Τέλος μιας ηλικίας

Καθώς διάσχιζε τον κεντρικό διάδρομο με τους καθρέφτες

-στο τέρμα, λέγαν, είταν το γραφείο του διευθυντή-

βρέθηκε μονομιάς στα πρόθυρα των γερατειών.

'Ορμησε τότε προς την έξοδο κινδύνου, βγήκε

στο πιο ψηλό διάζωμα κι άρχισε να φωνάζει:

"Διώχτε από μπρος μου το πνιγμένο πρόσωπό της,

με κυνηγάει σα μέδουσα, οι σάπιες τρύπες του κολλάν απάνω μου,

βυζαίνουν τα δίκαια όνειρά μου.

Δεν είναι αυτή η μοίρα μου. Γλυτώστε με. Δεν είναι".

'Οταν τον πρόλαβαν, είχε περίπου ηρεμήσει.

'Ηπιε λίγο νερό, μιαν ασπιρίνη,

του τίναξαν τους ασβέστες απ' τα ρούχα, τις στάχτες από τα μαλλιά...

Λίγον καιρόν αργότερα

σβήσαν κ' οι τελευταίες ανυπόταχτες χειρονομίες.

Είπανε μερικοί πως συμβιβάστηκε,

άλλοι μιλήσαν για λύσεις πανικού,

δυο-τρεις επέμεναν πως αναγνώρισε επί τέλους τις ευθύνες του.

Κανείς δεν έμαθε.

'Ηρθε η ζωή όπως συνήθως έρχεται και τα σκέπασε όλα.

Τίτος Πατρίκιος (Από την ενότητα "Αντιδικίες" )