Παραμένουμε αμετανόητοι

Tης Tασουλας Kαραϊσκακη

Ας μην αυταπατώμεθα. Αν δεν μας άρεσε η κοινωνία μας, θα φροντίζαμε με κάποιο τρόπο, επίπονα, αργά, να την αλλάξουμε. Αλλά δεν θέλουμε κάτι τέτοιο. Εχουμε βολευτεί μέσα στο ελληνικής κοπής κοινωνικό νεφέλωμα όπου επιτρεπτό είναι αυτό που μας εξυπηρετεί. Και ενώ καταδικάζουμε τα κακώς κείμενα (δηλαδή όσα, συνήθως, θίγουν τα προσωπικά μας συμφέροντα) δεν κάνουμε τίποτα για να αναδιοργανώσουμε μια χώρα, τη δική μας, με μηχανισμούς διακυβέρνησης πολλαπλά στρεβλωμένους από τα ιδιωτικά και συντεχνιακά συμφέροντα.

Δεν συμφωνούμε με το πλαφόν στην τιμή της βενζίνης (λίγο πάνω από τη μέση τιμή); Το κλείνουμε το βενζινάδικο. ΄Η, δεν υπακούμε στο μέτρο. ΄Η, άλλη τιμή αναγράφουμε και σε άλλη τιμή πουλάμε. ΄Η πιέζουμε και καταφέρνουμε να αποσυρθεί η «οροφή». Αποφασίζεται απεργία; Ακολουθούμε τη λογική της αρπαχτής. Με τεχνητή έλλειψη των αγαθών, ανεβάζουμε τις τιμές. Ανακοινώνεται αύξηση στον ΦΠΑ; Εκτινάσσονται οι τιμές προκαταβολικά.

Καμία αναστολή. Παρά το πολυσυζητημένο κυνήγι των κερδοσκόπων, των επίορκων, των φοροφυγάδων, πιστεύουμε ότι νόμοι και μηχανισμοί ελέγχου υπάρχουν μόνο για να κάνουν επιλεκτικά αισθητή την παρουσία τους. Οχι λόγω ηθικής ανεπάρκειας συγκεκριμένων ατόμων σε έναν σήμερα συνεπέστερο ελεγκτικό μηχανισμό (κυβερνητική εκδοχή), αλλά γιατί όλο το σύστημα είναι κακοφορμισμένο. Τόσο βαθιά διεφθαρμένο που αποθαρρύνει κάθε αναγεννημένη βούληση για κάθαρση.

Στην Ελλάδα καταφέρνουμε να επιβιώνουμε γιατί ζούμε «ελεύθερα». Με ένα δικό μας στρεβλό τρόπο έχουμε επιτύχει αυτό που έχουν ονειρευτεί πλήθος πολιτικοί επιστήμονες για τις κοινωνίες του μέλλοντος, δηλαδή μια αρραγή αυτοκυβερνώμενη πολιτεία, όπου τα άτομα υφίστανται τη μικρότερη δυνατή παρακώλυση από το κράτος. Ως ελεύθεροι επαγγελματίες, ως μικροί ή μεγάλοι επιχειρηματίες, δεν συνεχίζουμε να πληρώνουμε όσο φόρο θέλουμε; Δεν υφιστάμεθα (ακόμη) όσους και όποιους ελέγχους θέλουμε; Ως ιδιοκτήτες ή εργολάβοι δεν εξακολουθούμε, στις σημερινές βασανιστικές ημέρες της εθνικής κρίσης, να κτίζουμε ή να επεκτείνουμε όπου και όπως θέλουμε; Ως δημόσιοι λειτουργοί δεν καλύπτουμε τον δόλο ή τη βαρεμάρα μας με τις «ελλείψεις σε προσωπικό»; Ως τοπικοί άρχοντες δεν λέμε και ξελέμε χωρίς καμία κύρωση, δεν προωθούμε τα επωφελή από τα κοινωφελή έργα, δεν διαθέτουμε κατά το δοκούν τους δημόσιους πόρους;

Στην Ελλάδα επιβιώνουμε γιατί ζούμε «δημοκρατικά» - κάνουμε συνεχώς διάλογο. Δεν έχει σημασία αν δεν ομονοούμε. Είναι και αυτό έκφραση δημοκρατίας. Ούτε αν παρακάμπτουμε τους έχοντες προτεραιότητα, λαδώνοντας. Είναι γιατί μισούμε τη γραφειοκρατία που είναι εχθρός της δημοκρατίας. Στην Ελλάδα έχουμε επιτύχει την πιο ναρκισσιστική εκδοχή της. Κάθε πολίτης υπακούει στον δικό του ατομικό νόμο - είναι ο μόνος τρόπος για να αποφύγει την υποταγή στη βούληση των άλλων.

Ποιος είπε ότι είμαστε σε βαθιά μεταμέλεια, σε οδυνηρή αναδίπλωση; Παραμένουμε αμετάπειστοι. Ποιος είπε ότι είμαστε σε σύγχυση; Ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουμε, πολίτες και κυβερνώντες: το συμφέρον μας. Μέχρι να χάσουμε πλήρως τον έλεγχο - θα μας τον έχουν πάρει.