Του Ρούσου Βραννά
Στις χειρότερες...
... στιγμές του, το σύστημα που κάποτε ανέδειξε τους καλύτερους ηγέτες του, εμπιστεύεται σήμερα τη σωτηρία του στους χειρότερους: διαχειρίζονται τις τύχες των ανθρώπων σαν λογιστές, με εγγραφές και διαγραφές σε διπλογραφικά βιβλία.
Ενας αρθρογράφος...
... που έθιξε αυτό το θέμα είναι Βρετανός, ο Αντριαν Χάμιλτον της «Ιντιπέντεντ». Και είναι κατανοητό γιατί: το σκάνδαλο Μέρντοκ αποκάλυψε πόσο είναι το βρετανικό πολιτικό σύστημα εξαρτημένο από διαλυτικές επιρροές. Ομως, ο αρθρογράφος δεν σταματάει εκεί. Διαπιστώνει μια γενική κατάρρευση των πολιτικών ηγεσιών στις δυτικές δημοκρατίες, από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη μέχρι την Ιαπωνία. Και μια κρίση της λαϊκής εμπιστοσύνης σε αυτές τις ηγεσίες. Η δημοτικότητά τους βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. «Η καγκελάριος Μέρκελ, που μόλις πριν από έναν χρόνο εξυμνούνταν ως η πιο λογική και η πιο αξιόπιστη ηγέτις του δυτικού κόσμου, σήμερα επιδοκιμάζεται μόνο από 4 στους 10 Γερμανούς», γράφει ο Χάμιλτον. «Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα στη Γαλλία, αν συγκρίνουμε το 20% του Σαρκοζί, με τις επιδόσεις των προκατόχων του Φρανσουά Μιτεράν και Ζακ Σιράκ, που η δημοτικότητά τους ξεπερνούσε το 50% στην αντίστοιχη φάση της καριέρας τους, δηλαδή πριν από εκλογές. Εκτός Ευρώπης, ο ιάπωνας πρωθυπουργός Ναότο Καν «πέτυχε» τη χειρότερη επίδοση που σημείωσε ποτέ δημοκρατικός ηγέτης: υποστηρίζεται σήμερα μόλις από το 19% των ψηφοφόρων. Και στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος Ομπάμα βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά, παρά την εξόντωση του Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Η εξήγηση...
... που δίνει ο Χάμιλτον για την έκπτωση όλων αυτών των ηγετών από τις καρδιές των ψηφοφόρων είναι κυρίως η........αδυναμία τους να χειριστούν την οικονομική κρίση. Ομως, ένας άλλος αρθρογράφος, ο Φιλίπ Γκρασέ, πηγαίνει πιο βαθιά. Διαπιστώνει μια οντολογική κρίση των πολιτικών ηγετών, ένα έλλειμμα ουσίας. Πέρα από τα κλασικά λαϊκά αναθέματα που επιπίπτουν επί των κεφαλών τους (είναι όλοι ίδιοι, σάπιοι, μετριότητες), αρχίζει να επικρατεί στον λαό μια πιο ριζική πεποίθηση πως, όχι πια τα πολιτικά πρόσωπα αλλά οι πολιτικές που ακολουθούν, βρίσκονται σήμερα σε ένα «υπαρξιακό κενό», κάτι που αποδεικνύεται και από τα αδιέξοδα της τρέχουσας οικονομικής κρίσης. Θα τους αδικούσαμε, λέει ο Γκρασέ, αν επιμέναμε να τους ψέγουμε ως υπεύθυνους ή ενόχους, επειδή αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Οι περιστάσεις τούς ξεπερνούν.
Το αδιέξοδο... ... δεν είναι των πολιτικών ηγεσιών, αλλά ολόκληρου του συστήματος. Μοιάζει να έχει φτάσει σε ένα σημείο από όπου δεν υπάρχει πια επιστροφή. Και αφήνει έκθετες τις πολιτικές ηγεσίες, που αδυνατούν να το αποκαταστήσουν. Στα χρόνια που ζούμε, οπωσδήποτε συνταρακτικά, το επιχείρημα που πίσω του κρύβουν τις αδυναμίες τους, «Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν», λειτουργεί μάλλον επαναστατικά, αν λάβουμε υπόψη πόσοι λαοί βρίσκονται σήμερα στους δρόμους και τις πλατείες. Εκεί, οι υποστηρικτές του συστήματος είναι ανύπαρκτοι (αν άξιζε να το υπερασπιστούν, θα το έκαναν). Επειδή κανένα λογιστικό σύστημα δεν ενέπνευσε ποτέ επαναστάσεις.
tanea.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου