Μαθαίνει κανείς με τον καιρό, όσο τον βαραίνουν τα χρόνια, να φοβάται τους μονιστές. Δεν εννοώ, βέβαια, εδώ τους φιλοσόφους του μονισμού, υλιστικού είτε ιδεαλιστικού, από τον Ηράκλειτο και ώς τον Χέγκελ, όσους πρέσβευαν ότι τα πάντα, παρά την ποικιλομορφία τους, ανάγουν την αρχή τους σε μία και μόνη πρώτη ουσία ή δημιουργική πηγή. Μιλάω για όσους ισχυρίζονται πως «υπάρχει ένας μόνος τρόπος για να...», «ένας μόνος δρόμος για να...», «μία μόνο λύση για να...» (στη θέση των αποσιωπητικών θέτει ο καθείς ό, τι προαιρείται) και ενοχλούνται από οποιαδήποτε αμφισβήτηση του δόγματός τους.
Γεμάτη είναι η πολιτική και η οικονομολογία από μονιστές αυτού του είδους, έτσι όπως καταχρηστικά χρησιμοποιώ εδώ τον όρο. Ολοι τους εμφανίζονται απολύτως πεπεισμένοι ότι τους δόθηκε ουρανόθεν ή με κάποιον άλλο μαγικό τρόπο η μία και μόνη αλήθεια, το ένα και μόνο φάρμακο για τη σωτηρία. Κι όσο κι αν ντύνουν τα λεγόμενά τους με όρους της κοινωνιολογίας και της πολιτειολογίας, όσο κι αν επιστρατεύουν αριθμούς, στατιστικές και σχεδιαγράμματα, κατά βάθος η ρητορική τους παραμένει.....θεολογικής τάξεως.
Οι θεολόγοι κάθε θρησκείας, ως επί γης αυθεντικοί ερμηνευτές των μολαταύτα σκοτεινών ουρανίων, διατείνονται ότι ένας είναι ο Θεός, ο δικός τους, και μία η οδός η άγουσα στην επίγεια ευτυχία και στη μεταθανάτια ανταμοιβή, η δική τους. Περίπου με το ίδιο λεξιλόγιο και πάντως με απολύτως ίδια έπαρση και αυτοπεποίθηση, οι κομματικοί ή οικονομικοί θεράποντες του μονισμού αυτοσυστήνονται σαν απόστολοι της μιας και μόνης άξιας λόγου κοσμικής θρησκείας. Και, έστω κι αν τα δόγματά τους συγκρούονται, έστω κι αν τα ξεροκέφαλα πράγματα δεν συμφωνούν μαζί τους, αυτοί παραμένουν καθηλωμένοι στην αλάθητη παποσύνη τους. Ακόμα κι όταν από εξάμηνο σε εξάμηνο αλλάζουν ιδέες και αντιλήψεις, με την ίδια απολυτότητα τις προβάλλουν. «Ο μόνος τρόπος για να σωθεί η Ελλάδα είναι το Μνημόνιο», έλεγαν οι μονιστές της κυβέρνησης και οι μιντιακοί συμπαραστάτες τους, υπακούοντας στους... μονεταριστές της τρόικας. «Ο μόνος τρόπος για να σωθούμε είναι το Μνημόνιο 2», λένε τώρα, χωρίς φυσικά να ομολογούν την αποτυχία τους, μια ομολογία που θα έδινε την ισχνότατη έστω ελπίδα ότι κάτι συναισθάνθηκαν, κάτι συνειδητοποίησαν. Από την άλλη πλευρά, ακούμε όσους δυσφορούν με το ρεύμα διαμαρτυρίας των πλατειών και πολύ θα ήθελαν να το στριμώξουν στα δικά τους στενά κανάλια, να διακηρύσσουν ότι ο μόνος τρόπος για να δείξουν ωριμότητα οι αγανακτισμένοι είναι να υιοθετήσουν την «αληθινά σωστή γραμμή», το μονοπώλιο της οποίας είναι βέβαια κομματικό. Η αλήθεια ελευθερώνει, αυτό το λέει και το Ευαγγέλιο. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι ότι συμβαίνει το ίδιο και με όσους αυτοπαρουσιάζονται σαν οι μοναδικοί και αδιαμφισβήτητοι κάτοχοί της.
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου