Δεν ήταν η νοσταλγία, δεν ήταν το βάρος του ονόματος του Ρότζερ Γουότερς, που για πολλά χρόνια ήταν η ψυχή των Πινκ Φλόιντ, δεν ήταν η θαυμαστή τεχνολογία αυτά που έδωσαν τον τόνο στη δοξαστική αναβίωση του «Τοίχου» κάτω από τον αττικό ουρανό - ή τουλάχιστον δεν ήταν μόνο αυτά. Τα σύγχρονα, τα νεόκτιστα τείχη μοιάζουν να δίνουν νόημα στο θρυλικό «Τhe Wall», που παρουσιάστηκε στο ΟΑΚΑ, σε τρεις συναυλίες, οι οποίες είχαν και στοιχεία πολιτικής εκδήλωσης, καθώς κάποια συνθήματα στην οθόνη θύμιζαν «Αγανακτισμένους» στο Σύνταγμα, ενώ αρκετοί στίχοι προκαλούσαν συνειρμούς σχετικούς με το σήμερα, όχι με το χθες. Καπνός έχει γίνει η φαντασμαγορική αισιοδοξία της ιστορικής συναυλίας που είχε δώσει ο Γουότερς για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, το 1990, στην Πύλη του Βρανδεμβούργου.
Ο Γoυότερς έγραψε το «The Wall» σε μια εποχή σχετικής κοινωνικής σταθερότητας, ενώ η μοναξιά που στοιχειώνει τον ήρωα του άλμπουμ έχει σχέση και με την έλλειψη επικοινωνίας, το αυταρχικό εκπαιδευτικό σύστημα, τα οικογενειακά τραύματα. Σήμερα, η μοναξιά παίρνει άλλες μορφές, πολύ πιο αμείλικτες, ταυτίζεται με τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Πριν από δύο χρόνια, ο Γουότερς γύρισε μια ταινία μικρού μήκους, με τίτλο «Περιτειχισμένοι Ορίζοντες», που χρηματοδοτήθηκε από τον ΟΗΕ και είχε σκοπό να επαναφέρει στην επικαιρότητα την ξεχασμένη από θεούς και ανθρώπους απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης που το 2004 είχε κρίνει παράνομο το τείχος που κατασκεύαζε η ισραηλινή κυβέρνηση στη Δυτική Οχθη. «Τα τείχη θεμελιώνονται πάνω στον φόβο και στην ......ανασφάλεια» λέει ο Γουότερς στην ταινία, «είτε πρόκειται για τα τείχη που υψώνουμε γύρω από τον εαυτό μας είτε για τα τείχη που χτίζουν οι φοβισμένες κυβερνήσεις γύρω τους».
Για εκατομμύρια νέους, ιδίως για εκείνους που ζουν στο τετράπτυχο των PIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία), το πιο απειλητικό τείχος είναι αυτό που τους εμποδίζει να βρουν μια εργασία, η οποία θα τους επιτρέψει αν όχι τη δημιουργική ζωή, τουλάχιστον την αξιοπρεπή επιβίωση. Τείχη ορατά και αόρατα, πανίσχυρες και απρόσωπες εξουσίες αποφασίζουν ποιος θα βουλιάξει και ποιος θα σωθεί, έστω προσωρινά. Πρόσφατα γνωρίσαμε τους λυόμενους μεταλλικούς φράχτες, τα ευέλικτα τείχη που προστάτευαν τους βουλευτές από τους ψηφοφόρους τους, ενώ χιλιάδες διαδηλωτές βρέθηκαν παγιδευμένοι σε ένα χημικό, τοξικό παραπέτασμα που εξουθένωνε δικαίους και αδίκους - και κυρίως τους πρώτους. Ενα τείχος χωρίζει τη ζωή όπως την ξέραμε από τη ζωή όπως μας περιμένει, ενώ υπάρχουν και τείχη ντουμπλ φας, διπλής και παραπλανητικής όψης, καθώς διαπιστώνουμε ότι τα τείχη που υπόσχονται την προστασία μας μας καθιστούν ακόμα πιο ευάλωτους.
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου