Ιρλανδοί δημοσιογράφοι σφυροκόπησαν όχι μόνο υπουργούς της κυβέρνησής τους αλλά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό τους για το ότι οδήγησαν την ήδη σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα στο μηχανισμό στήριξης.
Παραπλανήσατε τους Ιρλανδούς, τους κοροϊδέψατε, δεν είπατε την αλήθεια, είστε απόλυτα απεύθυνοι για τη ζημιά που έγινε στην ίδια τη χώρα, είστε οι άνθρωποι που μας οδηγήσατε στην καταστροφή, δεν πιστεύετε ότι πρέπει να μας απαλλάξετε από την παρουσία σας ως ελάχιστο δείγμα πατριωτισμού...
Αυτά ήταν ορισμένα από τα σχόλια-ερωτήσεις Ιρλανδών δημοσιογράφων που ίσως κι αυτοί να «ξύπνησαν» κάπως αργά από το λήθαργο του δικού τους «θαύματος», αλλά έστω κι αυτή τη στιγμή φαίνεται να προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Αναρωτιέται κανείς τι γίνεται με τους δικούς μας δημοσιογράφους ειδικά των ραδιοτηλεοπτικών Μέσων, που «εισβάλλουν» καθημερινά στα σπίτια των Ελλήνων. Τους έχει φάει η ευγένεια; Επεμβαίνουν μόνο όταν αυτό εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα; Βολεύονται με το...........να έχουν στελέχη όλων των παρατάξεων και ειδικά των δύο κομμάτων εξουσίας πάντα στα τηλε-παράθυρά τους για να συνεχίζουν το τηλε-τζέρτζελο που συνήθως εξυπηρετεί και τους «αφεντάδες» τους;
Και, αλήθεια, τι πράξαμε όλοι μας την τελευταία δεκαετία; Κατά πόσο ελέγξαμε την όποια εξουσία; Πόσο συμπλεύσαμε μαζί της άλλοι πλήρως, άλλοι μερικώς και κάποιοι μένοντας στην άκρη μπαφιασμένοι από το σύστημα που δεν οδηγούσε πουθένα; Και άλλοι μουδιασμένοι, αμήχανοι, αλλά επίμονοι με ρεπορτάζ, αρθρογραφία και κριτική που συχνά το κατεστημένο δημοσιογραφίας και πολιτικής σχολίαζε ως «δονκιχοτισμό», τους χαρακτήριζε ακόμα και γραφικούς για να «πνίξει» την όποια αντίθετη φωνή.
Ακόμα και τώρα δημοσιογράφοι στη μικρή οθόνη εξακολουθούν να παίζουν το ίδιο παιχνίδι υπερασπιζόμενοι την υποτιθέμενη ύστατη λύση. Κάποιοι μάλιστα προτείνουν ακόμα πιο σκληρά μέτρα. Γνωστοί οσφυοκάμπτες εξανίστανται δήθεν στα τηλε-παράθυρά τους, σκίζουν τα ιμάτιά τους, λες και οι ίδιοι ήταν αμέτοχοι όλα αυτά τα χρόνια στο σκηνικό που στήθηκε. Και βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις, απλώς για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι περισσότεροι ξαφνικά ξέχασαν τι υποστήριζαν, τι πρέσβευαν τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Διέγραψαν με ευκολία το πρόσφατο παρελθόν τους πιστεύοντας ότι αυτό θα κάνουν και οι πολίτες.
Δυστυχώς όμως και το πολιτικό μας προσωπικό εξακολουθεί να «ταΐζει» αυτό το σκηνικό. Συνεχίζει τους άνευ ουσίας διαξιφισμούς στα τηλε-παράθυρα για το ποιος έκανε λάθη, πότε ξεκίνησε το κακό, ποιοι ευθύνονται περισσότερο. Δεν έχουν καταλάβει ότι πλέον τίποτε απ' όλα αυτά δεν μετράει. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν αλλάζει την κατάσταση.
Αντί να πιάνουν στασίδι στα «παράθυρα» θα έπρεπε να μένουν όσο πιο μακριά γίνεται από αυτά. Να δουλέψουν επιτέλους αφού ζήτησαν, διεκδίκησαν και πήραν την ψήφο του ελληνικού λαού και να αφήσουν τις εκθέσεις ιδεών σε κανάλια και ραδιόφωνα. Να αφήσουν τις δηλώσεις, τους διαπληκτισμούς και τα επικοινωνιακά τερτίπια. Και να παρουσιάσουν επιτέλους ολοκληρωμένες προτάσεις, υλοποιήσιμες σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, χωρίς επικοινωνιακές κινήσεις εντυπωσιασμού και να βρουν την αναγκαία ελάχιστη κοινή συνισταμένη για να πείσουν ότι τουλάχιστον, έστω και τώρα, προσπαθούν να βάλουν τη «μηχανή» να δουλέψει.
Και οι δημοσιογράφοι, με τη σειρά μας, να ξαναγυρίσουμε στην ουσία της δουλειάς μας. Στον έλεγχο κάθε εξουσίας, στην αναζήτηση της είδησης, στην αλίευση και εξακρίβωση πληροφοριών, στη δημιουργία και ανάδειξη πραγματικών ιστοριών και από τους ίδιους τους πολίτες. Εργαλεία πλέον γι' αυτό υπάρχουν πολλά. Κοινωνικά δίκτυα, ιστοσελίδες, μπλογκ έχουν ανοίξει νέους ορίζοντες. Δικαιολογίες δεν χωρούν. Στο χέρι όλων είναι να αφουγκραστούμε ξανά τους πολίτες. Εκείνοι δεν περιμένουν. Το κάνουν ήδη. Η κρίση μάς δίνει την ευκαιρία. Θα πετάξουμε και πάλι την μπάλα στην εξέδρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου