Αγώνας συνεχής και άνισος

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Και πού δεν έχει εντοπιστεί το φονικό βακτήριο E. coli ή μάλλον οι ανθεκτικές στα αντιβιοτικά μεταλλάξεις του. Σε βρεφικό γάλα, τυρί, σπανάκι, φύτρα οσπρίων και λαχανικών, μισοψημένα κρέατα... Δεν είναι νέα απειλή. Εχει προκαλέσει ήδη πλήθος μικροεπιδημίες, ενώ αποτελεί σταθερή αιτία φονικών τροφικών δηλητηριάσεων (στις ΗΠΑ 9.000 άτομα πεθαίνουν τον χρόνο από τροφικές δηλητηριάσεις, πολλές εκ των οποίων οφείλονται σε Ε. coli). 
Πρωτοεμφανίστηκε με την «έκρηξη» της βιομηχανίας τροφίμων και την υπερχρήση αντιβιοτικών στα ζώα (το ήμισυ της παγκόσμιας παραγωγής αντιβιοτικών καταναλώνεται από ζώα, που λαμβάνουν και τελευταίας γενιάς σκευάσματα δημιουργώντας αήττητα στελέχη μικροβίων). Πολλές οι αιτίες που φτάνει στο πιάτο μας. Μολυσμένη κοπριά σε καλλιέργειες, πότισμα με ατελώς επεξεργασμένο νερό βιολογικών καθαρισμών, μόλυνση της γραμμής παραγωγής, μόλυνση των υποστρωμάτων για καλλιέργεια φύτρων - επικρατέστερη αιτία της τρέχουσας επιδημίας.

Οτι δεν υπάρχει ασφαλές εδώδιμο την εποχή που οι επιστήμονες παίζουν τους μικρούς θεούς στα εργαστήρια, διασταυρώνοντας γονίδια ανθρώπου, ζώων και φυτών, το ξαναθυμόμαστε μόνο σε κάθε διατροφική κρίση. Η παγκοσμιοποίηση του εμπορίου, ο κατακερματισμός της παραγωγής (αλλού δημιουργείται ο σπόρος, αλλού καλλιεργείται, αλλού γίνεται η επεξεργασία του καρπού, αλλού τυποποιείται για να διανεμηθεί παντού) και η άνευ όρων και ορίων εντατικοποίηση της μαζικής παραγωγής τροφίμων για.....κολοσσιαίους πληθυσμούς ευθύνονται για ό, τι αδιανόητο έχει περάσει από τα στομάχια μας. Τρελές αγελάδες, διοξίνες, βενζόλια, ορυκτέλαια, καρκινογόνα φυτοφάρμακα, μπογιές για παπούτσια, αυξητικές ορμόνες, αντιβιοτικά, βαρέα μέταλλα, τοξίνες, συντηρητικά, γυαλιά, επιβραδυντές καύσης, μελαμίνες. Είναι το σύστημα (ένα υπερεθνικό, τυφλό σύστημα μαζικής παραγωγής με κινητήριο μοχλό το κέρδος) που γεννά τις διατροφικές κρίσεις.

Τι κι αν τόνοι χαρτιού και μελάνης έχουν σπαταληθεί σε κανονισμούς για την ασφάλεια των τροφίμων, σε μανιφέστα για την αξιολόγηση των κρίσεων και τη διαχείρισή τους, σε εγκυκλίους για την ενημέρωση του κοινού, πάντα κάποια επικίνδυνη ουσία θα υπερβεί τα «επιτρεπτά όρια», δηλαδή εκείνους τους κανόνες που οι ιθύνοντες κατασκεύασαν για να νομιμοποιήσουν αυτό που δεν θα έπρεπε να τρώγεται. Το εντατικά παραγόμενο προϊόν «φούσκα». ΄Η το χημικό εδώδιμο, το παρασκευασθέν από βιομηχανίες που αναμιγνύουν φτηνή πρώτη ύλη με χρώματα για να το κάνουν λαχταριστό, με συντηρητικά για να το κάνουν ανθεκτικό, με ενισχυτικά γεύσης για να το κάνουν να μοιάζει με μπιφτέκι, πατάτα, καρύδα, φράουλα... Οι πολίτες αδυνατούν να αξιολογήσουν τους κινδύνους. Και όταν ξεσπάσει το σκάνδαλο, απλά ενοχοποιούν τους ελέγχους. Ομως, οι έλεγχοι είναι ο τελευταίος κρίκος μιας μακριάς αλυσίδας κανόνων που ελαχιστοποιούν αλλά δεν εξαλείφουν τον κίνδυνο. Αν έπρεπε να τον εκμηδενίσουν, απλά δεν θα υπήρχε βιομηχανία τροφίμων, δηλαδή βιομηχανία διαχείρισης του επιβλαβούς (χημικά πρόσθετα) και του ανεπιθύμητου (παραπροϊόντα της βιομηχανικής διαδικασίας). Οι κρίσεις είναι μέσα στο «πρόγραμμα». Υπάρχει νόμος που να βάζει πλαφόν στα κέρδη; Οχι. Ετσι, ο αγώνας ημών των καταναλωτών είναι απέναντι σε έναν αόρατο και ύπουλο εχθρό, αγώνας συνεχής και άνισος. kathimerini.gr