«O γραπτός λόγος καταρρίπτει φραγμούς - χρόνου, τόπου, πολιτισμού. Aπειλεί την αρχική ταυτότητά μας, γιατί τη διευρύνει με ξένες εμπειρίες, την μπολιάζει με το ήθος, τη φιλοσοφία κάποιου άλλου. Eτσι νιώθουμε αμφίθυμοι απέναντι στον γραπτό λόγο. Aπό τη μια τον θεωρούμε ως μέσο μετάδοσης του πολιτισμού, του δίνουμε προτεραιότητα στην εκπαίδευση, από την άλλη, αναγνωρίζοντας την απειλή των παρενεργειών του αν ξεφύγει από τον έλεγχό μας, τον καθιστούμε τόσο κουραστικό, ώστε να μην θέλουν να ασχοληθούν μ’ αυτόν από μόνοι τους οι νέοι - θα ήταν κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο... Tο τελικό αποτέλεσμα αυτής της διχογνωμίας είναι με το ένα χέρι να δίνουμε τη μόρφωση και με το άλλο να την παίρνουμε πίσω, πράγμα που συμβαδίζει με την αντιφατική μας επιθυμία να μαθαίνουν, μεν, οι νέοι να σκέφτονται, αλλά μόνο γι’ αυτά που εμείς έχουμε προαποφασίσει γι’ αυτούς».
Aυτά έγραφε προ ετών ο Bρετανός παιδαγωγός Tζέιμς Mόφετ και μακάρι να τα λάμβαναν υπόψη οι πρωτεργάτες των εκπαιδευτικών αλλαγών, οι οποίες ναι μεν στοχεύουν στον περιορισμό του λειτουργικού αναλφαβητισμού, αλλά μάλλον δεν συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξη του κριτικού αλφαβητισμού, ο οποίος βοηθάει να γνωρίζουμε σε βάθος. Ενδεικτικό είναι το φετινό οξύμωρο. Πολύ χαμηλές μέσες....επιδόσεις στις πανελλαδικές και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο τα τελευταία χρόνια ποσοστό επιτυχίας στα ΑΕΙ, λόγω κατάργησης της βάσης του 10.
Η εισαγωγή με βαθμό κάτω από τη βάση σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ αποτελεί ένα είδος αποδοχής της ανικανότητας του συστήματος να εκπαιδεύσει. Ευκαιριακή διαχείριση των προβλημάτων με τη συνταγή των εκπτώσεων, αδυναμία αποκλιμάκωσης του μονόδρομου προς τα ΑΕΙ, που έχει μεταμορφώσει τη μάθηση σε προπόνηση για εξετάσεις, σε φροντιστηριακές τεχνικές διαχωρισμού των «χρήσιμων» για τις πανελλαδικές από τις «άχρηστες» γενικές γνώσεις. Ολοι μέσα στα πανεπιστήμια, όλοι προς μια καθολική πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Αυτός είναι ο διακαής πόθος των γονέων και στόχος του συστήματος, που χρειάζεται μια στρατιά από γρήγορα καταρτισμένους εργαζομένους, οι οποίοι θα «μετακινούνται» ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς, διά βίου επιμορφούμενοι και μη συμπεριλαμβανόμενοι στα ποσοστά ανεργίας.
Αυτή η κολοσσιαία πίεση για ανωτατοποίηση όλων των τύπων σπουδών, αυτή η τυφλή ώθηση σχεδόν του συνόλου των νέων προς μια όποια τριτοβάθμια πύλη οδήγησε στην απόλυτη σύγχυση των εννοιών μόρφωση, παιδεία, κατάρτιση. Σε ένα «χωνευτήρι» νεανικών ονείρων με τελικό προϊόν το εργασιακό αδιέξοδο. Οταν θα ορθωθούν γύρω από τους νέους πολλά μικρά τείχη, που βρίσκουν σήμερα στέρεα θεμέλια πάνω στην οικονομική κρίση και την ανασφάλεια για το αύριο, πάνω στην ηθική σύγχυση.
Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα μέσα στην κοινωνική θαλασσοταραχή που ζει είναι σχολεία και πανεπιστήμια παραλυμένα από τις συνεχείς αλλαγές, τα πολιτικάντικα πυροτεχνήματα, τον κομματικό ανταγωνισμό, τις συναλλαγές, την εκπαιδευτική υστέρηση. Περισσότεροι από 66.000 νέοι εισάγονται φέτος στα ΑΕΙ. Χρέος τους, να τους προσφέρουν τα μέσα για να χαράξουν ρότα, τον τρόπο να ισορροπήσουν πάνω στα κύματα.
kathimerini.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου