Ολοι εμείς που ξεχνάμε

Tης Mαριας Kατσουνακη 

 Η απειλή είναι επαναλαμβανόμενη και κλιμακώνεται στις παρέες που ολοκληρώνουν την πέμπτη ή διανύουν την έκτη δεκαετία της ζωής τους. Μόλις αρχίζει μια συζήτηση που απαιτεί αναφορά σε ονόματα ή ημερομηνίες, ξεπροβάλλει και ο σαδιστικός εφιάλτης, ο οποίος συνοδεύεται συνήθως από εφιδρώσεις, συνεπεία άκαρπων προσπαθειών. Απώλεια μνήμης. «Πώς τον λένε τον δείνα ή ποιος είναι ο τίτλος της ταινίας, του συγγραφέα, του πολιτικού, ή πότε συνέβη αυτό ή εκείνο το γεγονός...» 

Το Google είναι συνήθως η μόνη διέξοδος σε έναν καταιγισμό από κόμπους της μνήμης, που ταλαιπωρούν, δυσκολεύουν, μελαγχολούν εκτός εάν κανείς συμφιλιωθεί με τη διαρκή μείωση και αφαίρεση. Χαμογέλασα με ανακούφιση διαβάζοντας στο μυθιστόρημα του Τζούλιαν Μπαρνς «Ενα κάποιο τέλος» (μετάφραση Θωμάς Σκάσσης) το ακόλουθο απόσπασμα: «Οταν αρχίσεις να ξεχνάς διάφορα πράματα, μπορείς να αντιδράσεις με διαφορετικούς τρόπους. 

 Μπορείς να κάτσεις να σπας το μυαλό σου για να θυμηθείς το όνομα κάποιου γνωστού σου, κάποιου λουλουδιού, κάποιου σιδηροδρομικού σταθμού ή κάποιου αστροναύτη... ή να αποδεχτείς την αποτυχία και να κάνεις κάποιες πρακτικές κινήσεις, χρησιμοποιώντας τις εγκυκλοπαίδειες και το Διαδίκτυο. 

 Μπορείς επίσης να το αφήσεις να πάει…. στο καλό, να ξεχάσεις ότι πρέπει να το θυμηθείς, και τότε θα δεις ότι το δεδομένο που έχει παραπέσει αναδύεται κάποιες φορές στην επιφάνεια μια ώρα ή μια μέρα αργότερα, συχνά στη διάρκεια της μακράς αγρύπνιας που επιβάλλει η ηλικία. Ολοι εμείς που ξεχνάμε, το μαθαίνουμε αυτό». 

 Μεγάλη ποσότητα από τις πληροφορίες που δεχόμαστε καθημερινά παραμένει αναφομοίωτη. Πρόσωπα που παρελαύνουν θορυβωδώς από την επικαιρότητα της μιας μέρας, για να βυθιστούν στην αφάνεια της επόμενης. Ειδικά αυτήν την εποχή των μεγάλων ανακατατάξεων όπου εμφανίζονται διαρκώς νέα ονόματα στο προσκήνιο, ενώ γεγονότα (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά) σαρώνουν την υφήλιο, η αξιολόγηση και αποθήκευση, ταυτόχρονα, των σημαντικών, εξελίσσεται σε διαδικασία επίπονη και, οπωσδήποτε, επισφαλή. 

 Η ελληνική επικαιρότητα, αυτήν, τη συνοπτική, προεκλογική περίοδο, διαθέτει την ιδιομορφία της. Οι απρόβλεπτες μετακινήσεις και απροσδόκητες συγκατοικήσεις υποψηφίων και πολιτικών σχηματισμών είναι τόσο πολλές που, εν τέλει, χάνουν το νόημά τους. Η ιδεολογική ταυτότητα θολώνει προκειμένου να βρουν, όσοι αναζητούν μια στέγη, μια θέση στο ψηφοδέλτιο ή ενδεχομένως και στη Βουλή. Η βιάση και η (υπαρξιακή) ανάγκη είναι τόσο πιεστικές που αναδιαμορφώνουν, χωρίς να αλλάζουν όμως και ουσιαστικά, το τοπίο. Τι θα θυμόμαστε ύστερα από λίγο καιρό από όλη αυτή την κινητικότητα; Τι θα έχουμε συγκρατήσει; Ποια ονόματα θα τύχουν μιας καλύτερης μεταχείρισης σε αυτήν την αναπόφευκτη διαδικασία σταδιακής εξασθένησης της μνήμης; Και ενδεχομένως: τι θα έχουμε επιλέξει να διαφυλάξουμε; 

 Η ζωή είναι πολύ πιο σύνθετη από τις πληροφορίες που προσφέρονται προς εγγραφή. Το πιθανότερο είναι ότι οι σαρωτικές αλλαγές θα επικαλύψουν τη μνήμη με πολλαπλές στρώσεις γεγονότων, βιωμένων καταστάσεων, ειδήσεων ή αφηγήσεων. Πολλά από τα πρόσωπα τα οποία θεωρούνται προβεβλημένα τη σημερινή εποχή, που πιστεύουν (και πιστεύουμε) ότι παίρνουν αριθμό προτεραιότητας για τις σελίδες της Ιστορίας, θα έχουν την τύχη του «κάποιου γνωστού» ή «σιδηροδρομικού σταθμού» στις παρέες του μέλλοντος. Αυτό, δεν λέγεται κατ’ ανάγκην κακή μνήμη. 

Μπορεί να είναι, απλώς, δικαιοσύνη. 

 ΠΗΓΗ : www.kathimerini.gr