Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Μάνα δεν έκανες τίποτα για μένα....

Της Αλεξάνδρας Καπελετζή

Δεν θέλω να κάνω σε κανέναν ό,τι δεν θέλω να κάνουν σε μένα. Μάλλον η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να κάνω σε κανέναν ό,τι δεν θέλω να μου κάνουν εμένα. Γιατί σε ό,τι κάνω, η λογική, η ηθική και οι αξίες που κουβαλώ, βάζουν τα όρια.

Δυστυχώς, όμως, τα τελευταία χρόνια ολοένα μεγαλώνει, φουσκώνει θα έλεγα, ένα κύμα ανθρώπων που δεν έχουν κανένα όριο. Δεν ανήκουν στο περιθώριο, δεν δηλώνουν επαναστάτες. Κινούνται μέσα στα συστήματα, κοινωνικά και πολιτικά.
Είναι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, καθηγητές, υπάλληλοι, εργάτες, είναι άνθρωποι κάθε κοινωνικής ομάδας, οι οποίοι κινούνται με ιδιοτελή κριτήρια και παρασύρουν με ύπουλο τρόπο και άλλους ανθρώπους στο κενό. Κανείς από αυτούς δεν είναι ειλικρινής.

Είναι, όμως, πονηροί και πιάνουν τον παλμό της εποχής, πατώντας στην αγανάκτηση που νιώθουν οι άνθρωποι μπροστά στην αδικία που ζει μία ή περισσότερες κοινωνικές ομάδες.

Είναι αυτοί που δηλώνουν αλληλέγγυοι στο λαό και βοηθούν με κάθε τρόπο την αποδόμησή του και τον εξευτελισμό του.


Είναι αυτοί που κόπτονται για το καλό των αδυνάτων… και κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν αδύνατοι, ανώνυμοι και μέρος ενός όχλου που μπορούν ή θα μπορούσαν, εν δυνάμει, να επηρεάζουν και να καθοδηγούν.

Είναι αυτοί που πλευρίζουν ικανούς και πετυχημένους ανθρώπους, με σκοπό να τους χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους και μετά να τους καταστρέψουν.
Είναι ισοπεδωτές και απαξιωτές, γιατί ισοπεδώνουν προς κοινή χώνεψη τους πάντες και τα πάντα και απαξιώνουν προς κοινή πέψη τους πάντες και τα πάντα.

Είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν διεφθαρμένους όλους τους πολιτικούς, πουλημένους όλους τους δημοσιογράφους, κλέφτες όλους τους επιχειρηματίες, ευνουχισμένους όλους τους διανοούμενους, τεμπέληδες όλους του δημοσίους υπαλλήλους…
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν τόση σημασία οι χαρακτηρισμοί, το επικίνδυνο είναι το όλον.

Είναι η άποψη που οδηγεί στην απαξίωση των υπαρχόντων δομών, στις οποίες βασίζεται το πολίτευμά μας και η κοινωνία μας και, τελικά, είναι αυτό που αλλάζει το αξιακό μας σύστημα. Κι έτσι, όταν πεις αξιοκρατία, ακούς: ποια αξιοκρατία; Που υπάρχει; Που την είδες; Όταν πεις δικαιοσύνη, ακούς: ποια δικαιοσύνη; Βλέπεις να λειτουργεί; Αλλά κι όταν πεις αγάπη ακούς συμφέρον, όταν πεις φιλία ακούς υστεροβουλία, όταν πεις επιτυχία ακούς αλαζονεία, όταν πεις φιλανθρωπία ακούς εκμετάλλευση, όταν πεις κέρδος ακούς κλοπή, όταν πεις δουλειά ακούς δουλεία… και πάει λέγοντας μέχρι και… τη Δημοκρατία. Όταν πεις Δημοκρατία;;; Για σκεφτείτε λίγο…
Πού μας οδηγούν (ή καθοδηγούν) όλοι αυτοί οι ηλίθιοι ισοπεδωτές και απαξιωτές; 

Μήπως μας καθοδηγούν στην απαξίωση της ίδιας της Δημοκρατίας;

Μήπως, την ίδια ώρα που το κέρδος ενοχοποιείται, γίνεται αυτοσκοπός με άνομους τρόπους κι όχι με στόχο την πρόοδο και τη δημιουργία;

Μήπως την ίδια ώρα που η δικαιοσύνη αμφισβητείται, γίνεται μοχλός εκβιασμού κι εκδικητικών προθέσεων κι όχι εργαλείο ισονομίας και κάθε εύρυθμης λειτουργίας;

Μήπως την ίδια ώρα που η γραφειοκρατία εμποδίζει την εξέλιξη, χρησιμοποιείται στην παραγωγή εξαρτημένων ανθρώπων, εξαρτημένης κοινωνίας;

Μήπως κι ο φόβος της πλήρους απαξίωσης και της αναρχίας είναι ο χειρότερος σύμβουλος ; Μήπως φοβούμενοι το θάνατο προτιμούμε να συντηρούμε την αρρώστια;

Για σκέψου, όμως, τη γενιά που μεγαλώνει μέσα στην απαξίωση των πάντων, στην αμφισβήτηση και στην άρνηση του συστήματος, στην αγανάκτηση για όλους αυτούς που δόμησαν ένα σαθρό, ένα σάπιο σύστημα. Αυτή η γενιά που μπορεί να πήρε πολύ λιγότερα απ΄αυτά που πρέπει να δώσει, σε ποια πλαίσια θα κινηθεί, σε ποιες δομές θα στηριχθεί, από ποιά βάση θα απογειωθεί; Θα ανοίξει τα φτερά της να πετάξει ή θα πέσει στο κενό ;;;

Σκέψου πώς είναι να πετάς, να απολαμβάνεις το ταξίδι, να βλέπεις τον ουρανό, τον ήλιο, τα βουνά, τη θάλασσα, τις λίμνες, τις πόλεις, τους ανθρώπους, σκέψου πώς είναι να κοιτάς τον κόσμο από ψηλά και… τώρα σκέψου πώς είναι να πέφτεις στο κενό, στο χάος που έχει χρώμα μαύρο και να κοιτάς από κάτω προς τα πάνω, έτσι που όλα φαίνονται βουνό, από πού θα γαντζωθείς ν΄ ανέβεις;

Μου προκαλούν τόση θλίψη, αλλά και οργή, αυτές οι σκέψεις. Πώς να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος με αρχές και όρια κάποιον χωρίς ηθικούς φραγμούς και χωρίς κανένα όριο; Πώς μπορεί να διακρίνει πίσω από το προσωπείο του οραματιστή, του επαναστάτη, του φίλου…, τον πρόστυχο κι υστερόβουλο εκμεταλλευτή, ηθικό αυτουργό της κοινωνικής αλαζονείας; Ούτε να τους δεις, ούτε να τους αντιμετωπίσεις, ούτε να τους «εξορίσεις» είναι εύκολο. Γιατί, όπως τα παιδιά παρασύρονται στις σκανταλιές κι οι έφηβοι φλερτάρουν με τα απαγορευμένα, έτσι κι οι ενήλικες κρύβουν τις αδυναμίες τους πίσω από τις ισοπεδωτικές βλακείες των απαξιωτών.

Μήπως δεν αξίζει, όμως, να αδικήσουμε τόσο τα παιδιά μας; Να τα αφήσουμε να πέσουν στο κενό; Μήπως όσοι έχουν μέσα τους αξίες και ιδανικά πρέπει να παλέψουν γι΄αυτά; Να γίνουν όλοι πρότυπα, ο καθένας ξεχωριστά στην δική του καθημερινότητα. Στο δικό του σπίτι. Ας μην απαξιώνουμε τα πάντα. Ας μην ισοπεδώνουμε τα πάντα. Ας μην ρίχνουμε στάχτη σε ό,τι φυτρώνει . Ας μην κρυφτούμε στον όχλο. Ας παλέψουμε για το καλό. Ας ποτίσουμε την ψυχή και το μυαλό των παιδιών μας με αρετές, με γνώση και δημιουργία. Ένας- ένας έχουμε ευθύνη για το δικό τους αύριο. 
Ας μετατρέψουμε στα μάτια των παιδιών μας τη δική μας οργή κι αγανάκτηση, σε πάθος για αξιοκρατία. Ας απεμπολήσουμε την απληστία με τη χαρά που προσφέρει το ταξίδι προς το στόχο και τη δημιουργία. Ας διώξουμε τη ζηλοφθονία κι ας δώσουμε ως πρότυπο την επιτυχία, ας ξεφύγουμε απ’ την αλαζονεία κι ας αρκεστούμε στον αγώνα προς την αυτογνωσία.

Ας περιθωριοποιήσουμε εκείνους που δεν έχουν όρια, δεν έχουν ηθικές αναστολές για τίποτα και αντιπροτείνονται ως αυριανά πρότυπα. 
Ας βλέπουμε, έχοντας πάντα στο οπτικό μας πεδίο την εικόνα ενός παιδιού. Όσα περισσότερα μάτια έχουν αυτή την εικόνα, τόσο θα μεγαλώνει κι η δύναμη κάθε παιδιού. Δεν θέλω το παιδί μου να γυρίσει μια μέρα να μου πει: Μάνα δεν έκανες τίποτα για μένα.


ΠΗΓΗ : www.aixmi.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου