Η βιομηχανία της μόδας είναι πραγματικά μία παγκόσμια βιομηχανία, που εμπλέκει τεράστιο δυναμικό ανθρώπων και ειδικοτήτων σε ένα περίπλοκο δίκτυο αλληλεξαρτώμενων δραστηριοτήτων.
Συνδυάζει αισθητική, τεχνολογία και μάρκετινγκ σ' ένα κοκτέιλ κοσμοπολιτισμού και πολυπολιτισμικότητας που ξεκινά από το ατελιέ του σχεδιαστή στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αυστραλία ή την Ιαπωνία και καταλήγει πιθανότατα σε κάποια αποπνυκτική φάμπρικα του Βιετνάμ, του Μπαγκλαντές ή της Τουρκίας. Από εκεί το τελικό προϊόν θα διανεμηθεί στις παγκόσμιες αγορές σε τιμή που δεν ορίζεται από το κόστος της πρώτης ύλης και της εργασίας, αλλά από το χρηματιστήριο της φήμης.
Η μόδα μπορεί να είναι ένας σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση πολιτιστικών προτύπων στην κοινωνία, αλλά παράλληλα και ένα εργαλείο για την κατανόηση των μηχανισμών που γεννούν αυτά τα πρότυπα. Σε κάθε περίπτωση, η μόδα είναι η υπερτιμημένη βιομηχανία της αυταπάτης και του εφήμερου που παίρνει κίνηση από την ανθρώπινη ματαιοδοξία και τη φρενίτιδα των μέσων ενημέρωσης για το λάιφσταϊλ. Καθώς οι τάσεις στο σχήμα και τα χρώματα “ανακυκλώνονται” και οι σχεδιαστικές ιδέες εξαντλούνται ή επαναλαμβάνονται, τη θέση τους παίρνουν η ......πρόκληση, η επιθετικότητα, η παρακμή, η ακρότητα, η υπερφίαλη εγωπάθεια. Άλλωστε, για κάποιον περίεργο λόγο, αυτή η βιομηχανία μισεί τη στατικότητα.
Το βιντεοσκοπημένο ρατσιστικό και αντισημιτικό παραλήρημα του γεννημένου στο Γιβραλτάρ, διάσημου Βρετανού σχεδιαστή Τζον Γκαλιάνο, που προκάλεσε θόρυβο στις αρχές της εβδομάδας γι' αυτούς που παρακολουθούν στενά τη βιομηχανία της μόδας, έχει κάποια εξήγηση.
Ο 50χρονος μόδιστρος θα λογοδοτήσει προσεχώς στη γαλλική δικαιοσύνη (αφού στη Γαλλία ο αντισημιτισμός διώκεται ποινικά), αλλά ήδη πήρε την αποζημίωση της απόλυσής του από το λογιστήριο του οίκο Dior όπου εργάζονταν και το αφεντικό του οποίου, ο Sidney Toledano, είναι Εβραίος!
Ο Γκαλιάνο δεν είναι ατάλαντος και δεν θεωρείται τυχαίος στη δουλειά του. Το αντίθετο μάλιστα είναι μια φωτεινή περίπτωση, ιδιαίτερος και μοναδικός, τον εκτιμούν και τον αναγνωρίζουν ως μια εκκεντρική, δημιουργική ιδιοφυΐα. Η έμφυτη ικανότητά του -ίσως και λόγω καταγωγής- να “ενσωματώνει” στις δημιουργίες του πολυπολιτισμικά στοιχεία έχει προ πολλού εκθειαστεί από τους ειδικούς. Από την πρόσληψη του στον Dior, το 1996, ταξιδεύει συνεχώς στο κόσμο αναζητώντας την έμπνευσή του στις εθνικές κουλτούρες και εγκαινιάζοντας παντού νέα καταστήματα του οίκου. Όμως όλα έχουν το κόστος τους. Συνάδελφοί του λένε ότι έχει υποστεί νευρικό κλονισμό εξαιτίας του στρες που του προκαλεί η προσπάθεια να παραμείνει στην κορυφή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με κάποιους άλλους, η ψυχολογική κατάστασή του επιδεινώθηκε το 2007, μετά την αυτοκτονία του στενού συνεργάτη και φίλου του Stephen Robinson.
Όπως λέει χαρακτηριστικά η δημοσιογράφος του διεθνούς περιοδικού μόδας "Grazia", Melanie Rickey, για χρόνια η βιομηχανία της μόδας εξωθούσε τον Γκαλιάνο να υπερβαίνει τη μία αισθητική ακρότητα μετά την άλλη μόνο και μόνο για να πουλήσει γυναικείες τσάντες και αρώματα με τ' όνομά του (αφού τα ρούχα που σχεδίαζε δεν φοριούνταν). Όταν μπεις στον μονόδρομο του να προκαλείς, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις νέες ιδέες, λένε οι σχετικοί του χώρου. "Κι όταν σπας ταμπού σχεδιάζοντας ρούχα, τότε ένα ακόμη ταμπού που πιστεύεις ότι είναι εύκολο να σπάσεις, διόλου διαφορετικό απ' τα άλλα, είναι ο αντισημιτισμός" σχολιάζει δηκτικά η δημοσιογράφος του "Guardian" Linda Grant.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου