«Τον τρελό τον φτύνανε και έλεγε πως έβρεχε». Αυτό το γνωμικό μού ήρθε στο μυαλό, βλέποντας τις θριαμβολογίες σχεδόν όλων των κομμάτων για τα εκλογικά αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής.
Το γεγονός πως περίπου το μισό εκλογικό σώμα αγνόησε τις εκλογές δεν δημιούργησε καμιά σκέψη στους πανηγυρίζοντες. Η απώλεια περίπου ενάμιση εκατομμυρίου ψηφοφόρων από τον δικομματισμό δεν δημούργησε κανέναν ίλιγγο. Η εικονική πραγματικότητα των ποσοστών ήταν αρκετή, άσχετα αν στην αλήθεια τους ήταν ακριβώς τα μισά, σε σύγκριση με τις περσινές βουλευτικές εκλογές. Κάποιοι αναλυτές σημείωσαν το ποσοστό του 20% που πήρε η Αριστερά συνολικά και το βρήκαν θετικό. Το μεγαλύτερο ποσοστό που πήρε η Αριστερά μετά τη μεταπολίτευση!
Εγώ έχω μια δική μου, διαφορετική προσέγγιση. Νομίζω πως αυτές οι εκλογές εγκαινιάζουν μια μόνιμη πολιτική κρίση του συστήματος, που είναι άγνωστο πού θα μας βγάλει. Μπορεί να οδηγηθούμε σε φασιστικά καθεστώτα ή μπορούμε να βρούμε μια δημοκρατική διέξοδο από την κρίση. Γιατί πρέπει να πάρουμε ως δεδομένο πως το σημερινό καθεστώς στην Ελλάδα, όπως σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., δεν είναι δημοκρατικό (με κριτήριο την Αθηναϊκή Δημοκρατία) αλλά ολιγαρχικό - μοναρχικό που εκλέγεται από αυτούς που οικειοθελώς θέλουν να ληστευθούν, να χάσουν τη δουλειά τους, να μείνουν άστεγοι και μετά να καταργιούνται τη μοίρα τους. Μήπως ήταν αυτό η αποχή; Κάτι σαν δήλωση μετανοίας για την ψήφο που......έδωσαν στους δυνάστες τους; Ή ήταν μια παραίτηση από το πιο βασικό δικαίωμα που έχει αποκτήσει ο άνθρωπος με θυσίες και αίμα; Την ψήφο για όλους που δεν ήταν αυτονόητη, εδώ και λίγες δεκαετίες πίσω.
Οπως και να έχει η κατάσταση, σήμερα στην Ευρώπη υπάρχει μια φασιστική Ακροδεξιά που σε πολλές χώρες ξεπερνάει το 15% του εκλογικού σώματος (Γαλλία, Ελβετία, Αυστρία, Ουγγαρία, Σερβία, Νορβηγία, Δανία) και στις υπόλοιπες χώρες να κυμαίνεται μεταξύ 2-15% (στοιχεία από την έρευνα της καθηγήτριας Ρίβα Καστοριάνο του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, «Le Monde» 26.10.10). Η κρίση δεν έφερε Αριστερά στην Ευρώπη, αλλά επικίνδυνα ακροδεξιά κινήματα, που το αντίστοιχό τους θα το βρούμε στον Μεσοπόλεμο, με τη θεαματική άνοδο του ναζισμού και του φασισμού σε όλη την Ευρώπη. Το αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα και το 5% της «Χρυσής Αυγής» της Αθήνας να γίνει στις επόμενες εκλογές πανελλαδικό.
Θα μπορούσε να μου αντιτάξει κάποιος πως έχουμε ένα μεγάλο ποσοστό αριστερών ψήφων που θα μπορούσε να αποδώσει 3 περιφερειάρχες και να κέρδιζε 150 δήμους. Θεωρητικά, ναι. Στην πράξη όμως η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται γι' αυτό. Αυτό που προέχει δεν είναι το τι θα κάνουμε για τον τόπο, αλλά το ποιος θα γίνει ο «Μέγας Αλέξανδρος της Αριστεράς» που θα τους συνενώσει όλους, αφού προηγουμένως τους έχει κατακτήσει και υποτάξει. Και αυτό σημαίνει πως ο πόλεμος των βαρόνων θα συνεχιστεί μέχρι αυτοδιάλυσης. Ενα πρώτο δείγμα το είδαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, που αυτή τη φορά δεν κατάφερε να κατεβεί στις εκλογές. Πιθανότατα το ίδιο σενάριο να δούμε και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ήδη δήλωσε πως «πια κανείς δεν μπορεί να μας αγνοεί». Από τόσο νωρίς καβάλα στο καλάμι;
Αν θα μπορούσα να έκανα μια πρόβλεψη για το μέλλον, βλέπω τις συνθήκες πιο ευνοϊκές για την άκρα Δεξιά και αυτή θεωρώ τον πραγματικό νικητή των εκλογών. Η Αριστερά απλώς κατέγραψε τις δυνάμεις της, χωρίς εν τούτοις να μπορέσει να δώσει καμιά προοπτική. Η ιδέα ενός Μετώπου είναι πάντοτε επίκαιρη και ίσως το μόνο αποτελεσματικό μέσο για να βγούμε από την κρίση. Αλλά αυτό θα προϋπέθετε μια άμεση δημοκρατία στις γραμμές της. Και θα μπορούσα να έλεγα παραφράζοντας τον Μαρξ: «Η Αριστερά έχει έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσει και να χάσει μόνο τον σταλινισμό της». Αλλά όπως τραγουδούσε και ο φίλος μας Λάκης Καραλής, επαναλαμβάνουμε κι εμείς: «Τέτοια λόγια δεν λέγονται εδώ μέσα. Και έτσι όλοι πήγαμε να κοιμηθούμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου