«Αέρας, γη, νερό, φωτιά! Στοιχεία αχάλαστα, αρχή και τέλος των πλασμάτων...»,
Κωστής Παλαμάς, 1895.
Ολο το μεγαλείο, το θαύμα, η μακροημέρευση της φύσης έγκειται στο ό,τι είναι ένα κλειστό, ανακυκλούμενο σύστημα. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Ολα, χρήσιμα και άχρηστα, όταν έρθει η ώρα αλλάζουν φυσική κατάσταση, διασπώνται, αποσυντίθενται και γίνονται το υλικό από το οποίο θα αναδημιουργηθεί η ίδια η φύση - ο νέος βλαστός, ο νέος καρπός, το νέο ον, ο αέρας, το νερό στον αέναο κύκλο της ζωής. Εμείς φορτώνουμε πληθωρικά, ανεξέλεγκτα, πέρα από κάθε λογική, από κοντόθωρη αλαζονεία ή συγκυριακή αδιαφορία αυτό το κλειστό σύστημα με χιλιάδες μη βιοδιασπώμενες ουσίες ξεχνώντας ότι, θέλουμε δεν θέλουμε, εμείς θα τις καταναλώσουμε, αφού δεν μπορούν παρά και αυτά να γίνουν μέρος (επιβλαβές) της διαρκούς ανάπλασης της ζωής. Ερευνα του Χάρβαρντ που ανακοινώθηκε προ ημερών έδειξε ότι οι χημικές ουσίες -τουλάχιστον 1.000 από τις 100.000 που έχει συνθέσει ο άνθρωπος έχουν υπεισέλθει στην καθημερινή ζωή- επηρεάζουν αρνητικά το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών. Αλλη μια επιστημονική ανακάλυψη, που κεντρίζει την ανησυχία μας, αλλά γρήγορα ξεχνάμε γιατί δεν αντέχουμε άλλες κακές ειδήσεις.
Η πρόοδος είναι για τον άνθρωπο μονόδρομος. Δρομολογημένα να προοδεύσουν είναι και τα τμήματα του πλανήτη που δεν το έχουν καταφέρει ακόμη. Το ζήτημα είναι πώς. Μολονότι το κυρίαρχο μοντέλο προόδου έχει αποκαλύψει όλες τις αρνητικές πλευρές του, εξακολουθεί να ........μεταδίδεται σαν αρρώστια. Δεν υπάρχει γωνιά της υδρογείου, παρά τη ραγδαία υποανάπτυξη λόγω οικονομικής κρίσης, που να μην το έχει υιοθετήσει.
Ωστόσο, αν κάθε άνθρωπος στη Γη αποκτούσε το βιοτικό επίπεδο της Αμερικής θα χρειαζόμασταν τέσσερις πλανήτες σαν κι αυτόν. Προς στιγμή, πάντως, δεν μας απειλούν τα πεινασμένα μωρά του Τρίτου Κόσμου, αλλά το ανεπτυγμένο 20% του πληθυσμού της Γης, όπως και το ραγδαία αναπτυσσόμενο κομμάτι της, που εξαντλούν αποθέματα και ξεφορτώνουν απόβλητα, συχνά στο περιβάλλον φτωχών χωρών. Ομως, η ρύπανση είναι δημοκρατική. Τρυπώνει παντού...
Στη σημερινή εποχή της κρίσης, της επιτακτικής ανάγκης να κινηθεί κάτι στον χώρο των επενδύσεων ώστε να πάρει μπροστά η οικονομία, ακόμη και οι έχοντες περιβαλλοντικές ευαισθησίες αντιμετωπίζουν με πικρό μειδίαμα τους φόβους για καταστροφή οικοσυστημάτων, υδάτων, εδαφών.
Ανάπτυξη να 'ναι και ό,τι να 'ναι. Η τάση αυτή αντιπαλεύει τη σημαντική, περισσότερο σε επίπεδο σχεδιασμού, τάση της «πράσινης» ανάπτυξης. Η κοινωνική οικονομία («ό,τι βλάπτει το περιβάλλον είναι επιβλαβές για την οικονομία», έλεγαν μέχρι πρότινος οι φιλοπρόοδοι ιθύνοντες) μπορεί να ηχεί ως ανέκδοτο, αλλά δεν έχει ολότελα υποσκελιστεί ως φιλοσοφία. Τρέφεται από την επιστροφή στις αξίες που πυροδοτεί, παράλληλα, λόγω κρίσης, η αμφισβήτηση του συστήματος.
kathimerini.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου