Τον Δεκέμβρη του 2008 η Αθήνα -και όχι μόνο- γνώρισε πρωτόγνωρες εικόνες.
Μια εν ψυχρώ δολοφονία και μια αυθόρμητη εξέγερση χιλιάδων -κυρίως νέων- ανθρώπων, την οποία κανένας δεν φανταζόταν. Χαρακτηριστικά στοιχεία της, η απουσία κάποιου οργανωμένου φορέα που να τη συντόνιζε, αλλά και η υπέρμετρα οργισμένη διάθεση των διαδηλωτών.
Η κυβέρνηση της εποχής αναγκάστηκε να σηκώσει τα χέρια ψηλά, δεν μπορούσε να την ελέγξει, δεν είχε την ικανότητα να την περιορίσει. Αμήχανες και οι πολιτικές δυνάμεις. Οι συντηρητικές εκφάνσεις τους ζητούσαν νόμο και τάξη. Η κοινοβουλευτική Αριστερά αναρωτιόταν πώς απέτυχε στις αναλύσεις της, ότι η νέα γενιά δεν έρχεται στις οργανώσεις της γιατί είναι «γενιά του καναπέ».
Τις ημέρες που ακολούθησαν γράφτηκαν πολλά και ακούστηκαν ακόμα περισσότερα. Για τον διαταξικό χαρακτήρα της εξέγερσης, για τον βαθμό οργής που έκρυβαν μέσα τους παιδιά 16 και 17 χρόνων, για την αδυναμία των πολιτικών εκφράσεων- κομμάτων, οργανώσεων κ.λπ. ν' αγγίξουν αυτά τα μυαλά.
Από τότε, πέρασαν δύο χρόνια. Και όπως πάντα, τα μέσα ενημέρωσης που αρέσκονται......στις επετείους, ετοίμασαν μεγάλα αφιερώματα. Με χιλιάδες λέξεις και εικόνες ερμήνευσαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Με τον τρόπο που ξέρουν. Επιδερμικά, με όρους εντυπωσιασμού, αποδυνάμωσαν τη σημασία τους. Ειδικοί και μη, είπαν την άποψή τους. Και από πίσω όλοι ή σχεδόν όλοι οι φορείς της εξουσίας αναζητούσαν το δικό τους μερίδιο συμμετοχής στο επετειακό γεγονός.
Κυβερνήσεις, κόμματα, οργανώσεις, συνδικαλιστές, γκρουπούσκουλα και κάθε είδους μικροί ή μεγαλύτεροι φορείς εξουσίας.
Βάζω στοίχημα, πως τα παιδιά του Δεκέμβρη δεν έχουν βρει σήμερα καμία από τις απαντήσεις που ζητούσαν δύο χρόνια πριν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου