε πιο υγιείς και δημιουργικές εκφράσεις, που αποκαλύπτουν και ξεδιπλώνουν παραμελημένα ταλέντα και ικανότητες του ατόμου.

Η ψυχολογική στήριξη, η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες και η ώθηση για την αλλαγή, είναι αναγκαίες συνθήκες σε ολη τη διάρκεια της θεραπείας, ώστε ο εξαρτημένος να αρχίσει να υφαίνει ξανά τον ιστό της Αυτοεκτίμησής του και να καταφέρει να μετατρέψει την όποια εξάρτησή του, από τρόπο ζωής σε εμπειρία ζωής, που την ξεπέρασε και του δίδαξε πολλά. 

Αυτή τη δύναμη της αλλαγής ζητάει ο εξαρτημένος από τη θεραπεία. Έχει την ανάγκη να αισθανθεί πως ο ίδιος έχει τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή του, γιατί αξίζει κάτι καλύτερο, όπως άλλωστε όλοι μας.

Δημοσίευμα στο περιοδικό "ΔΙΟΔΟΣ" - Τεύχος 41

Διαβάστε περισσότερα...

H Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής και το θερινό ηλιοστάσιο

Το θερινό ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου ορίστηκε ως η μέρα που η μουσική θα ξεχύνεται σε όλη την Ευρώπη, χωρίς να γνωρίζει σύνορα. Ο λόγος για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής, που θεσπίστηκε το 1982 στη Γαλλία με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Πολιτισμού Ζακ Λανγκ. Από το 1985 εξαπλώθηκε έξω από τα γαλλικά σύνορα με τη συμμετοχή της Αθήνας, που εκείνη τη χρονιά γιόρταζε ως η 1η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Σήμερα στον εορτασμό συμμετέχουν 25 χώρες, με αμέτρητες εκδηλώσεις που αφορούν σε όλο το δημιουργικό φάσμα της μουσικής. Στην Ελλάδα θα γιορταστεί σε όλη τη χώρα με εκδηλώσεις που έρχονται να προσφέρουν αυτή την αναγκαία νότα αισιοδοξίας στην εποχή.

Το καλοκαίρι ξεκινά επίσημα λοιπόν σήμερα, 21η Ιουνίου με το θερινό ηλιοστάσιο, δηλαδή την μεγαλύτερη σε διάρκεια μέρα στο βόρειο ημισφαίριο και την μικρότερη στο νότιο.

Αναλυτικότερα, ο ήλιος φτάνει…στο βορειότερο σημείο της εκλειπτικής και αρχίζει να κατέρχεται και πάλι «τρεπόμενος» προς τον ουράνιο ισημερινό. Το σημείο αυτό, ονομάζεται θερινό τροπικό σημείο ή απλά θερινή τροπή, επειδή ο Ήλιος τρέπεται και πάλι προς τον ισημερινό, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το καλοκαίρι. Επειδή, μάλιστα, για μερικές ημέρες πριν και μετά τη θερινή τροπή ο ήλιος φαίνεται να αργοστέκει πάνω στην εκλειπτική, σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, το θερινό τροπικό σημείο ονομάζεται επίσης και θερινό ηλιοστάσιο.

Ο Τροπικός του Καρκίνου (ή βόρειος τροπικός) είναι ένας από τους πέντε βασικούς νοητούς κύκλους γεωγραφικού πλάτους στη χαρτογράφηση της Γης. Βρίσκεται παράλληλος με τον ισημερινό της Γης σε απόσταση 23° 26′ 22″ βόρεια, ενώ ορίζεται ως ο κύκλος με το βοριότερο γεωγραφικό πλάτος στο οποίο μπορεί να βρεθεί ο Ήλιος στο ζενίθ το μεσημέρι κατά το θερινό ηλιοστάσιο του Ιουνίου (22 ή 23 Ιουνίου). Κατά το θερινό ηλιοστάσιο σημειώνεται η μικρότερη σε διάρκεια νύχτα και η μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα του έτους (στο βόρειο ημισφαίριο), ενώ εκείνη τη μέρα το βόρειο ημισφαίριο της Γης έχει τη μέγιστη δυνατή έκθεση προς τον Ήλιο.

Πριν από 2.000 χρόνια το σημείο του θερινού ηλιοστάσιου βρίσκονταν στον αστερισμό του Καρκίνου γι’ αυτό και ο Βόρειος Τροπικός Κύκλος ο οποίος διέρχεται από το σημείο αυτό ονομάστηκε «Τροπικός του Καρκίνου». Μετά τη θερινή τροπή, ο Ήλιος αρχίζει να κατεβαίνει προς το Νότο, άρα «καρκινοβατεί», κάνει δηλαδή μια οπισθοδρομική κίνηση σαν τον κάβουρα. Φυσικά, σήμερα, λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών, το σημείο του θερινού ηλιοστάσιου βρίσκεται στον αστερισμό των Διδύμων, ενώ ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Καρκίνου στις 21 Ιουλίου και παραμένει εκεί επί 21 ημέρες μέχρι τις 11 Αυγούστου.

Διαβάστε περισσότερα...

Η απολογία του Νίκου Καζαντζάκη το 1925

Η απολογία του Νίκου Καζαντζάκη στην ανακριτική αρχή του Ηρακλείου, που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 1925, δεν αποτελεί μόνο ένα έξοχο πολιτικό κείμενο αλλά είναι και δραματικά επίκαιρη σήμερα, την εποχή της κρίσης. Μιας εποχής που η σύγχιση, οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις αλλά και αντιφάσεις στον πολιτικό λόγο κυριαρχούν.


Παρακάτω, παραθέτουμε ένα τμήμα της διάσημης «απολογίας του Καζαντζάκη»:


1- Πιστεύω ότι το σύγχρονον αστικόν καθεστώς κατέστη ανίκανον να ρυθμίσει τας συγχρόνους ανάγκας και ανησυχίας του κοινωνικού συνόλου.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ.-Στηρίζεται εις την άνισον κατανομήν του πλούτου, εις την ασύστολον εκμετάλλευσιν των εργαζομένων τάξεων υπό αρπακτικής ισχυρώς ωργανωμένης κεφαλαιοκρατίας.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ.-Η ολοένα καταρρέουσα ηθική βάσις εις τας σχέσεις μεταξύ των ατόμων, παραλύει οιανδήποτε, εντός του αστικού καθεστώτος, προσπάθειαν όπως στηριχθή επί ηθικών αρχών ατομική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή των ανθρώπων.
ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ.-Η σχεδόν καθολική έλλειψις κάθε ενδιαφέροντος δια τα κοινά, ή σχεδόν αποκλειστική εξυπηρέτησις της αρχούσης τάξεως υπό της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, εις βάρος της μεγίστης πλειονοψηφίας του λαού, καθιστά ανεπαρκή και επιπολαίαν οιανδήποτε αλλαγήν προσώπων ή θεσμού.


Ταύτα πάντα θεωρώ συμπτώματα της παρακμής μιας τάξεως. Η αστική τάξις απέδωκεν-και εις θαυμαστήν ποσότητα και ποιότητα-ό,τι ηδύνατο εις την σκέψιν, εις την τέχνην, εις την επιστήμην, εις την πράξιν. Επάλαισεν εναντίον… της προηγούμενης της Φεουδαλικής ιδεολογίας, ενίκησεν, εδημιούργησεν, εξετέλεσεν τον προορισμόν της-αρχίζει ν’ αποσυντίθεται και να βαίνει εις εξαφάνισιν.
Τοιούτος υπήρξε πάντοτε ο ρυθμός της ιστορίας. Μια τάξις, εκάστοτε εναλάσσουσα-οι βασιλείς, οι ευγενείς, οι αστοί-γεννάται, παλαίει, νικά, δημιουργεί, και εξαφανίζεται. Και άλλη τάξις την διαδέχεται, διαγράφουσα και αυτή, εις την πάροδον των αιώνων, την ιδίαν μοιραίαν τροχιάν.
Ζώμεν, ακλονήτως πιστεύω, το τέλος μιας κοινωνικής τάξεως, της αστικής.

2- Ποία τάξις θα την διαδεχθή; Η τάξις των εργαζομένων-είτε εργάται είνε ούτοι, είτε αγρόται, είτε πνευματικοί παραγωγοί.
Η τάξις αύτη διήλθε προς ενός ήδη αιώνος, το πρώτον στάδιον της πορείας της, καθ’ ό προσεπάθει να εξεγείρη τις τας τάξεις των αστών το αίσθημα της φιλανθρωπίας και δικαιοσύνης, υπέρ των πεινώντων και αδικουμένων και ικέτευεν εξ ονόματος υψηλών ηθικών αρχών, να βελτιωθούν οι όροι της ζωής.

Ταχέως όμως σαφώς αντελήφθη ότι η πάλη των τάξεων είνε νόμος ιστορικός, αναπόφευκτος και όπως τα άτομα ούτω και οι λαοί, ούτω και αι κοινωνικαί τάξεις, διατρέχουν μοιραίως τα στάδια της γεννήσεως, της ακμής και της φθοράς.
Ουδεμία τάξις έμενε δια παντός εις την εξουσίαν. Η αστική τάξις θ’ ακολουθήση και αυτή, τον απαράγραπτον φυσιολογικόν νόμον και τότε η τάξις των εργαζομένων μοιραίως θα την διαδεχθή.

Η επίγνωσις αύτη κατέστη η αφετηρία μιας νέας όλως βαθυτέρας, αντιλήψεως των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της τάξεως των εργαζομένων. Αντελήφθη δια πρώτην φοράν ότι χρέος έχει να οργανωθεί, να μορφωθή, να διατυπώση ωρισμένον πρόγραμμα, αφού είνε κεκλημένη, από ιστορικήν ανάγκην αργά ή γρήγορα να διαδεχθή την άρχουσαν σήμερον αστικήν τάξιν.
Τοιουτοτρόπως συγάσσονται, συνειδητά πλέον, αναγκασμέναι από τον ιστορικόν ρυθμόν, τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα.
Τον ρυθμόν τούτον επετάχυνεν απροσδοκήτως ο εκραγείς παγκόσμιος πόλεμος. Ο πόλεμος ούτος μετέβαλε την ψυχικήν ατμόσφαιραν του κόσμου ότι θ’ απήτει γενεά ολόκληρος δια να γίνη καταληπτόν έπειτα από την φοβεράν ταύτην δοκιμασίαν της ανθρωπότητος, αμέσως όχι μόνον γίνεται ιδέα αντιληπτή, αλλά και αγωνίζεται να μετουσιωθή εις πράξιν.
Η ψυχική αύτη μεταπολεμική αγωνία η οξεία συναίσθησις πως είνε ανάγκη πλέον να εξευρεθή μια λύτρωσις από την οικονομικήν αυτήν κοινωνικήν πολιτικήν και πνευματικήν αθλιότητα, αποτελεί σήμερον την Μεγάλην παγκόσμιον Πραγματικότητα.

3- Απέναντι της Μεγάλης ταύτης παγκοσμίου Πραγματικότητος, έχομεν την Μικράν πραγματικότητα την καθαρώς τοπικήν της Ελλάδος.

Ποία είνε η Ελληνική αύτη πραγματικότης και ποία κατ’ ανάγκην ανακύπτει η σχέσις μεταξύ της Μεγάλης και της Μικράς Πραγματικότητας;
Μόνον εάν σαφώς απαντήσωμεν εις το ερώτημα τούτο θα ημπορέσωμεν ν’ αντιληφθώμεν το σύγχρονον ημών χρέος ως Ελλήνων και ως ανθρώπων.

Εις την Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη εις τόσην οξύτητα και έντασιν όσον εις άλλους βιομηχανικώς ή πνευματικώς περισσότερον προηγουμένας χώρας, η σαφής διαγραφή της πάλης των τάξεων. Εν τούτοις, σήμερον, με τα μέσα της συγκοινωνίας, με τα βιβλία, με τας εφημερίδας, με τας διαλέξεις, με την εργατικήν παγκόσμιον αλληλεγγύην, με την φοβεράν και γονιμωτάτην πείραν του μακροχρονίου πολέμου, μία Ιδέα δεν δύναται να εντοπισθή εις μίαν χώραν, αλλά υπερπηδά ταχύτατα τα σύνορα και διατρέχει όλην την γην.

Δια τούτο, είτε θέλομεν είτε μη, είτε είμεθα ώριμοι είτε μη, η παγκόσμιος αύτη Ιδέα, η οποία εις πολλάς ήδη χώρας ήρχισε να μεταβάλλεται εις τεραστίαν δύναμιν-θα παρασύρη και την Ελλάδα, χωρίς να την περιμένει να ωριμάση Βιομηχανικώς ή πνευματικώς. Η μικρά τοπική πραγματικότης θα παρασυρθή από την Μεγάλην.

Ποίον λοιπόν είναι το χρέος μας; Πιστεύω βαθύτατα ότι το χρέος των δυνάμενων να έχωσιν επίδρασιν εις τον τόπον μας, είτε επί του πεδίου της σκέψεως είτε επί του πεδίου της δράσεως είναι τούτο:
Να προσαρμόσωμεν την μικράν μας Πραγματικότητα εις την Μεγάλην. Πώς; Μορφώνοντες, φωτίζοντες τον λαόν, τονώνοντες τας ανωτέρας ηθικάς Αρχάς που απομένουν ακόμη, καταδεικνύοντες όχι μόνον πλέον τα δικαιώματα, αλλά και τας υποχρεώσεις άς έχει μία τάξις ήτις μέλλει ν’ αναλάβη ευθύνας.

Μόνον εάν τοιουτοτρόπως προπαρασκευάσωμεν τον λαόν, θα είμεθα εις θέσιν, όταν θα έλθη η μοιραία κρίσιμος στιγμή, να προσαρμόσωμεν την σημερινήν παγκόσμιον ορμήν προς αναδημιουργίαν με τας ιδιαιτέρας συνθήκας του τόπου μας, με την ειδικήν ψυχολογίαν της ιστορίας και του λαού μας.

Ο αγών, όπως τον αντιλαμβάνωμαι, δεν είναι απλώς οικονομικός. Η οικονομική χειραφέτησις είναι μόνον μέσον προς ψυχικήν και πνευματικήν χειραφέτησιν του ανθρώπου. Δεν ζητούμεν ν’ ανατρέψωμεν την θρησκείαν, την οικογένειαν, την Πατρίδα, αλλά να δώσωμεν ανώτερον, βαθύτερον περιεχόμενον εις την θρησκείαν, εις την οικογένειαν, εις την Πατρίδα.

Ολοι, όσοι πονούμεν τον άνθρωπον, έχομεν χρέος:
α) να μην ανεχώμεθα πλέον την αδικίαν και την ανηθικότητα της συγχρόνου κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής
β) να διασώσωμεν και να τονίσωμεν το δικαίωμα, το οποίον έχει ο λαός να θέλη να βελτιώση την θέσιν του. Και όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και την δύναμιν να υψώση το επίπεδον της όλης ζωής του.

Σκοπός μας είναι να δημιουργήσωμεν μίαν ανωτέραν ηθικήν, να φέρωμεν δικαιοσύνην εις τον κόσμον, να δώσωμεν βαθυτέραν έννοιαν εις την αρετήν, εις την τιμήν, εις την ανθρωπότητα.

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ


ΠΗΓΗ: www.theinsider.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Είμαι ένα πρόχειρο γιοφύρι…

Σκύβω κι αφουκράζουμαι
την πολεμική τούτη κραυγή στα σωθικά μου.
Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του αρχηγού,
ξεκαθαρίζω τη φωνή του,
δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του.


Ναι, ναι, δεν είμαι τίποτα.
Ένας αχνός φωσφορισμός απάνω στην ογρή πεδιάδα,
ένα άθλιο σκουλήκι που σούρνεται κι αγαπάει,
φωνάζει και μιλάει για φτερούγες, μια ώρα, δυο ώρες,
κι ύστερα το στόμα του φράζει με χώματα.
Αλλη απόκριση οι σκοτεινές δυνάμες δε δίνουν.


Μα μέσα μου, μια κραυγή ανώτερη μου φωνάζει αθάνατη.
Τι, θέλοντας και μη, είμαι κι εγώ, σίγουρα,
ένα κομμάτι από τ' ορατό κι αόρατο Σύμπαντο.

Είμαστε ένα. Οι δυνάμες που δουλεύουν εντός μου,

οι δυνάμες που με σπρώχνουν και ζω,

οι δυνάμες που με σπρώχνουν και πεθαίνω

είναι, σίγουρα, και δικές του δυνάμες….

Δεν είμαι ένα μετέωρο αρίζωτο στον κόσμο. 

Είμαι χώμα από το χώμα του και πνοή από την πνοή του. 

Δε φοβούμαι μοναχός, δεν ελπίζω μοναχός, 

δε φωνάζω μοναχός μου. 

Μια παράταξη μεγάλη, μια φόρα του σύμπαντου 

φοβάται, ελπίζει, φωνάζει μαζί μου. 

Είμαι ένα πρόχειρο γιοφύρι, 

και Κάποιος αποπάνω μου περνάει 

και γκρεμίζουμαι ξοπίσω του. 

Ένας Αγωνιστής με διαπερνάει, 

τρώει τη σάρκα μου και το μυαλό μου, 

ν' ανοίξει δρόμο, να γλιτώσει από μένα. 

Όχι εγώ, Αυτός φωνάζει!

Νίκος Καζαντζάκης - Ασκητική

Διαβάστε περισσότερα...

H μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ

Μα κι ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,
και πρέπει αυτό απ’ όλους ν’ακουστεί.
Άλλοι με κολακεία σε σκοτώνουν
κι άλλοι με ματιά φαρμακερή.
Μ’ ένα φιλί σκοτώνουν οι δειλοί,
κι οι γενναίοι άνδρες με σπαθί.


Νέοι σκοτώνουν άλλοι την αγάπη τους
κι άλλοι σαν γενούνε γέροι.
Με χέρι Λαγνείας άλλοι τήνε πνίγουνε
κι άλλοι με Πλούτου χέρι.
Κι επειδή πιο γρήγορα παγώνει έτσι το κορμί,
οι πονόψυχοι σκοτώνουν με μαχαίρι.


Άλλοι για λίγο ερωτεύονται κι άλλοι για πολύ.
Άλλοι τον Έρωτα πουλάνε κι άλλοι τον αγοράζουν.
Άλλοι με βουρκωμένα μάτια τον σκοτώνουνε
κι άλλοι βουβοί τον αφανίζουν.

Κι ενώ ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,

όλοι ωστόσο δεν πεθαίνουν.

……

Μαύρα μεσάνυχτα πάντα είχαμε μες στην καρδιά μας,

και στο κελί μας μέσα αυγή,

και τον τροχό γυρίζαμε και ξεφτίζαμε το σχοινί,

ο καθείς στην Κόλασή του μέσα την ατομική.

Μα είναι πολύ πιο τρομερή η σιωπή

από καμπάνας μπρούτζινης αντήχηση βροντερή.

……

Ποτέ δεν είδα άνθρωπο ν’αγναντεύει,

με λαχτάρα τόση στη ματιά,

αυτό που οι κατάδικοι ονομάζουν ουρανό,

την οθόνη εκεί ψηλά τη θαλασσιά,

και κάθε συννεφάκι που αρμενίζει

όμοιο με πλεούμενο με ασημί πανιά.

……

Δεν ξέρω αν οι νόμοι είναι άδικοι

ούτε και δίκαιοι αν είναι ή σωστοί,

μα κείνο που όλοι οι καταδικασμένοι το γνωρίζουνε,

είναι πως δεν μπορούν τα τείχη να περάσουν ζωντανοί,

και πως κάθε μέρα σαν χρόνος μοιάζει,

χρόνος δίχως τέλος και αρχή.

……

Yet each man kills the thing he loves

By each let this be heard

Some do it with a bitter look

Some with a flattering word 

The coward does with a kiss

The brave man with a sword»

Όσκαρ Ουάιλντ (Ένα ποίημα που περιέχει σκοτεινιά και θλίψη, ελπίδα και μεγαλείο. Ο έρωτας για έναν άνθρωπο, για τη ζωή, ακόμα και για τον ουρανό που μπορεί να βλέπει κανείς λίγα λεπτά μόνο κάθε μέρα σε μια βόλτα στην αυλή της φυλακής, στην αυλή του σπιτιού, πίσω από το παράθυρο μιας πολυκατοικίας, πίσω από τη δική μας προσωπική φυλακή.- Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος)

ΠΗΓΗ : solutioperfecta.com

Διαβάστε περισσότερα...

Πεθαίνω σα χώρα

Ποτέ δε θα το πίστευα πως η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σε τέτοια ύψη… να είναι τόσο απύθμενη… να προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της…

Τέλος πάντων, ποτέ δε συνήθισα τους ανθρώπους αλλ’ αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία. Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι αυτά τα λόγια θα είναι και τα τελευταία που θα ’χεις από μένα. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ’φαγε. Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ.

Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέφτομαι, μου ’ρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να ’μαι. Μια γυναίκα… δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της… που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας απ’ αυτά.

Εγώ δε θέλω να ’μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δε θέλω να είμ’ αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα ’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να........είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή.

Έχει φάει σαν καρκίνος τα βυζιά μου, τα μυαλά μου, τα έντερά μου, έχει κατεβάσει όλες της τις πέτρες στα νεφρά μου και τα ’χει ρημάξει, έχει μαγαρίσει όλες τις πηγές απ’ όπου θα ’τρεχε το γάλα μου, έχει μαζέψει όλο της το χώμα μες στις φλέβες μου και μου ’χει σαπίσει το αίμα, έχει κάτσει όλη πάνω στην καρδιά μου και την έχει κουρελιάσει απ’ τα εμφράγματα και τις εμβολές, κάθε θεσμός της κι ένα έμφραγμα, κάθε νόμος της και μια εμβολή, τα ήθη της μου ’χουν σμπαραλιάσει τα πνευμόνια, η ιστορία της με κάνει να τρέμω συνεχώς ολόκληρη σα να έχω προσβληθεί από την πάρκινσον, ο πολιτισμός της μ’ έχει ξεπατώσει, μ’ έχει ξεθεώσει, δεν πάει άλλο, η θέση της η γεωγραφική είναι το άσθμα μου, ολόκληρο το σχήμα της άλλοτε απλώνεται πάνω στο σώμα μου σα γιγαντιαίος έρπης ζωστήρ και με τρελαίνει… κι άλλοτε παίρνει τη μορφή τσουγκράνας και μπήγεται στα μάτια μου, τεράστιας βελόνας και μου τρυπάει το κρανίο, βράχου ολόκληρου που κρέμεται από την άκρη των μαλλιών μου και με παρασέρνει σε μια θάλασσα πικρών δακρύων… κι όλο νιώθω στον τράχηλό μου το ζυγό της κι όλο δένει τη γλώσσα μου το τραύλισμά της κι όλο μου φέρνει κρύα ρίγη η χυδαιότητά της… η προσήλωσή της στα φαντάσματά της, οι υπεκφυγές της, οι αντιγραφές της, τα φρακαρισμένα της μυαλά, τα πτώματά της, τα κιβούρια της, τα εγκλήματά της…

Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει. Δε μ’ αφήνει πια ούτε να κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο. Πώς θα ζήσω χωρίς ύπνο; Δε θα ζήσουμε… όλο το σπέρμα όλων των αντρών της γης δε θα μπορούσε να ζωντανέψει εκείνη την κόχη του κορμιού μου απ’ όπου ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή… Έχεις αδειάσει όλη τη ζωή σου μέσα μου αλλά μ’ έχεις αφήσει χωρίς ζωή… Κι εσύ δεν μπορείς. Μ’ έχεις σπείρει μα ο σπόρος σου δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει, δεν μπορεί πια ο σπόρος σας να πιάσει… δε θα ξαναβγεί ποτέ πια ζωή από μέσα μας… Το παλιογύναικο. Ένα θα ’θελα, να την είχα μπροστά μου και να την έσφαζα με τα ίδια μου τα χέρια. Αχ, θε μου, να μπορούσα να τη σκοτώσω.

Κατάφερε οι δολοφόνοι της να φτάσουν ως τις μήτρες μας και να τις σκάψουν σαν τάφους, τα γουρούνια, τα γουρούνια, είν’ όλοι τους γουρούνια, από ποιον ν’ αρχίσω και σε ποιον να τελειώσω, όλοι τους δολοφόνοι, όλοι τους, αυτοί με κάνουν να νιώθω την ανάγκη για το πιο μεγάλο έγκλημα, για μια ατέλειωτη σφαγή, ατέλειωτη σφαγή… αχ, πώς αντέχουμε δω μέσα, πώς δε μας τρελαίνει ακόμα αυτή η παλιοσκύλα, αυτή η γκαρότα, αυτό το στραγγουλατόριουμ, σωστή αγχόνη… με τους επίσημους μαχαιροβγάλτες της που βγάζουν επίσημους λόγους σ’ επίσημες τελετές μπρος σ’ επίσημους μαχαιροβγάλτες…

Ο κάθε πόρος της είναι και μια τσέτα, κάθε γωνιά της κι ένα λάζο, κάθε χιλιοστό της και μια τσάκα, είναι γεμάτη ξόβεργες θανάτου και κοφτερούς σουγιάδες, άντρο φονιάδων, απατεώνων και ηλιθίων, λημέρι άναντρων γαμιάδων κι ανίκανων σωματεμπόρων, μας πατάει το κεφάλι μέσα στα σκατά της, μας δίνει λυσσασμένες κλωτσιές στ’ αρχίδια, μας λιώνεις, μωρή, μας στραγγίζεις, μας ρημάζεις, μας διχάζεις, μας πνίγεις, μας καταδικάζεις, μας πεθαίνεις, μας πεθαίνεις, σκρόφα, ξεπουλημένη, μολυσμένη, ψειριάρα, φαρμακοδότρα, φιδομάνα, λύκαινα, γύφτισσα, αιμομίχτρα, που όλο μαϊμουδίζεις και παπαγαλίζεις, κατσικοπόδαρη, δίσεχτη, κακορίζικη, δε σε μπορώ, δεν τη μπορώ, τη δολοφόνα, την παιδοκτόνα, τη ζαβή, τη χολεριασμένη, τη στραβοκάνα, τη ζαβή, το τσόκαρο, την παλιόγρια, την παλιόγρια, που κακό χρόνο να ’χει, δεν αντέχω πια τίποτα δικό της, τίποτα, τίποτα, τη μισώ, τη μισώ, αχ, αχ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, θα πεθάνω, τέρας, και θα εξακολουθώ να σε μισώ, ναι, το μίσος βράζει μέσα μου, θέλω να γράψω τους ανάποδους ύμνους απ’ αυτούς που γράφτηκαν ως τώρα γι’ αυτήν, λέξη προς λέξη να την τουφεκίσω και να την παραχώσω σα σκυλί με τα ίδια μου τα χέρια…

Δεν είμαι πια γυναίκα… Ούτε κι εσύ πια είσαι άντρας… Μας τα πήρε όλ’ αυτή… Τι θα μείνει όμως απ’ αυτήν χωρίς εμάς;

Τι θα είν’ αυτή όταν δεν θα ’χει μείνει τίποτ’ από μας; Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου… Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της… Έχω μέσα μου τη μοίρα της… Πεθαίνω σα χώρα…

Δημήτρης Δημητριάδης (1978)
Πεθαίνω σαν χώρα, Eκδ. Σαιξπηρικόν
politicalreviewgr.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές....

Στίχοι: Κώστας Λογοθετίδης
Μουσική: Εκείνος και Εκείνος
Πρώτη εκτέλεση: Εκείνος και Εκείνος


Κοιτάς μ' ένα βλέμμα φωτιά να χάνεις τα τρένα
τα όνειρα γίναν σιωπές βαγόνια αραγμένα
Δεν είναι που όλα πήγαν στραβά, τη μοναξιά δε φοβάσαι
Τα λόγια που πίστεψες δε θες να θυμάσαι

Τα λόγια κομμάτια, καπνός οι στιγμές

Τα λόγια θα μείνουνε λόγια, άλλα λόγια δε θες

Γυρεύεις στο σκοτάδι ένα φως, η ανάσα σου τρέχει
Σε πνίγει του κόσμου η βουή που τέλος δεν έχει
Μαζί του σε παίρνει ο καιρός, οι εικόνες αλλάζουν
Στα χείλη παγώνει η φωνή κι οι λέξεις διστάζουν

Διαβάστε περισσότερα...

Διάχυτη η «τοξική» συμπεριφορά

Της ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Ενα από τα βασικά καθήκοντα του κράτους είναι η διασφάλιση της δημόσιας υγείας. Αυτό καμία κυβέρνηση δεν το φρόντισε ικανοποιητικά, από καταβολής ελληνικού κράτους, με αποτέλεσμα τη μακροχρόνια οικοδόμηση μιας χώρας-χαβούζας. Πάντα νόμοι που δεν εφαρμόζονται, ανεπαρκείς έλεγχοι, μεγάλα περιθώρια για τους ασυνείδητους να δράσουν.

Προχειροστημένες μονάδες παραγωγής χωρίς προδιαγραφές ξεφορτώνονται χρόνια τώρα τα απόβλητά τους σε «Μαύρες Ωρες» και «Ασωπούς», σε πίσω αυλές, παλιά λατομεία, αλάνες, εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις, χωράφια ή απλά στον... δρόμο. Στις οδούς Δραγατσανίου, Νικολαδίου, Αγίου Φιλίππου και Βασιλαδίου γωνία, στα Καμίνια, για παράδειγμα. Οι αρχές γνώριζαν, αλλά δεν είχαν χρήματα να απομακρύνουν τα βαρέλια με τα τοξικά, που κάποιος απλώς άφησε στο οδόστρωμα. Επενέβη ο Συνήγορος του Πολίτη (που κατά την έρευνα επιβεβαίωσε το μέγεθος και τη συχνότητα του φαινομένου) και τελικά το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ενέκρινε τις αναγκαίες πιστώσεις, 450.000 ευρώ, και το συμβάν ενδεχομένως θα λήξει. Οχι όμως και......το πολυσυζητημένο πρόβλημα (διαχείριση τοξικών αποβλήτων).

Οι ειδικοί χώροι εναπόθεσης αυτού του είδους λυμάτων, οι βιολογικοί καθαρισμοί για βιομηχανικά απόβλητα, τα φίλτρα στις βιομηχανίες, η σχολαστική περισυλλογή τοξικών, οι συνεχείς έλεγχοι σε νερό, έδαφος, αέρα και εδώδιμα αποτελούν υπόθεση της περασμένης τριακονταετίας για τα ανεπτυγμένα κράτη. Τώρα δοκιμάζουν και εφαρμόζουν πράσινες τεχνολογίες. Εμείς έχουμε εγκαταλείψει τις δομές μας ουσιαστικά στην προβιομηχανική εποχή. Δεν έχει σημασία τι λέμε θεωρητικά. Αν έχουμε νόμους, μηχανισμούς, όργανα, οι σποραδικές κυρώσεις κοστίζουν λιγότερο από τη λήψη μέτρων.

Εν έτει 2012, η ελεύθερη απόρριψη απορριμμάτων (ιδίωμα του υπανάπτυκτου) εξακολουθεί να είναι δημοφιλής ανάμεσα σε πολίτες, επιχειρηματίες, τοπικούς άρχοντες, κρατικούς λειτουργούς. Διότι, αν ορισμένοι πολίτες εκπαραθυρώνουν από το αυτοκίνητό τους ό,τι τους είναι άχρηστο, αν κάποιος σφαγέας, βυρσοδέψης, βιοτέχνης, βιομήχανος παροχετεύει τα ανεπεξέργαστα απόβλητά του όπου τον βολεύει, το ίδιο κάνουν αρκετοί δήμοι με τα σκουπίδια τους και τα λύματα των επιχειρήσεών τους, όπως και το κράτος – θυμηθείτε το κλοφέν στους διαδρόμους των υπουργείων...

Η ευθύνη των ιθυνόντων, που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια τα στραβά μάτια, διότι «έτσι δούλευε το σύστημα» (έδιναν «ελευθέρας» και έπαιρναν εξουσία), είναι τεράστια. Εκαναν το αδιανόητο, το εξωφρενικό (να μη γνωρίζει η συντεταγμένη πολιτεία πώς ακριβώς λειτουργεί μια μονάδα και τι κάνει με τα απόβλητά της) κάτι απερίγραπτα αναμενόμενο, μέχρι απελπισίας τυπικό. Τώρα που σχεδόν όλες οι δομές, χωρίς πόρους, σταδιακά καταρρέουν, δεν είναι απίθανο να δούμε βαρέλια με τοξικά όχι μόνο στα Καμίνια ή στον Ασπρόπυργο, αλλά και στην Ομόνοια ή στο Σύνταγμα...

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τρομαγμένοι στεκόμαστε στα κάγκελα

Μελαγχολία

Τρομαγμένοι στεκόμαστε στα κάγκελα

Κι αναμετρούμε τα συμβάντα.

Κορόνες και χρυσά κιονόκρανα

Κατρακυλούν από την τελευταία κιθάρα

Μετράμε ακόμα μια φορά τις γυναίκες

Και τα αστέρια εορταστικά

Ώσπου της αγχόνης το πουλί στη στέγη

Δυνατά και συνεχώς κραυγάζει: Φρίκη!

Και το παιχνίδι ρολόι του κόσμου χτυπά

Γρήγορα και πιο γρήγορα φωναχτά.

Εκατό χιλιάδες στέκονται αμυνόμενοι

Γύρω από το δέντρο του κόσμου, που λυγίζει.

Κι ώρα την ώρα φτερουγίζει

Μια μαύρη κάργια.

Πίσω στη θλιμμένη χώρα

Τραβάει ο ήλιος στο χαμό!

Eugen Gottlob Winkler- Όιγκεν Γκότλομπ Βίνκλερ (1912-1936) 

μετάφραση: Σωτήρης Ε. Γυφτάκης

~ Γερμανόφωνη Ποίηση - Μέρος Δεύτερο (εκδ. λεξίτυπον, 2009)

authorsandwriterstooktheirownlives.blogspot.gr/

Διαβάστε περισσότερα...

Σε νέα ύψη ρεκόρ το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα

Τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα, του κυριότερου «αερίου του θερμοκηπίου» στην ατμόσφαιρα, ανεβαίνουν συνεχώς και σε ορισμένα σημεία του πλανήτη ήδη ξεπέρασαν για πρώτη φορά ένα νέο ορόσημο, τα 400 μέρη ανά εκατομμύριο (ppm).

Αν και πρόκειται περισσότερο για ένα ψυχολογικό και συμβολικό όριο, καθώς, από επιστημονική άποψη, δεν προκύπτει ότι τα 400 ppm αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο για το κλιματικό σύστημα της Γης, παρόλα αυτά το γεγονός είναι ενδεικτικό για τη σοβαρή επίπτωση που έχουν οι ανθρώπινες δραστηριότητες στο κλίμα του πλανήτη.

«Στη διάρκεια του μηνός Απριλίου, σε όλη την Αρκτική ο μέσος όρος ήταν πάνω από 400 ppm για πρώτη φορά», δήλωσε o κλιματολόγος Πίτερ Τανς της Εθνικής Διοίκησης Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ) των ΗΠΑ, σύμφωνα με το New Scientist.

Τα επίπεδα του διοξειδίου φθάνουν εποχιακά στο αποκορύφωμά τους γύρω στον Απρίλιο και μετά πέφτουν πάλι το καλοκαίρι, καθώς αυξάνεται η απορρόφησή του από τα φυτά. Έτσι, σε μέσο ετήσιο επίπεδο, το ύψος του διοξειδίου αναμένεται φέτος να διαμορφωθεί λίγο χαμηλότερα, στα 393 ppm.

Όμως, σύμφωνα με..........τον Αμερικανό επιστήμονα, τα παγκόσμια μέσα επίπεδα του διοξειδίου αναμένεται να ξεπεράσουν αυτό το όριο των 400 ppm σε λίγα χρόνια.

Η Αρκτική δεν είναι το μόνο μέρος στη Γη που εμφανίζει τέτοια επίπεδα ρεκόρ. Η Ιαπωνική Μετεωρολογική Υπηρεσία ανέφερε κι αυτή ότι κατέγραψε επίπεδα διοξειδίου πάνω από 400 ppm τόσο για τον Μάρτιο, όσο και τον Απρίλιο, σε έναν από τους τοπικούς σταθμούς της.

Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν ποιό επίπεδο διοξειδίου του άνθρακα μπορεί να θεωρηθεί ασφαλές. Σύμφωνα με τον Τανς, θα μπορούσε να είναι 320 ppm, 380 ppm ή κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η συνεχής άνοδος του ατμοσφαιρικού διοξειδίου δεν μπορεί παρά να αποτελεί παράγοντα ανησυχίας για τις πιθανές απρόβλεπτες μελλοντικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. «Παίζουμε ένα πολύ επικίνδυνο παιγνίδι», τόνισε.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αναπάντητα ερωτήματα

Του Μιχάλη Μητσού

Ας δούμε μια πρώτη σειρά ερωτημάτων. Πόσον πόνο μπορούν να δεχθούν οι χώρες που δέχονται ήδη πίεση από τα προγράμματα λιτότητας; Τι θα συμβεί αν μια χώρα εγκαταλείψει την ευρωζώνη; Υπάρχει περίπτωση να εξετάσει η Γερμανία το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει εκείνη την ευρωζώνη; Ποια είναι η μακροπρόθεσμη στρατηγική για την έξοδο από την κρίση;

Η απάντηση του Μάρτιν Βολφ των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ο οποίος θέτει τα παραπάνω ερωτήματα στη χθεσινή του στήλη, είναι ενιαία και κοινή: Κανένας δεν ξέρει. Και όταν κανένας δεν ξέρει να απαντήσει στα στοιχειώδη ερωτήματα που απασχολούν τον καθένα, ο πανικός μπορεί να εκδηλωθεί ανά πάσα στιγμή. Ο έμπειρος αρθρογράφος παραδέχεται ότι μέχρι σήμερα δεν είχε πραγματικά κατανοήσει τους μηχανισμούς και τις διαδικασίες που οδήγησαν στη δεκαετία του '30. Τώρα ξέρει. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας συνδυασμός από εύθραυστες οικονομίες, ένα αρτηριοσκληρωτικό νομισματικό καθεστώς, έντονη συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει, βαθιά πεποίθηση ότι το να υποφέρεις είναι καλό πράγμα και μια σειρά πολιτικών που πάσχουν από μυωπία, είναι ανίκανοι να συνεργαστούν και αντιδρούν πάντα καθυστερημένα.

Με άλλα λόγια, αυτό ακριβώς που έχουμε σήμερα. Αμφιβάλλει λοιπόν κανείς ότι ο πανικός, που οδηγεί μαθηματικά στην καταστροφή, μπορεί να είναι προϊόν ενός τυχαίου γεγονότος, ενός ατυχήματος, μιας παρεξήγησης;

Ας δούμε τώρα μια άλλη σειρά ερωτημάτων. Γιατί η.........Γερμανία αντιδρά τόσο πολύ σε οποιαδήποτε λύση; Γιατί επιμένει στη λιτότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία; Γιατί απαιτεί ακόμη και σήμερα την υποβολή ενός επίσημου αιτήματος από την ισπανική κυβέρνηση προκειμένου να συναινέσει στη σωτηρία των τραπεζών της; Αντίθετα με τα προηγούμενα, αυτά τα ερωτήματα επιδέχονται πολλές και διαφορετικές απαντήσεις. Μία απάντηση παραπέμπει στην ιστορία της Γερμανίας και στους φόβους της για τον υψηλό πληθωρισμό. Μία άλλη έχει σχέση με την προτεσταντική της θρησκεία και την έννοια της τιμωρίας. Κάποιοι λένε ότι οι Γερμανοί δεν θέλουν στην πραγματικότητα να σώσουν το ευρώ - ούτε όμως και να αναλάβουν την ευθύνη για την κατάρρευσή του. Υπάρχει όμως και ένα σημείο της γερμανικής επιχειρηματολογίας, ίσως το ουσιαστικότερο απ' όλα, που δεν το πολυσυζητάμε, αν δεν αρνούμαστε τελείως να το συζητήσουμε: ότι η από κοινού ανάληψη της ευθύνης για τα χρέη απαιτεί την εκχώρηση σημαντικών εθνικών εξουσιών για τον προϋπολογισμό, για το κοινωνικό κράτος, για τους φόρους. Είμαστε έτοιμοι - οι Ελληνες, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί - για ένα τέτοιο βήμα; Ή ζητάμε ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και βοήθεια με τους δικούς μας όρους;

«Οι τύποι αυτοί έχουν κοινό νόμισμα, αλλά δεν έχουν κοινή δημοσιονομική πολιτική, ούτε κοινή κουλτούρα, ούτε κοινές εργασιακές πρακτικές», είπε προχθές ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Γουόρεν Μπάφετ στο Economic Club της Ουάσιγκτον. «Δεν γίνεται όμως οι Ευρωπαίοι να είναι μισοί σκλάβοι και μισοί ελεύθεροι». Αυτονόητα πράγματα, δηλαδή, τουλάχιστον για έναν Αμερικανό.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τραγούδα μου να φύγει το σκοτάδι

Στίχοι: Active Member
Μουσική: B.D Foxmoοr, Μιχάλης Μυτακίδης
Πρώτη εκτέλεση: Active Member

Πες ένα τραγούδι, έχεις αβάσταγο θυμό,

αμόλησέ το ν’ αγκαλιάσει το ρυθμό

κι εγώ σε μια γωνιά όλο ημεράδα

εκείνο τ’ όνειρο θα λέω πως ξανάδα.

Πες ένα τραγούδι είναι ανείπωτη η οργή,

το τέλος που μάς τάξανε στ’ ορκίζομαι αργεί.

Μια κουτουράδα είναι η ζωή, μη μείνει χάδι,

τραγούδα μας να φύγει το σκοτάδι.

Απ’ τη σιωπή του χειμώνα φοράς τη νιτσεράδα,

πάρε αμπάριζα, βγέκα, στάσου γδυτός στην αμάδα.

Κι αν έχεις κάτι να κρύψεις, δε θέλω εκπλήξεις.

Διψά η ζήση χειροκρότημα κι εκρήξεις.

Ευκολοθύμητο μη μουρμουράς τραγούδι,

φαγούρα ας έχει για χορό το νηστικό μου αρκούδι.

Άσ' το μουσούδι της ζωής να ψάχνει να επιμένει

ώσπου να βρουν φωνή και όλοι οι αποκομμένοι.

Γνωστή πεπατημένη η βουβαμάρα,

γερνάει μέσα σου η φωτιά – βαριεστημάρα.

Κι ο γιατρεμός αυτός απέμεινε ο μόνος καημός,

γιατί αν μείνεις βουβός κάλλιο να γίνω κουφός.

Μια χαραμάδα φως και μια χεράδα σπόρο,

αγκάλιασε το ρυθμό και θα φυτρώσει φιόρο.

Θα ‘ναι μια αρχή στην οργή να βρει τη μνήμη

μ’ αν μείνει εκεί δε με καταπραΰνει.

Το τέλος που τάξαν αργεί, αλλά δε γλίτωσες.

Μη προσδοκάς παρηγοριά απ’ όσα πλήγωσες

κι ακόμα αν στ’ όνειρό σου γίνεσαι σφαγάδι,

τραγούδι πες του και θα φύγει το σκοτάδι.

Στην καγκελόφραχτη ηθική σου 

βρήκε η σιωπή σου κρυψώνα, 

μια τόση δα ισκιάδα, τη ντροπή σου

κι αμέσως οι κοντόθωροι στείλαν καλησπερούδια,

τους έμοιαζε πως κονεμα κάνανε τα τραγούδια

και ξεμυτίσαν άνετοι κι αβέρτα στη καψάλα

σαν το λεφούσι που γυρνάει τριγύρω απ’ τη κρεμάλα.

Όπου κακό και ηδονή και λαοχαλασιά,

όπου το τίποτα διψά του θανατά ‘κονομησιά,

μα η ανεβασιά στο μίσος καμπουριαστό σε βγάζει

κι ο απαρνητής ο λασπερός ξανά δίπλα κομπάζει,

ο όχλος γιορτάζει, βάσανο ο ατιμασμός .

Αν μείνεις βουβός, τ’ όνειρο γίνεται εμπαιγμός,

σωστός πνιγμός• γι’ αυτό κάτσε να το σκεφτείς,

ξέχνα τη καταλαλιά και γίνε θηρευτής.

Αυτά που ‘χεις να μοιραστείς, αμόλησέ τα,

κωλοσφούγγι μη ξεμείνουν, έβγα, τραγούδησέ τα.

Με τα κουλάδια σου πιάσε τη ζωή απ’ τα μαλλιά,

κάν’ το όπως οι κιμπαρηδες εκείνοι απ’ τα παλιά.

Σαν απ’ τα ονείρατα να ξεπρόβαλε λεχούδι

για να φύγει το σκοτάδι πες του ένα τραγούδι.

Διαβάστε περισσότερα...

Το «μεγάλο παζάρι» της Ευρώπης άρχισε να καταρρέει...

Της Ζέζας Ζήκου

Οι Πολύ Σοβαροί Ανθρωποι της Ευρώπης συνεχίζουν να εμφανίζονται ολοένα και πιο γελοίοι. Ωστόσο, το παγκόσμιο «θρίλερ του ευρώ» με τη μετάδοση της κρίσης χρέους στην καρδιά της Ευρώπης και στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα καθιστά επιβεβλημένες νέες έκτακτες -αλλά γενναίες αυτή τη φορά- αποφάσεις για τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης. Από τις πρώτες ημέρες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπάθησαν να τετραγωνίσουν τον κύκλο, παρουσιάζοντας τη λαϊκή συναίνεση για την αποδοχή του ευρώ με την υπόσχεση της αλληλεγγύης με βάση ένα δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας σε εθνικό επίπεδο και την ισχυρή εισροή κεφαλαίων από τα πλούσια προς τα φτωχότερα κράτη.

Για μερικά χρόνια, αυτό λειτούργησε. Τώρα, όμως, φαίνεται πως το «μεγάλο παζάρι» άρχισε να καταρρέει. Ο δημόσιος διάλογος στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, σχεδόν παντού... είναι ζοφερός. Το θέμα του διαλόγου περιστρέφεται στο πώς θα αποφευχθεί η κατάρρευση του ευρώ ή ο «βαθμιαίος διαμελισμός» της Ευρωζώνης.

Οι ηγέτες της Ευρωζώνης πρέπει άμεσα να πάρουν τολμηρές αποφάσεις για να αποτρέψουν την καταστροφή. Η ενδεχόμενη κατάρρευση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος θα προκαλέσει παγκόσμια ύφεση μεγαλύτερη από αυτή του 2008-2009, χρεοκοπίες, λουκέτα τραπεζών, σπάσιμο της Ευρωζώνης στα δύο, ενώ θα απειλήσει ακόμα και την υπόσταση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι πιθανότητες για μια ασφαλή έξοδο από τη διογκούμενη κρίση εξαντλούνται ραγδαία. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον περιορισμένης ρευστότητας και.......αντιδημοφιλών μέτρων λιτότητας έχει τροφοδοτηθεί ένας φαύλος κύκλος ελλειμμάτων και όλο και μεγαλύτερης δυσαρέσκειας και απόγνωσης. Αν δεν δοθούν λύσεις, το ευρώ μπορεί να καταρρεύσει μέσα σε εβδομάδες. Μόνο η ΕΚΤ μπορεί να παράσχει μία λύση που θα ανακουφίσει άμεσα το πρόβλημα. Πρέπει να γίνει ο πιστωτής έσχατης ανάγκης, να μειώσει και άλλο τα επιτόκια και να εγκαινιάσει πολιτική πιστωτικής χαλάρωσης όπως έπραξε η αμερικανική Fed. Αναγκαίο είναι ακόμη να καθιερώσει ένα είδος ευρωομολόγου όπως αυτό που πρότεινε η Κομισιόν.

Η κρίση επέτεινε την απαισιοδοξία. Ανώτατοι «ευρωκράτες» προβάλλουν το επιχείρημα ότι η λαϊκή εμπιστοσύνη κλονίσθηκε από την αντίληψη ότι η κατάρρευση προήλθε στην ουσία από την κρίση του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού. Μιλούν για έξαρση του οικονομικού εθνικισμού της Γερμανίας και για υποχώρηση του λαϊκού αισθήματος νομιμοποίησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των θεσμών της. Η Ε.Ε. δεν μπορεί να επιβιώνει πάντα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Οι πολίτες της Ευρωζώνης θα πρέπει να πεισθούν ότι υπάρχει, επίσης, μια «κοινωνική διάσταση»... αλλιώς «χαθήκαμε».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο οικονομικός εθνικισμός σε συνδυασμό με το νομοθετικό πλαίσιο της Ευρωζώνης αποτρέπει τις αρχές από το να αποκαλύψουν τις αδυναμίες των εγχωρίων τραπεζών τους. Γι’ αυτόν, ακριβώς, τον λόγο η απαραίτητη αξιολόγηση και αναδιάρθρωση των τραπεζών πρέπει να γίνει σε υπερεθνικό επίπεδο, ώστε να αποφέρει αποτελέσματα. Η κρίση χρέους έχει καταστεί ο μεγαλύτερος εχθρός. Και όσο περνάει ο χρόνος αυξάνονται τράπεζες και επιχειρήσεις «ζόμπι», δηλαδή ζωντανοί - νεκροί οργανισμοί που μπορούν και λειτουργούν μόνο με κρατικά κεφάλαια στήριξης.

Για να αντιμετωπίσουν τη χρηματοπιστωτική κρίση οι κυβερνήσεις έπρεπε να πάρουν έκτακτα μέτρα. Χωρίς αυτήν την άνευ προηγουμένου ενέργεια, πολλές οικονομίες θα ήταν καταδικασμένες σε βαθιά ύφεση και πιθανώς στον αποπληθωρισμό. Με τα χρέη του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα σε τόσο υψηλό επίπεδο, ο αποπληθωρισμός θα ήταν καταστροφικός. Ομως, η διάσωση των τραπεζών διέλυσε στην κυριολεξία τις ευάλωτες οικονομίες.

Η θέση πολλών κυβερνήσεων από δημοσιονομικής πλευράς έγινε ανησυχητικά δεινή. Οι δαπάνες οδήγησαν σε δραματική επιδείνωση τα ελλείμματα και τα χρέη και εκτός ελέγχου τις οικονομίες. Ουδείς πρέπει να τρέφει αυταπάτες. Τις τραπεζικές κρίσεις ακολουθούν, γενικώς, βαθιές μεταπτώσεις. Δεν υπάρχει εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.

Υπό κανονικές συνθήκες, το ερώτημα πώς οι τράπεζες διαχειρίζονται το ρίσκο των εγγυήσεων που λαμβάνουν από τις κυβερνήσεις και τους άλλους χρηματοοικονομικούς ομίλους που συνεργάζονται, δεν ενδιαφέρει τους κοινούς θνητούς. Ομως δεν ζούμε σε κανονικές συνθήκες. Οι υπεύθυνοι διαχείρισης του ρίσκου στις τράπεζες βρέθηκαν αντιμέτωποι με σοκαριστικές δυσκολίες, γεγονότα που κανείς δεν περίμενε ότι θα συμβούν.

Τελικώς, επικρατεί η αντίληψη ότι η πολιτική των Ευρωπαίων βρίσκεται σε μια επικίνδυνη πορεία. Ακρως επικίνδυνο για όλους.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...