Ραδιενέργεια

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Δεν θα έβλαπτε να παρατηρήσει κανείς τον ρυθμό υποχώρησης, στον Τύπο, ηλεκτρονικό και μη, του ζητήματος της ιαπωνικής τραγωδίας.

Αν όλα πάνε κατ' ευχήν, δηλαδή στην περίπτωση του καλύτερου σεναρίου, η πυρηνική ειδησεογραφία θα έχει εξαφανιστεί πριν καν προλάβει η κοινή γνώμη να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του συμβάντος, το πλήθος και το βάθος των διδαγμάτων απ' αυτό, και ασφαλώς το έλλειμμα των ηθικών και ψυχικών εντάσεων που θα έπρεπε, φυσιολογικά, να προκληθούν διεθνώς. Με δυο λέξεις: θα το ξεχάσουμε.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ απλώς για παρενέργεια των υψηλών ταχυτήτων που αναπτύσσει η επικαιρότητα και δεν πρόκειται μόνον για το τίμημα του καταιγισμού των εφήμερων ειδησεογραφικών πληροφοριών που δεχόμαστε. Η αμβλυμμένη κοινωνική συνείδηση και η προοδευτική συμφιλίωση με τον κυνισμό της τεχνολογίας είναι επίσης -και, πιθανόν, πρωτίστως- συνέπεια της άμυνας που προβάλλουν οι πολίτες μπροστά σε ζοφερές προοπτικές: είμαστε εντέλει προγραμματισμένοι να στρέφουμε το ενδιαφέρον μας στα «εύκολα» εκείνα θέματα μιας χρήσεως, που επιτρέπουν μιαν αμέριμνη στάση από πλευράς μας, ή σ' αυτά που μοιάζουν να αφορούν έναν άλλο κόσμο σε ένα μακρινό σύμπαν. Η ραδιενέργεια ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ είναι μια αρκετά ενοχλητική πηγή αγωνίας ώστε να την αντιμετωπίζουμε σαν μια......φαντασματική απειλή «εκεί και τότε».

ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι, παρά τις πολιτικές αντιδράσεις στη Γερμανία π.χ., και παρά τις αντιρρήσεις που καλλιεργούνται από την Αριστερά, τους οικολόγους ή τα λόμπι που προσβλέπουν σε επενδύσεις στις αθώες μορφές ενέργειας ενός υποτιθέμενου εναλλακτικού μέλλοντος, η ουσιαστική συζήτηση για το κατά πόσον η πυρηνική ενέργεια αξίζει ή όχι το ρίσκο, θα σιγήσει πολύ σύντομα - εκτός δυσάρεστου απροόπτου. Θα αποσυρθεί βαθμηδόν απ' τα πρωτοσέλιδα, θα συρρικνωθεί σε περιορισμένες διαμαρτυρίες «φιλοσοφικού» προσανατολισμού και θα κριθεί ανεπίκαιρη, ενώ οι διευθυντές των δελτίων θα κινηθούν αναπόφευκτα με γνώμονα τη διαπίστωση ότι «η ραδιενέργεια δεν πουλάει», γεγονός που αληθεύει εξάλλου, τουλάχιστον στο μέτρο που η ατζέντα διαμορφώνεται πάντα με την ανοχή ή συγκατάθεση της κοινής γνώμης.

ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΟΥ είδους παραγνώριση του κινδύνου είναι απολύτως χαρακτηριστική της περιόδου που διανύουμε: έχουμε εξοικειωθεί με την τήρηση της υποχρέωσης να ζούμε ενσωματώνοντας, στη λεγόμενη καθημερινή ζωή, το σκάνδαλο των μεγάλων θανάσιμων εκκρεμοτήτων - λ.χ. το άγχος του μόνιμου πυρηνικού εφιάλτη. Η καταθλιπτική αποδοχή της ιδέας ότι δηλητηριάζουμε τον κόσμο μας ή ότι οφείλουμε να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε με τον τρόμο μιας φρικτής οικουμενικής ζαριάς που ίσως δώσει τέλος στην ανθρώπινη Ιστορία όπως την ξέρουμε, αυτή η γάγγραινα, αυτή η υφέρπουσα απελπισία ΟΥΔΕΠΟΤΕ συνυπολογίζεται στα μείον της πυρηνικής τεχνολογίας! Συμπεριφερόμαστε σαν η ανθρωπότητα ν' αποτελεί ένα σύνολο αναλώσιμων βιολογικών μονάδων - ιδού τι θα πει να είσαι μοντέρνος!