Ώρα της Στάχτης

Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω
πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.

Για παράδειγμα, απόψε,
έχω στα χέρια γκρίζα
βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.

Από χτες που έφυγες
υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
Όταν θα πεθάνω,
μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.

Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,
όταν θα πεθάνω
θα πουν με καλή πρόθεση
πως δεν ήξερα να κλαίω.
Τώρα βρέχει πάλι.
Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
όπως σήμερα.

Έχω επιθυμία να γελάσω
ή να σκοτωθώ.

Ρόκε Ντάλτον

giorgosmixos.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμές......

Διαβάστε περισσότερα...

Το σαπιοκάραβο και η φρεγάτα

Δεν σταματούν οι αποκαλύψεις περί διαφθοράς. Επιδόματα σε τυφλούς ταξιτζήδες και σε βαριά ανάπηρους που είναι υγιέστατοι, κομπίνες με αναρρωτικές άδειες χιλιάδων ημερών και μαϊμού-επιδόματα (π.χ. γέννας σε άτεκνες) από... δίκτυο υποκαταστημάτων του ΙΚΑ, παράνομες προσλήψεις, αποζημιώσεις, επιχορηγήσεις, δαπάνες από δήμους, κατασπατάληση δανείων σε παράνομους μισθούς και αμοιβές στο Δημόσιο... Ουκ έστιν τέλος των σκανδάλων, που διευρύνουν καθημερινά τα πραγματικά όρια της προβληματικής μας κατάστασης.

Αιφνιδιαζόμαστε, γιατί είχαμε πιστέψει στην καθαρτήρια δράση της κρίσης, στην αφύπνιση από τα τραντάγματα της αντιξοότητας της μερίδας εκείνων -διότι δεν συμμετείχε σύσσωμος ο ελληνικός πληθυσμός στο «πάρτι»- που δεν έλεγαν να βάλουν στην άκρη την «ξαφριστικήν κουτάλαν», όπως έλεγε ο Ροΐδης.

Είναι πικρό να ανακαλύπτεις το άφθαρτο των «ελληνικών παραδόξων». Οτι δεν άρκεσε μια διετία διασυρμού και αυτομαστίγωσης για να «σπουδάσουμε» τα του βίου μας εξ αρχής, να φασκελώσουμε τους δασκάλους που μας «στράβωσαν», να αναθεματίσουμε αυτούς που μας διέφθειραν, να μεταρσιώσουμε το αίσθημα αδικίας, την οργή, το δηλητήριο, σε δύναμη εξαγνισμού.

Είναι οδυνηρό να νιώθεις γενιά που ζημιώθηκε, γιατί δεν αντιστάθηκε έγκαιρα, γιατί παρηγοριόταν πως θα δικαιωθεί ενώ είχε η ίδια απεμπολήσει το δίκιο της. Είναι εξουθενωτικό να…συνειδητοποιείς ότι δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με τη διαφθορά. Οτι τίποτε δεν γίνεται με τις συνεχείς αποκαλύψεις και τις σποραδικές καταδίκες. Η διαφθορά είναι φαινόμενο αλληλένδετο με τη λειτουργία των θεσμών, τις κοινωνικές αξίες του τόπου, τη συμπεριφορά του πολίτη. Εχει να κάνει με τον εκφυλισμό των αρχών πάνω στις οποίες στηρίζεται το σύστημα, την κρίση των ηθικών θεμελίων του. 

Σε μια περίοδο που σημαδεύεται από την αγωνία για το μέλλον, η διαφθορά διαπλέκεται με τα άλλα μεγάλα προβλήματα, την ύφεση, την ανεργία, την εκπτώχευση και ερμηνεύει την απώλεια του κύρους της πολιτικής. Γιγαντώνεται σε ένα συνολικό πρόβλημα -πέρα από ατομικές περιπτώσεις χρηματισμού, υπεξαίρεσης και διαμοιράσματος του δημόσιου χρήματος- και «σφραγίζει» την εικόνα της εξουσίας, που αδυνατεί πλέον να ορίσει σαφή αποστολή.

Τις πληγές του Δημοσίου οι περισσότεροι υπουργοί στα μεταρρυθμιστικά τους εγχειρήματα προσπάθησαν να επουλώσουν με μια σειρά νομικών λύσεων και ρυθμίσεων, που έπεφταν σωρηδόν στο κενό. Η πολυνομία, μαζί με την αρχική απουσία υποδομής και μελετών για τη λειτουργία των υπηρεσιών, σε ένα κράτος με 6.000 νομικά πρόσωπα, υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς και προέδρους με συναφείς αρμοδιότητες, ενθάρρυνε τη διαιώνιση του χάους, την εικόνα της ακύρωσης κάθε νέου μέτρου. Τώρα επιχειρείται ένα άμεσο ξεκαθάρισμα. 

Αν αυτό που θα προκύψει θα αποτελεί κράτος, θα εξαρτηθεί από τον προσανατολισμό και τη μορφή του «μαχαιριού», τα κριτήρια, που δεν πρέπει να είναι μόνο οι δαπάνες...

Πατάμε στο ιλιγγιώδες ρευστό της αναμονής. Κάτι όχι απαραιτήτως αρνητικό. Είναι τεράστια η κοινωνική δύναμη της αναμονής. Μόνο που ανάλογα με το τι αναμένεται, με τη φορά του βέλους, μπορεί να είναι καταστροφική ή σωτήρια. Σαπιοκάραβο πάνω στο οποίο θα μετράμε στεναγμούς ή φρεγάτα με πλώρη, ξανά, τον ήλιο.

Tης Τασούλας Καραϊσκάκη

www.kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

«Μη αναστρέψιμη» η υπερθέρμανση του πλανήτη!

Μη αναστρέψιμη θα είναι η υπερθέρμανση του πλανήτη αν δεν κορυφωθούν αυτή τη δεκαετία οι προσπάθειες για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, προειδοποιούν οι επιστήμονες.

Παρά τις διαφορές που παρουσιάζουν οι επιστημονικές μελέτες σε διάφορα σημεία, στην πλειοψηφία τους συγκλίνουν στο ότι η παγκόσμια θερμοκρασία θα αυξηθεί κατά έξι βαθμούς Κελσίου μέχρι το 2100, αν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου συνεχιστούν να αυξάνονται.

Καθώς οι εκπομπές ρύπων αυξάνονται, οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι ο κόσμος φτάνει σε ένα σημείο που οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, όπως το λιώσιμο των πάγων και η καταστροφή των τροπικών δασών, θα είναι μη αναστρέψιμες.

«Αυτή είναι κρίσιμη δεκαετία. Αν δεν αλλάξουμε την κατάσταση αυτή η δεκαετία θα ξεπεράσει τα όρια», τόνισε κατά την ομιλία του σε συνέδριο στο Λονδίνο ο Will Steffen, διευθυντής του Ινστιτούτου Κλιματικής Αλλαγής του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας.

Παρά το γεγονός ότι η απειλή είναι άμεση, η διεθνής κοινότητα έχει.......«περιθώριο» μέχρι το 2015 να υπογράψει νέα παγκόσμια συμφωνία που θα αναγκάζει τους μεγάλους ρυπαντές, όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα να μειώσουν τις εκπομπές τους. Η συμφωνία δεν αναμένεται να τεθεί σε ισχύ πριν το 2020.

«Είμαστε στα πρόθυρα μεγάλων αλλαγών», δήλωσε ο Steffen. «Μπορούμε να περιορίσουμε την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη στους 2 βαθμούς Κελσίου ή να ξεπεράσουμε το όριο με συνέπεια πολύ υψηλές θερμοκρασίες», κατέληξε.

econews

Διαβάστε περισσότερα...

Χωρίς οικογένεια...

Του Ρούσου Βραννά

Χωρίς οικογένεια...

... οι «χήρες του χρέους» μεγαλώνουν τα παιδιά τους στην Ιρλανδία ενώ οι σύζυγοί τους ξαναπαίρνουν τους δρόμους της ξενιτιάς.

Την περασμένη...

... χρονιά, 76.300 Ιρλανδοί έγιναν μετανάστες. Περίπου 209 την ημέρα. Περίπου 9 την ώρα. Ενας κάθε επτά λεπτά. Οι άνθρωποι που φεύγουν είναι νέοι και μορφωμένοι. Μια τρομερή αιμορραγία για τη χώρα. Τους τελευταίους μήνες όμως παρατηρείται κάτι πρωτόγνωρο. Η μετανάστευση δεν περιορίζεται πια στους νέους. Ξεπερνάει τα συνηθισμένα ηλικιακά όρια και αγγίζει όλο και πιο πολύ τους μεσόκοπους. Σαραντάρηδες που πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση είχαν επιστρέψει στην πατρίδα τους για να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, αναγκάζονται σήμερα να ξαναπάρουν τους δρόμους της ξενιτιάς. Είναι οι «υπόδουλοι του χρέους», όπως τους χαρακτηρίζει η ιρλανδική εφημερίδα «Ιντιπέντεντ», μεσήλικοι που δουλεύουν στα ξένα για να μπορούν να ξεπληρώνουν τα στεγαστικά δάνεια που τους βαρύνουν στην πατρίδα τους. Είναι πατεράδες που έχουν παιδιά τα οποία πηγαίνουν ακόμη στο σχολείο, που ξεπληρώνουν στεγαστικά δάνεια για σπίτια τα οποία χάνουν συνεχώς την αξία τους και που έχουν χάσει τη δουλειά τους. Οπως οι πρόγονοί τους στη........διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης, ακολουθούν και αυτοί τον ίδιο δρόμο: τον δρόμο που οδηγεί στην Αγγλία.

Τα σπιτικά...

... γίνονται κομμάτια, καθώς μάνα και παιδιά δεν βλέπουν τον πατέρα παρά μονάχα τα Σαββατοκύριακα. Στην αντικρινή χώρα, ο πατέρας είναι αναγκασμένος να δουλεύει ατέλειωτες ώρες για να βάζει στην άκρη τεράστια ποσά για το στεγαστικό δάνειο. Δεν τον συμφέρει να πουλήσει το σπίτι επειδή έχει χάσει την αξία του. Ετσι το κρατάει, με την αόριστη ελπίδα πως κάποτε στο μέλλον θα πιάσει την τιμή που θα του επιτρέψει να εξοφλήσει το χρέος του. Η κυρά του είναι ο νέος τύπος της ιρλανδής συζύγου. Είναι η «χήρα του χρέους». Βλέπει τον σύζυγό της τόσο σπάνια, που νιώθει σαν να ζει σε μια μονογονεϊκή οικογένεια. Και όταν τον βλέπει, είναι τόση η κούραση από τη φροντίδα των παιδιών και τη δουλειά που η λαχτάρα τους γρήγορα σβήνει μπροστά στην αναμμένη τηλεόραση. Συνήθως, μια γυναίκα εγκατέλειπε την καριέρα της για να κάνει παιδιά μόλις έκλεινε τα τριάντα και επέστρεφε κατόπιν στη δουλειά. Με την κρίση και την ύφεση, δεν υπάρχει πια αυτή η δυνατότητα. Η ανατροφή των παιδιών παραμένει απαιτητική, τα έξοδα πολλά αλλά η ανεργία είναι μεγάλη.

Οι «χήρες...

... του χρέους» όπως και οι σύζυγοί τους άξιζαν άραγε μια καλύτερη και πιο φυσιολογική οικογενειακή ζωή για να μπορέσουν να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους; Ή μήπως είναι άξιοι της τύχης τους και των επιλογών τους; «Αν όμως ήταν έτσι, τότε η ιρλανδική κοινωνία και το ιρλανδικό κράτος θα είχαν γράψει διαφορετικά τους κανόνες τους» γράφει ο Ντέιβιντ Μακουίλιαμς στη ιρλανδική «Ιντιπέντεντ». «Κανένα ιρλανδικό Σύνταγμα δεν έβαλε ποτέ τα συμφέροντα των δανειστών και των τραπεζιτών πάνω από την ιρλανδική οικογένεια».

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε...

Αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ γνωρίσαμε
Ἀλλότριο πλῆθος ἕρπει τώρα στὶς λεωφόρους.
Ἀλλάξαν καὶ τῶν προαστίων οἱ ὀνομασίες
Ὑψώνονται ἄσυλα στὰ γήπεδα καὶ στὶς πλατεῖες.


Ποιὸς περιμένει τὴν ἐπιστροφή σου;
Ἐδῶ οἱ ἐπίγονοι λιθοβολοῦν τοὺς ξένους,
θύουν σ᾿ ὁμοιώματα,
Εἶσαι ἕνας ἄγνωστος μὲς στὸ ἄγνωστο ἐκκλησίασμα.


Κι ἀπὸ τὸν ἄμβωνα ἀφορίζουνε τοὺς ξένους
ρίχνουνε στοὺς ἀλλόγλωσσους κατάρες.
Ἐσὺ στοὺς σκοτεινοὺς διαδρόμους χώσου.

Στὶς δαιδαλώδεις κρύπτες ποὺ δὲν προσεγγίζει

οὔτε φωνὴ ἀγριμιοῦ ἢ ἦχος τυμπάνου.

Ἐκεῖ δὲ θὰ σὲ βροῦν…

Γιατί ἂν σ᾿ ἀφορίσουν

κάποιοι –ἀναπόφευκτα– στὰ χείλη τους θὰ σὲ προφέρουν.

Οἱ σκέψεις σου θ᾿ ἀλλοιωθοῦν, 

θὰ σοῦ ἀποδώσουν ψιθυριστὰ προθέσεις, θὰ σὲ ὑμνήσουν.

Μὲ τέτοιες προσιτὲς ἐπιτυχίες θὰ ἡττηθεῖς.

Τεντώσου ἀπορρίπτοντας τῶν λόγων σου τὴν πανοπλία.

Κάθε ἐξωτερικὸ περίβλημά σου περιττὸ

Καὶ τῆς Σιωπῆς τὸ μέγα διάστημα, ἔτσι,

τεντώσου νὰ πληρώσεις συμπαγής.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Διαβάστε περισσότερα...

Μια άγνωστη 25η Μαρτίου

Tου Ηλια Μαγκλινη

Καθώς πλησιάζει η 25η Μαρτίου και ακούγονται φήμες για επεισόδια, λέω να αποπειραθώ μια βουτιά στην Ιστορία, σε μιαν άλλη 25η Μαρτίου όμως, όχι του 1821 αλλά του 1944: τότε συνέβη κάτι που δραματοποιήθηκε κινηματογραφικά το 1963 στην ταινία «Η μεγάλη απόδραση», με πρωταγωνιστή τον Στιβ Μακουίν. Η ιστορία είναι αυτή: σε μια περιοχή της Γερμανίας που σήμερα ανήκει στην Πολωνία λειτουργούσε στρατόπεδο αιχμαλώτων, το Στάλαγκ Λουφτ ΙΙΙ. Δέκα χιλιάδες αιχμάλωτοι αεροπόροι βρίσκονταν εκεί, κυρίως Βρετανοί και Αμερικανοί. Ανάμεσα σε αυτούς, και δύο Ελληνες: ο ανθυποσμηναγός Σωτήρης Σκάτζικας και ο σμηναγός Σπύρος Διαμαντόπουλος. Και οι δύο είχαν καταρριφθεί με καταδιωκτικά Χάρικεϊν στην Κρήτη και μεταφέρθηκαν στο εν λόγω στρατόπεδο.

Ηταν ένα απομονωμένο, περιχαρακωμένο στρατόπεδο, με σειρές ψηλά συρματοπλέγματα και φρουρούς με λυκόσκυλα. Σε κάθε γωνία, ένας ξύλινος πύργος με προβολέα και πολυβόλο, ενώ περιμετρικά κινούνταν εποχούμενα περίπολα. Τα παραπήγματα όπου κοιμόντουσαν οι αιχμάλωτοι δεν έρχονταν σε επαφή με το χώμα για να μη σαπίζει το ξύλο αλλά και για να ελέγχουν καλύτερα οι Γερμανοί αν όλες οι σανίδες ήταν στη θέση τους. Στη μέση κάθε θαλάμου υπήρχε μια σόμπα.

Μέσα στο 1943, μία ομάδα εκατό περίπου κρατουμένων πήρε την απόφαση να αποδράσει - σε αυτήν περιλαμβάνονταν και οι δύο Ελληνες. Οι Βρετανοί ανέθεσαν το σχέδιο της απόδρασης σε αξιωματικούς που στην πολιτική τους ζωή ήταν αρχιτέκτονες. Αυτοί αποφάνθηκαν ότι η ασφαλέστερη οδός ήταν η σόμπα: για να μην καίγεται το ξύλο του πατώματος, το σημείο εκείνο οι Γερμανοί το είχαν χτίσει με μια πλάκα τσιμέντου. Το τσιμέντο στηριζόταν στο χώμα, από κάτω ήταν το υπέδαφος. Οι αιχμάλωτοι ξεκόλλησαν την πλάκα και άρχισαν να σκάβουν μια σήραγγα με κονσερβοκούτια, ακόμα και με τα χέρια. Το αυτοσχέδιο αυτό τούνελ χρειάστηκε πάνω από οκτώ μήνες για να ολοκληρωθεί. Μηχανικοί μιλούν σήμερα για ένα «εντυπωσιακό επίτευγμα αυτοσχεδιαστικής μηχανολογίας».

Μετά από κάθε σκάψιμο, οι αιχμάλωτοι τοποθετούσαν από πάνω την πλάκα του τσιμέντου και το χώμα που έσκαβαν το μοιράζονταν στις τσέπες τους, τις οποίες άδειαζαν διακριτικά την επομένη, καθώς προαυλίζονταν. Οι Γερμανοί κάτι υποψιάστηκαν: σε ορισμένα σημεία, το χώμα στο στρατόπεδο είχε άλλο χρώμα - ήταν αυτό που άδειαζαν οι αιχμάλωτοι από τις τσέπες τους. Η Γκεστάπο διενήργησε έρευνες, μα τα ειδικά σκυλιά δεν εντόπισαν κάτι περίεργο.

Τη νύχτα της 25ης Μαρτίου του 1944, ένας ένας, οι κρατούμενοι άρχισαν να μπαίνουν στη σήραγγα. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν συμμαχικά αεροπλάνα. Πιθανώς πήγαιναν να βομβαρδίσουν κάποια γερμανική πόλη ή επέστρεφαν από τέτοια αποστολή. Οι Γερμανοί έσβησαν τους περιφερειακούς προβολείς για να μη δώσουν στόχο ή βοήθημα πορείας στα αεροπλάνα και διπλασίασαν τους σκοπούς, ώστε σε περίπτωση που χτυπηθεί το στρατόπεδο να μπορούν να ελέγξουν τους αιχμαλώτους. Εστειλαν περιπολίες μέσα στο δάσος, με σκυλιά, ακόμα και στις σιδηροδρομικές γραμμές, για τον φόβο των αλεξιπτωτιστών. Κάπου εκεί μια περίπολος έπεσε πάνω σε μερικούς δραπέτες. Ακούστηκαν ριπές. Μετά, η σειρήνα του συναγερμού. Σχεδόν όλοι οι δραπέτες συνελήφθησαν και πολλοί εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες.

Μεταξύ των εκτελεσθέντων ήταν και ο Σκάντζικας. Ο Διαμαντόπουλος βρισκόταν ακόμα στο στρατόπεδο, έχοντας πάρει σειρά, όταν ακούστηκαν τα συμμαχικά βομβαρδιστικά και σήμανε συναγερμός. Ο Διαμαντόπουλος επέστρεψε μετά τον πόλεμο στην Ελλάδα και χάρη στη δική του μαρτυρία γνωρίζουμε το άδοξο τέλος της απόδρασης και του Σωτήρη Σκάντζικα.

Θα μπορούσα να γράψω ένα σχόλιο για τους άφαντους συνταξιούχους και τα επιδόματα - φαντάσματα ή για τη γελοιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά, με αφορμή τα 68 χρόνια που κλείνουν από αυτή την άγνωστη 25η Μαρτίου, είπα, έτσι για αλλαγή, να ξαναφέρω στο φως μια ξεχασμένη ιστορία. Αν μη τι άλλο, είναι πιο συναρπαστική από την τρέχουσα επικαιρότητα.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η εποχή της αμάθειας

Του Μιχάλη Μητσού

Προτού ακόμη λήξει η υπόθεση του δολοφόνου της Τουλούζης, είχαν αρχίσει οι αναλύσεις για το ποιος θα βγει κερδισμένος απ' όλη αυτή την ιστορία. Ξαφνικά ο Νικολά Σαρκοζί δεν θεωρείται πια τελειωμένος. Μια πρώτη δημοσκόπηση δείχνει ότι κάτι «τσίμπησε» από την αποφασιστική αντίδραση της Αστυνομίας. Κάτι τέτοια γεγονότα επαναφέρουν στο προσκήνιο την έννοια της ασφάλειας, και το «κόμμα της ασφάλειας» είναι στη Γαλλία - και όχι μόνο στη Γαλλία - η Κεντροδεξιά. Αυτός ο Ολάντ καλό παιδί είναι, αλλά θα τα κατάφερνε απέναντι στους τρομοκράτες;

Η αντίδραση αυτή είναι πραγματικά αξιοπερίεργη. Οπως αξιοπερίεργη είναι και η υποστήριξη που χαίρει στις Ηνωμένες Πολιτείες ένας εξτρεμιστής σαν τον Ρικ Σαντόρουμ. Ζούμε στην εποχή της αμάθειας, σημείωνε πριν από λίγες ημέρες ο σερβικής καταγωγής αμερικανός ποιητής Τσαρλς Σίμιτς σ' ένα άρθρο του στο μπλογκ του «New York Review of Books», που έχει προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια αδιαφορίας και βλακείας για να γίνουμε τόσο αμαθείς όσο είμαστε σήμερα. Οποιος διδάσκει σ' ένα πανεπιστήμιο τα τελευταία σαράντα χρόνια, όπως εκείνος, μπορεί να βεβαιώσει ότι κάθε χρόνο οι πρωτοετείς φοιτητές ξέρουν όλο και λιγότερα πράγματα. Η διδασκαλία της λογοτεχνίας, για παράδειγμα, είναι μια αποστολή όλο και πιο δύσκολη, καθώς οι φοιτητές έχουν διαβάσει ελάχιστα βιβλία στη ζωή τους και στερούνται ακόμη και τις πιο βασικές ιστορικές πληροφορίες για την περίοδο.......κατά την οποία γράφτηκε ένα μυθιστόρημα ή ένα ποίημα.

Φταίνε οι καθηγητές. Φταίνε οι γονείς και οι παππούδες. Φταίνε τα ίδια τα παιδιά. Η διαδεδομένη αμάθεια είναι όμως αποτέλεσμα και μιας πολυετούς ιδεολογικής και πολιτικής πόλωσης, καθώς και της σκόπιμης προσπάθειας των φανατικών και μισαλλόδοξων να κατασκευάσουν περισσότερη αμάθεια διαστρεβλώνοντας όχι μόνο την Ιστορία, αλλά και το πιο πρόσφατο παρελθόν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Διαδίκτυο και η τηλεόραση επιτρέπουν σε διάφορα πολιτικά και συντεχνιακά συμφέροντα να διαδίδουν παραπληροφόρηση σε πρωτοφανή κλίμακα. Για να γίνει πιστευτή όμως αυτή η παραπληροφόρηση, χρειάζεται ένας απαίδευτος πληθυσμός που δεν έχει μάθει ή δεν ενδιαφέρεται να επαληθεύσει τα πράγματα που διαβάζει ή ακούει.

Τα ψέματα, συνεχίζει ο Σίμιτς, είναι έτσι κι αλλιώς πιο εύπεπτα από την αλήθεια. «Πουλάνε» πιο εύκολα. Ο Ομπάμα είναι μουσουλμάνος. Τα σχολεία έχουν μια αριστερή ατζέντα. Οι χριστιανοί είναι αντικείμενο δίωξης στην Αμερική. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι μύθος. Η ζωή στη Γη ξεκίνησε πριν από 10.000 χρόνια, το ίδιο και το Σύμπαν. Το κοινωνικό κράτος συμβάλλει στη διαιώνιση της φτώχειας. Η κατάσταση στην Ευρώπη είναι ομολογουμένως λίγο καλύτερη, αλλά με την έμφαση στο «λίγο»..........

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μάνα δεν έκανες τίποτα για μένα....

Της Αλεξάνδρας Καπελετζή

Δεν θέλω να κάνω σε κανέναν ό,τι δεν θέλω να κάνουν σε μένα. Μάλλον η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να κάνω σε κανέναν ό,τι δεν θέλω να μου κάνουν εμένα. Γιατί σε ό,τι κάνω, η λογική, η ηθική και οι αξίες που κουβαλώ, βάζουν τα όρια.

Δυστυχώς, όμως, τα τελευταία χρόνια ολοένα μεγαλώνει, φουσκώνει θα έλεγα, ένα κύμα ανθρώπων που δεν έχουν κανένα όριο. Δεν ανήκουν στο περιθώριο, δεν δηλώνουν επαναστάτες. Κινούνται μέσα στα συστήματα, κοινωνικά και πολιτικά.

Είναι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, καθηγητές, υπάλληλοι, εργάτες, είναι άνθρωποι κάθε κοινωνικής ομάδας, οι οποίοι κινούνται με ιδιοτελή κριτήρια και παρασύρουν με ύπουλο τρόπο και άλλους ανθρώπους στο κενό. Κανείς από αυτούς δεν είναι ειλικρινής.

Είναι, όμως, πονηροί και πιάνουν τον παλμό της εποχής, πατώντας στην αγανάκτηση που νιώθουν οι άνθρωποι μπροστά στην αδικία που ζει μία ή περισσότερες κοινωνικές ομάδες.

Είναι αυτοί που δηλώνουν αλληλέγγυοι στο λαό και βοηθούν με κάθε τρόπο την αποδόμησή του και τον εξευτελισμό του.

Είναι αυτοί που κόπτονται για το καλό των αδυνάτων… και κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν αδύνατοι, ανώνυμοι και μέρος ενός όχλου που μπορούν ή θα μπορούσαν, εν δυνάμει, να επηρεάζουν και να καθοδηγούν.

Είναι αυτοί που πλευρίζουν ικανούς και πετυχημένους ανθρώπους, με σκοπό να τους χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους και μετά να τους καταστρέψουν.

Είναι ισοπεδωτές και απαξιωτές, γιατί ισοπεδώνουν προς κοινή χώνεψη τους πάντες και τα πάντα και απαξιώνουν προς κοινή πέψη τους πάντες και τα πάντα.

Είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν διεφθαρμένους όλους τους πολιτικούς, πουλημένους όλους τους δημοσιογράφους, κλέφτες όλους τους επιχειρηματίες, ευνουχισμένους όλους τους διανοούμενους, τεμπέληδες όλους του δημοσίους υπαλλήλους…

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν τόση σημασία οι χαρακτηρισμοί, το επικίνδυνο είναι το όλον.

Είναι η άποψη που οδηγεί στην απαξίωση των υπαρχόντων δομών, στις οποίες βασίζεται το πολίτευμά μας και η κοινωνία μας και, τελικά, είναι αυτό που αλλάζει το αξιακό μας σύστημα. Κι έτσι, όταν πεις αξιοκρατία, ακούς: ποια αξιοκρατία; Που υπάρχει; Που την είδες; Όταν πεις δικαιοσύνη, ακούς: ποια δικαιοσύνη; Βλέπεις να λειτουργεί; Αλλά κι όταν πεις αγάπη ακούς συμφέρον, όταν πεις φιλία ακούς υστεροβουλία, όταν πεις επιτυχία ακούς αλαζονεία, όταν πεις φιλανθρωπία ακούς εκμετάλλευση, όταν πεις κέρδος ακούς κλοπή, όταν πεις δουλειά ακούς δουλεία… και πάει λέγοντας μέχρι και… τη Δημοκρατία. Όταν πεις Δημοκρατία;;; Για σκεφτείτε λίγο…

Πού μας οδηγούν (ή καθοδηγούν) όλοι αυτοί οι ηλίθιοι ισοπεδωτές και απαξιωτές; 

Μήπως μας καθοδηγούν στην απαξίωση της ίδιας της Δημοκρατίας;

Μήπως, την ίδια ώρα που το κέρδος ενοχοποιείται, γίνεται αυτοσκοπός με άνομους τρόπους κι όχι με στόχο την πρόοδο και τη δημιουργία;

Μήπως την ίδια ώρα που η δικαιοσύνη αμφισβητείται, γίνεται μοχλός εκβιασμού κι εκδικητικών προθέσεων κι όχι εργαλείο ισονομίας και κάθε εύρυθμης λειτουργίας;

Μήπως την ίδια ώρα που η γραφειοκρατία εμποδίζει την εξέλιξη, χρησιμοποιείται στην παραγωγή εξαρτημένων ανθρώπων, εξαρτημένης κοινωνίας;

Μήπως κι ο φόβος της πλήρους απαξίωσης και της αναρχίας είναι ο χειρότερος σύμβουλος ; Μήπως φοβούμενοι το θάνατο προτιμούμε να συντηρούμε την αρρώστια;

Για σκέψου, όμως, τη γενιά που μεγαλώνει μέσα στην απαξίωση των πάντων, στην αμφισβήτηση και στην άρνηση του συστήματος, στην αγανάκτηση για όλους αυτούς που δόμησαν ένα σαθρό, ένα σάπιο σύστημα. Αυτή η γενιά που μπορεί να πήρε πολύ λιγότερα απ΄αυτά που πρέπει να δώσει, σε ποια πλαίσια θα κινηθεί, σε ποιες δομές θα στηριχθεί, από ποιά βάση θα απογειωθεί; Θα ανοίξει τα φτερά της να πετάξει ή θα πέσει στο κενό ;;;

Σκέψου πώς είναι να πετάς, να απολαμβάνεις το ταξίδι, να βλέπεις τον ουρανό, τον ήλιο, τα βουνά, τη θάλασσα, τις λίμνες, τις πόλεις, τους ανθρώπους, σκέψου πώς είναι να κοιτάς τον κόσμο από ψηλά και… τώρα σκέψου πώς είναι να πέφτεις στο κενό, στο χάος που έχει χρώμα μαύρο και να κοιτάς από κάτω προς τα πάνω, έτσι που όλα φαίνονται βουνό, από πού θα γαντζωθείς ν΄ ανέβεις;

Μου προκαλούν τόση θλίψη, αλλά και οργή, αυτές οι σκέψεις. Πώς να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος με αρχές και όρια κάποιον χωρίς ηθικούς φραγμούς και χωρίς κανένα όριο; Πώς μπορεί να διακρίνει πίσω από το προσωπείο του οραματιστή, του επαναστάτη, του φίλου…, τον πρόστυχο κι υστερόβουλο εκμεταλλευτή, ηθικό αυτουργό της κοινωνικής αλαζονείας; Ούτε να τους δεις, ούτε να τους αντιμετωπίσεις, ούτε να τους «εξορίσεις» είναι εύκολο. Γιατί, όπως τα παιδιά παρασύρονται στις σκανταλιές κι οι έφηβοι φλερτάρουν με τα απαγορευμένα, έτσι κι οι ενήλικες κρύβουν τις αδυναμίες τους πίσω από τις ισοπεδωτικές βλακείες των απαξιωτών.

Μήπως δεν αξίζει, όμως, να αδικήσουμε τόσο τα παιδιά μας; Να τα αφήσουμε να πέσουν στο κενό; Μήπως όσοι έχουν μέσα τους αξίες και ιδανικά πρέπει να παλέψουν γι΄αυτά; Να γίνουν όλοι πρότυπα, ο καθένας ξεχωριστά στην δική του καθημερινότητα. Στο δικό του σπίτι. Ας μην απαξιώνουμε τα πάντα. Ας μην ισοπεδώνουμε τα πάντα. Ας μην ρίχνουμε στάχτη σε ό,τι φυτρώνει . Ας μην κρυφτούμε στον όχλο. Ας παλέψουμε για το καλό. Ας ποτίσουμε την ψυχή και το μυαλό των παιδιών μας με αρετές, με γνώση και δημιουργία. Ένας- ένας έχουμε ευθύνη για το δικό τους αύριο. 

Ας μετατρέψουμε στα μάτια των παιδιών μας τη δική μας οργή κι αγανάκτηση, σε πάθος για αξιοκρατία. Ας απεμπολήσουμε την απληστία με τη χαρά που προσφέρει το ταξίδι προς το στόχο και τη δημιουργία. Ας διώξουμε τη ζηλοφθονία κι ας δώσουμε ως πρότυπο την επιτυχία, ας ξεφύγουμε απ’ την αλαζονεία κι ας αρκεστούμε στον αγώνα προς την αυτογνωσία.

Ας περιθωριοποιήσουμε εκείνους που δεν έχουν όρια, δεν έχουν ηθικές αναστολές για τίποτα και αντιπροτείνονται ως αυριανά πρότυπα. 

Ας βλέπουμε, έχοντας πάντα στο οπτικό μας πεδίο την εικόνα ενός παιδιού. Όσα περισσότερα μάτια έχουν αυτή την εικόνα, τόσο θα μεγαλώνει κι η δύναμη κάθε παιδιού. Δεν θέλω το παιδί μου να γυρίσει μια μέρα να μου πει: Μάνα δεν έκανες τίποτα για μένα.

ΠΗΓΗ : www.aixmi.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Με ένα φουλάρι....

Διαβάστε περισσότερα...

Η δικτατορία του παρόντος

Του Μιχάλη Μιτσού

Η διαπίστωση είναι προφανής, αποτελεί κοινοτοπία ακόμη και να την αναφέρουμε: για τους περισσότερους ανθρώπους, το μέλλον δεν αποτελεί πια ελπίδα αλλά εφιάλτη. Η μία αιτία είναι επίσης προφανής: η κρίση, που έχει κλέψει το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Το δικό μας επειδή φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τη δουλειά μας, τη σύνταξή μας, την κοινωνική μας ασφάλιση. Των παιδιών μας επειδή ανησυχούν ότι δεν θα βρουν δουλειά και δεν θα μπορέσουν να σχεδιάσουν τη ζωή τους, παγιδευμένα καθώς είναι σε ένα αιώνιο, επισφαλές παρόν.

Ο Μαρκ Οζέ, ένας από τους πιο γνωστούς ανθρωπολόγους του κόσμου, προβάλλει όμως και μια δεύτερη αιτία: την επιτάχυνση που έχουν επιβάλει στην ύπαρξή μας οι νέες τεχνολογίες. Ζούμε σε ένα είδος υπερτροφίας του παρόντος, λέει στη Ρεπούμπλικα ο 77χρονος Οζέ, γνωστός και στην Ελλάδα από βιβλία του όπως το «Πού χάθηκε το μέλλον;» και το «Εγκώμιο του ποδηλάτου». Κατά μία έννοια, ο χρόνος μας δεν είναι πλέον γραμμικός αλλά κυκλικός. Οπως ο χρόνος των πρωτόγονων κοινωνιών ή του αγροτικού κόσμου. Είμαστε αιχμάλωτοι ενός είδους αιώνιας επιστροφής, που δεν καθορίζεται από τους κτύπους της καμπάνας, αλλά από τα τηλεοπτικά παλίμψηστα και τους ρυθμούς του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ζούμε περισσότερο, αλλά αρχίζουμε να ζούμε πιο αργά. Η Γαλλική Επανάσταση, ας πούμε, έγινε από ανθρώπους που ήταν λίγο μεγαλύτεροι από είκοσι χρόνων. Ηταν παιδιά, που άλλαξαν όμως τον ρου της Ιστορίας. Παραδόξως, η πιο σύντομη.......ζωή ανάγκαζε τότε όλο τον κόσμο να ωριμάζει πιο γρήγορα.

Ο χρόνος έχει γίνει η μονάδα μέτρησης των πάντων, ακόμη και του χώρου, συνεχίζει ο γάλλος εθνολόγος. Δεν μιλάμε πια με όρους χιλιομετρικών αποστάσεων, αλλά με βάση τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να τις διανύσουμε. Και δεν μιλάμε πια για χώρες αλλά για πόλεις. Η τεχνολογία και η οικονομία είναι πλέον πιο γρήγορες και πιο ισχυρές από την πολιτική. Με την έννοια αυτή, ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός έχει εκπληρώσει με τον τρόπο του τα οικουμενικά ιδεώδη που πρέσβευε κάποτε το προλεταριάτο. Το σύνθημα της εποχής είναι: «Ιδιοκτήτες όλου του κόσμου, ενωθείτε!»

Είναι λοιπόν όλα χαμένα ή μπορούμε να κάνουμε κάτι για να πάρουμε πίσω το μέλλον μας; Μόνο η γνώση μπορεί να ανοίξει τις πόρτες ενός καλύτερου μέλλοντος, απαντά ο Μαρκ Οζέ. Η ευτυχία των ατόμων και των κοινωνιών έχει δύο προϋποθέσεις, την άμεση ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης και την επίτευξη της πραγματικής ισότητας των δύο φύλων. Με άλλα λόγια, οι σωτήρες του ανθρωπίνου είδους είναι το σχολείο και οι γυναίκες. Χάρις στην Εύα έφαγε ο Αδάμ το φρούτο της γνώσης και ξεκίνησε η ανθρώπινη ιστορία. Αν θέλουμε λοιπόν να έχουμε μέλλον, πρέπει να συνεχίσουμε να τρώμε εκείνο το μήλο. Χωρίζοντάς το σε ίσα κομμάτια.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή

Πάνω στὸ χῶμα τὸ δικό σου λέμε τ᾿ ὄνομά μας.
Πάνω στὸ χῶμα τὸ δικό σου σχεδιάζουμε τοὺς κήπους
καὶ τὶς πολιτεῖες μας
Πάνω στὸ χῶμα σου εἴμαστε. Ἔχουμε πατρίδα.
Ἔχω κρατήσει μέσα μου τὴ ντουφεκιά σου.
Γυρίζει μέσα μου ὁ φαρμακερὸς ἦχος τοῦ πολυβόλου.
Θυμᾶμαι τὴν καρδιά σου ποὺ ἄνοιξε,
κ᾿ ἔρχονται στὸ μυαλό μου
κάτι ἑκατόφυλλα τριαντάφυλλα
ποὺ μοιάζουνε
σὰν ὁμιλία τοῦ ἀπείρου πρὸς τὸν ἄνθρωπο
-ἔτσι μας μίλησε ἡ καρδιά σου.
Κ᾿ εἴδαμε πὼς ὁ κόσμος εἶναι μεγαλύτερος,
κ᾿ ἔγινε μεγαλύτερος γιὰ νὰ χωρᾷ ἡ ἀγάπη.
Τὸ πρῶτο σου παιγνίδι: Ἐσύ.
Τὸ πρῶτο σου ἀλογάκι: Ἐσύ.

Ἔπαιξες τὴ φωτιά. Ἔπαιξες τὸ Χριστό.

Ἔπαιξες τὸν Ἀη-Γιώργη καὶ τὸ Διγενῆ.

Ἔπαιξες τοὺς δεῖκτες τοῦ ρολογιοῦ ποὺ κατεβαίνουνε

ἀπ᾿ τὰ μεσάνυχτα….

Ἔπαιξες τὴ φωνὴ τῆς ἐλπίδας, ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπῆρχε φωνή.

Ἡ πλατεῖα ἦταν ἔρημη. Ἡ πατρίδα εἶχε φύγει.

Ἦταν καιρός! Δὲ βάσταξε ἡ καρδιά σου περισσότερο

ν᾿ ἀκοῦς κάτω ἀπ᾿ τὴ στέγη σου τ᾿ ἀνθρώπινα μπουμπουνιτὰ τῆς Εὐρώπης!

Ἄναψες κάτω ἀπ᾿ τὸ σακκάκι σου τὸ πρῶτο κλεφτοφάναρο...

Καρδιὰ τῶν καρδιῶν! Σκέφτηκες τὸν ἥλιο, καὶ προχώρησες...

Ἀνέβηκες στὸ πεζοδρόμιο κ᾿ ἔπαιξες τὸν ἄνθρωπο!

Νικηφόρος Βρεττάκος

Διαβάστε περισσότερα...

Ο χθεσινός κόσμος μας

Tου Κωστα Λεονταριδη

Τον καιρό εκείνο τον «παλιό» οι πικρές εικόνες που άφηνε στο μυαλό η μεγάλη πόλη ήταν πολύ λιγότερες, δεν σχημάτιζαν ακόμα θηλιά, κι αν ήθελες μπορούσες να κρυφτείς από αυτές παρακάμπτοντας δρόμους, αλλάζοντας διαδρομές ή κάνοντας έξυπνες επιλογές.

Ενας κινηματογράφος με μετρημένους στα δάχτυλα θεατές, μια ταβέρνα που έμενε ανοιχτή ίσα για να βγάζει τα έξοδά της, οι συνήθεις φτωχοδιάβολοι στις λεωφόρους. Ούτε τα μαγαζιά που έβαζαν λουκέτο προϊδέαζαν για τα επερχόμενα. Στην άλλη όχθη οι επαίτες, ερείπια ή επαγγελματίες, δεν είχαν γίνει κύμα, το έγκλημα δεν είχε διασπαρεί παντού, το μάτι έδιωχνε εύκολα τους άγνωστους τοξικομανείς. Ολα αυτά μαζί σήκωναν βέβαια ένα αεράκι θλίψης αλλά υπήρχαν γενόσημα αντισώματα. Η βιτρίνα της πόλης (και της κοινωνίας) δεν είχε θρυμματιστεί, συναντούσες παντού νησίδες ευμάρειας, ανθρώπους που περπατούσαν με αυτοπεποίθηση και οίηση στον ευρύχωρο αστικό γυάλινο θόλο. Φρεναπάτη. Η Ελλάδα με τα τεχνάσματά της συγκαταλεγόταν στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων της που έβηχαν αυτάρεσκα. Η Ελλάδα έμοιαζε με εξπρές πείθοντας ότι είχε αποτινάξει οριστικά βιοτικές συγγένειες με τους υπόλοιπους Βαλκάνιους. Ολα αυτά ήταν ο χθεσινός μας κόσμος. Σήμερα μοιάζουν σαν να ανήκαν σε άλλο τόπο, μακριά από εμάς. Οι, έως και ........δύο χρόνια πριν, απίστευτες για τη συντριπτική πλειονότητα εξελίξεις έγιναν το κιβούρι ομαδικών βεβαιοτήτων και ψευδαισθήσεων.

Ολα τα στοιχεία της σύνθετης παρακμής αποτυπώνονται πεντακάθαρα στο υδροκέφαλο «ολυμπιακό» λεκανοπέδιο. Η υποβάθμιση της φτιασιδωμένης πρωτεύουσας από την κατηγορία «δυτικότροπη» σε τριτοκοσμική (έτσι δεν την οικτίρουμε;) ανακοινώθηκε πρώτα από τους κατοίκους της - αγεωγράφητους και μη. Αυτούς που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και δούλεψαν εδώ, που διήνυσαν θητεία μιας ζωής σε αυτή την πόλη και την πόνεσαν με τα καλά και τις ασχήμιες της. Αυτούς που ξέρουν ότι τα κόκαλά τους θα χωνευτούν σε αυτή την πόλη. Αυτούς που είτε δεν βλέπουν είτε δεν αναζητούν (μοιραίοι, όχι άβουλοι) δίοδο διαφυγής από αυτήν την πόλη. Τους κατοίκους στις γειτονιές αυτής της πόλης που ντρέπονται να πουν ότι φοβούνται να κυκλοφορήσουν αν και έχουν, δυστυχώς, εμπειρία, γνώση και θυμό για το «γιατί» φοβούνται. Είναι οι ίδιοι που λυπούνται επειδή το υστέρημά τους δεν φθάνει πια για να γεμίζουν καθημερινά μια πλαστική σακούλα με ψωμί, γάλα, μια κονσέρβα, αφήνοντάς την για τους μαυριδερούς με τα καροτσάκια που ποτέ δεν κοιμούνται, αλλά και για κάθε πεινασμένο οδοιπόρο. Είναι ατόφια φιλανθρωπία; ΄Η και συνυπογραφή του αποδεκτού, από ολοένα και περισσότερους, δόγματος «όποιος πεινάει θα αναγκαστεί να κλέψει»;

Σε αυτήν την πόλη, σε αυτήν τη χώρα, αυξάνονται γεωμετρικά οι πάσχοντες από ψυχική μαρμαρυγή.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τρύπιες μπάλες, κούφια κεφάλια

Του Παντέλη Μπουκάλα

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. Οι τεθλιμμένοι, ντυμένοι τον βαρύ φαρισαϊσμό τους, μοιρολογούν: οιονεί αρμόδιοι υπουργοί και κατά δήλωσή τους υπεύθυνοι υφυπουργοί, η ΕΠΟ, η Σουπερλίγκ (τα ξιπασμένα αγγλικά μάς μάραναν, τα πρι-γκέιμ και τα ποστ-γκέιμ), η Αστυνομία, οι μεγαλοπαράγοντες (οι ήδη εγκατεστημένοι και όσοι διεκδικούν τα ηνία), οι ανταγωνιζόμενοι εκδότες και διευθυντές αγρίως οπαδικών εφημερίδων, οι κάτοχοι βαθιά βαμμένων ιστοσελίδων, οι προπονητές και οι ποδοσφαιριστές, οι τάχα καταργημένοι σύνδεσμοι φιλάθλων. Αλλά το μοιρολόι τους δεν το ακούει κανείς, γιατί δεν το ακούνε καν αυτοί οι ίδιοι που μοιρολογούν ή καμώνονται ότι μοιρολογούν. Μια βαθύτατη υποκρισία που κρατάει-δεν κρατάει έως την επόμενη Κυριακή, το επόμενο ντέρμπι, τον επόμενο αγώνα που βλακωδώς τον χαρακτηρίζουμε «αγώνα ζωής ή θανάτου». Μα ποιος άλλος πεθαίνει πλην της λογικής;

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. Η Αστυνομία, εθισμένη έτσι κι αλλιώς στη ρίψη χημικών κατά πάντων, καταγγέλλεται εναλλάξ ή συγχρόνως για την «προκλητική υπερβολή της» ή για την «αδράνειά της». Οι ιδιοκτήτες «ομάδων-ιδεών» και «ιστορικών συλλόγων», που άλλο από επιχειρηματίες συναισθημάτων δεν είναι, εξαντλούν τη λίμνη του Μαραθώνα νίπτοντας χείρας και πόδας. Τα ξεφτέρια της οπαδικής παραδημοσιογραφίας, που λερώνουν τα πρωτοσέλιδά τους με κείμενα πολεμοχαρή, με.......σκίτσα σεξιστικά, με τίτλους προσβλητικότατους, αυτοπαρουσιάζονται σαν τιμητές. Βγαίνουν μάλιστα και στα κανάλια και δίνουν συμβουλές πάταξης του χουλιγκανισμού, μαζί με παραγοντίσκους, οι οποίοι έχουν επίσης διακριθεί στο άθλημα της ενδογηπεδικής βαρβαρότητας, που μια χαρά βολεύει όσους προτιμούν να εκτονώνονται σε κλειστούς ή ημίκλειστους χώρους τα οποιασδήποτε καταγωγής και απόχρωσης μαζικά αισθήματα.

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. Ολοι όσοι υπηρετούν την ιδέα ότι μόνο η πρωτιά, η επιβολή, η πάση θυσία επικράτηση αξίζει τον αθλητισμό κι όλα τ’ άλλα περί ευγενούς αμίλλης και κοιτίδας του αθλητισμού κ.τ.λ. είναι κουραφέξαλα για κουλτουριάρηδες και πανηγυρικούς που ακούγονται επετειακά στην Ολυμπία, όλοι όσοι κερδοσκοπούν προάγοντας τη βία, το ρίχνουν δημοσίως στον κοπετό και στα αναθέματα και ιδιωτικώς επιχαίρουν και μετρούν τίτλους και κέρδη. Ολοι όσοι ποντάρουν στο «ηλεκτρονικό εισιτήριο» (που κηδεύτηκε πριν γεννηθεί) και καταστρώνουν φοβερά και τρομερά προληπτικά σχέδια, αναρωτιούνται εμβρόντητοι εκ των υστέρων πώς πέρασαν στο καλά περιφρουρούμενο στάδιο πιστόλια φωτοβολίδων και μολότοφ. Αλλά και μια φορά να έχει πάει κανείς σε γήπεδο ή να κουβέντιασε με «οργανωμένο», ξέρει ότι τίποτε ευκολότερο. Τα κέρματα μπορεί να σου τα βρουν και να τα κατακρατήσουν. Τις κροτίδες ποτέ.

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. «Γίναμε ρεζίλι στην Ευρώπη». «Γελάει μαζί μας ο ντουνιάς». Αστειότητες...

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. «Θα ληφθούν σκληρά μέτρα». «Ο κόμπος στο χτένι». «Το μαχαίρι στο κόκαλο». «Βαθιά το νυστέρι». Οσοι αγαπούσαμε κάποτε το ποδόσφαιρο κουραστήκαμε να τ’ ακούμε. Αυτοί δεν κουράστηκαν να τα λένε; Τι περιμένουν; Νεκρό; Μα έχουν ήδη υπάρξει νεκροί.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μελαγχολία

Είμαι σαν τον βασιλιά ενός τόπου που συνέχεια βρέχει
πλούσιος αλλά ανίσχυρος, νέος ωστόσο γέρος
που περιφρονεί των διδασκάλων του τις βαθιές υποκλίσεις
πλήττοντας με τα σκυλιά του, καθώς μ’ όλα τα ζώα


Τίποτα πια, ούτε κατσίκι ούτε φασιανός
ούτε κι ο λαός του που πεθαίνει στο μπαλκόνι του μπρός
ούτε του εκλεκτού του γελωτοποιού η αστεία μπαλάντα
να διασκεδάσουν δεν μπορούν το μέτωπο του σκληρού αρρώστου


Το λουλουδιαστό του κρεβάτι σε μνήμα έχει μεταμορφωθεί
κι οι γύρω κυρίες που κάθε πρίγκιπας, στα μάτια τους όμορφος φαντάζει
δεν βρίσκουν άλλη καταλληλότερη , πιο τολμηρή ενδυμασία
το χαμόγελο του νεαρού πια σκελετού ν' αποσπάσουν...

Ο σοφός που χρυσάφι του κοστίζει δεν κατάφερε 

απ' την ύπαρξη του, το χαλασμένο -προερχόμενο απ’ τα αιματηρά

των Ρωμαίων λουτρά- ν’ απαλείψει, στοιχείο

που των ισχυρών τις στερνές τις ημέρες στοιχειώνει

κι απ' τη γειατριά εμποδίζει ι τώρα αυτό το αποσβολωμένο πτώμα 

που στις φλέβες του πια αντί για αίμα, λήθης πράσινο νερό αναβλύζει.

Charles Baudelaire

Διαβάστε περισσότερα...

Ζητείται ελπίς

Του Δ. Ν. Μαρωνίτη

Άλλα είχα στον νου μου για σήμερα. Ήθελα, περιμένοντας να σκάσει η άνοιξη, να μιλήσω για τον έφηβο Ερμή, που ανάλαφρα πατώντας τη σκάλα των ποιητικών ανταποκρίσεων κατεβαίνει από την Ιλιάδα στην Οδύσσεια, ίδιος στην όψη και στον ρόλο, αλλά σε διαφορετικά συμφραζόμενα.

Στην Ιλιάδα συνοδεύοντας και προστατεύοντας τον ικέτη Πρίαμο στη νυχτοπορία του προς τη σκηνή του αμείλικτου Αχιλλέα, για να απολυτρώσει (έναντι λύτρων) το σώμα του αφανισμένου γιου του. Στην Οδύσσεια, δήθεν περαστικός, για να εξασφαλίσει τον Οδυσσέα από τα ηδονικά μάγια της Κίρκης, με αντιφάρμακο το μαγικό βοτάνι που το λένε μώλυ. Και τις δύο φορές συστήνεται ο Ερμής από τον ποιητή μεταμορφωμένος σε εκθαμβωτικό έφηβο, που μόλις χνούδισε το γένι του.

Μιλάμε για τον πιο πολύτροπο, τον πιο πολύτεχνο θεό, που έρρεπε από γεννησιμιού του στη συμφέρουσα, έστω και επίορκη, κλοπή - κλεπτοσύνη στο ομηρικό κείμενο. Γιος του Δία και της Μαίας, γεννημένος σε βαθιά σπηλιά, στο όρος της αρκαδικής Κυλλήνης, πέταξε, λέει, αμέσως τις… φασκιές του, και πήρε δρόμο για τη Θεσσαλία. Οπου ο ετεροθαλής αδελφός του Απόλλων θητεύοντας έβοσκε γελάδια και τα δαμάλια του Αδμητου. Κι όπως εκείνος αφαιρέθηκε, συνεπαρμένος με τον έρωτά του για τον Υμέναιο, άρπαξε το κοπάδι ο νεογέννητος Ερμής κι έγινε άφαντος. Γυρίζοντας ωστόσο πίσω στην Κυλλήνη, μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς, έπιασε το μάτι του μια χελώνα: τη χουφτώνει, της βγάζει τα σωθικά, την ξύνει, στο κοίλωμά της τεντώνει χορδές βοδίσιες, και νά η πρώτη λύρα - αργότερα επινόησε και τον αυλό.

Αφήνοντας στην άκρη άλλα σπουδαία έργα και καμώματα του εφηβικού θεού (υπήρξε συνοδίτης και οδοδείχτης όσων ταξιδεύουν, ρύθμιζε τις εμπορικές συναλλαγές αλλά και τη ρητορική τέχνη των πολιτών), θυμίζω δύο ακόμη ομηρικές επιδόσεις του: εκείνην που τον ήθελε, και στα δύο έπη, επίσημο αγγελιοφόρο του Δία, και την άλλη, οδυσσειακή αυτή, αρμοδιότητα του ψυχοπομπού. Ασκημένη στην αρχή της τελευταίας ραψωδίας, όπου οδηγεί τις ψυχές των σκοτωμένων μνηστήρων κάτω στον Αδη. Παραθέτω τους στίχους σε μετάφραση:

Τώρα ο Κυλλήνιος Ερμής έξω καλούσε των μνηστήρων τις ψυχές. / Στα χέρια του κρατούσε χρυσό ραβδί, ωραίο - αυτό που μαγνητίζει / τα μάτια των ανθρώπων, όποιου θελήσει εκείνος, / και τα κλείνει, ή κι απ' τον ύπνο τον βαθύ τούς ανασταίνει. / Με τούτο το ραβδί στο χέρι έσερνε τις ψυχές, μπροστά ο θεός, / κι εκείνες τρίζοντας πήγαιναν πίσω του. / Πώς νυχτερίδες, στο βάθος μιας απέραντης σπηλιάς τρίζουν / πετώντας, αν κάποια πέσει από την αρμαθιά του βράχου, / όπου ήσαν όλες κρεμασμένες κι αξεχώριστες, / έτσι και των μνηστήρων οι ψυχές κατέβαιναν μαζί του, / καθώς πανούργος ο θεός Ερμής τις πήγαινε / σε μονοπάτια σκοτεινά και μουχλιασμένα.

Το παρατράβηξα, μήπως και ξεχαστώ. Αλλά η μέρα είναι ορισμένη: εκλέγει το ΠαΣοΚ σήμερα τον νέο του πρόεδρο. Θα τον αναδείξουν, λέει, οι εγγεγραμμένοι οπαδοί κι όσοι δηλώσουν φίλοι, έστω την τελευταία στιγμή. Οι εκτός σκεφτόμαστε πού πάει το πράγμα, καθώς επέρχονται και οι απριλιανές εκλογές (αν δεν προκύψουν τελικώς μαγιάτικες), μασώντας την πολιτική μας αμηχανία, που έχει φτάσει στο ζενίθ. Ισως γιατί στο μεταξύ χάσαμε την ελπίδα, όπως τη φαντάστηκε στα νιάτα του ο Σαμαράκης στα μέσα του περασμένου αιώνα.

Κι όμως, ελπίζοντας βγάλαμε τη μαύρη Κατοχή. Ελπίζοντας περάσαμε και την εφτάχρονη δικτατορία - με θυσίες βέβαια, κάποιοι και με αυτοθυσία. Αυτή η ζωτική ψευδαίσθηση της ελπίδας αναζητείται, και πρέπει επειγόντως να βρεθεί. Δεν πρόκειται να μπω σε λεπτομέρειες. Να πω μονάχα πως, για να αλλάξει η πράξη μας, πρέπει να αλλάξει πρώτα ο λόγος μας. Και όσο κι αν ακούγεται ρομαντικό, σ' αυτή την αλλαγή συνεισφέρει με τον τρόπο της και η γνήσια ποίηση - επιμένω στο «γνήσια», γιατί κι εδώ κυκλοφορεί πολλή νοθεία.

Παράδειγμα ποιητικής γνησιότητας η τελευταία συλλογή της Ζέφης Δαράκη. Επιγράφεται Ερήμωνε, θυμίζοντας την Ερημη χώρα του Ελιοτ. Εξήντα έξι σελίδες όλες κι όλες. Σαράντα τέσσερα ποιήματα μοιρασμένα σε πέντε μέρη: άτιτλο το πρώτο, τιτλοφορημένα τα άλλα τέσσερα. Ωριμη ποίηση και προπαντός τίμια. Στο όριο μιας κρυφής ελπίδας που υπονοεί αυθόρμητη αλληλεγγύη. Αντιγράφω το τελευταίο ποίημα, που παραμένει επίτηδες ξεκρέμαστο:

...Πρόκειται να κάνουμε / ένα πρωινό περίπατο / πρόκειται να μιλήσουμε / για ανύπαρκτα γεγονότα / αόριστες πράξεις / Πρόκειται για πρόσωπα που φανταστήκαμε / για λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ // Πρόκειται να υπερασπιστούμε / την πιο ανυπεράσπιστη σιωπή, / να συναντήσουμε / τα μάτια που ξενίτεψαν τον ουρανό / να φιληθούμε / με όσους μπόρεσαν να μας αγαπήσουν // Πρόκειται να επιμείνουμε στο ακαθόριστο του προορισμού μας.

ΠΗΓΗ : www.tovima.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η ηθογραφία ως δυστοπία

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Παρατηρώ το χτίσιμο: πέτρες δεμένες με πλίνθους και κουρασάνι. Ρωμαϊκό, βυζαντινό. Αγκαλιάζω τη χαρίεσσα φόρμα. Χαμηλώνω το βλέμμα. Στο πεζούλι του βυζαντινού ναού των Αγίων Θεοδώρων, στην πλατεία Κλαυθμώνος, ένας (μία;) μικροπωλητής, συνήθως άφαντος, έχει απλώσει την πραμάτειά του: εικονίτσες, βίους αγίων, την Αγία Μαρκέλα, τον Αγιο Κυπριανό, θρησκευτικά ημερολόγια, λιβάνι, βραχιολάκια, κομπολόγια, ένα CD με Λόγους Μετανοίας. Στην άκρη απιθωμένο ένα πλαστικό κύπελλο του καφέ. Ενας γενειοφόρος Πρόδρομος, νωδός, διαλαλεί ψευδά τα λαχεία του «τι σου ’χω σήμερα, σε γλιτώνω!». Πιο πάνω, άλλος σαλός με άδειο βλέμμα, λευκογενειοφόρος με πατημένα παπούτσια σαν παντόφλες, κουνάει ένα άδειο κουτί «πεινάω» προς παγερά αδιάφορους διαβάτες, είναι αόρατος. Στο πεζοδρόμιο της Αθηνάς, ένας άντρας έχει ανοίξει ένα χαρτόκουτο και επιδεικνύει καρδερίνες, λούγαρους και φλώρια, έχουν μαζευτεί καμιά δεκαριά άντρες σαράντα-πενήντα χρόνων, χαζεύουν και καπνίζουν, ένας σαν κράχτης κάνει ότι ψωνίζει και βάζει σε ένα σακβουαγιάζ ένα πουλάκι. Στις παρυφές της Ερμού, επί της Αρεως, ένας αστυνομικός με μπλε εξάρτυση καλεί έναν Ινδοασιάτη μικροπωλητή για έλεγχο, αυτός κρατάει μια γαλάζια ομπρέλα ανοιχτή και τέσσερις–πέντε κλειστές σε νάιλον, το βάζει στα πόδια, ξεφορτώνεται το εμπόρευμα στο δρόμο, τρέχει με τη γαλάζια ομπρέλα ανοιχτή, ο νεαρός αστυνομικός τον προλαβαίνει, του βάζει τις φωνές, ο Πακιστανός χαμογελάει διαρκώς και.........στριφογυρίζει ψηλά την ανοιχτή ομπρέλα, κανείς δεν δίνει σημασία, μόνο ένας σκουρόχρωμος σαλεπιτζής παρακολουθεί διακριτικά.

Κανείς δεν παραξενεύεται με αυτές τις εικόνες στο κέντρο των Αθηνών. Ολοι προσπερνούν αποτραβηγμένοι στον εαυτό τους, σκυθρωποί, κοιτάνε πέρα, μακριά, πολύ μακριά από τον τρέχοντα ζόφο. Βαλκανίλα και Κάιρο μυρίζει. Και παλιά Αθήνα του ’60, όταν οι ζητιάνοι συνωστίζονταν στα σκαλιά των εκκλησιών κάθε Κυριακή, απλώνοντας εικονίτσες και άδεια χέρια κάτω από τις μύτες των νοικοκυραίων, κι όταν μαυροντυμένες κοσμοκαλόγριες με μπόγους γυρνούσαν πόρτα πόρτα πουλώντας μοσχολίβανο και καρβουνάκια. Εικόνες απόμακρες, καταχωνιασμένες, ακατανόητες σήμερα, κι όμως επιστρέφουσες μαζικά, ορμητικά: η επαιτεία ως αναπόσπαστο μέρος του βίου, ως μια φυσικότατη εκδήλωση της διάχυτης πενίας· οι μικροπωλητές που περιφέρουν εμπόρευμα–σαβούρα σε χαρτόκουτα ή κρεμασμένο στο λαιμό τους· οι παπατζήδες στο δρόμο και οι λοταριατζήδες στα καφενεία· οι μπανανοπώλες με καρότσια μπεμπέ· οι υπαίθριοι ψήστες κοκορετσιού· οι πωλητές χύμα χλωρίνης, ελαιολάδου, φυτίνης και γιαουρτιού πόρτα πόρτα· οι δοσάδες με είδη προικός στη βαλίτσα.Το ’50 και το ’60 εισβάλλουν βίαια στο 2012. Δεν φέρουν κανένα φολκλόρ, δεν ξυπνούν καμιά νοσταλγία, δεν περιέχουν αισθητική και καλαμπούρια, όπως αυτή που ξυπνούσαν έως πρόσφατα οι ασπρόμαυρες φαρσοκωμωδίες. Ποιος νοσταλγεί την αυλή με τη σκάφη και τον κοινό απόπατο; Αυτά ήταν για να τα βλέπουν σε Plasma 40 ιντσών και να γελάνε χορτάτοι επίγονοι, παιδιά και εγγόνια αυτών των παράξενων Ελλήνων με τα τριμμένα ντρίλια και τα παλτά της αμερικανικής βοήθειας.

Δεν θα γυρίσουμε στη σκάφη. Αλλά σε πολλά διαμερίσματα φέτος δεν άναψαν καλοριφέρ· τα αυτοκίνητα στέκουν ακίνητα, χωρίς πανάκριβη βενζίνη· στα γραφεία κολατσίζουν από τάπερ σπιτικά.

Γυρνάμε στη φτώχεια· δεν γυρνάμε όμως και στην αθωότητα της παλαιάς ηθογραφίας της. Οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι, συνοικίες και αστικές ζώνες ολόκληρες έχουν μπει στα κόκκινα, οι πολυκατοικίες χτυπιούνται κάθε βράδυ, κάθε ώρα και μία διάρρηξη, αλαφιασμένοι μικρομεσαίοι προσθέτουν κλειδαριές και σίδερα.

Ο πόλισμαν της ηθογραφίας, με το γκρίζο κοστούμι–στολή και το πηλήκιο, εξαφανίστηκε· στις φυλασσόμενες ζώνες με τράπεζες και πολιτικά κτίρια στέκονται πάνοπλοι ειδικοί φρουροί με περικνημίδες και οπλοπολυβόλα. Η επιτήρηση, ο ατομικός οπλισμός και οι αυτοδικούσες μιλίτσιες προβάλλουν ως μόνες απαντήσεις στη φτώχεια, την ανασφάλεια, την ανισότητα. Ζητιάνοι, πρεζάκια, μικροπωλητές, αξύριστοι άντρες στα πεζοδρόμια, και φρουροί με οπλοπολυβόλα. Λείπουν οι προφήτες.

Η ηθογραφία διαστρωματώνεται και αλλάζει. Και λουπάρει. Ηταν η αυλή, γεράνια, πατριάρχες άντρες, μεγαλοκοπέλες, έρωτες, ένας ορισμένος νεορεαλισμός, υποβασταζόμενος από το όραμα της διαρκούς προόδου. Κατόπιν ήρθε το διαμέρισμα, κοστούμια, γαλλικούλια, κούρσες, ροκ εν ρολ, μπλουτζίν και καμπάνες, χουντοπόπ. Μετά, δημοκρατία και φενάκη αναδιανομής, μαζική παιδεία, πλησμονή, νεοπλουτισμός, προωθητικός φθόνος, θαυμαζόμενη ανομία, κατανάλωση, τηλεόραση, μάζα, σκυλοπόπ. Ευρώπη – όραμα και φενάκη. Η τελευταία στοιβάδα ηθογραφίας αναπαράγει διαθλασμένα, σαρκαστικά, ένα παλαιότερο πρόσωπό της, παραμορφωμένο, απεχθές, μια αστυνομική πτωχοκρατία. Η ηθογραφία εξελίσσεται: σαν δυστοπία.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Καταναλωτικός ακτιβισμός ή καταναλωτική συνείδηση;

του Δήμου Χλωπτσιούδη

Οι δημοσιογράφοι βρήκαν γρήγορα τον τίτλο της προσπάθειας: «κίνημα της πατάτας». Αυτό που ξεκίνησε σαν προσπάθεια αλληλεγγύης, με κοινά συμφέροντα και για τις δύο πλευρές, μετατράπηκε σε κίνημα. Γιατί όμως χρειάστηκε μια δράση ακτιβιστική για να φτάσουμε σε κίνημα;

Πολλοί λίγοι, πίσω από τον ακτιβισμό, είδαν ένα βασικό στοιχείο το οποίο, μαζί με την κυβερνητική αδράνεια δεκαετιών, έφερε τα νοικοκυριά σε τέτοιο τέλμα: την απουσία καταναλωτικής συνείδησης και κινήματος. Το ζήτημα δεν είναι όμως να ενισχυθεί απλώς το συγκεκριμένο κίνημα. Στόχος κάθε ενεργού πολίτη πρέπει να τεθεί η ανάπτυξη καταναλωτικής συνείδησης, να μετεξελιχθεί σε πραγματικό καταναλωτικό κίνημα, που θα αφορά όλα τα αγαθά.

Οι Έλληνες, σε συνθήκες υπερκατανάλωσης, δεν κατάφεραν να αναπτύξουν καταναλωτική συνείδηση. Και η Πολιτεία έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να εμποδίσει την ανάπτυξή της. Από νωρίς ακόμα το καταναλωτικό κίνημα γραφειοκρατικοποιήθηκε και, πριν ακόμα δράσει, επιβλήθηκε «από τα πάνω» μια λαϊκίστικης έμπνευσης Γενική Γραμματεία, ενώ σύντομα την προστασία των καταναλωτών ανέλαβαν –με τρόπο πατερναλιστικό– οι δημοσιογράφοι. Ουσιαστικά, η ελληνική Πολιτεία, στο όνομα των ελεύθερων αγορών και.......του ανταγωνισμού, αντιπάλευε κάθε σοβαρή προσπάθεια καταναλωτικής δράσης έχοντας, φυσικά, δίπλα και την πλειονότητα των μίντια που θα έχαναν διαφημίσεις.Η γνωστή μαρξιστική θέση για τις αλυσίδες των εργατών έχει γίνει σήμερα ρομαντική. Οι εργαζόμενοι σήμερα δεν είναι απλώς μηχανές παραγωγής. Πρωτίστως είναι καταναλωτές αγαθών. Διατρέχουν ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο να χάσουν όχι μόνο τις αλυσίδες τους, αλλά και την ίδια τη δυνατότητα να αγοράζουν και να αισθάνονται μέλη μιας κοινότητας. Και σήμερα, για τον μισό και πλέον πληθυσμό της χώρας, τούτα δεν είναι αποτελούν απλά κίνδυνο, αλλά βίωμα. Οι φιλελεύθερες ελπίδες των ίσων ευκαιριών έχουν πια εξανεμιστεί μπροστά στην πίεση της εσωτερικής υποτίμησης, των μισθολογικών μειώσεων, των ανατιμήσεων και της αυξανόμενης φτώχειας, δυσχεραίνοντας την ήδη βεβαρημένη οικονομική κατάσταση των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Σε μια εποχή που οι «δημοκρατικοί» υπερασπιστές των δανειστών και των Μνημονίων θεοποιούν τη μεταμοντέρνα εκδοχή της «αγοράς» και της κατανάλωσης, το καταναλωτικό κίνημα αποκτά ολοένα και πιο ταξικά χαρακτηριστικά.

Και οι δράσεις για ανάπτυξη καταναλωτικής συνείδησης είναι αμιγώς πολιτικές. Τη στιγμή που εκατομμύρια Ελλήνων ζουν κάτω από όριο της φτώχειας, οι καταναλωτικές δράσεις αποκτούν βαθύτατα πολιτικά χαρακτηριστικά. Συμβάλλουν στην ανάπτυξη ταξικής αλληλεγγύης απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση των «αγορών». Με ρεαλισμό στοχεύουν άμεσα στην ανακούφιση των πολιτών (ειδικά των ευπαθών ομάδων) και προβάλλουν μια άλλη οπτική: εκείνη της διεκδίκησης. Μπορεί να μην καταπολεμείται ο καπιταλισμός στη βάση του όπως απαιτεί το ΚΚΕ, αλλά μετατρέπει τους καταναλωτές από άτομα σε συλλογικότητες που διεκδικούν και πιέζουν για βελτίωση αγαθών και μειώσεις τιμών.

Ας μην λησμονούμε πως οι «αγορές» αποτρέπουν κάθε συλλογική δράση. Και αν οι καταναλωτές ομιλούν τη γλώσσα του «εγώ», το καταναλωτικό κίνημα μπορεί να διδάσκει την κοινή γλώσσα του «εμείς».

Η πάλη για την εδραίωση ενός κινήματος καταναλωτικού συνιστά πια αναγκαιότητα. Ήδη οι συνεταιριστικές αγορές σε πολλές πόλεις και το κίνημα της πατάτας έδειξαν ότι υπάρχουν πολίτες που μπορούν να στηρίξουν τέτοιες προσπάθειες. Σύντομα το θέμα θα φύγει από την επικαιρότητα και θα πάψει να προβάλλεται από τα ΜΜΕ, όπως έγινε με τις συνεταιριστικές αγορές στον Βόλο και αλλού. Η συγκρότηση καταναλωτικού κινήματος είναι πια μονόδρομος και έχει άμεση ανάγκη από τέτοιες ακτιβιστικές δράσεις.

Ο Δήμος Χλωπτσιούδης είναι φιλόλογος-ιστορικός και διατηρεί το μπλογκ Ο δείμος του πολίτη (http://chldimos.blogspot.com)
enthemata.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα...

Η κοινωνική θέση των ανθρώπων μπορεί να γίνει φονική

Του Ρούσσου Βρανά

Μπρίνσθιν...

... Ενα χωριό κοντά στο Μπρίτζχεντ, στη Βρετανία. Για να πούμε την αλήθεια, μέχρι προχθές, δεν το είχαμε ξανακούσει. Ούτε είμαστε βέβαιοι πως προφέρουμε σωστά το όνομά του. Εγινε ξαφνικά είδηση όταν ανακοινώθηκαν στο βρετανικό Κοινοβούλιο στοιχεία που αποκαλύπτουν ότι η θνησιμότητα σε αυτό το χωριό είναι 1.499 ανά 100.000 κατοίκους. Τόσοι πολλοί δεν πεθαίνουν ούτε στην Μποτσουάνα (1.452). Ούτε καν στη Ρουάντα (1.427).

Είναι αυτό...

... σοβαρό; Ισως να πρόκειται απλώς για μια στατιστική παραξενιά. Αλλωστε, ολόκληρο το χωριό δεν έχει καν 100.000 κατοίκους. Δεν ξεπερνούν τους 1.300. Ισως πάλι η περασμένη χρονιά να μην ήταν τυχερή για μερικούς από αυτούς. Οπως αποκαλύπτουν τα στατιστικά στοιχεία, σε περισσότερες από 100 περιφέρειες στην Αγγλία και την Ουαλία, η θνησιμότητα είναι υπερδιπλάσια από τον μέσο όρο ολόκληρης της Βρετανίας (492 ανά 100.000 κατοίκους). Πρόκειται για περιφέρειες που ήταν κάποτε βιομηχανικές ζώνες (Νιούκαστλ, Μίνλτμπρο, Μπράντφορντ, Νότιγχαμ κ.λπ.). Αραγε σε τι οφείλεται αυτό το φαινόμενο; Σύμφωνα με τη βρετανική στατιστική υπηρεσία, πίσω από αυτούς τους αριθμούς κρύβεται ένας παράγοντας που.......ονομάζεται «κοινωνικοοικονομική κατάσταση». Με πιο απλά λόγια, «κοινωνική τάξη». Ομως, είτε έτσι είτε αλλιώς, όλοι οι άλλοι παράγοντες με τους οποίους θα μπορούσε να ερμηνευτεί αυτή η υψηλή θνησιμότητα καταλήγουν και αυτοί στην κοινωνική τάξη. Η στέρηση είναι συγκεντρωμένη στις φτωχότερες περιοχές της χώρας. Το ίδιο και η ρύπανση. Σε αυτές τις περιοχές, οι υπηρεσίες υγείας τείνουν να είναι πολύ χειρότερες από ό,τι στις καθωσπρέπει. Οσο για τον παράγοντα που η αρμόδια στατιστική υπηρεσία ονομάζει «συμπεριφορά υγείας», όπως επισημαίνει ο βρετανός αρθρογράφος Ντέιβιντ Οσλερ, η πικρή αλήθεια είναι πως οι πιο φτωχοί είναι πιο επιρρεπείς στο κάπνισμα, στο πιοτό και στη χρήση επικίνδυνων ναρκωτικών.

Τα στατιστικά...

... στοιχεία που μας έκαναν γνωστή την ύπαρξη του Μπρίνσθιν εξαιτίας της υψηλής θνησιμότητας των κατοίκων του δεν είναι η μοναδική απόδειξη πως η κοινωνική θέση των ανθρώπων μπορεί να γίνει φονική. Οπως είχε αποκαλυφθεί πρόσφατα από το Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα, γράφει ο Ντέιβιντ Οσλερ, το προσδόκιμο ζωής σε ορισμένες περιοχές της Γλασκώβης είναι χαμηλότερο ακόμη και από των κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας.

Οι περιφερειακές...

... και κοινωνικές αυτές ανισότητες δεν θα παραξένευαν καθόλου έναν που θα ταξίδευε μέσα στον χρόνο για να φτάσει στη σημερινή Βρετανία από τη δεκαετία του 1930. Φυσικά, η διάρκεια ζωής έχει επιμηκυνθεί σημαντικά σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας σε ολόκληρη τη χώρα. Ομως, όπως τότε έτσι και τώρα, οι εργατικές περιοχές της Σκωτίας, της Ουαλίας, του Βορρά και των Μίντλαντ υστερούν πολύ. Οσο ακόμη η κυβέρνηση της χώρας θα χρεώνει το κόστος της κρίσης στους φτωχότερους πολίτες της τόσο αυτοί θα ζουν και θα πεθαίνουν σαν κάτοικοι της Ρουάντας και της Μποτσουάνας.

tanea.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το Μαχαγκόννυ της Μεταπολίτευσης

Tης Mαριας Kατσουνακη

Το Μαχαγκόννυ είναι μια «πόλη-πλεκτάνη», που ιδρύθηκε για όσους αναζητούν την καλοπέραση σ’ έναν επίγειο παράδεισο. Μια πόλη του χρήματος, των απολαύσεων, όπου «όλα είναι επιτρεπτά». Το Μαχαγκόννυ αναπτύσσεται ραγδαία προσελκύοντας πολλούς δυσαρεστημένους από άλλες περιοχές, στις οποίες επικρατούν ταραχές και διχασμός. Κάποια στιγμή το Μαχαγκόννυ, όπως όλες οι επιχειρήσεις, περνάει κρίση. Οι τιμές πέφτουν και πολλοί το εγκαταλείπουν. Ενας τυφώνας το απειλεί και την τελευταία νύχτα, πριν από το επερχόμενο τέλος, οι κάτοικοι, καταργώντας κάθε απαγόρευση, επιδίδονται σε καταστροφές. Ομως, εν τέλει, η πόλη σώζεται, γιατί ο κυκλώνας αλλάζει πορεία. Τι σημαίνει, όμως, «σώζεται». Σταματάει ο κατήφορος; Τι γίνεται με όσους παρανομούν; Τιμωρούνται, όταν, για παράδειγμα, ο Τόμυ Χίγκινς, κατηγορούμενος για φόνο, αθωώνεται επειδή δωροδόκησε το δικαστήριο; Και ο Τζιμ Μαχόνυ, μέλος κι αυτός του διεφθαρμένου συστήματος, από μια σειρά (δήθεν) αδικημάτων καταδικάζεται σε θάνατο «για έλλειψη χρημάτων, το πιο μεγάλο έγκλημα που απαντάται στον πλανήτη». Ο Τζιμ, λίγο πριν εκτελεστεί, ομολογεί: «Τώρα τα βλέπω όλα καθαρά… Ημουν εγώ που είπα: καθένας πρέπει να κόψει, μ’ όποιο μαχαίρι βρει, ένα κομμάτι απ’ το ψαχνό. Ομως το ψαχνό ήταν σάπιο. Η χαρά που αγόραζα δεν ήταν χαρά κι η ελευθερία που τα λεφτά μού ’διναν δεν.........ήταν ελευθερία…».

Η πολυμελής χορωδία τραγουδά: «Γιατί όπως στρώσει κανείς, έτσι θα κοιμηθεί/ Να τον σκεπάσει κανείς δε θα ’ρθεί/ Κι αν πέφτει κλωτσιά, αυτή τη δίνω εγώ/ Κι αν κάποιος την τρώει, αυτός είσ’ εσύ».

Αφιερώνουμε τους στίχους στα 15 παραρτήματα του ΙΚΑ που προκάλεσαν 300 εκατ. ζημιά στο Δημόσιο, στους υγιείς που έπαιρναν συντάξεις και επιδόματα ως αναξιοπαθούντες αλλά και σε όσους μεγαλόσχημους πλούτισαν με μίζες παντός τύπου, σε όλους, γενικώς, τους συνδημιουργούς και «πελάτες» -ο κατάλογος ατέλειωτος και συνεχώς εμπλουτίζεται- του φαύλου μεταπολιτευτικού συστήματος που τους εξέθρεψε και τους προσέφερε απόλυτη ασυλία. Σε όσους έφαγαν και εξακολουθούν να τρώνε από το «ψαχνό», εξοικειωμένοι με το «σάπιο».

ΥΓ.: Η φανταστική πόλη, που εμπνεύστηκαν ο Κουρτ Βάιλ και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ το 1930, ξαναστήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών αυτές τις ημέρες, από το Teatro Real της Μαδρίτης (σε μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου). Οι Ισπανοί παρουσιάζουν μια πόλη σαν μια τεράστια χωματερή, με κατοίκους που έχουν μετατραπεί κι αυτοί σε ανθρώπινα σκουπίδια.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τέσσερις αλήθειες για την Ευρώπη

Του Μιχάλη Μητσού

Στο κλασικό του έργο «Ο σιδηρούς νόμος της Ολιγαρχίας», που εκδόθηκε το 1911, ο γερμανός κοινωνιολόγος Ρόμπερτ Μίκελς σημείωνε ότι με τον τρόπο που είναι οργανωμένα τα πολιτικά κόμματα, και ασχολούνται με την επιβίωση του μηχανισμού τους, μετατρέπονται αναπόφευκτα σε κλειστές ομάδες και υποκύπτουν στη διαφθορά. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διαιωνίζουν και να επεκτείνουν την εξουσία τους, άρα να πολεμούν οποιοδήποτε όραμα απειλεί αυτή την εξουσία. Γίνονται με τον τρόπο αυτό υπερασπιστές της παλιάς τάξης, την οποία ο Μακιαβέλλι θεωρούσε μοιραίο εμπόδιο για την αλλαγή. Ακόμα και τα μυαλά στενεύουν, ζαρώνουν, αχρηστεύονται.

Τα παραπάνω θυμίζει η Μπάρμπαρα Σπινέλλι στη Ρεπούμπλικα για να επισημάνει ότι παρά τον σίφουνα που λέγεται Μόντι, οι νοοτροπίες στην Ιταλία δύσκολα αλλάζουν. Το ίδιο φυσικά θα μπορούσαμε να πούμε και για την Ελλάδα, που ετοιμάζεται να παραδοθεί σε μια άγονη και βαρετή προεκλογική περίοδο. Ο σιδηρούς νόμος της Ολιγαρχίας όχι μόνο παραμένει ζωντανός, αλλά μερικές φορές δείχνει και να ενισχύεται. Η οικοδόμηση της ενωμένης Ευρώπης έχει επιστρέψει στο προσκήνιο, αλλά για λάθος λόγους: επειδή η κρατούσα άποψη, δηλαδή η γενικευμένη λιτότητα, φέρνει σε απόγνωση τους πολίτες. Τους απελπίζει και τους εξοργίζει, με αποτέλεσμα να βγαίνουν κερδισμένα τα κόμματα των άκρων. 

Η υπεράσπιση της Ευρώπης αποκτά έτσι επείγοντα χαρακτήρα. Τέσσερις βασικές αλήθειες πρέπει να ειπωθούν, γράφει ο Μπερνάρ Γκετά στη Λιμπερασιόν. Τέσσερις αλήθειες που μόνο η Αριστερά μπορεί να πει. Πρώτον, ότι όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, Ελληνες και Γερμανοί, πρέπει να μειώσουμε την εξάρτησή μας από το χρέος ώστε να μην είμαστε όμηροι των δανειστών μας, αλλά ότι ο ενδεδειγμένος τρόπος να το κάνουμε δεν είναι η μείωση των μισθών, των συντάξεων και των δημοσίων δαπανών. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, όπως η εφαρμογή μιας κοινής βιομηχανικής πολιτικής με στόχο τη δημιουργία ευρωπαϊκών γιγάντων σαν την Αιρμπάς και την ανάπτυξη των τεχνολογιών του μέλλοντος.

Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Όχι μια «οικονομική διακυβέρνηση», δηλαδή μια κοινή διαχείριση των εθνικών οικονομιών, αλλά μια πανευρωπαϊκή κυβέρνηση που θα εκλέγεται από το σύνολο των ψηφοφόρων της Ενωσης. Αυτές οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης – πρόκειται για την τρίτη αλήθεια – δεν θα οικοδομηθούν από τη μια μέρα στην άλλη ούτε θα λάβουν από την αρχή μέρος σ’αυτήν όλες οι χώρες. Επιπλέον, τίποτα δεν θα απαγορεύει σε κόμματα που ανήκουν στην ίδια οικογένεια να υποβάλλουν κοινή υποψηφιότητα στις ευρωπαϊκές εκλογές.

Οι Ευρωπαίοι μπορούν τέλος να προτείνουν μια οικονομική συνεργασία προς Ανατολάς και προς Νότο. Η Ρωσία και η βόρεια Αφρική μπορεί να βρίσκονται μακρυά από τη δημοκρατία, αλλά χρειάζονται επενδύσεις. Η τέταρτη αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη δεν είναι καταδικασμένη σε παρακμή.

diastaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Αμφιθυμικός λαϊκισμός

Tου Παντελη Μπουκαλα

Τα ακούμε βέβαια και στο μεσοδιάστημα από τη μια κάλπη στην άλλη. Αλλά τα ακούμε εντονότερα και οξύτερα σε κάθε προεκλογική περίοδο. Και όσο oδεύουμε προς την ημέρα της ψηφοφορίας, προς αυτήν την τελετή της δημοκρατίας που το νόημά της συρρικνώνεται συνεχώς, οι καταγγελίες πληθαίνουν, παραμένουν όμως αόριστες. Απλώς αιωρούνται και αυτές μαζί με την υπόλοιπη προεκλογική ύλη, θολή πάντοτε και συσκοτιστική. «Σχέδια αποπροσανατολισμού του λαού» ακούμε λοιπόν και διαβάζουμε. Ή: «Οργανωμένη παραπλάνηση των πολιτών». Ή: «Επιχειρούν να υποκλέψουν τη λαϊκή ψήφο». Ή: «Εξαγοράζουν συνειδήσεις». Κι αυτά τα λένε οι ίδιοι εκείνοι πολιτευόμενοι που δεν φείδονται εγκωμίων για «τη γνώση, τη μνήμη και την κρίση του λαού», σύμφωνα με ένα στερεότυπο πιο ξεζουμισμένο και από την τσίχλα που ταλαιπωρεί μανιωδώς ο προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον.

Δεν πρόκειται απλώς για τις παρενέργειες της συνωμοσιολογίας, που τη λατρεύει μεγάλο τμήμα του κομματικού φάσματος. Πρόκειται για τα αποκαλυπτήρια μια αμφιθυμικής, αν όχι σχιζοφρενικής αντίληψης: γνώστης και μνήμων και άξιος κριτής ο λαός, μας λένε, εντούτοις εύκολα αποπροσανατολίζεται, εύκολα παραπλανάται και.........μανιπουλάρεται, για να το πούμε και στην κομματική αργκό. Αρκεί να πέσει στην αγορά μια υπόσχεση μετεκλογικής ευδαιμονίας (του τύπου «λεφτά υπάρχουν») και παρευθύς εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι (και όχι εκ των «αναποφασίστων») αλλάζουν πορεία, ξεφορτώνονται τις ιδέες τους, στραγγαλίζουν τα αισθήματά τους και ψηφίζουν αυτόν που δεν θα ήθελαν ποτέ να ψηφίσουν και τον οποίο ελεεινολογούσαν ακόμα και λίγο πριν μπουν στο παραβάν.

Θύματα της ανάγκης τους, ναι, μπορεί να πέσουν οι άνθρωποι και να ψηφίσουν σαν εκ προοιμίου κοψοχέρηδες, επειδή ο κυρ κομματάρχης τούς έταξε μια δουλίτσα για τον πολυπτυχιούχο τριαντάχρονο γιο που μαραίνεται άνεργος. Κι άλλοι, βομβαρδισμένοι και από τα Μέσα (τα σχεδόν μονοφωνικά σε ό, τι αφορά τα λεγόμενα μείζονα ζητήματα), μπορεί να φτάσουν στην κάλπη με τη συνείδηση φενακισμένη ή συγχυσμένη. Αλλά αυτές είναι κινήσεις ατόμων. Οχι μάζας. Γιατί δεν είναι κοπάδι ο λαός. Δεν κινείται αγεληδόν.

Κι ωστόσο, το είδαμε, οι ίδιοι εκείνοι που τον δοξολογούν, τον αντιμετωπίζουν όπως οι βοσκοί τα ζωντανά τους. Σαν άλογο κοπάδι, καταδικασμένο στην ανωριμότητα. Ή σαν καραβάκι που αλλάζει ρότα με το πρώτο φύσημα και του πιο αδύναμου ανέμου. Σαν ένα σύνολο που, μολονότι όπως είπαμε (όπως λένε δηλαδή οι εγκωμιαστές του), έχει γερή μνήμη, στέρεη γνώση και αυστηρή κρίση, πέφτει θύμα και του πιο αφελούς σχεδίου και αποπροσανατολίζεται... Πώς θα βαφτίζαμε άραγε αυτήν την αυτογελοιοποιούμενη εντέλει αντίληψη περί λαού, ο οποίος την ίδια στιγμή αποθεώνεται και αποκαθηλώνεται, εξυμνείται και λοιδορείται, ειδωλολατρεύεται και γκρεμίζεται. Ισως ταιριάζει ο όρος αμφιθυμικός λαϊκισμός. Αν αυτό έχει σημασία.

kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μουσικές στιγμες.....

"Someone Like You"

I heard that you're settled down

That you found a girl and you're married now.

I heard that your dreams came true.

Guess she gave you things I didn't give to you.

Old friend, why are you so shy?

Ain't like you to hold back or hide from the light.

I hate to turn up out of the blue uninvited

But I couldn't stay away, I couldn't fight it.

I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded

That for me it isn't over.

Never mind, I'll find someone like you

I wish nothing but the best for you too

Don't forget me, I beg

I remember you said,

"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead,

Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead, "

Yeah…..

You know how the time flies

Only yesterday was the time of our lives

We were born and raised

In a summer haze

Bound by the surprise of our glory days

I hate to turn up out of the blue uninvited

But I couldn't stay away, I couldn't fight it.

I'd hoped you'd see my face and that you'd be reminded

That for me it isn't over.

Never mind, I'll find someone like you

I wish nothing but the best for you too

Don't forget me, I beg

I remember you said,

"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead."

Yeah

Nothing compares

No worries or cares

Regrets and mistakes

They are memories made.

Who would have known how bittersweet this would taste?

Never mind, I'll find someone like you

I wish nothing but the best for you

Don't forget me, I beg

I remember you said,

"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead."

Never mind, I'll find someone like you

I wish nothing but the best for you too

Don't forget me, I beg

I remember you said,

"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead,

Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead."

Yeah

Διαβάστε περισσότερα...