Στο χωνευτήρι της αγωνίας

Της Τοσούλας Καραϊσκάκη

Όλες τις μεγάλες αλλαγές που θεμελίωσαν τη νεώτερη Ιστορία τις ενέπνευσαν εποχές πλούσιες σε σχεδιασμούς κοινωνικού μετασχηματισμού και σε ουτοπίες.

Στο όνομα των τελευταίων διαπράχθηκαν πολλές φρικαλεότητες, όμως, παράλληλα, σε αυτές οφείλονται όλα τα μετέπειτα οράματα. Καταλάμβαναν το κενό μετά την κατάρρευση του συστήματος, ως όνειρα δραστήρια, που μετεξελίσσονταν σε εξεγέρσεις, σε μεταρρυθμίσεις.

Στην καρδιά αυτών των ονείρων υπήρχε εξιδανικευμένη η έννοια του μέλλοντος. Η τελειότητα βρισκόταν μπροστά και έπρεπε ο άνθρωπος να την κατακτήσει. Σήμερα; Ποιες είναι οι υποσχέσεις για το αύριο; Πού τείνει το βέλος της βαθιάς κοινωνικής ανησυχίας;

Μπροστά απλώνεται ένα πηχτό άγνωστο και οι υποψίες για νέες δυσκολίες, περαιτέρω κρίση. Οι αγανακτισμένοι πολίτες των πλατειών, μόλις η πιεστική ανάγκη για εκτόνωση της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας κάπως καταλάγιασε, έμειναν να στέκονται αμήχανοι, παλινδρομούντες ανάμεσα στον ενθουσιασμό και την οργή, την αγωνιστική διάθεση και την πίκρα - η ασταθής ισορροπία των δύσκολων εποχών. Και τώρα;

Καμία ειλικρινής αναμονή για ένα καλύτερο αύριο. Μόνο φόβος για το χειρότερο. Απουσία μεγάλων ελπίδων, σχεδίων, η συζήτηση συρρικνώνεται, ο οίστρος σπαταλιέται στα…σπρεντ και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, την πτώχευση και την έξοδο από το ευρώ, δηλαδή αυτό που πολλοί αντιλαμβάνονται ως προδιαγεγραμμένο μέλλον. «Ας επιστρέψουμε στη δραχμή, τι θα πάθουμε; Τα μεγάλα βάρη θα τα σηκώσουν τα υψηλά εισοδήματα!» λένε οι περισσότεροι. «Αν επιστρέψουμε στη δραχμή, θα γίνει υποτίμηση και ίσως το 1 ευρώ, που τώρα ισοδυναμεί με 340,75 δραχμές, θα αντιστοιχεί στο διπλάσιο, σε 680 δραχμές. Και τα χρέη μας, και το δημόσιο χρέος των 340 δισ. ευρώ θα διπλασιαστούν» ανταπαντούν άλλοι, και ο διάλογος στα πηγαδάκια των αγανακτισμένων συνεχίζεται. «Με την υποτίμηση θα γίνει η χώρα ανταγωνιστική». «Το Δημόσιο δεν θα μπορεί να πληρώσει ένα τέτοιο χρέος, θα γίνει στάση πληρωμών και «κούρεμα» του χρέους, όπως στην Αργεντινή». «Η χώρα θα δημιουργήσει τη δική της παραγωγή, θα αυξηθούν οι εξαγωγές, θα αναπτυχθεί η οικονομία». «Η υποτίμηση δεν είναι το φάρμακο για κάθε νόσο. Θα χρειαστεί κι άλλη λιτότητα, που θα φέρει ανεργία. Δεν θα εισάγουμε προϊόντα, θα γίνουμε ξανά εσωστρεφείς. Θα έχουμε πληθωρισμό, το χρήμα θα χάσει την αγοραστική του αξία».

Και γύρω από το πηγαδάκι, πλήθος ακροατών να μην μπορούν να κρίνουν με ποιον να πάνε και ποιον να αφήσουν. Σε εποχές κρίσης, μαζί με τη φτώχεια, την εγκληματικότητα, τη διαφθορά, αυξάνεται και η σύγχυση. 

Εν προκειμένω, για το ποια πλευρά είναι πιο κοφτερή στο δίκοπο μαχαίρι. 

Οι παλλόμενες φωνές εκατέρωθεν των πλευρών δεν δημιουργούν σαφή εικόνα για το ακριβές σημείο της σχετικής σωτηρίας. Όμως ρίχνουν σπόρους σε ποτισμένο χώμα.

Ελληνικές πλατείες. Ένα χωνευτήρι αγωνίας, ανάμεσα σε μηδαμινότητες και αλήθειες, για τις πηγές άλγους της καθημερινότητας μέσα στην οποία ζυμωνόμαστε πυρετικά, τούτες τις ημέρες. 

Κραυγές, ευφυολογήματα, ανατρεπτικές προσεγγίσεις, επιθυμίες, αφορισμοί, αρνήσεις, υπενθυμίσεις...

Η μνήμη που γίνεται ιδέα, η αναλλοίωτη ανθρώπινη σοφία, και μετατρέπεται σε λόγο. Τον λόγο του ανθρώπου που είναι κουρνιασμένος μέσα σε κάθε άνθρωπο. 

Έναν νέο πολιτικό λόγο; Πιθανόν.

ΠΗΓΗ : www.kathimerini.gr